Allerheiligen – Feestelijkheden

# Allerheiligen is een christelijk feest waarop alle heiligen worden herdacht, de « verheerlijkte leden van de Kerk die reeds de volmaaktheid hebben bereikt », zowel bekend als onbekend. Het feest wordt gevierd in de Westerse Kerk op 1 november, in de Orthodoxe Kerken op de eerste zondag na Pinksteren. Op de dag na Allerheiligen, 2 november, viert de rooms-katholieke kerk Allerzielen, die de arme zielen in het vagevuur herdenkt. Op veel plaatsen wordt de bijbehorende zegening van de graven al uitgevoerd in de middag van Allerheiligen, de feestdag die vrij is van werk. In verband hiermee is het de gewoonte om de graven vooral met licht te versieren. Op de begraafplaatsen van Mainz wordt de traditionele Mainz-kaars, de Newweling, aangestoken. In de genoemde Duitse deelstaten is Allerheiligen een zogenaamde stille vakantie. Dit betekent dat er op deze dag geen openbare dansen mogen worden gehouden en dat luide muziek verboden is.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Matteüs

Toen Jezus de menigte op dat moment zag, ging hij de berg op. Hij ging zitten, en zijn discipelen kwamen naar hem toe. Toen opende hij zijn mond en leerde hen. Hij zei: « Gezegend zijn de armen van hart, want voor hen is het koninkrijk van de hemel. Gezegend zijn zij die huilen, want zij zullen getroost worden.  »  Gezegend zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven. Gezegend zijn zij die honger en dorst hebben naar gerechtigheid, want zij zullen tevreden zijn. Zalig zijn de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid verkrijgen. Gezegend zijn de reinen van hart, want zij zullen God zien. Gezegend zijn de vredestichters, want zij zullen de zonen van God worden genoemd. Gezegend zijn zij die vervolgd worden omwille van de gerechtigheid, want voor hen is het koninkrijk van de hemel. Gezegend zijn jullie die beledigd en vervolgd worden en die allerlei kwaad tegen jullie zeggen omwille van mij dat jullie vals zijn. Verheug je en wees blij, want je beloning is groot in de hemel.  « 

(Mattheüs 5, :1-12a)

Christus’ leer

Nadat Jezus een plateau op de berg had beklommen, begon hij de menigte om hem heen te onderwijzen. In acht zaligheden verkondigde hij het geluk en wees hij op de kwaliteiten van de mensen die zouden delen in het koninkrijk van beide. In de eerste plaats zijn er degenen die verlangen naar de geestelijke goederen van dit koninkrijk : zij die arm van geest zijn, zij die door hun nederigheid het koninkrijk in bezit krijgen; zij die rouwen en troost vinden ; zij die zachtmoedig zijn en die door hun zachtheid de aarde zullen winnen ; zij die honger en dorst naar ge rechtigheid hebben en die hun verlangen bevredigd zullen zien.

Dan zijn er nog degenen die de aanleg hebben en in de toestand van de leden van het koninkrijk zijn: de barmhartige die barmhartigheid zal verkrijgen; degenen die zuiver van hart zijn en God zullen zien ; degenen die vrede brengen en Gods zonen worden genoemd; degenen die vervolgd worden vanwege hun gerechtigheid en wier beloning groot zal zijn.

De roeping van de kinderen van het Koninkrijk is het zout van de aarde te zijn, dat nooit zijn smaak mag verliezen, het licht van de wereld, dat nooit mag worden verborgen. Het licht van de wereld mag nooit verborgen blijven. Laat dit licht dus schijnen tot de glorie van God ! De mensenmassa’s waren die welke door Matteüs in hoofdstuk vier werden beschreven en die, aangetrokken door de genezingen die Jezus uitvoerde en door de kracht van zijn Woord, Hem vanuit de hele wereld volgden, zelfs vanuit Jeruzalem en Judea.

De genezingen en wonderbaarlijke daden waarvan ze getuige waren, bereidden hen voor op de verbazingwekkende woorden die ze hoorden. Hoe hadden ze gelukkig kunnen zijn voor degenen die de ervaring en het gezond verstand verkondigden dat ze ongelukkig waren als ze niet hadden naged. Zijn woord was een openbaring, en als Zijn werk voltooid is, zal dit woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlossing.

« Open je mond » is een Hebreeuws woord dat verwijst naar de plechtigheid van de actie, de heilige vrijheid van meningsuiting : « Bid voor mij dat als ik mijn mond open doe, het Woord aan mij gegeven zal worden om het mysterie van het Evangelie met zekerheid kenbaar te maken. « (Efeziërs 6, 19)

Hier geeft de evangelist op briljante wijze een voorwoord om te laten zien hoe Jezus zich voorbereidt op de prediking: Hij gaat een berg op, gaat zitten, opent zijn mond, het moet je de ernst van zijn daden laten voelen. – Luther

De manier waarop Matteüs deze preek inleidde liet zien dat hij een plechtige en lange toespraak over Jezus bracht. En was het niet in de aard van de dingen dat, terwijl Jezus de zieken genas en de getroffenen troostte, hij de grote en eeuwige morele principes van zijn heerschappij uitlegde aan de menigte die hem volgde ? Hij deed dit met die vrijheid van tempo die bevorderlijk was voor de geïmproviseerde leer die uit de bron kwam, maar die al met al niet aan een grote eenheid ontbrak.

Zo begint de Verlosser. Dit is een mooie, zachte, liefdevolle kennismaking met zijn onderwijs en prediking. Hij gaat niet, zoals Mozes of een dokter van de wet, door middel van bevelen, bedreigingen en verschrikkingen, maar op de meest liefdevolle manier die het meest geschikt is om harten aan te trekken, en door middel van genadige beloften. (Luther)

« De armen in de geest zijn allen die een geest hebben die losstaat van de goederen van de aarde » (Hunchback), en hij voegde eraan toe : « O Heer! Ik geef je alles : ik geef alles op om een aandeel te hebben in dit Koninkrijk ! Ik doe afstand van mijn hart en mijn geest, en als het u behaagt om echt afstand te doen van mij, dan onderwerpt ik me eraan (Evangeliemeditaties). «

De eerste zaligheid van Matteüs reageert precies op de eerste zaligheid van Lucas en heeft geen betekenis die bijna identiek is aan de vierde zaligheid: « Gezegend zijn zij die honger en dorst hebben naar gerechtigheid. Of het nu gaat om geestelijke armoede of tijdelijke armoede, nederigheid of onthechting of beide tegelijk, zo’n situatie heeft het antwoord op de belofte of liever gezegd de positieve en echte verklaring: voor hen is het Koninkrijk der Hemelen.

Degenen die rouwen, of die in rouw zijn, rouwen geldt niet uitsluitend voor degenen die huilen om hun zonden: Bij hen die rouwen is er het vernederende gevoel van hun morele armoede, hun droefheid brengt berouw teweeg tot het heil: « Want droefheid volgens God brengt berouw teweeg tot het heil, waarvan men zich nooit zal bekeren, terwijl de droefheid van de wereld de dood voortbrengt. « (2 Kor 7-10) Daarom zullen ze getroost worden, want dit verdriet leidt hen naar de bron van vergeving, vrede en leven.

Maar deze liefde heeft een diepe ernst, want zij die Jezus gelukkig verklaarde waren in de ogen van de wereld zeer ongelukkig. Ze waren alleen maar blij met de belofte die bij elk van deze verklaringen hoort en die ze motiveert. De armen in de geest zijn degenen die zich arm voelen in hun innerlijke leven, moreel en geestelijk arm, en die daarom verlangen om de ware rijkdom van de ziel te ontvangen.

Maar deze liefde heeft een diepe ernst, want zij die Jezus gelukkig verklaarde waren in de ogen van de wereld zeer ongelukkig. Ze waren alleen maar blij met de belofte die bij elk van deze verklaringen hoort en die ze motiveert. De armen in de geest zijn degenen die zich arm voelen in hun innerlijke leven, moreel en geestelijk arm, en die daarom verlangen om de ware rijkdom van de ziel te ontvangen.

Geest is het vermogen om de relatie met God aan te gaan en het zedelijk leven te realiseren : « Waak en bid zodat je niet in verzoeking wordt gebracht ; de geest is gewillig maar het vlees is zwak. « (Mt 26,41) Dit gevoel van armoede voor God is nog geen berouw, maar een diepe en pijnlijke nederigheid die ertoe leidt  :  » Want zo zegt de Allerhoogste, wiens woning eeuwig is en wiens naam heilig is: Ik woon in de hoogte en in de heiligheid, maar ik ben met berouwvolle en verootmoedigde mensen, zodat ik verootmoedigde geesten en berouwvolle harten kan verlevendigen. « (Is 57:15) Dit woord duidt op temporele armoede, die werd gerealiseerd in gedachten, zo niet in daden.

Gezegend zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven. Deze zachtmoedigheid, deze overgave aan Gods wil in de aanwezigheid van geweld, onrechtvaardigheid en haat wordt in hen opgewekt door het nederige en benauwde gevoel van gebrek. Het houdt in dat men afstand doet van de voordelen en de geneugten van deze wereld ; maar door een grote compensatie zullen degenen die het beoefenen, de aarde erven.

Het Land van de Belofte, Kanaän, wordt in geestelijke zin begrepen en duidt het huis van boven aan, het Koninkrijk van God, dat veilig is voor de zachtmoedigen : « Laten we daarom vrezen, zolang de belofte om zijn rustplaats binnen te gaan nog bestaat, dat niemand van jullie te laat lijkt te zijn gekomen.  » (Hebreeën 4, 1) Hoewel deze belofte niet volledig zal worden gerealiseerd tot de laatste dag.

De Barmhartigen zijn degenen die niet alleen aan hun eigen ellende denken, maar die met de ellende van anderen meevoelen. Het is noodzakelijk om de eigen ellende te hebben gevoeld, te hebben geleden om te kunnen meevoelen met het lijden van anderen. Men moet het voorwerp zijn geweest van de oneindige liefde van God om anderen te kunnen liefhebben en de naastenliefde te kunnen beoefenen.

Dit is de dubbele gedachte die deze zaligheid met de voorgaande verbindt. Het is ook met hen verbonden door de overweging dat degenen die Jezus tot het geluk van zijn discipelen riep, nog steeds barmhartigheid moeten krijgen op de dag van het hoogste oordeel, want hoewel ze verzekerd zijn van het Koninkrijk van de Hemel, hoewel ze getroost en vervuld zijn met gerechtigheid, zullen er in hun leven nog veel gebreken en onvolkomenheden blijven die moeten worden toegedekt.

Gezegend zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven. Deze zachtmoedigheid, deze overgave aan Gods wil in de aanwezigheid van geweld, onrechtvaardigheid en haat wordt in hen opgewekt door het nederige en benauwde gevoel van gebrek. Het houdt in dat men afstand doet van de voordelen en de geneugten van deze wereld; maar door een grote compensatie zullen degenen die het beoefenen, de aarde erven.

Het Land van de Belofte, Kanaän, wordt in zijn geestelijke betekenis begrepen en duidt het huis van boven aan, het Koninkrijk van God, dat veilig is voor de zachtmoedigen: « Laten we dus vrezen, zolang de belofte om zijn rustplaats binnen te gaan nog bestaat, dat niemand van jullie te laat lijkt te zijn gekomen. « (Hebreeën 4:1) Hoewel deze belofte pas op de laatste dag volledig wordt waargemaakt.

De barmhartigen zijn degenen die niet alleen aan hun eigen ellende denken, maar die meevoelen met de ellende van anderen. Het is noodzakelijk om de eigen ellende te hebben gevoeld, te hebben geleden om te kunnen meevoelen met het lijden van anderen. Men moet het voorwerp zijn geweest van de oneindige liefde van God om anderen te kunnen liefhebben en de naastenliefde te kunnen beoefenen.

Dit is de dubbele gedachte die deze zaligheid met de voorgaande verbindt. Het is ook met hen verbonden door de overweging dat degenen die Jezus tot het geluk van zijn discipelen riep, nog steeds barmhartigheid moeten krijgen op de dag van het hoogste oordeel, want hoewel ze verzekerd zijn van het Koninkrijk van de Hemel, hoewel ze getroost en vervuld zijn met gerechtigheid, zullen er in hun leven nog veel gebreken en onvolkomenheden blijven die moeten worden toegedekt.

Gezegend zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde erven. Deze zachtmoedigheid, deze overgave aan Gods wil in de aanwezigheid van geweld, onrechtvaardigheid en haat wordt in hen opgewekt door het nederige en trieste gevoel van gebrek. Het houdt in dat men afstand doet van de voordelen en de geneugten van deze wereld; maar door een grote compensatie zullen degenen die het beoefenen, de aarde erven.

Het Land van de Belofte, Kanaän, wordt in geestelijke zin begrepen en duidt het vaderland van boven aan, het Koninkrijk van God, dat veilig is voor de zachtmoedigen : « Laten we daarom vrezen, zolang de belofte om zijn rustplaats binnen te gaan nog bestaat, dat niemand van jullie te laat lijkt te zijn gekomen. « (Hebreeën 4, 1) Hoewel deze belofte pas op de laatste dag volledig wordt waargemaakt.

De barmhartigen zijn degenen die niet alleen aan hun eigen ellende denken, maar die meevoelen met de ellende van anderen. Het is noodzakelijk om de eigen ellende te hebben gevoeld, te hebben geleden om te kunnen meevoelen met het lijden van anderen. Men moet het voorwerp zijn geweest van de oneindige liefde van God om anderen te kunnen liefhebben en de naastenliefde te kunnen beoefenen.

Dit is de dubbele gedachte die deze zaligheid met de voorgaande verbindt. Het is ook met hen verbonden door de overweging dat degenen die Jezus tot het geluk van zijn discipelen riep, nog steeds barmhartigheid moeten krijgen op de dag van het hoogste oordeel, want hoewel ze verzekerd zijn van het Koninkrijk van de Hemel, hoewel ze getroost en vervuld zijn met gerechtigheid, zullen er in hun leven nog veel gebreken en onvolkomenheden blijven die moeten worden toegedekt.

Hij zal hen vergeven worden en hij zal medelijden met hen hebben, zoals ze medelijden met elkaar hebben gehad. Volgens de Schrift is het hart het orgaan van het morele leven. Een zuiver hart hebben betekent vrij zijn van alle onzuiverheden, leugens, onrechtvaardigheid en boosaardigheid in dit intieme centrum van gedachten en gevoelens, in tegenstelling tot uiterlijke werken. Dit is niet de morele toestand van de mens : « Want het komt uit het hart dat er kwade gedachten ontstaan: moord, overspel, overtredingen, diefstal, valse getuigenis, laster  » (Mt 15, 19).

Hoe zal hij die zuiverheid bereiken? Nadat Jezus zijn verlossingswerk heeft voltooid. Aangezien elke belofte perfect voldoet aan de dispositie die in elk van deze zaligsprekingen wordt beschreven, zijn zij die rein van hart zijn gelukkig, want zij zullen God zien. Dat wil zeggen, ze zullen in zijn gemeenschap leven en op een dag zullen ze hem onmiddellijk zien in de opperste schoonheid van zijn volmaaktheid, de onuitputtelijke bron van hemelse gelukzaligheid.

Degenen die vrede sluiten. Diegenen die niet alleen zelf vrede hebben, maar die, nadat ze vrede hebben gevonden, ernaar streven om die vrede voor anderen te verkrijgen en te herstellen onder de mensen waar die vrede verstoord is. Ze zijn gelukkig, want ze zullen worden genoemd door deze zoete en glorieuze titel: Zonen van God. Deze titel drukt een diepe realiteit uit; want zoals deze zonen van God vrede brengen, zo dragen zij een gelijkenis met hun Vader, die de God van de vrede is.

Omwille van de gerechtigheid verschilt het dus niet van deze andere term: vanwege mij. Christus is de vertegenwoordiger, de eigenaar, de gever van de gerechtigheid. Degenen die vervolgd worden omwille van Jezus zijn gelukkig, want voor hen is het Koninkrijk van de Hemel. In de achtste zaligheid keerde Jezus terug naar de eerste en daarmee eindigde een harmonieuze cyclus van ervaringen en beloften. De eerste vier zijn voor degenen die in hun diepste behoeften zoeken, de laatste vier zijn voor degenen die het Koninkrijk van God hebben gevonden en al actief zijn in het Koninkrijk van God.

Elke belofte, de bron van (gelukkig!) geluk, die precies en overvloedig reageert op elke beschreven gemoedstoestand, laat een straal van de glorie van het Koninkrijk der Hemelen schijnen: voor de getroffenen, de troost, de zachtmoedigen, het bezit van de aarde, de hongerigen, de verzadigers, de barmhartigen, de barmhartigen, de reinen van hart, de zieners van God, voor hen die vrede brengen, de mooie titel van de kinderen van God. Maar in de eerste en laatste zaligheid verdeelt Jezus, de Meester van het Koninkrijk der Hemelen, deze zaligheid volledig onder de armen en vervolgden ; en alleen daar spreekt hij, niet in de toekomst maar in het heden: dit Koninkrijk behoort hen toe.

De beloning, die op geen enkele manier de waarheid van de verlossing door genade, door het geloof verzwakt, is groot in verhouding tot de trouw en de liefde waarmee de leerlingen van Jezus voor hem hebben geleden. Maar geen enkele christen zoekt deze beloning, afgezien van God en het geluk om hem te dienen, zonder dat hij datgene verliest wat hem groot en zachtmoedig maakt. Jezus liet zijn vervolgde discipelen een reden tot vreugde zien in hun gedachten, omdat ze deze gelijkenis hadden met de profeten die voor hen waren gegaan : « En Elia zei tegen het volk : ‘Ik ben alleen gelaten door de profeten van de Heer, en er zijn vierhonderdvijftig profeten van Baäl.  » (1 R 18, 22)

Diaken Michel Houyoux

Elke opmerking die u heeft met betrekking tot » Allerheiligen -Feestelijkheden »zal worden verwelkomd en worden genegeerd. Schrijf uw commentaar in het vakje onder het artikel

♥ Pastoor Tjeerd Visser : « Eerste November: Allerheiligen »