Saturday of the second week of Advent

When he saw the crowd, Jesus was seized by pity

# Compassion in Christianity, evokes a sense of human brotherhood, which leads us to perform acts of charity to help our neighbour ; Jesus is often described in the Gospels as compassionate, and to encourage his disciples to be compassionate. We act out of compassion and perform every act of sharing. Conscientious examinations and spiritual exercises discourage hatred, without which it would be impossible to feel compassion for the person ; when the need arises, all necessary means will be used to help or liberate the person, even if he or she is not from the clan (parable of the Good Samaritan), simply because of his or her closeness. The Gospel insists on this notion of closeness (where the word ‘neighbour’ comes from), which enables us to see whether or not we are acting effectively. The choice of a Samaritan shows that it is indeed the proximity of the moment and not the most common cultural proximity, where compassion is more easily expressed. Bernard van Clairvaux repeatedly warned against the temptation to withdraw into oneself in order not to meet one’s neighbour, and insisted on the seriousness of this mistake.

From the Gospel of Jesus Christ according to Saint Matthew

At that time Jesus went around all the towns and villages, taught in their synagogues, proclaimed the gospel of the kingdom and healed every disease and every infirmity. Seeing the crowd, Jesus was seized by pity for being helpless and slaughtered like sheep without a shepherd. Then he said to his disciples : « The harvest is abundant, but there are few workers. Therefore pray to the Lord of the harvest to send workers for his harvest. »

Then Jesus called his twelve disciples and gave them the power to cast out unclean spirits and heal every disease and disability. Jesus sent these twelve on a mission with the following instructions: « Go to the lost sheep of the house of Israel. Proclaim along the way that the kingdom of heaven is near. Heal the sick, raise the dead, cleanse the lepers, cast out demons. You have received freely: give freely. « (Mt. 9, 35-10, 1.5a.6-8).

# Matthew introduces the group of twelve later in his narrative than the other gospel writers. He had earlier mentioned the collection of disciples at a number of points earlier, but had left their number undefined. Other parts of the New Testament, such as Mark 3:16 and 1 Corinthians 15:5 make clear that Jesus had more than only twelve followers, and that this group of twelve are the leaders of the organization. The number twelve had deep social and religious significance. The number creates a metaphorical link to the Twelve Tribes of Israel. At the time most Jewish leaders believed that the messiah would bring about an eschatological restoration of the tribes. This link is made explicit at Matthew 19:28. The Qumran community, which produced the Dead Sea Scrolls, also had a group of twelve leaders, perhaps for similar reasons. In the culture of the time a group of twelve indicated a complete set, and readers would thus consider a number slightly below or above twelve to be odd. Jesus gives the disciples powers to heal. The ability of one miracle worker to train others is found in the Old Testament as well, such as the education of the Elisha by Elijah.

Repent, for the kingdom of heaven is at hand

Jesus travelled like a true missionary through the different places of the country; he did not wait for the men to come to him, but went to them. To teach, to proclaim the good news of the kingdom and to heal body and soul, that was his work as Saviour: « Be converted, for the kingdom of heaven is at hand. « With this summary of Jesus’ activity Matthew completed the general picture of Jesus’ ministry.

« Being moved with compassion » is often found in the Gospels applied to Jesus, which means that he is moved in his womb, expressing that painful sympathy with which he shared the evil and suffering of our humanity. This feeling of tender charity was awakened by the sight of those crowds, like sheep without a shepherd, tired and thrown away.

This state of exhaustion and suffering was necessarily that of sheep who had no direction, protection or food because they had no shepherd. A true and striking picture of the state of souls without light, without peace, without God. It was in the unfortunate moral state of the people of his time that Jesus saw the signs of a great harvest of souls ready to be gathered into the kingdom of God.

He said to them: « The harvest is abundant, but the workers are few in number ». Therefore pray to the Lord of the harvest to send labourers for his harvest ». (Lk 10:2).

The more man feels and suffers his misery, the more his deepest needs throw him into Jesus’ arms. But for the harvest we need workers to lead souls to the source of life, we need servants of God who show that to them with love; and then there were so few of them that Jesus asked his disciples to pray for more of them.

Therefore pray to the Lord of the harvest, that he will send labourers to his harvest. Energetic expression dictated by an urgent need. It is God who only shapes, sends good workers to his kingdom, but the praying Church must ask him for them. It was through this mention of the deep misery of the people and the ardent desire of Jesus that help was quickly sent to him.

Because Jesus had reached the culmination of his personal work in Galilee, he could only reach it within rather limited limits. He wanted to make an even more general and energetic appeal to this people, whom he was soon to leave. And for that he multiplied himself in a certain way with the mission he entrusted to the Twelve. At the same time, this mission represented progress in the development of the apostles. These disciples, whom he made apostles, he sent as apostles.

Once again, Matthew explicitly marked the number of the twelve disciples that Jesus sent to give them a first missionary test and to prepare the people to receive the word of the kingdom. In this first mission, the disciples had to adhere to God’s purpose for his people, to which Jesus himself submitted, and that was to proclaim salvation primarily to this people: « You worship what you do not know; we worship what we know, for salvation comes from the Jews » (Jn 4:22).

There were very serious reasons for this, which Paul himself appreciated, even though he was the apostle of the Gentiles: « When the Jews saw the masses, they were filled with jealousy, contradicting Paul’s words and insulting him.  Paul and Barnabas confidently declared to them: « The word of God must first be spoken to you. Since you reject it and do not consider yourselves worthy of eternal life, well, we turn to the Gentiles. This is the commandment the Lord has given us: I have made you the light of nations, that through you salvation may reach to the ends of the earth. (Acts 13, 45-47)

That is why Jesus added : « Do not go the way of the Gentiles and do not enter a city of the Samaritans.    » This was the duty of the disciples. After the Jews rejected Jesus, they were given various orders : « Go and make disciples of all nations and baptize them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit » (Mt 28, 19)

A certain theology wanted to see here a contradiction or a progressive development in the views of Jesus himself Nothing more contradicts the testimony of the Gospel; Jesus knew very well that his reign would be universal, even according to the synoptic, not to mention the Gospel of John. In the form of an order, Jesus gave a miraculous gift. In the activity of the disciples, as in that of Jesus, the healings had to prepare the preaching. All the gifts of God are free, just like the gifts Jesus gave to the disciples. To turn them into a means of earthly gain is to degrade and soil them.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ Aleteia : click here to read the paper → What does it mean that Jesus was moved with pity ?

◊  Catholic culture: click here to read the paper → Jesus at the Sight of the Crowds, Was Moved with Pity

 ♥ When JESUS saw the crowds HE was moved with pity

Zaterdag van de tweede adventsweek

Toen hij de menigte zag, werd Jezus gegrepen door medelijden

# Mededogen in het christendom, roept een gevoel van menselijke broederschap op, wat ons ertoe aanzet om daden van naastenliefde te verrichten en zo onze naaste te helpen; Jezus wordt in de Evangeliën vaak beschreven als medelevend, en om zijn discipelen aan te sporen om medelevend te zijn. We handelen uit medeleven en voeren elke daad van delen uit. Gewetensonderzoeken en geestelijke oefeningen ontmoedigen de haat, zonder welke het onmogelijk zou zijn om medelijden met de persoon te voelen; wanneer de noodzaak zich voordoet, zullen alle noodzakelijke middelen worden gebruikt om de persoon te helpen of te bevrijden, zelfs als hij of zij niet van de clan (gelijkenis van de barmhartige Samaritaan) is, eenvoudigweg vanwege zijn of haar nabijheid. Het Evangelie dringt aan op deze notie van nabijheid (waar het woord ‘buurman’ vandaan komt), die ons in staat stelt om te zien of we al dan niet effectief handelen. De keuze van een Samaritaan toont aan dat het inderdaad gaat om de nabijheid van het moment en niet om de meest gebruikelijke culturele nabijheid, waar medeleven gemakkelijker tot uiting komt. Bernard van Clairvaux waarschuwde herhaaldelijk voor de verleiding om zich terug te trekken in zichzelf om de naaste niet te ontmoeten, en drong aan op de ernst van deze fout.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens de heilige Mattheus

In die tijd ging Jezus rond in alle steden en dorpen, leerde hij in hun synagogen, verkondigde hij het evangelie van het koninkrijk en genas hij elke ziekte en elk gebrek. Bij het zien van de menigte werd Jezus gegrepen door medelijden met hen omdat ze hulpeloos waren en werden geslacht als schapen zonder herder.
Toen zei hij tegen zijn discipelen : « De oogst is overvloedig, maar er zijn maar weinig arbeiders. Bid daarom tot de Heer van de oogst om werkers te sturen voor zijn oogst. »
Toen riep Jezus zijn twaalf discipelen en gaf hen de kracht om onreine geesten uit te drijven en elke ziekte en invaliditeit te genezen. Jezus stuurde deze twaalf op missie met de volgende instructies : « Ga naar het verloren schaap van het huis Israëls. Verkondig onderweg dat het koninkrijk der hemelen nabij is. Genees de zieken, wek de doden op, reinig de lepralijders, werp demonen uit. Je hebt vrij ontvangen: geef vrij. « (Mt 9, 35-10, 1.5a.6-8).

Bekeer, want het koninkrijk van de hemel is bij de hand…

Jezus reisde als een ware missionaris door de verschillende plaatsen van het land; hij wachtte niet tot de mannen naar hem toe kwamen, maar ging naar hen toe. Onderricht geven, het goede nieuws van het koninkrijk verkondigen en lichaam en ziel genezen, dat was zijn werk als Heiland: ‘Wees bekeerd, want het koninkrijk der hemelen is nabij. « Met deze samenvatting van Jezus’ activiteit voltooide Mattheus het algemene beeld van Jezus’ bediening.

« Ontroerd zijn met mededogen » wordt vaak gevonden in de Evangeliën die op Jezus worden toegepast, wat betekent dat hij ontroerd is in zijn schoot, en dat hij die pijnlijke sympathie uitdrukt waarmee hij het kwaad en het lijden van onze mensheid deelde. Dit gevoel van tedere liefdadigheid werd gewekt door de aanblik van die menigten, als schapen zonder herder, die moe en weggegooid waren.

Deze staat van uitputting en lijden was noodzakelijkerwijs die van schapen die geen richting, bescherming en voedsel hadden omdat ze geen herder hadden. Een waarachtig en opvallend beeld van de toestand van de zielen zonder licht, zonder vrede, zonder God. Het was in de betreurenswaardige morele staat van het volk van zijn tijd dat Jezus de tekenen zag van een grote zielenoogst die klaar was om te worden verzameld in het koninkrijk van God: « Hij zei tegen hen: « De oogst is overvloedig, maar de arbeiders zijn weinig talrijk ». Bid daarom tot de Heer van de oogst om arbeiders te sturen voor zijn oogst. « (Lk 10:2).

Hoe meer de mens zijn ellende voelt en lijdt, hoe meer zijn diepste behoeften hem in Jezus’ armen werpen. Maar voor de oogst hebben we werkers nodig om de zielen naar de bron van het leven te leiden, we hebben dienaren van God nodig die dat met liefde aan hen laten zien; en toen waren er zo weinig van hen dat Jezus zijn discipelen vroeg om voor meer van hen te bidden.

Bid daarom tot de Heer van de oogst, dat hij arbeiders naar zijn oogst zal sturen. Energieke expressie gedicteerd door een dringende noodzaak. Het is God die alleen vorm geeft, goede werkers naar zijn koninkrijk stuurt, maar de biddende Kerk moet hem om hen vragen. Het was door deze vermelding van de diepe ellende van het volk en het vurige verlangen van Jezus dat er snel hulp naar hem werd gestuurd.

Omdat Jezus het hoogtepunt van zijn persoonlijke werk in Galilea had bereikt, kon hij het slechts binnen vrij beperkte grenzen bereiken. Hij wilde een nog algemener en energieker beroep doen op deze bevolking, die hij spoedig zou verlaten. En daarvoor vermenigvuldigde hij zich op een bepaalde manier met de missie die hij aan de Twaalf toevertrouwde. Tegelijkertijd betekende deze missie een vooruitgang in de ontwikkeling van de apostelen. Deze discipelen, die hij tot apostelen maakte, zond hij als apostelen.

Nogmaals, Matteüs markeerde uitdrukkelijk het aantal van de twaalf discipelen die Jezus stuurde om hen een eerste zendingsproef te geven en het volk voor te bereiden op het ontvangen van het woord van het koninkrijk. In deze eerste zending moesten de discipelen zich houden aan Gods doel voor zijn volk, waaraan Jezus zelf zich onderwierp, en dat was het verkondigen van het heil in de eerste plaats aan dit volk : « Gij aanbidt wat gij niet weet; wij aanbidden wat wij weten, want het heil komt van de Joden ». « (Joh 4, 22)

Daar waren zeer ernstige redenen voor, die Paulus zelf waardeerde, ook al was hij de apostel van de heidenen : « Toen de Joden de massa’s zagen, waren ze vervuld van jaloezie, waardoor ze de woorden van Paulus tegenspraken en hem beledigden.  Paulus en Barnabas verklaarden vol vertrouwen tot hen: ‘Het woord van God moet eerst tot u worden gesproken. Aangezien jullie het afwijzen en jezelf niet waardig achten voor het eeuwige leven, wel, wenden we ons tot de heidenen. Dit is het gebod dat de Heer ons heeft gegeven: Ik heb u het licht der volkeren gemaakt, opdat door u het heil tot aan de uiteinden van de aarde zou reiken. (Handelingen 13:45-47).

Daarom voegde Jezus eraan toe : « Ga niet de weg van de heidenen op en ga niet een stad van de Samaritanen binnen.   »  Dit was de plicht van de discipelen. Nadat de Joden Jezus hadden afgewezen, kregen ze verschillende orders : « Ga en maak discipelen van alle volken en doop hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest » (Mt 28, 19).
Een bepaalde theologie wilde hier een tegenstrijdigheid of een progressieve ontwikkeling zien in de opvattingen van Jezus zelf Niets is meer in strijd met het getuigenis van het Evangelie; Jezus wist heel goed dat zijn heerschappij universeel zou zijn, zelfs volgens de synoptiek, om nog maar te zwijgen van het Evangelie van Johannes.

In de vorm van een orde, schonk Jezus een wonderbaarlijke gave. In de activiteit van de discipelen, zoals in die van Jezus, moesten de genezingen de prediking voorbereiden. Alle gaven van God zijn gratis, net als de gaven die Jezus aan de discipelen gaf. Om ze te veranderen in een middel van aardse winst is ze te degraderen en te bevuilen.

Diaken Michel Houyoux

♥ Martin Koornstra – arbeiders in Zijn oogst

Samedi de la deuxième semaine du temps de l’Avent

Voyant les foules, Jésus fut saisi de compassion

# La compassion dans le christianisme, évoque un sentiment de fraternité humaine, qui nous incite à effectuer des actes de charité et donc à secourir notre prochain ; Jésus est fréquemment décrit comme faisant preuve de compassion dans les Évangiles, et d’exhorter ses disciples à la compassion. On agit par compassion, en accomplissant tout acte de partage. Les examens de conscience et exercices spirituels amènent à dissuader de détester qui que ce soit, sans quoi il serait impossible d’éprouver de la compassion pour ce dernier; lorsque le besoin s’en présentera, tous les moyens nécessaires seront utilisés dans le but : d’aider ou de délivrer la personne, y compris si elle n’est pas du clan (parabole dite du Bon Samaritain), du simple fait de sa proximité. L’Évangile insiste sur cette notion de proximité (d’où vient le mot prochain), qui permet il est vrai de voir si l’on agit de façon efficace ou non. Le choix d’un Samaritain montre qu’il s’agit bien de la proximité du moment et non de la plus habituelle proximité culturelle, où la compassion se manifeste plus facilement. Bernard de Clairvaux mit à plusieurs reprises en garde contre la tentation de se replier sur soi pour ne pas rencontrer le prochain, en insistant sur la gravité de cette faute.

De l’Évangile de Jésus Christ selon saint Matthieu

En ce temps-là, Jésus parcourait toutes les villes et tous les villages, enseignant dans leurs synagogues, proclamant l’Évangile du Royaume et guérissant toute maladie et toute infirmité. Voyant les foules, Jésus fut saisi de compassion envers elles parce qu’elles étaient désemparées et abattues comme des brebis sans berger.
Il dit alors à ses disciples : « La moisson est abondante, mais les ouvriers sont peu nombreux. Priez donc le maître de la moisson d’envoyer des ouvriers pour sa moisson. »
Alors Jésus appela ses douze disciples et leur donna le pouvoir d’expulser les esprits impurs et de guérir toute maladie et toute infirmité. Ces douze, Jésus les envoya en mission avec les instructions suivantes : « Allez vers les brebis perdues de la maison d’Israël. Sur votre route, proclamez que le royaume des Cieux est tout proche.
Guérissez les malades, ressuscitez les morts, purifiez les lépreux, expulsez les démons. Vous avez reçu gratuitement : donnez gratuitement. » (Mt 9, 35 – 10, 1.5a.6-8)

Convertissez-vous, car le royaume des Cieux est tout proche

 Jésus parcourut en vrai missionnaire les divers lieux du pays ; il n’attendit pas que les hommes vinrent à lui, il alla vers eux. Enseigner, prêcher la bonne nouvelle du royaume et guérir le corps et l’âme, telle fut son œuvre de Sauveur : «  Convertissez-vous, car le royaume des Cieux est tout proche. » Par ce résumé de l’activité de Jésus, Matthieu termina le tableau général du ministère de Jésus.

« Être ému de compassion »  se retrouve souvent dans les évangiles appliqué à Jésus, signifiant être ému dans ses entrailles, et exprimant cette douloureuse sympathie avec laquelle il partagea les maux et les souffrances de notre humanité. Ce sentiment de tendre charité fut excité par la vue de ces foules semblables à des brebis sans berger, lesquelles furent fatiguées et jetées.

Cet état d’épuisement et de souffrance fut nécessairement celui de brebis privées de direction, de protection et de nourriture parce qu’elles n’eurent pas de berger. Image juste et frappante de l’état d’âmes sans lumière, sans paix, sans Dieu. Ce  fut  dans le lamentable état moral des personnes de son temps que Jésus vit les indices d’une grande moisson d’âmes, prête à être recueillie dans le royaume de Dieu : « Il leur dit : « La moisson est abondante, mais les ouvriers sont peu nombreux. Priez donc le maître de la moisson d’envoyer des ouvriers pour sa moisson. » (Lc 10, 2)

Plus l’homme sent sa misère et en souffre, plus ses besoins profonds le jettent dans les bras de Jésus. Mais, pour la moisson, il faut des ouvriers pour conduire les âmes à la source de là vie, il faut des serviteurs de Dieu qui la leur montrent avec amour ; et alors il y en avait si peu, que Jésus demanda à ses disciples de prier pour que le nombre en soit accru.

Priez donc le maître de la moisson, qu’il envoie des ouvriers dans sa moisson. Expression énergique dictée par un besoin impérieux. C’est Dieu qui seul suscite forme, envoie de bons ouvriers dans son règne, mais il faut que l’Église en prière les lui demande. Ce fut par cette mention de la profonde misère du peuple et de l’ardent désir de Jésus qu’un prompt secours lui fut envoyé.

Jésus étant arrivé au faîte de son travail personnel en Galilée, il ne pu l’accomplir que dans des limites assez restreintes. Il désira adresser un appel plus général et plus énergique encore à cette population qu’il dut bientôt quitter. Et pour cela il se multiplia en quelque sorte par la mission qu’il confia aux douze. Cette mission signala en même temps un progrès dans le développement des apôtres. Ces disciples dont il fit des apôtres, il les envoya comme tels.

Encore une fois, Matthieu marqua expressément le nombre de douze disciples que Jésus envoya pour leur faire faire un premier essai de mission et pour préparer les populations à recevoir la parole du royaume. Dans cette première mission, les disciples durent s’en tenir au dessein de Dieu envers son peuple, auquel Jésus lui-même se soumit, et qui consista à faire annoncer le salut avant tout à ce peuple  : « Vous adorez ce que vous ne connaissez pas; nous, nous adorons ce que nous connaissons, car le salut vient des Juifs. » (Jn 4, 22)

Il y eut pour cela de très graves raisons, que Paul apprécia lui-même, bien qu’il fût l’apôtre des Gentils : « Quand les Juifs virent les foules, ils s’enflammèrent de jalousie ; ils contredisaient les paroles de Paul et l’injuriaient.  Paul et Barnabé leur déclarèrent avec assurance : ‘C’est à vous d’abord qu’il était nécessaire d’adresser la parole de Dieu. Puisque vous la rejetez et que vous-mêmes ne vous jugez pas dignes de la vie éternelle, eh bien ! nous nous tournons vers les nations païennes. C’est le commandement que le Seigneur nous a donné : J’ai fait de toi la lumière des nations pour que, grâce à toi, le salut parvienne jusqu’aux extrémités de la terre. ‘ » (Ac 13, 45-47)

Ce fut pourquoi Jésus ajouta : « Ne vous en allez pas sur le chemin des nations et n’entrez pas dans une ville des Samaritains.  » Tel fut le devoir des disciples. Après que les Juifs rejetèrent Jésus, ils reçurent des ordres différents : « Allez, faites de toutes les nations des disciples, les baptisant au nom du Père, du Fils et du Saint-Esprit, » (Mt 28, 19)

Une certaine théologie a voulu voir là une contradiction ou un développement progressif dans les vues de Jésus lui-même Rien n’est plus contraire aux témoignages de l’Évangile ; Jésus savait parfaitement que son règne serait universel même d’après les synoptiques, pour ne pas parler de l’Évangile de Jean.

Sous la forme d’un ordre, Jésus conféra un don miraculeux. Dans l’activité des disciples, comme dans celle de Jésus, les guérisons durent préparer la prédication. Tous les dons de Dieu sont gratuits comme ceux que Jésus conféra aux disciples. En faire un moyen de profits terrestres, c’est les dégrader et les souiller.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens sur Internet

◊ Regnum Christi : cliquez ici pour lire l’article  →   Voyant les foules, Jésus fut saisi de compassion

◊ Diacre Jean-Yves Fortin : cliquez ici pour lire l’article  →   Voyant les foules, Jésus fut saisi de compassion

♥ Diocèse d’Avignon : « Jésus fut saisi de compassion »