Zaterdag van de tweede adventsweek

Toen hij de menigte zag, werd Jezus gegrepen door medelijden

# Mededogen in het christendom, roept een gevoel van menselijke broederschap op, wat ons ertoe aanzet om daden van naastenliefde te verrichten en zo onze naaste te helpen; Jezus wordt in de Evangeliën vaak beschreven als medelevend, en om zijn discipelen aan te sporen om medelevend te zijn. We handelen uit medeleven en voeren elke daad van delen uit. Gewetensonderzoeken en geestelijke oefeningen ontmoedigen de haat, zonder welke het onmogelijk zou zijn om medelijden met de persoon te voelen; wanneer de noodzaak zich voordoet, zullen alle noodzakelijke middelen worden gebruikt om de persoon te helpen of te bevrijden, zelfs als hij of zij niet van de clan (gelijkenis van de barmhartige Samaritaan) is, eenvoudigweg vanwege zijn of haar nabijheid. Het Evangelie dringt aan op deze notie van nabijheid (waar het woord ‘buurman’ vandaan komt), die ons in staat stelt om te zien of we al dan niet effectief handelen. De keuze van een Samaritaan toont aan dat het inderdaad gaat om de nabijheid van het moment en niet om de meest gebruikelijke culturele nabijheid, waar medeleven gemakkelijker tot uiting komt. Bernard van Clairvaux waarschuwde herhaaldelijk voor de verleiding om zich terug te trekken in zichzelf om de naaste niet te ontmoeten, en drong aan op de ernst van deze fout.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens de heilige Mattheus

In die tijd ging Jezus rond in alle steden en dorpen, leerde hij in hun synagogen, verkondigde hij het evangelie van het koninkrijk en genas hij elke ziekte en elk gebrek. Bij het zien van de menigte werd Jezus gegrepen door medelijden met hen omdat ze hulpeloos waren en werden geslacht als schapen zonder herder.
Toen zei hij tegen zijn discipelen : « De oogst is overvloedig, maar er zijn maar weinig arbeiders. Bid daarom tot de Heer van de oogst om werkers te sturen voor zijn oogst. »
Toen riep Jezus zijn twaalf discipelen en gaf hen de kracht om onreine geesten uit te drijven en elke ziekte en invaliditeit te genezen. Jezus stuurde deze twaalf op missie met de volgende instructies : « Ga naar het verloren schaap van het huis Israëls. Verkondig onderweg dat het koninkrijk der hemelen nabij is. Genees de zieken, wek de doden op, reinig de lepralijders, werp demonen uit. Je hebt vrij ontvangen: geef vrij. « (Mt 9, 35-10, 1.5a.6-8).

Bekeer, want het koninkrijk van de hemel is bij de hand…

Jezus reisde als een ware missionaris door de verschillende plaatsen van het land; hij wachtte niet tot de mannen naar hem toe kwamen, maar ging naar hen toe. Onderricht geven, het goede nieuws van het koninkrijk verkondigen en lichaam en ziel genezen, dat was zijn werk als Heiland: ‘Wees bekeerd, want het koninkrijk der hemelen is nabij. « Met deze samenvatting van Jezus’ activiteit voltooide Mattheus het algemene beeld van Jezus’ bediening.

« Ontroerd zijn met mededogen » wordt vaak gevonden in de Evangeliën die op Jezus worden toegepast, wat betekent dat hij ontroerd is in zijn schoot, en dat hij die pijnlijke sympathie uitdrukt waarmee hij het kwaad en het lijden van onze mensheid deelde. Dit gevoel van tedere liefdadigheid werd gewekt door de aanblik van die menigten, als schapen zonder herder, die moe en weggegooid waren.

Deze staat van uitputting en lijden was noodzakelijkerwijs die van schapen die geen richting, bescherming en voedsel hadden omdat ze geen herder hadden. Een waarachtig en opvallend beeld van de toestand van de zielen zonder licht, zonder vrede, zonder God. Het was in de betreurenswaardige morele staat van het volk van zijn tijd dat Jezus de tekenen zag van een grote zielenoogst die klaar was om te worden verzameld in het koninkrijk van God: « Hij zei tegen hen: « De oogst is overvloedig, maar de arbeiders zijn weinig talrijk ». Bid daarom tot de Heer van de oogst om arbeiders te sturen voor zijn oogst. « (Lk 10:2).

Hoe meer de mens zijn ellende voelt en lijdt, hoe meer zijn diepste behoeften hem in Jezus’ armen werpen. Maar voor de oogst hebben we werkers nodig om de zielen naar de bron van het leven te leiden, we hebben dienaren van God nodig die dat met liefde aan hen laten zien; en toen waren er zo weinig van hen dat Jezus zijn discipelen vroeg om voor meer van hen te bidden.

Bid daarom tot de Heer van de oogst, dat hij arbeiders naar zijn oogst zal sturen. Energieke expressie gedicteerd door een dringende noodzaak. Het is God die alleen vorm geeft, goede werkers naar zijn koninkrijk stuurt, maar de biddende Kerk moet hem om hen vragen. Het was door deze vermelding van de diepe ellende van het volk en het vurige verlangen van Jezus dat er snel hulp naar hem werd gestuurd.

Omdat Jezus het hoogtepunt van zijn persoonlijke werk in Galilea had bereikt, kon hij het slechts binnen vrij beperkte grenzen bereiken. Hij wilde een nog algemener en energieker beroep doen op deze bevolking, die hij spoedig zou verlaten. En daarvoor vermenigvuldigde hij zich op een bepaalde manier met de missie die hij aan de Twaalf toevertrouwde. Tegelijkertijd betekende deze missie een vooruitgang in de ontwikkeling van de apostelen. Deze discipelen, die hij tot apostelen maakte, zond hij als apostelen.

Nogmaals, Matteüs markeerde uitdrukkelijk het aantal van de twaalf discipelen die Jezus stuurde om hen een eerste zendingsproef te geven en het volk voor te bereiden op het ontvangen van het woord van het koninkrijk. In deze eerste zending moesten de discipelen zich houden aan Gods doel voor zijn volk, waaraan Jezus zelf zich onderwierp, en dat was het verkondigen van het heil in de eerste plaats aan dit volk : « Gij aanbidt wat gij niet weet; wij aanbidden wat wij weten, want het heil komt van de Joden ». « (Joh 4, 22)

Daar waren zeer ernstige redenen voor, die Paulus zelf waardeerde, ook al was hij de apostel van de heidenen : « Toen de Joden de massa’s zagen, waren ze vervuld van jaloezie, waardoor ze de woorden van Paulus tegenspraken en hem beledigden.  Paulus en Barnabas verklaarden vol vertrouwen tot hen: ‘Het woord van God moet eerst tot u worden gesproken. Aangezien jullie het afwijzen en jezelf niet waardig achten voor het eeuwige leven, wel, wenden we ons tot de heidenen. Dit is het gebod dat de Heer ons heeft gegeven: Ik heb u het licht der volkeren gemaakt, opdat door u het heil tot aan de uiteinden van de aarde zou reiken. (Handelingen 13:45-47).

Daarom voegde Jezus eraan toe : « Ga niet de weg van de heidenen op en ga niet een stad van de Samaritanen binnen.   »  Dit was de plicht van de discipelen. Nadat de Joden Jezus hadden afgewezen, kregen ze verschillende orders : « Ga en maak discipelen van alle volken en doop hen in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest » (Mt 28, 19).
Een bepaalde theologie wilde hier een tegenstrijdigheid of een progressieve ontwikkeling zien in de opvattingen van Jezus zelf Niets is meer in strijd met het getuigenis van het Evangelie; Jezus wist heel goed dat zijn heerschappij universeel zou zijn, zelfs volgens de synoptiek, om nog maar te zwijgen van het Evangelie van Johannes.

In de vorm van een orde, schonk Jezus een wonderbaarlijke gave. In de activiteit van de discipelen, zoals in die van Jezus, moesten de genezingen de prediking voorbereiden. Alle gaven van God zijn gratis, net als de gaven die Jezus aan de discipelen gaf. Om ze te veranderen in een middel van aardse winst is ze te degraderen en te bevuilen.

Diaken Michel Houyoux

♥ Martin Koornstra – arbeiders in Zijn oogst