Derde adventszondag in jaar B

Onder u is wat u niet weet

 

# Gaudetezondag (Latijn Dominica Gaudete) is de derde zondag van de advent, een van de tijden van het liturgisch jaar van de katholieke kerk van de Latijns-Romeinse rite. De term Gaudete is het begin van de mis op deze zondag, genomen uit de Brief aan de Filippijnen 4:4-6; Johannes XXIII’s missal luidt: « Gaudete in Domino semper: iterum dico, gaudete. Modestia vestra nota sit omnibus hominibus : Dominus enim prope est. Nihil solliciti sitis: sed in omni oratione et obsecratione cum gratiarum actione petitiones vestræ innotescant apud Deum « . In de gewone vorm van de Romeinse rite is de ingangsantifoon, die korter is en identiek aan de tekst van een antifoon van het middeleeuwse repertoire, « Verheug je altijd in de Heer: ik herhaal, Verheug je, de Heer is nabij ». In ieder geval is het referentiepunt voor het liturgische gezang van de viering in de gewone vorm van de Romeinse rite de Graduale Romano, die de inleidende antifoon weerklinkt in zijn melodische en tekstuele intimiteit. De hele zondagse viering staat in het teken van de naderende kerstvreugde: de derde zondag is in feite de helft van de advent.

WEES ALTIJD VROLIJK

# Voordat geluk kan worden gemeten, moet er duidelijkheid zijn over wat er onder « geluk » moet worden verstaan. Ten eerste moet er een onderscheid worden gemaakt tussen toevalsgeluk en levensgeluk. Hoewel het toevallige geluk een impact heeft op het levensgeluk, is het niet de focus van het geluksonderzoek. Geluk kan worden omschreven als het doel en de zin van het leven, omdat uiteindelijk alle andere doelen alleen maar neerkomen op het eigen geluk of het geluk van anderen. De socioloog Gerhard Schulze maakt een onderscheid tussen twee soorten geluk. Met « geluk 1″ bedoelt hij vrijheid van lijden en gebrek. « Geluk 2, » het mooie leven, bouwt voort op dit. Het eerste soort geluk is dus slechts het voorstadium, de mogelijkheid om echt geluk te bereiken, want men zou met Schulze kunnen vragen: waar leeft men voor, zo niet voor het mooie leven ? Observatie is ongeschikt als methode om het geluk te meten, omdat de beoordeling van het geluk van andere mensen niet onafhankelijk is van de eigen stemming. Ook het afleiden van de staat van geluk van een persoon uit zijn objectieve levensomstandigheden levert geen bruikbare resultaten op, aangezien verschillende mensen onder dezelfde omstandigheden verschillende niveaus van geluk geven. Daarom is de meest voorkomende methode om te vragen.

                                                                                                                            ♦  ♦ ♦

Vreugde wordt geassocieerd met de bevrediging van een wens, met het succes van een project dat voor ons belangrijk is. Het is een staat van tevredenheid en welzijn die zich manifesteert door vrolijkheid en een goed humeur. Het verhoogt onze energie, motivatie en zelfvertrouwen.

Vreugde is wanneer een vader zijn kind in zijn armen neemt en hem dicht omhelst, wanneer ze beiden hardop lachen en hun ogen in elkaar oplichten. Vreugde is wanneer de bruid teder in de armen van haar vriendje rust, in stilte en liefde; het is ook wanneer de kinderen thuiskomen van school en, onder het genot van een plakje brood en een glas melk, vol vertrouwen hun dag vertellen aan hun moeder die met liefde naar hen luistert.

Vreugde is wanneer we, na het ervaren van grote angst, plotseling rust vinden voor een nieuw begin. Vreugde is wanneer ons hart, moe van verdriet en pijn, troost en troost vindt in de mensen die we liefhebben en die van ons houden. En weer vreugde als we een kind of iemand die armer is dan wij een cadeautje geven en hun ogen zien stralen.  Hoe mooi is het om deze momenten te beleven !

Als er de vreugde van de mensen is, is er ook de vreugde van God zelf. God die ons zijn Zoon stuurt om ons te redden.  God’s vreugde is om ons te vergezellen op al onze manieren, gelukkig of ongelukkig, goed of slecht, en ons nooit te verlaten. God’s vreugde is altijd om ons in Zijn huis te verwelkomen, en nog meer als we van ver weg terugkomen, van zo ver weg dat we Hem soms bijna vergeten.

De christelijke vreugde is vooral gebaseerd op ons geloof in onze God, die ons liefheeft en ons te allen tijde redt. Christelijke vreugde is weten dat God in het diepst van ons hart woont en dat we met Hem kunnen spreken waar we willen, wanneer we willen, over wat we willen ; Christelijke vreugde is het ontdekken van Jezus in ieder mens, zelfs in het ergste : « In je midden is degene die je niet kent » (Joh 1, 26b).

Heer, help ons u te herkennen waar u zich verstopt. Help ons, Heer, om uw verborgen aanwezigheid niet te verliezen. Wanneer je Jezus ontdekt in de onderduik, altijd aanwezig, zul je een bron van vreugde hebben ontdekt die niemand of niets kan wegnemen. Durf onze vreugde te uiten in de aanwezigheid van Christus onder de mensen van vandaag. Durf te zoeken naar eenvoudige woorden die onze vreugde, ons geloof uitdrukken aan de mensen om ons heen. Woorden die uit het hart komen.

In de tweede lezing nodigt de Apostel Paulus ons uit om te rusten en ons te verblijden bij elke gelegenheid, en om ons te helpen stelt hij ons een aantal nuttige en noodzakelijke houdingen voor: wees gelukkig, bid voortdurend, geef dank, wees altijd voorzichtig met het kiezen van wat goed is en vermijd verleidingen. De Heer blijft ons liefhebben en als Hij ons in deze houding vindt, kan Hij ons volledig heiligen, kan Hij ons vullen met het leven van zijn Heilige Geest. Dan kunnen we ook met Jezus zeggen : « De Geest van de Heer is op mij… Hij heeft mij gezonden om goed nieuws te brengen aan de armen ! » (È 61, 1)

Laten we vandaag de dag de vreugde van de armen van de Heer delen en moge de God van de hoop u vreugde en vrede geven in het geloof. (Rom 15, 13) Laten we naar buiten gaan om de ander te ontmoeten en onze ogen te openen voor zijn licht, want er is iemand onder ons die je niet kent. Wie is deze persoon ?

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Dionysius parochie : klik hier om het artikel te lezen →   Jaar B, derde zondag van de Advent

◊ Pastoor Michel Hagen  : klik hier om het artikel te lezen → Preek op de derde zondag van de Advent jaar B

♥ Ons lijden en Gods liefde – raadsel of geheim?

Elijah has already been here and they didn’t recognize him

→

 Elijah has already been here and they didn’t recognize him

# According to the tradition of the Catholic Church, the mountain of the place of the Transfiguration refers to Mount Horeb and Mount Sinai, two highly symbolic places in the Old Testament. The cloud from which the Father’s voice came echoed the cloud that enveloped the Hebrews during the Exodus and their crossing of the desert. Peter’s proposal to erect three tents referred to the tent of meeting in the Old Testament. This feast can be compared to that of the baptism of Christ, where the cloud that enveloped Jesus, the voice of the Father, is found in both. For the Church, the aim of the Transfiguration was to prepare the hearts of the disciples to overcome the scandal of the cross. This transfiguration was the announcement of the adoption that will make the believers sons of God. According to Cardinal Hans Urs von Balthasar, when the disciples finally saw Jesus alone again, they knew what fullness of mystery was hidden in his face, because his relationship to the whole Old Covenant, his permanent relationship to the Father and the Spirit who, like a cloud, overshadowed the disciples representing the Church to come, all of this was included in him. His Transfiguration was not an anticipation of the Resurrection.

From the Gospel of Jesus Christ according to Saint Matthew

When the followers came down from the mountain, they asked Jesus, « Why then do the scribes say that the prophet Elijah must come first ? « Jesus answered them, « Elijah is coming to put everything in its place. But I tell you, Elijah has already come; instead of recognizing him, they have done everything they wanted to him. And in the same way the Son of Man will suffer through them. « Then the followers understood that he spoke to them of John the Baptist.  (Mt 17:10-13)

# Elijah was a prophet and a miracle worker who lived in the northern kingdom of Israel during the reign of King Ahab (9th century BC). Elijah defended the worship of the Hebrew God over that of the Canaanite deity Baal. God also performed many miracles through Elijah, including resurrection, bringing fire down from the sky, and entering Heaven alive « by fire ». He is also portrayed as leading a school of prophets known as the sons of the prophets. Following his ascension, Elisha, his disciple and most devoted assistant, took over his role as leader of this school. References to Elijah appear in Ecclesiasticus, the New Testament, the Mishnah and Talmud, the Quran, the Book of Mormon, the Doctrine and Covenants, and Baháʼí writings. In Judaism, Elijah’s name is invoked at the weekly Havdalah rite that marks the end of Shabbat, and Elijah is invoked in other Jewish customs, among them the Passover Seder and the brit milah (ritual circumcision). The New Testament notes that some people thought that Jesus was, in some sense, Elijah but it also makes clear that John the Baptist is « the Elijah » who was promised to come in Malachi 3:1; 4:5 According to accounts in all three of the Synoptic Gospels, Elijah appeared with Moses during the Transfiguration of Jesus.

The coming of Elijah

The followers asked Jesus :  « Why then do the scribes say that Elijah must come first ?  »  What caused the followers to ask this question ? The prophecy : « Behold, I will send you Elijah the prophet before the great and dreadful day of the Lord comes. And it shall bring the hearts of the fathers to their children, and the hearts of the children to their fathers, lest I come and smite the land of the tabernacle. « (Malachi 4:5-6), which foretold a second mission of Elijah before the appearance of the Messiah, was at that time the subject of universal attention ; the scribes based their descriptions of the coming of the Messiah on it, as the followers recalled.

Jesus himself had quoted it to the people, showing the fulfilment in the person of John the Baptist : « If you want to understand him, he is the Elijah who was to come » (Mt 11:14), which the disciples did not seem to have understood. On the Mount of Transfiguration, this Elijah appeared to them for a moment, and not only did he disappear, instead of remaining to fulfil his mission, but Jesus even forbade them to say that they saw him !

How can we reconcile this fleeting appearance and, above all, the defence of Jesus with prophecy? This seems to be the origin and the meaning of this question. The disciples recognised Jesus as the Messiah; they were astonished to see that Elijah’s appearance took place after and not before the coming of the Messiah. Both objections may have provoked the disciples’ question.

According to Scripture, Elijah came. But he returned as John the Baptist, and instead of recognising him, they treated him as they wished.  What do these words mean: he will restore all things?  This restoration, which in the eyes of the scribes was the restoration of their theocracy, and which in reality must have been a spiritual creation, was the work of Jesus himself and not of the forerunner.

However, Jesus was able to see the effects of John the Baptist’s preaching, repentance, the change in the dispositions of the people, in the sense that the angel had said of John : « He will bring back the hearts of the fathers to the children and the rebels to the wisdom of the righteous. « (Lk 1:17).  The fate of John the Baptist foreshadowed the fate that was reserved for Jesus.

But they did not recognise John and when he could not fulfil his mission to them, Jesus had to suffer on their behalf. This was the trial that the followers had to prepare themselves for after having enjoyed rest and glory on the mountain.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ Never Thirsty True Prophet  What did Jesus mean when He said that Elijah hadalready returned ?

◊ Escape all these things  Why “Elijah Must Come First” & How To Identify A True Prophet ?

♥ Hey People, The Third Elijah Has Already Come And Gone – You Missed Him

 

Élie est déjà venu et ils ne l’ont pas reconnu

 Élie est déjà venu et ils ne l’ont pas reconnu

# Selon la tradition de l’Église catholique, la montagne du lieu de la Transfiguration fait référence au mont Horeb et au mont Sinaï, deux lieux hautement symboliques dans l’Ancien Testament. La nuée d’où sortit la voix du Père fit écho à la nuée qui enveloppa les Hébreux lors de l’Exode et de leur traversée du désert. La proposition de Pierre de dresser trois tentes fit référence à la tente de la rencontre dans l’Ancien Testament. Cette fête peut être rapprochée de celle du baptême du Christ où se retrouvent dans les deux la nuée qui enveloppa Jésus, la voix du Père. Pour l’Église, le but de la Transfiguration fut de préparer le cœur des disciples à surmonter le scandale de la croix. Cette transfiguration fut l’annonce de l’adoption qui fera les croyants des fils de Dieu. Selon le cardinal Hans Urs von Balthasar, quand les disciples, à la fin, virent de nouveau Jésus seul, ils surent quelle plénitude de mystère se cacha dans sa figure, car sa relation à toute l’ancienne Alliance, sa relation permanente au Père et à l’Esprit qui, comme nuée,couvrit de son ombre les disciples représentant l’Église à venir, tout cela se trouve inclus en lui. Sa Transfiguration ne fut pas une anticipation de la Résurrection.

De l’Évangile de Jésus Christ selon saint Matthieu

Descendant de la montagne, les disciples interrogèrent Jésus : « Pourquoi donc les scribes disent-ils que le prophète Élie doit venir d’abord ? » Jésus leur répondit :« Élie va venir pour remettre toute chose à sa place. Mais, je vous le déclare : Élie est déjà venu ; au lieu de le reconnaître, ils lui ont fait tout ce qu’ils ont voulu. Et de même, le Fils de l’homme va souffrir par eux. » Alors les disciples comprirent qu’il leur parlait de Jean le Baptiste.  (Mt 17, 10-13)

La venue d’Élie

 Les disciples interrogèrent Jésus :  » Pourquoi donc les scribes disent-ils qu’il faut qu’Élie vienne premièrement ? »  Qu’est-ce qui occasionna cette question des disciples ? La prophétie «  Voici, je vous enverrai Élie, le prophète, Avant que le jour de l’Éternel arrive, Ce jour grand et redoutable. Il ramènera le cœur des pères à leurs enfants, Et le cœur des enfants à leurs pères, De peur que je ne vienne frapper le pays d’interdit. » (Malachie 4.5-6) qui annonça une seconde mission d’Élie avant l’apparition du Messie fut, à cette époque, l’objet de l’attention universelle ; les scribes fondèrent sur elle leurs descriptions de l’avènement du Messie, ainsi que le rappelèrent les disciples.

Jésus lui-même l’avait citée au peuple en montrant l’accomplissement dans la personne de Jean-Baptiste : « Si vous voulez le comprendre, c’est lui qui est l’Élie qui devait venir » (Mt 11, 14) ce que les disciples ne parurent pas avoir compris. Sur  la montagne de la transfiguration, cet Élie fut un moment apparu à leurs yeux, et, non seulement il eut disparu, au lieu de rester pour remplir sa mission, mais Jésus leur défendit même de dire qu’ils le virent !

Comment concilier cette apparition fugitive et surtout la défense de Jésus avec la prophétie ? Tels semblent être l’origine et le sens de cette question. Les disciples reconnurent en Jésus le Messie ; ils constatèrent avec étonnement que l’apparition d’Élie eut lieu après et non avant la venue du Messie. L’une et l’autre objection purent avoir provoqué la question des disciples.

D’après l’Écriture, Élie vint. Mais il fut revenu en Jean-Baptiste, et, au lieu de le reconnaître, ils le traitèrent selon leur mauvais vouloir.  Que signifient ces mots : il rétablira toutes choses ?  Ce rétablissement, qui aux yeux des scribes fut la restauration de leur théocratie, et qui en réalité dut être une création spirituelle, fut l’œuvre de Jésus lui-même et non du précurseur.

Toutefois Jésus put bien avoir en vue les effets de la prédication de Jean-Baptiste, la repentance, le changement des dispositions du peuple, dans le sens où l’ange avait dit de Jean : «  Il ramènera les cœurs des pères vers les enfants et les rebelles à la sagesse des justes. » (Lc 1, 17).  Le sort de Jean-Baptiste présagea le sort qui fut réservé à Jésus.

Mais, ils ne  reconnurent pas Jean et que celui-ci ne put remplir sa mission auprès d’eux, Jésus dut souffrir de leur part. Ce fut l’épreuve à laquelle les disciples eurent à se préparer  après avoir joui du repos et de la gloire sur la montagne.

Diacre Michel Houyoux

Compléments

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article →  Élie doit revenir (Si 48, 1-4.9-11)

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article →  Je veux que, tout de suite, tu me donnes sur un plat la tête de Jean le Baptiste

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Hozana : cliquez ici pour lire l’article →  Élie est déjà venu et ils ne l’ont pas reconnu
◊ Le Carmel au Québec (Canada)   : cliquez ici pour lire l’article →  Élie et Marie aux origines du Carmel

♥ Élie est déjà venu et ils ne l’ont pas reconnu » – Lectio Divina -