Gesù, generato in Maria, moglie di Giuseppe, figlio di Davide

L’albero genealogico di Gesù

# La genealogia di Gesù è data nel Vangelo di Matteo (1:1-16) e nel Vangelo di Luca (3:23-38). Nel Vangelo di Matteo, la genealogia parte da Abramo e va a Gesù, saltando gli antenati durante la deportazione in Babilonia; nel Vangelo di Luca, è data da Gesù da figlio a padre ad Adamo « figlio di Dio ». Il numero di generazioni in entrambe le genealogie è un multiplo di sette, un numero che ha un importante valore simbolico nella letteratura semitica. Le genealogie hanno quindi un significato simbolico che può essere stato ottenuto a scapito della precisione storica, ad esempio saltando alcune generazioni. Per Luca, la nascita di Gesù è il compimento della storia di tutta l’umanità, mentre Matteo ha sottolineato il compimento della storia del popolo ebraico. In entrambe le genealogie, Giuseppe non è presentato come il padre biologico di Gesù, ma solo come il padre adottivo, secondo quanto è stato detto in entrambi i vangeli. La funzione delle due genealogie è quella di evidenziare il legame del Messia con la storia ebraica e soprattutto la sua discendenza legale da Re Davide.

Nel Nuovo Testamento sono menzionate due genealogie che si riferiscono a Gesù (Mt 1,1-17; Lc 3, 23-38). La genealogia di Matteo inizia con i termini Libro della Genesi di Gesù Cristo. Gesù è il Nuovo Adamo che ha inaugurato la Nuova Creazione. Il fatto che Abramo abbia aperto questa genealogia serve a mostrare il carattere universale della missione di Cristo. A quel tempo, non era consuetudine includere i nomi delle donne in una genealogia, soprattutto quando la loro reputazione era cattiva !

Menzionando Davide, Matteo ha fatto di Gesù il Messia che è venuto a mantenere le promesse. Come dice N.T. Wright, essendo un discendente di Abramo, Cristo compie la benedizione universale dell’alleanza abramitica e, come discendente di Davide, compie il regno universale dell’alleanza davidica. Per Matteo, quindi, Gesù è il vero Israele.

Luca ha preso la via opposta da Gesù per tornare più lontano di Abramo ad Adamo. Come Adamo era figlio di Dio, nel senso che possedeva l’immagine di Dio, Gesù è il vero Figlio di Dio che è direttamente l’immagine del Padre. Luca ha anche cercato di identificare Gesù a tutta l’umanità mettendolo in relazione con il primo uomo. Quindi c’è chiaramente qui un aspetto universale del ministero di Gesù che Luca sottolinea.

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo Matteo

Così è stato generato Gesù Cristo: Maria, sua madre, è stata data in sposa a Giuseppe ; e prima che vivessero insieme, è rimasta incinta per opera dello Spirito Santo. Giuseppe, suo marito, che era un uomo giusto e non voleva denunciarla pubblicamente, decise di mandarla via in segreto.

Come aveva fatto questo piano, ecco, l’angelo del Signore gli apparve in sogno e gli disse : « Giuseppe, figlio di Davide, non temere di prendere Maria tua moglie a te, perché il figlio che è generato in lei è dello Spirito Santo ; ed ella partorirà un figlio, e tu chiamerai il suo nome Gesù,perché egli salverà il suo popolo dai suoi peccati. « 

Tutto questo è avvenuto per adempiere la parola del Signore pronunciata dal profeta : Ecco, la Vergine concepirà e partorirà un figlio; e il suo nome sarà chiamato Emmanuele, che si traduce : « Dio-con-noi ». Quando Giuseppe si svegliò, fece ciò che l’angelo del Signore gli aveva ordinato: portò sua moglie nella sua casa. (Mt 1, 18-24)

Genealogia di Gesù

Lo scopo del Vangelo di Matteo è quello di evidenziare il rapporto intimo e vivo delle due alleanze, di mostrare in Gesù Cristo il compimento di tutta la storia del suo popolo. Matteo ha manifestato questo obiettivo fin dalle prime righe del suo libro, attraverso questa genealogia il cui significato è segnato in primo luogo dai nomi di Davide e Abramo.

Davide, nella cui famiglia, secondo la profezia, sarebbe nato il cui regno sarebbe stato eterno : « A proposito di suo Figlio che, secondo la carne, è nato dal seme di Davide. Abramo, nella cui posterità dovevano essere benedette tutte le famiglie della terra, una promessa che aveva senso e compimento solo in Gesù Cristo : « Io benedirò coloro che vi benediranno; chi vi maledirà, io lo rimprovererò ». In voi saranno benedette tutte le famiglie della terra. « (Gen 12, 3).

Il Figlio di Dio è venuto a prendere il suo posto in questa posterità di Abramo e nella nostra umanità che egli ha rinnovato. Ma la benedizione promessa ad Abramo si è realizzata nei suoi posteri, ed è consistita in una nuova creazione, iniziata nella persona stessa di Gesù. Da qui una genealogia che non mirava solo a stabilire la sua filiazione storica.

Matteo si preoccupò in modo particolare di escludere la paternità di Giuseppe e di mantenere la genealogia dell’altro. Risalendo fino a Davide e Abramo, ha anche indicato l’origine genealogica di Maria, la madre di Gesù. Egli accennava al fatto che il figlio di Davide, il figlio di Abramo, discendeva da questo grande popolo attraverso sua madre, poiché Giuseppe non era suo padre.

La genealogia di Giuseppe non era inutile per gli israeliti.  Per tutta la sua vita Gesù è stato considerato come il figlio di Giuseppe, ed è stato considerato come un figlio della massima convenienza. Giuseppe diede al figlio adottivo un diritto legale teocratico alla regalità, perché lui stesso era un discendente di Davide, e poi perché, sposando Maria, entrò legalmente nella sua stirpe e prese il suo nome.

Quando Giuseppe vide che Maria, la sua promessa sposa, era incinta, decise di ripudiarla segretamente. Ma un angelo gli rivelò in una visione onirica il mistero di questa concezione, che veniva dallo Spirito Santo, e gli ordinò di chiamare il bambino Gesù, perché egli sarà il Salvatore. Matteo ha mostrato in questo evento il compimento della profezia di Isaia.

Giuseppe obbedì e prese Maria sua moglie, ma non la conobbe fino alla nascita di Gesù.  Matthew ha rifiutato l’idea di una nascita naturale. Questa circostanza, che Maria era promessa sposa a Giuseppe, che presto la sposò, era necessaria nei piani di Dio per proteggerla da sospetti dannosi e per assicurare che Gesù fosse considerato figlio di Giuseppe fino a quando il mistero della sua nascita potesse essere rivelato.

Tra gli ebrei il fidanzamento era considerato equivalente al matrimonio. Questo fatto, che Matteo fu rivelato a Giuseppe da un angelo, aveva lo scopo di dissipare tutti i suoi dubbi. La Chiesa ha sempre creduto in questo miracolo, perché è così semplicemente raccontato qui e nel Vangelo di Luca come un fatto storico, e perché è un fatto necessario nell’opera di redenzione del mondo di Dio.

Ciò che è indicato da Matteo come compiuto, non sempre sono state profezie dirette di cui questo evento è stato il primo e unico adempimento; ma spesso la profezia si riferiva prima ad un altro oggetto e aveva già avuto un primo adempimento, cosicché quello notato da Matteo era solo un adempimento tipico.

Il diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti web cristiani

◊ Massimiliano Zupi : clicca qui per leggere l’articolo → Il Vangelo di oggi Venerdì 18 dicembre 2020

◊ Got Questions : clicca qui per leggere l’articolo →  Cosa significa che Gesù è il figlio di Davide ?

♥ Padre Renzo Bertolli : « Genealogia di Gesù Cristo, figlio di Davide »

Jésus, engendré en Marie, épouse de Joseph, fils de David

Arbre généalogique de Jésus

Dans le Nouveau Testament, deux généalogies sont mentionnées, et sont en rapport avec Jésus (Mt 1.1-17 ; Lc 3.23-38). La généalogie de Matthieu commence avec les termes Livre de la genèse de Jésus-Christ ». Jésus est le Nouvel Adam qui inaugura la Nouvelle Création. Le fait qu’Abraham ouvrit cette généalogie sert à montrer le caractère universel de la mission du Christ. À cette époque, il n’était pas d’usage d’inclure le nom de femmes dans une généalogie, encore moins quand leurs réputations étaient mauvaises !

En mentionnant David, Matthieu fit de Jésus le Messie qui vint accomplir les promesses. Comme le dit N.T. Wright, en étant descendant d’Abraham, Christ accomplit la bénédiction universelle de l’alliance abrahamique et en tant que descendant de David il accomplit le règne universel de l’alliance davidique. Pour Matthieu, Jésus est donc le véritable Israël.

Luc  emprunta le chemin inverse en partant de Jésus pour remonter plus loin qu’Abraham, jusqu’à Adam. Tout comme Adam fut fils de Dieu, dans le sens qu’il posséda l’image de Dieu, Jésus est le véritable Fils de Dieu qui est directement l’image du Père. Luc chercha également à identifier Jésus à toute l’humanité en le rattachant au premier homme. Il y a donc clairement ici un aspect universel du ministère de Jésus mis en avant par Luc.

Évangile de Jésus Christ selon saint Matthieu

Voici comment fut engendré Jésus Christ : Marie, sa mère, avait été accordée en mariage à Joseph ; avant qu’ils aient habité  ensemble, elle fut enceinte par l’action de l’Esprit Saint. Joseph, son époux, qui était un homme juste, et ne voulait pas la  dénoncer publiquement, décida de la renvoyer en secret.

Comme il avait formé ce projet, voici que l’ange du Seigneur lui apparut en songe et lui dit : « Joseph, fils de David, ne crains pas de prendre chez toi Marie, ton épouse, puisque l’enfant qui est engendré en elle vient de l’Esprit Saint ; elle enfantera un fils, et tu lui donneras le nom de Jésus (c’est-à-dire : Le-Seigneur-sauve), car c’est lui qui sauvera son peuple de ses péchés. »

Tout cela est arrivé pour que soit accomplie la parole du Seigneur prononcée par le prophète : Voici que la Vierge concevra, et elle enfantera un fils ; on lui donnera le nom d’Emmanuel, qui se traduit : « Dieu-avec-nous ». Quand Joseph se réveilla, il fit ce que l’ange du Seigneur lui avait prescrit : il prit chez lui son épouse. (Mt 1, 18-24)

Généalogie de Jésus

Le but de l’Évangile de Matthieu est de mettre en évidence le rapport intime et vivant des deux alliances, de montrer en Jésus-Christ l’accomplissement de toute l’histoire de son peuple. Ce but, Matthieu le manifesta dès les premières lignes de son livre, par cette généalogie dont la signification est marquée d’abord par les noms de David et d’Abraham

• David, dans la famille duquel dut, selon la prophétie, naître celui dont la royauté serait éternelle : « Concerne son Fils qui, selon la chair, est né de la descendance de David
• Abraham, dans la postérité duquel devaient être bénies toutes les familles de la terre, promesse qui n’eut de sens et d’accomplissement qu’en Jésus-Christ : « Je bénirai ceux qui te béniront ; celui qui te maudira, je le réprouverai. En toi seront bénies toutes les familles de la terre. » (Gn 12, 3)

Le Fils de Dieu vint prendre sa place dans cette postérité d’Abraham et dans notre humanité qu’il renouvela. Mais la bénédiction  promise à Abraham se réalisa dans sa postérité, et consista en une création nouvelle, commencée dans la personne même de Jésus. De là une généalogie qui n’eut pas seulement pour but d’établir la filiation historique de celui-ci.

Matthieu mit un soin particulier à écarter la paternité de Joseph  et que, de l’autre, il conserva la généalogie. En remontant jusqu’à David et jusqu’à Abraham, il indiqua aussi l’origine généalogique de Marie, mère de Jésus. Il donna à entendre que le fils de David, fils Abraham, descendit.  de ces grands personnages par sa mère, puisque Joseph ne fut pas son père.

La généalogie de Joseph ne fut pas inutile pour les Israélites.  Durant toute sa vie, Jésus fut envisagé comme fils de Joseph  et il le fut en vertu des plus hautes convenances. Joseph conféra à son fils adoptif un droit légal théocratique à la royauté, parce qu’il fut lui-même descendant de David, et ensuite parce que, en épousant Marie,  il entra légalement dans sa lignée et en prit le nom.

 Joseph voyant que Marie, sa fiancée, fut enceinte, prit la résolution de la répudier secrètement. Mais un ange lui révéla en songe le mystère de cette conception qui provint du Saint-Esprit, et lui ordonna d’appeler l’enfant Jésus, car il sera le Sauveur. Matthieu montra dans cet événement l’accomplissement de la prophétie d’Isaïe : .

Joseph obéit, prit Marie sa femme, mais ne la connut pas jusqu’à la naissance de Jésus.  Matthieu écarta l’idée d’une naissance naturelle. Cette circonstance que Marie fut fiancée à Joseph, qui bientôt l’épousa ensuite, fut nécessaire dans les projets de Dieu pour la mettre à l’abri des soupçons injurieux et pour que Jésus fût envisagé comme fils de Joseph, aussi longtemps que le mystère de sa naissance ne put pas être révélé.

Chez les Hébreux, les fiançailles furent regardées comme équivalentes au mariage. Ce fait, que Matthieu fut révélé à Joseph par un ange, dans le but de dissiper tous ses doutes. Ce miracle, l’Église y a toujours cru, parce qu’il est si simplement raconté ici et dans l’Évangile de Luc comme un fait historique, et parce qu’il est une donnée nécessaire dans l’œuvre de Dieu de la rédemption du monde.

Ce qui est indiqué par Matthieu comme accompli, ne furent pas toujours des prophéties directes dont cet événement fût le premier et l’unique accomplissement ; mais souvent la prophétie se rapporta d’abord à un autre objet et eut eu déjà un premier accomplissement, en sorte que celui que nota Matthieu ne fut qu’un accomplissement typique.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Regnum Christi : cliquez ici pour lire l’article →  Jésus, engendré en Marie, épouse de Joseph, fils de David

◊ Père Albert Maggi OSM : cliquez ici pour lire l’article → JÉSUS NÉ DE MARIE, ÉPOUSE DE JOSEPH, DE LA LIGNÉE DE DAVID

♥ Jésus, engendré en Marie, épouse de Joseph, fils de David » – Lectio Divina

De vierde zondag van de advent van het jaar B

David’s koningschap zal altijd voor de Heer staan.

Nathan de profeet kwam naar het huis van koning David…

# De boeken van Samuel zijn twee teksten in de Hebreeuwse en Christelijke Bijbel. Ze zijn in het Hebreeuws geschreven en volgens de hypothese die het meest wordt gedeeld door geleerden, wordt hun eindredactie, door onbekende auteurs, in de zesde en vijfde eeuw voor Christus in Judea geplaatst, op basis van eerdere mondelinge en schriftelijke overleveringen, in het bijzonder van de zogenaamde deuteronomische bron van de zevende eeuw voor Christus. Ze zijn terug te voeren op één enkel project, namelijk het schetsen van de historische gebeurtenissen van Israël vanaf het einde van het tijdperk van de Rechters tot het einde van de monarchie met de Babylonische invasie van Nebukadnessar II: een tijdspanne die de schoonheid van zes eeuwen bestrijkt. Om de gebeurtenissen van de twee koninkrijken van Israël te reconstrueren, maakt hij gebruik van archiefmateriaal dat niet meer in ons bezit is, van mondelinge overleveringen en van de historische herinnering van zijn volk. Een van de kenmerken van de Deuteronomeinse auteur is een zeer gepassioneerde beschrijving, rijk aan reflecties, die zich niet bezighoudt met het rapporteren van alleen koude historische gegevens, maar vooral met zijn religieuze interpretatie van een verhaal, dat van het gekozen volk, verbonden door een dubbele draad met een zeer precies goddelijk project. David’s intrede in Saul’s dienst, Saul’s falen om David aan te vallen, Jonathan’s interventie ten gunste van David.

Uit het tweede boek van Samuel

Koning David woonde eindelijk in zijn huis. De Heer had hem gemoedsrust gegeven door hem te bevrijden van alle vijanden die hem omringden. De koning zei tegen Nathan de profeet : « Kijk ! Ik woon in een huis van cederhout, en de ark van God leeft onder een schuilplaats van stof ! Nathan zei tegen de koning : « Wat je ook gaat doen, doe het, want de Heer is met je.

Maar die nacht kwam het woord van de Heer tot Nathan : « Ga en zeg tegen mijn dienaar David .’ Zo zegt de Heer : Wil je voor mij een huis bouwen om in te wonen ?  Ik nam je mee van de weide achter de kudde, opdat je de leider van mijn volk Israël zou zijn. Ik ben bij je geweest waar je ook bent geweest, ik heb al je vijanden voor je gedood. Ik heb je naam zo groot gemaakt als de grootste op aarde.

Ik zal mijn volk Israël op deze plaats zetten, en ik zal ze daar planten, en ze zullen daar wonen, en ze zullen niet meer beven, noch zullen de goddelozen terugkeren om ze te teisteren, zoals ze in het verleden hebben gedaan, vanaf de dag dat ik rechters heb aangesteld om mijn volk Israël te leiden.

Ja, ik heb je gemoedsrust gegeven, in die zin dat ik je heb verlost van al je vijanden. De Heer zegt je dat Hij zelf een thuis voor je zal maken. Als jullie dagen vervuld zijn en jullie rusten met jullie vaders, zal ik een opvolger in jullie nageslacht uit jullie oprichten en zal ik zijn koninkrijk stabiel maken. En ik zal een vader voor hem zijn, en hij zal een zoon voor mij zijn. Uw huis en uw koninkrijk zullen voor eeuwig voor mij zijn, en uw troon zal voor eeuwig gevestigd zijn. (2 Samuel 7, 1-5.8b-12.14a.16)

Belofte van het eeuwige koninkrijk gemaakt aan het huis van David

David’s verlangen om een tempel voor de Heer te bouwen, in plaats van het oude heiligdom dat in onbruik was geraakt en de tijdelijke tent die hij in Jeruzalem had opgezet, was natuurlijk verbonden met de nieuwe situatie die was ontstaan door de vestiging van zijn woonplaats en het vervoer van de ark naar die stad. Het was deze wens, die aan de profeet Nathan werd geuit, die een van de belangrijkste scènes van zijn leven uitlokte.

Men kan zeggen dat alle Messiaanse beloften die later door de profeten zijn gedaan, gebaseerd zijn op de goddelijke boodschap die de profeet bij deze gelegenheid tot David richtte. De familie van David werd door de Heer geïnstalleerd als de onherroepelijke bewaarder van het Messiaanse koningschap waardoor deze belofte aan Abraham in vervulling moest gaan : « Alle volken van de aarde zullen gezegend worden in uw zaad. »

Tegelijkertijd kwam er een einde aan de reeks oude Messiaanse beloften. Binnen de familie van Noach werd het zaad van Sem gekozen, binnen de familie van Noach werd de familie van Abraham gekozen, binnen de familie van Abraham werd de familie van Isaak gekozen, en binnen de familie van Jakob werd de stam van Juda gekozen, en nu werd binnen de stam van Juda de familie van David gekozen, zoals voor altijd gekozen.

En in het midden van hen werd de stam van Juda op de eerste plaats gezet, en nu werd binnen de stam van Juda de familie van David voor altijd gekozen. Een profeet zelf kan zich hebben vergist toen hij sprak voordat hij hoorde : « Ik kan niets van mezelf maken: als ik hoor, oordeel ik; en mijn oordeel is juist, want ik zoek niet mijn eigen wil, maar de wil van hem die mij heeft gestuurd.  » (Joh 5, 30)

God was degene die hem op alle mogelijke manieren waarschuwde en hem vrijelijk zegende in de wonderlijke verheffing die hij hem tot dan toe had gegeven, en het was vrijelijk dat hij het laatste voordeel dat hij voor hem had gereserveerd en via Nathan’s mond had aangekondigd, toevoegde. De belofte had vooral betrekking op de verheffing van zijn zoon tot de troon van zijn vader, maar ook in de persoon van Salomo werden al zijn nakomelingen opgenomen.

« Ik zal een vader voor hem zijn, en hij zal een zoon voor mij zijn; als hij kwaad doet, zal ik hem straffen met de roede der mensen, en met de wonden van de mensenzonen. » Mocht dit zaad van David van Salomo zelf ontrouw worden, dan worden zij gestraft, maar niet geheel afgesneden, zoals Saul en zijn familie dat waren. De relatie tussen vader en zoon omvatte niet alleen bescherming, maar ook onderwijs, en dus ook straf.

De mens kan niet zo ver gaan dat hij een familie uit zijn hoofd onderdrukt, zoals Saul’s falen met Ahimelech’s familie of Athaliah’s falen met die van Joram.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Clara van Assisi : klik hier om het artikel te lezen → 20 december 2020, vierde zondag Advent, jaar B

◊ Kinderwoorddienst : klik hier om het artikel te lezen → Vierde zondag van de Advent jaar B

♥ Jaap Wiersma : « Aankondiging van de geboorte van Jezus »