Молитва в процессе (Псалом Давида)

Где Бог в этой пандемии ?

# В христианстве этот псалом ассоциируется с покаянием и прощением грехов. # Это часто связано с прелюбодеянием царя Давида с Батшевой. В то же время, мы видим ссылки на исповедание вины, которым учат в некоторых новозаветных текстах. К ним относятся Иаков 5:16 и 1 Иоанна 1:8-10. Чтение и исполнение этого псалма поощряется, когда мы согрешили, ибо он имеет поразительное значение в это время эпидемии. Слова Давида становятся словами, которые Дух Божий вкладывает в наши кающиеся сердца, желающие оставаться в общении с Ним, не пытаясь скрыть свои известные Ему недостатки. Радость спасения обновляется для нас через Божье прощение. Исповедание нашего греха меняет нас. Бог знает наши недостатки, но Он призывает нас признать их перед Ним, ибо именно мы получаем пользу от радости прощения. Среди католиков: с раннего средневековья этот псалом традиционно читается или поется по воскресеньям утром в монастырях5 , согласно учению святого Бенедикта Нурсийского6,7. Что касается Часовой Литургии, то 31-й Псалом поется или читается в вечерне в четверг первой недели.

Молитва в суде в это время эпидемии.

31:2) Господи, я укрываюсь в Тебе; позволь мне никогда не быть опозоренным. Освободи меня в Твоей праведности!  Поклонитесь мне в ухо; поторопитесь помочь мне. Будь для меня защитной скалой, оплотом, где я нахожу спасение.  (31:4) Ибо Ты камень мой, крепость моя; и веди меня во имя Твое, веди меня.  (31:5) Выведи меня из сети, которую они для меня положили, ибо Ты – защитник мой.
(31:6) Я вложил дух мой в руку Твою: Ты избавишь меня, Господь Бог истины. (31:7) Ненавижу идолопоклонников, которые привязывают себя к тщеславным идолам; и верю в Господа.  (31:8) Я буду радоваться и веселиться по милости Твоей, ибо Ты видел страдания мои и познал скорбь души моей, 31:9). И не предавай меня в руки врага; ноги мои поставь в открытое море.  (31:10) Сжалься надо мной, Господи, ибо я в беде; лицо мое, и душа моя, и тело мое изношены скорбью; ибо я в беде, и лицо мое, и душа моя, и тело мое изношены скорбью. (31:11) Жизнь моя поглощена скорбью, и годы мои вздыхают: сила моя расходуется из-за беззакония моего, и кости мои увядают.  Все враги мои навлекли на меня позор, и великий позор на соседей моих, и ужас на друзей моих; те, кто видят меня, убегают от меня. (31:13) Я забыт от сердца, как мертвец, как разбитый сосуд.  (31:14) Я слышал злые слова многих и ужас, который окружает их, когда они вступают в заговор против Меня: они замышляют отнять у Меня жизнь.  (31:15) Но я верю в тебя, Господи. Я говорю, Ты мой Бог! (31:16) Моя судьба в руке Твоей; избавь меня от врагов и гонителей моих! Да сияет лицо твое на раба твоего; спаси меня благодатью твоею ». (31:18) Господи, не смущай меня, когда я взываю к тебе. Пусть нечестивые будут опозорены: пусть идут к Шеолу в тишине.  (31:19) Пусть их лживые уста будут немыми, смело выступающими против праведников с надменностью и презрением. О, как велика Твоя доброта, которую Ты сохранил для тех, кто боится Тебя, чтобы Ты стал свидетелем тех, кто ищет в Тебе убежища, когда увидишь детей человеческих!  (31:21) Ты защищаешь их в укрытии Твоего лица от тех, кто гонит их; ты защищаешь их в Твоей палатке от языков, которые нападают на них. 21 Блажен Господь. Ибо Он проявил ко мне милость Свою, как будто я был в укрепленном городе. 22 Я сказал в спешке, что меня изгнали из твоего поля зрения. Но ты слышишь голос моих прошений, когда я взываю к тебе. 23 Любите Господа, все вы, благочестивые люди. Господь хранит верующих и наказывает гордых суровым наказанием. 24 Будьте сильны, и да утвердится сердце ваше, все надеющиеся на Господа. (Пс 31, 2-25)

Горе обернулось радостью

В этом псалме мы находим пример силы молитвы, способной превратить скорбь в радостную уверенность в сердце верующего, еще до того, как изменились внешние обстоятельства, при которых он страдает. Этот результат не наступит без духовной борьбы, которая отражается в очень явных изменениях тональности псалма.

Уже в первой части молитвы молящийся стремится в молитве верить в некую помощь Господа. Тогда печаль захватывает его, обнажая перед Богом то жалкое состояние, в которое привели его враги (стихи с 10 по 14). Но когда он доверяет все Господу, молитва веры становится победоносной (стихи 15-19). Поэтому последняя часть псалма – это не что иное, как День благодарения (стихи с 20 по 25).

Момент в жизни Давида, когда плач в стихах с 10 по 14 кажется наиболее подходящим, это момент, когда он собирался навсегда покинуть суд Савла. Он долго страдал (стихи 10 и 11); зло против него стало обычным явлением; они бегут от него, они вступают в заговор против него (стихи 12-14), все, что остается, это броситься в неизвестность, но он знает, что он с Господом, как в укрепленном городе (стих 22).

Последнее слово, которое Иисус сказал на кресте, взято из псалма 31:6. Бог воистину наша крепость (стих 5) только в том случае, если мы предадим Ему самое сокровенное в нас – дух, который есть Его собственное дыхание : « Тогда Господь Бог сотворил человека из праха земли и вдохнул дыхание жизни в ноздри его, и человек стал живым существом » (Пс. 31, 6).

Давид предал свой дух Богу, чтобы спастись от смерти. Иисус дал ему это, чтобы он сохранился в самой смерти. Иисус громким голосом воскликнул : « Отец, в твоих руках я воздаю должное моему духу. И когда он сказал это, он вздохнул последним.  « (Лк 23, 46)

Опираясь на прошлые освобождения, Давид видел, что освобождение уже свершилось, ибо Бог, в Котором все истинно и верно, не может его обмануть. Обманчивые тщеславия – это идолы, противоположность Богу истины : « Я слышу вопль дочери народа моего из далекой земли : разве Господь больше не в Сионе? Ее короля больше нет в ней ? Почему они оскорбляли меня своими кумирами, этими странными тщеславиями ?   « (Джер 8, 19)

Давид не жалел, но презирал тех, кто, зная Господа, отрекся от него за то, что было ложью.  И вера Давида становилась все сильнее и сильнее; он видел себя освобожденным и шел своим путем, не делая никаких ложных движений : « Он восстанавливает душу мою; он ведет меня по путям праведности ради имени Своего ».  (Пс. 23, 3).

Давид мог радоваться Богу, только отвернувшись от своего печального состояния. Взглянув ему в лицо в присутствии Божьем, он подумал, что его вера достигла полной победы. Когда Давид взывал к Божьей праведности и называл себя праведным, он не питал иллюзий о своем состоянии перед Богом. Обвинения Его врагов были ложными, но Господь имел право обвинить его.

Его дело было настолько опровергнуто, что людям было стыдно иметь какую-либо связь с ним, что его друзья дрожали, чтобы быть смущенными с ним, и что те, кто видел его издалека, бросились.

Нет ничего труднее, когда мы видим, что над нашей верой насмехаются все, чем обратиться к одному лишь Богу и остановиться на свидетельстве нашей совести о том, что Он – наш Бог (Кальвин).

Псалмопевец, как и христианин, радуется даже на испытаниях, ибо тогда в ответ на его молитву ему открывается сокровенное сокровище Божьей доброты. Чтобы вы оставались под завесой невзгод, чтобы развернуть ее в нужное время и на людях (в глазах сынов человеческих) для тех, кто, несмотря ни на что, умеет верить.

Вся история Дэвида была в этих словах. Этой благодатью Божьей была сокрытая манна, о которой Он говорил : « Имеющий ухо да слышит, что Дух говорит церквам : побеждающему дам сокрытую манну, и дам ему белый камень ; и на этом камне написано новое имя, которое никто не знает, кроме принимающего его » (ст. 1-3).

Какие махинации еще могут навредить тем, против кого Господь склонился с добротой? Последний День благодарения и в то же время весь псалом привели к наставлениям, адресованным всем верующим.

Дикон Michel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ В Славянском храме : щёлкнуть здесь, чтобы прочитать статью → Псалом Давида 101 на русском и 

◊ щёлкнуть здесь, чтобы прочитать статью → Молитвы во время эпидемии

♥ Страдание или радость — время выбирать.

Fest der Heiligen Familie – Jahr B

Die Heilige Familie

# Die Heilige Familie ist die Bezeichnung für die Familie, die von Jesus von Nazareth und seinen Eltern, Maria und Josef, gegründet wurde. Sie wird von der katholischen Kirche als Vorbild für alle katholischen Familien angeführt. « Die Hirten kamen eilends und fanden Maria und Josef mit dem neugeborenen Kind in einer Krippe liegen. « 1 Das liturgische Fest zu Ehren dieser Heiligen Familie von Nazareth wurde von der Kirche 1893 eingeführt und ist heute der Sonntag unmittelbar nach Weihnachten. Der heilige Josef, Marias Ehemann, wird am 19. März gefeiert und der heilige Josef der Handwerker am 1. Mai. Es ist ein kanadischer Ordensmann, François de Laval, der am Ursprung des Kults der Heiligen Familie steht. Im Jahr 1660 hatte das Kloster Saint-Joseph du Bessillon von Wundern an Saint-Joseph und Sainte-Marie berichtet und 1684 wurde die Pfarrei Sainte-Famille auf der Insel Orléans gegründet. 1665 gründete François de Laval die Confrérie de la Sainte Famille, eine Bruderschaft, die heute noch in einigen Pfarreien in Kanada existiert. Dieser Kult verbreitete sich dann im 19. Jahrhundert mit Unterstützung von Papst Leo XIII. in der katholischen Kirche.

Aus dem Evangelium nach Lukas

Als der Tag kam, den das Gesetz des Mose für die Reinigung bestimmt hatte, brachten die Eltern Jesu ihn nach Jerusalem, um ihn dem Herrn darzustellen, wie es im Gesetz geschrieben steht: « Jedes erstgeborene männliche Kind soll dem Herrn geweiht werden. Sie kamen auch, um das nach dem Gesetz des Herrn vorgeschriebene Opfer darzubringen: ein Paar Turteltauben oder zwei kleine Tauben.

Es war aber ein Mann in Jerusalem, der hieß Simeon. Er war ein rechtschaffener und religiöser Mann, der auf den Trost Israels wartete, und der Heilige Geist war auf ihm. Der Geist hatte ihm offenbart, dass er den Tod nicht sehen würde, bis er den Messias des Herrn gesehen hatte. Vom Geist getrieben, kam Simeon zum Tempel. Die Eltern traten mit dem Kind Jesus ein, um die Riten des Gesetzes zu vollziehen, die ihn betrafen.

Simeon nahm das Kind in seine Arme, segnete Gott und sagte: « Nun, Herr, kannst du deinen Knecht in Frieden gehen lassen, wie du es gesagt hast. Denn meine Augen haben dein Heil gesehen, das du vor allen Völkern bereitet hast: ein Licht, um die Heidenvölker zu erleuchten, und die Herrlichkeit deines Volkes Israel ». Der Vater und die Mutter des Kindes waren erstaunt über das, was über ihn gesagt wurde.

Simeon segnete sie, dann sagte er zu Maria, seiner Mutter : « Siehe, dein Sohn, der hier ist, wird den Fall und den Aufstieg vieler in Israel bewirken. Er wird ein Zeichen der Trennung sein. -und dein Herz wird von einem Schwert durchbohrt werden.  So werden die geheimen Gedanken vieler offenbart werden ».

Es war dort eine Frau, die ein Prophet war, Hanna, die Tochter Phanuels, aus dem Stamm Asser. Sie war nach sieben Jahren Ehe verwitwet und hatte das Alter von vierundachtzig Jahren erreicht. Sie entfernte sich nicht vom Tempel und diente Gott Tag und Nacht in Fasten und Gebet. Als sie zu dieser Zeit in ihre Nähe kam, verkündete sie das Lob Gottes und sprach über das Kind zu allen, die auf die Befreiung Jerusalems warteten.

Als sie alles getan hatten, was im Gesetz des Herrn vorgeschrieben war, kehrten sie nach Galiläa zurück, in ihre Stadt Nazareth. Das Kind wuchs und wurde stark, voller Weisheit, und die Gnade Gottes war auf ihm. (Lk 2,22-40)

Autor +FATHER MARIE LANDRY C+MPS

Hier bin ich wieder. Ich weiß, dass du immer bei mir bist und dass du bei allem, was ich tue, bei mir bist. Aber jetzt möchte ich mir ein paar Minuten Zeit nehmen, um Ihnen meine ungeteilte Aufmerksamkeit zu schenken. Ich möchte auf dein Wort hören. Vater, schenke mir, dass ich von der Schönheit der Heiligen Familie angezogen werde und sie in meinem Leben nachahme.

Heute feiern wir die Heilige Familie. Unser Blick erstreckt sich auf alles, was das Zentrum der Krippe -Jesus- umgibt, um Maria und Josef ganz nah bei ihm zu betrachten. Der ewige Sohn des Vaters geht von seiner ewigen Familie zu seiner irdischen Familie, die aus Maria und Josef besteht. Wie wichtig muss eine Familie in den Augen Gottes sein, dass sie das erste ist, was er seinem Sohn auf Erden gibt !

Johannes Paul II. wies in seinem Apostolischen Schreiben Der Rosenkranz der Jungfrau Maria erneut auf die zentrale Bedeutung der Familie als Grundlage der Kirche und der menschlichen Gesellschaft hin und forderte uns auf, für die Familie zu beten und als Familie den Rosenkranz zu beten, um diese Institution neu zu beleben. Wenn es der Familie gut geht, wird es auch der Gesellschaft und der Kirche gut gehen.

Das Evangelium erzählt uns, dass das Kind wuchs und stärker wurde, erfüllt mit Weisheit. Jesus spürte die Wärme einer Familie, die durch die wechselseitigen Beziehungen der Liebe aufgebaut wurde. Wie gut und gewinnbringend wäre es, wenn wir uns mehr für den Aufbau unserer Familie einsetzen würden: mit einem größeren Opfer- und Gebetsgeist, mit gegenseitiger Liebe und einer größeren Fähigkeit zum Verstehen und Verzeihen.

Wir würden – wie in der Heimat von Nazareth – bereits Himmel und Erde schmecken ! Heutzutage ist der Wiederaufbau der Familie eine der dringendsten Aufgaben. Die Eltern spielen, wie uns das Zweite Vatikanische Konzil in Erinnerung ruft, eine unersetzliche Rolle : « Die Aufgabe der Eltern besteht nämlich darin, eine familiäre Atmosphäre zu schaffen, die von Liebe und Frömmigkeit gegenüber Gott und den Menschen beseelt ist und die ganzheitliche, persönliche und soziale Erziehung ihrer Kinder fördert ».

Hier bin ich wieder. Ich weiß, dass du immer bei mir bist und dass du bei allem, was ich tue, bei mir bist. Aber jetzt möchte ich mir ein paar Minuten Zeit nehmen, um Ihnen meine ungeteilte Aufmerksamkeit zu schenken. Ich möchte auf dein Wort hören. Vater, schenke mir, dass ich von der Schönheit der Heiligen Familie angezogen werde und sie in meinem Leben nachahme.

Die Vertiefung dieser gesegneten Wirklichkeit wird unseren Geist für eine größere Brüderlichkeit öffnen und uns dazu bringen, die Kirche noch mehr zu lieben. Herr, wenn ich deine Familie betrachte, entdecke ich deine Werte, deine Vorlieben, deinen Lebensstil. Sie sind ganz anders als das, was die Welt als Kriterien einer idealen Familie präsentiert ! Ich möchte Ihrem Beispiel folgen.

Ich möchte, dass mein Leben und meine Familie so sind wie Ihre. Und das wird reichen! Bitte sende deinen Heiligen Geist, um diese Transformation in mir zu bewirken. Danken wir Gott dafür, dass er in unserem Haus, inmitten unserer Familie präsent ist, egal wie gewöhnlich sie auch sein mag.

Im Kreis der Familie lernen wir das Wichtigste: Mensch zu sein. Wenn Christen von der Familie sprechen, heißt das, dass sie von der Kirche sprechen. Der Evangelist Lukas erzählt uns, dass Jesu Eltern ihn nach Jerusalem brachten, um ihn dem Herrn vorzustellen. Diese Opfergabe ist ein Bild für die Darbringung des Opfers des Sohnes an den Vater, die Frucht, aus der die Christen geboren werden.

Die Vertiefung dieser gesegneten Wirklichkeit wird unseren Geist für eine größere Brüderlichkeit öffnen und uns dazu bringen, die Kirche noch mehr zu lieben. Herr, wenn ich deine Familie betrachte, entdecke ich deine Werte, deine Vorlieben, deinen Lebensstil. Sie sind ganz anders als das, was die Welt als Kriterien einer idealen Familie präsentiert! Ich möchte Ihrem Beispiel folgen. Ich möchte, dass mein Leben und meine Familie so sind wie Ihre. Und das wird reichen! Bitte sende deinen Heiligen Geist, um diese Transformation in mir zu bewirken. Danken wir Gott dafür, dass er in unserem Haus, inmitten unserer Familie präsent ist, egal wie gewöhnlich sie auch sein mag.

Links mit anderen Christlichen Websites

◊ Haepa Dei : klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen →  Die Heilige Familie
◊  Dr. Abraham Roelofsen : klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen → Fest der Heiligen Familie Lesejahr B

♥ Impuls zum Fest der Heiligen Familie

Fête de la Sainte Famille — Année B

La Sainte Famille

# La Sainte Famille est le nom donné à la famille formée par Jésus de Nazareth et ses parents, Marie et Joseph. Elle est citée en exemple par l’Église catholique pour toutes les familles catholiques. « Les bergers vinrent en hâte, et ils trouvèrent Marie et Joseph avec le nouveau-né couché dans une crèche »1. La fête liturgique célébrant cette Sainte Famille de Nazareth fut instaurée par l’Église en 1893 et fixée aujourd’hui au dimanche qui suit immédiatement la fête de Noël. St Joseph, époux de Marie, est fêté le 19 mars et saint Joseph artisan le 1er mai. C’est un religieux canadien, François de Laval, qui est à l’origine du culte de la Sainte Famille. En 1660, le monastère Saint-Joseph du Bessillon avait signalé des miracles sur Saint Joseph et Sainte Marie et la paroisse de Sainte-Famille sur l’île d’Orléans fut fondée en 1684. En 1665, François de Laval fonda la confrérie de la Sainte Famille, une confrérie qui existe encore dans quelques paroisses du Canada. Ce culte s’est ensuite répandu dans l’Église catholique au XIXe siècle avec l’appui du pape Léon XIII.

De l’Évangile selon saint Luc

Quand arriva le jour fixé par la loi de Moïse pour la purification, les parents de Jésus le portèrent à Jérusalem pour le présenter au Seigneur, selon ce qui est écrit dans la Loi: Tout premier-né de sexe masculin sera consacré au Seigneur. Ils venaient aussi présenter en offrande le sacrifice prescrit par la loi du Seigneur: un couple de tourterelles ou deux petites colombes.

x

Or, il y avait à Jérusalem un homme appelé Syméon. C’était un homme juste et religieux, qui attendait la Consolation d’Israël, et l’Esprit Saint était sur lui. L’Esprit lui avait révélé qu’il ne verrait pas la mort avant d’avoir vu le Messie du Seigneur. Poussé par l’Esprit, Syméon vint au Temple. Les parents y entraient avec l’enfant Jésus pour accomplir les rites de la Loi qui le concernaient.

x

Syméon prit l’enfant dans ses bras, et il bénit Dieu en disant: «Maintenant, ô Maître, tu peux laisser ton serviteur s’en aller dans la paix, selon ta parole. Car mes yeux ont vu ton salut, que tu as préparé à la face de tous les peuples: lumière pour éclairer les nations païennes, et gloire d’Israël ton peuple». Le père et la mère de l’enfant s’étonnaient de ce qu’on disait de lui.

x

Syméon les bénit, puis il dit à Marie sa mère: «Vois, ton fils qui est là provoquera la chute et le relèvement de beaucoup en Israël. Il sera un signe de division. —Et toi-même, ton cœur sera transpercé par une épée.  Ainsi seront dévoilées les pensées secrètes d’un grand nombre».

Il y avait là une femme qui était prophète, Anne, fille de Phanuel, de la tribu d’Aser.

x

Demeurée veuve après sept ans de mariage, elle avait atteint l’âge de quatre-vingt-quatre ans. Elle ne s’éloignait pas du Temple, servant Dieu jour et nuit dans le jeûne et la prière. S’approchant d’eux à ce moment, elle proclamait les louanges de Dieu et parlait de l’enfant à tous ceux qui attendaient la délivrance de Jérusalem.

x

Lorsqu’ils eurent accompli tout ce que prescrivait la loi du Seigneur, ils retournèrent en Galilée, dans leur ville de Nazareth. L’enfant grandissait et se fortifiait, tout rempli de sagesse, et la grâce de Dieu était sur lui. (Lc 2, 22-40)

x

Auteur +PÈRE MARIE LANDRY C+MPS

Me voici de nouveau. Je sais que tu es toujours avec moi et que tu m’accompagnes en tout ce que je fais. Mais maintenant je veux prendre quelques minutes pour te donner toute mon attention. Je veux me mettre à l’écoute de ta Parole. Père, accorde-moi d’être attiré par la beauté de la Sainte Famille et de l’imiter dans ma vie.

xx

Aujourd’hui, nous fêtons la Sainte Famille. Notre regard s’étend à tout ce qui entoure le centre de la crèche —Jésus— afin de contempler tout près de Lui, Marie et Joseph. Le Fils éternel du Père passe de sa famille éternelle à sa famille terrestre composée par Marie et Joseph. Quelle importance doit avoir une famille aux yeux de Dieu pour que ce soit la première chose qu’il procure à son Fils sur terre !

x

Jean Paul II, dans sa lettre apostolique Le Rosaire de la Vierge Marie, a fait remarquer à nouveau l’importance capitale de la famille comme base de l’Église et de la société humaine, et nous exhortait à prier pour la famille et à prier le Rosaire en famille afin de revitaliser cette institution. Si la famille va bien, la société et l’Église iront bien.

L’évangile nous dit que l’Enfant grandissait et se fortifiait, rempli de sagesse. Jésus a ressenti la chaleur d’une famille qui se construisait à travers les relations réciproques de l’amour. Comme ce serait bon et profitable si nous nous engagions plus à construire notre famille !: en ayant plus d’esprit de sacrifice et de prière, avec amour réciproque avec une plus grande capacité pour comprendre et pardonner.

x

Nous goûterions déjà —comme dans le foyer de Nazareth— le ciel et la terre! De nos jours, la reconstruction de la famille est une des tâches les plus urgentes. Les parents, comme le rappelle le Concile Vatican II, jouent un rôle irremplaçable : «Le rôle des parents est, en effet, de créer une atmosphère familiale, animée par l’amour et la piété envers Dieu et les hommes, qui favorise l’éducation intégrale, personnelle et sociale de leurs enfants».

x

C’est dans le cercle de la famille que nous apprenons le plus important: à être des êtres humains. Pour les chrétiens parler de la famille c’est parler de l’Église. L’évangéliste Saint Luc nous dit que les parents de Jésus l’amenèrent à Jérusalem pour le présenter au Seigneur. Cette offrande est une image de l’offrande du sacrifice du Fils au Père, fruit duquel sont nés les chrétiens.

x

L’approfondissement de cette bienheureuse réalité nous ouvrira l’esprit à une plus grande fraternité et nous conduira à aimer l’Église encore plus. Seigneur, en contemplant ta famille, je découvre tes valeurs, tes préférences, ton style de vie. Ils sont bien différents de ce que le monde présente comme les critères d’une famille idéale ! Je veux suivre ton exemple. Je veux que ma vie et ma famille soient comme la tienne. Et cela suffira ! Je t’en prie, envoie ton Esprit Saint afin qu’il réalise cette transformation en moi. Remercions Dieu d’être présent chez nous, au milieu de notre famille, aussi ordinaire qu’elle soit.

Contact Père Marie Landry Bivina

Compléments

◊ Diacre Michel Houyoux ; cliquez ci pour lire l’article → Fête de la Sainte Famille

◊  Diacre Michel Houyoux ; cliquez ci pour lire l’article → Fête de la Sainte Famille de Jésus, Marie et Joseph

♥ Homélie du diacre Dominique Galmiche

Gebed in het proces (Psalm van David)

Waar is God in deze pandemie ?

# In het Christendom: deze Psalm wordt geassocieerd met berouw en vergeving van begane fouten. Het wordt vaak geassocieerd met Koning David’s overspel met Batsheba. Tegelijkertijd zien we verbanden met de schuldbelijdenis die in sommige teksten van het Nieuwe Testament wordt onderwezen. Onder andere Jakobus 5:16 en 1 Johannes 1:8-10. Het lezen en bemiddelen van deze psalm wordt bemoedigd als we gezondigd hebben, want het is van opvallend belang in deze tijd van epidemie. De woorden van David worden dan de woorden die Gods Geest in onze berouwvolle harten legt die in gemeenschap met hem willen blijven zonder te proberen onze fouten te verbergen die hij kent. De vreugde van het heil wordt voor ons vernieuwd dankzij Gods vergeving. De belijdenis van onze zonde verandert ons. God kent onze fouten, maar Hij nodigt ons uit ze voor Hem te erkennen, want wij zijn het die baat zullen hebben bij de vreugde van de vergeving. Onder de katholieken: sinds de Hoge Middeleeuwen werd deze psalm in de kloosters traditioneel op zondagochtend voorgedragen of gezongen5 , volgens de verspreiding van de heilige Benedictus van Nursia6,7. Wat de Uurliturgie betreft, wordt Psalm 31 op de donderdag van de eerste week in de Vespers gezongen of voorgedragen.

Bidden in de beproeving in deze tijd van epidemie

(31:2) O Heer, ik neem mijn toevlucht tot U; laat mij nooit te schande worden gemaakt. Bevrijd mij in Uw gerechtigheid!  Buig Uw oor voor mij, haast U om mij te helpen. Wees voor mij een beschermende rots, een bolwerk, waar ik redding vind.  (31:4) Want Gij zijt mijn rots, mijn vesting; en Gij zult mij in Uw naam leiden, Gij zult mij leiden.  (31:5) Gij zult mij uit het net brengen dat zij voor mij hebben gelegd; want Gij zijt mijn beschermer.
(31:6) Ik leg mijn geest in Uw hand; Gij zult mij verlossen, o HEERE, de God der waarheid. (31:7) Ik haat de afgodendienaren die zich aan de ijdele afgoden hechten; en ik vertrouw op de HEERE.  (31:8) Ik zal blij zijn en mij verheugen in Uw genade; want Gij hebt mijn lijden gezien, en de benauwdheid van mijn ziel gekend, 31:9). En Gij zult mij niet verlossen in de hand van de vijand Gij zult mijn voeten in de open zee leggen.  (31:10) Heb medelijden met mij, o HEERE, want ik ben in moeilijkheden; mijn gezicht, en mijn ziel, en mijn lichaam zijn versleten van verdriet. (31:11) Mijn leven is verteerd in verdriet, en mijn jaren in zucht: mijn kracht wordt besteed vanwege mijn ongerechtigheid, en mijn botten verdorren.  Al mijn tegenstanders hebben schaamte over mij gebracht, en grote schaamte over mijn buren, en schrik over mijn vrienden; zij die mij naar buiten zien vluchten voor mij. (31:13) Ik ben uit het hart vergeten als een dode man, ik ben als een gebroken vat.  (31:14) Ik heb de kwade woorden van velen gehoord, en de schrik die om hen heen is, als ze samenzweren tegen mij: ze plannen om mijn leven te nemen.  (31:15) Maar ik vertrouw op u, o Heer. Ik zeg: Gij zijt mijn God! (31:16) Mijn lot ligt in Uw hand; verlos mij van mijn vijanden en vervolgers ! Laat Uw aangezicht schijnen op Uw dienaar; red mij door Uw genade. (31:18) O HEERE, laat mij niet verward zijn als ik U aanroep. Laat de goddelozen te schande worden gemaakt; laat ze in stilte naar Sheol gaan.  (31:19) Laat hun liegende lippen stom zijn, die vrijmoedig spreken tegen de rechtvaardigen, met arrogantie en verachting. O, hoe groot is uw goedertierenheid, die u hebt gereserveerd voor de mensen die u vrezen, dat u getuige bent van hen die hun toevlucht in u zoeken, als u de mensenkinderen ziet!  (31:21) Gij beschermt hen in de beschutting van Uw gelaat tegen hen die hen vervolgen; Gij beschermt hen in Uw tent tegen de tongen die hen aanvallen. 21 Gezegend zij de HEERE. Want Hij heeft mij Zijn barmhartigheid getoond, alsof ik in een versterkte stad was. 22 Ik zei in mijn haast: ‘Ik ben uit uw zicht verdreven. Maar gij hoort de stem van mijn smeekbeden, toen ik tot u riep. 23 Heb de HEERE lief, al jullie godvruchtige mensen. De HEERE bewaart de gelovigen, en straft de hoogmoedigen met een strenge straf. 24 Wees sterk, en laat uw hart gevestigd zijn, allen die hopen op de HEERE. (Ps 31, 2-25)

Verdriet wendde zich tot vreugde

 We vinden in deze psalm een voorbeeld van de kracht van het gebed om verdriet te veranderen in vreugdevol vertrouwen in het hart van de gelovige, zelfs voordat de uiterlijke omstandigheden waaronder hij lijdt zijn veranderd. Dit resultaat komt niet tot stand zonder een geestelijke strijd die tot uiting komt in de zeer duidelijke veranderingen in de toon van de psalm.

Reeds in het eerste deel streeft de smekeling er in gebed naar om te geloven in de zekere hulp van de Heer. Dan grijpt de droefheid hem, terwijl hij aan God de ellendige toestand blootlegt waartoe zijn vijanden hem hebben teruggebracht (verzen 10 tot 14). Maar wanneer hij alles aan de Heer heeft toevertrouwd, wordt het geloofsgebed overwinnend (verzen 15 tot 19). Daarom is het laatste deel van de psalm niets anders dan dan dankzegging (verzen 20 tot 25).

Het moment in Davids leven waarop de klaagzang in verzen 10 tot 14 het meest toepasselijk lijkt, is toen hij op het punt stond Saul’s voorhof voorgoed te ontvluchten. Hij heeft al lang geleden geleden (verzen 10 en 11); de boosaardigheid tegen hem is algemeen geworden; ze vluchten van hem af, ze spannen zich tegen hem samen (verzen 12 tot 14), het enige wat hem nog rest is zich alleen in het onbekende te werpen, maar hij weet dat hij met de Heer bij hem is als in een versterkte stad (vers 22).

Het laatste woord dat Jezus aan het kruis sprak is ontleend aan Psalm 31:6. God is pas echt onze vesting (vers 5) als we hem het meest intieme in ons overgeven, de geest, die zijn eigen adem is: « Toen heeft de Here God de mens uit het stof van de grond gevormd en de levensadem in zijn neusgaten geblazen, en de mens is een levend wezen geworden » (Psalm 31:6). « (Gen 2, 7).

David gaf zijn geest aan God over om aan de dood te ontsnappen. Jezus gaf het hem om in de dood zelf bewaard te worden : « Jezus riep met luide stem uit: « Vader, in uw handen beveel ik mijn geest. En toen hij dit had gezegd, ademde hij zijn laatste adem uit.  » (Lk 23, 46)

Gebaseerd op voorbije bevrijdingen zag David de bevrijding komen als reeds volbracht, want God, in wie alle dingen waarheid en trouw zijn, kan hem niet bedriegen. Bedrieglijke ijdelheden zijn afgoden, het tegenovergestelde van de God van de waarheid : « Ik hoor de roep van de dochter van mijn volk uit een ver land : Is de Heer niet meer in Sion ? Is haar koning niet meer in haar? Waarom hebben ze mij beledigd met hun afgoden, deze vreemde ijdelheden?   » (Jer 8,  19)

David had geen medelijden, maar verachtte hen die, de HEERE kennende, hem verloochenden voor wat een leugen was.  En David’s geloof werd steeds sterker; hij zag zichzelf bevrijd en ging op weg zonder enige valse beweging te maken : « Hij herstelt mijn ziel; hij leidt mij op de paden van de gerechtigheid omwille van zijn naam.  » (Ps 23, 3).

David kon zich alleen maar verheugen in God door weg te kijken van zijn verdrietige toestand. Hij dacht, nadat hij hem in de aanwezigheid van God in het gezicht had gekeken, dat zijn geloof een volledige overwinning had behaald. Toen David een beroep deed op Gods gerechtigheid en zichzelf rechtvaardig noemde, had hij geen illusies over zijn toestand voor God. De beschuldigingen van zijn vijanden waren vals, maar de Heer had het recht om hem te beschuldigen.

Zijn zaak was zo ontkend dat de mensen zich schaamden dat ze enige connectie met hem hadden, dat zijn vrienden beefden om met hem verward te worden en dat degenen die hem van veraf zagen, zich haastten.

Niets is moeilijker, als we zien dat ons geloof door iedereen wordt bespot, dan onze woorden tot God alleen te richten en te stoppen bij het getuigenis van ons geweten dat Hij onze God (Calvijn) is.

De psalmist verheugt zich, net als de christen, zelfs in beproevingen, want dan wordt de verborgen schat van Gods goedheid aan hem geopenbaard in antwoord op zijn gebed. Dat u zich onder het voorhangsel van de tegenspoed terughoudend opstelt, om het op het juiste moment en in het openbaar (in de ogen van de mensenzonen) te ontvouwen voor hen die ondanks alles weten hoe ze moeten geloven.

Het hele verhaal van David was in deze woorden. Deze goedheid van God was het verborgen manna waarover hij sprak: « Wie een oor heeft, laat hem horen wat de Geest tot de gemeenten zegt : Aan hem die overwint, zal ik het verborgen manna geven, en ik zal hem een witte steen geven; en op die steen staat een nieuwe naam geschreven, die niemand kent, behalve hij die het ontvangt. « (Openbaring 2, 17)

Welke machinaties kunnen nog schade berokkenen aan degenen tegen wie de HEER zich met vriendelijkheid voorovergebogen heeft? De laatste dankzegging en tegelijkertijd de hele psalm leidde tot een vermaning gericht aan alle gelovigen.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Opus Dei : klik hier om het artikel te lezen → Vreugde, verdriet en hoop – Opus Dei

◊ Boekscout   : klik hier om het artikel te lezen → Van Verdriet Tot Vreugde

♥ Nederlandse christelijke film ‘Vreugde oogsten in een tijd van leed’