Paschal Vigil

Risen from the dead, Christ dies no more

 

# The Easter Vigil is the liturgical ceremony that precedes the feast of Easter. It closes the Easter Triduum. It marks the beginning of the Easter season when the fast of Lent and Holy Week is broken. Historically, it is during this service that baptisms are performed and catechumens receive their first communion. The Vigil is held at night, between sunset on Holy Saturday and sunrise on Easter.

In the Western Churches – Roman Catholic, Anglican and Lutheran – the Easter Vigil is one of the most important worship events of the liturgical year. It is at the Easter Vigil that, for the first time since the beginning of Lent, the exclamation of « Alleluia! « which is the hallmark of the Easter season. In the Eastern Churches – Orthodox Churches and Catholic Churches of the Byzantine rite and other traditions – the festive ceremonies of the Canonical Hours and the Divine Liturgy celebrated during the Easter Vigil are the most elaborate and important of the liturgical year. Many believers who only go to church once a year do so for the Easter Midnight Office.

From the letter of St. Paul the Apostle to the Romans

Brothers, all of us who have been united in baptism to Christ Jesus have been united in baptism to his death. So then, if we were buried with him in baptism, which unites us to his death, it is so that we too might live a new life, like Christ, who by the power of the Father rose from the dead.
For if we have been united to him by a death like his, we shall also be united to him by a resurrection like his. We know that the old man in us was fixed on the cross with him so that the body of sin might be reduced to nothing, and so that we would no longer be slaves to sin. For he who has died is set free from sin.

And if we have passed through death with Christ, we believe that we shall also live with him. For we know that Christ, having risen from the dead, dies no more; death has no power over him. For he who died, died to sin once and for all; he who lives, lives to God. In the same way, you too must remember that you are dead to sin, but alive to God in Christ Jesus. « (Rom 6, 3b-11)

Crucified with Christ

What in us was crucified with Christ is the natural man as he is born, grows and lives before he is regenerated by the Spirit of God and renewed in fellowship with Christ. The new man develops in proportion as the old man perishes.

Paul saw it as a fait accompli: our old man was crucified with Christ. It was crucified in the death of Christ, in which the believer participates; but it was crucified only virtually, in principle.

By a constantly renewed act of faith, the believer must transform this virtuality into a reality. The crucifixion of the old man does not take place in the believer in a sudden and somehow magical way, placing him once and for all in a moral condition where sin would be completely destroyed and would no longer make its effects felt.

The death to sin of which the apostle speaks is a state, no doubt, but a state of the will, which subsists only as long as it keeps itself under the influence of the fact which produced it and produces it constantly, the death of Jesus. (Godet)

The purpose of crucifying the old man is the destruction of the body of sin. The body of sin does not mean only the body of sinful man, for Paul did not see the body as the source or even the sole seat of sin. He recognised that the spirit also has its ‘defilements’; he declared that the life of Jesus is manifested in our body ‘carrying with us always in our body the death of Jesus, so that the life of Jesus may also be manifested in our body.  » (2 C0 4, 10).

The body of sin is the totality of sin seen as forming an organism, as having various members: ‘Put to death therefore the members that are on the earth, fornication, uncleanness, passions, evil desires, and covetousness, which is idolatry’ (Cor 3:5). Paul was led to use this metaphor by the image of the old man nailed to the cross. Perhaps also the thought that it is in the body that sin establishes its main empire and exercises its most terrible ravages.

Once our old man was crucified, sin can still remain in us, it no longer reigns. The believer no longer serves it, he is no longer its slave. If he struggles, if he suffers, if he bleeds, if he sometimes suffers shameful defeats and receives bitter wounds, he no longer languishes helplessly under the slavery of sin and death. He is more and more victorious in the struggle; and this very struggle, however fierce and painful it may be, is a proof that the new life triumphs over the fallen nature.

The Christian believes that he will share in the life of Christ; his faith rests on a fact which is not in doubt for him: knowing well that Christ, risen from the dead, dies no more; death has no more power over him. The new life of Christ belongs to God. The only begotten and beloved Son lives with the Father in a communion of eternal glory, and all his activity tends to create and maintain in the hearts of men a similar holy and imperishable life: « He is not the God of the dead, but of the living. For all live for him.  « (Lk 20:38)

The more intimate and living this fellowship is, the more we see that we are truly dead to sin, for we see its power gradually diminishing over us; and we are assured that we are alive to God in Christ Jesus, for we feel the divine life unfolding with power in our hearts. Christ is thus made unto us of God sanctification as well as righteousness: « Through him you are in Christ Jesus, who by the will of God has become our wisdom, our righteousness, the source of our holiness, and our deliverer, » (1 Cor. 1:30)

Whoever does not attribute to the death of Jesus the role that Paul assigned to it, whoever considers the resurrection of Christ as a doubtful or unimportant fact, has not yet grasped the essential truth of the Gospel and ignores the principle of the Christian life. For it is the very morality of the Gospel that Paul showed how the life of the Christian is rooted in the death and resurrection of Jesus Christ.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ Seedbed : click here to read the paper → Paschal Vigil Design : The What, Why, and How

◊ Got Questions : click here to read the paper → What is an Easter Vigil ?

♥    Liturgy of the Paschal Vigil

Wederopstanding van Jezus

Jezus moest uit de dood worden opgewekt

# Wederopstanding in de Christelijke religie verwijst naar de fysieke overgang van dood naar leven. Het verwijst hoofdzakelijk naar Jezus Christus, die stierf tijdens zijn kruisiging en leefde « op de derde dag, volgens de Schriften », d.w.z. op Paasmorgen. Historisch-kritische exegese heeft getracht het debat tussen de Farizeeën en de Sadduceeën over het geloof in de verrijzenis ten tijde van Jezus van Nazareth te traceren, en heeft het belang van deze discussies voor de vorming van het christendom onderstreept.

In het Nieuwe Testament gingen echter drie opstandingen aan die van Jezus vooraf: die van de zoon van de weduwe in het Evangelie van Lucas, die van de dochter van Jaïrus in de Synoptici en die van Lazarus in het Evangelie van Johannes. Beschouwd als wonderen die gehoor geven aan de wil van God, lijken deze episoden geen voorafschaduwing te vormen van de Christus-achtige opstanding. De opstanding van Christus is van een theologisch andere aard. Na die van Jezus Christus volgden twee opstandingen: die van Dorcas (Tabitha) door de apostel Petrus en die van Eutyche door de apostel Paulus.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens de Heilige Johannes

Op de eerste dag van de week ging Maria Magdalena vroeg in de morgen naar het graf; het was nog donker. Ze ziet dat de steen van de tombe is verwijderd. Toen liep zij naar Simon Petrus en de andere discipel, die Jezus liefhad, en zeide tot hen :  » De Heer is uit zijn graf weggenomen, en wij weten niet waar hij gelegd is.  » Petrus ging met de andere discipel naar het graf. Ze renden beiden samen, maar de andere discipel rende sneller dan Petrus en bereikte het graf het eerst. Toen hij zich bukte, zag hij dat de linnen doeken plat lagen, maar hij ging niet naar binnen. Simon Petrus, die hem gevolgd was, kwam op zijn beurt aan. Hij ging het graf binnen en zag de linnen doeken plat liggen en de lijkwade die om Jezus’ hoofd was gewikkeld, die niet bij de linnen doeken was gelegd, maar op zijn plaats was opgerold. Toen kwam de andere discipel binnen, die als eerste bij het graf was aangekomen. Hij zag en geloofde. Tot dan toe hadden de discipelen niet begrepen dat Jezus volgens de Schrift uit de dood moest opstaan. (Joh 20, 1-9)

De verrijzenis van Jezus

Johannes sprak over haar alsof zij alleen naar het graf was gekomen, terwijl de andere evangelisten melding maken van verscheidene vrouwen die zich ook naar het graf haastten met de bedoeling het lichaam van de Heer te balsemen : « Na de sabbat, toen de eerste dag van de week begon te aanbreken, kwamen Maria Magdalena en de andere Maria om het graf te bekijken.  » (Mt 28, 1-2)

En zie, er was een grote aardbeving en de engel van de Heer daalde neer uit de hemel en rolde de steen weg en ging erop zitten. Om dit verschil te verzoenen, zeggen vele exegeten dat zij allen tezamen gingen, maar dat Johannes alleen Maria Magdalena vermeldde, op wie al zijn belangstelling was geconcentreerd, vanwege de belangrijke rol die zij speelde.

Johannes was zich er niet van bewust dat zij metgezellen had, want hij liet haar in het meervoud en in hun naam spreken.  Andere uitleggers denken dat Maria Madelaine werkelijk alleen en vóór alle anderen naar het graf is gegaan.

Toen Maria Madelaine naar het graf ging, zag zij met verbazing dat de steen die het graf afsloot, verwijderd was, en zij rende heen om het aan Petrus en Johannes te vertellen. Terwijl zij terugging naar de stad, kwamen de andere vrouwen bij het open graf en zagen een engel die hun aankondigde : « Jezus is opgestaan. Toen gingen zij snel weg en renden om het nieuws aan de discipelen te vertellen. »

De ontroering en angst van Maria Madelaine kwamen tot uiting in de woorden waarin zij dit nieuws aan de discipelen vertelde. Het idee dat Jezus zou kunnen herrijzen was nog niet in haar opgekomen, want zij dacht alleen aan de verwijdering van zijn lichaam. De andere discipel die Jezus liefhad was Johannes, die op deze manier naar zichzelf verwees, zonder zichzelf ooit bij naam te noemen : « Toen Jezus zijn moeder zag, en de discipel die hij liefhad bij haar zag staan, zei hij tegen zijn moeder: ‘Vrouw, dit is uw zoon. « 

Petrus en Johannes, vervuld van de diepste ontroering bij het horen van de woorden van Maria Madelaine, haastten zich de stad uit en gingen naar het graf, samen rennend naar de plaats waar Jezus begraven was. Johannes, die waarschijnlijk jonger en beweeglijker was, ging zijn medestudent voor en bereikte het graf als eerste.

Toen hij zich bukte om in de grot te kijken, zag hij de linnen doeken waarin het lijk gewikkeld was; maar teruggehouden door de instinctieve angst, ingegeven door het mysterie van de dood en de onzekerheid van de situatie, durfde hij niet naar binnen te gaan. Petrus kwam op dat ogenblik en ging, vastberadener dan Johannes, het graf binnen en zag de linnen doeken op de grond liggen en de lijkwade, die Jezus’ hoofd bedekt had, zorgvuldig op één plaats gevouwen, terwijl de linnen doeken rondgeslingerd waren. Aangemoedigd door het voorbeeld van zijn medeleerling, ging ook Johannes de grot binnen en zag en geloofde.

Wat geloofde hij ?

Johannes wilde niet zeggen dat hij de woorden van Maria Madelaine geloofde, want het opmerkelijke bevel dat Jezus in zijn graf had willen achterlaten, sloot de gedachte aan een overhaaste ontvoering door zijn vijanden absoluut uit. Nee, hij geloofde dat Jezus was opgestaan, en deze overtuiging versterkte zijn geloof dat Jezus de Christus was, de Zoon van God.

Net als Thomas, moesten de twee discipelen zien om te geloven. Johannes wees nederig op de reden van hun traagheid om te geloven : zij begrepen toen nog niet de Schrift die zegt dat Jezus uit de dood zou opstaan : zij hadden Jezus’ opstanding kunnen vinden aangekondigd in passages als Psalmen 16 ; Psalmen 22 ; Psalmen 110 ; Jesaja 53…

De leer van Jezus en vooral het licht van de Heilige Geest hebben de apostelen de ogen geopend op dit punt, zoals op vele andere. Toen begrepen zij de Schriften (Handelingen 2, 25-34; Handelingen 8, 32-33 ; Handelingen 13, 33-35).

Naast de openbaringen uit het Oude Testament hadden de discipelen de vele duidelijke uitspraken van Jezus over zijn dood en opstanding gehoord : « En hij nam de twaalf met zich mee en zei tegen hen : ‘Zie, wij gaan op naar Jeruzalem, en alles wat door de profeten over de Zoon des mensen geschreven is, zal in vervulling gaan’ » (Lc 18,31). « (Lc 18, 31)

Maar de evangelisten zelf bevestigen, met onnavolgbare openhartigheid en nederigheid, dat de discipelen deze voorspellingen van Jezus niet beter hadden begrepen dan zij de Schriften hadden begrepen : « En zij hielden vast aan dit woord, terwijl zij zich onder elkaar afvroegen wat het betekende uit de doden te zijn opgestaan » (Mc 9, 10)

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke Websites

◊ Dionysius Parochie : klik hier om het artikel te lesen → Hemelvaart van de Heer, jaar B – Dionysiusparochie

◊ Mens-en-samenleving : klik hier om het artikel te lesen → De Wederopstanding van Jezus

Schrijf een boodschap voor Pasen

Pasen Jezus kinder film