Zevende zondag van Oostertid – Jaar B

# Barmhartigheid is een vorm van medelijden met het ongeluk van anderen, waaraan het begrip vrijgevigheid, gratuite vriendelijkheid is toegevoegd. Het is een van de voornaamste plichten van de gelovige, zowel in het jodendom als in de andere monotheïstische godsdiensten. In de Abrahamitische godsdiensten is barmhartigheid een eigenschap van God. Voor alle christelijke stromingen is barmhartigheid niet aangeboren in de mens: het is een goddelijke eigenschap die de mens bezit door de liefde van God en die hem in onuitputtelijke vorm wordt bijgebracht door de heilige Geest.

Het christelijke concept van goddelijke barmhartigheid vereist dat de mens zich zo gedraagt tegenover zijn naaste door « werken van barmhartigheid » te verrichten. Er zijn zeven van zulke werken: de hongerige voeden; de dorstige te drinken geven; de naakte kleden; de vreemdeling ontvangen; de zieke verzorgen; de gevangene bezoeken; de dode begraven. De zeven werken van barmhartigheid, door Caravaggio (1607), Pio Monte della Misericordia in Napels. Deze leer vindt zijn oorsprong in verschillende passages van het Oude Testament, vooral in Deuteronomium20 , in het boek Ezechiël21 en in het boek Jesaja, vooral in hoofdstuk 58.

Van het Evangelie volgens Johannes

11 Van nu af aan ben Ik niet meer in de wereld; zij zijn in de wereld en Ik kom tot jullie. Heilige Vader, houd hen samen in uw naam, de naam die u mij gaf, opdat zij één zijn zoals wij één zijn. 12 Toen ik bij hen was, hield ik hen bijeen in uw naam die u mij gegeven hebt. Ik waakte over hen, en niet één hunner dwaalde af, behalve hij, die ten verderve gaat, opdat de Schrift vervuld worde.

13 En nu Ik tot u kom, zeg Ik dit in de wereld, opdat zij mijn welbehagen in hen hebben en erdoor vervuld worden. 14 Ik heb hun Uw woord gegeven, en de wereld heeft hen gehaat, omdat zij niet van de wereld zijn, gelijk Ik niet van de wereld ben. 15 Ik vraag jullie niet om hen uit de wereld te halen, maar om hen te bewaren voor de boze.

16 Zij zijn niet van de wereld, gelijk ook Ik niet van de wereld ben. 17 Heilig hen in de waarheid; Uw woord is de waarheid. 18 Gelijk Gij Mij gezonden hebt in de wereld, alzo heb Ik ook hen gezonden in de wereld. 19 En Ik heilig Mijzelf voor hen, opdat ook zij geheiligd worden in de waarheid.  » (Johannes 17, 11b-19)

De zonde heeft de mensen verdeeld en hen gescheiden van God

 « Behoud hen en breng hen in de eeuwige eenheid van de Vader en de Zoon ! « Dit was het grote doel van Jezus’ gebed voor de discipelen. Alvorens om deze genade te vragen heeft Jezus hun diepe behoefte daaraan te kennen gegeven, want hij zou hen verlaten en hen zonder Hem achterlaten in deze wereld, de vijand van God en zijn koninkrijk, waar zij bij iedere bocht nieuwe gevaren tegenkomen.

Jezus is niet meer bij hen in de wereld om hen te beschermen, en Hij is nog niet bij God om hen te beschermen in de schoot van zijn hemelse heerlijkheid. Er is een pijnlijk interval waarin Zijn Vader hiermee moet omgaan. (Godet)

Heilige Vader, zei Jezus, met het diepe besef dat de heiligheid van God, zijn eeuwige waarheid, zijn onveranderlijke liefde, het absolute tegendeel is van de valsheid en het bederf die in de wereld heersen, en waarvan God de Zijnen wil behoeden door hen door zijn Geest deelgenoot te maken van die heiligheid. Bewaar hen in Uw naam: Deze naam is de uitdrukking van alle volmaaktheden die God ten gunste van hen zal ontvouwen, om hen te behoeden voor het kwade.

In zijn trouw beloofde hij hen te bewaren tot het einde. Het hoogste doel van deze vurige smeekbede was, dat de discipelen, alle discipelen van Jezus, gebracht zouden worden in die heilige eenheid van leven en goddelijke liefde, welke die is van de Vader en de Zoon.

De zonde verdeelde de mensheid en scheidde haar van God, haar centrum en band; het werk en de heerlijkheid van de verlossing door Jezus Christus is onze mensheid te verheffen tot de eenheid die de Zoon bezit met de Vader. Jezus laat ons kennismaken met deze eenheid door ons de Geest van liefde mee te delen die Hem met de Vader verenigt, en in deze diepe zin is de kennis van de Vader en de Zoon het eeuwige leven.

Zoon des verderfs verwijst naar de antichrist, van wie Judas het symbool en de voorloper was: wat deze laatste deed tegen de persoon van Jezus, beproefde hij tegen zijn koninkrijk. Indien het verraad van Judas het onderwerp was van een goddelijke voorspelling, betekent dit niet dat deze misdaad geen vrije daad van zijn wil was, en dat hij er niet de gehele verantwoordelijkheid voor zou moeten dragen. Toen het kwaad eenmaal in zijn hart leefde, richtte God de gevolgen ervan zo, dat, volgens Zijn ondoorgrondelijke wijsheid, de redding van de wereld het gevolg was.

Niets toont Judas’ vrijheid en verantwoordelijkheid beter aan dan de talrijke waarschuwingen die Jezus hem tot op het laatste ogenblik gaf om hem van zijn dwaling af te brengen en hem te redden. Als deze discipel naar hen had geluisterd en berouw had getoond, zou hij vergeven zijn, zelfs na zijn misdaad.

Er is niemand die na het begaan van een slechte daad niet tegen zichzelf moet zeggen: « Ik had het kunnen voorkomen als ik gewild had ». Judas, ondanks het mysterie van zijn bestaan, was geen uitzondering. Het goddelijk woord dat Jezus aan zijn discipelen gaf, scheidde hen af van de wereld en het verderf dat daarin heerste, en daarom haatte de wereld hen, vandaar de dringende noodzaak hen te bewaken, te behoeden voor het kwade.

Jezus vroeg niet dat zij uit de wereld zouden worden weggenomen om te worden opgenomen in de heerlijkheid waarin Jezus is binnengegaan, want zij hadden hun werk in deze wereld te doen; maar wat Hij van God vroeg was dat zij zouden worden behoed voor het kwade en daarna geheiligd.

Voor de tweede maal legde Jezus God deze overweging voor, dat zij niet van de wereld waren, als een reden voor de genade die Hij vroeg. Met welke liefde en neerbuigendheid stelde Jezus zijn discipelen gelijk aan zichzelf, als niet van de wereld! Zijn naastenliefde bedekte wat er van de wereld in hen overbleef ; hij zag het bij voorbaat vernietigd door het woord dat hij hun gaf. Hij keek alleen naar de gaven van zijn genade, en vergat wat er in hen tegenstond.

Ter ondersteuning van dit verzoek gaf Jezus ook twee gewichtige redenen : « Heilig hen ! «   Het eerste is dat Hij hen de wereld in zond, die vol verzoekingen en lijden voor hen was, en het tweede is dat Hijzelf het grote werk deed dat nodig was voor hun heiliging.

De oudtestamentische offers boden het idee van heiligheid in type en symbool ; Jezus’ offer bracht het daadwerkelijk voort in allen die zich bij Hem aansloten in levende gemeenschap. Jezus voegde eraan toe: opdat ook zij geheiligd zouden worden in waarheid, waarlijk, volkomen

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊  Hagenpreken : klik hier om het artikel te lesen → Preek op de zevende zondag van Pasen, jaar B 

◊  Zingt Jubilate (Belgïe)  : klik hier om het artikel te lesen →7e Paaszondag – B

♥  De ware aard van God – Dood voor de zonde

◊

Siebter Sonntag der Osterzeit – Jahr B

# Barmherzigkeit ist eine Form des Mitgefühls für das Unglück anderer, zu der der Begriff der Großzügigkeit, der unentgeltlichen Güte hinzukommt. Sie ist eine der Hauptpflichten des Gläubigen, im Judentum wie in anderen monotheistischen Religionen. In den abrahamitischen Religionen ist die Barmherzigkeit eine Eigenschaft Gottes. Für alle christlichen Konfessionen ist die Barmherzigkeit dem Menschen nicht angeboren: Sie ist eine göttliche Eigenschaft, die der Mensch durch die Liebe Gottes besitzt und die ihm durch den Heiligen Geist in unerschöpflicher Form eingeflößt wird.

Die christliche Vorstellung von der göttlichen Barmherzigkeit verlangt vom Menschen, dass er sich auch seinem Nächsten gegenüber so verhält, indem er « Werke der Barmherzigkeit » verrichtet. Es gibt sieben solcher Werke: die Hungrigen speisen; den Durstigen zu trinken geben; die Nackten bekleiden; die Fremden aufnehmen; die Kranken pflegen; die Gefangenen besuchen; die Toten begraben. Die sieben Werke der Barmherzigkeit, von Caravaggio (1607), Pio Monte della Misericordia in Neapel. Diese Lehre hat ihren Ursprung in mehreren Passagen des Alten Testaments, insbesondere im Deuteronomium20 , im Buch Hesekiel21 und im Buch Jesaja, insbesondere im Kapitel 58.

.

Aus dem Evangelium nach Johannes

11 Von nun an bin ich nicht mehr in der Welt; sie sind in der Welt, und ich komme zu euch. Heiliger Vater, halte sie zusammen in deinem Namen, in dem Namen, den du mir gegeben hast, damit sie eins seien, wie wir eins sind. 12 Als ich bei ihnen war, habe ich sie zusammengehalten in deinem Namen, den du mir gegeben hast. Ich wachte über sie, und nicht einer von ihnen ging in die Irre, außer dem, der ins Verderben geht, damit die Schrift erfüllt würde.

13 Und nun, da ich zu dir komme, sage ich dies in der Welt, damit sie meine Freude an ihnen haben und von ihr erfüllt werden. 14 Ich habe ihnen dein Wort gegeben, und die Welt hat sie mit Haß aufgenommen, weil sie nicht von der Welt sind, wie ich nicht von der Welt bin. 15 Ich bitte dich nicht, daß du sie aus der Welt nimmst, sondern daß du sie bewahrst vor dem Bösen.

16 Sie sind nicht von der Welt, gleichwie auch ich nicht von der Welt bin. 17 Heilige sie in der Wahrheit; dein Wort ist Wahrheit. 18 Wie du mich in die Welt gesandt hast, so habe auch ich sie in die Welt gesandt. 19 Und ich heilige mich selbst für sie, damit auch sie in der Wahrheit geheiligt werden. »  (Joh 17, 11b-19)

Die Sünde hat die Menschen entzweit und sie von Gott getrennt

 » Bewahre sie und bringe sie in die ewige Einheit des Vaters und des Sohnes ! «  Das war das große Ziel des Gebetes Jesu für die Jünger. Bevor er um diese Gnade bat, drückte Jesus ihr tiefes Bedürfnis danach aus, denn er würde sie verlassen und sie ohne ihn in dieser Welt, dem Feind Gottes und seines Reiches, lassen, wo sie auf Schritt und Tritt neuen Gefahren begegnen.

Jesus ist nicht mehr bei ihnen in der Welt, um sie zu beschützen, und er ist noch nicht bei Gott, um sie im Schoß seiner himmlischen Herrlichkeit zu beschützen. Es gibt ein schmerzhaftes Intervall, in dem sich sein Vater damit auseinandersetzen muss. (Godet)

Heiliger Vater, sagte Jesus, mit dem tiefen Gefühl, dass die Heiligkeit Gottes, seine ewige Wahrheit, seine unveränderliche Liebe, das absolute Gegenteil der Falschheit und Verderbnis ist, die in der Welt herrschen, und vor der Gott die Seinen bewahren will, indem er sie durch seinen Geist dieser Heiligkeit teilhaftig macht. Bewahre sie in deinem Namen: Dieser Name ist der Ausdruck für alle Vollkommenheiten, die Gott zu ihren Gunsten entfalten wird, um sie vor dem Bösen zu bewahren.

In seiner Treue hat er versprochen, sie bis zum Ende zu bewahren. Der höchste Zweck dieses inbrünstigen Flehens war, dass die Jünger, alle Jünger Jesu, in jene heilige Einheit des Lebens und der göttlichen Liebe gebracht werden sollten, die die des Vaters und des Sohnes ist.

Die Sünde spaltete die Menschheit und trennte sie von Gott, ihrem Zentrum und Band; das Werk und die Herrlichkeit der durch Jesus Christus gewirkten Erlösung besteht darin, unsere Menschheit zu der Einheit zu erheben, die der Sohn mit dem Vater besitzt. Jesus führt uns in diese Einheit ein, indem er uns den Geist der Liebe mitteilt, der ihn mit dem Vater vereint, und in diesem tiefen Sinn ist die Erkenntnis des Vaters und des Sohnes ewiges Leben.

Sohn des Verderbens bezieht sich auf den Antichristen, dessen Symbol und Vorläufer Judas war: was dieser gegen die Person Jesu tat, versuchte er gegen sein Reich. Wenn der Verrat des Judas Gegenstand einer göttlichen Vorhersage war, bedeutet das nicht, dass dieses Verbrechen nicht ein freier Akt seines Willens war und dass er nicht die ganze Verantwortung dafür tragen sollte. Sobald das Böse in seinem Herzen lebendig war, lenkte Gott seine Auswirkungen so, dass nach seiner unergründlichen Weisheit die Rettung der Welt daraus resultierte.

Nichts demonstriert Judas’ Freiheit und Verantwortung besser als die zahlreichen Warnungen, die Jesus ihm bis zum letzten Augenblick gab, um ihn von seinem Irrtum abzubringen und zu retten. Hätte dieser Jünger auf sie gehört und Buße getan, hätte er auch nach seinem Verbrechen Vergebung erlangt.

Es gibt niemanden, der, nachdem er eine böse Tat begangen hat, nicht zu sich selbst sagen muss : « Ich hätte es vermeiden können, wenn ich gewollt hätte ». Judas war, trotz des Geheimnisses seiner Existenz, keine Ausnahme. Das göttliche Wort, das Jesus seinen Jüngern gab, trennte sie von der Welt und dem Verderben, das in ihr herrschte, und so hasste die Welt sie, daher die dringende Notwendigkeit, dass sie bewacht, vor dem Bösen bewahrt wurden.

Jesus bat nicht darum, dass sie aus der Welt herausgenommen werden, um in die Herrlichkeit aufgenommen zu werden, in die Jesus hineingegangen ist, denn sie hatten ihre Arbeit in dieser Welt zu tun; aber was er von Gott erbat, war, dass sie vor dem Bösen bewahrt und dann geheiligt werden.

Zum zweiten Mal legte Jesus Gott diese Überlegung, dass sie nicht von der Welt waren, als Grund für die Gnade vor, um die er bat. Mit welcher Liebe und Herablassung setzte Jesus seine Jünger mit sich selbst als nicht von der Welt gleich! Seine Nächstenliebe bedeckte das, was von der Welt in ihnen übrig blieb; er sah es im Voraus vernichtet durch das Wort, das er ihnen gab. Er schaute nur auf die Gaben seiner Gnade und vergaß, was noch dagegen in ihnen war.

Zur Unterstützung dieser Bitte gab Jesus auch zwei gewichtige Gründe an:  » Heilige sie!   » Der erste ist, dass er sie in die Welt gesandt hat, die voller Versuchungen und Leiden für sie war, und der zweite ist, dass er selbst das große Werk getan hat, das für ihre Heiligung notwendig war.

Die alttestamentlichen Opfer boten die Idee der Heiligkeit in Typ und Symbol; Jesu Opfer brachte sie tatsächlich in allen hervor, die sich ihm in lebendiger Gemeinschaft anschlossen. Jesus fügte hinzu: damit auch sie in Wahrheit, wahrhaftig, vollständig geheiligt werden

Diakon Michel Houyoux

Links zu anderen christlichen Websites

◊  Lebensimpulse : Klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen →  Siebter Sonntag der Osterzeit – Lesejahr B

◊ Praedica (Deutschland)  : Klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen →Siebter Sonntag der Osterzeit

♥  Predigt von pater  Clemens Pilar : « Siebter Sonntag in der Osterzeit, Lesejahr B, »

Seventh Sunday in Easter time – Year B

# Mercy is a form of compassion for the misfortunes of others, to which is added the notion of generosity, of gratuitous goodness. It is one of the main duties of the believer, in Judaism as in other monotheistic religions. In the Abrahamic religions, mercy is a characteristic of God. For all Christian denominations, mercy is not innate in man: it is a divine quality that man possesses through God’s love and that is infused in him by the Holy Spirit in an inexhaustible form.

The Christian notion of divine mercy requires man to behave in the same way towards his neighbour, by performing « works of mercy ». There are seven such works: feeding the hungry; giving drink to the thirsty; clothing the naked; welcoming strangers; caring for the sick; visiting prisoners; burying the dead. The seven works of mercy, by Caravaggio (1607), Pio Monte della Misericordia in Naples. This doctrine has its origin in several passages of the Old Testament, in particular Deuteronomy20 , the Book of Ezekiel21 and the Book of Isaiah, in particular chapter 58.

From the Gospel according to John

11 From now on I am not in the world; they are in the world, and I am coming to you. Holy Father, keep them together in your name, the name you have given me, that they may be one, as we are one. 12 When I was with them, I held them together in your name, the name you gave me. I watched over them, and not one of them went astray, except he who goes to his destruction, that the scripture might be fulfilled.

13 And now that I come to you, I say this in the world, that they may have my joy in them and be filled with it. 14 I have given them your word, and the world has taken them in hatred, because they are not of the world, as I am not of the world. 15 I pray not that thou shouldest take them out of the world, but that thou shouldest preserve them from the evil one.

16 They are not of the world, even as I am not of the world. 17 Sanctify them in truth: thy word is truth. 18 As thou hast sent me into the world, so have I sent them into the world. 19 And I sanctify myself for them, that they also may be sanctified in truth.  «  (Jn 17, 11b-19)

Sin has divided men and separated them from God

« Preserve them and bring them into the eternal unity of the Father and the Son ! «   This was the great object of Jesus’ prayer for the disciples. Before asking for this grace, Jesus expressed their deep need for it, because He would abandon them and leave them without Him in this world, the enemy of God and His kingdom, where they encountered new dangers at every step.

Jesus is no longer with them in the world to guard them, and is not yet with God to protect them from the bosom of his heavenly glory. There is a painful interval during which his Father has to deal with this. (Godet)

Holy Father, said Jesus, with the profound feeling that the holiness of God, his eternal truth, his unchangeable love, is the absolute opposite of the falsehood and corruption which reign in the world, and from which God will preserve his own by making them partakers of this holiness by his Spirit. Keep them in thy name : this name is the expression of all the perfections which God will unfold in their favour to preserve them from evil.

his faithfulness he pledged to keep them to the end. The supreme purpose of this ardent supplication was that the disciples, all the disciples of Jesus, should be brought into that holy unity of life and divine love which is that of the Father and the Son.

Sin divided mankind and separated it from God, its centre and bond; the work and glory of the redemption wrought by Jesus Christ is to raise our humanity to the unity which the Son possesses with the Father. Jesus introduces us into this unity by communicating to us the Spirit of love that unites him to the Father, and it is in this profound sense that the knowledge of the Father and the Son is eternal life.

Son of perdition applied to the Antichrist, of whom Judas was the symbol and forerunner: what the latter did against the person of Jesus, he attempted against his kingdom. If Judas’ betrayal was the object of a divine prediction, this does not mean that this crime was not the free act of his will and that he should not bear all the responsibility for it. Once the evil was alive in his heart, God directed its effects in such a way that, according to his unfathomable wisdom, the salvation of the world resulted.

Nothing demonstrates Judas’ freedom and responsibility better than the numerous warnings Jesus gave him until the very last moment, to turn him back from his error and save him. If this disciple had listened to them and repented, even after his crime, he would have obtained forgiveness.

There is no one who, after committing an evil deed, does not have to say to himself: « I could have avoided it if I had wanted to ». Judas, despite the mystery of his existence, was no exception. The divine word which Jesus gave to his disciples separated them from the world and the corruption that reigned in it, and so the world hated them, hence the urgent need for them to be guarded, preserved from evil.

Jesus did not ask that they be taken out of the world, to be admitted into the glory into which Jesus entered, for they had their work to do in this world; but what he asked of God was that they be preserved from evil, and then that they be s◊anctified.

For the second time, Jesus presented to God this consideration that they were not of the world, as the reason for the grace he asked for. With what love and condescension Jesus equated his disciples with himself as not of the world! His charity covered what remained of the world in them; he saw it annihilated in advance by the word he gave them. He looked only at the gifts of his grace and forgot what was still opposed to it in them.

In support of this request, Jesus also gave two powerful reasons: « Sanctify them!  » The first is that he sent them into the world, which was full of temptations and sufferings for them, and the second is that he himself did the great work necessary for their sanctification.

The Old Testament sacrifices offered the idea of holiness in type and symbol; Jesus’ sacrifice actually produced it in all who joined Him in living communion. Jesus added: that they too may be sanctified in truth, truly, completely

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ St Beno’s Outreach : click here to read the paper → Seventh Sunday of Easter, Year B, 16th May 2021 

◊ Augustinian Friends : click here to read the paper →   Seventh Sunday of Easter Year B

♥  Gospel Striking message

Feest van de Hemelvaart van Jezus

#Himmelfahrt ist ein christliches Fest, das am vierzigsten Tag nach Ostern2 gefeiert wird. Sie markiert die letzte Begegnung Jesu mit seinen Jüngern nach seiner Auferstehung und Himmelfahrt. Sie drückt eine neue Art der Gegenwart Christi aus, die nicht mehr in der irdischen Welt sichtbar ist, sondern in den Sakramenten gegenwärtig bleibt. Sie kündigt auch das Kommen des Heiligen Geistes zehn Tage später und die Gründung der Kirche an Pfingsten an. Schließlich ist es eine Vorahnung des ewigen Lebens für Christen.

Christi Himmelfahrt ist ein wesentlicher Bestandteil des christlichen Glaubens: Sie wird sowohl im Apostolischen Glaubensbekenntnis als auch im Nizäno-Konstantinopolitanischen Glaubensbekenntnis ausdrücklich erwähnt und wird daher von Katholiken, Orthodoxen (die Himmelfahrt des Herrn ist eines der Zwölf Großen Feste), Protestanten und den Gläubigen der antikatholischen Kirchen geteilt. Der Himmelfahrtsdonnerstag ist in mehreren Ländern ein offizieller Feiertag. Für die Orthodoxen ist es der 28. Mai und der 10. Juni. In der christlichen Theologie markiert der Himmelfahrtstag das Ende der physischen Anwesenheit Jesu auf der Erde nach seinem Tod und seiner Auferstehung. Sie symbolisiert eine neue Art der Gegenwart Christi, die ganz und gar innerlich, universell und zeitlos ist. Er ist in der Eucharistie gegenwärtig.

                                                                                                          

Uit het evangelie van Marcus

16 Wie gelooft en zich laat dopen, zal gered worden; wie niet gelooft, zal veroordeeld worden. 17 Dit zijn de tekenen, die hen, die gelooven, zullen vergezellen: in mijn naam zullen zij duivelen uitdrijven; in nieuwe tongen zullen zij spreken; 18 slangen zullen zij oppakken, en als zij dood vergif drinken, zal het hun niet deren ; op zieken zullen zij de handen leggen, en de zieken zullen gezond worden. « 

19 Toen de Heer Jezus tot hen gesproken had, werd hij opgenomen in de hemel en ging zitten aan de rechterhand van God. 20 En zij gingen uit en predikten overal het evangelie. De Heer werkte met hen en bevestigde het woord door de tekenen die ermee gepaard gingen.  (Marcus 16, 15-20)+

Zij die geloven en gedoopt worden, zullen gered worden

Geloof, de voorwaarde voor redding; ongeloof, de oorzaak van verdoemenis, is het grote beginsel van het hele Evangelie in zijn toepassing op de mens : « Wie in de Zoon gelooft, heeft eeuwig leven; wie in de Zoon niet gelooft, zal het leven niet zien, maar de toorn van God blijft op hem.  » Als Marcus de doop toevoegt aan het geloof, is dat omdat dit woord in de plaats komt van het bevel tot dopen, waarover Mattheüs spreekt

Dit symbool draagt slechts bij tot de zaligheid voorzover het wordt toegediend aan hen die geloven. Geloof, de voorwaarde voor redding; ongeloof, de oorzaak van verdoemenis, dit is het grote beginsel van het hele Evangelie in zijn toepassing op de mens: « Wie in de Zoon gelooft, heeft eeuwig leven; wie in de Zoon niet gelooft, zal het leven niet zien, maar de toorn van God blijft op hem.   « (Johannes 3, 36)

Toen Marcus de doop toevoegde aan het geloof, was dat omdat dit woord het door Mattheüs genoemde bevel om te dopen verving (Mt. 28, 9). Dit symbool draagt echter slechts bij tot de zaligheid voorzover het wordt toegediend aan hen die geloven.  Veel van deze wonderen leken vreemd aan de nuchterheid die de Evangeliën kenmerkt. Niets toont dit beter aan dan de behoefte van sommige commentatoren om deze gaven, die zij niet letterlijk konden begrijpen, in geestelijke zin uit te leggen.+

Het uitdrijven van demonen was een macht die de apostelen bij tijd en wijle daadwerkelijk uitoefenden; Jezus had die macht hun naar behoren verleend. Spreken in nieuwe tongen is spreken in tongen die niet van nature geleerd zijn. Het is dus niet de gave van het spreken in tongen in een toestand van extase. Het nemen van slangen was een herhaling van Jezus’ belofte die voor Paulus in Malta gebeurde; Jezus gaf Zijn volk de kracht om alle gevaren te trotseren.

De gave om zieken te genezen werd dikwijls door de apostelen uitgeoefend : « En het geschiedde, dat de vader van Publius in bed lag, ziek van koorts en dysenterie. Paulus ging naar hem toe en bad en legde zijn handen op hem en genas hem.   « (Handelingen 28, 8)

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Jezus (Nederland) : klik hier om et artikel te lesen →  Wat is Hemelvaart ? 

◊ Orthodoxe informatiebron  : klik hier om et artikel te lesen → Hemelvaart

♥   De Schatkamer – over 13 mei, Hemelvaart