• Accueil
  • > Archives pour le Vendredi 25 juin 2021

Vendredi de la douzième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire de la férie

Posté par diaconos le 25 juin 2021

FR-Evangile-Illustre-2016-01-08-2019-01-11.jpg

Si tu le veux, tu peux me purifier

# La Guérison d’un lépreux est un des miracles attribués à Jésus-Christ. Il est cité dans les trois Évangiles synoptiques : Mt 8:1-4, Mc 1:40-45 et Lc 5:12-16. Cette guérison fait allusion au pardon des fautes. Elle se conclut par l’obligation du « secret messianique ». Ce miracle souligne l’importance de la gratitude, et aussi de la foi car Jésus ne dit pas : « Mon pouvoir t’a guéri » mais attribua la guérison à la foi des suppliants.

Pour le Père Joseph-Marie, ce lépreux représente l’humanité tout entière, prise dans le péché, et par rapport à Dieu oublié. Cependant les lépreux savent encore prier, et Jésus parce qu’ils lui montrent qu’ils veulent suivre sa parole, les guérit. Pour autant un seul lépreux croit pleinement au Christ. L’espérance et la foi, deux des vertus primordiales pour l’Église sont dans ce miracle comme dans beaucoup d’autres mises en avant. Saint Bruno de Segni confirme que ces dix lépreux représentent l’humanité. Ce miracle reflète la miséricorde de Dieu.

De l’évangile selon Matthieu

01 Lorsque Jésus descendit de la montagne, des foules nombreuses le suivirent. 02 Et voici qu’un lépreux s’approcha, se prosterna devant lui et dit : « Seigneur, si tu le veux, tu peux me purifier. » 03 Jésus étendit la main, le toucha et lui dit : « Je le veux, sois purifié. » Et aussitôt il fut purifié de sa lèpre. 04 Jésus lui dit : « Attention, ne dis rien à personne, mais va te montrer au prêtre. Et donne l’offrande que Moïse a prescrite : ce sera pour les gens un témoignage.»  (Mt 8, 1-4)

Le Christ guérissant et délivrant

 Quand Jésus, suivi de la foule, descendit de la montagne des Béatitudes, un lépreux se prosterna devant lui, confessa sa foi en la puissance de Jésus pour le guérir, et s’en remit humblement à sa volonté. Jésus étendit sa main sur lui, le guérit par sa parole, et l’envoya au sacrificateur comme un témoin vivant de son action puissante.

Des foules s’attachaient à ses pas à cause de la puissance de sa parole qu’elles entendirent. La lèpre est une affreuse maladie, fréquente encore en Orient, très contagieuse, incurable après les premiers progrès, qui couvre le corps entier de dartres et de plaies et le dissout en partie avant que la mort s’ensuive.

Le lépreux était exclu par la loi de toute communication avec la société, soit à cause de la contagion, soit parce que la maladie était légalement impure. Les Juifs la considéraient aussi comme un châtiment spécial de Dieu, fondant cette opinion sur certains faits rapportés dans l’Ancien Testament.

Si tu veux, tu peux ! Simple et touchante prière ! Par la première de ces paroles, le lépreux s’en remit humblement à Jésus, à la volonté de Dieu ; par la seconde, il exprima une grande foi. Dans ces premiers temps du ministère de Jésus, la connaissance que ces malades avaient de lui était bien faible, leur confiance en lui d’autant plus admirable.

Ce terme : me purifier, indique à la fois la guérison de la maladie et l’affranchissement de la souillure légale. Le plus souvent, Jésus agissait et guérissait uniquement par la parole, même à distance. D’autres fois il touchait le malade, soit pour lui communiquer cette vertu divine qui le guérissait, soit comme ici à l’égard du lépreux, afin de montrer qu’il ne redoutait pas la contagion et de témoigner sa tendre compassion à un malheureux dont tous s’éloignaient avec horreur. Cet attouchement a du faire une vive impression sur les témoins : il est mentionné dans les trois récits.

Si tu veux, avait dit le lépreux, je veux, répondit Jésus, et cette volonté pleine d’amour accomplit le miracle. Un prompt écho répondant à la foi soudaine du malade. (Bengel) Cette défense que Jésus faisait souvent aux malades de divulguer leur guérison put avoir diverses raisons.

Il ne voulait pas attirer inutilement sur lui l’attention des hommes, ni fournir un aliment à la vaine curiosité, à la soif de miracles, ni provoquer avant le temps la haine de ses adversaires. Il voulait aussi que ces malheureux qu’il délivrait puissent garder au-dedans d’eux l’impression profonde d’une telle manifestation de puissance et d’amour divins, afin que la guérison du corps eut pour fruit la guérison de l’âme.

Dans le cas présent, il avait une autre raison évidente : le sacrificateur, auquel il envoya le lépreux guéri, avait seul le droit de constater officiellement la guérison et de réintégrer le lépreux dans les privilèges sociaux et religieux d’un Israélite .  Or, Jésus voulait éviter que ce juge fût défavorablement prévenu par le bruit public du miracle qu’il venait d’accomplir et put y trouver un prétexte pour l’accuser de mépriser la loi.

Le lépreux dut, au lieu de parler, se montrer lui-même au sacrificateur et présenter l’offrande prescrite par la loi.  Cela devait leur être un témoignage, aux sacrificateurs, non seulement du respect de Jésus pour la loi, mais en même temps de sa puissance divine. Le centenier était un officier romain, commandant une compagnie de cent hommes.

Né païen,  cet homme était parvenu à la foi au Dieu vivant et vrai pendant son séjour parmi les Juifs. Il devait avoir aussi une certaine connaissance de Jésus et de ses œuvres. Il montra une confiance sans bornes en sa puissance. Luc désigna le malade par le terme de doulos, esclave, serviteur.  La charité du centenier et son dévouement n’en ressortirent que mieux dans toute leur beauté.

La maladie indiquée comme paralysie était quelque mal aigu qui causait de grandes souffrances au malade (il était cruellement tourmenté) et le mettait en danger de mort.  (Luc 7, 2). Expression d’une foi plus étonnante encore que l’humilité dont faisait preuve cet officier qui ne se sentit pas digne de la présence de Jésus.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article → Vendredi de la 12e semaine T.O. impaire

  Antoine Nouis et Florence Taubmann  : « Jésus guérit un lépreux »

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Foi, Page jeunesse, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Dertiende Zondag van de Gewone Tijd – Jaar B

Posté par diaconos le 25 juin 2021

Liturgia della XIII Domenica del T.O. Anno B - www.maranatha.it

De bloedende vrouw is het wonder van Jezus Christus, dat in de drie Evangeliën wordt verhaald. Het is een symbool van geloof, net als het wonder van de dochter van Jaïrus dat in hetzelfde hoofdstuk wordt beschreven. Voor Petrus de Chrysoloog zijn beide wonderen die tegelijk beschreven worden (het wonder van de bloedende vrouw en het wonder van de dochter van Jaïrus) symbolen van geloof.1 Het geloof van deze vrouw, die zich waardig achtte de onderkant van Christus’ kleed aan te raken; en het geloof van Jezus in het verrichten van duidelijke tekenen die zijn goddelijke verbinding aantonen en daarmee het bestaan van God. Voor Thierry Murcia, de vraag naar de historische achtergrond van de evangelieverhalen. Twee genezingen op dezelfde dag van Kippoer: de bloeding en opstanding van de dochter van Jaïrus en de bezeten man uit Gerasa/Gadara, in het oude Judaïsme.

Uit het evangelie van Marcus

21 Jezus keerde in een boot terug naar de andere oever, en een grote menigte verzamelde zich om hem heen. Hij was aan de kust. 22 Een van de heersers van de synagoge, genaamd Jairus, kwam. Toen hij Jezus zag, viel hij Hem aan de voeten 23 en smeekte Hem: « Mijn dochter, die nog zo jong is, is al aan het einde van haar leven. Kom en leg je handen op haar, zodat ze gered wordt en leeft.  « 24 Jezus ging met hem mee, en de menigte die hem volgde was zo groot dat ze hem overweldigde.

25 Er was een vrouw die al twaalf jaar bloedde. 26 En zij was door vele geneesheren behandeld, en had al haar fortuin uitgegeven, en had niet de minste verbetering gekregen; integendeel, haar toestand was erger geworden… 27 Toen deze vrouw dus hoorde, dat er van Jezus gesproken werd, ging zij in de menigte achter Hem staan en raakte zijn kleed aan. 28 Want zij zeide tot zich zelven: Kon ik zijn kleed maar aanraken, dan zou ik gered worden.

29 En terstond hield het bloeden op, en zij gevoelde in haar lichaam, dat zij van haar ziekte genezen was. 30 Onmiddellijk bemerkte Jezus dat er kracht uit hem vloeide. Hij wendde zich tot de menigte en vroeg: « Wie heeft mijn kleren aangeraakt?  « 31 Zijn discipelen antwoordden: « Je ziet dat de menigte je verdringt en vraagt: ‘Wie heeft mij aangeraakt? 32 Maar Hij keek om zich heen om degene te zien die dit gedaan had.

33 Toen kwam de vrouw, bevangen door vrees en beven, wetende wat haar overkomen was, en viel aan Zijn voeten neer en vertelde Hem de gehele waarheid. 34 Jezus zeide tot haar: Mijn dochter, uw geloof heeft u gered. Ga in vrede en wees genezen van je kwaad.  35 Terwijl hij nog sprak, kwamen er mensen uit het huis van Jaïrus, de overste van de synagoge, en zeiden tegen hem : « Uw dochter is zojuist gestorven. « Waarom val je de Meester lastig ?  « 

36 Toen Jezus dit hoorde, zeide hij tot den overste der synagoge: Wees niet bevreesd, maar geloof. » 37 Hij liet zich door niemand vergezellen, behalve Petrus, Jacobus en Johannes, de broer van Jacobus. 38 Zij kwamen in het huis van de overste van de synagoge. Jezus zag een commotie, en mensen huilden en schreeuwden uit volle borst. Hij ging naar binnen en zei tegen hen: « Wat is al dat lawaai en dat geschreeuw ?  Het kind is niet dood, het slaapt. »

40 Maar zij lachten hem uit. Toen bracht hij iedereen naar buiten, nam de vader en de moeder van het kind en hen die bij hem waren, en ging naar binnen waar het kind lag. 41 Hij nam de hand van het kind en zeide tot haar: « Talitha kum, » wat betekent, « Meisje, ik zeg je, sta op! » 42 Onmiddellijk stond het meisje op en begon te lopen – zij was inderdaad twaalf jaar oud. Zij waren met grote verbazing geslagen. 43 Maar Jezus zei hun streng dat ze het aan niemand mochten vertellen ; toen zei hij dat ze moest eten (Marcus 5, 21-43).

Uw geloof heeft u gered.

Marcus combineert hier twee met elkaar verweven verhalen in één vertelling. Matteüs en Lucas volgen dezelfde procedure. Allereerst verschijnen er twee figuren op het toneel. Twee vrouwenfiguren : een meisje en een vrouw. En in beide gevallen ligt geloof ten grondslag aan de stappen die Jezus ondernam. In het geval van de ongeneeslijke vrouw, is er geen pleidooi. Het is een stap van geloof en hoop in Jezus van de kant van deze vrouw die haar onmiddellijke genezing zal brengen. En door dit verhaal,

Ik begrijp het belang van deze stap van geloof en hoop. Zie je, het is het geloof dat ontbreekt, zei St. Keurvorst d’Ars. Wanneer wij zeggen: « Mijn God, ik geloof, ik geloof vast, dat wil zeggen zonder de minste aarzeling, dan sluiten wij ons aan bij het geloof van deze vrouw waarvan het Evangelie vandaag spreekt. Deze vrouw, die al twaalf jaar bloedde en veel geld had uitgegeven zonder enige verbetering, wier toestand eerder was verslechterd, toen zij hoorde wat er over Jezus werd gezegd, kwam achter de menigte staan en raakte Zijn kleed aan.

In een van zijn preken zei de keurvorst van Ars over het geloof : « Ik geloof dat wij, als wij geloof hadden, Gods wil zouden beheersen… Hij zou ons niets ontzeggen ! «   De bloedvloeiende vrouw dacht, dat als zij Jezus’ kleed kon aanraken, zij gered zou worden. Onmiddellijk stopte het bloeden en zij voelde in haar lichaam dat zij genezen was van haar chronische ziekte.

Marcus toont ons in zijn evangelie de kracht van leven en verlossing die in Jezus werkt voor mensen die geloof hebben, terwijl het voor ongelovigen onopgemerkt blijft. « Uw geloof heeft u gered.    « (Mt 9, 22c ; Mc 5, 34 ; Lc 8, 48) Deze woorden van Jezus benadrukken de betekenis van de gebeurtenis: naast de lichamelijke genezing gaat het om het geloof dat redt. Het is belangrijk dat we Jezus vandaag kunnen aanraken.

Ja, omdat er een concrete manier is waarop wij het mysterie van de verrijzenis kunnen beleven. Deze hele episode toont aan dat het geloof in Jezus er zelfs in slaagt een volkomen onvrijwillig mirakel uit Hem te persen. Het opstijgen van de dochter van Jaïrus aan zijn voeten roept de verrijzenis van Jezus op. Dit verhaal in onze synoptische evangeliën getuigt van Jezus’ soevereine autoriteit over leven en dood. Jezus heeft inderdaad de volledige overwinning over de machten van het kwaad en de dood.

Gods woord klinkt hetzelfde voor alle samengekomen christenen, het lichaam van Christus dat in de communie wordt uitgedeeld is voor allen hetzelfde. Ben ik de man of vrouw die Jezus hoort en aanraakt in geloof? Het is niet voldoende Christus te ontmoeten in de mis, wij moeten Hem volgen en ons leven opbouwen met de middelen die Hij ons geeft.

Diaken Michael Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Preken on line : klick hier om het artikel te lesen →  13e zondag door het jaar B – 2021

◊  Kinderwoordienst : klick hier om het artikel te lesen → Zondag 27 juni 2021

  Living Waters : « Gered door geloof of door werken ? »

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Foi, La messe du dimanche, Page jeunesse, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

 

Passion Templiers |
CITATIONS de Benoît XVI |
La pastorale Vauban |
Unblog.fr | Annuaire | Signaler un abus | chrifsossi
| La Mosquée de Méru
| Une Paroisse virtuelle en F...