Samedi de la quinzième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire

Il leur défendit vivement de parler de lui. Ainsi devait s’accomplir la parole d’Isaïe

# Les miracles sont nombreux dans la littérature antique juive et gréco-latine : les inscriptions rapportent des guérisons miraculeuses à Épidaure, le sanctuaire grec du dieu de la médecine Asclépios ; les Romains ont leurs guérisseurs comme Apollonius de Tyane, les juifs leurs rabbis thaumaturges comme Honi HaMe’aguel ou Hanina ben Dossa . Pour Daniel Marguerat, « il s’est avéré que dans la variété de leurs motifs et de leurs personnages, ces récits se présentaient comme les variations infinies d’un même genre, stéréotypé, que l’on retrouve en abondance dans la culture gréco-romaine ».

x

Les signes et les miracles étaient le « fonds de commerce » des charismatiques [ou faiseurs de miracles], la preuve de l’intimité de leur relation avec Dieu qui leur accordait ces pouvoirs, écrit Paula Fredriksen. Flavius Josèphe, tout comme certaines sources rabbiniques plus proches et le Nouveau Testament, conserve le souvenir de ces individus. Un certain Eléazar chassait les démons des possédés ; Hanina ben Dosa de Galilée guérissait à distance » ; l’historien Geza Vermes voit un « parallèle frappant » entre ce pouvoir thaumaturgique et celui attribué à Jésus dans l’épisode de la guérison du fils d’un officier, où Jésus est également censé agir à distance.

x

D’autres charismatiques commandaient à la nature : Honi, le traceur de cercles (« Onias » dans Josèphe), et son petit-fils Hanan étaient réputés pour faire venir la pluie. [...] Ces faiseurs de pluie étaient conscients de leur relation privilégiée avec Dieu : Hanan le faiseur de pluie allait même jusqu’à prier pour que son auditoire fît la distinction entre lui et celui qui accordait véritablement la pluie, le Abba [le Père] au ciel » .La valeur des miracles comme « signes », affirmée dans le Nouveau Testament, rejoint sur ce point l’analyse des historiens, pour qui ils ne sont pas une description objective des faits mais une façon d’exprimer une vérité religieuse.

x

Daniel Marguerat indique en ce sens « que le récit de miracle est un langage religieux connu de l’Antiquité, et qu’il est porteur d’une ambition bien plus forte que de rappeler un fait merveilleux du passé ; ce langage vit de protester contre le mal» Les biblistes classent les miracles de Jésus en plusieurs catégories. Gerd Theissen Xavier Léon-Dufour relevèrent trente-trois motifs qui affleureraient dans les récits évangéliques de miracles.

x

Le Nouveau Testament présente Jésus comme un guérisseur et un exorciste dont les actes miraculeux sont indissociables de sa parole de libération, et par conséquent, remarque Simon Claude Mimouni, « le miracle joue un rôle important dans la conversion au christianisme. Dès le déclenchement du processus de séparation entre les Judéens pharisiens et les Judéens chrétiens, les premiers se sont méfiés des derniers à cause de leurs pratiques magiques – la littérature rabbinique a conservé des témoignages de cette défiance».

x

De l’évangile selon Matthieu

14 Une fois sortis, les pharisiens se réunirent en conseil contre Jésus pour voir comment le faire périr. 15 Jésus, l’ayant appris, se retira de là ; beaucoup de gens le suivirent, et il les guérit tous. 16 Mais il leur défendit vivement de parler de lui. 17 Ainsi devait s’accomplir la parole prononcée par le prophète Isaïe : 18 Voici mon serviteur que j’ai choisi, mon bien-aimé en qui je trouve mon bonheur. Je ferai reposer sur lui mon Esprit, aux nations il fera connaître le jugement.

19 Il ne cherchera pas querelle, il ne criera pas, on n’entendra pas sa voix sur les places publiques. 20 Il n’écrasera pas le roseau froissé, il n’éteindra pas la mèche qui faiblit,  jusqu’à ce qu’il ait fait triompher le jugement. 21 Les nations mettront en son nom leur espérance. (Mt 12, 14-21)

Homélie

Pour Luc,  les pharisiens,non persuadés par la vue de ce miracle en furent  remplis de fureur. Matthieu, Marc et Luc indiquèrent que  les pharisiens résolurent de  faire péri Jésus et cherchèrent les moyens et l’occasion d’exécuter leur projet. Telle était, déjà alors, leur haine qui alla croissant jusqu’à la fin. Jésus se retira en présence de l’opposition croissante, par le même sentiment d’humilité, de charité et de prudence. .Jésus guérissait toutes les maladies des gens qui l’implorèrent. 

La renommée de Jésus se répandit parmi le peuple, en faisant les guérisons qu’il accomplissait. En présence de la haine des adversaires et de leurs  projets meurtriers,  le but de cette défense fut parfaitement clair. Ce que Matthieu voulut montrer accompli, en citant ces paroles, ce furent les mots par lesquels l’Éternel caractérisa le Messie : sa douceur, sa charité, son humilité, son amour du silence et de la retraite. Ce fut  le motif que Matthieu donna de cette défense de Jésus de publier ses actions.

Matthieu n’hésita pas à appliquer cette prophétie à Jésus-Christ, et en cela il fut d’accord avec les meilleurs commentateurs juifs, avec tout le Nouveau Testament, qui  montra dans le  serviteur de l’Éternel le Messie promis à Israël, enfin et surtout avec le Sauveur lui-même, qui sanctionna de son autorité divine cette interprétation. Cette citation fut faite très librement et de mémoire, en partie suivant l’hébreu, en partie suivant la version grecque des Septante, mais elle conserva la pensée générale du prophète.

Il est très remarquable que cette parole de Dieu parlant par la bouche du prophète : « Mon bien-aimé en qui je prends plaisir », se retrouve littéralement dans les deux témoignages solennels rendus à Jésus. Le jugement que Jésus devait annoncer aux nations, faire triompher, fut la révélation de la justice de Dieu, qui eut lieu dans la conscience humaine par la prédication de la vérité et de la grâce, et qui se consommera au dernier jour, comme une victoire éternelle du règne de Dieu.

Un roseau froissé, un lumignon qui fume au lieu de jeter une flamme vive c’est l’image de ces pauvres en esprit, de ces âmes fatiguées et chargées que Jésus ne brisa pas par la sévérité, mais qu’il releva, vivifia et sauva par son amour.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam  : cliquez ici pour lire l’article →  Samedi de la 15^e semaine, année impaire

◊ Dom Arand Veikkeux ‘Abbaye Notre Dame de Scourmont (Belgique) : cliquez ici pour lire l’article → Samedi DE LA 15ÈME SEMAINE DU TEMPS ORDINAIRE

♥  Paroisse Sainte Thérèse Pétion-ville

 

Zestiende Zondag in de Gewone Tijd – Jaar B

Zij waren als schapen zonder herder

# De gelijkenis van het verloren schaap, ook bekend als de « gelijkenis van de goede herder » of « van de goede herder », toegeschreven aan Jezus van Nazareth, wordt gevonden in twee canonieke evangeliën van het Nieuwe Testament. Het wordt gemeld door Mattheüs (Mt 18,12-13) en Lucas (Lc 15,3-7). Het wordt ook gevonden in het apocriefe Evangelie van Thomas, Logion 107. Mogelijke parallellen in het Oude Testament zijn Ezech 34:6, 12 en Ps 119:176.

Uit deze gelijkenis is de uitdrukking « verloren schaap » ontstaan, die, evenals de « verloren zoon » in een onmiddellijk daarop volgende gelijkenis in Lukas, verwijst naar de persoon die moreel verloren is, of, eveneens in Lukas, naar de verloren drachme. De eerste twee gelijkenissen, en soms alle drie, dienen als basis voor de beschouwingen van theologen en predikers over de noodzaak om het verloren schaap te zoeken en het terug te brengen naar de kudde, in het geval van onvrijwillige vermissing, of om de berouwvolle zondaar met genade te verwelkomen, in het geval van vrijwillige vermissing.

De Goede Herder is een van de titels  » waarmee Jezus zichzelf aanduidt (Johannes 10:11). Het is een van de zeven woorden « Ik ben… » die alleen in het evangelie van Johannes voorkomen en verwijst naar een aspect van Jezus’ zending: degene die verzamelt, leidt, zoekt (de verlorenen) en zijn leven aflegt voor anderen. Hij voedt zijn schapen of brengt de verloren schapen terug. Dit is de oorsprong van het woord « herder » dat in het christendom wordt gebruikt.

Het iconografische thema van de Goede Herder werd eerst op grote schaal gebruikt in de oude Griekse kunst, waar het werd toegepast op de cryophorus Hermes (van het Griekse κριος,  » ram  » en φόρος,  » degene die draagt « ), maar ook op de dragers van offers, en vervolgens in de Romeinse kunst, waar het vooral werd gebruikt op het gebied van begrafenissen, volgens formules die de opkomende christelijke kunst ten volle inspireerden1. 1 Dit thema zou Sumerische modellen hebben gehad. De christelijke iconografie beeldt Christus eerst af als « het Lam Gods » dat door Johannes de Doper wordt gedragen, en vervolgens wordt Jezus de Goede Herder die de verloren schapen bijeenbrengt. Hij wordt traditioneel afgebeeld met een blinddoek, gekleed in exomides en met een staf, een melkkan (de mulctra) of een injectiespuit in de hand. Dit thema heeft vele christelijke kunstenaars geïnspireerd.

Uit het evangelie van Marcus

30 De apostelen kwamen tot Jezus en vertelden hem alles wat zij gedaan en onderwezen hadden. 31 Hij zei tegen hen : « Kom naar een verlaten plaats en rust een poosje uit. Want het was een komen en gaan van mensen, en er was niet eens tijd om te eten. 32 Toen gingen zij in een boot naar een verlaten plaats, helemaal alleen.

33 Het volk zag hen gaan, en velen begrepen hun voornemen. Toen renden zij er te voet heen vanuit alle steden en kwamen eerder aan dan zij. 34 Toen Jezus aan land kwam, zag hij een grote menigte. Hij had medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder. Hij begon hen dus uitvoerig te onderwijzen.  (Mk 6, 30-34)

Weg in de eenzaamheid, rust !

Jezus stuurt zijn discipelen met twee tegelijk op pad. Dit maakt het gemakkelijker om elkaar te helpen en te steunen, vooral in moeilijke tijden. Maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat de boodschap met één stem werd overgebracht. Het is de hele gemeenschap, wij allen, die geroepen zijn om in solidariteit te getuigen van het door Jezus Christus geopenbaarde Evangelie. De eerste regel van het apostolaat is om een team te zijn. Het broederlijk leven is reeds een verkondiging van liefde nog voor wij erover spreken. Als leden van de levende Christus, hebben wij de plicht te evangeliseren.

Wat heb ik aan het geloof in de ware God als ik er nooit over spreek? God zendt ons om het goede nieuws van het Evangelie naar de mensen om ons heen te brengen. Hij zendt ons om het woord te verkondigen, wat een verandering van leven vereist, een bekering. Hij vraagt ons het kwaad te bestrijden en op te komen voor de armen.

Bekering was de eerste inhoud van de prediking van de discipelen: Verander uw leven… Bekeer u! Deze optie was zo radicaal dat zij hevige weerstand opriep bij de toehoorders. Gemiddeld houden mensen er niet van hun leven te veranderen. Laat ons met rust. God is ontwrichtend! Maar Jezus dringt erop aan en vraagt ons om een nieuw leven te beginnen: Het gaat om een koerswijziging. Geloof is een nieuwe manier van leven, anders dan de manier van leven van anderen.

n het evangelie van deze zondag vertelt Marcus ons dat de apostelen terugkeerden van hun apostolische reis en Jezus ontmoetten om hem een gedetailleerd verslag te geven van hun werk en onderwijs. Zij hebben de kracht van het evangelie ervaren, maar vooral ook tegenstand, afwijzing, onverschilligheid… Bovendien had Jezus hen gewaarschuwd dat zij niet altijd aanvaard zouden worden: « Als iemand ergens weigert u te ontvangen en naar u te luisteren, ga dan weg en schud het stof van uw voeten; dit zal voor hen een getuigenis zijn. « (Mk 6:11)

Dit is het belangrijke moment in de geschiedenis. Zij hebben gehandeld en nu maken zij de balans op met Jezus: « Zij vertelden hem alles wat zij gedaan en onderwezen hadden » (Mc 6, 11). Het is belangrijk de balans op te maken van een actie, van een missie, om deze beter te begrijpen en bij toekomstige missies te verbeteren. Wij doen dit regelmatig in onze werkvergaderingen, in het P.O. van de scholen en in onze parochievergaderingen, het moet ook serieus worden gedaan.

Inderdaad, vandaag ontmoeten we elkaar vaak. Veel christenen hebben zich gerealiseerd hoeveel sterker hun geloof zou zijn als zij met andere christenen samen konden komen om het evangelie te bespreken en te delen.  Dat is op zich het nut van het bijwonen van de zondagsmis: Na een week op het werk en in onze eigen omgeving te hebben geleefd, ontmoeten we Jezus op zondag.

Heb ik hem dan iets te vertellen? Wat wil ik hem vertellen over mijn week? De zending van de apostelen was zeer leerzaam en zij waren echt moe, uitgeput en hadden dringend behoefte aan rust. Jezus herkende dit en zei tot hen: « Kom naar een verlaten plaats en rust een poosje uit ». Jezus stelde aan zijn vrienden, die uitgeput waren van hun werk, een tijd van ontspanning voor, een tijd van rust.

Jezus wil dat mannen en vrouwen evenwichtig, kalm en vredig zijn.  Het is belangrijk om een pauze te nemen, vooral in onze hectische wereld. Wij horen vaak klachten als: « Ik ben moe, ik ben ten einde raad, ik kan nergens heen, ik heb er genoeg van… ». Hoeveel rust leg ik vrijwillig in mijn dagen, mijn weken? Hoe breng ik mijn vakantie door? Laten we de feestdagen gebruiken om ons onder te dompelen in intimiteit met Christus de Verlosser door middel van lezen en gebed.

In afzondering, in eenzaamheid, in stilte! Het innerlijke leven vereist reflectie. Uiterlijke agitatie doet geen goed. Elk ernstig leven schommelt tussen tijden van activiteit aan de buitenkant en tijden van bezinning aan de binnenkant: zien, oordelen, handelen. Kijk, oordeel, handel opnieuw. Er is geen solide christelijk leven zonder dit dubbele ritme: innerlijk leven en uiterlijke activiteit.

Neem ik ooit de tijd om te bidden? Zich terugtrekken in de intimiteit met Jezus betekent nooit dat wij ons afsluiten van anderen; zij zullen ons zelf komen zoeken. Toen Jezus zag dat de menigte zich bij hen gevoegd had, stuurde hij hen niet weg. Hij zag wat hen ontbrak. Hij had medelijden met de menigte. Bidden is meer aandacht hebben voor anderen, zodat wij hun ware behoeften beter kunnen waarnemen en beantwoorden. Moge ieder van ons het woord dat God vandaag persoonlijk tot ons heeft gesproken, in zijn hart bewaren.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Preken (Belgïe) : klick hier om het artikrl te lesen →  16e zondag door het jaar B – 2021

◊ Lambertuskerk ) Rotterdam  ) : klick hier om het artikrl te lesen → 16e zondag door het jaar

♥  Pastoor Andy Penne : « Pasen en de Goede Herder »