Samedi de la vingt-et-unième semaine du temps Ordinaire — Année Impaire

Posté par diaconos le 28 août 2021

 

33è Dimanche O. A. : Des serviteurs en éveillent

#La parabole des talents et la parabole des dix mines comptent parmi les paraboles évangéliques les plus connues. La première est racontée dans l’Évangile selon Matthieu 25:14-30. La deuxième, comparable, bien que légèrement différente, se trouve dans l’Évangile selon Luc XIX, 12-27. Elles dépeignent un maître qui gratifie des serviteurs méritants, et qui en punit un autre pour sa paresse. Cette métaphore se rapporte à celle du vrai cep (Jn 15. 1-12), et au fait que le Seigneur cherche à ce que ses enfants donnent du fruit, à ce qu’ils suivent les vertus théologales et cardinales afin de partager, aider, et de faire vivre la compassion.

Les deux récits évoquent également le sort des élus et le sort des damnés lors du Jugement de la fin des temps. La parabole illustre l’obligation pour les chrétiens de ne pas gâcher leurs dons reçus de Dieu et de s’engager, malgré les risques, à faire grandir le royaume de Dieu. Le mot de talent a pris son sens depuis cette parabole. Un prêtre, le Frère Élie, décrit ce que cette parabole ne cache qu’à demi-mot : « un jugement sera… prononcé, un jugement de salut sur ceux à qui le Seigneur a confié dons et talents à faire fructifier durant son absence. .

Cette parabole de Jésus oriente donc l’attention sur le temps qui s’étend entre son ascension au ciel et son retour dans la gloire, temps où l’homme a à s’investir pour recevoir au jour du jugement la couronne du salut2.» C’est donc à chacun de donner selon ses aptitudes afin d’aider son prochain. Cependant, Frère Élie va plus loin : pour lui l’homme de haute naissance est bel et bien le Christ lui-même, son retour sera alors le temps du jugement dernier, le temps du salut des âmes. Selon saint Jean Chrysostome, il faut par ce mot de talent « entendre tout ce par quoi chacun peut contribuer à l’avantage de son frère, soit en le soutenant de son autorité, soit en l’aidant de son argent, soit en l’assistant de ses conseils par un échange fructueux de parole, soit en lui rendant tous les autres services qu’on est capable de lui rendre. »

Il ajoute : « Rien n’est si agréable à Dieu que de sacrifier sa vie à l’utilité publique de tous ses frères. C’est pour cela que Dieu nous a honorés de la raison… » Cette parabole sera reprise par Jean Calvin, au XVIe siècle, pour revaloriser l’usure dans la croyance protestante. Le troisième serviteur, devant son raté, aurait pu se présenter au maître, au lieu de l’insulter, en demandant pardon, ou même en disant que personne n’est digne d’entrer dans la joie du maître par ses propres œuvres. La seule solution est de consentir à ce que Dieu donne. « Seigneur, je ne suis pas digne, mais dis seulement une parole et je serai guéri. » Qu’aurait fait le maître ? Il aurait aussi accueilli ce serviteur.

De l’évangile selon Matthieu

14 « C’est comme un homme qui partait en voyage : il appela ses serviteurs et leur confia ses biens. 15 À l’un il remit une somme de cinq talents, à un autre deux talents, au troisième un seul talent, à chacun selon ses capacités. Puis il partit. Aussitôt, 16 celui qui avait reçu les cinq talents s’en alla pour les faire valoir et en gagna cinq autres. 17 De même, celui qui avait reçu deux talents en gagna deux autres. 18 Mais celui qui n’en avait reçu qu’un alla creuser la terre et cacha l’argent de son maître. 19 Longtemps après, le maître de ces serviteurs revint et il leur demanda des comptes.

20 Celui qui avait reçu cinq talents s’approcha, présenta cinq autres talents et dit : “Seigneur, tu m’as confié cinq talents ; voilà, j’en ai gagné cinq autres.” 21 Son maître lui déclara : “Très bien, serviteur bon et fidèle, tu as été fidèle pour peu de choses, je t’en confierai beaucoup ; entre dans la joie de ton seigneur.” 22 Celui qui avait reçu deux talents s’approcha aussi et dit : “Seigneur, tu m’as confié deux talents ; voilà, j’en ai gagné deux autres.” 23 Son maître lui déclara : “Très bien, serviteur bon et  idèle, tu as été fidèle pour peu de choses, je t’en confierai beaucoup ; entre dans la joie de ton seigneur.”

24 Celui qui avait reçu un seul talent s’approcha aussi et dit : “Seigneur, je savais que tu es un homme dur : tu moissonnes là où tu n’as pas semé, tu ramasses là où tu n’as pas répandu le grain. 25 J’ai eu peur, et je suis allé cacher ton talent dans la terre. Le voici. Tu as ce qui t’appartient.” 26 Son maître lui répliqua : “Serviteur mauvais et paresseux, tu savais que je moissonne là où je n’ai pas semé, que je ramasse le grain là où je ne l’ai pas répandu. 27 Alors, il fallait placer mon argent à la banque ; et, à mon retour, je l’aurais retrouvé avec les intérêts. 28 Enlevez-lui donc son talent et donnez-le à celui qui en a dix.

29 À celui qui a, on donnera encore, et il sera dans l’abondance ; mais celui qui n’a rien se verra enlever même ce qu’il a. 30 Quant à ce serviteur bon à rien, jetez-le dans les ténèbres extérieures ; là, il y aura des pleurs et des grincements de dents ! ” » (Mt 25, 14-30)

La parabole des talents

L e royaume des cieux est comparé à ce que fit un homme qui, s’en allant en voyage, remit ses biens à ses serviteurs. Il donna à l’un cinq talents, à l’autre deux, à l’autre un. Aussitôt celui qui avait reçu cinq talents se mit à l’œuvre et en gagna cinq autres ; de même aussi celui qui en avait reçu deux. Mais celui qui n’avait qu’un talent, l’enfouit dans la terre. Longtemps après, le maître revint et fit rendre compte à ses serviteurs. Celui qui avait reçu cinq talents en produisit cinq autres qu’il avait gagnés ; de même aussi celui qui en avait reçu deux. Alors le maître, louant leur fidélité, les admit à partager sa joie.

Mais celui qui n’avait reçu qu’un talent vint et dit : « Seigneur, je savais que tu es un homme dur et injuste ; j’ai craint et j’ai enfoui ton talent dans la terre : voici ce qui est à toi.  » Mais son maître lui répondit : « Méchant serviteur, si tu savais que je suis un homme dur et injuste, tu devais remettre mon argent à d’autres, qui me l’auraient rendu avec intérêt. Ôtez-lui le talent, donnez-le à celui qui en a dix et jetez le serviteur inutile dans les ténèbres du dehors. Luc  rapporta une parabole qui a des traits de ressemblance avec celle-ci, mais qui, à d’autres égards, en diffère profondément. Plusieurs interprètes, considérant ces deux récits comme une seule et même parabole, diversement modifiée par la tradition apostolique, se demandèrent auquel des deux appartient la priorité et l’originalité.  Jésus  employa deux fois une forme d’instruction, en la modifiant de manière à exprimer deux idées différentes  ? .

Dans la parabole rapportée par Luc, tous les serviteurs reçurent la même somme à faire valoir. Ici les dons confiés furent individualisés selon la capacité et les moyens de chacun. Ayant ainsi confié ses biens, le maître partit aussitôt, car ’il ne voulut gêner en rien la liberté de ses serviteurs, désormais responsables.. « Après un long temps, le seigneur de ces serviteurs vient, et il règle compte avec eux » (Mt 25, 19) Comme ce retour du maître représente la seconde venue de Jésus.  Les cinq talents confiés n’étaient pas si peu de chose ; mais le maître les désigna ainsi en comparaison de ce qu’il confia encore de ses immenses richesses à ce serviteur qui se montra bon et fidèle.

Que signifie dans la parabole, ce mot : la joie de ton seigneur ? Certains pensèrent à la satisfaction que le maître éprouva au sujet de ce bon serviteur, d’autres à quelque banquet ou quelque fête qu’il voulut instituer pour célébrer son retour. Ici, Jésus passa tout à coup de l’image à la réalité et que cette joie, fut la félicité et la gloire dont il jouit et dans laquelle il introduisit son fidèle serviteur. Les uns virent dans ces banquiers des associations chrétiennes auxquelles le serviteur paresseux aurait pu confier les ressources qu’il ne voulait pas faire valoir lui-même ; d’autres, des chrétiens plus avancés, sous la direction desquels il aurait dû se placer.

D’autres encore virent dans l’acte de porter l’argent aux banquiers, le renoncement à la profession chrétienne qui fut commandé à ceux qui n’eurent pas dans le cœur la foi et l’amour de leur Maître.. Monsieur. « La banque estle trésor divin et l’acte de dépôt, réclamé du serviteur, un état de prière dans lequel le serviteur, qui se croit incapable d’agir lui-même pour la cause de Christ, peut au moins demander à Dieu de tirer de lui et de sa connaissance chrétienne le parti qu’il trouvera bon. » (Godet)

L’homme qui confia ses biens avant de s’absenter, c’est le Seigneur lui-même, qui bientôt allait se séparer de ses disciples. Les serviteurs sont les disciples d’alors et les rachetés de tous les temps, quelles que soient leur position ou leurs fonctions dans l’Église. Les talents représentent tous les dons de Dieu, avantages naturels et grâces spirituelles et en particulier l’effusion de son Saint-Esprit qui allait être accordée à l’Église, pour y créer une vie nouvelle et y vivifier tous les autres dons. Ces talents sont répartis à chacun selon sa capacité (verset 15), conformément à la souveraine sagesse de celui qui sonde les cœurs, mesure les forces morales et intellectuelles et connaît le degré de réceptivité de chaque âme.

Il s’agit pour tous d’augmenter ces talents en les faisant valoir. De même, en effet, que des capitaux s’augmentent par les intérêts, par le travail, de même toutes les grâces de Dieu se multiplient par leur emploi fidèle dans la vie pratique. Le retour du maître qui vient régler compte avec ses serviteurs, c’est l’avènement solennel, au dernier jour, du Seigneur devant qui seront manifestés tous les secrets des cœurs et tous les fruits du travail de chacun. Le bonheur des serviteurs fidèles qui entrent dans la joie de leur Seigneur, aussi bien que l’inexprimable malheur du serviteur méchant et paresseux qui se voit dépouillé de son talent et jeté dans les ténèbres du dehors ce dénouement si grand, si tragique de la parabole, s’explique de lui-même.

Diacre MICHEL HOUYOUX

Compléments

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article  →   Pourquoi n’as-tu pas mis mon argent à la banque ?

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article  →  N’ayez pas peur !

  Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article  →    Samedi de la 21e semaine, année paire

◊ Dom Armand Veilleux de lAbbaye de Maredsous (Belgique): cliquez ici pour lire l’article  →    Homélie pour le samedi de la 21ème semaine du Temps Ordinaire

  Jésus dit « On donnera à celui qui a, mais à celui qui n’a pas, on ôtera même ce qu’il a »

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, comportements, Histoire, Page jeunesse, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Двадцать второе воскресенье обычного времени в году Б

Posté par diaconos le 27 août 2021

 Вы пренебрегаете Божьей заповедью и цепляетесь за человеческие традиции

Beato Angelico, Discorso della montagna

# Омовение – это ритуальное очищение определенных частей тела перед совершением определенных религиозных действий. Вода – символ очищения, встречающийся во многих основных религиях. В иудаизме микве – это ритуальная ванна, используемая для омовения, необходимого для очистительных ритуалов. В христианстве вода используется для крещения, акта веры перед собранием, чтобы признать Иисуса Христа спасителем и Господом своей жизни (частичное или полное погружение), совершаемого священником или пастором во время мессы или богослужения. Крещеный человек становится « дитем Божьим ». В исламе вода используется для очищения мусульманина во время омовения, которое предшествует молитве, или салату, как это предписано в Коране и Сунне. В индуизме вода обладает очищающей силой.

В синтоизме мисоги – это очищение с помощью водопада или ручья. Омовение и понятие ритуальной чистоты унаследованы от иудаизма и ислама, тогда как христианство практически отказалось от них. В иудаизме ритуальное очищение варьируется от погружения всего тела в воду до простого окропления рук водой. Тора предписывает полное погружение в природный источник, реку или ритуальную ванну для очищения людей или предметов, ставших нечистыми в результате контакта с различными источниками нечистоты, такими как кровь или трупы. Купание в микве обязательно для женщины-нидда, чтобы ее муж мог вступить с ней в половую связь. Купание в микве также обязательно для новообращенного.

Христианство сохраняет символическое значение омовения только в обряде крещения и праздновании Евхаристии. В зависимости от конкретной церкви, этот обряд состоит из простого окропления лба водой или полного погружения в таз. Он является наследием обряда крещения Иоанна Крестителя, который уже существовал в некоторых иудейских сектах его времени. Во время Евхаристии, перед освящением двух видов, когда хлеб и вино становятся телом и кровью Христа, католический священник омывает руки, что является ритуалом очищения. Когда служитель осторожно льет воду на руки священника, священник произносит стих из Псалма 51: « Господи, очисти меня от грехов моих и смой грехи мои » и вытирает воду литургической тканью (манутерге). Вода, использованная для омовения празднующего, затем выливается в сосуд (бассейн) для воды омовения или в землю. Ибо эта вода не может быть вылита никуда. Подобным образом, во время офферториума священник смешивает немного воды с вином в потире. Этот обряд стал обязательным в католической церкви на Тридентском соборе 13 декабря 15 года.

Из Евангелия от Марка

01 Фарисеи и некоторые из книжников, пришедшие из Иерусалима, встретили Иисуса, 02 и увидели, что некоторые из учеников Его едят нечистыми, то есть неумытыми руками. 03 Ибо фарисеи, как и все Иудеи, всегда тщательно моют руки перед едой, потому что привержены преданию старцев; 04 и когда возвращаются с рынка, не едят, пока не окропят себя водою; привержены они по преданию и многим другим обычаям: мытью чаш, графинов и тарелок.

05 Тогда фарисеи и книжники спросили Иисуса: « Почему ученики Твои не следуют преданию старцев ? Они едят пищу свою нечистыми руками. 06 Иисус сказал им в ответ: Исаия хорошо предсказал о вас, лицемерах, как написано: « Народ сей чтит Меня устами, а сердце его далеко отстоит от Меня ». 07 Напрасно они чтут Меня; учения, которым они учат, суть только человеческие наставления.

08 Вы также пренебрегаете заповедью Божьей и держитесь преданий человеческих. 14 И, собрав опять народ, сказал им: послушайте Меня все и поймите. 15 Ничто, выходящее из человека и входящее в него, не может сделать его нечистым. Но то, что выходит из человека, делает его нечистым. 21 Ибо изнутри, из сердца человеческого, исходят злые помыслы: непристойность, воровство, убийство  22 прелюбодеяние, любостяжание, злоба, лукавство, распутство, зависть, клевета, гордость и пресыщение. 23 Все это зло исходит изнутри и делает человека нечистым. (Мк 7:1-8,14-15,21-23)

Иерусалимские фарисеи нападают на Иисуса из-за омовения

Эта встреча противников Иисуса показала важность их подхода. Возможно, это была официальная встреча. Почему эти фарисеи и книжники прибыли из Иерусалима, если они не были посланы синедрионом? Некоторые из Его учеников ели хлеб обычными руками. Обычный – это в противоположность тому, что было выделено, освящено, посвящено.  Было загрязнение, которое нужно было удалить ритуальным омовением.

Марк объясняет их угрызения совести своим читателям, незнакомым с иудейской практикой, добавляя следующее предложение: « То есть не очищенные ». Марк прерывает свой рассказ, чтобы объяснить все эти иудейские обычаи своим читателям, которые, обратившись из язычества, не знали о них. Он приписывает эти обычаи фарисеям, которые соблюдают их более строго, но приписывает их всем иудеям. Мытье рук с кулаком, вероятно, означает мытье путем потирания одной открытой руки другой закрытой, чтобы удалить все загрязнения с ладоней.

Традиции древних были противопоставлены предписаниям божественного закона. Это были обычаи, основанные на авторитете древних еврейских учителей, которые часто ставились выше самого закона. Общественная площадь была местом, где собирался народ и где проводились рынки.  По возвращении оттуда евреи не принимали пищу, не очистившись.  Некоторые толкователи относят это очищение к людям, к пище, которую приносили с рынка.

В греческом, латинском и французском языках сетье – это название меры жидкости. Это слово здесь обозначает винные бочки, сделанные из дерева или земли. Кровати – это такие скамьи, на которых древние принимали пищу, опираясь на левый локоть. Согласно Матфею, Иисус ответил на вопрос фарисеев другим вопросом, что должно было сбить их с толку; затем Он сказал: « Ибо Моисей сказал: почитай отца твоего и мать твою; и: кто проклянет отца своего или мать свою, да сделает это; кто проклянет отца своего или мать свою, да будет предан смерти. « 

Во время обсуждения толпа держалась на расстоянии. Поскольку они слышали обвинение против Иисуса и Его учеников, они также должны были слышать ответ Иисуса; Он призвал их к Себе и вернулся к заданному Ему вопросу. Он снова призвал их и вернулся к заданному ему вопросу: « Кража, любостяжание, злоба, лукавство, распутство, зависть, клевета, гордость, глупость ». (Мк 7, 22)

Марк приводит это перечисление грехов человека более подробно: злые помыслы – это порождающий элемент0, от которого все остальные грехи являются лишь исполнением; первые два термина (прелюбодеяние, блуд) обозначают грехи, берущие начало в чувственности; убийство, воровство, жадность происходят от испорченной гордости, если только не приписывать первый из этих грехов ненависти; пороки – это злые страсти, независимо от действий, в которых они выражаются.

Злоба – это следствие злобы, которая наслаждается тем, что творит зло; обман здесь выражает не столько действия несправедливости, сколько двуличие, фальшь характера, все то, что противоречит праведности. Разврат обозначает наглость, с которой порочный человек поддается своей порочности; завистливый глаз – это злобная зависть, которую питают к человеку и которой народные поверья не в одной стране приписывают дурное влияние.

Клевета может быть нечестивым словом против Бога, но поскольку все в этом списке ограничивается отношениями между людьми, это оскорбительное слово, направленное против ближнего.  Более того, можно отметить, что любая страсть, доведенная до крайности, приводит к безумию.

В Писании есть немного отрывков, которые более полно раскрывают нам естественную испорченность человеческого сердца, чем эта речь Иисуса Христа. Однако из этого не следует делать вывод, что все моральное зло в мире исходит от человека. Существует царство тьмы, которое оказывает на него свое влияние, а также сила Божественной благодати, которая может возродить его; и тогда из этого же сердца, из которого исходят злые мысли и грехи, также исходят добрые чувства и добрые дела.

Дьякон Mixhel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

 

◊   IESUA : нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Почему у нас не получается организовать практику семейной молитвы и чтения Библии

◊ Фарисеи : нажмите здесь, чтобы прочитать статью →   Источники

  НЕИЗВЕСТНОЕ ДЕТСТВО ХРИСТА

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans La messe du dimanche, Liturgie, Page jeunesse, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Jeudi de la vingt-et-unième semaine du temps ordinaire

Posté par diaconos le 26 août 2021

Tenez-vous prêts

 Tenez-vous prêts, vous aussi ! - Diocèse de Cayenne

# Les dix vierges, ou les Vierges folles et Vierges sages, est une parabole de l’Évangile selon Matthieu. Elle appartient au Sondergut de cet évangile. Elle met en image l’appel de Jésus-Christ à suivre les principes de la fidélité à sa parole, à la miséricorde et à la charité pour gagner, après la mort, le Royaume de Dieu plutôt que la perdition en enfer. L’huile représente la miséricorde (en grec, le mot « huile » et le mot « miséricorde » sont homophones).

Dans sa 12e homélie, Jean Chrysostome explique que les vierges sont qualifiées de « folles » car elles ont vaincu un ennemi puissant qui est l’amour charnel mais n’ont pas réussi à vaincre un ennemi plus faible qui est le manque de miséricorde. Grégoire le Grand ajoute que les vases représentent nos cœurs, et l’huile l’éclat intérieur de la gloire, c’est-à-dire les vertus. Pour Grégoire le Grand, les vierges sont le symbole de l’Église vivante qui regroupe les sages comme ceux qui le sont moins.

Dans son homélie 78, Jean Chrysostome rapprocha ce passage biblique à la parabole des talents que l’on retrouve au chapitre 15 de l’Évangile selon Jean : « Il faut porter du fruit… et mon Père (le vigneron) sera glorifié. » Plusieurs cathédrales gothiques comprennent des représentations de la parabole sous forme de sculptures. À Amiens comme à Paris, la statue du Christ, sur le trumeau du portail central, est encadrée, de chaque côté de la porte, par les cinq Vierges sages à la droite du Christ et les cinq Vierges folles à sa gauche. Les Vierges sages ont une attitude posée et portent des coupes droites ; les Vierges folles ont un air négligé et leurs coupes sont renversées.

De l’évangile selon Matthieu

42 Veillez donc, car vous ne savez pas quel jour votre Seigneur vient. 43 Comprenez-le bien : si le maître de maison avait su à quelle heure de la nuit le voleur viendrait, il aurait veillé et n’aurait pas laissé percer le mur de sa maison. 44 Tenez-vous donc prêts, vous aussi : c’est à l’heure où vous n’y penserez pas que le Fils de l’homme viendra. 45 Que dire du serviteur fidèle et sensé à qui le maître a confié la charge des gens de sa maison, pour leur donner la nourriture en temps voulu ? 46 Heureux ce serviteur que son maître, en arrivant, trouvera en train d’agir ainsi !

47 Amen, je vous le déclare : il l’établira sur tous ses biens. 48 Mais si ce mauvais serviteur se dit en lui-même : “Mon maître tarde”, 49 et s’il se met à frapper ses compagnons, s’il mange et boit avec les ivrognes, 50 alors quand le maître viendra, le jour où son serviteur ne s’y attend pas et à l’heure qu’il ne connaît pas, 51 il l’écartera et lui fera partager le sort des hypocrites ; là, il y aura des pleurs et des grincements de dents. » (Mt 24, 42-51)

Ne vous endormez pas _

« Veillez donc, parce que vous ne savez pas quel jour votre Seigneur vient. » (Mt 24-42) : telle fut la  conséquence pratique que  Jésus tira de toute cette prophétie et surtout de l’ignorance où tous furent laissés sur le jour où il vint . »Si le maître de la maison savait à quelle veille de la nuit le voleur vient, il aurait veillé et n’aurait pas laissé percer sa maison. » (Mt 24, 43)  : Cet exemple, pris dans la vie ordinaire, doit rendre plus sensible l’exhortation parce que le maître de maison ne savait pas à quelle heure le voleur viendrai : il y entra avec effraction. Être préparé par la foi, par l’amour, à recevoir Jésus.

Jésus demanda qui fut le serviteur fidèle et prudent ? Il chercha un tel serviteur, puis il s’écria avec effusion : « Heureux est-il ! Il est heureux à cause de sa fidélité même et parce que son maître peut l’élever à un poste plus éminent »". Sa méchanceté consista dans l’hypocrisie avec laquelle il dit : « Mon maître » , en le reconnaissant pour tel  ; ensuite dans l’aveuglement avec lequel il se persuada que son maître tarderait à venir et tardera longtemps encore ; enfin dans la mauvaise conduite à laquelle il se livra, soit envers ses compagnons de service, soit même avec les ivrognes.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article → Jeudi de la 21e semaine, année impaire

◊ Dom Armand Veilleux de l’Abbaye de Maredsous (Belgique)  Homélie pour le jeudi de la 21ème semaine du Temps Ordinaire

  Veillez donc, puisque vous ne savez ni le jour, ni l’heure

 Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Tweeëntwintigste zondag van de gewone tijd in jaar B

Posté par diaconos le 26 août 2021

 Je laat Gods gebod links liggen en klampt je vast aan menselijke traditie

 

Beato Angelico, Discorso della montagna

# Een ablutie is een rituele reiniging van bepaalde delen van het lichaam vóór bepaalde religieuze handelingen. Water is een symbool van zuivering dat in vele grote godsdiensten voorkomt. In het jodendom is het mikwe een ritueel bad dat wordt gebruikt voor de wassing die nodig is voor zuiverheidsrituelen. In het christendom wordt water gebruikt voor de doop, een geloofsdaad ten overstaan van een vergadering om Jezus Christus te erkennen als redder en Heer van iemands leven (gedeeltelijke of volledige onderdompeling), die door de priester of voorganger tijdens de mis of de eredienst wordt verricht. De gedoopte wordt een « kind van God ». In de Islam wordt water gebruikt om de moslim te reinigen tijdens de wassingen die voorafgaan aan de gebeden, of salat, zoals bepaald in de Koran en de Sunna. In het Hindoeïsme heeft water zuiverende krachten.

In het shintoïsme is misogi de zuivering door middel van een waterval of beek. De wassingen en de notie van rituele reinheid behoren tot de erfenis van het jodendom en de islam, terwijl het christendom er praktisch van is afgestapt. In het jodendom gaat het om een rituele reiniging die gaat van onderdompeling van het hele lichaam tot een eenvoudige besprenkeling van de handen met water. De Tora schreef volledige onderdompeling in een natuurlijke bron, rivier of ritueel bad voor om personen of voorwerpen te reinigen die onrein waren geworden door contact met verschillende bronnen van onreinheid, zoals bloed of lijken. Baden in het mikwe is vereist voor een niddah-vrouw, zodat haar man geslachtsgemeenschap met haar kan hebben. Het baden in het mikwe is ook vereist voor de nieuwe bekeerling.

Het christendom behoudt alleen de symbolische betekenis van de wassingen in de rite van het doopsel en de viering van de Eucharistie. Afhankelijk van de betrokken kerk bestaat deze rite uit een eenvoudige besprenkeling van het voorhoofd met water of een volledige onderdompeling in een bekken. Het is een erfenis van het doopritueel van Johannes de Doper, dat reeds bestond in sommige joodse sekten van zijn tijd. Tijdens de eucharistieviering, vóór de consecratie van de twee soorten waarbij het brood en de wijn het lichaam en bloed van Christus worden, wast de katholieke priester zijn handen, een zuiveringsritueel. Wanneer de dienaar zachtjes water over de handen van de priester giet, reciteert de priester een vers uit Psalm 51: « Heer, reinig mij van mijn zonden en was mijn zonden weg » en droogt het water af met een liturgische doek (manuterge). Het water dat gebruikt wordt voor de wassingen van de celebrant wordt vervolgens in een vat (poel) voor het water van de wassingen of in de aarde gegoten. Want dit water kan nergens worden uitgegoten. Evenzo mengt de priester bij het offertorium een beetje water met de wijn in de kelk. Deze rite werd in de katholieke kerk verplicht gesteld door het Concilie van Trente op 13 december 15
Uit het Evangelie volgens Marcus

01 De farizeeën en enkele schriftgeleerden die uit Jeruzalem waren gekomen, ontmoetten Jezus, 02 en zij zagen dat enkele van zijn leerlingen met onreine, dat wil zeggen: ongewassen handen aten. 03 Want de farizeeërs wassen, zoals alle joden, altijd grondig hun handen voordat zij eten, omdat zij gehecht zijn aan de traditie van de oudsten; 04 en als zij van de markt terugkomen, eten zij niet voordat zij zich met water hebben besprenkeld, en zij zijn door de traditie gehecht aan vele andere gebruiken: het wassen van bekers, karaffen en borden.

05 Toen vroegen de farizeeën en schriftgeleerden aan Jezus: « Waarom volgen uw leerlingen niet de traditie van de oudsten? Zij eten hun maaltijden met onreine handen. 06 Jezus antwoordde hun: « Jesaja heeft van u, huichelaars, een goede profetie gemaakt, zoals er geschreven staat: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. 07 Tevergeefs eren zij Mij; de leerstellingen die zij onderwijzen zijn slechts menselijke voorschriften.

08 Ook jullie laten het gebod van God links liggen en houden vast aan de traditie van de mensen. 14 Toen hij de menigte weer bijeenriep, zei hij tegen hen: « Luistert naar mij, jullie allemaal, en begrijpt het. 15 Niets wat uit een mensch komt en in hem gaat, kan hem onrein maken. Maar wat uit een mens komt, is wat een mens onrein maakt. 21 Want van binnenuit, uit het hart van de mens, komen kwade gedachten voort: onfatsoenlijkheid, diefstal, moord,

22 echtbreuk, hebzucht, goddeloosheid, bedrog, losbandigheid, nijd, laster, hoogmoed en buitensporigheid. 23 Al dit kwaad komt van binnenuit en maakt een mens onrein. (Mk 7,1-8.14-15.21-23)

De Farizeeërs van Jeruzalem vallen Jezus aan over de wassingen

Deze bijeenkomst van Jezus’ tegenstanders toonde het belang van hun aanpak. Misschien was het een officiële bijeenkomst. Waarom waren deze Farizeeën en schriftgeleerden daar uit Jeruzalem, als ze niet door het Sanhedrin waren gestuurd? Sommige van zijn discipelen aten brood met gewone handen. Gewoon wordt gezegd in tegenstelling tot dat wat apart was gezet, geheiligd, gewijd.  Er was een besmetting die verwijderd moest worden door rituele wassing.

Marcus verklaart hun scrupules aan zijn lezers, die vreemd waren aan de Joodse gebruiken, door deze zin toe te voegen: « Dat wil zeggen, niet gezuiverd. Marcus onderbreekt zijn verhaal om al deze joodse gebruiken uit te leggen aan zijn lezers, die, bekeerd uit het heidendom, er niet van op de hoogte waren. Hij schrijft deze gebruiken toe aan de Farizeeën, die ze strenger in acht nemen, maar aan alle Joden. Handen wassen met de vuist betekent waarschijnlijk wassen door de ene open hand te wrijven met de andere gesloten, om zo alle onzuiverheden uit de handpalmen te verwijderen.

De traditie van de ouden stond tegenover de voorschriften van de goddelijke wet. Dit waren de gebruiken die gebaseerd waren op het gezag van de oude Joodse leraren, en die vaak boven de wet zelf werden geplaatst. Het openbare plein was de plaats waar de mensen bijeenkwamen en waar markten werden gehouden.  Bij hun terugkeer van daar, gebruikten de Joden hun maaltijden niet zonder zich te reinigen.  Sommige uitleggers passen deze zuivering toe op het volk, op het voedsel dat van het marktplein werd meegebracht.

Setier is, in het Grieks, Latijn en Frans, de naam van een maat vloeistof. Dit woord duidt hier wijnvaten aan, gemaakt van hout of aarde. Bedden waren het soort banken waarop de ouden hun maaltijden gebruikten, steunend op hun linker elleboog. Volgens Matteüs beantwoordde Jezus de vraag van de Farizeeën met een andere vraag, die hen in verwarring zou hebben gebracht; daarna zei hij : « Want Mozes heeft gezegd: ‘Eert uw vader en uw moeder’; en: ‘Wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij dat doen; wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij ter dood gebracht worden. »

Tijdens de discussie bleef de menigte op een afstand. Daar zij de beschuldiging tegen Jezus en zijn discipelen gehoord hadden, moeten zij ook Jezus’ antwoord gehoord hebben; hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was. Hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was: « Diefstal, gierigheid, boosaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed, dwaasheid ». (Mk 7, 22)

Marcus geeft deze opsomming van de zonden van de mens in meer detail weer: dat de boze gedachten het voortbrengend element0 zijn waarvan alle andere zonden slechts de verwezenlijking zijn; dat de eerste twee termen (overspel, hoererij) zonden aanduiden die hun oorsprong vinden in de zinnelijkheid; dat moord, diefstal, hebzucht voortkomen uit verdorven eerzucht, tenzij men de eerste van deze zonden wil toeschrijven aan haat; dat de ondeugden boze hartstochten zijn, onafhankelijk van de daden waarin zij tot uiting komen.

Kwaadaardigheid is het gevolg van de boosaardigheid die er behagen in schept kwaad te doen; bedrog drukt hier niet zozeer daden van onrechtvaardigheid uit als wel dubbelhartigheid, valsheid in karakter, alles wat in strijd is met de gerechtigheid. Ontaarding duidt de onbeschaamdheid aan waarmee de verdorvene zich overgeeft aan zijn verdorvenheid; het afgunstige oog is de kwaadaardige afgunst die men jegens een persoon koestert en waaraan het volksgeloof in meer dan één land een kwade invloed toeschrijft.

Laster zou een goddeloos woord tegen God kunnen zijn, maar aangezien alles in deze lijst beperkt is tot de relaties tussen mensen, is het een kwetsend woord gericht tegen de naaste.  Bovendien kan worden opgemerkt dat elke tot het uiterste gedreven hartstocht tot waanzin leidt.

Er zijn weinig passages in de Schrift die ons vollediger de natuurlijke corruptie van het menselijk hart openbaren dan deze toespraak van Jezus Christus. Hieruit mag men echter niet concluderen dat al het zedelijk kwaad in de wereld voortkomt uit de mens. Er is een koninkrijk der duisternis dat zijn invloed op hem uitoefent, evenals een kracht van goddelijke genade die hem kan regenereren; en dan komen uit ditzelfde hart waaruit kwade gedachten en zonden voortkomen, ook goede gevoelens en goede daden voort.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊   Zingt Jubilate : klik hier om het artikel te lesen → 22e zondag door het jaar 

◊   Wijkgemeenschap Valk & Watermolen – Belsele  : klik hier om het artikel te lesen →Mc. 7, 1-8  14-15  21-23 (2)

Preek van  | Wilhelm Cnossen :  » De farizeeër en de tollenaar »

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans La messe du dimanche, Page jeunesse, Religion, tempo pasquale | Pas de Commentaire »

12345...13
 

Salem alikoum |
Eazy Islam |
Josue |
Unblog.fr | Annuaire | Signaler un abus | AEP Gresivaudan 4ieme 2007-08
| Une Paroisse virtuelle en F...
| VIENS ECOUTE ET VOIS