Zaterdag van de drieëntwintigste week van de gewone tijd – Oneven jaar van het Feest

Valse profeten in de Bijbel

De Bijbel zegt ons op onze hoede te zijn voor valse profeten die ons willen afleiden van Gods wil en plan voor ons leven. De Schrift zegt: « Beproef de geesten, of zij uit God zijn; want vele valse profeten zijn in de wereld uitgegaan. « (1 Johannes 4:1) Om valse profeten zo goed mogelijk te herkennen, moeten wij ijverig de Bijbel bestuderen en onze harten en geest bewaken tegen het volgen van iemand anders dan de Zoon van God, Jezus Christus. Laten wij ons geloof en onze aandacht richten op de ware messias en Zijn leringen gehoorzamen voor de zegening van het eeuwige leven !

# De gelijkenis van de boom en zijn vruchten (ook wel de bomen en hun vruchten genoemd) is een gelijkenis van Jezus die in twee gelijksoortige passages in het Nieuwe Testament voorkomt, in de Bergrede in het Mattheüsevangelie en de Bergrede op de vlakte in het Lukasevangelie. Uit Mattheüs 7:15-20 (KJV): « Hoedt u voor valse profeten, die in schaapskleren tot u komen, maar inwendig zijn het razende wolven. Aan hun vruchten zult gij hen herkennen. Verzamelt men druiven van doornen, of vijgen van distels? Zo brengt iedere goede boom goede vruchten voort, maar een verdorven boom brengt slechte vruchten voort.
Een goede boom kan geen slechte vruchten voortbrengen, noch kan een verdorven boom goede vruchten voortbrengen. Elke boom, die geen goede vrucht voortbrengt, wordt omgehouwen en in het vuur geworpen. Daarom zult gij hen aan hun vruchten kennen. « Uit Lucas 6:43-45 (KJV): « Want een goede boom brengt geen verdorven vruchten voort, noch brengt een verdorven boom goede vruchten voort. Want iedere boom herkent men aan zijn eigen vrucht. Want van doornen plukt men geen vijgen, en van een braamstruik plukt men geen druiven. Een goed mens brengt uit de goede schat van zijn hart voort, wat goed is; en een slecht mens brengt uit de kwade schat van zijn hart voort, wat kwaad is; want uit de overvloed van zijn hart spreekt zijn mond. « 

De vrucht van de Geest is daarentegen heilig en zal duidelijk zijn in het leven van een ware profeet. In het evangelie van Matteüs heeft de context betrekking op het testen van een profeet. In het Evangelie van Lucas is het verband minder duidelijk. De Schotse predikant William Robertson Nicoll suggereert dat « de rode draad waarschijnlijk te vinden is in het woord ὑποκριτά, hypokrita, toegepast op iemand die door zijn censuur beweert heilig te zijn, maar in werkelijkheid een grotere zondaar is dan degenen die hij verwijt ». De vrucht van de heilige Geest is een bijbelse term die negen eigenschappen samenvat van een persoon of een gemeenschap die in overeenstemming met de heilige Geest leeft, volgens hoofdstuk 5 van de Brief aan de Galaten: « Maar de vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. « 

De vrucht wordt in dit hoofdstuk afgezet tegen de werken van het vlees die er onmiddellijk aan voorafgaan. De Katholieke Kerk volgt de Latijnse Vulgaat van Galaten in het erkennen van twaalf vruchten: naastenliefde (caritas), vreugde (gaudium), vrede (pax), geduld (patientia), goedheid (benignitas), goedheid (bonitas), lankmoedigheid (longanimitas), mildheid (mansuetudo), geloof (fides), bescheidenheid (modestia), volharding (continentia), en kuisheid (castitas). Deze traditie werd verdedigd door Thomas van Aquino in zijn werk Summa Theologica, en versterkt in talrijke katholieke catechismussen, waaronder de Baltimore Catechismus, de Penny Catechismus, en de Catechismus van de Katholieke Kerk. Aquinas wees erop dat onder de vruchten van de Heilige Geest ook bepaalde deugden worden genoemd, zoals naastenliefde, zachtmoedigheid, geloof, kuisheid en vriendelijkheid.[5] Augustinus definieerde deugd als « een goede gewoonte die in overeenstemming is met onze natuur. « 

# De antichrist is een veel voorkomende figuur in de christelijke en islamitische eschatologie, maar in een andere betekenis. Hij komt in verschillende vormen voor in de brieven van Johannes en in de tweede brief van Paulus van Tarsus aan de Tessalonicenzen, maar vindt zijn oorsprong in de notie van de ‘anti-messias’ die reeds in het jodendom aanwezig was. De term duidt soms een – vaak monsterlijk – individu aan, soms een groep of een collectieve figuur. Deze figuur van een boosaardige bedrieger die Jezus Christus tracht te vervangen, heeft sinds de eerste ontwikkelingen van het christendom via de patristische literatuur talrijke speculaties en interpretaties gevoed, die in de loop der eeuwen zijn verrijkt, waarbij de tussenkomst van de antichrist wordt gesitueerd tijdens de laatste beproevingen die voorafgaan aan het einde van de wereld.

In de islam wordt in verschillende profetische tradities (hadiths) al-Dajjâl (« de bedrieger ») beschreven – het equivalent van de antichrist – wiens komst een bepalend punt is in de islamitische eschatologie. Hij verschijnt aan het einde der tijden en moet door de Profeet Îsâ (Jezus) bij zijn terugkeer worden uitgeschakeld. Er zijn vele overleveringen over dit onderwerp en zij variëren naar gelang van de geloofsgemeenschappen en de commentatoren4. Talrijke personages, persoonlijkheden en zelfs entiteiten zijn door de eeuwen heen en tot op de dag van vandaag gelijkgesteld met de Antichrist, voornamelijk in eschatologische en millenariaanse contexten n of episoden.

De term « antichrist » komt niet voor in de christelijke basisteksten die de basis vormen van de christelijke leer over de eindtijd: hij komt niet voor in het boek Daniël, noch in het evangelie volgens Mattheüs in Jezus’ bespreking van de tekenen « van het einde van de wereld » (die de term tijdens zijn bediening nooit gebruikt), noch in de tweede brief aan de Thessalonicenzen, noch in de Apocalyps van Johannes. De Man van de Zonde, de Man van de Onrechtvaardigheid, de Wetteloze of de Goddeloze heeft dus in de loop der tijden verschillende namen gekregen, soms verwijzend naar een individu, soms naar een groep of naar een collectieve figuur. De meest invloedrijke tekst over de constructie van de antichristfiguur – de Tweede Brief aan de Thessalonicenzen3 – kent hem niet bij deze naam.

De woorden antichrist en antichristen komen in de Bijbel van Jeruzalem slechts vijf keer voor, in twee van de drie zendbrieven van Johannes. Tijdens de godsdienstoorlogen gebruikten zowel katholieken als protestanten het getal van het Beest om elkaar te beschuldigen van het belichamen van de antichrist. Een zekere Petrus Bungus, een katholiek, probeerde te bewijzen dat 666 synoniem was met Luther volgens het Latijnse cijferalfabet: LVTHERNVC = 30 + 200 + 100 + 8 + 5 + 80 + 40 + 200 + 3 = 66636. In omgekeerde richting stelden de Gereformeerden de paus, d.w.z. de « Vicaris van de Zoon van God » (Vicarius Filii Dei), gelijk met het getal van het Beest, volgens de volgende berekening VICarIUs fILII DeI = 5 + 1 + 100 + 1 + 5 + 1 + 50 + 1 + 500 + 1 = 66636.

Uit het Evangelie van Lucas

43 Een goede boom draagt geen rotte vruchten ; evenmin draagt een rotte boom goede vruchten. 44 Want iedere boom herkent men aan zijn vrucht; van doornen plukt men geen vijgen, van braamstruiken plukt men geen druiven. 45 De goede mens haalt het goede uit de schat van zijn hart, dat goed is; en de kwade mens haalt het kwade uit zijn hart, dat kwaad is; want wat de mond zegt, dat vloeit uit het hart voort. 46 En waarom roept gij tot mij, zeggende: Heer! Heer ! « ‘ en doet gij niet wat ik zeg ?

47 Wie tot mij komt en naar mijn woorden hoort en ze ook doet, die zal ik laten zien aan wie hij gelijk is. 48 Hij is als iemand die een huis bouwt. Hij heeft heel diep gegraven en de fundering op de rots gelegd. Toen de vloed kwam, stormde de stortvloed op dat huis af, maar hij kon het niet doen schudden, omdat het goed gebouwd was. 9 Maar hij die luistert en niets doet, is als iemand die zijn huis op de grond heeft gebouwd, zonder fundamenten. De vloed stortte over het huis heen en terstond stortte het in; de verwoesting van dat huis was compleet. (Lc 6, 43-49)

 Elke boom is bekend aan zijn producten

Elke boom is te herkennen aan zijn eigen vruchten. Jezus zei: « Uit het hart komen de bronnen van het leven voort, dat wil zeggen, het goede of het kwade. De woorden en, in het algemeen, alle daden die wij verrichten, vloeien voort uit het hart. Deze gedachte is hier verbonden met de waarschuwing aan de man die het aanneemt zijn broeder te onderrichten. In Mattheüs vinden we dezelfde zin, maar dan toegepast op mannen die het woord misbruikten om de Heilige Geest te lasteren. Er zijn veel van deze korte, indringende zinnen die Jezus bij meer dan één gelegenheid heeft uitgesproken.

 » Maar waarom noemt gij Mij Heer, Heer, en doet niet wat Ik zeg ?  Hier dringt Jezus aan op deze strenge berisping en noemt voorbeelden van hoe men deze verschrikkelijke verantwoordelijkheid kan dragen. Hij heeft alleen deze plechtige woorden: Iedereen die tot mij komt en hoort. De verantwoordelijkheid voor de uitwerking van het goddelijk woord rust op ieder van Zijn hoorders. Wat een gezag ligt er in deze gedachte! Hoe bewust was Jezus dat zijn woorden de woorden van God zelf waren !

Op de hellingen rond het Meer van Genezareth zijn er hellingen waar een ondiepe laag aarde (Lucas) of zand (Mattheüs) de rots bedekt. De voorzichtige mens graaft door deze losse aarde en graaft zelfs diep tot aan de rots (Godet)

Wee hem die aan de oppervlakte blijft! De elementen die dit huis bedreigden, waren volgens Lucas een vloed, die een stortvloed vormde die van de bergen afkwam. Mattheus was vollediger en schilderachtiger: « Het is de regen die valt, de stortvloeden die overvloeien, de winden die waaien en zich haasten over dit huis. Dit alles kon het niet doen schudden, want het was goed gebouwd. De onverstandige mens bouwt op de grond (Lukas); Mattheüs, meer beeldend: op het zand.

  Eén verloren ziel, slechts één, is een groot verderf in de ogen van God. Dit is de plechtige gedachte waarmee Jezus zijn toehoorders achterlaat als Hij dit betoog afsluit. Ieder van hen hoort, bij het horen van dit laatste woord, als het ware het instorten van dit bouwwerk en moet tegen zichzelf zeggen: Deze ramp zal de mijne zijn, als ik inconsequent of hypocriet ben. (Godet)

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊  Betekenis en oorsprong :  klik hier om het artikel te lezen →  Profeten in het christendom

◊ Gewijde Ruimte :  klik hier om het artikel te lezen → Bidden Onderweg

♥  Jaap Ruimte :  » Bijbel en profetie »

 

Saturday of the Twenty-third Week in Ordinary Time – Odd Year of the Feast

False Prophets in the Bible

The Bible tells us to beware of false prophets who would lead us astray from God’s will and plan for our lives. Scripture says to « test the spirits to see whether they are from God, for many false prophets have gone out into the world. » (1 John 4:1) To best recognize false prophets, we should diligently study the Bible and guard our hearts and mind against following anyone other than the Son of God, Jesus Christ. Let us focus our faith and attention on the true messiah and obey His teachings for the blessing of eternal life !

 

# The Parable of the Tree and its Fruit (also called the Trees and their Fruit[citation needed]) is a parable of Jesus which appears in two similar passages in the New Testament, in the Sermon on the Mount in Matthew’s Gospel and the Sermon on the Plain in Luke’s Gospel. From Matthew 7:15–20 (KJV): « Beware of false prophets, which come to you in sheep’s clothing, but inwardly they are ravening wolves. Ye shall know them by their fruit. Do men gather grapes of thorns, or figs of thistles? Even so every good tree bringeth forth good fruit; but a corrupt tree bringeth forth evil fruit.

A good tree cannot bring forth evil fruit, neither can a corrupt tree bring forth good fruit. Every tree that bringeth not forth good fruit is hewn down, and cast into the fire. Wherefore by their fruits ye shall know them. » From Luke 6:43–45 (KJV): « For a good tree bringeth not forth corrupt fruit; neither doth a corrupt tree bring forth good fruit. For every tree is known by his own fruit. For of thorns men do not gather figs, nor of a bramble bush gather they grapes. A good man out of the good treasure of his heart bringeth forth that which is good; and an evil man out of the evil treasure of his heart bringeth forth that which is evil : for of the abundance of the heart his mouth speaketh. »

x

In contrast, the Fruit of the Spirit is holy and will be evident in the life of a true prophet. In Matthew’s Gospel the context relates to testing a prophet. In Luke’s Gospel the connection is less obvious. Scottish minister William Robertson Nicoll suggests that « the thread is probably to be found in the word ὑποκριτά, hypokrita, applied to one who by his censoriousness claims to be saintly, yet in reality is a greater sinner than those he blames ». The Fruit of the Holy Spirit is a biblical term that sums up nine attributes of a person or community living in accord with the Holy Spirit, according to chapter 5 of the Epistle to the Galatians : « But the fruit of the Spirit is love, joy, peace, patience, kindness, goodness, faithfulness, gentleness, and self-control. »

x

The fruit is contrasted with the works of the flesh which immediately precede it in this chapter. The Catholic Church follows the Latin Vulgate version of Galatians in recognizing twelve fruits : charity (caritas), joy (gaudium), peace (pax), patience (patientia), benignity (benignitas), goodness (bonitas), longanimity (longanimitas), mildness (mansuetudo), faith (fides), modesty (modestia), continency (continentia), and chastity (castitas). This tradition was defended by Thomas Aquinas in his work Summa Theologica, and reinforced in numerous Catholic catechisms, including the Baltimore Catechism, the Penny Catechism, and the Catechism of the Catholic Church. Aquinas pointed out that numbered among the fruits of the Holy Spirit are certain virtues, such as charity, meekness, faith, chastity, and kindness.[5] Augustine defined virtue as « a good habit consonant with our nature. »

x

 # The Antichrist is a common figure in Christian and Islamic eschatology, but in a different sense. It appears in the epistles of John and in Paul of Tarsus’ Second Epistle to the Thessalonians in varying forms, but has its origins in the notion of the ‘anti-messiah’ already present in Judaism. The term sometimes designates an individual – often monstrous -, sometimes a group or a collective figure. This figure of an evil impostor who tries to replace Jesus Christ has fed numerous speculations and interpretations since the first developments of Christianity through patristic literature, which have been enriched over the centuries, situating the intervention of the Antichrist during the last trials preceding the end of the world.

In Islam, various prophetic traditions (hadiths) depict al-Dajjâl (‘the Imposter’) – the equivalent of the Antichrist – whose coming is a defining point of Muslim eschatology. He appears at the end of time and is to be eliminated by the Prophet Îsâ (Jesus) on his return. There are many traditions on this subject and they vary according to denominations and commentators4. Numerous characters, personalities and even entities have been assimilated to the Antichrist over the centuries and up to the present day, mainly in eschatological and millenarian contexts or episodes.

The term ‘antichrist’ does not appear in the basic Christian texts that form the basis of Christian teaching on the end times: it does not appear in the Book of Daniel, nor in the Gospel according to Matthew in Jesus’ discussion of the signs ‘of the end of the world’ (who never uses the term during his ministry), nor in the Second Epistle to the Thessalonians, nor in John’s Apocalypse. The Man of Sin, the Man of Unrighteousness, the Lawless Man or the Godless One has thus been given different names over time, sometimes referring to an individual, sometimes to a group or to a collective figure. The most influential text concerning the construction of the antichrist figure – the Second Epistle to the Thessalonians3 – does not know him by this name.

The words antichrist and antichrists in the Jerusalem Bible appear only five times in the Bible, in two of the three epistles of John. During the Wars of Religion, both Catholics and Protestants used the number of the Beast to accuse each other of embodying the Antichrist. A certain Petrus Bungus, a Catholic, tried to prove that 666 was synonymous with Luther according to the Latin numeral alphabet: LVTHERNVC = 30 + 200 + 100 + 8 + 5 + 80 + 40 + 200 + 3 = 66636. In the opposite direction, the Reformed equated the Pope, i.e. the ‘Vicar of the Son of God’ (Vicarius Filii Dei), with the number of the Beast, according to the following calculation VICarIUs fILII DeI = 5 + 1 + 100 + 1 + 5 + 1 + 50 + 1 + 500 + 1 = 66636.

From the Gospel of Luke

43 A good tree does not bear rotten fruit; neither does a rotten tree bear good fruit. 44 For every tree is known by its fruit: figs are not gathered from thorns; neither are grapes gathered from brambles. 45 The good man gets the good out of the treasure of his heart, which is good; and the evil man gets the evil out of his heart, which is evil: for what the mouth says is what overflows from the heart.

46 And why do you call to me, saying, ‘Lord! Lord! » and do not do what I say? 47 Whoever comes to me and hears my words and does them, I will show you who he is like. 48 He is like one who builds a house. He dug very deep and laid the foundation on the rock. When the flood came, the torrent rushed at that house, but it could not shake it because it was well built.

49 But the one who listened and did not act is like the one who built his house on the ground, without foundations. The flood rushed in, and immediately it collapsed; the destruction of that house was complete. (Lk 6:43-49)

Every tree is known by its products

Each tree can be recognised by its own fruit. Jesus said: « Out of the heart proceed the sources of life, that is, good or evil. The words and, in general, all the actions we perform, proceed from the heart. Here this thought is linked to the warning given to the man who presumes to teach his brother. In Matthew the same sentence is found, but applied to men who abused the word to blaspheme against the Holy Spirit. There are many of these short, penetrating sentences that Jesus uttered on more than one occasion.

« But why do you call me Lord, Lord, and not do what I say ?  Here Jesus insists on this severe rebuke and cites examples of how one can incur this terrible responsibility. He has only these solemn words: Everyone who comes to me and hears. The responsibility for the effects of the divine word fell on each of His hearers. What authority there is in this thought! How aware Jesus was that his words were the words of God himself !

  On the slopes surrounding the Lake of Genezareth there are hillsides where a shallow layer of earth (Luke) or sand (Matthew) covers the rock. The prudent man digs through this loose soil and even digs deep down to the rock (Godet)

Woe to him who stops at the surface! The elements that threatened this house were, according to Luke, a flood, forming a torrent coming down from the mountains. Matthew was more complete and more picturesque: « It is the rain that falls, the torrents that overflow, the winds that blow and rush upon this house. All this could not even shake it, because it was well built. The unwise man builds on the ground (Luke); Matthew, more expressive: on the sand.

  One lost soul, just one, is a great ruin in the eyes of God. This is the solemn thought with which Jesus leaves his listeners as he concludes this discourse. Each of them, on hearing this last word, hears, as it were, the crash of this collapsing edifice and must say to himself: This disaster will be mine, if I am inconsistent or hypocritical. (Godet)

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ Father James’ : klick here to red the paper →    Charity Begins at Home

◊ The antichrist : : klick here to red the paper →  New Testament

♥  Homily of Brother James McCarthy for Saturday 11 September, 2021

Samedi de la vingt-trosième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire de la férie

# L’Antéchrist est une figure commune à l’eschatologie chrétienne et islamique, mais dans un sens différent. Elle apparaît dans les épîtres de Jean et dans la deuxième épître aux Thessaloniciens de Paul de Tarse sous des formes variables mais puise ses origines dans la notion d’« anti-messie » déjà présente dans le judaïsme. Le terme désigne parfois un individu — souvent monstrueux —, parfois un groupe ou un personnage collectif. Cette figure d’imposteur maléfique qui tente de se substituer à Jésus-Christ a nourri de nombreuses spéculations et interprétations dès les premiers développements du christianisme à travers la littérature patristique, qui se sont enrichies encore au fil des siècles, situant l’intervention de l’Antéchrist lors des dernières épreuves précédant la fin du monde.

x

Dans l’islam, diverses traditions prophétiques (hadiths) mettent en scène al-Dajjâl (« l’Imposteur ») — l’équivalent de l’Antéchrist — dont la venue est un point déterminant de l’eschatologie musulmane. Il apparaît à la fin des temps et doit être éliminé par le prophète Îsâ (Jésus) lors de son retour. Les traditions sont nombreuses à ce sujet et varient selon les confessions et les commentateurs4. Nombre de personnages, de personnalités, voire d’entités, sont assimilés à l’Antéchrist au cours des siècles et jusqu’à nos jours, essentiellement dans des contextes ou épisodes eschatologiques et millénaristes.

x

Le terme « antéchrist » n’apparaît pas dans les textes chrétiens de base qui constituent le socle de l’enseignement chrétien sur la fin des temps : il n’apparaît ni dans le Livre de Daniel, ni dans l’évangile selon Matthieu dans la discussion de Jésus sur les signes « de la fin du monde » (qui n’emploie d’ailleurs jamais le terme au cours de son ministère), ni dans la deuxième épître aux Thessaloniciens, ni dans l’Apocalypse de Jean. L’Homme du Péché, l’ Homme de l’Impiété, l’Homme sans Loi ou l’Impie a ainsi reçu différents noms au fil du temps, désignant tantôt un individu, tantôt un groupe ou un personnage collectif. Le texte le plus influent concernant la construction de la figure de l antéchrist – la Deuxième épître aux Thessalonicien3 – ne le connaît d’ailleurs pas sous ce nom .

x

Les mots antéchrist et antéchrists dans la Bible de Jérusalem n’apparaissent que cinq fois dans la Bible, dans deux des trois épîtres de Jean. Lors des guerres de Religion, catholiques et protestants utilisèrent le nombre de la Bête, les uns comme les autres, pour s’accuser mutuellement d’incarner l’Antéchrist. Un certain Petrus Bungus, catholique, s’efforça de démontrer que 666 était synonyme de Luther selon l’alphabet numéral latin : LVTHERNVC = 30 + 200 + 100 + 8 + 5 + 80 + 40 + 200 + 3 = 66636. En sens inverse, les Réformés assimilèrent le pape, c’est-à-dire le « vicaire du Fils de Dieu » (Vicarius Filii Dei), au nombre de la Bête, selon le calcul suivant : VICarIUs fILII DeI = 5 + 1 + 100 + 1 + 5 + 1 + 50 + 1 + 1 + 500 + 1 = 66636.

 x

De l’évangile selon Luc

43 Un bon arbre ne donne pas de fruit pourri ; jamais non plus un arbre qui pourrit ne donne de bon fruit. 44 Chaque arbre, en effet, se reconnaît à son fruit : on ne cueille pas des figues sur des épines ; on ne vendange pas non plus du raisin sur des ronces. 45 L’homme bon tire le bien du trésor de son cœur qui est bon ; et l’homme mauvais tire le mal de son cœur qui est mauvais : car ce que dit la bouche, c’est ce qui déborde du cœur.

46 Et pourquoi m’appelez-vous en disant : “Seigneur ! Seigneur !” et ne faites-vous pas ce que je dis ? 47 Quiconque vient à moi, écoute mes paroles et les met en pratique, je vais vous montrer à qui il ressemble. 48 Il ressemble à celui qui construit une maison. Il a creusé très profond et il a posé les fondations sur le roc. Quand est venue l’inondation, le torrent s’est précipité sur cette maison, mais il n’a pas pu l’ébranler parce qu’elle était bien construite.

49 Mais celui qui a écouté et n’a pas mis en pratique ressemble à celui qui a construit sa maison à même le sol, sans fondations. Le torrent s’est précipité sur elle, et aussitôt elle s’est effondrée ; la destruction de cette maison a été complète. » (Lc 6, 43-49)

Chaque arbre se reconnaît à son fruit

 Jésus avait dit : « Gardez-vous des faux prophètes ! » Et ce fut à leur sujet qu’il indiqua le signe certain auquel on pourra les reconnaître : les fruits. Luc appliqua cette comparaison à l’homme aveuglé et hypocrite qui voulut corriger son frère, tandis qu’il eut lui-même des défauts plus graves. Comment put-il prétendre faire du bien à son frère, tant qu’il produisait de mauvais fruits ?

On voit souvent en Palestine, derrière les haies d’épines et de ronces, des figuiers tout enguirlandés des jets grimpants de ceps de vigne. ( Godet)

Chaque arbre se reconnaît à son propre fruit. Jésus dit : « C’est du cœur que procèdent les sources de la vie, c’est-à-dire le bien ou le mal. ». Les paroles et d’une manière générale tous les actes que nous accomplissons, procèdent du cœur. Ici cette pensée se rattache à l’avertissement donné à l’homme qui a la prétention d’enseigner son frère. Dans Matthieu la même sentence se retrouve, mais appliquée à des hommes qui abusaient de la parole pour blasphémer contre le Saint-Esprit. Il est un grand nombre de ces sentences courtes et pénétrantes que Jésus prononça à plus d’une reprise.

« Mais pourquoi m’appelez-vous Seigneur, Seigneur, et ne faites-vous pas ce que je dis ? »  Là, Jésus insiste sur ce reproche sévère et cite des exemples de la manière dont on peut encourir cette terrible responsabilité. Il a seul ces mots solennels : Tout homme qui vient à moi et entend. Ce’ fut à chacun de ses auditeurs qu’incombait la responsabilité des effets produits par la parole divine. Quelle autorité il y a dans cette pensée ! Comme Jésus avait la conscience que ses paroles étaient les paroles de Dieu même !

Il y a sur les terrains en pente qui entourent le lac de Génézareth des coteaux où une couche de terre (Luc) ou de sable (Matthieu) peu épaisse recouvre le rocher. L’homme prudent creuse à travers ce terrain meuble et creuse même profondément jusqu’au roc ( Godet)

Malheur à qui s’arrête à la superficie ! Les éléments qui menacèrent cette maison furent, selon Luc, une inondation, formant un torrent descendant des montagnes. Matthieu fut plus complet et plus pittoresque : « C’est la pluie qui tombe, les torrents qui débordent, les vents qui soufflent et se précipitent sur cette maison. Tout cela n’a pas même pu l’ébranler, parce qu’elle était bien bâtie. » L’homme imprudent bâtit sur la terre (Luc) ; Matthieu, plus expressif : sur le sable.

Une âme perdue, une seule, c’est une grande ruine, aux yeux de Dieu. Voilà la solennelle pensée sous l’impression de laquelle Jésus laisse ses auditeurs en terminant ce discours. Chacun d’eux, à l’ouïe de cette dernière parole, entend, en quelque sorte, le fracas de cet édifice qui s’écroule et doit se dire : Ce désastre sera le mien, si je suis inconséquent ou hypocrite.( Godet)

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Matthieu Giralt : cliquez ici pour lire l’article →  Et si on avait tout faux? Comment faire des choix de vie centrés sur l’Évangile

◊  Interprète de la parole divine : cliquez ici pour lire l’article →  Prophètes dans le Proche-Orient ancien

♥  Prédication de Luc Warnon : « On reconnait un arbre à son fruit »