Wednesday of the twenty-fourth week of Ordinary Time – Odd Year

# Christian beliefs about Mary are based on the Bible. The Gospel of Matthew and the Gospel of Luke say that Mary was a young woman who was engaged to be married to a man called Joseph. The Gospel of Luke says that the angel Gabriel came to Mary to tell her that she would give birth to a son. The angel told Mary that she should call her son Jesus. The angel also said that Jesus would save people from their sins. Mary asked the angel how she could be pregnant, since she was a virgin.

The angel told her that God had made her pregnant through a miracle. In the sixth month, the angel Gabriel was sent from God to a town of Galilee called Nazareth, to a virgin betrothed to a man named Joseph, of the house of David, and the virgin’s name was Mary. And coming to her, he said, “Hail, favored one! The Lord is with you.” But she was greatly troubled at what was said and pondered what sort of greeting this might be. Then the angel said to her, “Do not be afraid, Mary, for you have found favor with God. Behold, you will conceive in your womb and bear a son, and you shall name him Jesus.

He will be great and will be called Son of the Most High, and the Lord God will give him the throne of David his father, and he will rule over the house of Jacob forever, and of his kingdom there will be no end.” But Mary said to the angel, “How can this be, since I have no relations with a man ?” And the angel said to her in reply, “The holy Spirit will come upon you, and the power of the Most High will overshadow you. Therefore the child to be born will be called holy, the Son of God. And behold, Elizabeth, your relative, has also conceived a son in her old age, and this is the sixth month for her who was called barren; for nothing will be impossible for God.”

Mary said, “Behold, I am the handmaid of the Lord. May it be done to me according to your word.” Then the angel departed from her. According to the law that Israelites follow, Joseph had the right to divorce Mary publicly, but he did not. In a dream Joseph was told that Mary was conceived by the Holy Spirit. At this time, the Roman Emperor, Caesar Augustus, made a law that everyone in the Roman Empire had to pay a tax. Everyone had to go back to the town that their family came from, to have their name put on the tax lists. Joseph came from Bethlehem, which was called The City of David. So Joseph took Mary to Bethlehem.

There, she gave birth to the baby, Jesus. She gave birth in an animal shed, because Mary and Joseph could not find a room to stay in. Thirty-three years later, Jesus was killed by crucifixion. Many of Jesus’ apostles were scared of the Roman soldiers and ran away. However, Mary stood by the cross and was with Jesus when he died. As he was dying, he told the young disciple John to care for Mary as if she was his own mother, and the words were « Woman, this is your son. This is your mother ».

 

How much pain the tender Mother had as she contemplated her tormented divine Son !

From the Gospel according to John

25 Now by the cross of Jesus stood his mother and his mother’s sister, Mary the wife of Cleophas, and Mary Magdalene. 26 When Jesus saw his mother, and the disciple whom he loved standing by her, he said to his mother, « Woman, this is your son. 27 Then he said to the disciple, « This is your mother. » And from that hour the disciple took her into his home. 28 After this, knowing that everything was now complete so that the Scripture would be fulfilled to the end, Jesus said, « I am thirsty. »

29 There was a vessel there full of a vinegar drink. So they put a sponge filled with the vinegar on a branch of hyssop and put it to his mouth. 30 When he had taken the vinegar, Jesus said, « It is finished. Then he bowed his head and gave up the spirit. 31 Since it was the day of Preparation (that is, Friday), the bodies were not to be left on the cross on the Sabbath, especially since the Sabbath was the great day of the Passover. So the Jews asked Pilate to remove the bodies after breaking their legs.

32 So the soldiers went and broke the legs of the first man, and then of the other man crucified with Jesus. 33 When they came to Jesus, seeing that he was already dead, they did not break his legs, 34 but one of the soldiers with his spear pierced his side; and immediately there came out blood and water. » (Jn 19, 25-34) and showed the one his full confidence and the other his tender solicitude.

This is your son

John first named Jesus’ mother, for whom Simeon’s prophecy was fulfilled : « A sword will pierce your soul » (Lk 2, 35) and to whom Jesus gave a final and moving testimony of his filial tenderness. The mother of Jesus had with her her sister, the wife of Clopas, also called Alpheus, in Hebrew Chalpai, who was the mother of one of the apostles, James the Less. As for Mary Magdalene or Mary of Magdala, John, who, out of modesty, never named either himself or his brother James, did not mention Salome, his mother, who was nevertheless standing by the cross at that supreme moment.

Certain historians and exegetes (Wieseler, Meyer, Luthardt, Weiss, Westcott, Zahn) believed that they could find her in this passage, basing themselves on the Peschito and two other oriental translations which read: the sister of his mother and Mary. From which it would result: that there are four women here; that the implausible supposition that two sisters bore the same first name of Mary was avoided; that the one designated as the sister of the mother of Jesus was Salome, mother of James and John; that these two disciples would be cousins of Jesus and consequently also relatives of John the Baptist.

 To this opinion supported by eminent interpreters it was objected: that this variant, based only on some ancient versions, could not prevail against all the Greek manuscripts, which are in conformity with the text. That if this relationship existed between the two disciples and Jesus, it would no doubt be mentioned somewhere in the New Testament. John was the disciple whom Jesus loved. John and Paul spoke with a sense of humble gratitude to Jesus to whom they owed all that they were.

 he word « woman » was neither rude nor disrespectful in the language Jesus spoke, and it was pronounced with infinite tenderness. Jesus, by giving Mary the disciple he loved, with this supreme word : « This is your son », wanted to fill the void that his departure would leave in his mother’s heart. Although Jesus’ brothers, after having refused to believe in him for a long time, had to become his disciples, Jesus had excellent reasons for doing so. Jesus had excellent reasons for entrusting his mother only to his beloved disciple. John understood Jesus’ words well as a testament by which he bequeathed his mother to him and showed the one his full confidence and the other his tender solicitude.

John soon drew the poor mother away from a sight that broke her heart. The Synoptics do not mention Mary among the women who had followed Jesus’ death from afar. Ewald remarked on this account in John’s Gospel, which was of such great personal importance to its author : « It was a sweet reward for him in his old age to be able to replay this scene in his memory; for his readers the account he has left is, without his having intended it, a sign that he alone can have written these things.

The cry of anguish : « My God, my God, why have you forsaken me ? » and other words were uttered after those Jesus addressed to his mother.  John marked the painful and supreme moment of Jesus’ agony with these words: « Jesus knew that all was about to be consummated, that is to say, all his work completed by his approaching death.   At that moment, the most terrible torment of the supplicant was the burning thirst of fever, caused by the wounds. Jesus expressed the suffering he was experiencing and the deep need for some relief.

John saw in the expression of this supreme pain the literal fulfilment of a last element which the scripture had traced of Jesus’ sufferings. The passage to which he referred is a typical prophecy: ‘They put gall in my food and to quench my thirst they give me vinegar’. He attributed to Jesus the intention of helping to fulfil the prophecy by making known the thirst that tormented him.  But it was not natural for Jesus’ mind to be dominated by such a thought at such a time.

This is what led eminent interpreters (Bengel, Tholuck, Meyer, Luthardt, Keil) to construct this verse in a different way; they related the word so that, not to what follows, but to what precedes, so that the thought would be this: « At that moment Jesus, having finished with the more important concerns that were absorbing his mind, exhaled his pain in this cry : « I thirst ».

But it was not natural for Jesus’ mind to be dominated by such a thought at such a moment. This is what led eminent interpreters (Bengel, Tholuck, Meyer, Luthardt, Keil) to construct this verse in a different way; they related the word so that to what precedes, so that the thought would be this: « All was already consummated so that the Scripture might be fulfilled », all that was necessary for this was completed; at this moment, Jesus, having finished with the more important preoccupations that absorbed his mind, exhales his pain in this cry : « I thirst ».

It was the soldiers who crucified Jesus who performed this act of humanity: « So they filled a sponge with vinegar and put it on a stalk of hyssop and brought it to his mouth. (Jn 19:29) The vinegar was a sour wine, the drink of soldiers and the poor. Since this wine was there, together with a sponge and a stalk of hyssop, they were brought for the relief of the crucified. Hyssop is a very small plant, but its stalk reaches a length of a foot to a foot and a half, and it was sufficient to carry the sponge to the mouth of the victim, because he was not very high above the ground.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊  My catholic life :click here to read the paper → The Most Important Thing in Life

◊ Got Questions :click here to read the paper →  What does the Bible say about women pastors ?

♥   Father Maximilian continues to look at the characters of the Passion and how they reflect

Vijfentwintigste Zondag van de Gewone Tijd – Jaar B

# De barmhartige Samaritaan is een parabel uit het Nieuwe Testament die door Jezus van Nazareth gebruikt werd om zijn definitie van « naastenliefde » te illustreren. Hij antwoordt op een vraag over de « Gouden Regel » van het Oude Testament: « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf » (Leviticus 19:18). Deze gelijkenis komt alleen voor in het Evangelie van Lucas (Lc 10,25-37). Op het gebied van de bijbelse exegese maakt het deel uit van het Sondergut van deze evangelist.

De vraag die de advocaat in deze episode uit het Nieuwe Testament stelt, betreft de betekenis van het woord « naaste » (of « nabij » in vertaling). De term komt voor in Leviticus 19:17-18: « Gij zult uw broeder in uw hart niet haten. Gij zult uw landgenoten geen verwijten maken, en gij zult dus niet met zonde worden belast. Gij zult u niet wreken, noch wrok koesteren tegen de kinderen uws volks. Hier komt het voorschrift om de hoek kijken: « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf » (Lev. 19, 18).

Dit is de zin die in het Evangelie volgens Lucas wordt geciteerd, juist vóór de gelijkenis. De joodse traditie hecht fundamenteel belang aan dit voorschrift, dat gewoonlijk de Gulden Regel wordt genoemd. Hillel, in de eerste eeuw, maakte het tot de bron van het principe van wederkerigheid, dat de hele Tora samenvat, mits aangevuld door studie. Rabbi Akiva, in de tweede eeuw, becommentarieerde de Gulden Regel als het « fundamentele principe van de Tora » en de « belangrijkste wet » in zijn discussie met Ben Azzai, en vergeleek de centrale positie van dit voorschrift in het midden van Leviticus, zelf in het midden van de vijf boeken van de Tora, met de positie van het Tabernakel in het midden van de Joodse processie.

Het Samaritaanse volk dat in het tweede boek Koningen11 wordt genoemd, beweerde af te stammen van de Hebreeërs en in het bijzonder van Jakob. Hun godsdienst was gebaseerd op de Pentateuch en zij verwierpen de religieuze centraliteit van Jeruzalem. Na hun terugkeer uit de gevangenschap in Babylon weigerden de Joden hen in hun midden toe te late

Over het Evangelie volgens Marcus

33 Toen zij van daar vertrokken, trokken zij door Galilea, en Jezus wilde niet dat iemand het wist, 31 want hij onderwees zijn discipelen, zeggende : « De Zoon des mensen is aan de mensen overgeleverd; zij zullen Hem doden, en drie dagen na zijn dood zal Hij opstaan. » 32 Maar de discipelen verstonden deze woorden niet en waren bang hem te vragen. 33 Toen zij te Kapernaüm kwamen, vroeg Jezus hun, toen zij thuiskwamen: « Waarover hebben jullie onderweg gediscussieerd ? »

34 Zij zwegen, want onderweg hadden zij onder elkander getwist over wie de grootste was. 35 Toen Jezus was gaan zitten, riep hij de Twaalf bij zich en zeide tot hen: Indien iemand de eerste wil zijn, laat hij dan de laatste van allen zijn en dienaar van allen. 36 Toen nam Hij een klein kind en plaatste het in hun midden, kuste het en zei tegen hen: 37 « Wie zo’n kind in mijn naam ontvangt, ontvangt Mij. En wie mij ontvangt, ontvangt niet mij, maar hij die mij gezonden heeft.    (Mc 9, 30-37)

Jezus leert zijn discipelen

Na zijn vertrek uit Caesarea Filippi trok Jezus door Galilea, in een poging onbekend te blijven, zodat hij zijn discipelen kon onderwijzen over zijn aanstaande dood en verrijzenis. Zij begrepen het niet en durfden hem niet te ondervragen. Welke was de beste ?  In Kapernaüm vroeg Jezus hun wat zij tijdens de reis hadden besproken. Ze vielen stil, verward. Jezus zei hun plechtig dat wie de eerste wil zijn, de laatste zal zijn, de dienaar van allen. Hij sloeg zijn armen om een klein kind en zei : « Wie een van deze kleinen ontvangt, ontvangt hem en ontvangt God ».

Jezus zeide : « Ik zou liever in zee geworpen worden met een molensteen om mijn hals, dan een van deze kleinen, die in Mij gelooven, te schande te maken. »  De hand, de voet en het oog moeten geofferd worden, indien zij de oorzaak zijn van een val, opdat zij niet in Gehenna vallen, waar de worm niet sterft, waar het vuur niet uitgeblust wordt.  Ieder mens moet met vuur gezouten worden, zoals ieder offer met zout gezouten moet worden. Zout is goed, zolang het zijn smaak niet verliest; laten wij zout in onszelf hebben en in vrede met elkaar leven. En toen zij van daar vertrokken waren, gingen zij door Galilea, en hij wilde niet dat iemand het wist.

Want Hij onderwees zijn discipelen en zei tot hen : « De Mensenzoon zal overgeleverd worden in de handen van mensen en zij zullen Hem doden, en drie dagen nadat Hij gedood is zal Hij opstaan » (Mc 9,31).  Maar zij verstonden dit woord niet en waren bang het hem te vragen. Zij begrepen deze voorspelling niet, maar zij bemerkten er iets pijnlijks in; Mattheüs zegt dat zij er zeer bedroefd over waren, en dat zij daarom bang waren Hem te vragen.

In het evangelie volgens Matteüs waren het de discipelen die Jezus de vraag stelden : « Wie is de grootste ?   »  Volgens Marcus informeerde hij eerst naar het onderwerp van hun gesprek, en Marcus merkt op dat de discipelen zwegen, omdat zij zich in zijn aanwezigheid schaamden een vraag te hebben gesteld die hun eerzucht verraadde. Toen ging Hij zitten, riep de twaalf bijeen en zeide tot hen : Indien iemand de eerste wil zijn, die zal de laatste van allen zijn en dienaar van allen.  Er was iets plechtigs in de manier waarop Jezus zich voorbereidde om te spreken.

Hij gaf geen raad hoe de ware grootheid te bereiken; hij toonde de vernedering die het onvermijdelijke gevolg is van hoogmoed, volgens dat eeuwige beginsel van het koninkrijk Gods : « Wie zich verheft, zal vernederd worden« . Hij voorspelde geen toekomstig oordeel, maar bevestigde een hedendaags feit: hoogmoed is vernedering, nederigheid is grootheid.

« Wie een van deze kinderen ontvangt in mijn naam, ontvangt Mij, en wie Mij ontvangt, ontvangt niet Mij, maar Hem die Mij gezonden heeft » (Mc 9, 37). Door te verklaren, dat wie Hem ontvangt, God zelf ontvangt, bracht Jezus een gedachte tot uitdrukking, die men dikwijls in het Johannes-evangelie aantreft, bij voorbeeld in de woorden : « Ik en de Vader zijn één ». In de parallelle passage in Matteüs geeft Jezus een andere, niet minder belangrijke instructie over het kleine kind dat hij als model voorstelt.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Wijkgemeenschap Valk & Watermolen – Belsele : klik hier om het artikel te lesen →   Mc. 9. 30-37

◊ Dominicains (België) : klik hier om het artikel te lesen →  25ste Zondag door het jaar

♥  De Apostel & De Profeet