Двадцать четвертый день обычного времени – год B

Tu es Peter – латинское выражение из Евангелия от Матфея, глава 16, стих 18. Эти три слова составляют начало стиха, в котором, согласно католической церкви, Иисус Христос поручает апостолу Петру управление своей Церковью: « Ты Петр, и на сем камне Я создам Церковь Мою ». Стих, положенный на музыку в форме мотета или литургического гимна, часто исполняется на торжествах с участием Папы Римского.

Этот стих из Евангелия от Матфея является аргументом из Писания, часто используемым католической церковью для утверждения первенства Петра среди апостолов. Другие взяты из книги Деяний (Деян. 15:2, 14, 15:7), где ясно видно, что Петр занимал особое место в ранней Церкви. Поскольку Петр стал епископом Рима, Католическая Церковь гарантирует, что преемники Петра в епископате Рима имеют такое же первенство в коллегии епископов Церкви. Для католиков эпизод посещения Петром и Иоанном гроба (Ин 20:3-8) подтверждает первенство ученика Петра.

Хотя различные христианские церкви в целом признают апостольское первенство преемника Петра в епископате Рима, то, как это служение развивалось на протяжении веков и осуществляется сегодня Папой Франциском, не принимается теми же некатолическими христианскими церквями и общинами. У подножия купола базилики Святого Петра в Риме можно прочитать Tu es Petrus и слова Иисуса Христа к Петру, записанные в Евангелии от Матфея (Мф 16:18, 19). Буквы очень большие (по два метра в высоту каждая) и выполнены черным цветом на золотом фоне.

Библейский стих освещен 16 витражами купола, типичной архитектурной работой Микеланджело. В христианстве ключи – это ключи Петра от Царства Небесного: « А Я говорю тебе, что ты Петр, и на сем камне Я создам Церковь Мою. Я дам тебе ключи от Царства Небесного. Что вы свяжете на земле, то будет связано на небе, и что разрешите на земле, то будет разрешено на небе »  (Матф. 16, 18-19).

Из Евангелия от Марка

27 Иисус пошел со Своими учениками в селения вокруг Кесарии Филипповой. По дороге Он спросил Своих учеников: « За кого люди говорят, что Я ? 28 И отвечали Ему: Иоанн Креститель, другие: Илия, третьи: « Один из пророков. 29 Он спросил их: что вы говорите? За кого ты меня принимаешь? Петр ответил : « Ты – Христос. 30 Затем Он прямо запретил им говорить о Нем с кем бы то ни было.

31 И начал учить их, что Сыну Человеческому надлежит много пострадать, и быть отвержену старейшинами, первосвященниками и книжниками, и быть предану смерти, и через три дня воскреснуть. 32 Иисус говорил эти слова открыто. Петр отвел его в сторону и начал резко обличать. 33 Но Иисус, обратившись, и увидев учеников Своих, резко окликнул Петра: отойди от Меня, сатана! Ваши мысли не от Бога, а от людей.

34 И, подозвав народ к ученикам Своим, сказал им: если кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, возьми крест свой и следуй за Мною. 35 Ибо кто хочет душу свою сохранить, тот потеряет ее, а кто потеряет душу свою ради Меня и Евангелия, тот сохранит ее. (Мк 8, 27-35)

Петр признал Иисуса Христом

По дороге в Кесарию Филиппову Иисус спросил Своих учеников о мнениях, которые были высказаны о Нем. Они рассказали ему некоторые из них. Иисус спросил их, что они думают о Нем. Петр воскликнул, что Он – Христос. Иисус запретил ученикам говорить об этом. Затем Иисус категорически начал возвещать о Своей смерти и воскресении. Петр попытался обличить Его, но в свою очередь был обличён Иисусом.

Иисус созвал толпу вместе со Своими учениками и сказал, что для того, чтобы следовать за Ним, нужно взять свой крест: « Кто хочет душу свою сберечь, тот потеряет ее. »  Теперь душа имеет такую цену, что весь мир не может возместить ее потерю, ибо мы должны с нетерпением ожидать того времени, когда Иисус, придя на суд, постыдится всех тех, кто постыдился Его. Многие не умрут, пока не увидят, как Царство Божье приходит в силе.

После исповедания Петра Иисус обратился к нему со словами, ставшими знаменитыми в истории Церкви : « Блажен ты, Симон, сын Ионин ». В своей проповеди Петр не рассказал о том, что могло бы возвысить его в глазах слушателей. Скорее, он вспомнил о том, что могло бы смирить его.

Какой бы ни была причина Марка не упоминать обещание Иисуса Петру, мы не можем не найти это соображение Теодора де Беза очень поразительным: Кто может поверить, что ни Петр, ни Марк не опустили бы знаменитое « Ты – Петр », если бы думали, что основанием Церкви являются эти слова ? »

Петр обличил Иисуса, а Иисус обличил Петра. Когда Иисус отвернулся от Петра и пошел к Своим ученикам, Он почувствовал, какое впечатление могут произвести на них неосторожные слова Петра, и боялся, что они слишком разделяют его чувства; поэтому Он придал Своему обличению спасительную суровость. Все должны потерять свои жизни ради Иисуса и Евангелия.

Что толку от того, что кто-то спас свою жизнь и завоевал весь мир, если Иисус в день, когда Он придет в Своей славе, чтобы решить окончательную судьбу всех, объявит его недостойным участвовать в Его Царстве и исключит его из него?

Дьякон Мichel Houyoux

 Ссылки на другие христианские сайты

◊ Воскресенье : Нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Место воскресенья в календаре

◊ Вопросы к Богу : Нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Вопросы об Иисусе Христе

♥  Автор и ведущий  митрополит Волоколамский Иларион. : « Апостол Петр. Фильм второй »

Donderdag van de drieëntwintigste week van de gewone tijd – oneven jaar

Geplaatst door diaconos op 9 september 2021

# Liefde is een intens gevoel van genegenheid en gehechtheid voor een levend wezen of een ding, dat degene die het voelt ertoe brengt fysieke, intellectuele of zelfs denkbeeldige nabijheid te zoeken tot het voorwerp van die liefde. De liefde die voor een ander wordt gevoeld kan leiden tot een bepaald gedrag en resulteren in een liefdevolle relatie als deze liefde wordt gedeeld. Als algemeen begrip verwijst liefde meestal naar een diep gevoel van tederheid en empathie voor een persoon.

Maar zelfs deze specifieke opvatting van liefde omvat een breed scala van verschillende gevoelens, van de hartstochtelijke liefde en de romantische liefde, tot de tedere nabijheid zonder seksualiteit van de gezinsliefde of de platonische liefde en de spirituele toewijding van de religieuze liefde. De liefde in haar verschillende vormen is een belangrijke factor in de sociale verhoudingen en neemt een centrale plaats in de menselijke psychologie in, waardoor zij ook een van de meest voorkomende thema’s in de kunst is. Houden van verwijst naar een grote verscheidenheid van gevoelens, toestanden en gedragingen, gaande van een algemeen plezier in een voorwerp of een activiteit (« Ik hou van chocolade », « Ik hou van dansen ») tot een diepe of intense aantrekkingskracht tot één persoon (« Romeo houdt van Julia ») of meerdere personen (« Hij houdt van zijn kinderen »).

Deze verscheidenheid van gebruik en betekenis van het woord maakt het moeilijk om het op een eenvormige en universele wijze te definiëren, zelfs in vergelijking met andere emotionele toestanden. De term liefde omvat vier verschillende oude Griekse gevoelens: eros, philia, agape en storgê. Storgê is de liefde tussen ouder en kind, vooral moeder-kind liefde. Philia is vergelijkbaar met vriendschap zoals wij die tegenwoordig verstaan, het is een sterke wederzijdse achting tussen twee mensen van nauwe sociale status, die ook leidt tot wederzijdse hulp. In die tijd kon het alleen bestaan tussen twee mensen van hetzelfde geslacht, als gevolg van de ongelijkheid tussen de seksen. Agape is naastenliefde, vergelijkbaar met altruïsme tegenwoordig, onbaatzuchtig geven. Het wordt gekenmerkt door zijn spontaniteit, het is geen bedachtzame daad of een vorm van beleefdheid, maar een echt inlevingsvermogen in anderen, of het nu vreemden of intimi zijn.

In de christelijke traditie van de kerkvaders wordt dit woord gelijkgesteld met het begrip naastenliefde, hoewel dit laatste dichter staat bij een materiële relatie die wordt aangegaan met mensen die pijn lijden. De oorspronkelijke agape heeft niet deze morele connotatie van verantwoordelijkheid tegenover een goddelijke autoriteit. Eros daarentegen is liefde in de zin van verliefd zijn, de liefde der dichters, zogezegd.

Uit het evangelie van Jezus Christus volgens de heilige Lucas

In die tijd zei Jezus tot zijn discipelen: « Ik zeg u, die mij hoort: Heb uw vijanden lief, doe goed aan hen die u haten.   Wens het goede voor hen die u vervloeken, bid voor hen die u lasteren. Hij die u op de ene wang slaat, keer hem de andere wang toe. Aan hem die uw mantel neemt, weiger uw kleed niet.   Geef aan ieder die u vraagt, en aan ieder die uw goederen neemt, vraag er niet om.

Wat je wilt dat anderen voor jou doen, doe dat ook voor hen. Als je houdt van hen die van jou houden, welke dankbaarheid verdien je dan? Zelfs zondaars houden van degenen die van hen houden.   Als je goed doet aan hen die goed doen aan jou, welke erkenning verdien je dan? Zelfs zondaars doen dat. Indien gij leent aan hen van wie gij verwacht terug te ontvangen, welke dankbaarheid verdient gij dan ?

Zelfs zondaars lenen aan zondaars, opdat zij terugbetaald zullen worden. Heb in plaats daarvan uw vijanden lief, doe goed en leen zonder er iets voor terug te verwachten. Dan zal uw loon groot zijn, en gij zult zonen des Allerhoogsten zijn, want Hij is goedertieren jegens de ondankbaren en de goddeloozen.   Wees barmhartig zoals uw Vader barmhartig is.

Oordeelt niet, en gij zult niet geoordeeld worden; veroordeelt niet, en gij zult niet veroordeeld worden. Vergeef, en je zult vergeven worden. Geef, en u zal gegeven worden; een volle maat, samengedrukt, geschud, overvloeiende, zal in de rok uws kleeds uitgestort worden; want de maat, die gij voor anderen gebruikt, zal ook voor u een maat zijn. (Lc 6, 27-38).

Houden van hen die ons haten

Jezus vertelde zijn discipelen dat zij gehaat en beschimpt zouden worden, en daarna sprak hij vloeken uit over de wereld die Gods vijand is. Zijn toehoorders concludeerden dat zij hun vijanden mochten haten.

Jezus, die zich tot hen wendde, verhinderde hunne gedachten met de woorden: « Maar ik zeg u, die luistert, » en hij keerde terug met de rijken, die niet aanwezig waren. Hij keerde terug van de afwezige rijken naar zijn echte toehoorders. Sommigen vatten deze woorden op als: gij die luistert in zedelijke zin: gij die volgzaam zijt voor mijn leer. (Deze betekenis is minder eenvoudig).

Jezus formuleerde een diepgaand voorschrift, dat het vermogen van de natuurlijke mens te boven gaat: lief te hebben hen die ons haten. Dit gebod van de liefde, dat alleen kan worden vervuld onder de nieuwe wet van het Evangelie, wordt op een andere manier gemotiveerd in Mattheüs, waar het lijnrecht tegenover de geest van de oude wet staat en wordt verbonden met de liefde van Gods kinderen voor hun hemelse Vader.

In het evangelie volgens Matteüs noemt Jezus deze twee kledingstukken in omgekeerde volgorde: als iemand je je tuniek wil afnemen, laat hem dan ook de mantel. Hij veronderstelde een schuldeiser die beslag legde op het tuniek, dat van mindere waarde was, en dan, als hij niet genoeg betaald kreeg, de mantel opeiste.

« En indien gij leent aan hen van wie gij verwacht te ontvangen, welke dankbaarheid zult gij dan hebben? Zondaars lenen ook aan zondaars, opdat zij hetzelfde ontvangen. (Lc 6, 34) Liefhebben, goed doen, lenen, zonder iets te verwachten, is handelen in de geest en de liefde van God zelf, om aan onszelf en aan anderen te bewijzen dat wij zijn kinderen zijn.

Dit is het goddelijke voorbeeld dat Jezus voorstelde voor onze relatie met de ondankbaren en de goddelozen. Jezus stelde zijn discipelen het doel voor waarnaar zij voortdurend moeten streven door barmhartig te zijn zoals Hij; en dit zal hun grote beloning zijn.

Mattheüs eindigde het eerste deel van zijn redevoering met een soortgelijke gedachte, maar in andere bewoordingen uitgedrukt: « Weest dan volmaakt, gelijk ook uw hemelse Vader volmaakt is. Hij gaf als bewijs van deze barmhartigheid van God, die voor allen gelijk is, dat Hij zijn zon doet opgaan en de regens des hemels over allen uitstort zonder onderscheid.

De beloning die voor de vervulling van deze plichten in het vooruitzicht wordt gesteld, is niet te oordelen of te veroordelen, maar door God zelf te worden vrijgesproken. De maatstaf van zijn oordeel wordt getrokken uit het hart van elke persoon. Deze barmhartige geest is altijd bereid te geven; en juist daardoor trekt hij van God de rijkste gaven van zijn genade aan.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Wat Zegt de Bijbel ? klik hier om het artkel te lesen → Gods Rechtvaardigheid

◊ Katholiek (Nederland) : klik hier om het artkel te lesen → Communie is geen certificaat van heiligheid

♥  Video Martin Koornstra  : « ‘De Liefde van Jezus »

Jeudi de la vingt-troisième semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire

# L’amour désigne un sentiment intense d’affection et d’attachement envers un être vivant ou une chose qui pousse ceux qui le ressentent à rechercher une proximité physique, intellectuelle ou même imaginaire avec l’objet de cet amour. L’amour éprouvé pour une autre personne peut conduire à adopter un comportement particulier et aboutir à une relation amoureuse si cet amour est partagé. En tant que concept général, l’amour renvoie la plupart du temps à un profond sentiment de tendresse et d’empathie envers une personne.

x

Toutefois, même cette conception spécifique de l’amour comprend un large éventail de sentiments différents, allant de la passion amoureuse et de l’amour romantique, à la tendre proximité sans sexualité de l’amour familial ou de l’amour platonique et à la dévotion spirituelle de l’amour religieux. L’amour sous ses diverses formes agit comme un facteur majeur dans les relations sociales et occupe une place centrale dans la psychologie humaine, ce qui en fait également l’un des thèmes les plus courants dans l’art. Aimer renvoie à une grande variété de sentiments, d’états et de comportements, allant d’un plaisir général lié à un objet ou à une activité (« j’aime le chocolat », « j’aime danser ») à une attirance profonde ou intense pour une personne (« Roméo aime Juliette ») ou plusieurs personnes (« Il aime ses enfants »).

x

Cette diversité d’emplois et de significations du mot le rend difficile à définir de façon unie et universelle, même en le comparant à d’autres états émotionnels. Le terme amour recouvre quatre sentiments distincts de la Grèce antique : l’éros, la philia, l’agapè et la storgê. La storgê est l’amour entre parent et enfant, particulièrement l’amour mère-enfant. La philia se rapproche de l’amitié telle qu’on l’entend aujourd’hui, c’est une forte estime réciproque entre deux personnes de statuts sociaux proches, qui mène aussi à l’entraide. Elle ne pouvait exister à l’époque qu’entre deux personnes du même sexe, du fait de l’inégalité entre les sexes. L’agapè est l’amour du prochain proche de l’altruisme aujourd’hui, le don désintéressé. Il se caractérise par sa spontanéité, ce n’est pas un acte réfléchi ou une forme de politesse, mais une réelle empathie pour les autres qu’ils soient inconnus ou intimes.

x

Dans la tradition chrétienne des pères de l’Église, ce mot est assimilé au concept de charité, bien que celui-ci soit plus proche d’une relation matérielle établie avec des personnes en souffrance. L’agapè originelle ne revêt pas cette connotation morale de responsabilité devant une autorité divine. L’éros, lui, est l’amour au sens d’être amoureux, l’amour des poètes pour ainsi dire.

De l’Évangile de Jésus Christ selon saint Luc

En ce temps-là, Jésus déclarait à ses disciples : « Je vous le dis, à vous qui m’écoutez : Aimez vos ennemis, faites du bien à ceux qui vous haïssent.    Souhaitez du bien à ceux qui vous maudissent, priez pour ceux qui vous calomnient. À celui qui te frappe sur une joue, présente l’autre joue. À celui qui te prend ton manteau, ne refuse pas ta tunique.    Donne à quiconque te demande, et à qui prend ton bien, ne le réclame pas.

Ce que vous voulez que les autres fassent pour vous, faites-le aussi pour eux. Si vous aimez ceux qui vous aiment, quelle reconnaissance méritez-vous ? Même les pécheurs aiment ceux qui les aiment.    Si vous faites du bien à ceux qui vous en font, quelle reconnaissance méritez-vous ? Même les pécheurs en font autant. Si vous prêtez à ceux dont vous espérez recevoir en retour, quelle reconnaissance méritez-vous ?

Même les pécheurs prêtent aux pécheurs pour qu’on leur rende l’équivalent. Au contraire, aimez vos ennemis, faites du bien et prêtez sans rien espérer en retour. Alors votre récompense sera grande, et vous serez les fils du Très-Haut, car lui, il est bon pour les ingrats et les méchants.    Soyez miséricordieux comme votre Père est miséricordieux.

Ne jugez pas, et vous ne serez pas jugés ; ne condamnez pas, et vous ne serez pas condamnés. Pardonnez, et vous serez pardonnés. Donnez, et on vous donnera : c’est une mesure bien pleine, tassée, secouée, débordante, qui sera versée dans le pan de votre vêtement ; car la mesure dont vous vous servez pour les autres servira de mesure aussi pour vous. » (Lc 6, 27-38).

Aimer ceux qui nous haïssent

Jésus annonça à ses disciples qu’ils seront haïs et outragés, puis il prononça des malédictions sur le monde ennemi de Dieu. Ses auditeurs conclurent qu’il leur était permis de haïr leurs ennemis.

Jésus, en se tournant vers eux, prévint leur pensée par ces mots : « Mais je vous dis, à vous qui écoutez. » Il revint, des riches absents, à ses auditeurs réels. Certaines personnes ces mots : vous qui écouter dans un sens moral : vous qui êtes dociles à mes enseignements. Ce sens est moins simple).

Jésus énonça ce précepte profond qui dépasse les forces de l’homme naturel : aimer ceux qui nous haïssent. Ce commandement de l’amour, qui ne peut être accompli que sous la loi nouvelle de l’Évangile, est motivé d’une manière différente dans Matthieu, où il se trouve directement opposé à l’esprit de la loi ancienne et rattaché à l’amour des enfants de Dieu pour leur Père céleste.

Dans l’évangile selon Matthieu, Jésus nomma ces deux vêtements dans l’ordre inverse : si quelqu’un veut t’ôter la tunique, laisse-lui aussi le manteau. Il supposa un créancier qui saisit la tunique, de moindre valeur, puis, s’il ne fut pas assez payé, réclama le manteau.

« Et si vous prêtez à ceux de qui vous espérez recevoir, quel gré vous en saura-t-on ? Les pécheurs aussi prêtent aux pécheurs, afin de recevoir la pareille. » (Lc 6, 34) Aimer, faire le bien, prêter, sans rien espérer, c’est agir dans l’esprit et l’amour de Dieu lui-même, c’est prouver à nous-mêmes et aux autres que nous sommes ses enfants.

Tel est l’exemple divin que Jésus proposa pour nos rapports avec les ingrats et les méchants. Jésus proposa à ses disciples.Le but vers lequel ils devaient tendre constamment en étant miséricordieux comme lui ; et ce sera là leur grande récompense.

Matthieu termina la première partie de son discours par une pensée analogue, mais exprimée en termes différents : « Soyez donc parfaits, comme votre Père céleste est parfait». Il donna pour preuve de cette miséricorde de Dieu égale pour tous qu’il fait lever son soleil et répand les pluies du ciel sur tous indistinctement.

La récompense promise à l’accomplissement de ces devoirs, c’est de n’être pas jugés, condamnés mais absous par Dieu lui-même. La mesure de son jugement est puisée dans le cœur de chaque personne. Cet esprit miséricordieux est toujours disposé à donner ; et par là même il s’attire, de la part de Dieu, les plus riches dons de sa grâce.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article → Jeudi de la 23e semaine, année paire

◊ Regnum Christi cliquez ici pour lire l’article → Aimez vos ennemis, faites du bien à ceux qui vous haïssent

   ♥ Vidéo  Lectio Divina  « Soyez parfaits comme votre Père céleste est parfait » -

Vierentwintigste dag van de Gewone Tijd – Jaar B

Tu es Petrus is een Latijnse uitdrukking uit het Evangelie van Matteüs, hoofdstuk 16, vers 18. De drie woorden vormen het begin van het vers dat, volgens de katholieke kerk, Jezus Christus aan de apostel Petrus toevertrouwt om zijn Kerk te besturen: « Gij zijt Petrus, en op deze rots zal ik mijn Kerk bouwen ». Het vers, op muziek gezet in de vorm van een motet of liturgische hymne, wordt vaak gezongen bij vieringen die door de paus worden bijgewoond.

Dit vers uit het evangelie van Matteüs is het schriftuurlijke argument dat vaak door de katholieke kerk wordt aangevoerd om de voorrang van Petrus onder de apostelen te bevestigen. Andere komen uit het boek Handelingen (Handelingen 15:2, 14, 15:7) waar duidelijk wordt dat Petrus een bijzondere plaats innam in de vroege Kerk. Aangezien Petrus bisschop van Rome is geworden, zorgt de katholieke Kerk ervoor dat Petrus’ opvolgers in de bisschopszetel van Rome hetzelfde primaat genieten in het college van bisschoppen van de Kerk. Voor de katholieken bevestigt de episode van het bezoek van Petrus en Johannes aan het graf (Joh 20,3-8) het primaatschap van de discipel Petrus.

Hoewel de verschillende christelijke kerken als geheel het apostolisch primaat van de opvolger van Petrus in de bisschopszetel van Rome erkennen, wordt de manier waarop dit ambt zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld en vandaag door paus Franciscus wordt uitgeoefend, niet aanvaard door diezelfde niet-katholieke christelijke kerken en gemeenschappen. Aan de voet van de koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome kan men Tu es Petrus lezen en de woorden van Jezus Christus aan Petrus, opgetekend in het evangelie van Matteüs (Mt 16, 18,19). De letters zijn zeer groot (twee meter hoog elk) en zijn zwart op een gouden achtergrond.

Het bijbelvers wordt verlicht door de 16 glas-in-loodramen van de koepel, een typisch architectonisch werk van Michelangelo. In het christendom zijn de sleutels de sleutels tot het koninkrijk der hemelen voor Petrus: « En ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen. Ik zal u de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen. Wat gij op aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn, en wat gij op aarde ontbindt, zal in de hemel ontbonden zijn » (Mt 16, 18-19).

Uit het evangelie volgens Marcus

27 Jezus ging met zijn leerlingen naar de dorpen rond Caesarea Filippi. Onderweg vroeg hij aan zijn leerlingen : « Wie zeggen de mensen dat ik ben ? 28 Zij antwoordden hem : « Johannes de Doper », anderen : « Elia », weer andere : « Een van de profeten ». 29 Hij vroeg hun : « Wat zeggen jullie ? Wie denken jullie dat ik ben ? Petrus antwoordde : Gij zijt de Christus. 30 Toen verbood hij hun nadrukkelijk om met wie dan ook over hem te spreken.

31 Hij begon hun te leren, dat de Zoon des mensen vele dingen moest lijden, en door de oudsten, de overpriesters en de schriftgeleerden verworpen worden, en gedood worden, en na drie dagen weer opstaan. 32 Jezus sprak deze woorden openlijk. Petrus nam hem terzijde en begon hem scherp te berispen. 33 Maar Jezus keerde zich om en toen Hij zijn discipelen zag, riep Hij Petrus scherp toe : « Ga weg van Mij, satan! Uw gedachten zijn niet van God, maar van mensen.

34 Toen hij de menigte bij zijn leerlingen riep, zei hij tegen hen: « Als iemand mij wil volgen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en mij volgen. 35 Want wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om mijnentwil en omwille van het evangelie, zal het behouden. (Mc 8, 27-35)

Jezus erkend als de Christus door Petrus

Op weg naar Caesarea Filippi vroeg Jezus zijn discipelen naar de meningen die over hem waren geuit. Zij vertelden hem enkele ervan. Jezus vroeg hen wat zij van hem vonden. Petrus riep uit dat Hij de Christus was. Jezus verbood de discipelen dit te zeggen. Jezus begon toen categorisch zijn dood en verrijzenis aan te kondigen. Petrus trachtte Hem te berispen, maar werd op zijn beurt door Jezus berispt.

Jezus riep de menigte samen met zijn discipelen en zei dat men, om Hem te volgen, zijn kruis op zich moest nemen : « Wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. » Nu is de ziel van zulk een prijs, dat de ganse wereld haar verlies niet kan vergoeden, want wij moeten uitzien naar de tijd, dat Jezus, komende ten oordeel, zich zal schamen voor allen, die zich voor hem geschaamd hebben. Velen zullen niet sterven voordat zij het koninkrijk van God met kracht zien komen.

Na de belijdenis van Petrus richtte Jezus tot hem de woorden die beroemd zijn geworden in de geschiedenis van de Kerk: « Gezegend zijt gij, Simon, zoon van Jona ». In zijn prediking heeft Petrus niet verteld wat hem in de ogen van zijn toehoorders had kunnen verheffen. Hij herinnerde eerder aan wat hem vernederd zou hebben.

Wat ook de reden van Marcus moge zijn om de belofte van Jezus aan Petrus niet te vermelden, wij kunnen niet anders dan deze overweging van Theodore de Bèze zeer treffend vinden: Wie zal geloven, dat Petrus noch Marcus het beroemde « Gij zijt Petrus » zouden hebben weggelaten, als zij gedacht hadden, dat de grondslag van de Kerk in deze woorden bestond ?

Petrus berispte Jezus en Jezus berispte Petrus. Toen Jezus zich van Petrus afwendde en naar zijn leerlingen toeliep, voelde Hij de indruk die zij van Petrus’ onvoorzichtige woorden hadden kunnen krijgen, en Hij vreesde dat zij zijn gevoelens te zeer deelden; daarom gaf Hij een heilzame strengheid aan zijn berisping. Allen moeten hun leven verliezen ter wille van Jezus en het Evangelie.

Wat baat het een ieder zijn leven behouden te hebben en de gehele wereld overwonnen te hebben, als Jezus, op de dag waarop Hij in zijn heerlijkheid zal komen om het uiteindelijke lot van allen te regelen, hem onwaardig zal verklaren deel te hebben aan zijn Rijk en hem er van zal uitsluiten ?

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christel ijke websites

◊ Preken on line : klik hier om het artikel te lesen → 24e zondag door het jaar B

◊ De twaalf apostelen : klik hier om het artikel te lesen → De apostelen in de christelijke kerk

♥ Video   Gods Woord  « Hoe Petrus Jezus leerde kennen , «