День всех святых – праздник всех святых

Радуйтесь и веселитесь, ибо велика ваша награда на небесах !

# День всех святых – католический праздник, отмечаемый 1 ноября, во время которого католическая церковь чтит всех святых, известных и неизвестных. Литургическое празднование начинается на вечерне вечером 31 октября и заканчивается в конце 1 ноября. Он предшествует на один день Поминовению усопших верных, торжественное празднование которого официально назначено на 2 ноября. Протестанты не поклоняются святым, но некоторые лютеранские церкви отмечают этот праздник. Православные церкви, а также восточные католические церкви византийского обряда продолжают праздновать воскресенье Всех Святых в воскресенье после Пятидесятницы.

Праздники в честь всех мучеников существовали в восточных церквях уже в четвертом веке в воскресенье после Пятидесятницы. Сегодня в сообществе православных церквей все еще отмечается воскресенье Всех Святых в этот день. В Риме в V веке праздник в честь святых и мучеников уже отмечался в воскресенье после Пятидесятницы. После того, как Пантеон в Риме был превращен в святилище, папа Бонифаций IV освятил его 13 мая 610 года как церковь Святой Марии и мучеников. Бонифаций IV хотел увековечить память всех христианских мучеников, тела которых почитались в этой святыне.

Праздник Всех Святых отмечался 13 мая, в годовщину посвящения этой церкви мученикам, возможно, также в связи с праздником, отмечавшимся Сирийской церковью в IV веке. Он пришел на смену празднику Лемурии в Древнем Риме, который отмечался в эту дату для отпугивания злых призраков. Празднование христианского праздника Дня всех святых 1 ноября – это католическая специфика, появившаяся на Западе в 8 веке. Действительно, возможно, именно в этот период его стали отмечать 1 ноября, когда папа Григорий III посвятил всем святым часовню в базилике Святого Петра в Риме.

Около 835 года папа Григорий IV приказал отмечать этот праздник по всему христианству. По мнению некоторых историков, это решение стало причиной того, что праздник Дня всех святых был назначен на 1 ноября. По совету Григория IV император Людовик Благочестивый установил праздник всех святых во всей империи Каролингов. Празднование Дня всех святых сопровождалось на местном уровне служением за умерших уже в 9 веке. В 998 году монахи Клюни учредили праздник мертвых 2 ноября, который вошел в римскую литургию как поминовение умерших верующих в XIII веке.

 Из Евангелия от Матфея

01 Увидев множество народа, Иисус взошел на гору. Он сел, и приступили к Нему ученики Его. 02 Тогда Он отверз уста Свои и учил их. Он сказал: 03 Блаженны нищие духом, ибо их есть Царство Небесное. 04 Блаженны скорбящие, ибо они утешатся. 05 Блаженны кроткие, ибо они получат землю в наследие. 06 Блаженны алчущие и жаждущие правды, ибо они насытятся. 07 Блаженны милостивые, ибо они получат милость. 08 Блаженны чистые сердцем, ибо они Бога узрят. 09 Блаженны миротворцы, ибо они будут наречены сынами Божиими. 10 Блаженны гонимые за правду, ибо их есть Царство Небесное. 11 Блаженны вы, если будут оскорблять вас и гнать и всячески неправедно злословить за Меня. 12 Радуйтесь и веселитесь, ибо велика ваша награда на небесах. Так гнали они пророков, бывших прежде вас. (Матф 5, 1-12а)

Блаженства

Иисус, поднявшись на высокое плато горы, садится, когда вокруг него выстроилась толпа, и торжественно начинает последующее учение. В восьми блаженствах Он провозглашает счастье и указывает на качества тех, кто имеет долю в Царстве Двух. Это, прежде всего, те, кто стремится к духовным благам этого Царства: нищие духом, чье смирение делает их обладателями Царства ; плачущие, которые найдут утешение ; кроткие, которые своей кротостью завоюют землю; алчущие и жаждущие справедливости, которые увидят удовлетворение своего горячего желания. Далее следуют те, кто обладает склонностями и находится в состоянии членов Царства : милостивые, которые получат милость; чистые сердцем, которые увидят Бога; те, кто приносит мир и будут названы сынами Божьими; гонимые за праведность, награда которых будет велика.

Гора обозначала не какую-то конкретную вершину, а в целом высоту, в отличие от равнины. Так, жители долин говорят: иди на гору, не указывая при этом особую точку цепи, о которой идет речь. Предание было более точным, чем евангелисты; оно поместило гору Блаженств недалеко от города Тивериады, расположенного на берегу одноименного озера.

За горой, возвышающейся над Тверией, находится широкое плато, полого поднимающееся вверх к скале, образующей вершину. Именно на этой скале Иисус провел ночь в молитве, а на рассвете призвал своих учеников и выбрал апостолов.

Затем Он спустился к толпе, ожидавшей Его на плато, и оттуда учил народ. Согласно Евангелию от Луки, Иисус спустился вниз и именно на равнине произнес свою речь. Согласно Матфею, Он взошел с народом на гору. Лука сообщает еще одну деталь: Иисус сначала поднялся на вершину, а затем спустился на плато.

У подножия скалы, на вершине плато, есть небольшая платформа, своего рода естественная кафедра, с которой большая толпа может легко увидеть и услышать его. Именно с этого места сидел Иисус. Его ученики, те из них, кого он призвал к апостольству, и те, кто уже слышал и вкусил его слово, как всегда, окружали его.

Это рассуждение, излагающее духовные и возвышенные принципы Царства, которое Иисус пришел основать, не могло быть понято всеми, и его могли применить на практике только те, кто был одушевлен духом этого Царства; но Иисус говорил и учил с перспективой на будущее. Его слово было откровением, и когда Его работа будет завершена, это слово станет светом и жизнью в сердцах Его искупленных.

 « Открыл уста – гебраизм, указывающий на торжественность действия, священную свободу слова. « Здесь Лука ярко написал предисловие, чтобы показать, как Иисус готовился к проповеди: Он взошел на гору, Он сел, Он открыл уста; это должно было дать почувствовать серьезность Его поступка. (Luther) »

« Многие мысли в этом рассуждении встречаются в учениях Иисуса и имеют различные применения, которые Иисус использовал не один раз, иногда короткие моральные наставления, которые также должны были появиться в его учениях.   Это было прекрасное, нежное, любящее вступление в учение и проповедь Иисуса. Он не действовал, как Моисей или доктор закона, повелениями, угрозами или устрашениями, но в самой ласковой манере, способной привлечь сердца, и с помощью благодатных обетований. » ( Luther)

Однако в этой любви была глубокая серьезность, ибо те, кого Иисус объявил счастливыми, были очень несчастны в этом мире. Они были счастливы только благодаря обещанию, которое сопровождало каждое из этих заявлений и мотивировало их. Нищие духом – это те, кто чувствует себя бедным в своей внутренней жизни, морально и духовно бедным, и поэтому жаждет истинного богатства души (дух – это способность, с помощью которой мы вступаем в отношения с Богом и осуществляем нравственную жизнь).

Это чувство нищеты перед Богом – еще не покаяние, но глубокое, болезненное смирение, которое ведет к нему. Нищие духом – это все те, чей разум оторван от земных благ, как сказал Боссюэ и добавил: « Господи! Я отдаю вам все : я бросаю все, чтобы иметь долю в этом Царстве ! Я лишаю себя сердца и духа, и когда Тебе угодно лишить меня действительно, я подчиняюсь этому (Медитации на Евангелие).

При таком понимании первое блаженство Матфея отвечало первому блаженству Луки и не имело смысла, почти идентичного смыслу четвертого блаженства: « Блаженны алчущие и жаждущие справедливости ». Идет ли речь о духовной или мирской нищете, о смирении или отрешенности, или о том и другом, на такую ситуацию отвечает обетование или, скорее, позитивное и фактическое заявление : « Ибо их есть Царство Небесное ».

Те, кто плачет, или скорбит, или печалится, будут утешены, потому что эта печаль приводит их к источнику прощения, мира, жизни. Эта мягкость, это подчинение воле Божьей в присутствии насилия, несправедливости и ненависти порождается в них смиренным и опечаленным чувством того, чего им не хватает. Он подразумевает отказ от преимуществ и радостей этого мира; но, в качестве великолепной компенсации, те, кто практикует его, унаследуют землю.

Земля обетования, Ханаан, взята в ее духовном смысле и означает родину свыше, Царство Божье, обладание которым гарантировано тем, кто кроток. « Мир использует силу для овладения землей; Иисус учит нас, что она завоевывается кротостью » (Luther)

Этот голод и жажда к духовным благам, которых им не хватает, к истинной внутренней справедливости, которой они чувствуют себя лишенными, к жизни в соответствии с волей Бога, рождается в них из предрасположенности к горячему желанию жизни, часто повторяется в Писании. Каждая душа, переживающая это перед Богом, будет удовлетворена, удовлетворена справедливостью, поскольку именно справедливости она жаждет и алчет.

Последующие откровения Евангелия научат его, как этого достичь. Милосердные – это те, кто не думает только о своих собственных страданиях, но сочувствует страданиям своих братьев. Чтобы сочувствовать страданиям других, нужно прочувствовать свои собственные страдания, самому пострадать. Человек должен быть объектом

бесконечной любви Бога, чтобы быть способным любить других и проявлять к ним милосердие. Это двойная мысль, которая связывает это блаженство с предыдущими. Она также связана с ними тем соображением, что те, кого Иисус призывает к счастью учеников, все еще будут нуждаться в получении милости в день верховного суда, ибо, хотя им будет обеспечено Царство Небесное, хотя они будут утешены и удовлетворены справедливостью, в их жизни все еще будет много недостатков и несовершенств, которые необходимо будет покрыть. Они будут прощены и проявят милость, как проявили милость.

Сердце, согласно Писанию, является органом нравственной жизни. Быть чистым сердцем – это, в отличие от внешних дел, быть свободным от всякого осквернения, от всякой фальши, от всякой несправедливости, от всякой злобы в этом интимном центре мыслей и чувств. Это не моральное состояние естественного человека.

Поскольку каждое обетование соответствует нраву, описанному в каждом из этих блаженств, чистые сердцем счастливы, потому что они будут жить в общении с Ним, пока живы, и однажды сразу же созерцать Его в высшей красоте Его совершенств, неиссякаемом источнике небесного блаженства.

Те, кто не только сами спокойны, но и те, кто, обретя мир, стараются обеспечить его для других и восстановить его среди людей, где он нарушен. Они счастливы, потому что будут названы этим сладким и славным именем: сыны Божьи. Этот титул выражает глубокую реальность ; поскольку эти сыны Божьи несут мир, они имеют сходство со своим Отцом, который есть « Бог мира » (Римлянам 16, 20 ; 2 Коринфянам 13, 11), они действуют согласно Его Духу. Поэтому они являются сынами Божьими, но более того, они будут называться таковыми, их титул будет признан Богом и всеми.

За праведность гонимые благословляются, ибо их есть Царство Небесное. В восьмом блаженстве Иисус вернулся к первому. Таким образом, он замыкает гармоничный цикл переживаний и обещаний. Первые четыре касаются тех, кто ищет в своей глубочайшей нужде, последние четыре – тех, кто нашел и уже развивает какую-то деятельность в Царстве Божьем.

Каждое обетование, источник счастья, точно и обильно отвечающий каждому описанному состоянию души, освещает луч славы Царства Небесного: страждущим – утешение; кротким – владение землей; голодным – насыщение; милосердным – милость; чистым сердцем – лицезрение Божие; дающим мир – звание детей Божиих.

Но в первой и последней блаженствах Иисус, Владыка Царства Небесного, полностью раздает его бедным и гонимым; и только там Он говорит в настоящем времени: « Сие Царство принадлежит им ». Награда, которая ни в коей мере не ослабляет истину спасения по благодати через веру, велика пропорционально верности и любви, с которой ученики Иисуса страдали за Его имя. Однако ни один христианин не ищет этой награды отдельно от Бога и счастья служения Ему, иначе он лишится того, что делает ее великой и сладкой.

Дьякон Мichel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

♥  сайт Коломенской Духовной Семинарии : Нажмите здесь, чтобы прочитать статью → История праздника Всех святых, в земле Российской
◊День всех святых  : Нажмите здесь, чтобы прочитать статью → День всех святых у Западных христиан – Праздник

♥ День памяти всех святых, в земле Русской просиявших

Allerheiligen is het feest van alle heiligen

Verheug u en wees blij, want uw beloning is groot in de hemel !

# Allerheiligen is een katholieke feestdag, die op 1 november wordt gevierd en waarop de katholieke kerk alle heiligen eert, bekende en onbekende. De liturgische viering begint met de vespers op de avond van 31 oktober en eindigt op het einde van 1 november. Zij gaat één dag vooraf aan de herdenking van de ontslapenen, waarvan de plechtigheid officieel is vastgesteld op 2 november. De protestanten vereren geen heiligen, maar sommige lutherse kerken vieren dit feest wel. De orthodoxe kerken en de oosterse katholieke kerken van de Byzantijnse ritus vieren nog steeds Allerheiligenzondag op de zondag na Pinksteren.

Feesten ter ere van alle martelaren bestonden in de Oosterse Kerken al in de vierde eeuw op de zondag na Pinksteren. Vandaag de dag viert de gemeenschap van orthodoxe kerken nog steeds Allerheiligenzondag op deze datum. In Rome werd al in de 5e eeuw een feest ter ere van de heiligen en martelaren gevierd op de zondag na Pinksteren. Nadat het Pantheon in Rome was omgebouwd tot heiligdom, wijdde paus Bonifatius IV het op 13 mei 610 in als de Kerk van de H. Maria en de Martelaren. Bonifatius IV wilde alle christelijke martelaren gedenken wier lichamen in dit heiligdom werden vereerd.

Het feest van Allerheiligen werd toen gevierd op 13 mei, de verjaardag van de inwijding van deze kerk voor de martelaren, misschien ook als verwijzing naar een feest dat door de Syrische kerk in de 4e eeuw werd gevierd. Het verving het Lemuria-feest van het oude Rome, dat op deze datum werd gevierd om kwade geesten af te weren. De viering van het christelijke feest van Allerheiligen op 1 november is een katholieke bijzonderheid die in de 8e eeuw in het Westen is ontstaan. Het kan zelfs uit deze periode stammen dat het feest op 1 november werd gevierd, toen paus Gregorius III een kapel in de Sint-Pietersbasiliek in Rome wijdde aan alle heiligen.

Rond 835 beval paus Gregorius IV dat het feest in het hele christendom zou worden gevierd. Volgens sommige historici was dit besluit de reden waarom het feest van Allerheiligen op 1 november werd ingesteld. Op advies van Gregorius IV stelde keizer Lodewijk de Vrome het feest van alle heiligen in het hele Karolingische Rijk in. De viering van Allerheiligen werd plaatselijk al in de 9e eeuw gevolgd door een dodenofficie. In 998 stelden de monniken van Cluny op 2 november een dodenfeest in, dat in de 13e eeuw als herdenking van de gelovige doden in de Romeinse liturgie werd opgenomen.

Uit het Evangelie van Matteüs

01 Toen Jezus de mensenmenigte zag, ging hij de berg op. Hij ging zitten, en zijn leerlingen kwamen naar hem toe. 02 Toen opende hij zijn mond en onderwees hen. Hij zeide : 03 Zalig de armen van geest, want van hen is het koninkrijk der hemelen. 04 Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen getroost worden. 05 Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde als een erfenis ontvangen. 06 Zalig zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. 07 Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ontvangen. 08 Zalig de reinen van hart, want zij zullen God zien. 09 Zalig de vredestichters, want zij zullen Gods zonen genoemd worden.

10 Zalig zijn zij die vervolgd worden omwille van de gerechtigheid, want hunner is het Koninkrijk der hemelen. 11 Zalig zijt gij, als zij u beledigen, vervolgen en u allerlei kwaad ten onrechte zeggen om mijnentwil. 12 Verheug u en wees blij, want uw loon is groot in de hemel. Zo hebben zij de profeten vervolgd die vóór u waren. (Mt 5, 1-12a)

De zaligsprekingen

Nadat Jezus naar een hoog plateau op de berg is opgeklommen, gaat hij zitten met de menigte om zich heen en begint plechtig met het onderricht dat volgt. In acht zaligsprekingen verkondigt hij het geluk en wijst op de eigenschappen van hen die deel hebben aan het koninkrijk der twee. Allereerst zijn zij het die streven naar de geestelijke goederen van dit koninkrijk: de armen van geest, die door hun nederigheid in het bezit komen van het koninkrijk ; zij die wenen, die troost zullen vinden; zij die zachtmoedig zijn, die door hun zachtmoedigheid de aarde zullen veroveren; zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, die hun vurige verlangen bevredigd zullen zien.

Daarna komen zij die de gezindheid bezitten en in de toestand verkeren van leden van het koninkrijk: de barmhartigen, die barmhartigheid zullen verkrijgen; zij die rein van hart zijn en God zullen zien; zij die vrede brengen en zonen van God genoemd zullen worden; zij die vervolgd worden omwille van de gerechtigheid en wier beloning groot zal zijn. De berg duidde niet een bepaalde top aan, maar in het algemeen de hoogte, in tegenstelling tot de vlakte.

Zo zeggen de bewoners van de valleien: ga naar de berg, zonder daarmee een speciaal punt van de keten aan te duiden waarvan sprake is. De overlevering was nauwkeuriger dan de evangelisten; zij plaatste de berg van de zaligsprekingen niet ver van de stad Tiberias, gelegen aan de rand van het meer van die naam. Achter de berg die Tiberias domineert, bevindt zich een breed plateau, zacht oplopend naar een rots die de top vormt.

Het was op deze rots dat Jezus de nacht doorbracht in gebed en dat hij bij het aanbreken van de dag zijn leerlingen riep en zijn apostelen koos. Daarna daalde hij af naar de menigte die op het plateau op hem wachtte en van daaruit onderwees hij het volk. Volgens Lucas daalde Jezus af en hield hij zijn toespraak op een vlakte. Volgens Mattheus ging hij met het volk een berg op. Lucas meldt nog een detail: Jezus ging eerst naar boven en toen naar beneden, naar het plateau.

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd.

Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Zijn mond opendoen, een Hebraïsme dat de plechtigheid van de handeling aanduidt, de heilige vrijheid van spreken. « Hier heeft Lukas levendig een voorwoord geschreven om te laten zien hoe Jezus zich voorbereidde om te prediken: hij ging een berg op, hij ging zitten, hij opende zijn mond; dit was om de ernst van zijn actie voelbaar te maken.  » (Luther)

 » Veel van de gedachten in dit betoog zijn terug te vinden in de leringen van Jezus en met verschillende toepassingen, die Jezus meer dan eens gebruikte, soms korte zedelijke voorschriften, die ook in zijn leringen zouden voorkomen.  Dit was een mooie, zachte, liefdevolle intrede in de leer en de prediking van Jezus. Hij ging niet, zoals Mozes of een doctor in de wet, te werk met bevelen, dreigementen of verschrikkingen, maar op de meest toegenegen manier, die de harten het meest kon aantrekken, en met genadige beloften. « ( Luther)

Daarna daalde hij af naar de menigte die op het plateau op hem wachtte en het was van daaruit dat hij het volk onderwees. Volgens Lucas daalde Jezus af en hield hij zijn toespraak in een vlakte. Volgens Mattheus ging hij met het volk een berg op. Lucas meldt nog een detail: Jezus ging eerst naar boven en toen naar beneden, naar het plateau.

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte Hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd.

Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Zijn mond opendoen, een Hebraïsme dat de plechtigheid van de handeling aanduidt, de heilige vrijheid van spreken. « Hier heeft Lukas levendig een voorwoord geschreven om te laten zien hoe Jezus zich voorbereidde om te prediken: hij ging een berg op, hij ging zitten, hij opende zijn mond; dit was om de ernst van zijn actie voelbaar te maken.  » (Luther)

  » Veel van de gedachten in dit betoog zijn terug te vinden in de leringen van Jezus en met verschillende toepassingen, die Jezus meer dan eens gebruikte, soms korte zedelijke voorschriften, die ook in zijn leringen zouden voorkomen.  Dit was een mooie, zachte, liefdevolle intrede in de leer en de prediking van Jezus. Hij ging niet, zoals Mozes of een doctor in de wet, te werk met bevelen, dreigementen of verschrikkingen, maar op de meest toegenegen manier, die de harten het meest kon aantrekken, en met genadige beloften. « ( Luther)

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte Hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd. Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Deze liefde had echter een diepe ernst over zich, want zij die Jezus gelukkig verklaarde, waren zeer ellendig in de wereld. Zij waren alleen gelukkig vanwege de belofte die met elk van deze verklaringen gepaard ging en hen motiveerde. De armen van geest zijn zij die zich arm voelen in hun innerlijk leven, moreel en geestelijk arm, en die dus verlangen naar de ware rijkdom van de ziel (de geest is het vermogen waardoor wij in relatie treden met God en het zedelijk leven verwezenlijken). Dit gevoel van armoede voor God is nog geen berouw, maar een diepe, pijnlijke nederigheid die daartoe leidt.

De armen van geest zijn allen wier geest is losgemaakt van de goederen van de aarde, zoals Bossuet zei en eraan toevoegde : « O Heer! Ik geef U alles: ik geef alles op om deel te hebben aan dit koninkrijk! Ik ontdoe mij van hart en geest, en als het U behaagt mij inderdaad te ontdoen, onderwerp ik mij daaraan » (Meditaties over het Evangelie).

Zo opgevat heeft de eerste zaligspreking van Matteüs een antwoord op de eerste zaligspreking van Lucas en niet een betekenis die bijna identiek is aan die van de vierde zaligspreking : « Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid ». Of het nu gaat om geestelijke armoede of wereldlijke armoede, nederigheid of onthechting, of beide, een dergelijke situatie wordt beantwoord met de belofte, of liever de positieve en actuele verklaring: want van hen is het koninkrijk der hemelen.

Zij die wenen, of die rouwen, of die bedroefd zijn, zullen getroost worden, omdat deze droefheid hen brengt naar de bron van vergeving, vrede, leven. Deze zachtmoedigheid, deze overgave aan de wil van God, in aanwezigheid van geweld, onrecht en haat, wordt in hen teweeggebracht door een nederig en bedroefd besef van wat hen ontbreekt. Zij impliceert het afstand doen van de voordelen en vreugden van deze wereld; maar, door een prachtige compensatie, zullen zij die haar beoefenen het land beërven.

Het land der belofte, Kanaän, wordt in zijn geestelijke betekenis genomen en betekent het thuisland daarboven, het koninkrijk Gods, waarvan het bezit verzekerd is aan hen die zachtmoedig zijn. « De wereld gebruikt geweld om het land te bezitten; Jezus leert ons dat het door zachtmoedigheid wordt gewonnen » (Luther)

Deze honger en dorst naar geestelijke goederen die zij missen, naar de ware innerlijke gerechtigheid waarvan zij zich beroofd voelen, naar een leven in overeenstemming met Gods wil, wordt in hen geboren uit de aanleg van een vurig verlangen naar het leven, dat vaak in de Schrift terugkomt. Iedere ziel die dit voor God beleeft, zal verzadigd zijn, verzadigd met gerechtigheid, daar zij naar gerechtigheid hongert en dorst.

De volgende openbaringen van het Evangelie zullen hem leren hoe hij dit zal bereiken. De barmhartigen zijn zij die niet alleen aan hun eigen ellende denken, maar die meeleven met de ellende van hun broeders. Men moet zijn eigen ellende gevoeld hebben, zelf geleden hebben, om in staat te zijn mee te voelen met het lijden van anderen. Men moet het voorwerp van Gods oneindige liefde zijn geweest, om anderen te kunnen liefhebben en hun naastenliefde te kunnen beoefenen.

Dit is de dubbele gedachte die deze zaligheid met de vorige verbindt. Zij wordt er ook mee verbonden door de overweging dat zij die Jezus tot het geluk van zijn leerlingen roept, op de dag van het hoogste oordeel nog barmhartigheid zullen moeten verkrijgen, want hoewel zij verzekerd zullen zijn van het koninkrijk der hemelen, hoewel zij getroost en vervuld zullen zijn van gerechtigheid, zullen er nog vele tekortkomingen en onvolkomenheden in hun leven zijn die bedekt moeten worden. Zij zullen vergeven worden en barmhartigheid betoond worden zoals zij barmhartigheid betoond hebben.

Het hart is, volgens de Schrift, het orgaan van het zedelijk leven. Rein zijn van hart is, in tegenstelling tot uiterlijke werken, vrij zijn van alle bezoedeling, van alle leugenachtigheid, van alle onrechtvaardigheid, van alle kwaadwilligheid in dit intieme centrum van gedachten en gevoelens. Dit is niet de zedelijke toestand van de natuurlijke mens.

Aangezien elke belofte overeenstemt met de gezindheid die in elk van deze zaligsprekingen wordt beschreven, zijn zij die rein van hart zijn gelukkig, omdat zij in Zijn gemeenschap zullen leven zolang zij leven, en Hem op een dag onmiddellijk zullen aanschouwen in de opperste schoonheid van Zijn volmaaktheden, de onuitputtelijke bron van hemelse gelukzaligheid.

  Zij die niet alleen zelf vreedzaam zijn, maar die, nadat zij vrede hebben gevonden, zich inspannen om die voor anderen te verkrijgen en om die vrede onder de mensen te herstellen, waar zij verstoord is. Zij zijn gelukkig, omdat zij genoemd zullen worden onder die zoete en heerlijke titel: zonen Gods. Deze titel drukt een diepe werkelijkheid uit; want omdat deze zonen van God vrede brengen, hebben zij een gelijkenis met hun Vader die « de God des vredes » is Romeinen 16:20; 2 Korintiërs 13:11, zij handelen naar Zijn Geest.

Daarom zijn zij zonen van God, maar bovendien zullen zij zo genoemd worden, hun titel zal door God en door allen erkend worden.  Op grond van de gerechtigheid worden zij die vervolgd worden, gezegend, want voor hen is het Koninkrijk der hemelen. In de achtste zaligheid komt Jezus terug op de eerste. Hij sluit daarmee een harmonische cyclus van ervaringen en beloften af.

De eerste vier betreffen hen die zoeken in hun diepste nood, de laatste vier hen die het koninkrijk van God gevonden hebben en er al enige activiteit in ontplooien. Elke belofte, de bron van geluk die precies en overvloedig beantwoordt aan elke beschreven zielestoestand, straalt een straal van de heerlijkheid van het koninkrijk der hemelen: voor de bedroefden, vertroosting; voor de zachtmoedigen, bezit van de aarde ; voor de hongerigen, verzadiging; voor de barmhartigen, barmhartigheid; voor de reinen van hart, het aanschijn van God; voor hen die vrede geven, de titel van kinderen Gods.

 Maar in de eerste en de laatste zaligspreking deelt Jezus, die de Meester is van het Koninkrijk der hemelen, het geheel uit aan de armen en de vervolgden; en daar alleen spreekt Hij in de tegenwoordige tijd: « Dit Koninkrijk is het hunne. De beloning, die geenszins de waarheid van de verlossing door genade door het geloof afzwakt, is groot in verhouding tot de trouw en de liefde waarmee de discipelen van Jezus voor Zijn naam hebben geleden. Maar geen christen zoekt deze beloning los van God en van het geluk Hem te dienen, anders zou hij verliezen wat haar groot en zoet maakt.

 Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ beleven.org. : klik hier om het artikel te lesen →  Allerheiligen 2021 

◊ Weet van je viert  : klik hier om het artikel te lesen → Allerheiligen - Feest

♥ Sint-Vitusparochie Leeuwarden : « Zaligsprekingen »

Allerheiligen ist das Fest aller Heiligen

Freut euch und seid fröhlich, denn euer Lohn ist groß im Himmel !

# Allerheiligen ist ein katholischer Feiertag, der am 1. November begangen wird und an dem die katholische Kirche alle bekannten und unbekannten Heiligen ehrt. Die liturgische Feier beginnt mit der Vesper am Abend des 31. Oktober und endet am Ende des 1. November. Sie findet einen Tag vor dem Gedenken an die verstorbenen Gläubigen statt, dessen Feierlichkeit offiziell auf den 2. November festgelegt wurde. Die Protestanten verehren keine Heiligen, aber einige lutherische Kirchen feiern dieses Fest. Sowohl die orthodoxen Kirchen als auch die katholischen Ostkirchen des byzantinischen Ritus feiern Allerheiligen weiterhin am Sonntag nach Pfingsten.

In den Ostkirchen gab es bereits im vierten Jahrhundert Feste zu Ehren aller Märtyrer am Sonntag nach Pfingsten. Auch heute noch feiert die Gemeinschaft der orthodoxen Kirchen an diesem Tag Allerheiligen. In Rom wurde bereits im 5. Jahrhundert am Sonntag nach Pfingsten ein Fest zu Ehren der Heiligen und Märtyrer gefeiert. Nachdem das Pantheon in Rom in ein Heiligtum umgewandelt worden war, weihte Papst Bonifatius IV. es am 13. Mai 610 zur Kirche St. Maria und die Märtyrer. Bonifatius IV. wollte allen christlichen Märtyrern gedenken, deren Leichname in diesem Schrein geehrt wurden.

Das Fest Allerheiligen wurde dann am 13. Mai gefeiert, dem Jahrestag der Einweihung dieser Kirche zu Ehren der Märtyrer, vielleicht auch in Anlehnung an ein Fest, das die syrische Kirche im vierten Jahrhundert feierte. Es ersetzte das Lemuria-Fest des alten Roms, das an diesem Tag gefeiert wurde, um böse Geister abzuwehren. Die Feier des christlichen Festes Allerheiligen am 1. November ist eine katholische Besonderheit, die im 8. Möglicherweise stammt es aus dieser Zeit, dass es am 1. November gefeiert wurde, als Papst Gregor III. eine Kapelle im Petersdom in Rom allen Heiligen widmete.

Um 835 ordnete Papst Gregor IV. an, dass das Fest in der gesamten Christenheit gefeiert werden sollte. Einigen Historikern zufolge war diese Entscheidung der Grund dafür, dass das Fest Allerheiligen auf den 1. November gelegt wurde. Auf Anraten von Gregor IV. führte Kaiser Ludwig der Fromme im gesamten Karolingerreich das Fest aller Heiligen ein. Bereits im 9. Jahrhundert wurde an Allerheiligen ein lokales Totengedenken gefeiert. Im Jahr 998 führten die Mönche von Cluny am 2. November ein Totenfest ein, das im 13. Jahrhundert als Gedenken an die verstorbenen Gläubigen in die römische Liturgie aufgenommen wurde.

 Aus dem Matthäus-Evangelium

01 Als Jesus die Menschenmenge sah, stieg er auf den Berg. Er setzte sich, und seine Jünger kamen zu ihm. 02 Dann öffnete er seinen Mund und lehrte sie. Er sagte: 03 Selig sind die Armen im Geiste, denn ihrer ist das Himmelreich. 04 Selig sind die Trauernden, denn sie werden getröstet werden. 05 Selig sind die Sanftmütigen, denn sie werden das Erdreich zum Erbe erhalten. 06 Selig sind, die hungern und dürsten nach der Gerechtigkeit, denn sie werden satt werden. 07 Selig sind die Barmherzigen, denn sie werden Barmherzigkeit erlangen. 08 Selig sind die reinen Herzens, denn sie werden Gott schauen. 09 Selig sind die Friedensstifter, denn sie werden Söhne Gottes genannt werden. 10 Selig sind, die um der Gerechtigkeit willen verfolgt werden; denn ihrer ist das Himmelreich. 11 Selig seid ihr, wenn sie euch beschimpfen, verfolgen und alles Böse gegen euch behaupten um meinetwillen. 12 Freut euch und seid fröhlich, denn euer Lohn ist groß im Himmel. So verfolgten sie die Propheten, die vor euch waren. (Mt 5,1-12a)

Die Seligpreisungen

Nachdem Jesus auf ein Hochplateau des Berges gestiegen ist, setzt er sich vor die um ihn versammelte Menge und beginnt feierlich mit der folgenden Lehre. In acht Seligpreisungen verkündet er das Glück und zeigt die Eigenschaften derer auf, die Anteil am Reich der Zwei haben. Es sind vor allem diejenigen, die nach den geistigen Gütern dieses Reiches streben : die Armen im Geiste, deren Demut sie in den Besitz des Reiches bringt ; die Weinenden, die Trost finden werden; die Sanftmütigen, die durch ihre Sanftmut die Erde gewinnen werden; die nach Gerechtigkeit Hungernden und Dürstenden, die ihren sehnlichen Wunsch gestillt sehen werden. Die nächsten sind diejenigen, die die Veranlagung und den Zustand von Gliedern des Reiches haben: die Barmherzigen, die Barmherzigkeit erlangen werden ; die, die reinen Herzens sind und Gott sehen werden; die, die Frieden bringen und Söhne Gottes genannt werden; die, die um der Gerechtigkeit willen verfolgt werden und deren Lohn groß sein wird.

Der Berg bezeichnete keinen bestimmten Gipfel, sondern allgemein die Höhe, im Gegensatz zur Ebene. So sagen die Bewohner der Täler : Geh auf den Berg, ohne damit einen bestimmten Punkt der Kette zu bezeichnen, um den es geht. Die Überlieferung war präziser als die Evangelisten; sie verortete den Berg der Seligpreisungen nicht weit von der Stadt Tiberias, die am Ufer des gleichnamigen Sees liegt. Hinter dem Berg, der Tiberias dominiert, befindet sich ein weites Plateau, das sanft zu einem Felsen abfällt, der den Gipfel bildet. Auf diesem Felsen verbrachte Jesus die Nacht im Gebet und bei Tagesanbruch rief er seine Jünger und wählte seine Apostel.

Dann stieg er zu der Menschenmenge hinab, die ihn auf dem Plateau erwartete, und von dort aus lehrte er das Volk. Nach dem Bericht des Lukas ging Jesus hinunter und hielt seine Rede auf einer Ebene. Nach Matthäus ging er mit dem Volk auf einen Berg. Lukas berichtet noch ein weiteres Detail: Jesus stieg zuerst auf den Gipfel und dann auf die Hochebene hinunter.

Am Fuße des Felsens, auf der Spitze des Plateaus, befindet sich eine kleine Plattform, eine Art natürliche Kanzel, von der aus eine große Menschenmenge ihn leicht sehen und hören kann. An dieser Stelle saß Jesus. Seine Jünger, diejenigen, die er zum Apostolat berufen hatte, und diejenigen, die sein Wort bereits gehört und gekostet hatten, umgaben ihn wie immer. Diese Rede, in der die geistigen und erhabenen Grundsätze des Reiches, das Jesus zu gründen gekommen war, dargelegt wurden, konnte nicht von allen verstanden und nur von denen in die Tat umgesetzt werden, die vom Geist dieses Reiches beseelt waren; aber Jesus sprach und lehrte mit Blick auf die Zukunft. Sein Wort war eine Offenbarung, und wenn sein Werk vollendet ist, wird dieses Wort Licht und Leben in den Herzen seiner Erlösten werden.

Den Mund öffnen, ein Hebraismus, der auf die Feierlichkeit der Handlung, die heilige Freiheit der Rede hinweist. « Lukas stellt seinen Worten anschaulich voran, wie sich Jesus auf die Predigt vorbereitete: Er stieg auf einen Berg, setzte sich hin und öffnete seinen Mund, um die Ernsthaftigkeit seines Handelns zu verdeutlichen. « (Luther)

« Viele der Gedanken in dieser Rede finden sich in den Lehren Jesu wieder, mit verschiedenen Anwendungen, die Jesus mehr als einmal verwendete, manchmal kurze moralische Gebote, die auch in seinen Lehren erscheinen sollten.   Das war ein schöner, sanfter, liebevoller Einstieg in die Lehre und Verkündigung Jesu. Er ging nicht wie Mose oder ein Gesetzeslehrer mit Befehlen, Drohungen oder Schrecken vor, sondern auf die liebevollste Weise, die am ehesten die Herzen anspricht, und mit gnädigen Verheißungen. « ( Luther)

Diese Liebe hatte jedoch einen tiefen Ernst, denn diejenigen, die Jesus für glücklich erklärte, waren in der Welt sehr unglücklich. Glücklich waren sie nur aufgrund der Verheißung, die jede dieser Erklärungen begleitete und sie motivierte. Die Armen im Geiste sind diejenigen, die sich in ihrem inneren Leben arm fühlen, moralisch und geistig arm, und sich daher nach dem wahren Reichtum der Seele sehnen (der Geist ist die Fähigkeit, durch die wir in Beziehung zu Gott treten und das sittliche Leben verwirklichen). Dieses Gefühl der Armut vor Gott ist noch keine Reue, sondern eine tiefe, schmerzhafte Demut, die zu ihr führt.

Die Armen im Geiste sind all jene, deren Geist von den Gütern der Erde losgelöst ist, wie Bossuet sagte und hinzufügte: « O Herr ! Ich gebe dir alles : Ich gebe alles auf, um Anteil an diesem Reich zu haben ! Ich entkleide mich des Herzens und des Geistes, und wenn es dir gefällt, mich wirklich zu entkleiden, so füge ich mich dem » (Meditationen über das Evangelium). So verstanden entsprach die erste Seligpreisung des Matthäus der ersten Seligpreisung des Lukas und hatte nicht eine fast identische Bedeutung wie die vierte Seligpreisung : « Selig sind, die hungern und dürsten nach Gerechtigkeit ». Ob es sich um geistliche oder zeitliche Armut handelt, um Demut oder Abgehobenheit oder beides, auf eine solche Situation antwortet die Verheißung oder vielmehr die positive und gegenwärtige Erklärung: Denn ihnen gehört das Himmelreich.

 Diejenigen, die weinen, trauern oder traurig sind, werden getröstet, denn diese Traurigkeit führt sie zur Quelle der Vergebung, des Friedens und des Lebens. Diese Sanftmut, diese Hingabe an den Willen Gottes in der Gegenwart von Gewalt, Ungerechtigkeit und Hass entsteht in ihnen durch ein demütiges und betrübtes Gefühl für das, was ihnen fehlt. Es bedeutet den Verzicht auf die Vorteile und Freuden dieser Welt ; aber als großartige Entschädigung werden diejenigen, die es praktizieren, das Land erben. Das Land der Verheißung, Kanaan, wird in seinem geistlichen Sinn verstanden und bedeutet die Heimat im Himmel, das Reich Gottes, dessen Besitz den Sanftmütigen zugesichert ist. « Die Welt wendet Gewalt an, um das Land in Besitz zu nehmen; Jesus lehrt uns, dass es durch Sanftmut gewonnen wird » (Luther)

Dieser Hunger und Durst nach den geistigen Gütern, die ihnen fehlen, nach der wahren inneren Gerechtigkeit, derer sie sich beraubt fühlen, nach einem Leben, das dem Willen Gottes entspricht, entsteht in ihnen aus den Dispositionen eines glühenden Lebenswillens, der in der Heiligen Schrift oft wiederkehrt. Jede Seele, die dies vor Gott erfährt, wird zufrieden sein, zufrieden mit der Gerechtigkeit, denn nach Gerechtigkeit hungert und dürstet sie. Die nachfolgenden Offenbarungen des Evangeliums werden ihn lehren, wie er dies erreichen kann. Die Barmherzigen sind diejenigen, die nicht nur an ihr eigenes Elend denken, sondern die mit dem Elend ihrer Brüder mitfühlen. Man muss sein eigenes Elend gespürt haben, selbst gelitten haben, um mit dem Leiden anderer mitfühlen zu können. Man muss das Objekt der unendlichen Liebe Gottes gewesen sein, um andere lieben zu können und ihnen gegenüber Nächstenliebe zu üben.

Dies ist der doppelte Gedanke, der diese Seligpreisung mit den vorhergehenden verbindet. Mit ihnen ist auch die Überlegung verbunden, dass diejenigen, die Jesus zur Glückseligkeit seiner Jünger beruft, am Tag des Jüngsten Gerichts noch Barmherzigkeit erlangen müssen, denn obwohl sie des Himmelreichs gewiss sein werden, obwohl sie getröstet und mit Gerechtigkeit erfüllt sein werden, wird es in ihrem Leben noch viele Mängel und Unvollkommenheiten geben, die es zu beheben gilt. Ihnen wird vergeben und Barmherzigkeit entgegengebracht, so wie sie Barmherzigkeit gezeigt haben.

Das Herz ist nach der Heiligen Schrift das Organ des sittlichen Lebens. Ein reines Herz zu haben bedeutet, im Gegensatz zu den äußeren Werken, frei zu sein von jeglicher Verunreinigung, von jeglicher Falschheit, von jeglicher Ungerechtigkeit, von jeglicher Bosheit in diesem intimen Zentrum der Gedanken und Gefühle. Dies ist nicht der moralische Zustand des natürlichen Menschen.  Da jede Verheißung der in jeder dieser Seligpreisungen beschriebenen Gesinnung entspricht, sind diejenigen, die reinen Herzens sind, glücklich, denn sie werden zu Lebzeiten in Seiner Gemeinschaft leben und Ihn eines Tages in der höchsten Schönheit Seiner Vollkommenheiten, der unerschöpflichen Quelle der himmlischen Glückseligkeit, unmittelbar betrachten.

Diejenigen, die nicht nur selbst friedlich sind, sondern die, nachdem sie Frieden gefunden haben, danach streben, ihn anderen zu verschaffen und ihn unter den Menschen wiederherzustellen, wo er gestört ist. Sie sind glücklich, weil sie mit dem süßen und herrlichen Titel « Söhne Gottes » bezeichnet werden. Dieser Titel drückt eine tiefe Realität aus; denn da diese Söhne Gottes Frieden bringen, haben sie eine Ähnlichkeit mit ihrem Vater, der « der Gott des Friedens » ist (Römer 16,20; 2. Korinther 13,11), sie handeln nach seinem Geist. Deshalb sind sie Söhne Gottes, aber sie werden auch als solche bezeichnet werden, ihr Titel wird von Gott und allen anerkannt werden.

Um der Gerechtigkeit willen werden die Verfolgten gesegnet ; denn ihrer ist das Himmelreich. In der achten Seligpreisung kehrt Jesus zur ersten zurück. Damit schließt er einen harmonischen Kreislauf von Erfahrungen und Versprechen. Die ersten vier betreffen diejenigen, die in ihrer tiefsten Not suchen, die letzten vier diejenigen, die das Reich Gottes gefunden haben und bereits eine gewisse Aktivität entwickeln. Jede Verheißung, eine Quelle des Glücks, die genau und reichlich auf jede beschriebene Gemütsverfassung antwortet, lässt einen Strahl der Herrlichkeit des Himmelreichs aufleuchten : den Bedrängten Trost; den Sanftmütigen Besitz der Erde ; den Hungrigen Sättigung ; den Barmherzigen Gnade; den Reinen des Herzens Anblick Gottes; den Friedfertigen den Titel der Kinder Gottes.

Aber in den ersten und letzten Seligpreisungen hat Jesus, der Herr des Himmelreichs, es ganz den Armen und Verfolgten gegeben, und nur dort spricht er im Präsens : « Dieses Reich ist ihr. Der Lohn, der die Wahrheit der Errettung aus Gnade durch den Glauben in keiner Weise abschwächt, ist groß im Verhältnis zu der Treue und Liebe, mit der die Jünger Jesu für seinen Namen gelitten haben. Aber kein Christ sucht diesen Lohn neben Gott und dem Glück, ihm zu dienen, sonst würde er das verlieren, was ihn groß und süß macht. « Jesus zeigte seinen verfolgten Jüngern einen Grund zur Freude in dem Gedanken

Diakon Michel Houyoux

Links zu anderen christlichen Websites

◊ Mystici Coroiris : klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen →  Das Fest aller Heiligen Allerheiligen

◊ Katholisch (Deutschland) : klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen → Allerheiligen

♥Allerheiligen und Allerseelen

All Saints’ Day is the feast of all saints

 Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven !

# All Saints’ Day is a Catholic feast day, celebrated on 1 November, during which the Catholic Church honours all saints, known and unknown. The liturgical celebration begins at Vespers on the evening of 31 October and ends at the end of 1 November. It precedes by one day the Commemoration of the Faithful departed, whose solemnity has been officially set for 2 November. Protestants do not worship saints, but some Lutheran churches do celebrate this festival. The Orthodox Churches as well as the Eastern Catholic Churches of the Byzantine rite continue to celebrate All Saints’ Sunday on the Sunday after Pentecost.

Festivals honouring all martyrs existed in the Eastern Churches as early as the fourth century on the Sunday after Pentecost. Today, the Communion of Orthodox Churches still celebrates All Saints’ Sunday on this date. In Rome, in the 5th century, a festival in honour of the saints and martyrs was already celebrated on the Sunday after Pentecost. After the Pantheon in Rome was converted into a sanctuary, Pope Boniface IV consecrated it on 13 May 610 as the Church of St. Mary and the Martyrs. Boniface IV wanted to commemorate all the Christian martyrs whose bodies were honoured in this shrine.

The feast of All Saints was then celebrated on 13 May, the anniversary of the dedication of this church to the martyrs, perhaps also in reference to a feast celebrated by the Syrian Church in the 4th century. It replaced the Lemuria festival of ancient Rome, which was celebrated on this date to ward off evil spectres. The celebration of the Christian feast of All Saints’ Day on 1 November is a Catholic specificity that appeared in the West in the 8th century. Indeed, it may have been from this period that it was celebrated on 1 November, when Pope Gregory III dedicated a chapel in St Peter’s Basilica in Rome to all the saints.

Around 835, Pope Gregory IV ordered that the feast be celebrated throughout Christendom. According to some historians, this decision was the reason why the feast of All Saints’ Day was set for 1 November. On the advice of Gregory IV, the Emperor Louis the Pious instituted the feast of all saints throughout the Carolingian Empire. The celebration of All Saints’ Day was followed locally by an office for the dead as early as the 9th century. In 998, the monks of Cluny instituted a feast of the dead on 2 November, which entered the Roman liturgy as a commemoration of the faithful dead in the 13th century.

 From the Gospel of Matthew

01 When Jesus saw the crowds, he went up the mountain. He sat down, and his disciples came to him. 02 Then he opened his mouth and taught them. He said: 03 « Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven. 04 Blessed are those who mourn, for they will be comforted. 05 Blessed are the meek, for they will receive the earth as an inheritance. 06 Blessed are those who hunger and thirst for righteousness, for they will be filled. 07 Blessed are the merciful, for they will receive mercy. 08 Blessed are the pure in heart, for they will see God. 09 Blessed are the peacemakers, for they will be called sons of God.

10 Blessed are those who are persecuted for righteousness’ sake, for theirs is the kingdom of heaven. 11 Blessed are you if they insult you, persecute you, and say all kinds of evil against you falsely for my sake. 12 Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven. This is how they persecuted the prophets who were before you. (Mt 5, 1-12a)

The Beatitudes

Jesus, having ascended to a high plateau on the mountain, sits down with the crowds lined up around him and solemnly begins the teaching that follows. In eight beatitudes he proclaims happiness and indicates the qualities of those who have a share in the kingdom of the two. They are, first of all, those who aspire to the spiritual goods of this kingdom : the poor in spirit, whose humility puts them in possession of the kingdom ; those who weep, who will find consolation ; those who are meek, who by their meekness will win the earth ; those who hunger and thirst for justice, who will see their ardent desire satisfied. Next are those who possess the dispositions and are in the condition of members of the kingdom: the merciful, who will obtain mercy; those who are pure in heart and will see God ; those who bring peace and will be called sons of God ; those who are persecuted for righteousness’ sake and whose reward will be great.

The mountain did not designate any particular summit, but in general the height, as opposed to the plain. Thus the inhabitants of the valleys say: go to the mountain, without indicating by this a special point of the chain of which it is a question. Tradition was more precise than the evangelists ; it placed the mountain of the Beatitudes not far from the city of Tiberias, situated on the edge of the lake of that name. Behind the mountain that dominates Tiberias is a wide plateau, sloping gently upwards towards a rock that forms the summit. It was on this rock that Jesus spent the night in prayer and that at daybreak he called his disciples and chose his apostles.

Then he went down to the crowd that was waiting for him on the plateau and it was from there that he taught the people. According to Luke, Jesus went down and it was in a plain that he gave his speech. According to Matthew, he went up a mountain with the people. Luke reports one more detail: Jesus first went up to the top and then down to the plateau.

At the foot of the rock, at the top of the plateau, there is a small platform, a sort of natural pulpit, from which a large crowd can easily see and hear him. It was from this spot that Jesus sat. His disciples, those of them whom he called to the apostolate and those who had already heard and tasted his word, surrounded him as always.

This discourse, which set forth the spiritual and sublime principles of the kingdom which Jesus came to found, could not be understood by all, nor could it be put into practice except by those who were animated by the spirit of that kingdom; but Jesus spoke and taught with a view to the future. His word was a revelation, and when his work is done, that word will become light and life in the hearts of his redeemed.

Opening his mouth, a Hebraism that indicates the solemnity of the action, the holy freedom of speech. « Here Luke vividly wrote a preface to show how Jesus prepared to preach: he went up a mountain, he sat down, he opened his mouth; this was to make the seriousness of his action felt. » (Luther)

« Many of the thoughts in this discourse are found in the teachings of Jesus and with different applications, which Jesus used more than once, sometimes short moral precepts, which were also to appear in his teachings.   This was a beautiful, gentle, loving entry into the doctrine and preaching of Jesus. He did not proceed, like Moses or a doctor of the law, by commands, threats, or terrors, but in the most affectionate manner, most likely to attract hearts, and by gracious promises. » ( Luther)

Then he went down to the crowd that was waiting for him on the plateau and it was from there that he taught the people. According to Luke, Jesus went down and it was in a plain that he gave his speech. According to Matthew, he went up a mountain with the people. Luke reports one more detail: Jesus first went up to the top and then down to the plateau.

At the foot of the rock, at the top of the plateau, there is a small platform, a sort of natural pulpit, from which a large crowd can easily see and hear him. It was from this spot that Jesus sat. His disciples, those of them whom he called to the apostolate and those who had already heard and tasted his word, surrounded him as always. This discourse, which set forth the spiritual and sublime principles of the kingdom which Jesus came to found, could not be understood by all, nor could it be put into practice except by those who were animated by the spirit of that kingdom; but Jesus spoke and taught with a view to the future. His word was a revelation, and when his work is done, that word will become light and life in the hearts of his redeemed.

Opening his mouth, a Hebraism that indicates the solemnity of the action, the holy freedom of speech. « Here Luke vividly wrote a preface to show how Jesus prepared to preach: he went up a mountain, he sat down, he opened his mouth; this was to make the seriousness of his action felt. » (Luther)

« Many of the thoughts in this discourse are found in the teachings of Jesus and with different applications, which Jesus used more than once, sometimes short moral precepts, which were also to appear in his teachings.   This was a beautiful, gentle, loving entry into the doctrine and preaching of Jesus. He did not proceed, like Moses or a doctor of the law, by commands, threats, or terrors, but in the most affectionate manner, most likely to attract hearts, and by gracious promises. » ( Luther)

However, this love had a deep seriousness about it, for those whom Jesus declared to be happy were very miserable in the world. They were happy only because of the promise that accompanied each of these declarations and motivated them. The poor in spirit are those who feel poor in their inner life, morally and spiritually poor, and thus long for the true riches of the soul (the spirit being the faculty by which we enter into relationship with God and realise the moral life). This feeling of poverty before God is not yet repentance, but a deep, painful humility that leads to it.

The poor in spirit are all those whose minds are detached from the goods of the earth, as Bossuet said and added : « O Lord! I give you everything: I abandon everything to have a share in this kingdom! I strip myself of heart and spirit, and when it pleases you to strip me indeed, I submit to it » (Meditations on the Gospel). Thus understood, the first beatitude of Matthew responded to the first beatitude of Luke and did not have a meaning almost identical to that of the fourth beatitude: « Blessed are those who hunger and thirst for justice ». Whether it be spiritual poverty or temporal poverty, humility or detachment, or both, such a situation is answered by the promise, or rather the positive and present declaration: for theirs is the kingdom of heaven.

 Those who weep, or who mourn, or who are sad, will be comforted, because this sadness brings them to the source of forgiveness, peace, life. This gentleness, this surrender to God’s will, in the presence of violence, injustice and hatred, is produced in them by a humble and saddened sense of what they lack. It implies the renunciation of the advantages and joys of this world; but, by a magnificent compensation, those who practise it will inherit the land. The land of promise, Canaan, is taken in its spiritual sense and signifies the homeland above, the kingdom of God, the possession of which is assured to those who are meek. « The world uses force to possess the land; Jesus teaches us that it is won by gentleness » (Luther)

This hunger and thirst for spiritual goods which they lack, for the true inner justice of which they feel deprived, for a life in conformity with God’s will, is born in them from the dispositions of an ardent desire for life, which often recurs in Scripture. Every soul that experiences this before God will be satisfied, satisfied with justice, since it is of justice that it hungers and thirsts. The subsequent revelations of the Gospel will teach him how he will achieve this. The merciful are those who do not think only of their own misery, but who sympathise with the misery of their brothers. One must have felt one’s own misery, have suffered oneself, to be able to sympathise with the suffering of others. One must have been the object of God’s infinite love in order to be able to love others and practice charity towards them.

This is the double thought that links this beatitude to the previous ones. It is also linked to them by the consideration that those whom Jesus calls to the happiness of his disciples will still need to obtain mercy on the day of the supreme judgement, for although they will be assured of the kingdom of heaven, although they will be comforted and filled with justice, there will still be many shortcomings and imperfections in their lives that need to be covered. They will be forgiven and shown mercy as they have shown mercy.

The heart is, according to Scripture, the organ of the moral life. To be pure of heart is, in contrast to external works, to be free from all defilement, from all falsehood, from all injustice, from all malice in this intimate centre of thoughts and feelings. This is not the moral state of the natural man.  As each promise corresponds to the disposition described in each of these beatitudes, those who are pure in heart are happy, because they will live in His communion while they are alive, and will one day immediately contemplate Him in the supreme beauty of His perfections, the inexhaustible source of heavenly bliss.

Those who are not only peaceful themselves, but who, having found peace, endeavour to procure it for others and to restore it among men, where it is disturbed. They are happy, because they will be called by that sweet and glorious title: sons of God. This title expresses a profound reality; for as these sons of God bring peace, they have a likeness to their Father who is « the God of peace » Romans 16:20; 2 Corinthians 13:11, they act according to His Spirit. Therefore they are sons of God, but moreover they will be called such, their title will be recognised by God and by all.

 Because of righteousness, those who are persecuted are blessed, for theirs is the kingdom of heaven. In the eighth beatitude, Jesus returned to the first. He thus closes a harmonic cycle of experiences and promises. The first four concern those who seek in their deepest need, the last four those who have found and are already developing some activity in the kingdom of God. Each promise, the source of happiness responding exactly and abundantly to each state of soul described, shines a ray of the glory of the kingdom of heaven: to the afflicted, consolation; to the meek, possession of the earth; to the hungry, satiation; to the merciful, mercy; to the pure in heart, the sight of God; to those who give peace, the title of children of God.

 But in the first and last beatitudes, Jesus, who is the Master of the kingdom of heaven, dispensed it entirely to the poor and the persecuted; and there alone He spoke in the present tense: « This kingdom is theirs. The reward, which in no way weakens the truth of salvation by grace through faith, is great in proportion to the faithfulness and love with which the disciples of Jesus suffered for His name. However, no Christian seeks this reward apart from God and the happiness of serving him, otherwise he would lose what makes it great and sweet.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian sites

◊ BBC Religionq : click here to read the paper → Christianity : All Saints’ Day and All .Souls’ Day

◊ triviasharp.com  : click here to read the paper → All Saints Day 2021: Facts About the Feast of All Saints

The Feast of All Saints