Jeudi de la vingt-huitième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire

Mahomet (570-632), Prophète d’un Islam de paix, de tolérance et de rectitude

# La tombe des Prophètes, aussi appelée tombe des prophètes Aggée, Zacharie et Malachie, est une grotte funéraire situé dans le cimetière juif du mont des Oliviers à Jérusalem, près de l’hôtel Seven Arches. Elle date de la période byzantine. Selon des traditions juives médiévales, ce complexe funéraire abrite les tombes des prophètes Aggée, Zacharie et Malachie1.

x

Les premiers témoignages mentionnent seulement Aggée. Dans les descriptions ultérieures viennent s’ajouter Zacharie et Malachie. Le tombeau des Patriarches est un monument construit durant la période du Second Temple sur un ensemble de grottes, situé dans la vieille ville d’Hébron, au sud-ouest de la Cisjordanie.

x

Le monument abrite des cénotaphes construits au-dessus de tombes attribuées aux patriarches bibliques Abraham, Isaac, Jacob et à leurs épouses Sarah, Rébecca et Léa. Un édifice accolé au mur sud-ouest abrite un cénotaphe attribué à Joseph. Il est l’un des endroits les plus sacrés du judaïsme et selon la tradition juive, la caverne est aussi le lieu de sépulture d’Adam et Ève. C’est un lieu saint et un site de pèlerinage pour les religions monothéistes : judaïsme, christianisme et islam. Le lieu est identifié au site biblique de Machpéla acheté par Abraham pour y enterrer sa femme Sarah puis les autres membres de sa famille. Il est appelé dans la tradition juive « grotte de Machpéla », Un mur d’enceinte fut construit autour du site à l’époque d’Hérode le Grand au Ier siècle av. J.-C.

x

Les Byzantins e’ transformèrent et ensuite, il fut transformé en église au Ve / VIe siècles, les musulmans en mosquée connue sous le nom de « mosquée d’Abraham » au VIIe siècle et ensuite les croisés en « église Saint-Abraham » au XIIIe siècle. Les cénotaphes datent des IXe siècle et XIVe siècle. Aujourd’hui, on y trouve une synagogue et une mosquée.

x

Le judaïsme considère ce lieu comme le deuxième lieu saint après le mont du Temple, pour être le premier morceau de terre du pays de Canaan (terre promise) acheté par Abraham. Selon la tradition juive (TBErouvin 53a, Pirke de Rabbi Éliézer 20), quatre couples y sont enterrés : Adam et Ève ; Abraham et Sarah ; Isaac et Rebecca ; Jacob et Léa (Rachel, la seconde épouse de Jacob, ne fut pas inhumée à cet endroit, mais au tombeau de Rachel, à côté de Bethlée)

x

Le lieu est connu par les musulmans comme la mosquée d’Abraham. Selon le Coran, le patriarche et prophète Abraham fut reconstruit la Kaaba de La Mecque avec son fils aîné Ismaël. Après la conquête musulmane de la ville de Hébron par Omar au VIIe siècle, le grand monument qui avait été édifié à l’époque d’Hérode le Grand au Ier siècle fut reconstruit en mosquée. Pendant les croisades au XIIIe siècle, les chrétiens le transformèrent temporairement en église, avant qu’il ne redevienne une mosquée.

De l’évangile selon Luc

47 Quel malheur pour vous, parce que vous bâtissez les tombeaux des prophètes, alors que vos pères les ont tués. 48 Ainsi vous témoignez que vous approuvez les actes de vos pères, puisque eux-mêmes ont tué les prophètes, et vous, vous bâtissez leurs tombeaux.49 C’est pourquoi la Sagesse de Dieu elle-même a dit : Je leur enverrai des prophètes et des apôtres ; parmi eux, ils en tueront et en persécuteront.

50 Ainsi cette génération devra rendre compte du sang de tous les prophètes qui a été versé depuis la fondation du monde, 51 depuis le sang d’Abel jusqu’au sang de Zacharie, qui a péri entre l’autel et le sanctuaire. Oui, je vous le déclare : on en demandera compte à cette génération.

52 Quel malheur pour vous, docteurs de la Loi, parce que vous avez enlevé la clé de la connaissance ; vous-mêmes n’êtes pas entrés, et ceux qui voulaient entrer, vous les en avez empêchés. » 53 Quand Jésus fut sorti de la maison, les scribes et les pharisiens commencèrent à s’acharner contre lui et à le harceler de questions ; 54 ils lui tendaient des pièges pour traquer la moindre de ses paroles.»  (Lc 11, 47-54)

Bâtir les tombeaux des prophètes

Le reproche que Jésus adressa à ses auditeurs diffère de celui qui se lit dans l’évangile selon Matthieu. Bâtir les tombeaux des prophètes était, dans leur intention, une œuvre réparatrice de piété ; mais, par une ironie des faits que Jésus releva, ils perpétuèrent le souvenir de la conduite de leurs pères en consommant leur œuvre. Au lieu de laisser tomber leurs crimes dans l’oubli, ils en élevèrent les monuments.

Ils se constituèrent les témoins du meurtre des hommes de Dieu et ils l’approuvèrent ; car eux, les tuèrent, ajouta Jésus, et vous, vous bâtissiez leurs tombeaux. Sans doute, les auditeurs de Jésus auraient pu répondre qu’en honorant les prophètes martyrs, ils protestaient contre leur meurtre ; mais comme, en présence même de Jésus, le plus grand des prophètes.

Ils se montraient remplis de haine contre la vérité divine, ils témoignaient par là que leurs soins pour les tombeaux des prophètes n’étaient qu’un acte d’hypocrisie. Jésus dévoila dans leur cœur le vrai commentaire de leurs actions.

Dans la tradition apostolique, on s’était habitué à citer les paroles de Jésus avec cette formule : « la sagesse divine a dit » Hofmann, Bernhard Weiss, M. Godet appliquèrent le terme de sagesse de Dieu, au plan conçu par Dieu pour le salut. La relation que Luc conserva de ce discours est conforme à celle de Matthieu, où Jésus dit sans formule de citation : « C’est pourquoi, voici, je vous envoie des prophètes »

 « Parce qu’ayant enlevé la clef de la connaissance, vous n’êtes pas entrés vous-mêmes, ceux qui entraient, vous les avez empêchés. » (Lc 11, 52) Dans l’évangile selon Matthieu, ces paroles s’adressèrent à la fois aux scribes et aux pharisiens, comme tout le discours.

Dans le récit de Luc, elles ne concernèrent que les légistes auxquels Jésus parla, car c’étaient les docteurs de la loi qui s’arrogèrent le droit d’interpréter les Écritures, de les enseigner aux jeunes rabbins et de les appliquer au peuple, dans les diverses circonstances de la vie sociale.

La connaissance de Dieu et du salut fut comparée par Jésus à une maison ou à un temple que les scribes fermèrent après s’être saisis de la clef. Non seulement ces savants théologiens n’y entrèrent pas entrés, mais ils empêchèrent, par leurs erreurs et leur opposition, ceux qui voulurent entrer.

Dans la tradition apostolique, on s’était habitué à citer les paroles de Jésus avec cette formule : « la sagesse divine a dit » Hofmann, Bernhard Weiss, M. Godet appliquèrent le terme de sagesse de Dieu, au plan conçu par Dieu pour le salut. La relation que Luc conserva de ce discours est conforme à celle de Matthieu, où Jésus dit sans formule de citation : « C’est pourquoi, voici, je vous envoie des prophètes »

« Parce qu’ayant enlevé la clef de la connaissance, vous n’êtes pas entrés vous-mêmes, ceux qui entraient, vous les avez empêchés. » (Lc 11, 52) Dans l’évangile selon Matthieu, ces paroles s’adressèrent à la fois aux scribes et aux pharisiens, comme tout le discours.

Dans le récit de Luc, elles ne concernèrent que les légistes auxquels Jésus parla, car c’étaient les docteurs de la loi qui s’arrogèrent le droit d’interpréter les Écritures, de les enseigner aux jeunes rabbins et de les appliquer au peuple, dans les diverses circonstances de la vie sociale.

La connaissance de Dieu et du salut fut comparée par Jésus à une maison ou à un temple que les scribes fermèrent après s’être saisis de la clef. Non seulement ces savants théologiens n’y entrèrent pas entrés, mais ils empêchèrent, par leurs erreurs et leur opposition, ceux qui voulurent entrer. « …lui dressant des pièges pour surprendre quelque parole sortie de sa bouche. » (Lc 11, 54)

Diacre Michel Houyoux

Complément

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article → Saint Calliste Ier, pape et martyr (155-222)

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article →  Jeudi de la 28^e semaine année Impaire 

◊ Dom Armand Veilleux (Abbaye de Maredsous (Belgique)  : cliquez ici pour lire l’article →  HOMÉLIE POUR LE JEUDI DE LA 28ÈME SEMAINE DU TEMPS ORDINAIRE

♥ Prédication du pasteur Marc Pernot :  » Le roi, le prêtre, le prophète et le soldat »

Negenentwintigste zondag van de gewone tijd in jaar B

Wie onder u de eerste wil zijn, zal de slaaf van allen zijn

 

# Het ritueel van het katholiek doopsel is het eerste van de drie sacramenten van de christelijke inwijding, samen met de eucharistie (communie) en het vormsel. Voor mensen van redelijke leeftijd (kinderen en volwassenen) wordt het voorafgegaan door een periode van voorbereiding, het catechumenaat genoemd, waarin de toekomstige gedoopte, de catechumenus, het geloof ontdekt waarvoor hij of zij vraagt gedoopt te worden. Voor zuigelingen ondergaan de ouders een voorbereiding op het doopsel die hen helpt om de betekenis van dit sacrament te begrijpen. Voor volwassenen vindt het eigenlijke doopsel vaak plaats tijdens de Paasnacht.

Het doopsel dat beperkt blijft tot het uitgieten van water met de doopformule, zonder een van de andere aanvullende vormen, wordt het « niet-doopsel » genoemd. Het wordt vaak voorbehouden voor noodgevallen (levensgevaar). Zelfs als het canoniek geldig is, moet het daarna worden aangevuld met de andere plechtigheden, als er voldoende tijd is. Van oudsher werden in Frankrijk in de moderne tijd kinderen van de koninklijke familie en bloedvorsten bij de geboorte onbesmet en dus als zuigeling gedoopt.

Bloeddoop De katholieke kerk erkent het idee van de doop in het martelaarschap, ook wel  » bloeddoop  » genoemd. Iemand die niet met water is gedoopt maar omwille van zijn christelijke overtuiging is gestorven, wordt geacht te zijn gedoopt zonder het sacrament te hebben ontvangen. De  » impliciete doop van verlangen  » berust op de gedachte dat indien iemand oprecht, edelmoedig en oprecht is, men kan aannemen dat hij of zij, indien hij of zij Christus en het Evangelie had gekend, zeker het doopsel zou hebben aanvaard en dus gered zou kunnen worden.

De verplichting om zich te laten dopen wordt dus gehandhaafd, maar in feite gaat het om een erkenning dat het heil niet wordt verzekerd door de uitvoering van een rite, maar door de innerlijke houding: het impliciete doopsel van het heil maakt het mogelijk dat miljoenen of zelfs miljarden mensen die sommigen voor eeuwig verdoemd waanden, zich in het hiernamaals in dezelfde situatie bevinden als de gedoopten, gedoopt zonder het te weten.

De uitbreiding van de notie van de doop van het verlangen, en dus van de impliciete doop van het verlangen, impliceert een breuk met de theologie van Sint-Augustinus met de idee van een heil dat door Christus toegankelijk is gemaakt voor de gehele mensheid in tijd en ruimte en niet alleen voor de gedoopten, ook al was deze gedachte vanaf het begin van de Kerk aanwezig, aangezien de theorieën van Sint-Augustinus geen dogma van de katholieke Kerk vormden en nooit zijn toegelaten in de orthodoxe Kerken. Door de doop, worden alle zonden vergeven, de erfzonde en alle persoonlijke zonden, alsmede alle straffen die het gevolg zijn van de zonde.

In de gedoopte blijven echter enkele tijdelijke gevolgen van de zonde bestaan, zoals lijden, ziekte, dood, of de inherente zwakheden van het leven zoals zwakheden van karakter, alsmede de neiging tot zondigen die de Traditie concupiscentie noemt.

Uit het evangelie volgens Marcus

35 Jacobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, kwamen naar Jezus toe en zeiden tegen hem : « Meester, wat wij u gaan vragen, willen wij graag dat u voor ons doet. » 36 Hij zeide tot hen : Wat wilt gij dat ik voor u doe ?  » 37 Zij antwoordden hem : « Geef ons een plaats, een aan uw rechterhand en een aan uw linkerhand, in uw heerlijkheid. »

38 Jezus zeide tot hen : « Gij weet niet wat gij vraagt. Kunnen jullie de beker drinken die Ik ga drinken, gedoopt worden met het doopsel waarin Ik zal worden ondergedompeld ?  » 39 Zij antwoordden hem : « Dat kunnen wij. » Jezus zeide tot hen : De drinkbeker, dien Ik zal drinken, zult gij drinken, en gij zult gedoopt worden met den doop, waarin Ik zal worden ondergedompeld.

40 Wat het zitten aan mijn rechterhand of aan mijn linkerhand betreft, het is niet aan mij om dat te verlenen; er zijn er voor wie het is bereid. 43 Maar onder jullie zal het niet zo zijn. Wie onder u groot wil zijn, zal uw dienaar zijn.

44 Wie onder u de eerste wil zijn, zal slaaf van allen zijn ; 45 want de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen, en zijn leven te geven als losprijs voor velen. (Mk 10, 35-45)

De ambitie van de volgelingen discipelen

En Jacobus en Johannes, de zonen van Zebedeüs, kwamen naar hem toe en zeiden: « Meester, wij zouden graag willen dat u alles doet wat wij u vragen. » (Mc 10, 35) Na de voorspelling die Jezus tot hen had gedaan, leek de toenadering van Jacobus en Johannes onbegrijpelijk, ware het niet dat het een bewijs temeer was dat zelfs de intelligentste discipelen deze voorspelling niet hadden begrepen.

Ondanks alle pijnlijke vooruitzichten die Jezus hun gaf, twijfelden de discipelen er niet aan dat hij in de nabije toekomst het hoofd zou zijn van een koninkrijk en een glorieus koninkrijk. Wat de verkeerde denkbeelden betreft die zij hadden, niets was beter geschikt om deze te verjagen dan de instructies die Jezus hun gaf.

Van deze twee beelden van het lijden van Christus, de beker en de doop, is alleen het eerste authentiek in Mattheüs. Als de beker, in de symbolische taal van de Schrift, de maat is van het goede of het kwade dat voor elke persoon bestemd is, dan is de doop een nog algemener en diepgaander beeld van het lijden waarin men in zijn totaliteit moet worden ondergedompeld, volgens de etymologische betekenis van het woord.

 Van deze twee beelden van het lijden van Christus, de beker en de doop, is alleen het eerste authentiek in Matteüs. Als de beker, in de symbolische taal van de Schrift, de maat is van het goede of het kwade dat voor ieder mens bestemd is, dan is de doop een nog algemener en diepgaander beeld van het lijden waarin wij in zijn totaliteit moeten worden ondergedompeld, volgens de etymologische betekenis van het woord.

Zo wees Jezus de twee leerlingen de weg naar de heerlijkheid en vroeg hun : « Kunnen jullie Mij daarheen volgen ?  » Bovendien zag hij het moment van het lijden als reeds aangebroken ; en Marcus laat het voelen, zoals zijn gewoonte is: de beker die ik drink, het doopsel waarmee ik gedoopt ben. In Mattheüs was het de moeder van Jacobus en Johannes, Salome, die het eerst dit verzoek voor haar zonen aan Jezus richtte, terwijl het volgens Marcus de twee discipelen zelf waren die het deden.

Mattheus voegt er aan toe: van mijn Vader; Markus’ gedachte is dezelfde. Alleen God bereidt een ziel voor op de hoge bestemming waarnaar de twee discipelen streefden. Om de eerzucht van zijn leerlingen de kop in te drukken, stelde Jezus de geest van zijn koninkrijk tegenover wat er in de koninkrijken van deze wereld gebeurde. Om dit te doen, gebruikte hij zeer veelbetekenende woorden. Ten eerste zei Hij over de vorsten van deze wereld die dachten dat zij regeerden, of zouden gaan heersen, of zich verbeeldden dat zij zouden gaan heersen.

Wat bedoelde Jezus hiermee? Volgens sommige uitleggers zou het betekenen dat deze vorsten vooral dachten aan het vestigen en doen gelden van hun gezag, een gezag dat de mensen erkenden. Anderen laten Jezus zeggen dat deze machtige mannen van de aarde een grote heerschappij schenen uit te oefenen, terwijl zij zelf slaven waren van hun hartstochten. Terwijl zij zich de opperste macht waanden, waren zij in absolute afhankelijkheid van God, door wie koningen regeerden?

 » Zij die zich verbeelden het volk te beheersen, tiranniseren het, en de groten onderdrukken het. » Toen Jezus in Jericho aankwam en met een grote menigte de stad verliet, begon een blinde man, Bartimeüs genaamd, uit te roepen: « Zoon van David, ontferm U over mij! Toen men hem wilde beletten Jezus te storen, riep hij nog luider : « Heb medelijden met mij !

Jezus stopte en riep de blinde, die snel opstond, zijn mantel uittrok en naar Jezus toe rende. « Wat wil je dat ik met je doe ? « vroeg Jezus hem. « Rabbouni, laat me weer zien. » Jezus zei tegen hem : « Ga heen, uw geloof heeft u gered. » En onmiddellijk herkreeg hij zijn gezichtsvermogen en volgde Jezus.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ Preek on line : klik hier om het artikel te lesen →   De negenentwintigste zondag, jaar B

◊ U heeft vragen : klik hier om het artikel te lesen →  Wie waren de twaalf  apostelen van Jezus Christus ?

♥ Jezus volgen