Dinsdag van de Negenentwintigste Week van de Gewone Tijd – Jaar B

# De gelijkenis van de vijgenboom, of de ontluikende vijgenboom, is een gelijkenis van Jezus Christus die verteld wordt in de drie synoptische Evangeliën: Mattheüs 24:32-35; Marcus 13:28-31; en Lucas 21:29-33. Het moet niet verward worden met de gelijkenis van de onvruchtbare vijgenboom in Lukas 13:6-9. Deze gelijkenis wordt onmiddellijk gevolgd door een vermaning om waakzaam te zijn. Jezus legde uit dat deze gelijkenis moet worden begrepen in een eschatologisch perspectief. Zoals in het Olivet-verhaal, waar Jezus apocalyptische woorden gebruikte, gebruikte hij de vijgenboom om de eindtijd en de komst van de tijd van het lijdensverhaal aan te duiden.

De Kerkarts Johannes Chrysostom zegt in zijn homilie 77 dat er een geestelijke zomer zal komen om de pijnlijke winter van deze wereld uit te wissen, maar hij voegde eraan toe dat de Messias het voorbeeld van de seizoenen nam om de ware aard van de wereld te tonen, en dat wat werd beleden onveranderlijk was. De onvruchtbare vijgenboom is een gelijkenis van Christus die verteld wordt in het evangelie van Lucas, 13:6-9. Het behandelt de onderwerpen vergeving en het belang van vrucht dragen. In de bijbelse exegese maakt het deel uit van het Sondergut van dit evangelie. De traditionele interpretatie is dat de leraar God de Vader voorstelt en de wijngaardenier Jezus Christus. De vijgenboom is een veel voorkomend symbool van het land Israël.

Jezus bood het volk Israël, en dus de mensheid, een laatste kans op bekering in een eschatologisch perspectief. Exegeten hebben deze gelijkenis vergeleken met de pericoop van de vervloekte vijgenboom. Gregorius de Grote, Doctor van de Kerk, wijdt een deel van zijn homilie 31 aan deze parabel. Hij zegt duidelijk dat men God om vergeving moet vragen voor zijn fouten. De man die wordt voorgesteld door de vijgenboom is te ongehoorzaam aan de geboden die Christus heeft gebracht, en draagt geen vrucht meer vanwege zijn fouten. Alleen berouw kan hem redden. Deze gelijkenis gaat vooraf aan de gelijkenis van de gebogen vrouw, en is er in gedachten tamelijk gelijksoortig aan.

 Uit het Evangelie van Lucas

35 Blijf in uw dienstkleding, met uw gordel om uw middel en uw lampen brandend. 36 Weest als mensen die hun meester opwachten als hij terugkomt van de bruiloft, om de deur voor hem open te doen zodra hij komt en op de deur klopt. 37 Zalig zijn de dienaren die de meester zal aantreffen als hij komt. Amen, ik zeg u, hij zal hen aan tafel zetten met zijn gordel om zijn middel en hij zal komen en hen bedienen. 38 Als hij rond middernacht of drie uur ‘s morgens terugkomt en hen zo aantreft, zijn zij gelukkig! (Lc 12, 35-38)

Aanmaning tot waakzaamheid

Aan de discipelen Laat hen hun lendenen omgorden en hun lampen laten branden, als dienaren die wachten op hun meester. Gezegend zijn zij als hij hen ziet kijken; hij zal hen laten zitten en hen dienen. Indien de heer des huizes het uur wist, waarop de dief zou komen, zou hij waken… Waakt zonder ophouden, want de Zoon des mensen zal komen op een uur, waarop gij hem niet verwacht.

Aan de apostelen, laat hen hun lendenen omgorden en hun lampen laten branden, als dienaren wachtend op hun meester. Gezegend zijn zij als hij hen ziet kijken; hij zal hen laten zitten en hen dienen. Indien de heer des huizes het uur wist, waarop de dief zou komen, zou hij waken… Waakt zonder ophouden, want de Zoon des mensen zal komen op een uur, waarop gij hem niet verwacht. Petrus vroeg of de vorige leer op hen, de apostelen, of op allen van toepassing was. Jezus antwoordde indirect, met een gelijkenis: De getrouwe en verstandige rentmeester, die de meester over zijn knechten heeft aangesteld, geeft hun op de juiste tijd hun rantsoen. Toen hij terugkwam, vertrouwde de meester hem al zijn bezittingen toe.

« Uw Vader heeft u een koninkrijk gegeven dat u boven alle zorgen van het leven verheft en waaraan u alles moet opofferen; weest dus in waakzame verwachting totdat de Heer komt om u in het bezit van zijn heerlijkheid te stellen. Deze houding zal natuurlijk voor u zijn, want door u los te maken van deze wereld zult u zich hechten aan de hemel; uw hart zal uw schat volgen en, naar de hemel opgeheven, zal het in verwachting blijven van Hem die daar regeert en die u daarin moet brengen.

Het beeld dat deze plicht tot waakzaamheid illustreert is ontleend aan een huis waarin de bedienden tijdens de nachtwake klaarstaan om hun meester te ontvangen die is teruggekeerd van een bruiloftsmaal. Hun lange oosterse gewaden werden om hun lendenen gewikkeld, zodat zij vrij hun dienst konden verrichten. Zij hadden brandende lampen in hun handen ; zij waren gereed om voor hun meester te openen, zodra deze op de deur klopte. De bruiloft waarvan de meester terugkeerde was niet de zijne, maar die van een vriend. De bruiloft van de Bruidegom vond pas plaats na zijn terugkeer.

De plaats van dienstknecht die de Heer had ingenomen tijdens zijn leven op aarde, zal Hij weer innemen wanneer Hij komt om de Zijnen tot Zijn heerlijkheid op te wekken en hen in eeuwigheid aan Hem gelijk te maken. Deze belofte om hen te dienen is de meest eervolle en de grootste van allemaal. « Dit is hoe de Bruidegom zijn vrienden zal ontvangen op de plechtige huwelijksdag. » (Bengel)

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Verhoeven Marc : klik hier om het artikel te lesen →  Wees Waakzaam !

◊  Goede redenen voor waakzaamheid  : klik hier om het artikel te lesen →  Wat is er met de christelijke waakzaamheid gebeurd  ?

♥ The Dark Night of the Soul

Mardi de la vingt-neuvième Semaine du Temps Ordinaire — Année B

# La parabole du figuier, ou du figuier en bourgeons, est une parabole de Jésus-Christ racontée dans les trois Évangiles synoptiques: Matthieu 24, 32-35 ; Marc 13, 28-31 ; et Luc 21, 29-33. Elle ne doit pas être confondue avec la parabole du figuier stérile rapportée dans saint Luc, 13, 6-9. Cette parabole est immédiatement suivie d’une exhortation à la vigilance. Jésus expliqua que cette parabole doit être comprise dans une perspective eschatologique. Comme le Discours sur le mont des Oliviers, où Jésus employa un vocabulaire apocalyptique, il se servit du figuier pour évoquer les fins dernières et l’arrivée du temps de la Passion.

x

Le docteur de l’Église Jean Chrysostome dit, dans son homélie 77, qu’un été spirituel viendra effacer l’hiver pénible de ce monde, mais il ajouta que le Messie prit l’exemple des saisons afin de montrer la nature réelle du monde, et que ce qui professé fut immuable. Le Figuier stérile est une parabole du Christ racontée dans l’évangile selon Luc, 13, 6-9. Elle aborde les sujets du pardon et de l’importance de donner du fruit. Dans le domaine de l’exégèse biblique, elle fait partie du Sondergut de cet évangile. L’interprétation traditionnelle est que le maître représente Dieu le Père et le vigneron Jésus-Christ. Le figuier est un symbole fréquent de la terre d’Israël.

x

Jésus proposa une dernière chance au peuple d’Israël, et par là-même à l’humanité, pour la repentance, dans une perspective eschatologique. Les exégètes mirent cette parabole en parallèle avec la péricope du figuier maudit. Grégoire le Grand, docteur de l’Église, consacre une partie de son homélie 31 à cette parabole. Il dit clairement qu’il faut demander pardon à Dieu pour ses fautes. L’homme que représenta le figuier est trop dans la désobéissance des commandements apportés par le Christ, et ne donne plus de fruits à cause de ses fautes. Seule la repentance pourra le sauver. Cette parabole précède celle de la femme courbée, et lui est relativement similaire dans la pensée.

 De l’évangile selon Luc

35 Restez en tenue de service, votre ceinture autour des reins, et vos lampes allumées. 36 Soyez comme des gens qui attendent leur maître à son retour des noces, pour lui ouvrir dès qu’il arrivera et frappera à la porte.  37 Heureux ces serviteurs-là que le maître, à son arrivée, trouvera en train de veiller. Amen, je vous le dis : c’est lui qui, la ceinture autour des reins, les fera prendre place à table et passera pour les servir. 38 S’il revient vers minuit ou vers trois heures du matin et qu’il les trouve ainsi, heureux sont-ils ! » (Lc 12, 35-38)

Exhortation à la vigilance

Aux disciples   Qu’ils aient leurs reins ceints et leurs lampes allumées, comme des serviteurs qui attendent leur maître. Heureux seront-ils, s’il les trouve veillant ; il les fera mettre à table et les servira. Si le maître de maison savait l’heure où le larron viendra, il veillerait… Veillez sans relâche, car le fils de l’homme viendra à l’heure où vous ne l’attendez pas.

Aux apôtres  Qu’ils aient leurs reins ceints et leurs lampes allumées, comme des serviteurs qui attendent leur maître. Heureux seront-ils, s’il les trouve veillant ; il les fera mettre à table et les servira.  Si le maître de maison savait l’heure où le larron viendra, il veillerait… Veillez sans relâche, car le fils de l’homme viendra à l’heure où vous ne l’attendez pas. Pierre demanda si le précédent enseignement s’appliquait à eux, apôtres, ou aussi à tous. Jésus répondit d’une manière indirecte, par une parabole : L’économe fidèle et prudent que le maître a établi sur ses serviteurs, leur dispense leurs rations au temps voulu. À son retour le maître lui confia tous ses  biens.

« Votre Père vous a donné un royaume (verset 32) qui vous élève au-dessus de toutes les inquiétudes de la vie et auquel vous devez tout sacrifier ; soyez donc dans une attente vigilante jusqu’au moment où le Seigneur viendra vous mettre en possession de sa gloire. Cette attitude vous sera naturelle, car en vous détachant d’ici-bas, vous vous attacherez au ciel ; votre cœur suivra votre trésor et, en étant élevé au ciel, il demeurera dans l’attente de Celui qui y règne et qui doit vous y faire entrer ».

L’image qui illustre ce devoir de la vigilance est empruntée à une maison dans laquelle les serviteurs se tiennent prêts, durant les veilles de la nuit, à recevoir leur maître qui revient d’un banquet de noces. Leurs longs vêtements orientaux furent ceints autour de leurs reins, afin qu’ils puissent faire librement leur service. Ils eurent à la main des lampes allumées ; ils furent prêts à ouvrir à leur maître dès qu’il heurta la porte.  Les noces d’où revint le maître ne furent pas les siennes propres, mais celles d’un ami. Les noces de l’Époux n’eurent lieu qu’après son retour.

Cette position de serviteur que le Seigneur avait prise durant sa vie sur la terre, il la prendra encore quand il viendra élever les siens jusqu’à sa gloire et les rendre semblables à lui dans l’éternité. Cette promesse de les servir est la plus honorable et la plus grande de toutes. C’est ainsi que l’Époux recevra ses amis au jour solennel des noces. (Bengel)

Diacre  Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Père Gilbert Adam  : cliquez ici pour lire l’article →  Mardi de la 29^e semaine, année impaire

◊ Père Jean-Luc Fabre : cliquez ici pour lire l’article →  Exhortation à la vigilance et la prière

♥ Diocèse d’Avignon : « Restez en tenue de service »

Trentesima domenica settimana del tempo ordinario

Rabbouni, che io possa riacquistare la vista

# Il Vocabolario tecnico e critico di filosofia di André Lalande ha dedicato una sezione al termine miracolo. Rifiuta la definizione di allontanamento dalle leggi della natura proposta da David Hume, che rifiutava i miracoli, e cita Tommaso d’Aquino (quae praeter ordinem communiter statutum in rebus quandoque divinitus fiunt), Malebranche, secondo il quale un miracolo può essere inteso o come un evento che non dipende dalle leggi generali conosciute dagli uomini, o un effetto che non dipende da nessuna legge conosciuta o sconosciuta, e propone quella di un evento che non è conforme all’ordine abituale dei fatti della stessa natura.

Inoltre, dà ampio spazio alle proposte di Edouard Leroy, che si possono riassumere così: Fatto sensibile eccezionale straordinario, significativo nell’ordine religioso, inserito nella serie fenomenica ordinaria, privo di una spiegazione scientifica soddisfacente, non prevedibile né riproducibile volontariamente, che costituisce un segno derivante dalla fede, rivolto alla fede e compreso nella fede. Nei Vangeli, Bartimeo, il cui nome significa « figlio di Timeo » in aramaico, è il nome del cieco guarito da Gesù all’entrata di Gerico.

Questo episodio si verifica in tutti e tre i vangeli sinottici (Marco, Matteo e Luca), ma il nome Bartimeo appare solo in Marco. Bartimeo implorò: « Gesù, figlio di Davide, abbi pietà di me ». Questo episodio può essere letto come una parabola della scoperta della fede. Così, all’inizio, Bartimeo era cieco – seduto – al lato della strada. Alla fine, Bartimeo divenne un veggente e seguì Gesù sulla strada. Esegesi liberale di Renan e Strauss: Gerd Theissen riferisce che David Friedrich Strauss, nella sua Vita di Gesù (1836), vedeva i miracoli di Gesù come miti creati a scopo apologetico, intesi a superare i profeti del Vecchio Testamento nel presentare Gesù come il Messia promesso.

Gesù stesso sarebbe stato piuttosto riluttante, ma avrebbe dovuto soddisfare le aspettative. Allo stesso modo, nella sua Vita di Gesù, il primo volume della Storia delle Origini del Cristianesimo, Ernest Renan colloca Gesù come operatore di miracoli nel contesto culturale della società del primo secolo, che esigeva i miracoli : « Gesù avrebbe ostinatamente rifiutato di compiere prodigi se la folla li avesse creati per lui; il miracolo più grande sarebbe stato se non li avesse compiuti », poiché il miracolo era di solito opera del pubblico piuttosto che di colui al quale veniva attribuito. Analizzando l’episodio della resurrezione di Lazzaro come esempio, Renan propone la seguente ipotesi: « Stanchi della scarsa accoglienza che il regno di Dio trovava nella capitale, gli amici di Gesù desideravano un grande miracolo che colpisse l’incredulità gerosolimitana. La resurrezione di un uomo conosciuto a Gerusalemme deve essere sembrata la più convincente.

Dal Vangelo secondo Marco

48 Molti lo rimproveravano per farlo tacere, ma egli gridava più forte : « Figlio di Davide, abbi pietà di me! » 49 Gesù si fermò e disse: « Chiamalo ». Allora chiamarono il cieco e gli dissero : « Fidati, alzati; ti sta chiamando ». 50 Il cieco si tolse il mantello, saltò in piedi e corse da Gesù. 51 Gesù parlò e gli disse : « Che vuoi che faccia per te ? ». Il cieco gli disse : « Rabboni, fammi vedere di nuovo ! » 52 E Gesù gli disse : « Va’, la tua fede ti ha salvato ». Immediatamente l’uomo ricevette la vista e seguì Gesù sulla strada. (Mc 10, 46b-52)

Il cieco Bartimeo

« E giunsero a Gerico. E mentre usciva da Gerico con i suoi discepoli e una grande folla, il figlio di Timeo, Bartimeo, un mendicante cieco, era seduto sul ciglio della strada. » (Mc 10,46) Solo Marco fece conoscere questo mendicante cieco con il suo nome e persino con il nome di suo padre. Bartimaeus significa figlio di Timeo; questi nomi patronimici, Bartholomew, Barjesus, Barsabas, erano usati come nomi propri. Il cieco guarito da Gesù divenne in seguito un noto cristiano nella Chiesa Apostolica, e così il suo nome fu conservato dalla tradizione.

« La grande fede di questo cieco, che invocava colui che il popolo proclamava essere il Nazareno come figlio di Davide » (Bengel), mostra quanto fosse diffusa tra la gente la convinzione che Gesù fosse il Messia. Gesù si fermò e disse: « Chiamatelo ». E chiamano il cieco, dicendogli Sii di buon umore, alzati ; egli ti chiama. (Mc 10,49) Queste varie parole di incoraggiamento furono sentite da varie voci nella folla, la stessa folla che voleva impedire al cieco di gridare.

Gesù si commosse e si fermò alla testa della sua numerosa processione quando sentì le grida di questo mendicante; questa compassione penetrò nei cuori. Niente è più contagioso del vero amore. Solo Marco ha dato questo dettaglio. E Gesù, rispondendo, gli disse : « Cosa vuoi che faccia per te ? (Mc 10,51) E il cieco disse : « Rabboni, fammi vedere di nuovo ! Il grido di Rabboni (il mio Maestro), che esce dal suo cuore, ci dice tutto sulla sua fiducia.

Il Diacono Michel Houyoux

Links ad altri siti cristiani

◊ Sacrocuoreboli (Italia) : clicca qui per leggere l’articolo →   Domenica Trentesima Settimana del Tempo Ordinario (Anno B)

◊ Qumran  : clicca qui per leggere l’articolo →  Testi – XXX Domenica del Tempo Ordinario (Anno B)

♥ Padre Fernando Armellini : « Rabbouni, che io possa riacquistare la vista«