Святые Симон и Иуда, апостолы – Праздник

Святые Симон и Иуда, апостолы – Праздник

Интеграция в конструкцию, основой которой являются апостолы

# История Католической Церкви начинается, согласно ее собственной перспективе, с откровения Христа, а согласно перспективе Православной Церкви, с отделения Церкви от других четырех патриархатов Пентархии в 1054 году. В понимании католиков, для которых история первобытной Церкви является их собственной, эта история может быть сформулирована в терминах ряда поворотных периодов, в которые изменяется способ, которым Церковь намеревается выполнить свою миссию: обращение Константина, григорианская реформа, конфликт между Бонифацием VIII и Филиппом Красивым, Тридентский собор, понтификат Льва XIII и Второй Ватиканский собор.

Двенадцать апостолов под руководством Петра играли особую роль в выполнении тройной миссии, возложенной на них Христом: свидетельствовать о воскресении, собирать и крестить тех, кто верит в их слово, и служить общине. Первые христиане были евреями, которые признали в Иисусе Мессию, возвещенного пророками. В Палестине первого века христиане столкнулись с враждебностью первосвященников, ревниво относившихся к их власти, и стойких консервативных саддукеев.

Вскоре в христианской общине возникли две тенденции: партия Евреев, группировавшаяся вокруг Иакова, двоюродного брата Христа, оставалась привязанной к иудейским обрядам, а партия Эллинистов, состоявшая из евреев, но говорившая по-гречески, демонстрировала большую отстраненность от еврейской общины. Еврейская партия была влиятельной в Иерусалиме. Партия эллинистов, набранных в Палестине и в диаспоре. Его ведущими фигурами были Стефан и Варнава. Эллинисты были изгнаны из Иерусалима около 37 года, после мученической смерти Стефана, и с этого момента христианство распространилось за пределы Иудеи и Галилеи, прежде всего в Антиохию.

Через двадцать лет Церковь вырвалась из иудейской среды, и эта новая ориентация была обусловлена влиянием Павла из Тарса, еврея из диаспоры, греческой культуры, в среде фарисеев. Павел, принимавший участие в гонениях на первых христиан, крестился после явления Христа на дороге в Дамаск. Было три последовательных гонения: первое затронуло в основном эллинистов. Третья, которая, вероятно, относится к 43 или 44 году, привела к мученической смерти Иакова, брата Иоанна, и аресту Петра.

В 49 году между Павлом и Варнавой и людьми из Иудеи иногда возникали ожесточенные споры о том, как вести себя с язычниками. Эти споры были посвящены обязательности обрезания для новообращенных язычников и свидетельствовали о существовании двух общин – иудео-христианской и языческо-христианской. В 49 году совет, собравшийся в Иерусалиме, принял решение в пользу Павла: На этом совете Петр, глава апостолов, предстал как лидер молодой церкви, наряду с Иаковом, который также имел особый статус – главы старейшин.

 Из послания к Ефесянам

19 Итак вы уже не пришельцы и не скитальцы, но сограждане святым, члены Божией семьи, 20 ибо вы созданы на основании Апостолов и пророков, а краеугольный камень – Сам Христос Иисус. 21 В Нем все строение созидается в святой храм в Господе. 22 В Нем вы тоже являетесь частью одного здания, чтобы стать обителью для Бога через Святого Духа. (Еф 2, 19-22)

Основание Церкви

Идея о доме Божьем побудила Павла сказать, как верующие являются его частью и каково его основание и природа. Этот образ, столь часто встречающийся в Священном Писании, был заимствован из Иерусалимского храма, который был прообразом того, чем в действительности должна была стать Церковь живого Бога. Верующие были построены там как живые камни. Они опирались уже не на апостолов, а на заложенное ими основание – Слово и свидетельство Божье, краеугольным камнем которого, на котором покоилось все здание, был Иисус Христос.

Это было единственное основание Церкви: Иисус Христос, умерший за наши преступления, воскресший для нашего оправдания, живущий, чтобы завершить Свое дело до совершенства ; одним словом, Иисус Христос, возвещенный апостолами и пророками. Он был объектом всех их проповедей, и Его дух был истиной и жизнью их слова. Но кто были те пророки, о которых говорил Павел ? На этот вопрос толкователи дали три разных ответа: древние, включая Кальвина, понимали под ними пророков Ветхого Завета; большинство современных признают, что это были пророки Нового Завета, те из христиан, которые имели дар пророчества; наконец, некоторые толкователи относят эти имена апостолов и пророков только к апостолам, которые совмещали эти два характера.

 Но как бы то ни было, основным пунктом, к которому Павел хотел все вернуть, на котором он хотел все основать, был АНГУЛЯРНЫЙ КАМЕНЬ, Иисус Христос. Порядок, рост, святость Церкви пропорциональны тому, что она основана исключительно на Иисусе Христе. Продолжая и развивая этот образ, Павел любил говорить своим читателям, что они тоже являются частью этого святого храма, построенного на Господе, и что Бог соизволил устроить там Свое жилище. Если каждый христианин – Его храм, то тем более вся Церковь, которую Он наполняет Своим присутствием.

 Дьякон Мichdel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ Праздник Святые Симон и Иуда Фаддей :  Нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Святые Симон и Иуда Фаддей, Апостолы.

◊ Праздник :  Нажмите здесь, чтобы прочитать статью → Святые Симон и Иуда Фаддей, апостолы. Праздник

♥ АПОСТОЛЫ НАШЕГО ВРЕМЕНИ

Saint Simon et Saint Jude, apôtres — Fête

Intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres

# L’histoire de l’Église catholique commence, selon sa propre perspective, dès la Révélation christique, et selon la perspective de l’Église orthodoxe, avec la séparation entre elle et les quatre autres patriarcats de la Pentarchie, en 1054. Telle que la conçoivent les catholiques, pour lesquels l’histoire de l’Église primitive est la leur, cette histoire peut être articulée sur quelques périodes charnières où se modifie la manière dont l’Église entend accomplir sa mission : la conversion de Constantin, la réforme grégorienne, le conflit entre Boniface VIII et Philippe le Bel, le concile de Trente, le pontificat de Léon XIII et le concile Vatican II.

x

Les douze apôtres sous la conduite de Pierre jouèrent un rôle particulier pour s’acquitter de la triple mission dont ils furent investis par le Christ : témoigner de la résurrection, agréger, baptiser ceux qui croient à leur parole et servir la communauté. Les premiers chrétiens » furent des Juifs qui reconnurent en Jésus le Messie annoncé par les prophètes. Dans la Palestine du premier siècle, les chrétiens se heurtèrent à l’hostilité des grands prêtres, jaloux de leur autorité et des sadducéens résolument conservateurs.

x

Rapidement deux tendances apparurent dans la communauté chrétienne : le parti des hébreux groupé autour de Jacques, un cousin du Christ, resta attaché aux observances juives, et un parti des hellénistes composé de juifs, mais qui parlèrent le grec fit preuve de plus de détachement vis-à-vis de la communauté juive. Le parti des hébreux fut influent à Jérusalem. Le parti des hellénistes recruta en Palestine et dans la Diaspora. Ses grandes figures furent Étienne et Barnabé. Les hellénistes furent expulsés de Jérusalem vers l’an 37, après le martyre d’Étienne et, dès lors, le christianisme se répand en dehors de la Judée et de la Galilée, et tout d’abord à Antioche.

x

Après vingt années l’Église s’échappa du milieu juif et cette nouvelle orientation tint beaucoup à l’influence de Paul de Tarse, un juif de la Diaspora, de culture grecque, dans la mouvance des pharisiens. Paul qui participa aux persécutions des premiers chrétiens se fit baptiser après une apparition du Christ sur le chemin de Damas. IL y eut trois persécutions successives : la première a surtout touché les hellénistes. La troisième, qui est sûrement de l’année 43 ou 44, entraîna le martyre de Jacques, le frère de Jean, et l’arrestation de Pierre.

x

En 49, des débats parfois violents opposèrent Paul et Barnabé et des personnages venus de Judée à propos des rapports avec les païens. . Ces débats portèrent sur l’obligation faite aux païens convertis de se faire circoncire, et attesta l’existence de deux communautés, l’une judéo-chrétienne, l’autre pagano-chrétienne. En 49, un concile, rassemblé à Jérusalem trancha en faveur de Paul : À ce concile, Pierre chef des apôtres apparut comme le chef de la jeune église, aux côtés de Jacques doté lui aussi d’un statut spécial, celui de chef des anciens.

  De la lettre aux Éphésiens

19 Ainsi donc, vous n’êtes plus des étrangers ni des gens de passage, vous êtes concitoyens des saints, vous êtes membres de la famille de Dieu,  20 car vous avez été intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres et les prophètes ; et la pierre angulaire, c’est le Christ Jésus lui-même. 21 En lui, toute la construction s’élève harmonieusement pour devenir un temple saint dans le Seigneur. 22 En lui, vous êtes, vous aussi, les éléments d’une même construction pour devenir une demeure de Dieu par l’Esprit Saint. » (Ep 2, 19-22)

Le fondement de l’Église

L’idée d’une  maison de Dieu conduisit Paul à dire comment les croyants en font partie et quel en est le fondement et la nature.  Cette image, si fréquente dans les saintes Écritures, fut empruntée au temple de Jérusalem, qui était un type de ce que l’Église du Dieu vivant devait être en réalité. Les croyants y furent bâtis comme autant de pierres vives Ils reposèrent plus sur les apôtres, mais sur le fondement qu’ils  posèrent, la Parole et le témoignage de Dieu dont la pierre angulaire, celle sur laquelle s’appuya tout l’édifice, fut Jésus-Christ.

Tel fut l’unique fondement de l’Église, Jésus-Christ mort pour nos offenses, ressuscité pour notre justification, vivant pour achever son œuvre jusqu’à la perfection ; en un mot, Jésus-Christ tel que l’annoncèrent  les apôtres et prophètes. Il était l’objet de toute leur prédication et son esprit fut la vérité et la vie de leur parole. Mais qui furent les prophètes dont Paul parla ? À cette question, les interprètes  donnèrent trois réponses diverses : les anciens, y compris Calvin, entendirent par là les prophètes de l’Ancien Testament ; la plupart des modernes admirent qu’il s’agissait des prophètes du Nouveau Testament, de ceux des chrétiens qui avaient le don de prophétie ; enfin plusieurs interprètes rapportèrent ces noms d’apôtres et prophètes aux apôtres seuls, qui réunissaient les deux caractères.

 Mais quoi qu’il en fut, le point essentiel auquel Paul voulut tout ramener, sur lequel il voulut tout fonder, ce fut la PIERRE ANGULAIRE, Jésus-Christ. L’ordre, l’accroissement, la sainteté de l’Église est en proportion de ce qu’elle s’appuie exclusivement sur Jésus-Christ. Poursuivant et développant son image, Paul aima à redire à ses lecteurs qu’eux aussi faisaient partie de ce saint temple, étant édifiés sur le Seigneur,et que là Dieu daigna faire son habitation. Si chaque chrétien est son temple, combien plus tout l’ensemble de l’Église qu’il remplit de sa présence.  Diacre Michel Houyoux

 Complément

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article → Mardi de la vingt-troisième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Réflexion Chrétienne : cliquez ici pour lire l’article →  Saint Simon et Saint Jude, Apôtres (Ier s.)

◊ Père Gilbert Adam  : cliquez ici pour lire l’article → Jeudi de la 31^e semaine, année impaire

♥ Monseigneur Cattenoz : « Intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres »

Eenendertigste Zondag in de Gewone Tijd (Jaar B)

Het grote gebod  Gij zult de Heer, uw God, liefhebben met geheel uw hart

# Het grote gebod komt in drie van de vier evangeliën voor : « Gij zult de Heer, uw God, liefhebben met geheel uw hart, met geheel uw ziel en met geheel uw verstand. » Dit is het grootste en eerste gebod. De tweede is vergelijkbaar : « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. In deze twee geboden is de gehele wet en de profeten vervat », en het eerste van alle geboden luidt : « Hoor, Israël, de Heer, uw God, is de enige God. »

Gij zult de Heer, uw God, liefhebben met geheel uw hart, met geheel uw ziel, met geheel uw verstand, en met geheel uw kracht. Dit is het eerste gebod. De tweede is vergelijkbaar : « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Geen gebod is groter dan dit »; Toen stond een zekere schriftgeleerde op en verzocht hem, zeggende :  » Meester, wat moet ik doen om het eeuwige leven te beërven ? » Jezus zei tot hem : « Wat staat er geschreven in de wet? Wat lees je daar? Hij antwoordde: « Gij zult de Heer, uw God, liefhebben met geheel uw hart, met geheel uw ziel, met geheel uw kracht en met geheel uw verstand, en uw naaste als uzelf. »

Jezus zeide tot hem : « Gij hebt goed geantwoord ; doe dit en gij zult leven. » Het Grote Gebod combineert twee oudtestamentische geboden : Deuteronomium : « Hoor, Israël : Jahweh, onze God, is Jahweh alleen. Gij zult Jahweh, uw God, liefhebben met geheel uw hart, met geheel uw ziel en met geheel uw kracht » Leviticus 19, 18: « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf ». De huidige Catechismus van de Katholieke Kerk van 1992 herinnert ons eraan dat dit het eerste gebod is (§2196) voor katholieken.

Deze dubbele aansporing komt ook tot uiting in het dubbele motto van de Soevereine Orde van Malta : Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum (Verdedig het geloof en help de armen). Immanuel Kant verwees naar dit grote gebod in Deel IV, Sectie 1 van zijn werk Religion within the Limits of Simple Reason : The Christian Religion as a Natural Religion uit 1793 : « Het omvat alle plichten onder één algemeen voorschrift dat betrekking heeft op de innerlijke en uiterlijke zedelijke relaties van de mens, nl. God liefhebben, Hem liefhebben die alle plichten boven alles verordineert; onder een speciaal voorschrift dat betrekking heeft op de uitwendige betrekkingen met andere mensen, en een algemene plicht is, namelijk: heb alle mensen lief als uzelf, d.w.z. draag bij tot hun welzijn uit onmiddellijke welwillendheid en niet uit eigenbelang ; deze voorschriften zijn geen morele bevelen, maar voorschriften van die heiligheid waarnaar wij moeten streven, en met betrekking waartoe het eenvoudige streven deugd wordt genoemd. Het tweede deel van het Grote Gebod verwoordt kernachtig de gulden regel van de ethiek van wederkerigheid.

Uit het evangelie van Marcus

28 Toen een schriftgeleerde het betoog hoorde en zag dat Jezus een goed antwoord had gegeven, kwam hij naar hem toe en vroeg : « Welke van alle geboden is de eerste ? « 29 Jezus antwoordde hem : « Dit is de eerste : ‘Hoor, Israël, dat de Heer, onze God, de enige Heer is. 30 Gij zult de Here, uw God, liefhebben met geheel uw hart, met geheel uw ziel, met geheel uw verstand en met geheel uw kracht. 31 En dit is het tweede : Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Er is geen groter gebod dan dit. »

32 De schriftgeleerde zeide : Welaan, meester, gij hebt de waarheid gesproken ; God is de eenige, en er is geen ander naast hem. 33 Hem lief te hebben met geheel uw hart, verstand en kracht, en uw naaste lief te hebben als uzelf, is beter dan alle offers en offergaven. 34 Toen Jezus zag dat hij een wijze opmerking had gemaakt, zeide hij tot hem : Gij zijt niet ver van het koninkrijk Gods. En niemand heeft het aangedurfd om hem te ondervragen ». (Marcus 12, 28b-34)

Welke is de eerste van alle geboden ?

« En een van de schriftgeleerden, die hen samen hoorde spreken, zag dat hij hun goed geantwoord had, en kwam en vroeg hem : Welke van alle geboden is de eerste ? « (Mk 12,28) Volgens Mattheüs kwam deze schriftgeleerde namens de Farizeeën naar Jezus en stelde zijn vraag om hem te beproeven of te testen. In het Evangelie verdwijnt deze laatste gedachte geheel en het hele gesprek was er een van goede wil van beide kanten.

  »Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Er is geen ander gebod groter dan dit » (Marcus 12,31). De meeste critici hebben de les overgenomen van Codex Sinaiticus, B, die eenvoudigweg luidt. Wat Jezus’ vermelding van het grote gebod van de liefde betreft, alleen Marcus laat dit gebod voorafgaan door de woorden : « Hoor, Israël, de Heer, onze God, is één Heer.  »

Deze woorden, ontleend aan Deuteronomium 6, 4-5, staan daar in precies dezelfde context als de plicht om God lief te hebben. Want slechts één God kan het voorwerp zijn van de opperste liefde van het schepsel, zoals deze liefde de eenheid en de ziel vormt van alle geboden. Aan de drie woorden « met geheel uw hart, met geheel uw ziel, met geheel uw verstand » die in Mattheüs staan, voegt Marcus toe : « met geheel uw kracht », zoals het in het Hebreeuws wordt gezegd. Het gebod om de naaste lief te hebben wordt hier geciteerd uit Leviticus 19, 18.

 En de schriftgeleerde zeide tot hem: Welnu, Meester, gij hebt de waarheid gesproken, dat Hij de enige is en dat er buiten Hem geen ander is » (Mc 12,32). Het antwoord van de schriftgeleerde en de instemming van Jezus vinden we alleen in Marcus. De scribent noteerde de

De schriftgeleerde nam kennis van het beginsel van de eenheid van God waar Jezus ons aan herinnerde en hield zich daar met overtuiging aan vast. Dit is niet verwonderlijk voor een Israëliet ; maar wat hij toevoegde over het liefhebben van God en de naaste verraadde de voortreffelijke gezindheid van zijn hart.

 En toen Jezus zag, dat hij verstandig geantwoord had, zeide hij tot hem: Gij zijt niet ver van het koninkrijk Gods. En toen Jezus zag, dat hij verstandig geantwoord had, zeide hij tot hem : « Gij zijt niet ver van het koninkrijk Gods. En niemand durfde hem meer te vragen. » (Mc 12,34) Jezus, die het hart van deze schriftgeleerde kon lezen en de oprechtheid en ernst kende van de woorden die hij zojuist had gesproken, was in staat om hem, ter bemoediging, dit prachtige getuigenis te geven, en hij gaf het hem met des te meer vreugde en liefde terug, omdat zijn gesprekspartner behoorde tot een klasse van mensen die over het algemeen tegen zijn leer gekant waren.

Niet ver van het koninkrijk van God te zijn, is er dichtbij te zijn, maar er nog niet in. Om dit woord te begrijpen is het duidelijk dat het koninkrijk van God niet moet worden begrepen in zijn toekomstige en glorierijke vervulling, maar in zijn huidige, intieme betekenis: Afhankelijk van de gezindheid van iemands hart, is men in dit koninkrijk of niet. Mark zet dit na het gesprek over het grootste gebod. Deze toespraak moet op de tegenstanders een diepe indruk hebben gemaakt, want een van hen was het met Jezus eens over het centrale punt van de ware godsdienst.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊  Tekst en geschiedenis : klik hier om het artikel te lesen → Tien Geboden – Tekst en geschiedenis | Historiek

◊ Pater Cor Mennen : klik hier om het artikel te lesen → Eenendertigste zondag door het jaar b – My CMS

Pastoor Andy Penne : « 13 Geboden en de tien geboden »