Samedi de la deuxième Semaine de l’Avent — Année C

Le prophète Elie

De l’Évangile de Jésus Christ selon saint Matthieu

Descendant de la montagne, les disciples interrogèrent Jésus : « Pourquoi donc les scribes disent-ils que le prophète Élie doit venir d’abord ? » Jésus leur répondit Jésus leur répondit :  » Élie va venir pour remettre toute chose à sa place. Mais, je vous le déclare : Élie est déjà venu ; au lieu de le reconnaître, ils lui ont fait tout ce qu’ils ont voulu. Et de même, le Fils de l’homme va souffrir par eux. » Alors les disciples comprirent qu’il leur parlait de Jean le Baptiste. (Mt 17, 10-13)

L’apparition d’Elie

« Les disciples l’interrogèrent, disant : Pourquoi donc les scribes disent-ils qu’il faut qu’Élie vienne premièrement ? » (Mt 17, 10) Qu’est-ce qui occasionna cette question des disciples ? La prophétie de Malachie qui annonçait une seconde mission d’Élie avant l’apparition du Messie était, à cette époque, l’objet de l’attention universelle ; les scribes fondaient sur elle leurs descriptions de l’avènement du Messie, ainsi que le rappelèrent ici les disciples.

Jésus lui-même l’avait citée au peuple en montrant l’accomplissement dans la personne de Jean-Baptiste : (Matthieu 11.14) ce que les disciples ne parurent pas avoir compris. Sur la montagne de la transfiguration, cet Élie leurs apparut et il disparut, au lieu de rester pour remplir sa mission, mais Jésus leur défendit de dire qu’ils le virent. Comment concilier cette apparition fugitive et surtout la défense de Jésus avec la prophétie ? Tels furent l’origine et le sens de la question.

Les disciples reconnurent en Jésus le Messie ; ils constatèrent avec étonnement que l’apparition d’Élie eut lieu après la venue de Jésus. L’une et l’autre objection provoquèrent la question des disciples. Ce rétablissement, qui pour les scribes était la restauration de leur théocratie et qui en réalité devait être une création spirituelle, fut l’œuvre de Jésus et non de Jean-Baptiste.

Toutefois Jésus pouvait bien avoir en vue les effets de la prédication de Jean-Baptiste, la repentance, le changement des dispositions du peuple, dans le sens où l’ange avait dit de Jean : « Il ramènera les cœurs des pères vers les enfants et les rebelles à la sagesse des justes » (Lc 1, 17) Le sort de Jean-Baptiste présagea le sort qui fut réservé à Jésus. Puisqu’ils ne reconnurent pas Jean et que celui-ci ne put remplir sa mission auprès d’eux, Jésus l’homme souffrit de leur part. Ce fut l’épreuve à laquelle les disciples se préparèrent d désormais, après avoir joui du repos et de la gloire sur la montagne.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article →  Samedi de la 2e semaine de l’Avent

◊ Communauté de la Croix Glorieuse   : cliquez ici pour lire l’article →  2ème Samedi de l’Avent 

♥ Diocèse Albi :  » Elie est déjà venu, ils ne l’ont pas reconnu »

 

 

Derde zondag in de Advent – Jaar C

# Het Gaudete is de eerste term (incipit) in het Latijnse introit voor de Derde Zondag van de Advent. Dit woord, dat verheugen betekent (gebiedende wijs, tweede persoon meervoud), valt op vanwege een bijzonder kenmerk van deze zondag in de adventstijd. Dit gaf aanleiding tot vele werken. Het woord komt overeen met de term Laetare van de vierde zondag van de veertigdagentijd met dezelfde betekenis en functie.  Als pauze midden in de advent onderscheidt deze zondag zich door zijn vreugdevolle karakter.

Het is een gedeeltelijke anticipatie van Kerstmis. Om deze reden worden enerzijds, uitzonderlijk voor de Geboorte, roze gewaden en versierselen gebruikt in plaats van paarse. Anderzijds is het raadzaam het orgel te bespelen met vrolijke stukken tijdens de viering. Deze middelen zullen de viering van deze zondag symboliseren en versterken.

Sinds de Middeleeuwen is het Gaudete zo populair dat het vaak in koor wordt uitgevoerd, in plaats van de oorspronkelijke monodische versie van het gregoriaanse introit. De melodie van deze laatste is zelfs gebruikt in verschillende parodie-missen. Onder hen is die van Josquin des Prés ten onrechte toegeschreven aan Johannes Ockeghem. Maar de publicatie ervan in Venetië in 1502 is bevestigd.

Uit het boek van de profeet Zephaniah

 De Heer zal zich over u verheugen en blij zijn. Schreeuw van vreugde, dochter van Zion! Geef een ovatie, o Israël ! Verheug je, met heel je hart spring je van vreugde, dochter van Jeruzalem!  De Heer heeft de straffen opgeheven die op u rustten, Hij heeft uw vijanden weggenomen. De koning van lsraël, de Heer, is in u. Je hoeft niet langer bang te zijn voor ongeluk. Op die dag zullen zij tot Jeruzalem zeggen Sion !  « Vreest niet, o aat je handen niet falen ! De Heer, uw God, is in u ; hij is de held die redding brengt. »

Hij zal zich in u verblijden en blij zijn ; Hij zal u vernieuwen met zijn liefde ; Hij zal zich in u verheugen en zich verblijden, als in de dagen van het feest. (So 3, 14-18a)

 De Heer zal zich over u verheugen en zich verheugen

 Schreeuw van vreugde, dochter van Zion ! Geef een ovatie, o Israël! Verheug je, met heel je hart spring je van vreugde, dochter van Jeruzalem !  De Heer heeft de vonnissen die op u rustten opgeheven ; Hij heeft uw vijanden weggenomen. De koning van lsraël, de Heer, is in u. Je hoeft niet langer bang te zijn voor ongeluk. Op die dag zullen zij tot Jeruzalem zeggen : « Vreest niet, o Sion! Laat je handen niet falen !

De Heer, uw God, is in u ; hij is de held die redding brengt. Hij zal zich in u verblijden en blij zijn ; Hij zal u vernieuwen met zijn liefde ; Hij zal zich in u verheugen en zich verblijden, als in de dagen van het feest. (So 3, 14-18a) « Schreeuw van vreugde, o dochter van Sion! Schreeuw van vreugde, o Israël! Verheug u en triomfeer met heel uw hart, dochter van Jeruzalem ! » (Zo, 14)

it was een uitnodiging tot vreugde die het niveau van jubelen bereikte : kreten van vreugde bij de gedachte geen gevaar meer te hoeven vrezen. De reden voor deze vreugde was dat Juda’s rechtvaardiging in de plaats was gekomen van zijn veroordeling, en hij dus beschermd was tegen alle uitwendige vijanden die dienden als instrumenten van de Heer om hem te straffen: « God is nu voor hem, wie zal tegen hem zijn ?

 Laat uw handen niet verzwakken ; zwakke handen zijn het teken van ontmoediging, ingegeven door vrees en angst : « De Here, uw God, is in uw midden, een dappere Verlosser; Hij zal voor u uitbarsten, Hij zal zwijgen in Zijn liefde; Hij zal voor u opspringen met vreugdekreten. » (So 3, 17) Een nieuwe reden om zich te verheugen : de aanwezigheid van de Heer, zijn diepe voldoening bij het aanschouwen van zijn volk, zijn vurige liefde voor hen. Vreugde werd uitgedrukt in geschreeuw; diepe liefde in stilte.

Vreugde : deze vreugde had God moeten hebben bij de eerste komst van de Messias ; maar de verharding van zijn volk verhinderde dit. Het zal alleen gebeuren aan het einde der tijden. De profeet Zefanja eindigde met een beschrijving van de weldaden waarmee God zijn lankmoedig volk zal troosten. Er zullen geen bannelingen meer zijn die niet kunnen deelnemen aan de plechtige feesten die in Sion worden gevierd.

Met de laatste woorden, hun last is een verwijt, blikte de profeet terug naar de tijd van het schandelijke oordeel dat het volk moest ondergaan, maar waarvan God beloofde de sporen uit te wissen.  De profeet Zefanja besloot met een beschrijving van de weldaden waarmee God zijn lankmoedig volk zal troosten. Er zullen geen bannelingen meer zijn die niet kunnen deelnemen aan de plechtige feesten die in Sion worden gevierd. Met de laatste woorden : hun last is schande, blikte de profeet terug naar de tijd van het schandelijke oordeel dat het volk moest ondergaan, maar waarvan God beloofde de sporen uit te wissen.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Preken Online : klik hier om het artikel te lesen →  3e zondag van de advent C – 2021

◊  Herman Andriessen   : klik hier  om het artikel te lesen →  3e Zondag Advent C

♥ Thijs van Reijn : « De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets »