Voilà l’homme dont le Seigneur avait parlé.

 

Samuel versa de l’huile sur la tête de Saül

Il y avait dans la tribu de Benjamin un homme appelé Kish. C’était un homme de valeur. Il avait un fils appelé Saül, qui était jeune et beau. Aucun fils d’Israël n’était plus beau que lui, et il dépassait tout le monde de plus d’une tête. Les ânesses appartenant à Kish, père de Saül, s’étaient égarées. Kish dit à son fils Saül : « Prends donc avec toi l’un des serviteurs, et pars à la recherche des ânesses. » Ils traversèrent la montagne d’Éphraïm, ils traversèrent le pays de Shalisha sans les trouver ; ils traversèrent le pays de Shaalim : elles n’y étaient pas ; ils traversèrent le pays de Benjamin sans les trouver.

Alors ils allèrent à la ville où se trouvait l’homme de Dieu. Quand Samuel aperçut Saül, le Seigneur l’avertit : « Voilà l’homme dont je t’ai parlé ; c’est lui qui exercera le pouvoir sur mon peuple. » Saül aborda Samuel à l’entrée de la ville et lui dit : « Indique-moi, je t’en prie, où est la maison du voyant. » Samuel répondit à Saül : «  C’est moi le voyant. Monte devant moi au lieu sacré. Vous mangerez aujourd’hui avec moi. Demain matin, je te laisserai partir et je te renseignerai sur tout ce qui te préoccupe. »

Le lendemain, Samuel prit la fiole d’huile et la répandit sur la tête de Saül ; puis il l’embrassa et lui dit :  » N’est-ce pas le Seigneur qui te donne l’onction comme chef sur son héritage ? » 

On appelait jeune homme chez les an­ciens un homme jus­qu’à l’âge de qua­rante ans. Saül de­vait avoir à peu près cet âge puis­qu’il avait déjà un fils en état de por­ter les armes. La mon­tagne d’Éphraïm s’é­ten­dait jusque sur le ter­ri­toire de Ben­ja­min. Sa­muel voulut par­ler à Saül uni­que­ment de la re­cherche des ânesses et don­ner ainsi à Saül la preuve de son information  sur­na­tu­relle.

Pendant que Saül rechercha les ânesses égarées, il rencontra, par hasard, Saül qui le fit roi. L’onc­tion sur la tête de Samuel re­pré­senta la com­mu­ni­ca­tion de l’Es­prit de Dieu. Elle ne fut ap­pli­quée jusque-là qu’à l’of­fice des sa­cri­fi­ca­teurs. Saül compris par ce geste toute l’importance de la charge qui lui fut confiée et d’où vien­dra la force dont il aura be­soin pour la rem­plir.

Dans le sa­cer­doce qu’il exerça, Saül re­pré­sen­ta le peuple de­vant le Seigneur, Devenu roi, sa mission fut de re­pré­sen­ter la sou­ve­rai­neté de Dieu de­vant son peuple. À la demande des Anciens, et du peuple, Israël eut un roi. Ce changement dans la direction d’un peuple fut initié par l’intervention divine : c’est que Dieu est présent là où il s’agit de prendre des responsabilités.

Ici, Dieu sembla se plier à la décision des Anciens et du peuple : « Nous voulons un roi ! » Dieu se manifesta envers la liberté qu’il leur avait donnée. Dieu les mis en garde contre toute confiance absolue en ce système : et Saül n’institua pas de dynastie héréditaire.

Le Concile Vatican II parla, en ce sens, de la juste autonomie des réalités terrestres : « Si, par autonomie des réalités terrestres, on veut dire que les choses créées et les sociétés elles-mêmes ont leurs lois et leurs valeurs propres, que l’homme doit peu à peu apprendre à connaître, à utiliser et à organiser, une telle exigence d’autonomie est pleinement légitime : non seulement elle est revendiquée par les hommes de notre temps, mais elle correspond à la volonté du Créateur.

C’est en vertu de la création même que toutes choses sont établies selon leur ordonnance et leurs lois et leurs valeurs propres, que l’homme doit peu à peu apprendre à connaître, à utiliser et à organiser. Une telle exigence d’autonomie est pleinement légitime : non seulement elle est revendiquée par les hommes de notre temps, mais elle correspond à la volonté du Créateur.

C’est en vertu de la création même que toutes choses sont établies selon leur consistance, leur véri té et leur excellence propres, avec leur ordonnance et leurs lois spécifiques. L’homme doit respecter tout cela et reconnaître les méthodes particulières à chacune des sciences et techniques. C’est pourquoi la recherche méthodique, dans tous les domaines du savoir, si elle est menée d’une manière vraiment scientifique et si elle suit les normes de la morale, ne sera jamais réellement opposée à la foi : les réalités profanes et celles de la foi trouvent leur origine dans le même Dieu.. » ( Gaudium et Spes, 36 § 2)

Complément

◊ Évolution d’un peuple de nomades vers la monarchie  → Samuel, juge et prophète

Liens avec d’autres sites web chrétiens

 ◊ Du site Idées-Caté : cliquez ici pour lire l’article  → L’appel de Samuel

◊ Catéchèse :  cliquez ici pour lire l’article  → Dieu appelle Samuel dans la nuit – 1S 3, 3-10 

Frère Pathy Vanza : « L’APPEL DE SAMUEL »

Quarta domenica di Quaresima dell’ anno C

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo Luca

In quel momento, gli esattori delle tasse e i peccatori vennero tutti da Gesù per ascoltarlo. I farisei e gli scribi si lamentavano con lui : « Quest’uomo riceve i peccatori e mangia con loro! Allora Gesù disse loro questa parabola : « Un uomo aveva due figli. Il figlio minore disse a suo padre : « Padre, dammi la mia parte di ricchezza. E il padre divise le sue ricchezze tra di loro. Pochi giorni dopo, il figlio minore raccolse tutto ciò che aveva e andò in un paese lontano dove sperperò la sua fortuna e condusse una vita disordinata. Aveva speso tutto quando c’era una grande carestia nel paese e lui era nel bisogno. Era alle dipendenze di un paesano che lo mandava nei suoi campi a badare ai maiali.

Voleva riempirsi lo stomaco con i baccelli che i maiali mangiavano, ma nessuno gli dava niente. I farisei e gli scribi si lamentavano con lui : « Quest’uomo riceve i peccatori e mangia con loro ! Allora Gesù raccontò loro questa parabola : « Un uomo aveva due figli, e il figlio minore disse a suo padre: « Padre, dammi la mia parte di ricchezza ». E il padre divise le sue ricchezze tra di loro ». Pochi giorni dopo, il figlio minore raccolse tutto ciò che aveva e andò in un paese lontano, dove sperperò la sua fortuna e condusse una vita disordinata.

Aveva speso tutto, quando venne una grande carestia in questo paese, ed egli venne e gli scribi si lamentarono con lui : « Quest’uomo riceve i peccatori e mangia con loro! Allora Gesù disse loro questa parabola: un uomo aveva due figli. « 

Allora entrò in se stesso e disse : « Quanti operai di mio padre hanno pane a sufficienza e io muoio di fame ! Mi alzerò, andrò da mio padre e gli dirò : « Padre, ho peccato contro il cielo e contro di te. Trattatemi come uno dei vostri dipendenti. Si alzò e andò da suo padre. »

Il più giovane disse a suo padre : « Padre, dammi la mia parte di ricchezza. E il padre divise le sue ricchezze tra di loro.  » Il figlio gli disse : « Padre, ho peccato contro il cielo e contro di te. Andò a lavorare per un paesano che lo mandava nei suoi campi a badare ai maiali. Voleva riempirsi lo stomaco con i baccelli che i maiali mangiavano, ma nessuno gli dava niente. Allora egli tornò in sé e disse: « Quanti operai di mio padre hanno pane in abbondanza ! Ed eccomi qui a morire di fame !

Mi alzerò, andrò da mio padre e gli dirò : « Padre, ho peccato contro di te ». Non sono più degno di essere chiamato tuo figlio. Trattatemi come uno dei vostri lavoratori. Si alzò e andò da suo padre. Mentre era ancora lontano, suo padre lo vide e fu mosso da compassione; corse, gli si gettò al collo e lo coprì di baci. Pochi giorni dopo, il più giovane raccolse tutto ciò che aveva e andò in un paese lontano, dove sperperò la sua fortuna e condusse una vita disordinata.

Aveva speso tutto, quando scoppiò una grande carestia in quel paese ed era nel bisogno. Era alle dipendenze di un paesano che lo mandava nei suoi campi a badare ai maiali.

Avrebbe voluto riempirsi lo stomaco con i baccelli che i maiali stavano mangiando, ma nessuno gli avrebbe dato niente. I farisei e gli scribi si lamentavano con lui : « Quest’uomo riceve i peccatori e mangia con loro! Allora Gesù raccontò loro questa parabola: « Un uomo aveva due figli, il più giovane dei quali disse a suo padre : « Padre, dammi la mia parte di ricchezza ».

 E il padre divise le sue ricchezze tra di loro. Pochi giorni dopo, il figlio più giovane prese tutto quello che aveva e andò in un paese lontano dove sperperò la sua fortuna e condusse una vita disordinata. Aveva speso tutto, quando ci fu una grande carestia in questo paese e si afflisse.

Era alle dipendenze di un paesano che lo mandava nei suoi campi a badare ai maiali. Avrebbe voluto riempirsi lo stomaco con i baccelli che i maiali stavano mangiando, ma nessuno gli avrebbe dato niente. Allora egli tornò in sé e disse: « Quanti operai di mio padre hanno pane in abbondanza ! Ed eccomi qui a morire di fame ! »

 Mi alzerò, andrò da mio padre e gli dirò: « Padre, ho peccato contro di te ». Non sono più degno di essere chiamato tuo figlio. Trattatemi come uno dei vostri lavoratori. Mi sono alzato e sono andato da suo padre. Mentre era ancora lontano, suo padre lo vide e si commosse di pietà ; corse, gli si gettò al collo e lo coprì di baci.

Il figlio gli disse : « Padre, ho peccato contro il cielo e contro di te. Non sono più degno di essere chiamato tuo figlio.  » Ma il padre disse ai suoi servi : « Presto, portate i vestiti migliori per vestirlo, mettetegli un anello al dito e dei sandali ai piedi ; andate a prendere il vitello grasso e scannatelo, e mangiamo e festeggiamo, perché questo mio figlio era morto ed è tornato in vita ; era perduto ed è stato ritrovato. « 

E cominciarono a mangiare. Ora il figlio maggiore era nel campo. Quando tornò e fu vicino alla casa, sentì musica e danze. Chiamò uno dei servitori e chiese cosa c’era. Il servo rispose : « Tuo fratello è arrivato e tuo padre ha ucciso il vitello grasso, perché ha trovato tuo fratello in buona salute. Mi alzerò, andrò da mio padre e gli dirò: « Padre, ho peccato contro di te ».

Non sono più degno di essere chiamato tuo figlio. Trattatemi come uno dei vostri lavoratori. Mi sono alzato e sono andato da suo padre. Mentre era ancora lontano, suo padre lo vide e fu mosso da compassione ; corse, gli si gettò al collo e lo coprì di baci.

Chiamò uno dei servitori e chiese cosa c’era. Il servo rispose : « Tuo fratello è arrivato, e tuo padre ha ucciso il vitello grasso, perché ha trovato tuo fratello in buona salute. Allora il figlio maggiore si arrabbiò e si rifiutò di entrare. Suo padre uscì per supplicarlo. Ma egli rispose a suo padre: Sono stato al tuo servizio per tanti anni e non ho mai trasgredito i tuoi ordini, e non mi hai mai dato un figlio per fare festa con i miei amici. Ma quando questo tuo figlio è tornato, dopo aver divorato i tuoi beni con le prostitute, hai fatto macellare per lui il vitello grasso !

Il padre rispose : « Tu, figlia mia, sei sempre con me e tutto ciò che è mio è tuo. C’era bisogno di festa e di gioia, perché questo vostro fratello era morto ed è tornato in vita; era perduto ed è stato ritrovato. « (Lc 15, 1-3 ; 11-32)

Rallegrati, Gerusalemme, e raduna tutti coloro che la amano

La liturgia di oggi ci offre un assaggio della gioia della Pasqua. I paramenti liturgici sono rosa. È la domenica di « lætare » che ci invita alla gioia pacifica. « Rallegrati, Gerusalemme, e radunati intorno a te, tutti voi che la amate… », grida l’inno di apertura. Dio vuole che siamo felici. La psicologia più elementare ci dice che una persona che non è felice alla fine diventa una persona malata nel corpo e nella mente.

 Abbiamo la cattiva abitudine di ascoltare solo la prima parte di questo brano del Vangelo secondo Luca, che chiamiamo « la parabola del figlio prodigo ». Abbiamo la cattiva abitudine di ascoltare solo la prima parte del Vangelo secondo Luca, che chiamiamo ‘la parabola del figliol prodigo’. Ma è chiaramente il Padre il protagonista : « Un uomo aveva due figli… ».

È la parabola del padre prodigo che abbiamo sentito. Questo padre ha vissuto un dramma in due atti: il conflitto tra lui e i suoi due figli, ugualmente e follemente amati. Una storia che si ripete in molte famiglie. Padri e madri in una situazione di conflitto con uno dei vostri figli, questo è il dramma di Dio che state vivendo. Questa pagina del Vangelo dà la più bella storia d’amore, la più bella immagine di Dio.

 Nel primo atto, l’atteggiamento del padre nei confronti del figlio più giovane mostra che questo padre non è altro che la gratuità, la condivisione, la donazione totale e disinteressata, rispettando la personalità del figlio ingrato: vuole solo il bene per lui, lo ama senza riserve !

Attraverso questo padre, Gesù ci parla di Dio. È così che pensiamo a Dio? Questo figlio ribelle, che rivendica la sua indipendenza, rappresenta l’ateismo di tutti i tempi: approfittare dei beni di Dio senza riconoscerlo, essere lontano da Lui, fare ciò che si vuole senza controllo : né Dio né padrone. Il suo ritorno a casa, nonostante le belle parole, è solo uno sporco calcolo per trovare cibo e riparo. Ha perso l’abitudine di amare… Pensa ancora solo a se stesso !

  » Quando era ancora lontano, suo padre lo vide, ebbe pietà di lui, gli corse al collo e lo riempì di baci. » È il Padre che fa tutto qui! Quattro gesti : lo vede, si commuove, corre e lo bacia ! Il gesto di correre è il più forte di tutta la parabola : non è usuale in nessuna epoca che un superiore corra da un inferiore, soprattutto quando quest’ultimo ha assunto un atteggiamento scandaloso nei suoi confronti.

Il comportamento del padre mostra che non gli importa affatto che suo figlio si penta veramente : appena lo vede, corre da lui. In questa scena, Gesù sottolinea l’amore gratuito del Padre… un Padre che perdona prima di ogni confessione, senza condizioni !

Nella sua seconda lettera ai Corinzi, Paolo dice loro : « Siamo ambasciatori per Cristo, riconciliati con Dio » (seconda lettura). Essere ambasciatori di Cristo, del suo spirito di misericordia, è rispondere con gioia alla chiamata di Dio alla riconciliazione. Nella parabola del figliol prodigo, Gesù Cristo ci ha mostrato quanto libero, generoso, altruista e amorevole sia Dio, nostro Padre.

Egli è l’opposto di un Dio arrabbiato, geloso e maligno. Un padre che sperpera l’amore! Riconciliamoci con Dio. Chiediamogli perdono per tutte le nostre mancanze nella fiducia e nell’amore.

Diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti web cristiani

Psallite : clicca qui per leggere l’articolo → IV Domenica di Quaresima – anno C

Qumran : clicca qui per leggere l’articolo  → IV Domenica di Quaresima – Laetare (Anno C) – QUMRAN NET

Padre Fernando Armellini  : « Quarta domenica di Quaresima dell’ anno C »

Vierde zondag in de veertigdagentijd van het jaar c

De terugkeer van de verloren zoon naar zijn vader

Uit het evangelie van Jezus Christus volgens Lucas

In die tijd kwamen de tollenaars en de zondaars allen naar Jezus om naar hem te luisteren. De Farizeeën en de schriftgeleerden klaagden tegen hem : « Deze man ontvangt zondaars en eet met hen ! Toen vertelde Jezus hun deze gelijkenis : « Een man had twee zonen. De jongste zei tot zijn vader : « Vader, geef mij mijn deel van de rijkdom. En de vader verdeelde zijn rijkdom onder hen. Een paar dagen later verzamelde de jongste alles wat hij had en vertrok naar een ver land waar hij zijn fortuin verkwistte en een wanordelijk leven leidde. Hij had alles uitgegeven, toen er in dat land een grote hongersnood heerste en hij in nood geraakte. Hij ging in dienst bij een dorpeling die hem naar zijn velden stuurde om op de varkens te passen.

Hij had zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens aten, maar niemand wilde hem iets geven. De Farizeeërs en schriftgeleerden klaagden tegen hem: « Deze man ontvangt zondaars en eet met hen! Toen vertelde Jezus hun deze gelijkenis : « Een man had twee zonen, waarvan de jongste tot zijn vader zei: « Vader, geef mij mijn deel van de rijkdom. «   En de vader verdeelde zijn rijkdom onder hen. Een paar dagen later verzamelde de jongste zoon alles wat hij had en vertrok naar een ver land, waar hij zijn fortuin verkwistte en een wanordelijk leven leidde.

Hij had alles uitgegeven, toen er in dit land een grote hongersnood kwam, en hij kwam bij en de schriftgeleerden klaagden tegen hem : « Deze man ontvangt zondaars en eet met hen ! Toen vertelde Jezus hun deze gelijkenis : een man had twee zonen. »  Dus ging hij in zichzelf en zei tegen zichzelf : « Hoeveel van mijn vaders arbeiders hebben genoeg brood ! en hier ben ik uitgehongerd ! Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en zeg tegen hem : «  Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen U. Ik ben het niet langer waard om je zoon genoemd te worden. Behandel me als een van je werknemers. Hij stond op en ging naar zijn vader.

De jongste zei tot zijn vader : « Vader, geef mij mijn deel van de rijkdom. En de vader verdeelde zijn rijkdom onder hen. «  De zoon zei tot hem: « Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u. Hij ging in dienst bij een dorpeling die hem naar zijn velden stuurde om op de varkens te passen. Hij had zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens aten, maar niemand wilde hem iets geven. Dus kwam hij tot zichzelf en zei tegen zichzelf: Hoeveel van mijn vaders arbeiders hebben brood in overvloed! En hier ben ik uitgehongerd !

Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: Vader, ik heb tegen u gezondigd. Ik ben het niet meer waard om uw zoon genoemd te worden. Behandel mij als een van uw arbeiders. Hij stond op en ging naar zijn vader.  Toen hij nog ver weg was, zag zijn vader hem en werd met ontferming bewogen; en hij liep en wierp zich op zijn hals en bedekte hem met kussen. Een paar dagen later verzamelde de jongste alles wat hij had en vertrok naar een ver land, waar hij zijn fortuin verkwistte en een wanordelijk leven leidde. Hij had alles uitgegeven, toen in dat land een grote hongersnood uitbrak en hij in nood geraakte. Hij ging in dienst bij een dorpeling die hem naar zijn velden stuurde om op de varkens te passen.

Hij had zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens aten, maar niemand wilde hem iets geven. De Farizeeërs en schriftgeleerden klaagden tegen hem : « Deze man ontvangt zondaars en eet met hen! Toen vertelde Jezus hun deze gelijkenis: « Een man had twee zonen, waarvan de jongste tot zijn vader zei: ‘Vader, geef mij mijn deel van de rijkdom. « 

 En de vader verdeelde zijn rijkdom onder hen. Een paar dagen later nam de jongste zoon alles wat hij had en vertrok naar een ver land waar hij zijn fortuin verkwistte en een wanordelijk leven leidde. Hij had alles uitgegeven, toen er in dit land een grote hongersnood heerste en hij in nood geraakte. Hij ging in dienst bij een dorpeling die hem naar zijn velden stuurde om op de varkens te passen. Hij had zijn maag willen vullen met de peulen die de varkens aten, maar niemand wilde hem iets geven. Dus kwam hij tot zichzelf en zei tegen zichzelf: Hoeveel van mijn vaders arbeiders hebben brood in overvloed! En hier ben ik uitgehongerd !

 Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: Vader, ik heb tegen u gezondigd. Ik ben het niet meer waard om uw zoon genoemd te worden. Behandel mij als een van uw arbeiders. Ik stond op en ging naar zijn vader. Toen hij nog ver weg was, zag zijn vader hem en werd met medelijden bewogen; en hij rende en wierp zich op zijn hals en bedekte hem met kussen.

De zoon zei tot hem : « Vader, ik heb gezondigd t.egen de hemel en tegen u. Ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden. Maar de vader zei tot zijn knechten : Vlug, breng de beste klederen om hem te kleden, en doe hem een ring om de vinger en sandalen aan zijn voeten, ga het gemeste kalf halen en slacht het, en laat ons eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen; hij was verloren en is gevonden. En zij begonnen te eten

De oudste zoon nu was op het veld. Toen hij terugkwam en bij het huis was, hoorde hij muziek en dansen. Hij riep een van de bedienden, en vroeg wat er aan de hand was. De knecht antwoordde: Je broer is aangekomen en je vader heeft het gemeste kalf gedood, want hij vond je broer in goede gezondheid. Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tegen hem zeggen: Vader, ik heb tegen u gezondigd. Ik ben het niet meer waard om uw zoon genoemd te worden. Behandel mij als een van uw arbeiders. Ik stond op en ging naar zijn vader. Toen hij nog ver weg was, zag zijn vader hem en werd met ontferming bewogen; en hij liep en wierp zich op zijn hals en bedekte hem met kussen.

Hij riep een van de bedienden, en vroeg wat er aan de hand was. De knecht antwoordde: Je broer is aangekomen, en je vader heeft het gemeste kalf gedood, omdat hij je broer in goede gezondheid aantrof. Toen werd de oudste zoon boos en weigerde binnen te komen. Zijn vader kwam naar buiten om hem te smeken. Maar hij antwoordde zijn vader: Ik ben al zoveel jaren in uw dienst en heb nooit uw bevelen overtreden, en u hebt mij nooit een zoon gegeven om met mijn vrienden te feesten. Maar toen deze zoon van u terugkwam, nadat hij uw bezit met hoeren had verslonden, hebt gij het gemeste kalf voor hem laten slachten !

De vader antwoordde : « Jij, mijn dochter, bent altijd bij mij en alles wat van mij is, is van jou. Er was behoefte aan feest en vreugde, want deze broeder van jou was dood en is tot leven gekomen; hij was verloren en is gevonden. (Lc 15, 1-3 ; 11-32)

Verheugt u, Jeruzalem, en verzamelt u, allen die haar liefhebben

De liturgie van vandaag biedt ons een voorproefje van de paasvreugde. De liturgische gewaden zijn roze. Het is de zondag van « lætare » die ons uitnodigt tot een vredige vreugde. « Verheugt u, Jeruzalem, en verzamelt u, allen die haar liefhebben… », roept de openingshymne. God wil dat we gelukkig zijn. De meest elementaire psychologie vertelt ons dat een persoon die niet gelukkig is, uiteindelijk een ziek persoon wordt in lichaam en geest.

 Wij hebben de slechte gewoonte om alleen te luisteren naar het eerste deel van deze passage uit het Evangelie volgens Lucas, dat wij « de gelijkenis van de verloren zoon » noemen. Wij hebben de slechte gewoonte om alleen te luisteren naar het eerste deel van het Evangelie volgens Lucas, dat wij « de gelijkenis van de verloren zoon » noemen. Maar het is duidelijk de Vader die de hoofdpersoon is : « Een man had twee zonen… ».

Het is de gelijkenis van de verloren vader die wij gehoord hebben. Deze vader beleefde een drama in twee bedrijven: het conflict tussen hem en zijn twee zonen, gelijkelijk en waanzinnig geliefd. Een verhaal dat zich in veel gezinnen herhaalt. Vaders en moeders in een conflictsituatie met een van uw kinderen, dit is Gods drama dat u beleeft. Deze bladzijde van het Evangelie geeft het mooiste liefdesverhaal, het mooiste beeld van God.  In de eerste akte laat de houding van de Vader tegenover zijn jongste zoon zien dat deze vader niets anders is dan gratuitheid, delen, totale en belangeloze schenking, met respect voor de persoonlijkheid van zijn ondankbare zoon : hij wil alleen maar het goede voor hem, hij heeft hem lief zonder voorbehoud !

Door deze vader spreekt Jezus tot ons over God. Is dit hoe wij over God denken ? Deze opstandige zoon, die zijn onafhankelijkheid opeist, vertegenwoordigt het atheïsme van alle tijden: profiteren van Gods goederen zonder Hem te erkennen, ver van Hem zijn, doen wat men wil zonder controle: noch God, noch meester. Zijn terugkeer naar huis, ondanks de mooie woorden, is slechts een smerige berekening om voedsel en onderdak te vinden. Hij heeft de gewoonte om lief te hebben verloren… Hij denkt nog steeds alleen aan zichzelf !

 » Toen hij nog ver weg was, zag zijn vader hem, kreeg medelijden, rende hem om de hals en overlaadde hem met kussen. «   Het is de Vader die hier alles doet! Vier gebaren: hij ziet hem, is ontroerd, rent en kust hem ! Het gebaar van het rennen is het sterkste van de hele gelijkenis: het is in geen enkele tijd gebruikelijk dat een meerdere naar een mindere rent, vooral niet wanneer deze een schandalige houding tegenover hem heeft aangenomen. Uit het gedrag van de vader blijkt dat het hem helemaal niet kan schelen of zijn zoon echt berouw toont: zodra hij hem ziet, rent hij naar hem toe. In deze scène onderstreept Jezus de gratuite liefde van de Vader… een Vader die vergeeft vóór elke bekentenis, zonder voorwaarden !

 De ondankbare zoon keert terug, en het feest is voorbij. Het tweede bedrijf beschrijft de houding van de vader ten opzichte van de oudste zoon: de vader toont dezelfde vriendelijkheid ten opzichte van hem. De Bijbel komt vaak terug op dit thema van de absolute gratuitheid van Gods gaven. Er is geen onrechtvaardigheid in deze goddelijke houding: God heeft alle mensen lief. Uit de houding van de oudste zoon blijkt dat hij niet alle liefde heeft gezien waarmee hij werd bemind. Door deze gelijkenis in twee bedrijven worden wij uitgenodigd om binnen te treden in deze liefde van God en zijn vreugde in het vinden van zondaars.

In zijn tweede brief aan de Korinthiërs, zegt Paulus hen : « Laten wij gezanten van Christus zijn, laten wij ons met God verzoenen » (tweede lezing). Gezanten worden van Christus, van zijn geest van barmhartigheid, is met vreugde ingaan op Gods oproep om zich met elkaar te verzoenen. In de gelijkenis van de verloren zoon heeft Jezus Christus ons getoond hoe vrij, edelmoedig, onbaatzuchtig en liefdevol God, onze Vader, is Jezus heeft ons het ware gelaat van de Vader getoond. Hij is het tegenovergestelde van een boze, jaloerse en kwaadaardige God. Een vader die de liefde verkwist! Laten wij ons met God verzoenen. Laten wij Hem om vergeving vragen voor al onze tekortkomingen in vertrouwen en liefde.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Kerk.net : klik hier om het artikel te lesen → Lezingen voor de vierde zondag 40dagentijd C

◊ Kerk ijn Heent : klik hier om het artikel te lesen →  vierde zondag in de veertigdagentijd (C)

♥ Bill Banning : «  terugkeer van de verloren zoon «