Zondag van de eenendertigste week van de gewone tijd – Jaar C

Volgens de christelijke traditie was Zacheüs een discipel van Jezus nog vóór zijn kruisiging en volgens Clement van Alexandrië in zijn boek Stromata heette de man die Zacheüs heette Matthias en nam hij de plaats in van Judas Iskariot na diens verraad en dood. De Apostolische Constituties identificeren later Zacheüs de tollenaar als de eerste bisschop van Caesarea, een Griekse stad in Samaria en hoofdstad van de Romeinse provincie Judea. Na de Joodse opstand en de inname van Jeruzalem werd hij verbannen naar het Gallische dorp Rocamadour met een prinses genaamd Veronica, niet te verwarren met Berebnice, de zuster van koning Agrippa II.

Een christelijke traditie, waarvan het oudst bekende getuigenis is opgenomen in de preken van Bernard Gui (1261-1331), stelt Zacchaeus gelijk met de heilige Amadour, die naar Gallië kwam en zich vestigde in een grot in Quercy (Rocamadour) met zijn vrouw Berenice, die stierf in Soulac, in de streek van Bordeaux. In zijn preken heeft Bernard Gui de heilige Martial (3de eeuw), bekend als apostel van Aquitanië, in verband gebracht met de heilige Amadour, eveneens een apostel van Aquitanië, twee eeuwen vóór de heilige Martial. Deze laatste zou een kerk hebben gesticht ter ere van de heilige Veronique in Soulac, de traditionele plaats van haar dood.

Deze kerk lag begraven onder de duinen, maar werd tussen 1860 en 1864 geruimd. Zacheüs stierf te Rocamadour, waar later het heiligdom werd gesticht dat zijn naam draagt. Zacchaeus werd getransformeerd. Alles in zijn leven kwam op zijn kop te staan toen Jezus hem aankeek en zei: « Kom onmiddellijk naar beneden, Zacheüs, Ik kom naar je toe! Overweldigd door deze stem en deze blik, gaf Zacchaeus alles. Zacchaeus was voor altijd anders.

Uit het evangelie van Jezus Christus volgens Lucas

Op dat moment ging Jezus de stad Jericho binnen en ging er doorheen. Er was een man, Zacheüs genaamd, die de hoofdontvanger van de belastingen was, en hij was een rijk man. Hij trachtte te zien wie Jezus was, maar hij kon het niet vanwege de menigte, want hij was klein. Dus liep hij vooruit en klom in een plataan om Jezus te zien, die op het punt stond voorbij te gaan. Toen hij daar kwam, keek Jezus op en zeide tot hem: Zacheüs, kom terstond naar beneden; heden moet ik gaan en in uw huis blijven. Hij kwam meteen naar beneden en ontving Jezus met vreugde. Toen zij hem zagen, klaagden zij allen: « Hij is bij een zondaar gaan logeren. » Zacheüs stond op en zeide tot den Heer: Zie, Heer, ik geef de helft mijner goederen aan de armen, en indien ik iemand onrecht gedaan heb, zal ik hem viermaal zooveel vergoeden. Toen zeide Jezus tot hem: Heden is de verlossing tot dit huis gekomen, want ook hij is een zoon van Abraham. Want de Zoon des mensen is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was. (Lc 18, 9-14)

Zacchaeus

Jericho, een stad die beroemd was in het Oude Testament (Jozua 2 en Jozua 6), werd nog beroemder dankzij de aanwezigheid en de weldaden van Jezus die, op doortocht door deze oude stad, licht gaf aan de gesloten ogen van de blinde Bartimeüs en de bronnen van genade en verlossing opende voor de dorstige ziel van een arme zondaar. Deze stad lag op twee mijl afstand van de Jordaan, die Jezus overstak toen Hij Perea verliet, en op zeven mijl afstand van Jeruzalem, waar Hij voor de laatste maal heenging. In het verleden was het het centrum van een heerlijke oase bedekt met een woud van palmbomen en aromatische planten (de naam Jericho zelf betekent « goede geur » in het Hebreeuws). De omwenteling die in heel Palestina plaatsvond, is niet duidelijker dan in Jericho vandaag.

Jericho, waaraan de Bijbel de naam stad der palmen geeft, was eens omgeven door een woud van deze prachtige bomen. In het begin van deze eeuw waren het er nog een paar; nu is er geen enkele meer, zelfs geen plataan zoals die waarop Zacheüs klom. Een vierkante toren van Frankische makelij, voor driekwart in puin, en een armzalig dorp, versterkt door een omheining van droge doornen, zijn alles wat vandaag van Jericho overblijft. Zacheüs, hoofd van de tollenaars, omdat er in Jericho een Romeins douanehuis was waarvan hij het hoofd was. Deze stad was een plaats van handel en doorgang tussen Oost en West. Zijn roeping werd een bron van rijkdom voor Zacheüs, die er goed gebruik van maakte. Zijn naam geeft aan dat hij van joodse afkomst was.

Toen Zacheüs over Jezus hoorde en hoorde hoe barmhartig Hij was geweest voor hen die tot zijn verachte vak behoorden, verlangde hij ernaar Hem te zien en zich althans de trekken van Zijn gelaat te herinneren. De plataan is een boom waarvan de bladeren lijken op die van de moerbeiboom en waarvan de vruchten op vijgen lijken. Volgens de etymologie betekent dit woord vijgen-moerbeiboom. « Deze boom is vrij groot in het oosten, zijn takken zijn laag en steken horizontaal uit, zodat het niet moeilijk is om erin te klimmen. Eerlijkheid zou niet toestaan dat een man van aanzienlijke stand in een boom klom, maar het geloof zegevierde. (Bengel)

edereen murmureerde, zelfs de discipelen; terwijl de farizeïsche menigte haar verontwaardiging toonde, kon er onder de discipelen nog een soort verwondering zijn bij het zien van Jezus in het huis van een zondaar. Een zondaar is niet in algemene zin op te vatten; in de gedachten van hen die murmureerden, sloeg het woord persoonlijk op Zacheüs in zijn hoedanigheid van zondaar. Zacheüs nam dit besluit onder de indruk, gewekt door de tegenwoordigheid en de woorden van Jezus; maar dit besluit om afstand te doen van de wereld was in zijn hart voorbereid door berouw en een brandend verlangen om Jezus te leren kennen. De vreugde die hij voelde over de onverwachte en onverdiende gunst die Jezus hem bewees, inspireerde hem tot een vrij en spontaan offer.

Verlossing, bevrijding van zonde en dood, door de genade van God die Jezus aankondigde en bracht. Deze redding kwam, wordt gerealiseerd met de aanwezigheid van Jezus, niet alleen voor Zacheüs, maar ook voor zijn huis, zijn familie. Jezus rechtvaardigde deze uitspraak omdat Zacheüs ook voor Jezus, die zijn hart las, een zoon van Abraham was (even goed en beter dan degenen die hem verachtten). Hij was een zoon van Abraham omdat hij van hem afstamde, maar ook omdat hij het geloof en de gehoorzaamheid van de vader der gelovigen had. « De Zoon des mensen is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren is » (Lc 19, 10). Het Nieuwe Testament en de Synoptici, niet minder dan Johannes, antwoorden: Uit de boezem van zijn eeuwige heerlijkheid (Joh 17, 5).

Het doel van zijn komst wordt ons geopenbaard in deze tweeledige handeling, die Jezus met tedere naastenliefde verrichtte door zijn leven en dood: het zoeken en redden van wat verloren is. De twee handelingen komen overeen met de twee betekenissen van het woord verlies. Deze openbaring, troostend voor iedere zondaar, moet voor Zacheüs op dat plechtige moment van zijn leven bijzonder belangrijk zijn geweest, zoals het later ook voor Saulus van Tarsus was, die er graag aan terugdacht (1 Timoteüs 1:15). Als deze uitspraak door Jezus werd gedaan in de omstandigheid waarin Matteüs hem optekent (Matteüs 18:11), dan was het de tweede keer dat hij hem liet horen.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ My CMS  : klik hier om het artikel te lesen →  Eenendertigste zondag door het jaar C 

◊   Katholiek voor het leven  : klik hier om het artikel te lesen →  JAAR C: HOMILIE VOOR DE 31STE ZONDAG IN GEWONE TIJD 

♥ Video In de naam van Jezus – PE Zacheüs

Intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres

 

Le fondement des apôtres et des prophètes

De la lettre de Paul aux Éphésiens

Frères, vous n’êtes plus des étrangers ni des gens de passage, vous êtes concitoyens des saints, vous êtes membres de la famille de Dieu, car vous avez été intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres et les prophètes ; et la pierre angulaire, c’est le Christ Jésus lui-même. En lui, toute la construction s’élève harmonieusement pour devenir un temple saint dans le Seigneur. En lui, vous êtes, vous aussi, les éléments d’une même construction pour devenir une demeure de Dieu par l’Esprit Saint. (Ep 2, 19-22)

Le fondement( des apôtres et des prophètes

Ces  étrangers  devinrent concitoyens des saints dans le royaume de Dieu ; et ceux qui étaient  sans Dieu  firent maintenant partie de sa famille. Tel est le vieux sens du mot domestique. L’idée d’une  maison de Dieu conduisit Paul à dire comment les croyants en font partie et quel en est le fondement et la nature (Ep 2, 20-22). Cette image, si fréquente dans les saintes Écritures, est empruntée au temple de Jérusalem, qui était un type de ce que l’Église du Dieu vivant devait être en réalité. Les croyants y sont édifiés  comme autant de pierres vives  (1 P 2, 4 ; 1 Pi 2, 5) Ils reposent sur l’inébranlable fondement des apôtres et prophètes, sur le fondement qu’ils posèrent la Parole et le témoignage de Dieu.

Tel est l’unique fondement de l’Église, Jésus-Christ, Jésus-Christ mort pour nos offenses, ressuscité pour notre justification, vivant pour achever son œuvre jusqu’à la perfection ; en un mot, Jésus-Christ tel que l’ont annoncé les apôtres et prophètes. Il était l’objet de toute leur prédication et son esprit est la vérité et la vie de leur parole.

Mais qui furent les prophètes dont Paul parla  ? À cette question, les interprètes  donnèrent trois réponses diverses : les anciens, y compris Calvin, entendirent par là les prophètes de l’Ancien Testament ; la plupart des modernes admirent qu’il s’agit des prophètes du Nouveau Testament, de ceux des chrétiens qui avaient le don de prophétie ; enfin plusieurs interprètes rapportèrent ces noms d’apôtres et prophètes aux apôtres seuls, qui réunissaient les deux caractères. Le don passager, variable, de la prophétie n’est jamais égalé à l’apostolat comme autorité ; Paul voulut que ce don fut subordonné à ses enseignements (1 Co 14, 29) ; Jésus-Christ n’institua dès l’origine que les apôtres pour ses témoins authentiques .

Les prophètes du Nouveau Testament avaient eux-mêmes été instruits et amenés à Christ par les apôtres et ainsi ils reposaient sur le fondement de ces derniers ; enfin, où  fut pour l’Église ce fondement des prophètes du Nouveau Testament ? Il aurait disparu ? Ne pouvant admettre ni la première ni la seconde de ces opinions, Il ne reste que la troisième. Qu’il en fut le point essentiel auquel Paul voulut tout ramener, sur lequel il voulut tout fonder, ce fut  la PIERRE ANGULAIRE, Jésus-Christ. Poursuivant et développant son image,

Paul aima le redire à ses lecteurs qu’eux aussi faisaient partie de ce saint temple, étant édifiés sur le Seigneur (Ep 2, 20) et que là Dieu daigne faire son habitation. Si chaque âme chrétienne est son temple (1 Corinthiens 3.16 ; 1 Corinthiens 6.19), combien plus tout l’ensemble de l’Église qu’il remplit de sa présence. Mais tout cela en Esprit, par opposition au temple matériel, si cher aux souvenirs du peuple juif.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sires web chrétiens

◊ Martinique : cliquez ici pour lire l’article → LE FONDEMENT DES APÔTRES ET DES PROPHETES

◊ Vie chrétienne  : cliquez ici pour lire l’article → Vous êtes concitoyens des saints, gens de la maison de Dieu.

♥ Vidéo Monseigneur Cattenoz  : « Intégrés dans la construction qui a pour fondations les Apôtres »

Samedi de la trentième semaine du Temps Ordinaire – Année paire

# Le Pharisien et le Publicain est une parabole transmise par Jésus-Christ dans l’Évangile selon Luc. Elle aborde les sujets de la justice et de l’humilité. Dans le domaine de l’exégèse biblique, elle fait partie du Sondergut de cet évangile. Pour le docteur de l’Église. Jean Chrysostome, dans son homélie n°2 sur la conversion, justice et humilité sont les deux valeurs défendues par Jésus-Christ dans cette parabole. L’archevêque se place en personne critique envers le pharisien et clame :   »Misérable sois-tu, toi qui oses porter un jugement sur la terre… As-tu encore besoin de condamner ce publicain… Que de suffisance dans ces paroles !… Pourquoi manifester un tel orgueil ?  » Jean Chrysostome conclut :  « Et, pour avoir fait preuve d’humilité, le publicain fut justifié et s’en alla, le cœur renouvelé d’une justice retrouvée » »

De l’évangile de Jésus Christ selon Luc

    Un jour de sabbat, Jésus était entré dans la maison d’un chef des pharisiens pour y prendre son repas, et ces derniers l’observaient. Jésus dit une parabole aux invités  lorsqu’il remarqua comment ils choisissaient les premières places, et il leur dit :      »Quand quelqu’un t’invite à des noces, ne va pas t’installer à la première place, de peur qu’il ait invité un autre plus considéré que toi. Alors, celui qui vous a invités, toi et lui, viendra te dire : « Cède-lui ta place” ; et, à ce moment, tu iras, plein de honte, prendre la dernière place.

Au contraire, quand tu es invité, va te mettre à la dernière place. Alors, quand viendra celui qui t’a invité, il te dira : « “Mon ami, avance plus haut”, et ce sera pour toi un honneur aux yeux de tous ceux qui seront à la table avec toi. En effet, quiconque s’élève sera abaissé ; qui s’abaisse sera élevé. »

Quiconque s’élève sera abaissé ; et qui s’abaisse sera élevé

Le pha­ri­sien qui in­vita Jésus avec beau­coup d’autres convives  fut dé­si­gné comme l’un des chefs du parti des pharisiens, à la fois po­li­tique et re­li­gieux, il fut membre du sanhédrin. L’­hos­ti­lité dé­ci­dée que ma­ni­fes­tèrent les pha­ri­siens contre Jé­sus donna à cette ac­cep­ta­tion un ca­rac­tère tout par­ti­cu­lier de sup­port et de cha­rité. D’autres pha­ri­siens, éga­le­ment in­vi­tés, épièrent Jésus, de même que le fit le maître de la mai­son, pour le sur­prendre en quelque faute contre la loi du sab­bat. Peut-être même eurent-ils déjà aperçu le ma­lade qui se trou­vait là et pen­saient-ils que Jé­sus le gué­ri­rait.

Ce que Jésus reprocha au pharisien, ce ne fut pas qu’il accomplit la Loi de Dieu. Ce qu’il lui reprocha, c’est qu’il ne le fit pas par amour. Il ne chercha que son propre intérêt. Au lieu d’être dans la joie et dans l’action de grâce parce qu’il fut connu et aimé de Dieu, il se glorifia lui-même. Il rendit grâce non pas parce que Dieu l’accueillit tel qu’il fut, aussi dans sa pauvreté et sa fragilité. Non. Il rendit grâce parce qu’il ne fut pas comme les autres ! Que lui et lui seul mérita cet amour. Il se sentt supérieur. Ce fut ce sentiment de supériorité qui le sépara radicalement de Dieu.

Le pharisien accomplit les commandements de Dieu. Mais il ne sut pas ce que fut l’amour. Il ne connut donc pas Dieu, car Dieu est amour.  «  Celui qui n’aime pas, ne connaît pas Dieu «   (1 Jn 4,8). C’est l’orgueil qui nous sépare non seulement de notre prochain mais aussi de Dieu. Et la pire forme d’orgueil, c’est l’orgueil religieux : prétendre que même aux yeux de Dieu je ne →suis pas comme les autres. C’est cette mentalité qui pour Jésus était intolérable. Ce n’est que pour ces personnes qu’il a été si dur : « Qui s’élève sera abaissé ; qui s’abaisse sera élevé  »

Pour com­prendre cette ins­truc­tion dans sa pro­fon­deur, il faut re­mar­quer qu’elle re­vêt la forme d’une parabole. Jé­sus n’eut pas l’in­ten­tion de don­ner à ses convives une le­çon de po­li­tesse ou de mo­des­tie. Tous les hommes re­cherchèrent la première place, parce qu’ils furent or­gueilleux de­vant Dieu ; et ja­mais ils ne de­vinrent humbles les uns à l’égard  des autres, au point que l’un es­time l’autre plus ex­cellent que soi-même, avant de s’être hu­mi­liés de­vant Dieu dans le sen­ti­ment d’une pro­fonde re­pen­tance. C’est là le com­men­taire que Jé­sus donna de sa pa­ra­bole dans les pa­roles qui la ter­minèrent : s’élever de­vant les hommes a pour consé­quence cer­taine d’être abaissé de­vant Dieu, et l’in­verse.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens sur Internet

◊ Regnum Christi : cliquez ici, pour lire l’article  → Quiconque s’élève sera abaissé, et celui qui s’abaisse sera élevé

◊ Bible en ligne : cliquez ici, pour lire l’article, →  Évangile du jour – Qui s’abaisse sera élevé

♥ Vidéo  Père François Corbière  (Paroisse Saint-Jacques Saint-Christophe de la Villette) : « Quiconque s’élève sera abaissé, qui s’abaisse sera élevé »