Eenendertigste zondag van de gewone tijd – Jaar A
Posté par diaconos le 9 novembre 2023
Eenendertigste zondag van de gewone tijd – Jaar A
Geschreven door diaconos op 6 november 2023
Parabel van de dwaze en wijze maagden
De Farizeeën waren een religieuze en politieke groep vrome Joden die, samen met de Sadduceeën en de Essenen, opkwamen in Palestina tijdens de Hasmonese periode rond het midden van de 2e eeuw voor Christus als reactie op de hellenisering die werd nagestreefd door de autoriteiten van die tijd.Als de auteur van de mondelinge Torah, die vooruitliep op het rabbinisme, maakte deze beweging deel uit van het Tweede Tempel Jodendom, wiens ontwikkeling ze beïnvloedde.
Ze stierf uit tegen het einde van de 1e eeuw en is bij ons bekend via verschillende bronnen, waarvan de hernieuwde studies sinds het einde van de 20e eeuw hebben benadrukt hoe moeilijk het is om de complexiteit ervan te begrijpen. Hun beweging staat bekend als farizeïsme of farizeïsme. Sinds de strikte toepassing van historiciteitscriteria op de bronnen en de meer sceptische houding van exegeten ten opzichte van deze bronnen, is de informatie over de farizeese beweging die als betrouwbaar wordt beschouwd aanzienlijk afgenomen.
Paradoxaal genoeg heeft deze exegetische vooruitgang ertoe geleid dat de contouren van de beweging minder duidelijk en onzeker zijn geworden. Het is nu noodzakelijk om elk van deze bronnen afzonderlijk te onderzoeken, rekening houdend met de tijd en de context waarin ze werden geschreven. Toespraak tegen de schriftgeleerden en Farizeeën.
De Farizeeën hadden autoriteit gekregen als opvolgers van Mozes. Het was daarom gepast om hun geboden te gehoorzamen, maar men moest oppassen hun voorbeeld te volgen, want zij brachten niet in praktijk wat zij onderwezen, maar belastten alleen anderen. Wat ze ook deden, ze deden het om opgemerkt en geprezen te worden door anderen. Jezus weerlegde de dwaze ijdelheid van de Farizeeën met de nederige houding die hij zijn discipelen voorschreef: ze moeten geen rabbi, vader of opziener genoemd worden, want ze zijn allemaal gelijk voor God; de grootste onder hen moet de dienaar van allen zijn ; wie zichzelf vernedert, zal verhoogd worden.
Jezus legde zijn tegenstanders het zwijgen op. Hij formuleerde hun veroordeling: deze toespraak was eerst gericht aan de menigte en de discipelen, die Jezus wilde beschermen tegen de geest van de leiders van het volk; daarna richtte hij zich op hen door hun ondeugden te ontmaskeren en te berispen in een reeks scherpe apostrofs.
Deze toespraak werd alleen door Matteüs gehouden; Marcus en Lucas hebben er slechts fragmenten van opgenomen, die zij elders plaatsten, zoals moderne critici het aan Matteüs toeschrijven. « Het is volkomen toepasselijk dat Jezus zijn hele gedachten over zijn tegenstanders in deze passage uitdrukt » (De Wette). « Deze verhandeling is zo vol leven en eenheid dat er geen twijfel over bestaat dat het op deze manier is uitgesproken, ook al bevat het misschien enkele elementen die ontleend zijn aan andere verhandelingen van Jezus. »(Meyer)
De stoel van Mozes verwijst naar de activiteit en autoriteit die Mozes uitoefende als wetgever en leider van het volk. Zij zaten op deze stoel als opvolgers van de grote dienaar van God. De rabbijnen gebruikten dezelfde uitdrukking om te zeggen dat de ene leraar de andere opvolgde in het onderwijzen. Omdat de mannen van deze partij Jezus tot dan toe steeds vijandiger gezind waren geweest, omdat ze zijn waarschuwingen in de wind sloegen en zijn plaats wilden innemen, zag hij van alle consideratie af en brak met hen.
De schriftgeleerden, die in alle opzichten op de Farizeeën leken, hadden hetzelfde standpunt ingenomen. Zij waren de Sopherim van het Oude Testament, de mannen van de boeken. In de evangeliën worden ze schriftgeleerden, wetgeleerden of leraren in de wet genoemd omdat het hoofdonderwerp van hun studie de wet van Mozes zelf was en de verschillende toepassingen ervan in het leven van de mensen.
Omdat deze wet zowel religieus als burgerlijk was, waren de schriftgeleerden zowel theologen als juristen. Ze waren vaak in dienst van de Farizeeën, omdat de meesten van hen tot die sekte behoorden, of van de overpriesters, wiens raadgevers ze waren in de toepassing van de wet en in gewetenszaken. De schriftgeleerden speelden altijd een zeer actieve rol in de strijd tegen Jezus. Ze bespioneerden hem, bekritiseerden zijn gedrag en probeerden hem te verrassen met verraderlijke vragen.
De meeste commentatoren nuanceren deze aanbeveling van Jezus op verschillende manieren, omdat de schriftgeleerden en Farizeeën verkeerde dingen konden onderwijzen die de discipelen in dit geval niet in acht moesten nemen en ook niet moesten doen. Jezus nam aan dat ze de Wet van Mozes onderwezen vanaf de kansel waarop ze zaten. Lasten binden is een figuurlijke uitdrukking die betekent dat alle geboden van de wet met de ontelbare en nauwgezette ceremoniële voorschriften die de Farizeeën eraan hadden toegevoegd om de naleving ervan te eisen, in één lichaam werden samengebracht.
Observatie
Deze zware en moeilijk te dragen lasten, die genade noch liefde hielpen dragen, legden de Farizeeën aan anderen op; maar in plaats van ze op zich te nemen, staken ze er zelfs met geen vinger naar uit : « En al hun werken doen ze om door de mensen gezien te worden; want ze spreiden hun phylacteries uit en verlengen de franjes van hun kleding. » (Mt 23, 5)
Jezus gaf deze details als voorbeelden van hun ijdele en hypocriete pogingen om door mensen gezien te worden. Fylacteries, die nog steeds door de Joden gebruikt worden, zijn stroken perkament waarop woorden uit de Schrift geschreven staan. Ze werden tijdens het gebed aan de linkerarm of het voorhoofd bevestigd. Daarom noemden de Joden deze rollen tephillim, gebeden. Deze voorwerpen kregen ook het bijgelovige idee van een amulet of talisman.
« Ze maakten ze breder om er nog zekerder van te zijn dat mensen ze zouden zien, » zegt Jezus. De franjes, een soort kwastjes die de Joden aan de rand van hun mantels droegen, gaven ze een religieuze betekenis. Rabbi betekent leraar of dokter.De titel van vader, opgevat in geestelijke en morele zin, is hoger dan die van leraar en duidt op een grotere afhankelijkheid van de persoon aan wie hij wordt toegeschreven.Als God alleen de Vader is van hen die hij met zijn Geest verwekt tot een nieuw leven, dan is Christus alleen de leider van hen die hij door zijn woord en voorbeeld leidt op de paden van dit nieuwe leven.
Al deze titels: Meester, Vader, Leider, als ze op mensen worden toegepast, ontnemen God en zijn Christus de eer die ze verdienen. Zo ontstaan partijen en sekten. Deze tekenen van menselijke vleierij hebben hun weg gevonden naar de christelijke kerk, net zoals ze dat ooit deden onder de Joden. Van nederigheid naar grootheid, van vernedering naar glorie: dit is de weg naar het koninkrijk van God, de weg die Jezus ging, de enige weg die mogelijk is voor zijn leerlingen.
Hij richt zich rechtstreeks tot de schriftgeleerden en Farizeeën en schreeuwt hen zeven keer toe : « Wee jullie ! ». Jezus berispt al de hypocrisie van hun gedrag: de hypocrisie van hun positie als leiders van het volk: zijzelf gingen het koninkrijk van de hemel niet binnen en sloten het af voor anderen. De huichelarij van hun gedrag leidde ertoe dat zielen nog zekerder verloren gingen. De hypocrisie van de casuïstiek die ze op eden toepasten. De huichelarij van hun formalisme, het in acht nemen van de kleinigheden van de wet en het verwaarlozen van de belangrijkere plichten.
De huichelarij die de buitenkant schoonmaakt en de binnenkant vuil achterlaat. Al deze huichelarij veranderde hen in witgekalkte graven. Ze lieten hen de graven van de profeten bouwen. Met een droevig accent uitte Jezus zijn diepe medeleven met dit Jeruzalem dat de profeten had gedood. Hij herinnerde zich de vergeefse pogingen die hij had ondernomen om haar voor zich te winnen; hij kondigde haar ondergang aan en zei haar dat ze hem pas weer zou zien als ze zijn terugkeer in glorie zou verwelkomen.
Diaken Michel Houyoux
Parabel van de 10 maagden : Klik hier om de video te bekijken → https://youtu.be/gfvlaUdCXWY
Publié dans Catéchèse, comportements, Enseignement, Histoire, L'Église, La messe du dimanche, Nouveau Testament, Page jeunesse, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »
