Vendredi de la trente deuxième semaine du Temps Ordinaire – Année A

 

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce temps-là, Jésus disait à ses disciples : «Comme cela s’est passé dans les jours de Noé, ainsi en sera-t-il dans les jours du Fils de l’homme. On mangeait, on buvait, on prenait femme, on prenait mari, jusqu’au jour où Noé entra dans l’arche et où survint le déluge qui les fit tous périr.

Il en était de même dans les jours de Loth : on mangeait, on buvait, on achetait, on vendait, on plantait, on bâtissait ; mais le jour où Loth sortit de Sodome, du ciel tomba une pluie de feu et de soufre qui les fit tous périr ; cela se passera de la même manière le jour où le Fils de l’homme se révélera.

En ce jour-là, celui qui sera sur sa terrasse, et aura ses affaires dans sa maison, qu’il ne descende pas pour les emporter ; et de même celui qui sera dans son champ, qu’il ne retourne pas en arrière. Rappelez-vous la femme de Loth.

Qui cherchera à conserver sa vie la perdra. Et qui la perdra la sauvegardera. Je vous le dis : Cette nuit-là, deux personnes seront dans le même lit : l’une sera prise, l’autre laissée.

Deux femmes seront ensemble en train de moudre du grain : l’une sera prise, l’autre laissée.» Prenant alors la parole, les disciples lui demandèrent : «Où donc, Seigneur ? »

Il leur répondit : «Là où sera le corps, là aussi se rassembleront les vautours.» (Lc 17, 26-37)

L’avènement du fils de l’homme

Des jugements de Dieu, fondant à l’improviste sur un monde profane, a été conservé par Luc seul. Jésus croyait à la réalité de l’histoire biblique et l’envisagea avec une grande hauteur de vues.

En ce jour-là que celui qui sera sur le toit, et qui aura ses effets dans la maison ne descende pas pour les emporter ; et que celui qui sera aux champs de même, ne retourne point en arrière : dans l’évangile de Matthieu, ces conseils se rapportent à la ruine de Jérusalem et à la précipitation avec laquelle les disciples devront fuir devant ces calamités. Luc, qui parle ici de l’avènement du Seigneur, les entend dans un sens différent, mais également vrai : alors les disciples devront être détachés de tout, tout abandonner pour s’en aller au-devant du Seigneur.

«Souvenez-vous de la femme de Lot !» Par ce souvenir historique, Jésus confirme l’exhortation qui précède.La femme de Lot, en fuyant Sodome, regarda en arrière (Gn 19. 26), parce qu’elle n’avait pas renoncé de tout son cœur aux biens qu’elle laissait dans cette ville et elle en porta la peine. «Quiconque cherchera à sauver sa vie, la perdra ; et quiconque la perdra, la conservera» :Jésus fit souvent entendre cette parole ; mais nulle part elle n’eut une signification plus pénétrante que dans cette prophétie de son apparition.

Cette nuit-là, la nuit, à l’heure des ténèbres et de la plus grande sécurité (Lc12, 38 ; Lc 12, 40 ; Mt 25, 6). Ce moment solennel de la décision est aussi celui de la séparation, selon les dispositions intérieures de l’âme à l’égard de Jésus. Alors les rapports les plus intimes de la vie terrestre seront brisés, c’est ce qu’indique ce premier exemple, que Luc seul conserva.

Être pris, signifie être reçu, accepté par le Seigneur (Jn 14, 3), tandis que être laissé veut dire être abandonné de lui. Ce furent les disciples qui, vivement frappés de ce discours, prirent la parole et demandèrent à Jésus : « Où aura lieu cette redoutable séparation que tu annonces ? » Sa réponse signifie que ce sera partout où il y aura des âmes mûres pour le jugement définitif. Jésus leur dit : «Là où est le corps, là aussi s’assembleront les aigles.» (Lc 17-37)

Diacre Michel Houyoux

Vidéo Abbé Pierre Desroches → https://youtu.be/KzNYpzZRXgg

Drieëndertigste zondag van de gewone tijd – Jaar A

De gelijkenis van de talenten

# De gelijkenis van de talenten en de gelijkenis van de tien mijnen zijn twee van de bekendste gelijkenissen in het evangelie. De eerste wordt verteld in het Evangelie volgens Matteüs 25:14-30. De tweede is vergelijkbaar, zij het iets anders. De tweede gelijkenis is vergelijkbaar, hoewel enigszins anders, en wordt gevonden in het Evangelie van Lucas, XIX, 12-27. Het beschrijft een meester die waardige mensen beloont.

Het beschrijft een meester die waardige dienaren beloont en anderen straft voor hun luiheid. Deze metafoor is verwant aan die van de ware wijnstok (Johannes 15:1-12) en het feit dat de Heer wil dat zijn kinderen vrucht dragen en de theologische en kardinale deugden van delen, helpen en medeleven volgen. De twee verhalen herinneren ons ook aan het lot van de uitverkorenen en de verdoemden bij het oordeel aan het einde der tijden. De gelijkenis illustreert de verplichting van christenen om de gaven die ze van God hebben gekregen niet te verspillen en ondanks alle risico’s te werken aan de groei van Gods koninkrijk.

 Het woord talent heeft in deze gelijkenis zijn volle betekenis gekregen. Een priester, broeder Elia, beschrijft wat deze gelijkenis maar half verbergt : een oordeel, een heilsoordeel, zal worden uitgesproken over degenen aan wie de Heer gaven en talenten heeft toevertrouwd, zodat ze vrucht kunnen dragen tijdens zijn afwezigheid.

Deze gelijkenis van Jezus vestigt onze aandacht op de tijd tussen zijn hemelvaart en zijn terugkeer in heerlijkheid, een tijd waarin we ons moeten investeren om de kroon van verlossing te ontvangen op de dag van het oordeel. Het is daarom aan ieder van ons om te geven naar vermogen om onze naaste te helpen. Maar broeder Elia gaat nog verder: voor hem is de Hooggeborene in werkelijkheid Christus zelf, en zijn wederkomst zal de tijd van het Laatste Oordeel zijn, de tijd van de redding van de zielen.

Volgens Johannes Chrysostom moet het woord « talent » worden opgevat als alles wat men kan bijdragen tot het welzijn van zijn broeder, hetzij door hem te steunen met zijn gezag, hem te helpen met geld, hem bij te staan met raad door een vruchtbare uitwisseling van woorden of hem enige andere dienst te bewijzen die men kan bewijzen. n hij voegde eraan toe : « Niets is zo aangenaam voor God als je eigen leven opofferen voor het algemeen welzijn van alle broeders en zusters. » Deze gelijkenis werd in de 16e eeuw overgenomen door Johannes Calvijn om de woekerrente in het protestantse geloof opnieuw te evalueren.

De derde dienaar had de Heer onder ogen kunnen zien dat hij gefaald had in plaats van hem te beledigen, om vergeving te vragen of zelfs te zeggen dat niemand het waard is om door zijn eigen werken de vreugde van de Heer binnen te gaan. De enige oplossing is om in te stemmen met wat God geeft. « Heer, ik ben het niet waard, maar zeg het woord en ik zal genezen worden. » Wat zou de Heer gedaan hebben ? Hij zou ook deze dienaar hebben verwelkomd.

Uit het evangelie van Matteüs

In die tijd vertelde Jezus zijn leerlingen deze gelijkenis : « Het is als een man die op reis ging, zijn dienaren riep en hun zijn goederen toevertrouwde. Aan de een gaf hij vijf talenten, aan de ander twee talenten, aan een derde één talent, aan ieder naar zijn vermogen. Toen ging hij weg. Onmiddellijk ging degene die de vijf talenten had ontvangen en verkocht ze en kreeg nog eens vijf talenten. Op dezelfde manier, degene die had ontvangen twee talenten won nog eens twee talenten.

 Maar degene die er maar één had gekregen, ging in de grond graven en verstopte het geld van zijn meester. Na lange tijd kwam de meester van deze knechten terug en vroeg hen om rekenschap. Degene die vijf talenten had gekregen kwam naar hem toe, presenteerde nog eens vijf talenten en zei : « Heer, u hebt mij vijf talenten toevertrouwd; nu heb ik er nog eens vijf bijgekregen. De Heer zei tegen hem : « Welnu, jij goede en trouwe dienaar, je hebt me wat toevertrouwd ; ik zal je veel toevertrouwen ; treed binnen in de vreugde van je Heer.

De man die twee talenten had ontvangen kwam ook en zei : « Heer, u hebt mij twee talenten toevertrouwd ; nu heb ik er nog twee bijgekregen. » De meester zei tegen hem : « Goede, goede en trouwe dienaar, je hebt me een paar dingen toevertrouwd; ik zal je veel toevertrouwen; treed binnen in de vreugde van je meester. » De man die maar één talent had gekregen, kwam ook naar hem toe en zei : « Heer, ik wist dat u een hard mens bent: u oogst waar u niet gezaaid hebt, u verzamelt waar u het graan niet hebt uitgestrooid. Ik was bang en ging en verborg uw talent in de grond. En hier is het. Je hebt wat van jou is ».

 De meester antwoordde : « Jij slechte en luie knecht, je wist dat ik oogstte waar ik niet gezaaid had, dat ik oogstte waar ik niet gestrooid had. Ik had mijn geld op de bank moeten zetten en als ik terugkwam, had ik het met rente teruggevonden. » Neem dan zijn talent weg en geef het aan degene die er tien heeft. Aan hem die heeft, zal het opnieuw gegeven worden en hij zal overvloed hebben; maar van hem die niets heeft, zal zelfs wat hij heeft, weggenomen worden. Maar werp de onrendabele dienaar in de duisternis; er zal geween en tandengeknars zijn. (Mt 25, 14-30).

De gelijkenis van de talenten

Het koninkrijk van de hemel wordt vergeleken met wat een man deed toen hij op reis ging en zijn goederen onder zijn dienaren verdeelde. Hij gaf een van hen vijf talenten, een ander twee, weer een ander één. Degene die vijf talenten had gekregen ging meteen aan het werk en verdiende nog eens vijf talenten, net als degene die twee talenten had gekregen. Maar degene die maar één talent had, begroef het onder de grond. Na een lange tijd keerde de meester terug en legde rekenschap af aan zijn dienaren.

Degene die vijf talenten had gekregen bracht nog eens vijf talenten die hij had verdiend naar voren, net als degene die twee talenten had gekregen. Toen prees de Heer hun trouw en nodigde hen uit om in zijn vreugde te delen. Maar degene die één talent had gekregen, kwam en zei : « Heer, ik wist dat u een harde en onrechtvaardige man bent; ik was bang en heb uw talent in de grond begraven; dit is van u. » Maar de meester zei tegen hem : « U bent een harde en onrechtvaardige man. »

 Maar de meester zei tegen hem : « Slechte dienaar, als je wist dat ik een harde en onrechtvaardige man ben, had je mijn geld aan anderen moeten geven, die het me met rente zouden teruggeven. Neem zijn talent weg, geef het aan iemand die er tien heeft, en gooi de nietsnut de duisternis in ». Lucas vertelt een gelijkenis die een zekere gelijkenis vertoont met deze gelijkenis, maar er in andere opzichten fundamenteel van verschilt.

Verscheidene uitleggers, die deze twee verhalen als één en dezelfde gelijkenis beschouwen die door de apostolische traditie op verschillende manieren is aangepast, hebben zich afgevraagd welke van de twee gelijkenissen prioriteit en originaliteit had. Gebruikte Jezus dezelfde instructie twee keer en veranderde hij die om twee verschillende ideeën uit te drukken? In de gelijkenis die Lucas vertelt, ontvingen alle dienaren hetzelfde bedrag.

Hier werden de toevertrouwde gaven individueel verdeeld naar ieders mogelijkheden en middelen. Nadat hij zijn goederen op deze manier had toevertrouwd, vertrok de meester onmiddellijk, omdat hij de vrijheid van zijn dienaren, die nu de leiding hadden, op geen enkele manier wilde beperken. « Na lange tijd kwam de meester van deze knechten om met hen af te rekenen » (Mt 25,19). De vijf talenten die hem waren toevertrouwd, waren niet zo weinig, maar de meester beschreef ze als zodanig in vergelijking met wat hij van zijn onmetelijke rijkdom had toevertrouwd aan deze knecht die goed en trouw was gebleken.

Wat betekent dit woord in de gelijkenis: de vreugde van je meester ? Sommigen dachten aan de voldoening die de meester voelde voor deze goede knecht, anderen aan een banket of feest dat hij wilde organiseren om zijn terugkeer te vieren. Maar hier ging Jezus plotseling van het beeld naar de werkelijkheid, en deze vreugde was het geluk en de heerlijkheid die hij genoot en waarin hij zijn trouwe dienaar introduceerde.

 Sommigen zagen in deze bankiers christelijke verenigingen aan wie de luie dienaar het geld kon toevertrouwen dat hij zelf niet wilde gebruiken ; anderen, meer gevorderde christenen, onder wiens leiding hij zich moest stellen. De man die zijn bezittingen toevertrouwt voor zijn vertrek is de Heer zelf, die spoedig afscheid zal nemen van zijn discipelen. De dienaren zijn de discipelen van vroeger en de verlosten van alle tijden, ongeacht hun positie of functie in de kerk.

De talenten vertegenwoordigen alle gaven van God, de natuurlijke voordelen en de geestelijke genaden, en in het bijzonder de uitstorting van zijn Heilige Geest, die aan de kerk moet worden gegeven om nieuw leven te scheppen en alle andere gaven nieuw leven in te blazen.

Deze talenten worden onder iedereen verdeeld naar gelang hun mogelijkheden, volgens de soevereine wijsheid van Hem die harten toetst, morele en intellectuele krachten meet en de ontvankelijkheid van elke ziel kent. Het doel is dat iedereen deze talenten vergroot door ze goed te gebruiken. Zoals kapitaal vermenigvuldigd wordt door rente en arbeid, zo worden alle genaden van God vermenigvuldigd door hun trouwe toepassing in het praktische leven.

 De terugkeer van de Meester, die komt afrekenen met zijn knechten, is de plechtige komst van de Heer op de laatste dag, waarvoor alle geheimen van de harten en alle vruchten van de arbeid van een ieder zullen worden geopenbaard.Het geluk van de trouwe dienaren die binnengaan in de vreugde van hun meester, evenals het onuitsprekelijke ongeluk van de goddeloze en luie dienaar die zich beroofd ziet van zijn talent en geworpen in de buitenste duisternis, deze grote en tragische epiloog van de gelijkenis, spreekt voor zich.

Diaken MICHEL HOUYOUX

VideoJoyce Meyer → https://youtu.be/fm7rETzR6WM

Jeudi de la trente deuxième semaine du Temps Ordinaire – Année A

L’avènement du Fils de l’homme

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce temps-là, comme les pharisiens demandaient à Jésus quand viendrait le règne de Dieu, il prit la parole et dit : «La venue du règne de Dieu n’est pas observable. On ne dira pas : “Voilà, il est ici !” ou bien : “Il est là!” En effet, voici que le règne de Dieu est au milieu de vous.»

Puis il dit aux disciples : «Des jours viendront où vous désirerez voir un seul des jours du Fils de l’homme, et vous ne le verrez pas. On vous dira : “Voilà, il est là-bas !” ou bien : “Voici, il est ici ”

N’y allez pas, n’y courez pas. En effet, comme l’éclair qui jaillit illumine l’horizon d’un bout à l’autre, ainsi le Fils de l’homme, quand son jour sera là. Mais auparavant, il faut qu’il souffre beaucoup et qu’il soit rejeté par cette génération» (Lc 17, 20-25)

L’avènement du fils de l’homme

La prédication et son action et celle de ses disciples. Si ses auditeurs n’avaient pas persisté dans leur aveuglement, ils l’auraient reconnu.

Le royaume de Dieu est déjà présent au milieu de vous dans ses humbles commencements, inaperçu du monde ;mais le jour vient où il apparaîtra avec éclat aux yeux de tous »

Matthieu et Luc ont conservé, l’un et l’autre, un grand discours prophétique de Jésus sur la ruine de Jérusalem et sur son retour pour le jugement du monde.

La question des pharisiens

Ils interrogèrent Jésus sur l’époque de la venue du royaume de Dieu. Il leur répondit que ce royaume ne viendra pas avec éclat, car il était déjà au milieu d’eux .

L’enseignement aux disciples

1. L’apparition du fils de l’homme. Les disciples auront le désir ardent de cette apparition et devront se garder des fausses nouvelles qu’on en donnera. Cette apparition sera comme l’éclair qui traverse le ciel. Mais auparavant le fils de l’homme doit souffrir et être rejeté.

2. Les temps qui précéderont le retour du Seigneur. Ils seront semblables aux temps qui précédèrent le déluge et la destruction de Sodome .

3. La condition du salut en ce jour-là. Ne pas redescendre du toit dans la maison, ni revenir des champs. Se souvenir de la femme de Lot. Qui voudra sauver sa vie la perdra, qui la perdra la conservera .

4. Le triage opéré. Dans cette nuit, de deux personnes dans un même lit, l’une sera sauvée et l’autre perdue. Où sera-ce ? demandent les disciples. Jésus répond : où sera le corps, là s’assembleront les aigles.

La venue du royaume de Dieu n’est pas un événement qui se produit avec éclat, de manière à attirer les regards, à pouvoir être observé des yeux de la chair. Et pour rendre sa pensée plus claire et plus pittoresque, Jésus ajouta qu’on ne dira pas voici, ici ! ou voici, là !

C’est un royaume spirituel et intérieur. Sans doute, les hommes éclairés par l’Esprit de Dieu peuvent reconnaître sa présence à des signes certains et même il apparaîtra un jour avec un éclat et une gloire que nul ne pourra ignorer. Mais Jésus parla de son établissement actuel et progressif.

Ce royaume spirituel s’établit en effet dans les âmes et là où il n’est pas dans l’intérieur, il n’existe pas du tout. Jésus affirma que le vrai royaume de Dieu est déjà au milieu d’eux, par la présence, mais exclusivement de la seconde venu de Jésus.

Cet enseignement est parfaitement motivé dans notre chapitre par la question des pharisiens et par la réponse de Jésus. Jésus devait désirer compléter celle-ci pour les disciples, en élevant leurs regards vers le terme à la fois glorieux et redoutable de son règne.

Pourquoi donc ne pas admettre, avec Meyer et quelques autres commentateurs, que Jésus a donné alors déjà ces instructions aux disciples et en a répété quelques-unes dans son grand discours final ? La haute importance de ces prédictions en expliquerait la répétition.

Ces jours qui viendront, ce sont le temps où les disciples, au sein de leurs travaux, de leurs souffrances et de leurs luttes contre le monde, regretteront la présence de cet ami puissant et plein d’amour, qui les soutenait durant sa vie et soupireront après le jour de son apparition, qui sera celui de leur délivrance.

Mais, tant que durera pour eux l’épreuve,ils ne le verront pas ; ils devront se résigner à son absence et se contenter de leur communion spirituelle et invisible avec lui. Ces paroles sont en pleine harmonie avec ce que Jésus eut dit sur la nature actuelle de son règne.

L’avènement du Christ sera visible partout à la fois, comme l’éclair qui resplendit d’une extrémité à l’autre de l’horizon ; il ne sera pas nécessaire de courir ici ou là pour le voir.

Ce jour de sa gloire doit être précédé, pour Jésus comme pour ses disciples, par les jours de la souffrance, tandis que le monde profane poursuivra son train de vie au sein de ses jouissances matérielles et de ses intérêts terrestres. La génération qui rejeta Jésus furent les Juifs, ses contemporains.

Diacre Michel Houyoux

Vidéo Pierre Desroches →https://youtu.be/KzNYpzZRXgg

Thirty-third Sunday in Ordinary Time – Year A

# The parable of the talents and the parable of the ten mines are two of the best known Gospel parables. The first is told in the Gospel according to Matthew 25:14-30. The second is similar, though slightly different. The second is similar, though slightly different, and is found in the Gospel of Luke, XIX, 12-27.It describes a master who rewards worthy servants and punishes another for his laziness. This metaphor is related to that of the true vine (Jn 15:1-12) and to the fact that the Lord wants his children to bear fruit, follow the theological and cardinal virtues to share, help and show compassion.

The two narratives also evoke the fate of the elect and that of the damned at the Judgement at the end of time. The parable illustrates the obligation of Christians not to waste the gifts they have received from God and to strive, despite the risks, to grow the kingdom of God. The word talent took on its full meaning from this parable. A priest, Brother Elijah, describes what this parable only half conceals: a judgement, a judgement of salvation will be pronounced on those to whom the Lord has entrusted gifts and talents to make them bear fruit during his absence.

 This parable of Jesus focuses our attention on the time between his ascension into heaven and his return in glory, a time in which we must invest ourselves in order to receive the crown of salvation on the day of judgement.It is therefore up to each of us to give according to our abilities to help our neighbour. However, Brother Elias goes further: for him, the man of high birth is actually Christ himself, and his return will be the time of final judgement, the time of the salvation of souls.

According to St John Chrysostom, by this word ‘talent’ is to be understood everything by which one can contribute to the good of one’s brother, whether by supporting him with one’s authority, helping him with one’s money, helping him with one’s advice through a fruitful exchange of words, or rendering him all the other services one is able to render.
And he added : « Nothing is so pleasing to God as sacrificing one’s life for the public good of all brothers and sisters. » This parable was taken up by John Calvin in the 16th century to re-evaluate usury in Protestant belief.

 The third servant, faced with his failure, could have presented himself to the master instead of insulting him, asking for forgiveness, or even saying that no one is worthy to enter the master’s joy by his own works. The only solution is to consent to what God gives. « Lord, I am not worthy, but just say the word and I will be healed. » What would the master have done ? He would also have welcomed this servant.

From the Gospel according to Matthew

At that time, Jesus told his disciples this parable : « It is like a man who, setting out on a journey, called his servants and entrusted his goods to them. To one he gave five talents, to another two talents, to a third one talent, to each according to his ability.  Then he departed. Immediately the one who had received the five talents went and sold them and gained another five talents. Likewise, he who had received two talents
gained another two talents.

But he who had received only one went and dug in the earth and hid his master’s money. Long afterwards, the master of these servants returned and asked them for an account. He who had received five talents approached, presented another five talents and said: ‘Lord, you entrusted me with five talents; now I have gained another five talents. The master said to him: « Well, good and faithful servant, you have been faithful for some things; I will entrust you with many; enter into the joy of your Lord.

The man who had received two talents also came and said : « Lord, you have entrusted me with two talents; now I have gained two more. » The master said to him : « Good, good and faithful servant, you have been faithful for a few things; I will entrust you with many; enter into the joy of your Lord » . The man who had received only one talent also approached and said : « Lord, I knew that you were a hard man: you reap where you have not sown, you gather where you have not scattered the grain. I was afraid and went and hid your talent in the ground. And here it is. You have what is yours ».

The master replied : « Wicked and lazy servant, you knew that I reap where I did not sow, that I harvest where I did not scatter the grain. I should have put my money in the bank, and when I returned I would have found it with interest ». Then take away his talent and give it to him who has ten. To him who has, it will be given again and he will have abundance ; but from him who has nothing, even what he has will be taken away. As for the good-for-nothing servant, cast him into darkness ; there will be weeping and gnashing of teeth. (Mt 25:14-30).

The parable of the talents

The kingdom of heaven is compared to what a man did when he went on a journey and gave his goods to his servants. To one of them he gave five talents, to another two, to yet another one. Immediately the one who had received five talents set to work and earned another five talents; so did the one who had received two talents.

But he who had only one talent buried him under the ground. A long time later, the master returned and gave an account to his servants. The one who had received five talents produced another five that he had earned; so did the one who had received two. Then the master praised their faithfulness and invited them to share in his joy. But the one who had received one talent came and said: ‘Lord, I knew that you are a hard and unjust man; I feared and buried your talent in the ground: this is what is yours.

But the master said to him : « Wicked servant, if you knew that I am a hard and unjust man, you should have given my money to others, who would have returned it to me with interest. Take away his talent, give it to one who has ten, and cast the worthless servant into darkness outside ». Luke tells a parable that bears some similarity to this one, but in other respects differs profoundly from it. Several interpreters, considering these two accounts as one and the same parable, variously modified by the apostolic tradition, have wondered which of the two had priority and originality.

Did Jesus use one form of instruction twice, modifying it so as to express two different ideas ? In the parable told by Luke, all servants received the same amount of money. Here, the gifts entrusted were individualised according to each one’s abilities and means. After entrusting his goods in this way, the master left immediately, because he did not want to hinder in any way the freedom of his servants, who were now in charge.

« After a long time, the master of these servants came to settle accounts with them » (Mt 25:19). the five talents entrusted to him were not so few; but the master designated them as such in comparison to what he had entrusted of his immense wealth to this servant who had proved himself good and faithful. What does this word in the parable mean: the joy of your master ?

Some thought of the satisfaction the master felt for this good servant, others of some banquet or feast he wanted to organise to celebrate his return. But here, Jesus suddenly passed from image to reality, and this joy was the happiness and glory he enjoyed and into which he introduced his faithful servant. Some saw in these bankers Christian associations to whom the lazy servant could entrust the resources he did not want to use himself ; others, more advanced Christians, under whose direction he should place himself.

Still others saw in the act of bringing money to the bankers the renunciation of the Christian profession that was commanded to those who did not have the faith and love of their Master in their hearts.  « The bank is the divine treasure, and the act of depositing it requires of the servant a state of prayer in which the servant, who considers himself incapable of acting in the first person for the cause of Christ, can at least ask God to draw from him and from his Christian knowledge the use that he will deem appropriate. » (Godet)

The man who entrusted his possessions before leaving was the Lord himself, who would soon be separated from his disciples. The servants are the disciples of that time and the redeemed of all times, whatever their position or function in the Church.  The talents represent all of God’s gifts, natural advantages and spiritual graces, and in particular the outpouring of his Holy Spirit that was to be given to the Church, to create new life and vivify all other gifts.

These talents are distributed to each according to his or her abilities, according to the sovereign wisdom of the One who scrutinises hearts, measures moral and intellectual strengths, and knows the degree of receptivity of each soul.The goal is for each one to enhance these talents by making good use of them. Just as capital is increased by interest and work, so all God’s graces are multiplied by their faithful use in practical life.

 The return of the master who comes to settle accounts with his servants is the solemn advent, on the last day, of the Lord before whom all the secrets of hearts and all the fruits of each one’s labour will be revealed.The happiness of the faithful servants who enter into the joy of their Lord, as well as the inexpressible misfortune of the wicked and lazy servant who sees himself stripped of his talent and cast into outer darkness, this great and tragic epilogue of the parable, is self-explanatory.

Deacon MICHEL HOUYOUX

 Vidéo Firts NLR → https://youtu.be/jc0ImUx1oKk