Eerste adventszondag van het jaar B

Advent is de periode die de weken beslaat die voorafgaan aan Kerstmis. Sinds het begin van dit liturgische seizoen is Advent de tijd van voorbereiding op de komst van Jezus Christus onder de mensen, dat wil zeggen zijn lichamelijke geboorte.In kerken die de Gregoriaanse kalender gebruiken, begint de Advent op de vierde zondag voor Kerstmis en markeert het het begin van het kerkelijk jaar. Advent begint daarom op zijn vroegst op 27 november en op zijn laatst op 3 december en eindigt op 24 december.

De Orthodoxe Kerken en de Oosterse Katholieke Kerken houden een periode van vasten en boetedoening in die overeenkomt met de Advent, maar deze term is pas recent in gebruik gekomen: deze liturgische periode van voorbereiding op Kerstmis wordt traditioneel de Geboortevasten genoemd.  Dit vasten duurt 40 dagen, terwijl het in de Latijnse ritus vier weken duurt en in de Ambrosiaanse en Mozarabische ritus zes weken. In de katholieke kerk en de meeste protestantse kerken is de liturgische kleur voor deze periode paars. Sommige Episcopalen en Lutheranen gebruiken echter blauw en sommige Byzantijnen gebruiken rood of wit.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Marcus

In die tijd zei Jezus tegen zijn leerlingen : « Waak er over, want jullie weten niet wanneer het uur komt. Want jullie weten niet wanneer het uur zal komen. Het is als een man die op reis gaat: als hij zijn huis verlaat, geeft hij alle macht aan zijn bedienden, wijst ieder zijn werk toe en vraagt de portier de wacht te houden.

Waak dus, want jullie weten niet wanneer de heer des huizes komt, of het avond is of middernacht, of de haan kraait of de morgen ; als hij plotseling komt, mag hij jullie niet slapend aantreffen. Wat ik hier tegen jullie zeg, zeg ik tegen iedereen : Waak » (Marcus 13: 33-37).

Waak en bid !

Jezus, ik wil een heilige advent beleven, ik wil ruimte voor U maken, ik wil U de tijd geven. Beschik over mij zoals U wilt, zodat ik alles kan zijn wat ik ben, alles wat U van mij vraagt, uit liefde voor U. Vandaag, op de eerste zondag van de Advent, begint de Kerk aan een nieuw liturgisch jaar. Het is de eerste zondag van het prachtige Adventseizoen dat de Kerk ons schenkt. Over vijfentwintig dagen zal onze Heer daar liggen, zo slapend in het stro, onder de contemplatieve blik van zijn heilige ouders.

Laten we een paar minuten stilstaan bij deze unieke nacht, om in stilte stil te staan bij onze God die een klein kind werd en in een kribbe lag. Jezus waarschuwt ons : « Wees op je hoede, waak, want je weet niet wanneer de tijd zal komen » (Mc 13,33). Er is inderdaad een beslissend moment in het leven. Wanneer komt het? We weten het niet. De Heer wilde zelfs niet onthullen wanneer het einde van de wereld zal komen.

Dit alles leidt ons uiteindelijk tot een houding van verwachting en bewustzijn : « Het kan plotseling komen en u slapend aantreffen. (Mc13, 36). De tijd van ons leven is een tijd van toewijding om te rijpen in ons vermogen om lief te hebben; het is geen tijd van plezier. Het is een tijd van toewijding, als een voorbereiding op de bruiloft in gemeenschap met God en zijn heiligen in het hiernamaals. Het is een voorbereiding op de bruiloft in gemeenschap met God en zijn heiligen in het hiernamaals.

Maar het leven begint en begint steeds opnieuw. Feit is dat we geconfronteerd worden met beslissende momenten: elke dag, elk uur of elke minuut kan misschien een beslissend moment worden. Veel of weinig, maar of het nu dagen, uren of minuten zijn : het is daar, op dat specifieke moment, dat de Heer op ons wacht. « In ons leven, in het leven van christenen, is de eerste bekering belangrijk, dat unieke moment dat iedereen zich herinnert wanneer we duidelijk ontdekken wat de Heer van ons vraagt, maar nog belangrijker en moeilijker zijn de bekeringen die volgen » (St José Maria).

In dit liturgische seizoen bereiden we ons voor om de grote Advent te vieren : de komst van onze Heer. Kerstmis: Moge elke dag van ons bestaan een geboorte zijn tot het leven van liefde! Misschien is de beste manier om wakker te worden wel om van ons leven een permanent Kerstfeest te maken. Moge onze Moeder, de Heilige Maagd Maria, over ons waken ! Jezus, dank U dat U me uitnodigt om dicht bij U te zijn in deze voortdurende waakzaamheid. Ik wil geen minuut verliezen om lief te hebben en me te verheugen in wat U van me vraagt om te leven. Ik vertrouw op U. Laat me alleen naar U verlangen!

Diaken Michel Houyoux

Aanvullingen Toevoegingen

◊ Kinderwoorddienst : Klik hier om het artikel te lezen → 1e zondag van de Advent jaar B 2023

 ◊ Preken on line : Klik hier om het artikel te lezen → 1e zondag van de advent B – 2023

Video Pater Bernard De Cock : Klik hier om de video te zien → https://youtu.be/x54zKJtV28o

Vendredi de la trente-quatrième semaine du Temps Ordinaire – Année A

 

 

# Le Royaume de Dieu est un concept théologique à dimension eschatologique du judaïsme et du christianisme ainsi que, dans une moindre mesure, de l’islam. Il reprend un concept plus ancien de royauté divine que l’on trouve dans le Proche-Orient ancien.

Le concept de Royaume de Dieu et l’annonce de sa venue forment le cœur de la prédication de Jésus de Nazareth. Dans le judaïsme ancien, l’élaboration de la notion de Règne de Dieu remonte aux Livre des Psaumes au travers desquels apparaît l’idée d’une royauté permanente et éternelle du Dieu d’Israël.

Cette royauté divine est associée au Temple qui figure la réplique terrestre du sanctuaire céleste. Pour le judaïsme du Ier siècle, la royauté appartient à Dieu dont les souverains terrestres ne sont que des représentants même temps que le lieu de la résidence du Dieu-Roi et de son culte terrestre.

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce temps-là, Jésus dit à ses disciples cette parabole : «Voyez le figuier et tous les autres arbres. Regardez-les : dès qu’ils bourgeonnent, vous savez que l’été est tout proche. De même, vous aussi, lorsque vous verrez arriver cela, sachez que le royaume de Dieu est proche. Amen, je vous le dis : cette génération ne passera pas sans que tout cela n’arrive. Le ciel et la terre passeront, mes paroles ne passeront pas.» (Lc 21, 29-33)

Le Royaume de Dieu est proche

L’évangile de Marc et celui de Matthieu ne parlent que du figuier ; Luc, qui connaissait moins bien la Palestine, ajouta : et tous les arbres. Or, la plupart des arbres de la Palestine ne perdant pas leurs feuilles en hiver ne peuvent guère servir à marquer la différence des saisons. Dans Matthieu et dans Marc on lit : « Quand ces choses arriveront, sachez qu’il est proche, à la porte », c’est-à-dire Jésus qui va paraître. Luc dit : le royaume de Dieu est proche ; il va être manifesté dans sa gloire, élevé à la perfection.

Luc, aussi bien que les deux premiers évangélistes, placèrent cette déclaration dans une partie du discours qui traite de l’avènement de Jésus, tandis que, selon son sens évident, elle ne peut concerner que la ruine de Jérusalem, qui eut lieu du vivant de la génération d’alors : «Et il parcourut toute la Galilée, proclamant l’Évangile dans leurs synagogues, et expulsant les démons.» (Mc 13, 39)

Dans les trois premiers évangiles, le discours prophétique de Jésus se termine par cette grande parole qui y met le sceau d’une autorité divine. Ce qui suit n’en est plus que l’application.

Ces mots : Le ciel et la terre passeront ne sont pas une supposition destinée à faire ressortir la perpétuité des paroles de Jésus ; ils annoncent une réalité, qui est en pleine harmonie avec la seconde partie de ce discours et avec tous les enseignements de l’Écriture : «Puis je vis un nouveau ciel et une nouvelle terre; car le premier ciel et la première terre avaient disparu, et la mer n’était plus.» (Ap 21, 1)

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites Web chrétiens

◊ Les méditations : cliquez ici pour lire l’article → Le royaume de Dieu est proche

◊ Oraweb.net : cliquez ici pour lire l’article → Sachez interpréter les signes des temps

Vidéo Lectio Divina → https://youtu.be/P6f0unReOaQ?t=3