La visite de Marie à sa cousine Élisabeth

La visitation de Marie à sa cousine Elisabeth

La Visitation de la Vierge Marie est une fête chrétienne célébrée par les catholiques et les orthodoxes. Elle est fixée au 31 mai (2 juillet dans les calendriers de la période 1263–1969 et les calendriers modernes des régions allemandes) par les catholiques et au 30 mars par les orthodoxes. Le luthéranisme l’avait conservée avant de la retirer. La fête de la Visitation commémore un épisode de l’Évangile selon Luc : la visite que rend Marie, enceinte du Christ, à sa cousine Élisabeth, enceinte de Jean Baptiste. Cette fête fut établie en 1263 par saint Bonaventure pour les franciscains. Elle fut étendue à toute l’Église en 1379 par le pape Urbain VI. Le concile de Bâle, lors de sa session du 10 juillet 1441, la confirma, car elle n’avait pas été initialement acceptée par certains États fidèles aux antipapes lors du Grand Schisme.

Cette fête était autrefois célébrée le 2 juillet conformément à l’Évangile selon Luc qui rapporte que Marie serait restée chez Élisabeth jusqu’à la naissance de Jean le Baptiste (et en supposant qu’elle y soit restée les huit jours supplémentaires correspondant aux rites de l’imposition du nom). Toutefois, le calendrier liturgique a abandonné cette date traditionnelle, pour placer la fête au dernier jour du mois de mai, c’est-à-dire à la fin du mois marial. Symbolique de la fête de la Visitation. Elle commémore la fête de deux enfants à naître, Jésus et son cousin Jean Baptiste. Par la fête de la Visitation, la mission de Jean Baptiste est confirmée, sa vocation prophétique est de préparer et d’annoncer la venue de Jésus parmi les hommes en tressaillant dans le sein de sa mère1. C’est aussi à cette occasion que Marie, remplie de l’Esprit Saint prononce le Magnificat qui souligne le lien profond entre l’Espérance (vertu) et la Foi.

 

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce temps-là, Marie rendit grâce au Seigneur en disant : «Mon âme exalte le Seigneur, exulte mon esprit en Dieu, mon Sauveur ! Il s’est penché sur son humble servante ; désormais tous les âges me diront bienheureuse. Le Puissant fit pour moi des merveilles ; Saint est son nom ! Sa miséricorde s’étend d’âge en âge sur ceux qui le craignent. Déployant la force de son bras, il disperse les superbes. Il renverse les puissants de leurs trônes, il élève les humbles. Il comble de biens les affamés, renvoie les riches les mains vides. Il relève Israël son serviteur,
il se souvient de son amour de la promesse faite à nos pères, en faveur d’Abraham et sa descendance à jamais.» Marie resta avec Élisabeth environ trois mois, puis elle s’en retourna chez elle. (Lc 1, 46-56)

La visite de Marie à Élisabeth

Marie s’en alla avec hâte dans une ville de Juda, chez Zacharie et Élisabeth. Au moment où elle salua Élisabeth, celle-ci sent son enfant tressaillir dans son sein et, remplie du Saint-Esprit, elle s’écria : Tu es bénie entre les femmes ! Elle exprima humblement son étonnement de ce que la mère de son Seigneur vienne à elle, elle la déclara bienheureuse d’avoir cru et lui annonça l’accomplissement de la promesse du Seigneur. Elle donne cours à ses sentiments de joie et de reconnaissance envers Dieu pour la grâce qu’il lui a faite

Elle célébra la puissance, la sainteté, la miséricorde de Dieu, qui furent manifestées envers elle. Elle contempla la grande transformation qui s’accomplit dans le monde : les orgueilleux, les puissants, les riches abaissés, les humbles et les pauvres élevés. Elle rendit hommage à la fidélité de Dieu qui se souvint de sa miséricorde envers Abraham et sa postérité.Après être restée environ trois mois avec Élisabeth, Marie s’en retourna en sa maison. En ces jours-là, c’est-à-dire immédiatement après le fait qui vint d’être raconté. Marie, sous l’impression de la révélation qu’elle eut reçue, portant dans son âme ces précieuses espérances, éprouva le plus vif désir de revoir Élisabeth, sa parente, qui vint de faire des expériences analogues ; de là cette expression : «Elle s’en alla avec hâte.» Le lieu où habitait Élisabeth ne fut désigné que par deux termes très vagues : pays des montagnes et une ville de Juda.

Cette ville était Hébron, située à vingt-deux milles romains au sud de Jérusalem. Hébron avait été autrefois assignée aux sacrificateurs pour demeure où sa situation fut indiquée par ce même terme   dans la montagne de Juda. D’autres pensèrent qu’il y eut primitivement dans le texte Jutta (désigné comme ville lévitique ; les copistes auraient changé ce nom peu connu en Juda. La promesse faite à Marie par le message de l’ange était elle  déjà réalisée en elle lors de sa visite à Élisabeth ? Mais avec le sentiment si fin et si délicat qui régna dans toute cette narration, Luc passa cet événement sous silence. Moment solennel pour ces deux femmes  ! Les mêmes expériences de la miséricorde de Dieu, la même foi, les mêmes espérances, le même amour unirent leurs âmes dans une communion intime.

Marie, saluant Élisabeth dans cette rencontre unique, mit tout son cœur dans le schalom des Hébreux : «Que la paix soit avec toi !»  La sainte joie dont tressaillit Élisabeth dans son être le plus intime se communiqua à l’enfant qu’elle portait en son sein. L’extraordinaire ici, ce fut l’action de l’Esprit Saint dont Élisabeth fut remplie et qui lui révéla en ce moment ce qui concernait Marie. Le caractère de toute action de l’Esprit Saint est d’élever l’homme au-dessus de ses impressions personnelles pour faire prédominer en lui la préoccupation des intérêts divins. C’est là le trait saillant de l’allocution d’Élisabeth. Avant tout, Marie et le fils de Marie ; après cela seulement, elle-même et son enfant, pour revenir aussitôt à Marie et à son bonheur.

Nous retrouverons une marche analogue dans le cantique de Zacharie. (Godet) Élisabeth salua Marie avec un saint enthousiasme comme bénie entre les femmes, plus merveilleusement bénie, en effet, qu’aucune autre femme, puisqu’elle porta dans son sein Celui qui fut le Sauveur du monde. Les paroles d’Élisabeth prirent le ton et l’élévation d’un hymne ; elle chanta le bonheur de Marie qui crut à ce qui lui fut annoncé de la part du Seigneur. Elle sut que toutes ces grandes promesses eurent leur accomplissement. Ce fut jusque-là que s’éleva la foi qui fut commune à ces deux femmes. Marie chanta les grandes choses que le Seigneur lui fit, et, comme Élisabeth elle parla sous l’influence de l’Esprit Saint.  Son cantique, qui se divise en quatre strophes, est tout pénétré de la poésie de l’Ancien Testament et en particulier de celle qui respire dans le cantique d’Anne, mère de Samuel (1 Sm 2, 1-10).

L’âme pieuse, dans les moments les plus solennels de sa vie intérieure, trouve toujours dans les paroles de l’Écriture l’expression la plus vraie de ses sentiments. Il y a même là une preuve de la vérité historique des récits de Luc.  Dès les premières phrases du cantique, cette forme de la poésie hébraïque, qu’on nomme le parallélisme, et qui consiste à rendre la même pensée par deux expressions différentes, mais avec une nuance délicate et importante. L’âme et l’esprit sont tour à tour le sujet de la phrase. Magnifier, mot que d’autres traduisirent par célébrer, louer, est un hébraïsme dont le sens signifie grandir. Une âme, élevée comme celle de Marie par l’Esprit, sentit et contempla la grandeur de Dieu et éprouva le besoin de la proclamer pour tous.

C’est ainsi que toutes les perfections de Dieu peuvent grandir parmi les personnes lorsqu’ils apprennent à les connaître mieux. C’est ce que nous lui demandons à l’égard de sa sainteté par cette prière : « Que ton nom soit sanctifié» : il se rapporte donc à un moment précis dont Marie conserve le souvenir, et l’on a supposé non sans raison, que ce moment est celui où elle reconnut que la promesse de Dieu était accomplie en elle. Marie donna à Dieu deux noms : d’abord celui de Seigneur, qui est la traduction constante du nom de Jéhovah dans les Septante. Ce nom se retrouve sans cesse dans les premiers récits de Luc. Ensuite, elle nomma Dieu son Sauveur : le regard de sa foi pénétra plus loin que le moment présent et s’étendit jusqu’à ce salut du monde que Dieu allait accomplir.

L’humiliation sur laquelle Dieu a bien voulu porter son attention fut l’abaissement, la pauvreté où se trouvait Marie, bien que descendant des rois de Juda. Élisabeth l’appela bienheureuse, et ces paroles, pleines d’un religieux enthousiasme, achevèrent d’affermir la foi de Marie en sa grande destinée.

Marie célébra la puissance, la sainteté, la miséricorde de Dieu, trois perfections qui se manifestèrent dans les grandes choses qui lui furent faites. La toute-puissance se déploya dans l’incarnation, qui a la sainteté pour caractère principal, et qui fait éclater la miséricorde de Dieu. Marie s’éleva, à la manière des prophètes, jusqu’à la contemplation de la grande révolution qui se réalisa par Jésus dont elle fut la mère. Si Dieu l’ appela, elle, la plus humble des filles de son peuple, à l’honneur de donner le jour au Messie, ce fut qu’il rejeta toutes les idées de grandeur humaine. Le principe du règne qu’il veut établir, et qui transformera le monde, sera « d’élever quiconque s’abaisse et d’abaisser quiconque s’élève. Quelques interprètes entendirent par les orgueilleux, les puissants, les riches, les païens, tandis que les humbles, et ceux qui eurent faim furent les Israélites.

Ils se fondirent pour cela sur les mots : «Il a pris en sa protection Israël», qui leur parurent reproduire la même idée sous une autre forme. Mais Marie n’ignore pas que dans le peuple juif comme au sein des nations la miséricorde de Dieu est seulement pour « ceux qui le craignent. On ne doit prendre ces expressions : puissants, petits, riches, pauvres, ni exclusivement dans le sens social, ni exclusivement dans le sens spirituel. Dans tous ces termes sont réunies les deux notions spirituelle et temporelle. (Godet) L’Éternel, voyant Israël, son serviteur, accablé sous l’oppression de sa misère, l’eut secouru, se chargea lui-même d’accomplir sa délivrance. Dans cette délivrance, Marie vit la fidélité de Dieu qui se souvient de sa miséricorde éternelle envers Abraham et sa postérité, selon qu’elle fut annoncée aux pères par les prophètes. Abraham et sa postérité sont représentés comme étant également les objets de la miséricorde de Dieu dans l’accomplissement des promesses qui avaient été déjà faites à ce patriarche.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites Web chrétiens

◊ Le Pèlerin -l l’actualité à visage humain : cliquez ici pour lire l’article → COIN SPI PRATIQUE

◊ Église catholique en France : cliquez ici pour lire l’article →VIVRE SA FOI À TOUS LES ÂGES

♥  Vidéo KTO TV : cliquez ici pour voir la vidéo →https://youtu.be/TkBPVYyoTD

De Heilige Familie – Jaar B

# De Presentatie van Jezus in de Tempel is een gebeurtenis uit het leven van Jezus zoals opgetekend in het Evangelie van Lucas. Ter vervulling van een bepaling uit de Joodse wet – « Elk eerstgeboren mannetje zal aan de Heer worden gewijd » (Ex 13, 2,11-13) – brachten de ouders van het kind Jezus naar de tempel in Jeruzalem en offerden hem daar. Daar werd hij ontvangen door de oude Simeon. Het christelijke feest dat hiermee verbonden is, wordt gevierd op 2 februari in de Gregoriaanse kalender. In de oosterse kerken wordt het ook gevierd op 2 februari in de Juliaanse kalender, wat overeenkomt met 14 februari in de Gregoriaanse kalender.

Lange tijd was 2 februari een belangrijke datum voor boeren, zoals een aantal spreekwoorden ons eraan herinneren. Deze datum is traditioneel de datum van Candlemas, oorspronkelijk een heidens festival om het licht te vieren, dat werd vervangen door het christelijke festival. Dit feest is ook een thema in de religieuze iconografie, zowel in de schilderkunst als in boekverluchtingen, beeldhouwwerken, glas-in-lood, wandtapijten, enz.  Het is geïnspireerd op een scène die wordt beschreven in het Evangelie van Lucas II, 22-39, waarin de zoon van de Maagd Maria door Simeon wordt aangekondigd als de Meester en het Licht dat openbaring zal brengen aan de heidenen, d.w.z. de niet-joden.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Lucas

Toen de door de wet van Mozes voorgeschreven tijd voor de reiniging was verstreken, brachten de ouders van Jezus hem naar Jeruzalem om hem aan de Heer voor te stellen, zoals in de wet staat : «lk eerstgeboren mannetje moet aan de Heer worden gewijd.» Ze kwamen ook om het in de wet voorgeschreven offer aan de Heer aan te bieden: een paar tortelduiven of twee kleine duiven. Er was een man in Jeruzalem die Simeon heette. Hij was een rechtvaardig en godsdienstig man die wachtte op de vertroosting van Israël, en de Heilige Geest was op hem. Hij had van de Heilige Geest de aankondiging gekregen dat hij de dood niet zou zien voordat hij Christus, de Messias van de Heer, zou hebben gezien.

Onder invloed van de Geest kwam Simeon naar de tempel. Toen de ouders het kind Jezus aanboden om de rite van de wet over hem te vervullen, nam Simeon het kind in zijn armen en zegende God met de woorden : «Nu, o Soevereine Meester, kunt u uw dienaar in vrede laten gaan volgens uw woord. Want mijn ogen hebben het heil gezien dat U aan het bereiden bent voor het oog van de volken: een licht dat geopenbaard zal worden aan de volken en glorie zal brengen aan uw volk Israël.» De vader en moeder van het kind verwonderden zich over wat er over hem gezegd werd. Simeon zegende hen en zei toen tegen Maria, zijn moeder : «Zie, dit kind zal de val en de opstanding van velen in Israël teweegbrengen. Het zal een teken van tegenspraak zijn en een zwaard zal door uw ziel gaan; zo zullen de gedachten die uit het hart van velen komen, geopenbaard worden.

Er was ook een vrouwelijke profetes, Hannah, de dochter van Fanuël uit de stam Aser. Ze was al heel oud; na zeven jaar huwelijk was ze weduwe geworden en had ze de leeftijd van vierentachtig jaar bereikt. Ze bleef altijd in de tempel en diende God dag en nacht met vasten en gebed. Toen ze juist op dat uur tevoorschijn kwam, verkondigde ze de lof van God en sprak over het kind tot allen die wachtten op de bevrijding van Jeruzalem. Toen ze alles hadden volbracht wat de wet van de Heer voorschreef, keerden ze terug naar Galilea, naar hun stad Nazareth. En het kind groeide en werd sterk, vol van wijsheid, en de genade van God was over hem (Lc 2, 22-40).

Offeren van twee tortelduiven aan de tempel

De hele familie moest naar Jeruzalem reizen voor een dubbele religieuze ceremonie. Jozef hoefde zichzelf niet te reinigen. De Wet van Mozes bepaalde dat na zeven dagen van wettelijke onreinheid en na drieëndertig dagen in afzondering te hebben doorgebracht, de Israëlitische moeder een offer moest brengen voor haar reiniging: een paar tortelduiven of twee jonge duiven.

Elke eerstgeborene behoorde toe aan de Heer en moest uitsluitend aan zijn dienst worden gewijd ; maar omdat de stam Levi voor deze dienst was uitgekozen, moesten alle eerstgeborenen van de andere stammen voor geld worden vrijgekocht, zodat het goddelijke recht werd gevestigd en het toekomstige gezinshoofd altijd aan zijn plichten werd herinnerd. De moeder moest een lam offeren als brandoffer en een jonge duif of tortelduif voor de zonde; maar als haar middelen het niet toelieten, kon ze dit offer vervangen door het offeren van twee tortelduiven of twee jonge duiven.

Wanneer de dagen van haar reiniging voltooid zijn – of het nu een jongen of een meisje is – zal zij een lam uit haar eerste levensjaar als brandoffer en een jonge duif of tortelduif als zondoffer naar de ingang van de tent der samenkomst brengen en deze aan de priester aanbieden. De priester moet het voor de Heer brengen, het verzoeningsritueel ervoor uitvoeren en het ritueel reinigen van het bloedverlies. Dit was de regel voor de vrouw die beviel van een jongen of een meisje. Als zij geen geld heeft om een lam te offeren, zal zij twee tortelduiven of twee duiven nemen, één voor het brandoffer en één voor het zondoffer; de priester zal het verzoeningsritueel voor haar uitvoeren en zij zal gereinigd worden. (Lev 12, 6-8) 

Lucas noemt hier alleen dit laatste offer, het offer van de armen, omdat het Maria’s offer was. Zelfs toen werd een diep woord van Paulus vervuld : « Ik geef geen bevel, maar ik spreek over de bereidheid van anderen om de echtheid van uw naastenliefde te testen. Want jullie kennen de gulle gave van onze Heer Jezus Christus : Hij die rijk is, is arm geworden omwille van jullie, opdat jullie door zijn armoede rijk zouden worden. (2 Kor 8-9). Simeon is onbekend in de geschiedenis. Hij was rechtvaardig en vroom ; hij wachtte op de komst van de Verlosser, waarnaar hier wordt verwezen met deze term: de vertroosting van Israël. De voorbeelden van Simeon, Hannah, Zacharia, Jozef van Arimathea en anderen lieten zien dat er nederige Israëlieten waren die bereid waren om Jezus te ontvangen in welke vorm het God ook behaagde om hem aan hen te openbaren.

Het officiële priesterschap verwelkomde Jezus niet toen hij voor het eerst hun tempel binnenkwam: «Zie, ik zend mijn bode om de weg voor mij te bereiden ; en plotseling zal de Heer die jullie zoeken naar zijn tempel komen. De boodschapper van het verbond die jullie verlangen, zie, hij komt, zegt de Heer van het heelal.» (Ma 3, 1) Een vrij priesterschap was gevormd om hem te vervangen; het wordt vertegenwoordigd door Simeon en Hannah. De bron van Simeon’s religieuze leven was duidelijk aangegeven : De Heilige Geest was op hem. Hij kwam naar de tempel, verlicht en geleid door de Geest, en door deze Geest herkende hij onmiddellijk zijn Verlosser in het kleine kind. Door de Geest die in hem was, werd Simeon een profeet; hij sprak niet langer over zichzelf, maar zijn gedachten reikten tot die verlossing die God voor alle volken heeft bereid en die allen zullen zien.

Deze voorbereiding vond eeuwenlang plaats door alle openbaringen van het Oude Verbond. Deze grote verlossing, die voor iedereen bestemd is, kan in twee verschillende stromen verdeeld worden. Aan de ene kant is het licht voor de verlichting van de niet-Joodse volken, voor de openbaring van de volken die in de diepste duisternis zijn gedompeld vanwege de openbaring die voor hen bestemd is; aan de andere kant is het de glorie van het volk Israël dat, terwijl het deelneemt aan deze verlossing, de onsterfelijke eer zal hebben deze aan de wereld te hebben gegeven. 

Deze heldere kijk op de universaliteit van de verlossing kan in Simeon alleen verklaard worden door de werking van de Geest die op hem was, en door de kennis die hij had van de profetieën; want zelfs de apostelen begrepen ze alleen door een speciale openbaring, en veel Joden, na hun bekering tot het christendom, vonden er een oorzaak van aanstoot in.  «Toen Petrus in Jeruzalem was teruggekeerd, namen zij die van Joodse afkomst waren hem op de korrel en zeiden :U bent met mannen omgegaan die niet besneden waren en hebt met hen gegeten ! ‘ (Handelingen 11, 2-3)

Het kruis, het hoogtepunt van het werk van de Messias, onthult de volledige diepte van de menselijke tegenstand en legt hun geheime bedoelingen bloot door hen te dwingen voor of tegen Jezus te kiezen : « Maar wij prediken de gekruisigde Christus, een steen des aanstoots voor de Joden en een dwaasheid voor de heidenen » (1 Kor 23). Het woord profetes geeft aan dat Hannah, net als Simeon, de geest van profetie had ontvangen, waardoor ook zij de beloofde Verlosser in het kleine kind herkende en God daarvoor prees.  Lucas herinnerde er in haar lofprijzing aan dat ze na een kort huwelijk lang weduwe was gebleven tot haar vierentachtigste, wat door de Joden als zeer eervol werd beschouwd. Ze woonde ‘s avonds en ‘s ochtends voor zonsopgang diensten bij of bracht een deel van haar nachten in gebed door.

Lucas verzweeg verschillende gebeurtenissen die door Matteüs werden gemeld: het bezoek van de Wijzen, de vlucht naar Egypte, de moord op de kleine kinderen van Bethlehem. Of deze gebeurtenissen pasten niet in zijn plan of hij negeerde ze. Het is noodzakelijk om aan te nemen, volgens Godet, dat de twee evangelisten elk schreven zonder het boek van de ander te kennen. De negatieve kritiek haastte zich om de twee verslagen onverenigbaar te verklaren. Ze vergat dat er veel gebeurtenissen plaatsvonden in de veertig dagen tussen de geboorte van Jezus en zijn presentatie in de tempel in Bethlehem. Ze vergat dat de terugkeer van de Heilige Familie naar Nazareth niet plaatsvond na de presentatie in de tempel.

De reis naar Egypte volgde hierop, en de vestiging van de familie in Nazareth vond pas plaats na hun terugkeer uit Egypte : «En Jozef stond op en nam het kind en zijn moeder, en ging naar het land Israël, en kwam en woonde in een stad, genaamd Nazareth, opdat het woord vervuld zou worden, dat gesproken was door de profeten : Hij zal een Nazarener genoemd worden.» (Mt 2, 23) De gerapporteerde feiten volgden elkaar op natuurlijke wijze op en de twee verhalen vulden elkaar aan. De wijsheid die de kennis van God en de mens in zijn praktische toepassing op het leven omvatte, was het meest opvallende kenmerk van Jezus’ karakter als kind. Jezus doorliep alle stadia van een normale ontwikkeling, de enige die op aarde plaatsvond, de enige die vrij was van alle schadelijke invloeden van het kwaad en op harmonieuze wijze in voortdurende gemeenschap met God voortging.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Vlaamse Kunstcollectie : klik hier om het artikel te lezen → De presentatie van Christus in de tempel

◊ Art in Flanders : Klik hier om het artikel te lezen → De presentatie van Jezus in de tempel

♥ Video Raymond Lombaed Ministries : Klik hier om de video te bekijken → https://youtu.be/0245QNyZ7qo