Четвертое воскресенье Великого поста – год Б

Posté par diaconos le 10 mars 2024

De Mensenzoon moest worden opgetild

# Моисей, первый пророк иудаизма, является самой важной фигурой в еврейской Библии, получив Закон для иудаизма, предвосхитив Иисуса Христа для христианства и предшествуя пророку Мухаммеду для ислама. Для иудейской и христианской монотеистических традиций Моисей является боговдохновенным автором Пятикнижия, то есть первых пяти книг Библии, которые составляют иудейскую Тору и называются в этих двух религиях « Законом Моисея ». Моисей также написал « под диктовку Бога » Декалог и целый свод религиозных, социальных и диетических законов.

В дополнение к идее Моисеева писания под диктовку Бога, известной как « Письменная Тора », раввины также приписывают Моисею « Устную Тору » в виде комментариев к Закону, кодифицированных в Мишне. В исламе Моисей – под именем Муса – является пророком, который наиболее часто упоминается в Коране: сто тридцать шесть раз. Он является одним из « великих пророков », считается одним из посланников, посланных Аллахом, и предвосхищает пророка Мухаммада. Моисеевы повествования Корана ссылаются наПятикнижие.

# Похоже, что еще в христианской древности четвертое воскресенье Великого поста, известное как Laetare Sunday, приобрело особый характер паузы в середине поста (как и Gaudete Sunday во время Адвента). Название происходит от начала интроита Laetare – « Laetare Jerusalem » (« Радуйся, Иерусалим »). В прошлом, в отличие от других воскресений Великого поста, Папа ездил верхом на лошади на станцию у Святого Креста в Иерусалиме, где почитался Славный Крест.

Термин « Laetare Sunday » используется в большинстве латинских литургических обрядов (например, в католической традиции и англиканстве), а также в некоторых протестантских деноминациях, которые берут свое начало в обряде Европейской церкви. В Бельгии Лаэтаре – это традиционный праздник, который отмечается в основном в Ставелоте, в провинции Льеж, в течение 3 дней (суббота, воскресенье и понедельник). Это многовековая традиция, восходящая к 1502 году. Как и в воскресенье Gaudete в Адвенте, Церковь празднует свою радость, и литургические облачения в этот день могут быть в исключительных случаях розовыми (смесь пурпурного и белого), а не фиолетовыми.


Из Евангелия Иисуса Христа от Иоанна

В то время Иисус сказал Никодиму: « Как Моисей вознес бронзового змея в пустыне, так должно вознесену быть Сыну Человеческому, чтобы всякий верующий в Него имел жизнь вечную.  Ибо так возлюбил Бог мир, что отдал Сына Своего Единородного, дабы всякий верующий в Него не погиб, но имел жизнь вечную. Ибо Бог послал Сына Своего в мир не для того, чтобы судить мир, но чтобы мир через Него спасся. Верующий в Него избежит Суда ; неверующий же уже осужден, потому что не уверовал во имя Единородного Сына Божия. И вот суд : свет пришел в мир, и люди предпочли тьму свету, потому что дела их были злы. Делающий злое ненавидит свет; он не идет к свету, чтобы не обличились дела его; а делающий правду идет к свету, чтобы видно было, что дела его совершены в единении с Богом ». (Ин 3, 14-21)

Сын Человеческий должен был быть вознесен

Иисус пытался посвятить Никодима в небесные вещи, которые мог открыть только Он. Чтобы сделать тайну Своего искупительного дела доступной для Никодима, Иисус заимствовал из Ветхого Завета великолепный символ, хорошо знакомый Его собеседнику, и, применив его к Себе, сделал очень ясное предсказание о Своей смерти Народ Израиля, роптавший на Бога, был наказан страшным бичом горящих змей, от которого погибли многие из виновных. В ответ на их молитву рабу Божьему было велено поднять на шесте бронзового змея, и все, кто поверил Божьему обещанию и созерцал этот образ зла, от которого они страдали, получили исцеление.

Точно так же, добавил Иисус, Сын Человеческий должен быть вознесен; вознесен прежде всего на крест, который станет для Него путем к славе. Значение слова « быть вознесенным » подтверждается другими высказываниями Иисуса, а также тем, что на арамейском языке, на котором Он говорил, соответствующее слово означало : быть вознесенным на столб, быть повешенным или распятым на нем.

Это было необходимо, сказал Иисус : славная необходимость, основанная на вечном милосердии Бога, на Его совете, уже объявленном в пророчествах, которые исполнились. Это было необходимо, сказал Иисус : славная необходимость, основанная на вечном милосердии Бога, на Его совете, уже объявленном в пророчествах, которые исполнились. Цель этого дела любви Иисуса была подобна той, что была достигнута в пустыне для умирающих израильтян: чтобы каждый не погиб в своем грехе, как погибли виновные в пустыне, но обрел вечную жизнь.

Последнее слово встречается здесь впервые в Евангелии. Оно встречается снова и снова. Дар вечной жизни подразумевает прощение, примирение с Богом, но также и участие спасенной души в жизни Самого Бога, нетленной и блаженной жизни. Бог так много возлюбил: эта любовь – принцип и высший источник спасения. Он возлюбил мир, этот падший, грешный мир, восставший против Него ; Он возлюбил все человечество, для которого предназначил это проявление Своей любви.

Он не только послал, но и отдал самое дорогое для Него – Своего единственного Сына : « Кто не пощадил Сына Своего, но предал Его за всех нас, как не даст и нам всего » (Рим. 8:32).Чтобы не погибнуть в грехе и страданиях, он требует лишь, чтобы каждый человек возлагал на себя всю уверенность своего Сердца. И наконец, Он открыл этому верующему глаза на огромные и благословенные перспективы вечной жизни.

Слово « Единородный Сын » характерно для Иоанна, но почему бы его не употребить Иисусу, Который так часто называет Себя Сыном? Иисус подтвердил, что цель Его прихода в мир – явить вечную Божью любовь, а не судить мир. Цель этой любви настолько универсальна, что весь мир может быть спасен через Иисуса Христа. Эта универсальность спасения выражается самым торжественным образом в троекратном повторении слова мир.

Но Иисус, провозглашая милосердную цель Своего пришествия, отнюдь не отрицал последнего суда, который, напротив, уготован Ему в конце времен и о котором Он возвестил самым торжественным образом : « Не удивляйтесь сему » ; ибо наступает час, в который все, находящиеся в гробах, услышат глас Его и изыдут. « Творящие добро воскреснут для жизни, а делающие зло воскреснут для осуждения » (Ин 5:28-29).

Во время Своего пребывания на земле, провозглашая Божественное милосердие, Иисус силой истины осуществлял еще один настоящий, внутренний суд, от которого никто не может уйти : « Тогда Иисус сказал. « Во время Своего пребывания на земле и одновременно с провозглашением Божественного милосердия Иисус силой истины осуществлял еще один реальный, внутренний суд, от которого не может уйти ни один человек : « Тогда Иисус сказал. Я пришел в мир сей для суда, чтобы не видящие прозрели, а видящие ослепли ». (Ин 9, 39)

« Иисус, только что явивший Свою искупительную любовь ко всему миру, теперь открывает Никодиму природу истинного суда. И это откровение также полностью меняет сложившееся мнение. Разделительная черта будет пролегать не между иудеями и язычниками, а между верующими и неверующими, независимо от их национальности ». (Годе) Поскольку Сын Божий пришел не судить, а спасать, то верующий в Него, принявший в Себя Божественную благодать, отдавший Себя Ему, не подлежит осуждению.

Истина должна была вызвать в его совести осуждение и привести его к покаянию, но теперь он свободен от нее и дышит в атмосфере Божественной благодати и любви ; он имеет свидетельство о ней внутри себя. « Верующий в Сына Божьего имеет это свидетельство в себе; кто не верит Богу, тот делает Его лжецом, так как не верит свидетельству, которое Бог дал Сыну Своему » (1 Ин 5:10). (1 Ин 5:10)

Иисус подтвердил эти слова, заявив, что верующий свободен даже от последнего суда : « Истинно, истинно говорю вам: слушающий слово Мое и верующий Пославшему Меня имеет жизнь вечную и на суд не приходит, но перешел от смерти в жизнь » (Ин 5:24). Куда он явится, станет ясно только после того, как выяснится его душевное состояние. Иисус сказал: « Кто не верит и упорствует в своем неверии, тот уже осужден, потому что к нему пришел Единородный Сын Божий, полный благодати и истины, и он отверг Его, закрыв от Него свое сердце.

Он остается в своем грехе, к которому добавился самый тяжкий грех – презрение к Божьей милости. Верующий в Сына Божьего имеет это свидетельство в себе; кто не верит Богу, тот сам становится лжецом, потому что не верит в свидетельство, которое Бог дал Своему Сыну. Иисус проник еще глубже в душу и открыл природу и причину суда. Именно потому, что с приходом Иисуса в мире появился свет, в Его присутствии в каждой душе происходит решение, кризис, суд : либо она любит свет и отдается Тому, Кто заставляет его сиять, либо она предпочитает заблуждение, ложь, зло и укрывается в них, чтобы отдаться своим делам, которые были злыми и остаются таковыми.

Отвергая Иисуса, человек судит себя. Самое тщательное исследование всей его жизни не выявит его склонностей. Тот, кто совершает злые поступки или делает зло, не просто не любит свет, он ненавидит его, потому что он раскрывает, обвиняет и осуждает сокровенные склонности его сердца, и он старается не приходить к свету, то есть к Иисусу, потому что знает, что его поступки будут исследованы и убеждены в его виновности, как перед трибуналом.

Совсем другое дело – практиковать правду, нравственную правду, которая в трудах Иоанна часто является более или менее синонимом святости и прямо противоположна злым делам или злу. Поступать по правде – значит настойчиво стремиться поднять свое поведение до уровня нравственного знания, реализовать идеал добра, воспринимаемый совестью. (Godet) Тот, кто поступает по правде, приходит к свету и с уверенностью приближается к Иисусу, не боясь, но желая, чтобы его дела были явлены. 

Это происходит потому, что он имеет внутри себя свидетельство того, что его дела, его жизнь, расположения его сердца совершаются в Боге, в общении с Ним, в соответствии с Его духом и Его волей. « Очень сильная характеристика дел искреннего человека, прежде чем он обрел Христа ». Но будь то в Израиле или даже за пределами теократической сферы, все доброе в человеческой жизни исходит от Божественного импульса (Ин 37-44).

« Везде, где есть покорность человека этой Божественной инициативе, применимо выражение « дела, совершенные в Бог, которое включает в себя как вздохи униженного грешника и кающегося верующего, так и благородные стремления Иоанна или Нафанаила » (Godet). Иисус признал, что есть люди, которые еще до прихода к Нему, совершенному свету, имеют искреннее и чистое сердце, любящее истину и ищущее света : « Кто от истины, слушай голос Мой » (Ин 18, 37).

Это те души, которые Отец привлекает к Иисусу и которые не сопротивляются Ему. Эти слова, которыми закончилась беседа, стали ободрением для Никодима, который сам пришел к Иисусу.

Дьякон Мichel Houyoux


Ссылки на другие христианские сайты


◊ Азбука веры : нажмите здесь, чтобы прочитать статью →
4-я седмица Великого поста

Josemvegas’s Blog : нажмите здесь, чтобы прочитать статью → 4-е воскресенье Великого Поста (B)

Видео Божественная литургия; Нажмите здесь https://youtu.be/lZXTbIAlCCo

Publié dans Bible, Carême, Catéchèse, comportements, conversion, Dieu, Enseignement, évangiles, L'Église, La messe du dimanche, Nouveau Testament, Page jeunesse, Paroisses, Religion | Pas de Commentaire »

Vierde zondag in de vastentijd – Paarjaar

Posté par diaconos le 9 mars 2024

De komst van de Mensenzoon. Mattheüs. 24:1-51; 25:1-46. - YouTube

De Mensenzoon moest worden opgetild


# Mozes, de eerste profeet van het Jodendom, is de belangrijkste figuur in de Hebreeuwse Bijbel. Hij ontvangt de Wet voor het Jodendom, is de voorloper van Jezus Christus voor het Christendom en gaat vooraf aan de profeet Mohammed voor de Islam. Voor de Joodse en Christelijke monotheïstische tradities is Mozes de goddelijk geïnspireerde auteur van de Pentateuch, d.w.z. de eerste vijf boeken van de Bijbel, die samen de Joodse Torah vormen en in deze twee religies de « Wet van Mozes » worden genoemd. Mozes schreef ook « onder het dictaat van God » de Decaloog en een hele reeks religieuze, sociale en dieetwetten.

Naast dit idee van Mozaïsch schrijven onder het dictaat van God, dat bekend staat als de « Geschreven Torah », schrijven de rabbijnen aan Mozes ook de « Mondelinge Torah » toe in de vorm van de commentaren op de Wet die in de Misjna zijn gecodificeerd. In de Islam is Mozes – onder de naam Musa – de profeet die het meest prominent aanwezig is in de Koran, hij wordt honderdzesendertig keer geciteerd. Hij is een van de « grote profeten », wordt beschouwd als een van de boodschappers die door Allah zijn gezonden, en is de voorbode van de profeet Mohammed. De Mozaïsche verhalen van de Koran verwijzen naar de Pentateuch en de Aggada, maar bevatten ook originele episodes die het parallellisme tussen Mohammed en Mozes benadrukken.

# Het lijkt erop dat al in de christelijke oudheid de vierde zondag van de veertigdagentijd, bekend als Laetarezondag, het speciale karakter kreeg van een pauze in het midden van de veertigdagentijd (net als Gaudetezondag tijdens de advent). De naam komt van de opening van het introit van Laetare, « Laetare Jerusalem » (Verheugt u, Jeruzalem). In het verleden reed de paus, in tegenstelling tot andere zondagen in de vastentijd, te paard naar de statie bij het Heilig Kruis van Jeruzalem, waar het Glorieuze Kruis werd vereerd. 

De term « Laetare Zondag » wordt gebruikt door de meeste Latijnse liturgische riten (zoals de katholieke traditie en het anglicanisme) en door bepaalde protestantse kerkgenootschappen die hun oorsprong vinden in de ritus van de Europese Kerk. In België is Laetare een traditioneel feest dat voornamelijk gevierd wordt in Stavelot, in de provincie Luik, gedurende 3 dagen (zaterdag, zondag en maandag). Het is een eeuwenoude traditie die teruggaat tot 1502. Net als Gaudete Zondag in de Advent viert de Kerk haar vreugde, en liturgische gewaden mogen op deze dag bij uitzondering roze zijn (een mengsel van paars en wit) in plaats van paars.


Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Johannes


In die tijd zei Jezus tegen Nicodemus : « Zoals Mozes in de woestijn de bronzen slang omhooggeheven heeft, zo moet de Mensenzoon omhooggeheven worden, opdat in Hem iedereen die gelooft eeuwig leven heeft. Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. Want God heeft zijn Zoon naar de wereld gestuurd, niet om over de wereld te oordelen, maar om door hem de wereld te redden.

Wie in hem gelooft, ontkomt aan het oordeel; wie niet gelooft, is al veroordeeld, omdat hij niet heeft geloofd in de naam van de enige Zoon van God. En dit is het oordeel: het licht is in de wereld gekomen en de mensen verkozen de duisternis boven het licht, omdat hun daden slecht waren. Wie kwaad doet, haat het licht; hij komt niet naar het licht, opdat zijn daden niet aan het licht komen ; maar wie de waarheid doet, komt naar het licht, zodat men kan zien dat zijn daden in verbondenheid met God zijn gedaan ». (Joh 3, 14-21)

De Mensenzoon moest worden opgetild

Jezus probeerde Nicodemus in te wijden in hemelse dingen, die alleen hij kon openbaren. Om het mysterie van zijn verlossingswerk voor Nicodemus toegankelijk te maken, leende Jezus uit het Oude Testament een prachtig symbool dat zijn gesprekspartner goed kende ; en door het op zichzelf toe te passen, deed hij een zeer duidelijke voorspelling van zijn dood. Het volk Israël, dat tegen God murmureerde, werd gestraft door de vreselijke plaag van brandende slangen die de dood van velen van de schuldigen veroorzaakte. Toen kwam het berouwvolle volk, hun zonde belijdend, naar Mozes en smeekte hem voor hen te bemiddelen.

Als antwoord op hun gebed kreeg de dienaar van God het bevel om een bronzen slang op een paal te plaatsen, en allen die Gods belofte geloofden en dit beeld van het kwaad waaraan ze leden aanschouwden, werden genezen. Op dezelfde manier, voegde Jezus eraan toe, moest de Mensenzoon worden opgeheven; opgeheven allereerst aan het kruis, dat voor hem de weg naar de heerlijkheid zou worden. De betekenis van het woord « opgeheven worden » werd bevestigd door andere uitspraken van Jezus, en ook door het feit dat in het Aramees dat Hij sprak, het overeenkomstige woord dat Hij gebruikte betekende: opgeheven worden aan een paal, daar opgehangen of gekruisigd worden.

Het was nodig, zei Jezus: een glorieuze noodzaak, gegrond op Gods eeuwige barmhartigheid, op zijn raad die al was aangekondigd door de profetieën, die vervuld werden. Het doel van dit liefdeswerk van Jezus was vergelijkbaar met wat in de woestijn voor de stervende Israëlieten werd bereikt : opdat iedereen niet zou omkomen in zijn zonde, zoals de schuldigen omkwamen in de woestijn, maar eeuwig leven zou hebben.

Dit laatste woord staat hier voor het eerst in het evangelie. Het kwam steeds weer terug. De gave van eeuwig leven impliceert vergeving, verzoening met God, maar ook de deelname van de geredde ziel aan het leven van God zelf, een onvergankelijk en gezegend leven. God had zoveel lief: deze liefde is het principe en de hoogste bron van verlossing. Hij heeft de wereld liefgehad, deze gevallen, zondige wereld, die tegen Hem in opstand komt; Hij heeft de hele mensheid liefgehad, voor wie Hij deze manifestatie van zijn liefde heeft bedoeld.


Hij zond niet alleen, maar gaf ook op, wat Hem het dierbaarst was, zijn enige Zoon : « Die zijn eigen Zoon niet gespaard heeft, maar Hem voor ons allen overgegeven heeft, hoe zal Hij ook met Hem ons niet alle dingen geven » (Rom. 8, 32). 
Om niet te vergaan in zijn zonde en ellende, eist hij alleen dat ieder mens al het vertrouwen van zijn Hart in zichzelf stelt. Tenslotte opende Hij de ogen van deze gelovige voor de immense en gezegende vooruitzichten van het eeuwige leven. Het woord « enige Zoon » is eigen aan Johannes, maar waarom zou Jezus het niet gebruikt hebben, die zichzelf zo vaak de Zoon noemt ?

Jezus bevestigde dat het doel van zijn komst naar de wereld was om Gods eeuwige liefde te openbaren en niet om de wereld te oordelen. Het doel van deze liefde is zo universeel dat de hele wereld gered kon worden door Jezus Christus. Deze universaliteit van de verlossing wordt op de meest plechtige manier uitgedrukt door de drievoudige herhaling van het woord wereld. Maar Jezus, die op deze manier het barmhartige doel van zijn komst verkondigde, ontkende geenszins het laatste oordeel, dat integendeel aan het einde der tijden voor Hem gereserveerd is en dat Hij op de meest plechtige manier aankondigde : « Wees niet verbaasd, want het uur komt dat allen die in de graven zijn, zijn stem zullen horen en tevoorschijn komen. Zij die goed gedaan hebben, zullen opgewekt worden tot het leven, maar zij die kwaad gedaan hebben, zullen opgewekt worden tot het oordeel » (Joh 5,28-29). 

Tijdens zijn verblijf op aarde, en terwijl Hij de goddelijke barmhartigheid verkondigde, oefende Jezus, door de kracht van de waarheid, een ander feitelijk, innerlijk oordeel uit, waaraan geen mens kan ontkomen : « Toen zei Jezus: ‘Ik ben in deze wereld gekomen om een oordeel te vellen, opdat zij die niet zien, ziende worden, en opdat zij die zien, blind worden’ ». (Joh 9, 39)« Jezus, die zojuist zijn verlossende liefde voor de hele wereld heeft geopenbaard, openbaart nu aan Nicodemus de aard van het ware oordeel. En ook deze openbaring is een complete transformatie van de ontvangen mening. De scheidslijn zal niet liggen tussen Joden en niet-Joden, maar tussen gelovigen en ongelovigen, ongeacht hun nationaliteit. » (Godet) 

Omdat de Zoon van God niet gekomen is om te oordelen, maar om te redden, wordt hij die in Hem gelooft, die de goddelijke genade in Hem heeft opgenomen, die zichzelf aan Hem heeft gegeven, niet geoordeeld. Het oordeel moet door de waarheid in zijn geweten zijn uitgeoefend en hem tot bekering hebben gebracht, maar nu is hij er vrij van en ademt hij in de atmosfeer van goddelijke genade en liefde; hij heeft het getuigenis ervan in zich. « Wie in de Zoon van God gelooft, heeft dit getuigenis in zich; wie God niet gelooft, maakt hem tot een leugenaar, omdat hij het getuigenis dat God aan zijn Zoon gegeven heeft, niet gelooft. » (1 Joh 5, 10)

Jezus bevestigde deze woorden door te verklaren dat de gelovige vrij is, zelfs van het laatste oordeel : « Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: wie mijn woord hoort en Hem gelooft die Mij gezonden heeft, heeft eeuwig leven en komt niet in het oordeel, maar is overgegaan uit de dood in het leven » (Joh 5,24), waar hij alleen zal verschijnen om zijn gemoedstoestand duidelijk te laten maken. Jezus zei: « Wie niet gelooft, wie volhardt in zijn ongeloof, is al geoordeeld, eenvoudig omdat de enige Zoon van God tot hem kwam, vol van genade en waarheid, en hij verwierp hem en sloot zijn hart voor hem.

Hij blijft in zijn zonde, waaraan hij de ergste zonde heeft toegevoegd, zijn minachting voor Gods barmhartigheid. Wie in de Zoon van God gelooft, heeft dit getuigenis in zich; wie God niet gelooft, maakt van hem een leugenaar, omdat hij niet gelooft in het getuigenis dat God aan zijn Zoon heeft gegeven. Jezus drong nog dieper door in de ziel en ontdekte de aard en oorzaak van het oordeel. Het is omdat het licht in de wereld verscheen door de komst van Jezus, en dat in zijn aanwezigheid een beslissing, een crisis, een oordeel plaatsvindt in elke ziel: of ze houdt van het licht en geeft zich over aan Hem die het laat schijnen, of ze geeft de voorkeur aan dwaling, leugen, kwaad, en neemt haar toevlucht tot het licht om zich over te geven aan haar werken die slecht waren en blijven. 

Door Jezus af te wijzen, oordeelt de mens over zichzelf. Het meest rigoureuze onderzoek van zijn hele leven zou zijn karakter niet beter onthullen. Iemand die slechte daden verricht of kwaad doet, heeft niet alleen een hekel aan het licht, hij haat het, omdat het de diepste gezindheid van zijn hart onthult, beschuldigt en veroordeelt, en hij is voorzichtig om niet naar het licht te komen, dat wil zeggen, tot Jezus te naderen; want hij weet dat zijn daden zouden worden onderzocht, overtuigd van schuld, als voor een rechtbank. 

De situatie is heel anders voor hen die de waarheid beoefenen, de morele waarheid, die in de geschriften van Johannes vaak min of meer synoniem is met heiligheid, en die het tegenovergestelde is van slechte daden of kwaad. De waarheid beoefenen verwijst naar de volhardende inspanning om zijn gedrag op het niveau van zijn morele kennis te brengen, om het ideaal van het goede waar te nemen dat door het geweten wordt waargenomen. (Godet) 

Wie handelt komt tot het licht, nadert Jezus met vertrouwen, niet vrezend, maar verlangend dat zijn werken openbaar worden. Dit komt omdat hij in zich het getuigenis heeft dat zijn werken, zijn leven, de beschikkingen van zijn hart in God zijn gedaan, in gemeenschap met Hem, in overeenstemming met zijn geest en zijn wil. « Heel sterk om de werken van de oprechte mens te karakteriseren, voordat hij Christus gevonden heeft. Maar of het nu in Israël is of zelfs buiten de theocratische sfeer, het is uit een goddelijke impuls dat al het goede in het menselijk leven voortkomt (Joh 37-44). 

« Overal waar de mens volgzaam is ten opzichte van dit goddelijke initiatief, is deze uitdrukking van werken in God van toepassing, die evenzeer de verzuchtingen van de vernederde zondaar en de berouwvolle gelovige omvat als de nobele aspiraties van een Johannes of een Nathanaël » (Godet). Jezus erkende dat er mensen zijn die, zelfs voordat ze tot Hem, het volmaakte licht, komen, een oprecht en oprecht hart hebben, de waarheid liefhebben en het licht zoeken : « Wie uit de waarheid is, luistert naar mijn stem » (Joh 18,37). Dit zijn de zielen die de Vader tot Jezus trekt en die hem niet weerstaan. Deze woorden, waarmee het gesprek eindigde, waren een bemoediging voor Nicodemus, die zelf tot Jezus was gekomen.


Diaken Michel Houyoux


Links naar andere christelijke websites


Nationale Raad voor Liturgie : klik hier om het artikel te lezen → 4e zondag van de Veertigdagentijd (Jaar B)

Samuel Advies : klik hier om het artikel te lezen → Zondag 10 maart 2024 – 4e zondag Veertigdagentijd jaar B

Video De Kathedraal Antwerpen : clik hier → https://youtu.be/SnCxzc_TVMA

Publié dans Bible, Carême, Catéchèse, comportements, Dieu, évangiles, L'Église, Nouveau Testament, Page jeunesse, Paroisses, Religion | Pas de Commentaire »

Samedi de la troisième semaine du Carême – Année Paire

Posté par diaconos le 9 mars 2024

The Parable of the Publican and the Pharisee / OrthoChristian.Com

# Le Pharisien et le Publicain est une parabole transmise par Jésus-Christ dans l’Évangile selon Luc. Elle aborde les sujets de la justice et de l’humilité. Dans le domaine de l’exégèse biblique, elle fait partie du Sondergut de cet évangile. Pour le docteur de l’Église Jean Chrysostome, dans son homélie n°2 sur la conversion, justice et humilité sont les deux valeurs défendues par Jésus-Christ dans cette parabole. L’archevêque se place en personne critique envers le pharisien et clame : « Misérable sois-tu, toi qui oses porter un jugement sur la terre… As-tu encore besoin de condamner ce publicain… Que de suffisance dans ces paroles !… Pourquoi manifester un tel orgueil ? ». Jean Chrysostome conclut : « t, pour avoir fait preuve d’humilité, le publicain fut justifié et il s’en allait, le cœur renouvelé d’une justice retrouvée» .

Le dimanche du Pharisien et du Publicain est une célébration des Églises orthodoxes et Églises catholiques de rite byzantin qui a lieu dix semaines avant Pâques et marque le débute du cycle liturgique pascal du rite orthodoxe La parabole du Pharisien et du Publicain célèbre l’humilité, l’ouverture aux autres et à la Grâce divine ; elle débute la période du petit Carême

Le dimanche du Pharisien et du Publicain est une célébration des Églises orthodoxes et Églises catholiques de rite byzantin qui a lieu dix semaines avant Pâques et marque le débute du cycle liturgique pascal du rite orthodoxe La parabole du Pharisien et du Publicain célèbre l’humilité, l’ouverture aux autres et à la Grâce divine ; elle débute la période du petit carême.

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce temps-là, à l’adresse de certains qui étaient convaincus d’être justes et qui méprisaient les autres, Jésus dit la parabole que voici : « Deux hommes montèrent au Temple pour prier. L’un était pharisien, et l’autre, publicain (c’est-à-dire un collecteur d’impôts). Le pharisien se tenait debout et priait en lui-même : “Mon Dieu, je te rends grâce parce que je ne suis pas comme les autres hommes – ils sont voleurs, injustes, adultères, ou encore comme ce publicain. Je jeûne deux fois par semaine et je verse le dixième de tout ce que je gagne.” Le publicain, lui, se tenait à distance et n’osait même pas lever les yeux vers le ciel ; mais il se frappait la poitrine, en disant : “Mon Dieu, montre-toi favorable au pécheur que je suis !” Je vous le déclare : quand ce dernier redescendit dans sa maison, c’est lui qui était devenu un homme juste, plutôt que l’autre. Qui s’élève sera abaissé ; qui s’abaisse sera élevé. » (Lc 8, 9-14)

Parabole du pharisien et du publicain

Jésus proposa une parabole à quelques hommes qui s’estimèrent justes et qui méprisèrent les autres : Un pharisien et un péager montèrent au temple pour prier. Le pharisien, se présentant avec assurance, rendit grâces à Dieu, d’abord de tout le mal qu’il ne fit pas, puis de tout le bien qu’il fit. Jésus mit en présence ces deux hommes dont les dispositions morales furent aux deux pôles extrêmes de la vie religieuse, et leur fit exprimer clairement leurs pensées. En aucune occasion l’homme ne révéla plus distinctement ce qui remplit son cœur que dans la prière.

Le péager montra par son attitude qu’il fut profondément humilié devant Dieu, et pria ainsi : «Ô Dieu ! sois apaisé envers moi qui suis pécheur ! » Sur quoi Jésus déclara que celui-ci fut justifié devant Dieu et non pas celui-là. Car quiconque s’élève sera abaissé. Cette parabole, particulière à Luc fut sans relation apparente avec l’enseignement renfermé dans celle-ci. Elle fut provoquée par quelque manifestation de propre justice qui attira l’attention de Jésus et de son entourage.

Le pharisien, voulant se juger, prit pour mesure, non pas la loi de Dieu, mais le reste des hommes ; et ces hommes, il exagéra leurs vices jusqu’à la calomnie, car ils ne furent pas tous comme il les décrivit. Enfin, son dernier mot exprima un profond mépris pour le péager. «Le pharisien fit deux classes d’hommes : dans l’une il jeta tout le genre humain ; l’autre, la meilleure, il l’occupa tout seul» (Bengel) Jeûner deux fois la semaine (le lundi et le jeudi), et donner la dîme de tous ses revenus, tel fut le devoir de tout Israélite. Le pharisien l’eut rempli, mais il s’en fit un titre de propre justice devant Dieu et de gloire devant les hommes.

Il alla au temple pour prier et il ne demanda rien rien. Sa prière consista à énumérer d’abord le mal qu’il ne fit pas, puis le bien qu’il fit ; mais tout cela considéré dans des actes purement extérieurs, dans lesquels ni la conscience ni le cœur ne furent présents. Tout, dans ce péager, dénota la plus profonde repentance de ses péchés, son attitude aussi bien que ses paroles. Il se tint à distance du sanctuaire ; il n’osa pas même lever ses regards vers le ciel, de peur d’y rencontrer son Juge ; il se frappa la poitrine, en signe de profonde douleur.

Quant à sa prière, elle fut une humble confession et une ardente supplication. Elle n’usa pas de beaucoup de paroles, elle fut un cri de l’âme. Le péager, en s’en retournant, emporta dans son cœur la douce assurance du pardon de tous ses péchés, avec la paix de Dieu. «C’est une tournure hébraïque, équivalant à une négation, Il est bon de se confier en l’Éternel plutôt que dans l’homme, plutôt que dans les princes, c’est-à-dire qu’il n’est pas bon de se confier en l’homme, dans les princes.» (Luther)

Diacre Michel Houyoux

Complément

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article→ Quiconque s’élève sera abaissé ; et qui s’abaisse sera élevé

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Hiéromoine A.S. : cliquez ici pour lire l’article → Homélie pour le samedi de la troisième semaine du Carême

◊ Séminaire orthodoxe russe en France : cliquez ici pour lire l’article → Homélie pour le samedi de la troisième semaine du Carême

Vidéo Père Michel Marie Zanotti Sorkine : cliquez ici → https://youtu.be/7WfknkWqmZ4

Publié dans Bible, Carême, Catéchèse, comportements, conversion, Dieu, Enseignement, évangiles, Histoire, L'Église, Nouveau Testament, Page jeunesse, Paroisses, Religion | Pas de Commentaire »

Quarta domenica di Quaresima – Anno Paolino

Posté par diaconos le 8 mars 2024


"Quando avrete innalzato il Figlio dell’uomo, allora conoscerete che Io ...

 

El figlio del duomo


# Mosè, primo profeta dell’ebraismo, è la figura più importante della Bibbia ebraica, che riceve la Legge per l’ebraismo, prefigura Gesù Cristo per il cristianesimo e precede il profeta Maometto per l’Islam. Per le tradizioni monoteistiche ebraica e cristiana, Mosè è l’autore divinamente ispirato del Pentateuco, cioè dei primi cinque libri della Bibbia, che costituiscono la Torah ebraica e sono chiamati « Legge di Mosè » in queste due religioni. Mosè scrisse anche « sotto la dettatura di Dio » il Decalogo e tutta una serie di leggi religiose, sociali e alimentari.

Oltre a questa idea di scrittura mosaica sotto dettatura di Dio, nota come « Torah scritta », i rabbini attribuiscono a Mosè anche la « Torah orale » sotto forma di commenti alla Legge codificati nella Mishna. Nell’Islam, Mosè – con il nome di Musa – è il profeta che compare in modo più evidente nel Corano, essendo citato centotrentasei volte. È uno dei « grandi profeti », considerato uno dei messaggeri inviati da Allah, e prefigura il profeta Maometto. Le narrazioni mosaiche del Corano fanno riferimento al Pentateuco e all’Aggada, ma offrono anche episodi originali, sottolineando il parallelismo tra Maometto e Mosè.

# Sembra che già nell’antichità cristiana la quarta domenica di Quaresima, nota come Domenica Laetare, abbia assunto il carattere speciale di una pausa nel mezzo della Quaresima (come la Domenica Gaudete durante l’Avvento). Il nome deriva dall’incipit dell’introito della Laetare, « Laetare Jerusalem » (Rallegrati, Gerusalemme). In passato, a differenza delle altre domeniche di Quaresima, il Papa si recava a cavallo alla stazione di Santa Croce di Gerusalemme, dove si venerava la Croce Gloriosa.

Il termine « Domenica Laetare » è utilizzato dalla maggior parte dei riti liturgici latini (come la tradizione cattolica e l’anglicanesimo) e da alcune denominazioni protestanti che hanno le loro origini nel rito della Chiesa europea. In Belgio, Laetare è una festa tradizionale celebrata principalmente a Stavelot, nella provincia di Liegi, nell’arco di 3 giorni (sabato, domenica e lunedì). È una tradizione secolare che risale al 1502. Come la domenica di Gaudete in Avvento, la Chiesa celebra la sua gioia e i paramenti liturgici possono eccezionalmente essere rosa (una miscela di viola e bianco) invece che viola in questo giorno.

In quel tempo Gesù disse a Nicodemo : « Come Mosè innalzò il serpente di bronzo nel deserto, così bisogna che sia innalzato il Figlio dell’uomo, perché in lui chiunque crede abbia la vita eterna. Dio infatti ha tanto amato il mondo da dare il suo Figlio unigenito, perché chiunque crede in lui non perisca, ma abbia la vita eterna. Dio infatti ha mandato il suo Figlio nel mondo non per giudicare il mondo, ma perché il mondo sia salvato per mezzo di lui. Chi crede in lui sfugge al giudizio; chi non crede è già giudicato, perché non ha creduto nel nome dell’unico Figlio di Dio. E questo è il giudizio: la luce è venuta nel mondo e gli uomini hanno preferito le tenebre alla luce, perché le loro opere erano malvagie. Chi fa il male odia la luce ; non viene alla luce, perché non vengano scoperte le sue opere; ma chi fa la verità viene alla luce, perché si veda che le sue opere sono state fatte in unione con Dio ». (Gv 3, 14-21)

Il Figlio dell’uomo doveva essere innalzato

Gesù cercò di iniziare Nicodemo alle cose celesti che solo lui poteva rivelare. Per rendere accessibile a Nicodemo il mistero della sua opera di redenzione, Gesù prese in prestito dall’Antico Testamento un magnifico simbolo ben noto al suo interlocutore; e, applicandolo a se stesso, fece una chiarissima predizione della sua morte Il popolo d’Israele, avendo mormorato contro Dio, fu punito con il terribile flagello dei serpenti ardenti, che causò la morte di molti dei colpevoli. Allora il popolo pentito, confessando il proprio peccato, si recò da Mosè, pregandolo di intercedere per loro.

n risposta alla loro preghiera, al servo di Dio fu ordinato di innalzare un serpente di bronzo su un’asta, e tutti coloro che credettero alla promessa di Dio e contemplarono questa immagine del male di cui soffrivano furono guariti. Allo stesso modo, aggiunge Gesù, il Figlio dell’uomo doveva essere innalzato; innalzato prima di tutto sulla croce, che sarebbe diventata per lui il cammino verso la gloria. Il significato della parola « essere innalzato » è confermato da altre affermazioni di Gesù e anche dal fatto che, nella lingua aramaica che egli parlava, la parola corrispondente significava : essere innalzato su un palo, essere appeso o crocifisso lì.

Era necessario, disse Gesù: una necessità gloriosa, fondata sull’eterna misericordia di Dio, sul suo consiglio già annunciato dalle profezie, che si sono adempiute. Lo scopo di quest’opera d’amore di Gesù era simile a quello raggiunto nel deserto per gli israeliti morenti: affinché ognuno non perisse nel suo peccato, come i colpevoli perirono nel deserto, ma avesse la vita eterna. Quest’ultima parola si trova qui per la prima volta nel Vangelo. Si ripropone più volte. Il dono della vita eterna implica il perdono, la riconciliazione con Dio, ma anche la partecipazione dell’anima salvata alla vita di Dio stesso, una vita imperitura e benedetta.


Dio ha amato tanto: questo amore è il principio e la fonte suprema della salvezza. Ha amato il mondo, questo mondo decaduto e peccatore in rivolta contro di lui; ha amato tutta l’umanità, alla quale ha destinato questa manifestazione del suo amore. Non solo ha inviato, ma ha rinunciato a ciò che aveva di più caro, il suo unico Figlio : « Chi non ha risparmiato il proprio Figlio, ma lo ha dato per tutti noi, come non ci darà anche lui ogni cosa » (Rm 8, 32).
Per evitare di perire nel suo peccato e nella sua miseria, egli richiede solo che ogni uomo riponga in se stesso tutta la fiducia del suo Cuore. Infine, ha aperto gli occhi di questo credente sulle prospettive immense e benedette della vita eterna. La parola « Figlio unigenito » è propria di Giovanni, ma perché non l’avrebbe usata Gesù, che così spesso si definisce Figlio ? 

Gesù ha confermato che lo scopo della sua venuta nel mondo era quello di manifestare l’amore eterno di Dio e non di giudicare il mondo. Lo scopo di questo amore è così universale che tutto il mondo può essere salvato attraverso Gesù Cristo. Questa universalità della salvezza è espressa nel modo più solenne dalla triplice ripetizione della parola mondo. Gesù, annunciando così lo scopo misericordioso della sua venuta, era ben lontano dal negare l’ultimo giudizio, che, al contrario, gli è riservato alla fine dei tempi e che egli annuncia nel modo più solenne : « Non meravigliatevi di questo, perché viene l’ora in cui tutti quelli che sono nei sepolcri udranno la sua voce e ne usciranno. Quelli che fanno il bene risorgeranno alla vita, ma quelli che fanno il male risorgeranno al giudizio » (Gv 5, 28-29).

Durante la sua permanenza sulla terra, e mentre proclamava la misericordia divina, Gesù ha esercitato, con la forza della verità, un altro giudizio reale, interiore, al quale nessun uomo può sottrarsi: « Allora Gesù disse : « Sono venuto in questo mondo per un giudizio, perché quelli che non vedono vedano e quelli che vedono diventino ciechi »". (Gv 9, 39). « Gesù, che ha appena rivelato il suo amore redentore per il mondo intero, ora rivela a Nicodemo la natura del vero giudizio. E anche questa rivelazione è una completa trasformazione dell’opinione comune. La linea di demarcazione non sarà tra Giudei e Gentili, ma tra credenti e non credenti, indipendentemente dalla loro nazionalità ». (Godet)

Poiché il Figlio di Dio è venuto non per giudicare, ma per salvare, chi crede in lui, chi ha accolto in lui la grazia divina, chi si è donato a lui, non è giudicato. Il giudizio deve essere stato esercitato nella sua coscienza dalla verità e lo ha portato al pentimento, ma ora ne è libero e respira nell’atmosfera della grazia e dell’amore divini ; ne ha la testimonianza dentro di sé. « Chi crede nel Figlio di Dio ha in sé questa testimonianza; chi non crede a Dio lo rende bugiardo, perché non crede alla testimonianza che Dio ha dato al suo Figlio ». (1 Gv 5, 10)

Gesù ha confermato queste parole dichiarando che il credente è libero, anche dal giudizio finale : « In verità, in verità vi dico: chi ascolta la mia parola e crede a colui che mi ha mandato ha la vita eterna e non entra nel giudizio, ma è passato dalla morte alla vita » (Gv 5, 24).Dove apparirà solo per avere chiaro il suo stato d’animo. Gesù ha detto : « Chi non crede, chi persiste nella sua incredulità, è già stato giudicato, semplicemente perché il Figlio unigenito di Dio è venuto a lui, pieno di grazia e di verità, e lo ha rifiutato, chiudendogli il cuore ».


Rimane nel suo peccato, al quale ha aggiunto il peccato più grave, il disprezzo della misericordia di Dio. Chi crede nel Figlio di Dio ha in sé questa testimonianza; chi non crede a Dio lo rende bugiardo perché non crede alla testimonianza che Dio ha dato al suo Figlio.
Gesù è penetrato ancora più a fondo nell’anima e ha scoperto la natura e la causa del giudizio. È perché la luce è apparsa nel mondo con la venuta di Gesù, e che alla sua presenza avviene in ogni anima una decisione, una crisi, un giudizio: o ama la luce e si dona a Colui che la fa risplendere, o preferisce l’errore, la menzogna, il male, e si rifugia in essa per darsi alle sue opere che erano malvagie e rimangono tali. 

Rifiutando Gesù, l’uomo giudica se stesso. L’indagine più rigorosa di tutta la sua vita non rivelerebbe meglio la sua disposizione. Chi compie azioni malvagie o fa il male non solo non ama la luce, ma la odia, perché essa rivela, accusa e condanna le disposizioni più intime del suo cuore, e si guarda bene dal venire alla luce, cioè dall’avvicinarsi a Gesù, perché sa che le sue azioni sarebbero esaminate, convinte della loro colpevolezza, come davanti a un tribunale. La situazione è ben diversa per chi pratica la verità, la verità morale che, negli scritti di Giovanni, è spesso più o meno sinonimo di santità e che è l’esatto contrario delle azioni cattive o del male. Fare la verità si riferisce allo sforzo perseverante di elevare la propria condotta al livello della propria conoscenza morale, per realizzare l’ideale di bene percepito dalla coscienza. (Godet)

Chi agisce viene alla luce, si avvicina a Gesù con fiducia, non temendo, ma desiderando che le sue opere siano rese manifeste. È perché ha in sé la testimonianza che le sue opere, la sua vita, le disposizioni del suo cuore sono fatte in Dio, in comunione con lui, in conformità al suo spirito e alla sua volontà. « Molto forte per caratterizzare le opere dell’uomo sincero, prima che abbia trovato Cristo. Ma sia in Israele che al di fuori della sfera teocratica, è da un impulso divino che proviene tutto il bene della vita umana » (Gv 37-44). 

« Ovunque ci sia docilità da parte dell’uomo verso questa iniziativa divina, vale questa espressione di opere fatte in Dio, che comprende tanto i sospiri del peccatore umiliato e del credente pentito quanto le nobili aspirazioni di un Giovanni o di un Natanaele » (Godet). Gesù ha riconosciuto che ci sono uomini che, prima ancora di arrivare a lui, la luce perfetta, hanno un cuore sincero e retto, amano la verità e cercano la luce : « Chiunque è dalla verità, ascolti la mia voce » (Gv 18, 37). Sono queste le anime che il Padre attira a Gesù e che non gli resistono. Queste parole, che concludevano la conversazione, erano un incoraggiamento per Nicodemo, che era venuto lui stesso da Gesù.


Il diacono Michel Houyoux


Link ad altri siti cristiani

 Conferenac Eoiicole Italia : clicca qui per leggere il giornale → IV DOMENICA DI QUARESIMA – LAETARE – ANNO B

Qumran : clicca qui per leggere il documento → Anno B – Testi – IV Domenica di Quaresima – Laetare (Anno B)

Video  Padre Fernando Armellini : clicca quihttps://youtu.be/aCXMjQUiwl4

Publié dans articles en Italien, Bible, Carême, Catéchèse, comportements, conversion, Dieu, évangiles, L'Église, La messe du dimanche, Page jeunesse, Paroisses, Quaresima, Religion | Pas de Commentaire »

1...91011121314
 

Passion Templiers |
CITATIONS de Benoît XVI |
La pastorale Vauban |
Unblog.fr | Annuaire | Signaler un abus | chrifsossi
| La Mosquée de Méru
| Une Paroisse virtuelle en F...