Tweede zondag van Pasen – Jaar B

Vrede zij met u !

# Een kruisfeest is een viering van het kruis dat werd gebruikt bij de kruisiging van Jezus. Terwijl Goede Vrijdag het lijden herdenkt, eert dit feest het kruis zelf als een instrument van verlossing. Het volgt verschillende modaliteiten in het christendom, afhankelijk van verschillende liturgische kalenders. De Kruisverheffing is een van de twaalf grote feesten. In de Romeinse ritus van de katholieke kerk dragen geestelijken rode priestergewaden op de dag van het Heilig Kruis.

Hoewel deze dag een zondag is, is de mis die van het feest met eigen lezingen. In de Church of England en andere Anglicaanse kerken bepaalt het ritueel ook dat de priestergewaden rood zijn op de dag van het Heilig Kruis. De Code van de Rubrieken van Paus Johannes XXIII definieert de eerste zondag in september als de eerste van de maand, en dus de derde week, waarbij de viering soms later plaatsvindt. Tegenwoordig wordt de volgorde van de vieringen overgelaten aan de bisschoppenconferentie, afhankelijk van de plaatselijke gebruiken. 14 september is het hoofdfeest van de Congregatie van het Heilig Kruis, de Metgezellen van het Kruis en de Anglicaanse kloosterorde van het Heilig Kruis.

Deze datum is het begin van de karmelietentijd volgens de Regel van Sint-Albertus uit 1247, die eindigt met Pasen. In de Byzantijnse ritus herdenkt de Universele Verheffing (Elevatie in het Grieks) van het kostbare en levengevende Kruis zowel de uitvinding van het Kruis in 326 als de herovering ervan op de Perzen in 628. Het is een van de twaalf hoofdfeesten in de jaarlijkse liturgische cyclus. 14 september is een vastendag: de consumptie van vlees, zuivelproducten en vis is verboden. Er is één dag voor het feest en acht dagen voor de apodose.

De gelovigen van de Armeens-Apostolische Kerk houden van 10 tot 14 september een vijfdaagse vastenperiode ter voorbereiding op het Heilig Kruisfeest. Het wordt gevierd op 15 september. Op 16 september begint de Exaltatie of Elevatie van het Heilige Kruis, die meerdere dagen duurt. Het is een van de vijf hoofdfeesten van de Armeense kerk en het belangrijkste kruisfeest. Volgens de traditie van de Armeense kerk was de eerste persoon die het kruis vereerde de apostel Jacobus de Rechtvaardige, broer van de Heer.

Op de zondag die het dichtst bij 14 september ligt, wordt Antasdan gevierd, waarbij een kruis, versierd met basilicum als teken van koninklijkheid, in processie wordt gedragen en op een tafel wordt geplaatst zodat iedereen het kan zien. De priester besprenkelt de basilisken dan met wijwater en de diakens delen een stengel uit aan de gelovigen, die vervolgens het kruis vereren. De Ethiopische Tewahedo Orthodoxe Kerk, een van de Oosters-Orthodoxe Kerken, herdenkt de uitvinding van het Ware Kruis op de 17e van de maand Meskerem in de Ethiopische kalender, die overeenkomt met 27 september in de Juliaanse kalende

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Johannes

Het was na de dood van Jezus. Toen het avond was, op de eerste dag van de week, en de deuren van de plaats waar de discipelen stonden gesloten waren uit angst voor de Joden, kwam Jezus en ging bij hen staan. Hij zei tegen hen   »Vrede zij met u ! Dit gezegd hebbende, toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De discipelen werden vervuld van vreugde toen ze de Heer zagen. Jezus zei opnieuw tot hen: « Vrede zij met u! Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook jullie.

Toen Hij dit gezegd had, blies Hij op hen in en zei : « Ontvang de Heilige Geest. Wiens zonden gij vergeeft, hun zullen zij vergeven worden ; wier zonden gij behoudt, hun zullen zij behouden blijven ». Nu was een van de Twaalf, Thomas, Didymus (d.w.z. Tweeling) genoemd, niet bij hen toen Jezus kwam. De andere discipelen zeiden tegen hem : « Wij hebben de Heer gezien ! » Maar hij zei tegen hen : « Tenzij ik het merkteken van de spijkers in zijn handen zie, tenzij ik mijn vinger in het merkteken van de spijkers steek en mijn hand in zijn zij, zal ik niet geloven ! »

Acht dagen later waren de discipelen terug in het huis en Thomas was bij hen. Toen de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. Hij zei : « Vrede zij met u ! » Toen zei hij tegen Thomas : ‘Steek je vinger hier en zie mijn handen ; steek je hand hier en steek hem in mijn zij: stop met ongelovig te zijn, word een gelovige’. Toen zei Thomas tegen hem : « Mijn Heer en mijn God ! » Jezus zei tegen hem : « Omdat je mij gezien hebt, geloof je. Zalig zij die geloven zonder gezien te hebben ».

Er zijn nog veel meer tekenen die Jezus deed in het bijzijn van de discipelen die niet in dit boek staan. Maar deze zijn geschreven opdat jullie geloven dat Jezus de Christus is, de Zoon van God, en opdat jullie door te geloven leven hebben in zijn naam (Joh 20:19-31).

Vrede zij met u !

« De discipelen hadden de deuren gesloten van de plaats waar ze stonden, omdat ze bang waren. Jezus kwam en ging onder hen staan. » (Joh 20:19b) Het is wanneer de discipelen het het minst verwachten dat Jezus naar hen toekomt. Hij verwijt hen niet dat ze hem in de steek hebben gelaten, dat ze niet in hem geloven. Nee ! Als Hij tegen hen zegt : « Vrede zij met u » (Joh 20,19d), dan is dat om hen moed te geven, om hun geloof en hun hoop nieuw leven in te blazen. Vandaag, Heer, zijn ook wij geneigd om de deuren devoot te sluiten.

Wanneer de Geest van God waait, mogen de muren van onze gevangenissen instorten. Laten we ons afvragen uit welke doodlopende situatie, uit welke angstige situatie, uit welke dodelijke situatie Christus ons wil verlossen, ons wil opwekken: uit zo’n zonde, uit zo’n beproeving op gezondheidsgebied, uit zo’n pijnlijke en wanhopige beperking, uit zo’n familie- of beroepsprobleem. Door deze ontmoeting komt Jezus de banden van vertrouwen en vriendschap herstellen. Zo zullen ze sterker staan voor de missie die hij hen zal toevertrouwen. Ze hoeven niet langer bang te zijn, want Jezus zal altijd bij hen zijn tot het einde van de wereld.

Ze zijn gezonden om over de hele wereld te getuigen van het Goede Nieuws van het Koninkrijk. De boodschap die ze moeten overbrengen is vrede en verzoening. Dit geschenk wordt aangeboden aan iedereen die het wil aanvaarden. Daarom krijgen de apostelen de macht en de opdracht om zonden te vergeven (Joh 20,21). We begrijpen dat het sacrament van vergeving een ontmoeting is met de Heer die altijd van ons heeft gehouden. Het is door naar Hem terug te keren en zijn vergeving te aanvaarden dat we ware vrede vinden, de eigenlijke betekenis van Christus’ woorden : « Vrede zij met u ». De opstanding op Paasdag was dus voor de apostelen en voor ons allemaal het beginpunt van een grote hoop.

Toen hij stierf, dachten zijn vrienden dat alles voorbij was en dat er geen hoop meer was. Maar op Eerste Paasdag verandert alles: de verrezen Jezus wordt een bron van licht, vrede en vreugde. Dit evangelie stelt ons voor vragen over ons geloof. Hoe kunnen we dit Goede Nieuws verwelkomen ?  We hebben de opgestane Jezus niet gezien, we hebben geen bewijs. Het enige wat we hebben zijn getuigenissen. En op deze getuigenissen van de apostelen hebben we ons geloof gebaseerd.

In dit verband is het interessant om terug te keren naar het geval van de apostel Thomas. (Joh 20, 21-26). Veel gelovigen herkennen zich in de aarzelingen en twijfels van deze man. Hij zei : « Ik ben net als Thomas, ik geloof alleen wat ik zie. » Thomas is een van die mensen die twijfel ervoeren. Veel gelovigen herkennen zich in de aarzelingen en twijfels van deze man. Hij zei: « Ik ben net als Thomas, ik geloof alleen wat ik zie. »  Thomas is een van die mensen die twijfel ervoeren. Veel gelovigen herkennen zich in de aarzelingen en twijfels van deze man. Hij zei : « Ik ben net als Thomas, ik geloof alleen wat ik zie. » 

Maar als we goed kijken, ontdekken we dat hij de eerste was die echt geloofde in de opgestane Jezus, omdat hij de eerste was die zei : « Mijn Heer en mijn God » (Johannes 20:25). De anderen hadden de Heer gezien. Maar hij gaat veel verder als hij zijn geloof verkondigt. Hij is niet meer alleen de vriend van eerder: « Mijn Heer en mijn God ». De Heer zelf sluit zich bij ons aan in onze twijfels, in onze vragen, in onze protesten, zelfs in onze woede. Net als Thomas worden wij opgeroepen tot een nederige en oprechte geloofsdaad. Het is als een licht dat ons overspoelt en ons vrede geeft in het diepst van ons wezen. Dan kunnen ook wij, net als hij, zeggen : « Mijn Heer en mijn God! ».

Zo is elke ontmoeting met de Heer een krachtige ervaring. Het evangelie vertelt ons dat deze plaatsvindt op de eerste dag van de week, namelijk zondag. Het is op deze dag dat Jezus zich bij de verzamelde gemeenschappen voegt. Maar als we goed kijken, ontdekken we dat hij de eerste was die echt geloofde in de opgestane Jezus, omdat hij de eerste was die zei : « Mijn Heer en mijn God » (Johannes 20:25). De anderen hadden de Heer gezien. Maar hij gaat veel verder als hij zijn geloof verkondigt. Hij is niet meer alleen de vriend van eerder: « Mijn Heer en mijn God ». De Heer zelf sluit zich bij ons aan in onze twijfels, in onze vragen, in onze protesten, zelfs in onze woede.

Net als Thomas worden wij opgeroepen tot een nederige en oprechte geloofsdaad. Het is als een licht dat ons overspoelt en ons vrede geeft in het diepst van ons wezen. Dan kunnen ook wij, net als hij, zeggen: « Mijn Heer en mijn God ! ». Zo is elke ontmoeting met de Heer een krachtige ervaring. Het evangelie vertelt ons dat deze plaatsvindt op de eerste dag van de week, namelijk zondag. Het is op deze dag dat Jezus zich bij de verzamelde gemeenschappen voegt. Maar als we goed kijken, ontdekken we dat hij de eerste was die echt geloofde in de opgestane Jezus, omdat hij de eerste was die zei: « Mijn Heer en mijn God » (Johannes 20:25). De anderen hadden de Heer gezien.

Maar hij gaat veel verder als hij zijn geloof verkondigt. Hij is niet meer alleen de vriend van eerder : « Mijn Heer en mijn God ». De Heer zelf sluit zich bij ons aan in onze twijfels, in onze vragen, in onze protesten, zelfs in onze woede. Net als Thomas worden wij opgeroepen tot een nederige en oprechte geloofsdaad. Het is als een licht dat ons overspoelt en ons vrede geeft in het diepst van ons wezen. Dan kunnen ook wij, net als hij, zeggen : « Mijn Heer en mijn God ! ».

Zo is elke ontmoeting met de Heer een krachtige ervaring. Het evangelie vertelt ons dat deze plaatsvindt op de eerste dag van de week, namelijk zondag. Het is op deze dag dat Jezus zich bij de verzamelde gemeenschappen voegt. Thomas was niet aanwezig bij deze eerste ontmoeting. Hij zou acht dagen later moeten wachten, op zondag dus. Op deze dag komen wij christenen samen in de kerk om de verrezen Jezus te verwelkomen, zijn woord te horen en de eucharistie te vieren.

Als we de gewoonte krijgen om niet op deze afspraak in te gaan, zijn we net als Thomas en is het twijfel die zich in ons nestelt. Wanneer we samenkomen in de kerk om de eucharistie te vieren, leren we in Jezus te herkennen : « Mijn Heer en mijn God ». Laten we de vrede die van hem uitgaat verwelkomen met het oog op de zending die hij ons toevertrouwt. Laten we hem vragen onze trouw en liefde nieuw leven in te blazen. Het is door ons geloof dat we leven zullen hebben

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ Nationale Raad voor Liturgie : klik hier om het artikel te lezen →Tweede zondag van Pasen – Beloken Pasen (Jaar B)

◊ Samuel Advies : klik hier om het artikel te lezen → 2e Zondag van Pasen jaar B

♥ Video Pater Anton-Marie Mlh : klik hier → https://youtu.be/C3NhLAJ-zf4

Mercredi dans l’Octave de Pâques

Jésus marchant avec deux disciples sur la route vers Emmaüs

De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

Le premier jour de la semaine, deux disciples faisaient route vers un village appelé Emmaüs, à deux heures de marche de Jérusalem, et ils parlaient entre eux de tout ce qui s’était passé. Or, tandis qu’ils s’entretenaient et s’interrogeaient, Jésus lui-même s’approcha, et il marchait avec eux. Mais leurs yeux étaient empêchés de le reconnaître. Jésus leur dit : « De quoi discutez-vous en marchant ? » Alors, ils s’arrêtèrent, tout tristes. L’un des deux, nommé Cléophas lui répondit : « Tu es bien le seul étranger résidant à Jérusalem qui ignore les événements de ces jours-ci. » Il leur dit : « Quels événements ? »

Ils lui répondirent : « Ce qui est arrivé à Jésus de Nazareth, cet homme qui était un prophète puissant par ses actes et ses paroles devant Dieu et devant tout le peuple : comment les grands prêtres et nos chefs l’ont livré, ils l’ont fait condamner à mort et ils l’ont crucifié. Nous, nous espérions que c’était lui qui allait délivrer Israël. Mais avec tout cela, voici déjà le troisième jour qui passe depuis que c’est arrivé. À vrai dire, des femmes de notre groupe nous ont remplis de stupeur.

Quand, dès l’aurore, elles sont allées au tombeau, elles n’ont pas trouvé son corps ; elles sont venues nous dire qu’elles avaient même eu une vision : des anges, qui disaient qu’il est vivant. Quelques-uns de nos compagnons sont allés au tombeau, et ils ont trouvé les choses comme les femmes l’avaient dit ; mais lui, ils ne l’ont pas vu. »  Il leur dit alors : « Esprits sans intelligence ! Comme votre cœur est lent à croire tout ce que les prophètes ont dit ! Ne fallait-il pas que le Christ souffrît cela pour entrer dans sa gloire ? » Et, partant de Moïse et de tous les Prophètes, il leur interpréta, dans toute l’Écriture, ce qui le concernait.

Quand ils approchèrent du village où ils se rendaient, Jésus fit semblant d’aller plus loin. Mais ils s’efforcèrent de le retenir : « Reste avec nous, car le soir approche et déjà le jour baisse. » Il entra donc pour rester avec eux. Quand il fut à table avec eux, ayant pris le pain, il prononça la bénédiction et, l’ayant rompu, il le leur donna. Alors leurs yeux s’ouvrirent, et ils le reconnurent, mais il disparut à leurs regards. Ils se dirent l’un à l’autre : « Notre cœur n’était-il pas brûlant en nous, tandis qu’il nous parlait sur la route et nous ouvrait les Écritures ? »

À l’instant même, ils se levèrent et retournèrent à Jérusalem. Ils y trouvèrent réunis les onze Apôtres et leurs compagnons, qui leur dirent : « Le Seigneur est réellement ressuscité : il est apparu à Simon-Pierre. » À leur tour, ils racontaient ce qui s’était passé sur la route, et comment le Seigneur s’était fait reconnaître par eux à la fraction du pain. (Lc 24, 13-35)

Jésus et les deux pèlerins sur le chemin d’Emmaüs

Deux disciples allèrent à Emmaüs. Ils s’entretinrent des événements qui eurent lieu. Jésus s’approcha d’eux et fit route avec eux. Ils ne le reconnurent pas. Jésus leur demanda le sujet de leur entretien et de leur tristesse. Ils s’étonnèrent de son ignorance et lui racontèrent la condamnation et la mort de Jésus de Nazareth ; puis ils lui dirent les espérances qu’ils avaient fondées sur lui et qui s’écroulèrent, puisque ce fut le troisième jour depuis sa mort ; ils mentionnèrent la surprise que leur causa le récit des femmes et les constatations de ceux qui allèrent au sépulcre.

Jésus leur reprocha leur lenteur à croire et leur expliqua, par les Écritures, la nécessité de ses souffrances. Comme ils arrivèrent à Emmaüs, Jésus voulut continuer son voyage ; mais ils le retinrent et le persuadèrent de rester avec eux, vu l’approche de la nuit. Il entra avec eux et au moment où il rompit le pain et le leur donna, ils le reconnurent, mais il disparut aussitôt. Ils constatèrent l’émotion qu’ils éprouvèrent pendant qu’il leur expliquait les Écritures.

Ils retournèrent sur l’heure à Jérusalem et ils racontèrent aux disciples assemblés ce qui leur arriva. Ce récit, à la fois si simple, si vrai et si profond, nous a été conservé par Luc seul. Il l’ouvrit par ce mot : Et voici, qui fit attendre quelque chose d’extraordinaire. Emmaüs était suivant Luc éloigné de Jérusalem de soixante stades, environ onze kilomètres.  La tradition catholique, qui remonte à Eusèbe et à Jérôme, dit que Emmaüs situé dans la ville de Nicopolis, aujourd’hui Amwàs dans la plaine de Saron. Mais Nicopolis n’était pas un bourg et la distance qui le sépare de Jérusalem est de cent soixante-dix stades.

Le fait que ces deux disciples s’éloignèrent de Jérusalem, montra qu’ils n’avaient plus aucune espérance de revoir Jésus  ; mais du moins cherchaient-ils quelque consolation dans leurs entretiens et dans l’évocation de leurs souvenirs communs. Les disciples ne croyaient pas à la résurrection de Jésus. La pensée de le reconnaître dans cet étranger ne leur venait donc pas. D’autre part, un notable changement avait dû s’opérer dans la personne de Jésus, soit par ses souffrances et sa mort, soit par sa résurrection : même ses disciples les plus intimes hésitèrent à le reconnaître quand il les aborda (Lc 24, 37 ; Jn 20 14-15 ).

L’intérêt sympathique que Jésus leur témoigna gagna bientôt la confiance des deux voyageurs. Les questions qu’il leur posa les invitèrent à lui ouvrir leur cœur (Lc 18,40 ; Jn 5, 6 ; Jn 20 ,15). Il n’était pas seulement puissant en parole, mais encore et surtout en œuvre, par les actes d’amour qui remplissaient sa vie. Quant à nous, par opposition aux magistrats, montra que toutes leurs espérances s’évanouirent. Le troisième jour : nouveau motif de doute et de tristesse ; fut-il un vague souvenir de la prédiction de Jésus qu’il ressusciterait le troisième jour ?

Bien que ces disciples qui visitèrent le sépulcre l’aient trouvé vide, comme les femmes l’avaient dit. Telle fut l’action corrosive du doute ; il infirma et annula deux témoignages qui auraient dû suffire pour ranimer toutes les espérances des deux disciples. De là le reproche sévère que fit Jésus. Jésus, de son côté, après les avoir laissés raconter tous leurs sujets de tristesse, les reprit : Ô insensés ! Ce fut leur intelligence qu’il accusa de manquer de pénétration pour saisir les promesses que Dieu fit par les prophètes (Ga 3, 1).

Mais cet obscurcissement de l’intelligence a une cause morale, dans le cœur. Le cœur, siège des affections et de la volonté, est tardif à croire, à se confier, à s’abandonner à la vérité divine. L’homme ne pouvait être sauvé que par ces souffrances et par cette mort. L’amour éternel de Dieu, qui voulait le salut de l’homme, a voulu aussi l’immense dévouement de Jésus, indispensable a l’accomplissement de ce salut. Le motif qu’ils invoquèrent est remarquable : le jour qui est sur son déclin est une image de la tristesse qui régna dans leur âme ; ils sentirent, sans s’en rendre compte, qu’ils avaient avec eux le Soleil de justice ; s’il les abandonna, ils craignirent de retomber dans les angoisses d’où ils commencèrent à sortir.

Pendant que Jésus leur donnait le pain leurs yeux s’ouvrirent. Les disciples le reconnurent au geste qui lui était familier. Divers autres faits indiquent un grand changement qui s’était opéré dans la personne de Jésus. Il était déjà en voie de glorification et affranchi des lois qui régissent les corps (Lc 24, 36 ; Jn 20, 19-26). Les disciples purent pressentir par là que désormais ils ne le posséderaient plus avec eux comme auparavant, mais qu’ils devaient s’habituer à une communion invisible et spirituelle avec lui.

Un cœur brûlant, expression énergique de l’émotion que les paroles de Jésus laissèrent en eux. Maintenant ils n’eurent plus aucun doute sur sa résurrection. Une expérience si intime ne peut avoir été racontée que par ceux qui l’avaient faite. Les onze, c’est ainsi qu’on désignait les apôtres après la chute de Judas. Luc emploie ce terme bien compris de tous, mais ils ne fussent alors que dix, car Thomas était (Jn 20, 24). Mais les apôtres n’étaient pas seuls. D’autres disciples de Jésus étaient avec eux.

Avant même que les disciples d’Emmaüs puissent prendre la parole, on les reçut par ce cri joyeux : Le Seigneur est réellement ressuscité ! Les disciples en donnent pour preuve une apparition de Jésus à Pierre. La manifestation de Jésus à Pierre était une preuve de sa tendre miséricorde envers ce pauvre disciple qui, dans ses amers regrets, devait éprouver un si pressant besoin de revoir Jésus et d’entendre de sa bouche une parole de pardon.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Opus Dei : cliquez ici pour lire l’article → Méditation : Mercredi dans l’octave de Pâques

◊ Abbaye de Scourmont : cliquez ici pour lire l’article → Homélie pour la messe du mercredi dans l’Octave

Vidéo Campus Protestant : cliquez ici → https://youtu.be/ETlJq9IoamY?t=4