Elfde zondag in de gewone tijd – Paarjaar

Jezus preekt in parabels

# De parabels van het Nieuwe Testament zijn te vinden in de drie synoptische evangeliën. Het zijn allegorische verhalen verteld door Jezus van Nazareth die een morele en religieuze leer presenteren. Er zijn er ongeveer vijftig. Volgens een procedure die geworteld is in de Joodse traditie, zijn deze verhalen bedoeld om waarheden te presenteren door middel van elementen uit het dagelijks leven of observaties van de natuur, maar in het geval van Jezus wijken ze af van de louter pedagogische vorm van interpretatie van de Wet door de rabbijnen om de Regeerperiode van God en de veranderingen die zullen plaatsvinden wanneer deze komt op te roepen.

De gelijkenis van de zaaier is een evangelische gelijkenis die wordt verteld in de drie synoptische evangelies: Matteüs XIII, 1-23; Marcus IV, 1-20; Lucas VIII, 4-15 (evenals in het apocriefe Evangelie volgens Thomas. De zaaier, die Jezus voorstelt, gooit het zaad, waarvan er een aantal langs de kant van de weg vallen, op rotsen en in doornstruiken, zodat het zaad verloren gaat ; als het daarentegen op goede grond valt, brengt het honderdvoudige vrucht voort.

Uit het evangelie van Jezus Christus volgens Marcus

In die tijd zei Jezus tegen de menigte : « De heerschappij van God is als iemand die zaad in de aarde werpt : dag en nacht, of  ij nu slaapt of opstaat, het zaad ontkiemt en groeit, hij weet niet hoe. Uit zichzelf brengt de aarde eerst gras voort, dan een korenaar en uiteindelijk een volle korenaar. En zodra het graan rijp is, zet hij de sikkel erop, want de oogsttijd is aangebroken. Hij zei verder : « Waarmee moeten we de heerschappij van God vergelijken ? Welke gelijkenis kunnen we gebruiken om het weer te geven ? Het is als een mosterdzaadje : wanneer je het zaait, is het het kleinste van alle zaadjes. Maar als je het zaait, groeit het en ontgroeit het alle groenten ; en het spreidt lange takken uit, zodat de vogels van de lucht in zijn schaduw hun nesten kunnen maken ».

Met veel gelijkenissen zoals deze, verkondigde Jezus het Woord aan hen, voor zover ze in staat waren om het te horen. Hij vertelde hen niets zonder een gelijkenis, maar legde alles in het bijzonder aan zijn discipelen uit. (Mc 4, 26-34) Jezus predikte in gelijkenisses. Dit boek bevat : het goede nieuws van Jezus Christus, die het onderwerp is. Matteüs opende zijn boek met een vergelijkbare titel, maar in overeenstemming met zijn doel, namelijk om de Joden het messiasschap van Jezus Christus aan te kondigen, noemde hij hem de zoon van David, de zoon van Abraham.

Marcus gaf zijn boek een meer universeel doel door Jezus te noemen : Zoon van God, waarmee hij hem vanaf het begin zijn goddelijke waardigheid toekende. Tischendorf laat deze woorden Zoon van God weg, volgens de Codex Sinaiticus, Irenaeus en Origenes ; maar omdat ze in alle andere manuscripten en alle oude versies voorkomen, moeten ze behouden blijven. Verscheidene moderne uitleggers hebben, in navolging van Bengel, de woorden « Begin van het Evangelie van Jezus Christus de Zoon van God » tot titel van het hele boek gemaakt. De vroege Kerk beschouwde de bediening van Johannes de Doper als het beginpunt van het werk van onze verlossing : « Vanaf het begin, toen Johannes gedoopt werd, tot op de dag dat hij van ons weggenomen werd « .

Daarom moet een van hen met ons getuige worden van zijn opstanding (Handelingen 1,22). Johannes predikte niet alleen een doopsel, hij predikte de wet die in de zielen een besef van zonde moet hebben gewekt en hen naar dit doopsel deed verlangen, dat voor hen een doopsel van berouw was, een woord dat niet alleen de pijn en vernedering van de zonde aanduidt, maar ook de verandering in morele houding die daaruit voortvloeit : « Bekeert u, want het koninkrijk van de hemel is nabij » (Mt 3,2).

Deze doop van berouw resulteerde in de vergeving van zonden. Niet dat Johannes zelf vergeving van zonden gaf aan degenen die hij doopte, maar hij kondigde de zeer nabije komst aan van Degene die de autoriteit had om hen te vergeven en die doopte met de Heilige Geest : « Ik doop u met water om u tot inkeer te brengen ; maar Hij die na mij komt is machtiger dan ik en ik ben niet geschikt om zijn schoenen te dragen. Maar hij zal u dopen met de heilige Geest en met vuur ». (Mt 3, 11)

Hoe groter de corruptie in de wereld, des te belangrijker is het voor Gods dienaren om het voorbeeld van zelfverloochening te geven. Ze prediken door hun leven, meer nog dan door hun woorden. De evangeliën van Matteüs en Lucas geven een meer gedetailleerd verslag van de prediking van Johannes de Doper ; het verslag van Marcus, dat korter is dan dat van Matteüs en erg op elkaar lijkt Wat betreft de termen die erin worden gebruikt, bevat enkele eigen karakteristieke kenmerken.

Ten slotte spreekt de goddelijke stem in Marcus en Lucas rechtstreeks tot Jezus : « Jij bent mijn geliefde Zoon, in jou heb ik mijn vreugde ». Marcus vertelt in deze paar regels het verhaal van de verzoeking, waarvan Matteüs en Lucas alle details geven. Zo ook deze energieke uitdrukking : de Geest drijft hem uit in de woestijn ; zo ook deze vermelding van wilde beesten, die het hele tafereel een uniek karakter van eenzaamheid, verlatenheid en gevaar gaf.

Marcus meldt, net als Lucas, dat Jezus tijdens zijn hele verblijf in de woestijn in verzoeking werd gebracht, terwijl Matteüs de verzoeking aan het einde van de veertig dagen plaatste. Tijdens zijn eenzame overpeinzingen werd Jezus aangevallen door gedachten die tegen de goddelijke wil ingingen, door suggesties van Satan, die werden samengevat en geconcentreerd in de drie opperste aanvallen die Matteüs en Lucas voor ons hebben naverteld.

Die tijd werd toen vervuld, aangekondigd door de profeten, gehoopt en verlangd door de gelovigen van het Oude Verbond, de tijd van verlossing : « Maar toen de volheid des tijds gekomen was, zond God zijn Zoon uit, geboren uit een vrouw en onderworpen aan de wet van Mozes » (Gal 4, 4). Toen begon Jezus het koninkrijk van God op aarde te vestigen. Hij zei : «  Bekeert u, want het koninkrijk van de hemel is nabij. «  (Mt 3, 2) Alleen Marcus bewaart dit karakteristieke kenmerk, dat de twee zonen van Zebedeüs hun vader in de boot met de werkers achterlieten.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Digibron : clik hier om het artikel te lesen → Waarom sprak Jezus in gelijkenissen ?

 ◊ Sieraad voor God : clik hier om het artikel te lesen → Vergelijken is de sleutel tot Godsvrucht

 Vidéo Wilco Vos de Wet von Christus : clik hier →https://youtu.be/eZhJHaRonk0

Jeudi de la dixième semaine du Temps Ordinaire – Année Paire

La justice de Jésus sur la Terre

De l’Évangile de Jésus Christ selon Matthieu

En ce temps-là, Jésus disait à ses disciples : « Je vous le dis : Si votre justice ne surpasse pas celle des scribes et des pharisiens, vous n’entrerez pas dans le royaume des Cieux. Vous avez appris qu’il a été dit aux anciens : Tu ne commettras pas de meurtre, et si quelqu’un commet un meurtre, il devra passer en jugement. Eh bien ! moi, je vous dis : Tout homme qui se met en colère contre son frère devra passer en jugement. Si quelqu’un insulte son frère, il devra passer devant le tribunal. Si quelqu’un le traite de fou, il sera passible de la géhenne de feu.

Donc, lorsque tu vas présenter ton offrande à l’autel, si, là, tu te souviens que ton frère a quelque chose contre toi, laisse ton offrande, là, devant l’autel, va d’abord te réconcilier avec ton frère, et ensuite viens présenter ton offrande. Mets-toi vite d’accord avec ton adversaire pendant que tu es en chemin avec lui, pour éviter que ton adversaire ne te livre au juge, le juge au garde, et qu’on ne te jette en prison. Amen, je te le dis : tu n’en sortiras pas avant d’avoir payé jusqu’au dernier sou. » (Mt 5, 20-26)

Réforme de la vie morale

«Car je vous dis que si votre justice ne surpasse celle des scribes et des pharisiens, vous n’entrerez point dans le royaume des cieux.» Ces paroles montrent ce que Jésus entendit, par l’accomplissement de la loi et introduisirent le discours qu’il donna, sur la manière d’interpréter la loi. Ses disciples durent réaliser une justice bien supérieure à la justice extérieure, superficielle et formaliste des pharisiens dont il fit ressortir toute l’insuffisance. Il ne dit pas, dans le sermon sur la montagne, par quel moyen ses disciples pourront obtenir cette justice supérieure..

Jésus fit comprendre à ses disciples quelle fut dans son étendue et sa profondeur la vraie justice, telle que l’établit la loi saisie non dans sa lettre mais dans son esprit. Les Juifs entendaient la lecture de la loi à chaque sabbat. Les anciens étaient toutes les générations précédentes auxquelles Moïse et les docteurs qui lui succédèrent (Mt 23, 2) enseignèrent la loi. Le commandement cité est de Moïse (Ex 1, 13) et les paroles qui y turent ajoutées : celui qui tuera, est une détermination des interprètes, fondé d’ailleurs sur la législation mosaïque.

Le jugement devant lequel le meurtrier était punissable ou justiciable, était une cour de justice secondaire, établie dans chaque district. (Dt 16, 18  ; Cr 19, 5). À cela se bornait, dans l’interprétation pharisaïque, toute la signification de ce commandement, quiconque ne l’avait pas violé à la lettre, pouvait se croire innocent. Quelques interprètes traduisirent : « Il a été dit par les anciens ». Sens grammaticalement possible, mais contraire à l’usage de cette expression dans le Nouveau Testament. De même dans la suite de ce discours.

Jésus établit une gradation dans la transgression et aussi dans la peine qu’elle faisait encourir. D’abord la colère contre un frère qu’il faudrait aimer. Quant à la peine également graduée qui correspondit à ces violations de la loi, Jésus l’indiqua par des images tirées de la justice pénale de son temps et de son peuple. il ne voulut pas dire que celui qui manifeste ces mauvais sentiments du cœur devait être puni par les divers tribunaux qu’il nomma, mais qu’il fut aussi coupable que ceux qu’on y amena. Le jugement désigne le tribunal inférieur.

Le Sanhédrin, autorité suprême de la nation, était composé de septante-et-un membres, anciens, scribes et sacrificateurs, sous la présidence du souverain sacrificateur.. (Mt 21, 23 ; Lc 22, 26 ; Ac 5, 21) Il connaissait de toutes causes religieuses, civiles ou criminelles ; en ces dernières, dont il est ici question, il servait de cour d’appel. Le nom de géhenne du feu provenait de la vallée de Gué-Hinnom, qui entourait Jérusalem du côté du sud et dans laquelle s’était célébré autrefois le culte de Moloch.

Depuis le temps de Josias (2 Rs 23, 10  on y jetait, afin de la profaner, les corps des animaux morts et des suppliciés et l’on y entretenait un feu pour les consumer. Ce lieu était ainsi devenu une image de l’enfer et c’est dans ce sens que le Nouveau Testament emploie ce terme. (Jr 7, 13  ; Jr 19, 2 ; Mc 9.43-48) Jésus supposa le cas d’un homme qui, déjà occupé dans le temple à préparer une offrande, un sacrifice, là, sous l’impression de la sainteté de son acte, se souvint que son frère, un homme quelconque, avait quelque chose, quelque ressentiment contre lui.

Est-ce parce qu’il offensa ce frère ? Jésus n’admit pas que cet homme puisse entrer en communion avec Dieu par son offrande, par la prière, tant qu’il n’sut pas réconcilié avec son frère et toute conscience chrétienne confirme ce jugement. Jésus recommanda le devoir de la réconciliation, mais sous une autre forme. Il supposa deux adversaires un créancier et un débiteur, dont le premier emmena l’autre chez le juge pour se faire payer, comme cela se pratiquait chez les anciens.

Le conseil que donna Jésus à celui qui sera accusé fut de se mettre promptement d’accord avec son adversaire tandis qu’il fut en chemin. S’il ne le fit pas, il courut le risque d’être livré au juge, puis à l’huissier (exécuteur du jugement) et d’être jeté en prison. Jésus exhorta ses disciples à la réconciliation avec leurs frères, et cela, à cause de leur responsabilité envers Dieu. Tous les hommes sont en chemin vers le juge, qui est Dieu ; tous ont envers leurs frères des torts dont il leur sera demandé compte, qui suffiraient pour les faire condamner ; et s’il est impossible même d’apporter à Dieu une offrande sans être réconcilié avec un frère offensé, comment espérer être absous devant le tribunal céleste ?

On voit combien cette sérieuse parabole rentre harmoniquement et profondément dans le discours de Jésus et que c’est à tort que quelques interprètes pensent que Matthieu l’a arbitrairement intercalée ici, parce que Luc lui assigne une autre place dans son évangile (Lc 12, 58-59).

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Vie, espoir et vérité : cliquez ici pour lire l’article → Tu ne commettras pas de meutres.

◊ Got Questions : cliquez ici pour lire l’article → Que signifie le fait que Jésus ait accompli la loi sans l’abolir

Vidéo Famille Missionnaire de Notre Dame : cliquez →  https://youtu.be/DaU0L59usE8