• Accueil
  • > Archives pour le Vendredi 30 août 2024

Tweeëntwintigste zondag van de gewone tijd – Jaar B

Posté par diaconos le 30 août 2024

The Pharisees’ Judgment on Jesus - STELLA DEL MATTINO

 

Vertaald met DeepL.com (gratis versie)# In de boeken Exodus en Deuteronomium wordt verwezen naar de tafelen der wet. God besloot een verbond met hem te sluiten en Mozes was de bemiddelaar. God verkondigde tien woorden en voorzag hen van ontwikkelingen, de code van het verbond. Mozes schreef alle woorden die God had gesproken op stenen tafelen en herinnerde hen aan de wet en de geboden, die het volk Israël moest bewaren in een kist (Ark van het Verbond), die op een tafel moest worden geplaatst en in een tent moest worden opgezet. Het volk verloor zijn geduld en vertrouwen en wendde zich tot andere goden.

Toen Mozes met de twee tafelen van de berg Sinaï afdaalde, besefte hij dat zijn volk het zojuist gesloten verbond had verbroken en gooide de twee tafelen weg, die vervolgens braken. Er werd een nieuw verbond gesloten tussen God en zijn volk. Mozes kreeg de opdracht om twee nieuwe tafelen te maken, gelijk aan de oude, waarop de woorden van de wet opnieuw werden gegraveerd. De woorden in Exodus 34-27 zijn de woorden van het verbond dat God met Mozes sloot.

Mozes daalde af van de berg Sinaï met de tafelen die in de Ark van het Verbond waren bewaard sinds de bouw ervan. Deze episode wordt herinnerd in Deuteronomium 10. Tegenwoordig zijn er overleveringen die het op verschillende plaatsen in de wereld laten zien. Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Marcus. Op dat moment verzamelden de Farizeeën en sommige schriftgeleerden uit Jeruzalem zich bij het huis van Jezus en zagen dat sommige van zijn discipelen hun maaltijden aten met onreine, d.w.z. ongewassen, handen.

In die tijd verzamelden de Farizeeën en sommige schriftgeleerden uit Jeruzalem zich bij het huis van Jezus en zagen dat sommige van zijn discipelen hun maaltijden aten met onreine, dat wil zeggen ongewassen, handen.De Farizeeën wassen, net als alle Joden, altijd grondig hun handen voordat ze gaan eten, omdat ze de traditie van de ouden volgen. En als ze van de markt komen, eten ze niet voordat ze zich met water hebben besprenkeld, en ze houden zich ook aan vele andere gebruiken uit traditie : het wassen van bekers, karaffen en kommen.

Dus vroegen de Farizeeën en Schriftgeleerden aan Jezus : “Waarom volgen uw leerlingen niet de traditie van de ouden ? Zij eten hun maaltijden met onreine handen” Jezus antwoordde hun : “Jesaja heeft goed over jullie huichelaars geprofeteerd,” Zoals er geschreven staat : ”Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is ver van Mij. Tevergeefs aanbidden zij mij ; de leerstellingen die zij onderwijzen zijn slechts geboden van mensen. Ook jullie laten het gebod van God achterwege en houden vast aan de overleveringen van mensen.”

Opnieuw riep hij de menigte bij zich en zei : “Luister naar me, jullie allemaal, en begrijp. Niets wat buiten een mens is en in hem gaat, kan hem onrein maken. Maar wat uit een mens komt,maakt hem onrein”. Hij zei verder tegen zijn discipelen, weg van de menigte : “Van binnenuit, uit het hart van de mens, komen verkeerde gedachten: losbandigheid, diefstal, moord, overspel, hebzucht, kwaadaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed en overdaad. Al dit kwaad komt van binnenuit en verontreinigt een mens”. (Marcus 7:1-8, 14-15, 21-23)

U schuift het gebod van God terzijde en houdt vast aan de tradities van mensen

U schuift het gebod van God terzijde en houdt zich vast aan de tradities van mensen De Farizeeën in Jeruzalem vallen Jezus aan vanwege de wassingen. Deze bijeenkomst van Jezus’ tegenstanders toonde het belang van hun acties. U schuift het gebod van God terzijde en houdt vast aan de tradities van mensen De Farizeeën in Jeruzalem vallen Jezus aan vanwege de wassingen. Deze bijeenkomst van Jezus’ tegenstanders toonde het belang van hun acties. Het had een officieel karakter. Hoe konden deze Farizeeën en schriftgeleerden uit Jeruzalem hier zijn als ze niet door het Sanhedrin waren gestuurd ? Marcus legde hun scrupules uit aan zijn lezers, die niet bekend waren met de Joodse gebruiken, door de zin toe te voegen : “Dat wil zeggen, onrein”.

Marcus onderbrak zijn verhaal om al deze Joodse gebruiken uit te leggen aan zijn lezers, die bekeerd waren van het heidendom en er onbekend mee waren. Hij schreef deze gebruiken niet alleen toe aan de Farizeeën, die ze het meest strikt volgden, maar aan alle Joden. De handen wassen met de vuist betekent jezelf wassen door afwisselend de ene open hand met de andere gesloten hand te wrijven om alle onzuiverheden uit de handpalmen te verwijderen. De traditie van de ouden stond tegenover de voorschriften van de goddelijke wet.

Dit waren gebruiken die gebaseerd waren op het gezag van de oude Joodse leraren, die vaak boven de wet zelf werden geplaatst. Het openbare plein was de plaats waar de mensen samenkwamen en waar de markt werd gehouden. Als de Joden daarvandaan terugkeerden, namen ze hun maaltijd niet zonder zich eerst te reinigen. Sommige uitleggers verwezen niet naar deze reiniging van de mensen, maar naar het voedsel dat van de markt werd gebracht. De setier is de term voor een maat voor vloeistoffen.Het woord verwijst hier naar wijnvaten gemaakt van hout of klei.

Bij de bedden stonden het soort divans waarop de ouderen, leunend op hun linker elleboog, hun maaltijden aten.Volgens Matteüs beantwoordde Jezus de vraag van de Farizeeën met een andere vraag die hen waarschijnlijk in verwarring zou brengen. Hij paste de harde woorden van de profeet Jesaja op hen toe : “Jesaja heeft over jullie huichelaars geprofeteerd, zoals er geschreven staat : « Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is ver van Mi» « Het is een vreemde verwarring om de verordeningen van mensen in de plaats van de wet van God te stellen. Eigenliefde is verrukt om de verandering aan te nemen en potten en schalen de zorg en toewijding te geven die het hart toekomt. » (Quesnel)

Na de Farizeeën ervan beschuldigd te hebben dat zij het gebod van God teniet deden door hun tradities, liet Jezus hen hiervan een treffend bewijs zien in de manier waarop zij de heilige plicht die het vijfde gebod aan kinderen oplegt, omzeilden. Nadat ze dit gebod in herinnering hadden gebracht : « Eer uw vader en uw moeder, opdat gij lang leeft in het land dat de Here, uw God, u geeft” (Exodus 20:12). Het openbare plein was de plaats waar de mensen samenkwamen en waar de markt werd gehouden.

Als de Joden daarvandaan terugkeerden, namen ze hun maaltijd niet zonder zich eerst te reinigen. Na de Farizeeën ervan beschuldigd te hebben dat zij het gebod van God door hun tradities teniet deden, liet Jezus hen hiervan een treffend bewijs zien in de manier waarop zij de heilige plicht die het vijfde gebod aan kinderen oplegt, omzeilden. Nadat ze dit gebod in herinnering hadden gebracht : “Eer uw vader en uw moeder, opdat gij lang leeft in het land dat de Here, uw God, u geeft” (Exodus 20, 12). En Wie zijn vader of moeder vervloekt, die zal zeker sterven. (Ex 21, 17)

Maar wat leerden de Farizeeën ? Dat een man, geconfronteerd met de verplichting om zijn bejaarde vader of moeder bij te staan, tegen hen zou kunnen zeggen : « Ik heb van wat ik kon bijstaan een korban gemaakt, een offer aan God, en zo is hij vrijgesteld van elke verplichting jegens hen.” Het is alsof een zoon tegen zijn behoeftige vader zou zeggen : « Mijn vader, ik zou je graag geven wat je kan helpen in je oude dag, maar ik heb er een offer van gemaakt.Het is beter als ik het aan God opdraag, dan zul je er meer profijt van hebben ».

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

Kerk.net : klik hier om het artikel te lezen → B-cyclus tweeëntwintigste zondag door het jaar

Dionysiusparochie : klik hier om het artikel te lezen → 22e zondag door het jaar B

Video :klik hier lezen → https://youtu.be/DCyr5OLP7k0

Publié dans Bible, Catéchèse, comportements, Dieu, Disciples de Jésus, Enseignement, évangiles, Histoire, L'Église, La messe du dimanche, Nouveau Testament, Page jeunesse, Paroisses, Religion, Rencontrer Dieu, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Vendredi de la vingt-et-unième semaine du Temps Ordinaire – Année Paire

Posté par diaconos le 30 août 2024

Parabole des 10 vierges - Matthieu 25

 

# Les dix vierges, ou les Vierges folles et Vierges sages, est une parabole de l’Évangile selon Matthieu. Elle appartient au Sondergut de cet évangile. Elle met en image l’appel de Jésus-Christ à suivre les principes de la fidélité à sa parole, à la miséricorde et la charité pour gagner, après la mort, le Royaume de Dieu plutôt que la perdition en enfer. L’huile est en fait la miséricorde (en grec le mot « huile » et le mot « miséricorde » sont homophones.) Les vierges sont appelées « folles », car elles ont vaincu un ennemi puissant qui est l’amour charnel mais n’ont pas réussi à vaincre un ennemi plus faible qui est le manque de miséricorde, explique, dans sa 12° homélie, Jean Chrysostome.

Les vases sont nos cœurs, et l’huile est l’éclat intérieur de la gloire, entendez les vertus, d’après Grégoire le Grand,. Pour Grégoire le Grand, elles sont le symbole de l’Église vivante qui regroupe les sages comme ceux qui le sont moins.Dans son homélie 78, Jean Chrysostome rapproche ce passage biblique à la Parabole des talents ; il faut porter du fruit… et mon Père (le vigneron) sera glorifié : pour reprendre l’évangile selon Jean, chapitre 15.Plusieurs cathédrales gothiques comprennent des représentations de la parabole sous forme de sculptures.

# Jésus-Christ, le Christ est le nom donné par l’ensemble des chrétiens à Jésus de Nazareth, qu’ils considèrent comme le Messie annoncé par l’Ancien Testament du judaïsme, mort et ressuscité pour le salut des hommes. La plupart des chrétiens reconnaissent Jésus-Christ comme le Fils unique de Dieu et comme l’une des trois personnes du Dieu trinitaire. Sa mère est Marie de Nazareth. Ce n’est qu’à partir des recherches critiques du XIXe siècle que les historiens ont peu à peu dissocié Jésus-Christ, la figure religieuse, et Jésus de Nazareth, le personnage historique. Les musulmans reconnaissent Jésus de Nazareth en tant qu’un éminent prophète de Dieu sous le nom ʿĪsā.

Les plus anciens textes chrétiens sont les lettres de Paul de Tarse, dont sept sur les quatorze que contient le Nouveau Testament sont considérées aujourd’hui comme authentiques et écrites entre 50 et 55. L’essentiel de la profession de foi de Paul (on parle aussi de kérygme) est exprimée dans la Première épître aux Corinthiens.

De l’Évangile de Jésus Christ selon Matthieu

En ce temps-là, Jésus disait à ses disciples cette parabole :     « Le royaume des Cieux sera comparable à dix jeunes filles invitées à des noces, qui prirent leur lampe pour sortir à la rencontre de l’époux. Cinq d’entre elles étaient insouciantes, et cinq étaient prévoyantes : les insouciantes avaient pris leur lampe sans emporter d’huile, tandis que les prévoyantes avaient pris, avec leurs lampes, des flacons d’huile. Comme l’époux tardait, elles s’assoupirent toutes et s’endormirent. Au milieu de la nuit, il y eut un cri : “Voici l’époux ! Sortez à sa rencontre.” Alors toutes ces jeunes filles se réveillèrent et se mirent à préparer leur lampe.

Les insouciantes demandèrent aux prévoyantes : “Donnez-nous de votre huile, car nos lampes s’éteignent.” Les prévoyantes leur répondirent : “Jamais cela ne suffira pour nous et pour vous, allez plutôt chez les marchands vous en acheter. Pendant qu’elles allaient en acheter, l’époux arriva. Celles qui étaient prêtes entrèrent avec lui dans la salle des noces, et la porte fut fermée.Plus tard, les autres jeunes filles arrivèrent à leur tour et dirent : “Seigneur, Seigneur, ouvre-nous !”  Il leur répondit : “Amen, je vous le dis : je ne vous connais pas.” Veillez donc, car vous ne savez ni le jour ni l’heure. » (Mt 25, 1-13)

Il faut !

Dans l’encyclique Populorum progressio il est expliqué que toute vie est une vocation parce qu’elle est un appel à la sainteté, un appel à vivre de la vie même de Dieu en étant totalement transfiguré par son amour. En tant qu’appel, la vocation invite à une réponse. Celle que le Seigneur attend de nous est une réponse de foi. Pierre, lui aussi, fut appelé par le Seigneur et sa réponse s’exprima dans cette profession de foi admirable : «Tu es le Messie, le Fils du Dieu vivant.» (Mt 16, 16)

Mais Pierre ne perçut sans doute pas la portée de ses paroles. La page d’évangile de ce dimanche nous le montre : en ce moment où il vient d’obtenir de ses disciples et de Pierre en particulier la première profession de foi, Jésus fait la première annonce de sa Passion : «À partir de ce jour, Jésus commença de montrer à ses disciples qu’il lui fallait s’en aller à Jérusalem, y souffrir beaucoup de la part des anciens, des grands prêtres et des scribes, être tué et ressusciter le troisième jour»(Mt 16, 21)

Dans notre vie, certains évènements marquent une rupture qui est un appel à autre chose. Jésus, lui-même a connu de telles situations : Jésus commença à monter à ses disciples qu’il lui fallait partir pour Jérusalem. Cette décision, Jésus a dû la mûrir : il faut ! Cette expression, au sens biblique, signifie toujours une référence à la volonté du Père. En disant il faut , à notre tour, nous adhérons, dans la foi, à la volonté du Père. Jésus avait à peine trente ans, la fleur de l’âge et son ministère allait se terminer brutalement.

Du point de vue humain, c’était l’échec. La haine des autorités religieuses et civiles et l’abandon des foules : anciens, chefs des prêtres, scribes, tous les notables et les dirigeants de Jérusalem étaient contre lui ! À partir de ce moment là (Mt 16, 21a), Jésus annonça par trois fois sa Passion (Mt 16, 21 ; Mt 17, 22-23 et Mt 20, 18-19). Le prenant à part, Pierre se mit à lui faire de vifs reproches : « Dieu t’en garde seigneur ! Cela ne t’arrivera pas.» (Mt 16, 22 )

Pierre refusa de voir en Jésus le serviteur souffrant. Il faut une foi solide pour accepter le mystère de Jésus, sauveur du monde par la croix. C’est à ce moment que Jésus adresse son appel à tous et à toutes : «Si quelqu’un veut marcher à ma suite, il faut qu’il renonce à lui-même, qu’il prenne sa croix et qu’il me suive.» (Mt 16, 24)  Suivre le Christ c’est aussi purifier notre prière. Trop souvent, nous nous tournons vers lui quand tout va mal. Et nous voulons qu’il fasse quelque chose pour que tout aille mieux.

Nous n’avons pas à dicter à Dieu ce qu’il doit faire. Dieu n’est pas attaché à notre service. Il n’est pas notre boy. Certains ne prient plus ou ne vont plus à la messe parce que, disent-ils, cela ne sert à rien. Et c’est là qu’on se trompe. On ne prie pas, on ne va pas à la messe pour soi mais pour Dieu. Quand on aime, on ne pense pas d’abord à soi mais à l’autre. Celui qui aime vraiment est prêt à se sacrifier pour l’autre.

L’évangile de ce jour nous adresse un commandement très fort : «Passe derrière moi !» C’est un appel à changer notre regard sur Dieu et sur le sens que nous donnons à notre vie. Le plus important ce n’est pas la réussite matérielle, la promotion, la mise en valeur du moi. Jésus voudrait nous orienter vers une autre logique, celle de l’amour vrai, du don de soi, de la gratuité. C’est sur ce chemin que nous sommes appelés à le suivre. En choisissant le Christ, nous choisissons la Vie.

Dieu est amour, et son amour est le secret de notre bonheur. Pour entrer dans ce mystère d’amour, il n’y a pas d’autre chemin que celui de se perdre, de se donner, il faut renoncer à soi-même, il n’y a pas d’amour vrai sans ce renoncement. Aimer vraiment, coûte cher, très cher parfois : pardonner à un quelqu’un, avoir le courage de s’afficher croyant dans un milieu hostile, aimer fidèlement son conjoint, continuer à s’occuper d’enfants qui semblent se moquer de vous, garder le sens du partage, rester honnête dans les affaires.

Pour aimer en vérité, il faut y mettre le prix ! Selon Jésus, il faut perdre pour gagner :  «Celui qui veut sauver sa vie, la perdra, mais qui perds sa vie à cause de moi, la gardera. » (Mt 16, 25) En résumé : Jésus nous suggère d’aimer jusqu’au bout, de vivre pleinement et de gagner l’essentiel.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Prédication : cliquez ici pour lire l’article → Vendredi de la 21e semaine, année paire

◊ Abbaye du Port de Salut : cliquez ici pour lire l’article → Homélie Vendredi 21e semaine du Temps Ordinaire

Vidéo Campus protestant : cliquez ici pour voir la vidéo → https://youtu.be/f1K_1qA7TRk?t=3

Publié dans Bible, Catéchèse, comportements, Enseignement, évangiles, Histoire, L'Église, Nouveau Testament, Page jeunesse, Paroisses, Rencontrer Dieu, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

 

Passion Templiers |
CITATIONS de Benoît XVI |
La pastorale Vauban |
Unblog.fr | Annuaire | Signaler un abus | chrifsossi
| La Mosquée de Méru
| Une Paroisse virtuelle en F...