Vierentwintigste dag van de Gewone Tijd – Jaar B

Posté par diaconos le 9 septembre 2021

Aucun texte alternatif pour cette image

Tu es Petrus is een Latijnse uitdrukking uit het Evangelie van Matteüs, hoofdstuk 16, vers 18. De drie woorden vormen het begin van het vers dat, volgens de katholieke kerk, Jezus Christus aan de apostel Petrus toevertrouwt om zijn Kerk te besturen: « Gij zijt Petrus, en op deze rots zal ik mijn Kerk bouwen ». Het vers, op muziek gezet in de vorm van een motet of liturgische hymne, wordt vaak gezongen bij vieringen die door de paus worden bijgewoond.

Dit vers uit het evangelie van Matteüs is het schriftuurlijke argument dat vaak door de katholieke kerk wordt aangevoerd om de voorrang van Petrus onder de apostelen te bevestigen. Andere komen uit het boek Handelingen (Handelingen 15:2, 14, 15:7) waar duidelijk wordt dat Petrus een bijzondere plaats innam in de vroege Kerk. Aangezien Petrus bisschop van Rome is geworden, zorgt de katholieke Kerk ervoor dat Petrus’ opvolgers in de bisschopszetel van Rome hetzelfde primaat genieten in het college van bisschoppen van de Kerk. Voor de katholieken bevestigt de episode van het bezoek van Petrus en Johannes aan het graf (Joh 20,3-8) het primaatschap van de discipel Petrus.

Hoewel de verschillende christelijke kerken als geheel het apostolisch primaat van de opvolger van Petrus in de bisschopszetel van Rome erkennen, wordt de manier waarop dit ambt zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld en vandaag door paus Franciscus wordt uitgeoefend, niet aanvaard door diezelfde niet-katholieke christelijke kerken en gemeenschappen. Aan de voet van de koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome kan men Tu es Petrus lezen en de woorden van Jezus Christus aan Petrus, opgetekend in het evangelie van Matteüs (Mt 16, 18,19). De letters zijn zeer groot (twee meter hoog elk) en zijn zwart op een gouden achtergrond.

Het bijbelvers wordt verlicht door de 16 glas-in-loodramen van de koepel, een typisch architectonisch werk van Michelangelo. In het christendom zijn de sleutels de sleutels tot het koninkrijk der hemelen voor Petrus: « En ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen. Ik zal u de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen. Wat gij op aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn, en wat gij op aarde ontbindt, zal in de hemel ontbonden zijn » (Mt 16, 18-19).

Uit het evangelie volgens Marcus

27 Jezus ging met zijn leerlingen naar de dorpen rond Caesarea Filippi. Onderweg vroeg hij aan zijn leerlingen : « Wie zeggen de mensen dat ik ben ? 28 Zij antwoordden hem : « Johannes de Doper », anderen : « Elia », weer andere : « Een van de profeten ». 29 Hij vroeg hun : « Wat zeggen jullie ? Wie denken jullie dat ik ben ? Petrus antwoordde : Gij zijt de Christus. 30 Toen verbood hij hun nadrukkelijk om met wie dan ook over hem te spreken.

31 Hij begon hun te leren, dat de Zoon des mensen vele dingen moest lijden, en door de oudsten, de overpriesters en de schriftgeleerden verworpen worden, en gedood worden, en na drie dagen weer opstaan. 32 Jezus sprak deze woorden openlijk. Petrus nam hem terzijde en begon hem scherp te berispen. 33 Maar Jezus keerde zich om en toen Hij zijn discipelen zag, riep Hij Petrus scherp toe : « Ga weg van Mij, satan! Uw gedachten zijn niet van God, maar van mensen.

34 Toen hij de menigte bij zijn leerlingen riep, zei hij tegen hen: « Als iemand mij wil volgen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en mij volgen. 35 Want wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om mijnentwil en omwille van het evangelie, zal het behouden. (Mc 8, 27-35)

Jezus erkend als de Christus door Petrus

Op weg naar Caesarea Filippi vroeg Jezus zijn discipelen naar de meningen die over hem waren geuit. Zij vertelden hem enkele ervan. Jezus vroeg hen wat zij van hem vonden. Petrus riep uit dat Hij de Christus was. Jezus verbood de discipelen dit te zeggen. Jezus begon toen categorisch zijn dood en verrijzenis aan te kondigen. Petrus trachtte Hem te berispen, maar werd op zijn beurt door Jezus berispt.

Jezus riep de menigte samen met zijn discipelen en zei dat men, om Hem te volgen, zijn kruis op zich moest nemen : « Wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. » Nu is de ziel van zulk een prijs, dat de ganse wereld haar verlies niet kan vergoeden, want wij moeten uitzien naar de tijd, dat Jezus, komende ten oordeel, zich zal schamen voor allen, die zich voor hem geschaamd hebben. Velen zullen niet sterven voordat zij het koninkrijk van God met kracht zien komen.

Na de belijdenis van Petrus richtte Jezus tot hem de woorden die beroemd zijn geworden in de geschiedenis van de Kerk: « Gezegend zijt gij, Simon, zoon van Jona ». In zijn prediking heeft Petrus niet verteld wat hem in de ogen van zijn toehoorders had kunnen verheffen. Hij herinnerde eerder aan wat hem vernederd zou hebben.

Wat ook de reden van Marcus moge zijn om de belofte van Jezus aan Petrus niet te vermelden, wij kunnen niet anders dan deze overweging van Theodore de Bèze zeer treffend vinden: Wie zal geloven, dat Petrus noch Marcus het beroemde « Gij zijt Petrus » zouden hebben weggelaten, als zij gedacht hadden, dat de grondslag van de Kerk in deze woorden bestond ?

Petrus berispte Jezus en Jezus berispte Petrus. Toen Jezus zich van Petrus afwendde en naar zijn leerlingen toeliep, voelde Hij de indruk die zij van Petrus’ onvoorzichtige woorden hadden kunnen krijgen, en Hij vreesde dat zij zijn gevoelens te zeer deelden; daarom gaf Hij een heilzame strengheid aan zijn berisping. Allen moeten hun leven verliezen ter wille van Jezus en het Evangelie.

Wat baat het een ieder zijn leven behouden te hebben en de gehele wereld overwonnen te hebben, als Jezus, op de dag waarop Hij in zijn heerlijkheid zal komen om het uiteindelijke lot van allen te regelen, hem onwaardig zal verklaren deel te hebben aan zijn Rijk en hem er van zal uitsluiten ?

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christel ijke websites

◊ Preken on line : klik hier om het artikel te lesen → 24e zondag door het jaar B

◊ De twaalf apostelen : klik hier om het artikel te lesen → De apostelen in de christelijke kerk

Video   Gods Woord  « Hoe Petrus Jezus leerde kennen , « 

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, Histoire, La messe du dimanche, Page jeunesse, Paroisses, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Nativity of the Virgin Mary – Feast

Posté par diaconos le 8 septembre 2021

The Nativity of the Blessed Virgin Mary

From the Gospel according to Matthew

16 Jacob begat Joseph, the husband of Mary, from whom was begotten Jesus, who is called Christ. 17 The whole number of the generations is therefore: from Abraham to David, fourteen generations; from David to the Babylonian exile, fourteen generations; from the Babylonian exile to Christ, fourteen generations. 18 Now this is how Jesus Christ was born: Mary, his mother, was given in marriage to Joseph; before they lived together, she became pregnant by the Holy Spirit.

18 Now this is how Jesus Christ was born: Mary his mother was given in marriage to Joseph, and before they lived together she was with child by the Holy Spirit. 19 But Joseph, her husband, being a just man, did not wish to make a public accusation against her, and decided to send her away in secret. 20 While he was planning to do this, the angel of the Lord appeared to him in a dream and said, « Joseph, son of David, do not be afraid to take Mary your wife into your home, for the child that is born in her is from the Holy Spirit;

21 She will bear a son, and you shall call his name Jesus (that is, The Lord-savior), for he will save his people from their sins. » 22 All this happened so that the word of the Lord spoken by the prophet might be fulfilled: 23 « Behold, the Virgin shall conceive and bear a son, and they shall call his name Immanuel, which is translated ‘God-with-us’ (Mt 1, 1-16, 18-23)

Human and divine origin of the Messiah

The purpose of Matthew’s Gospel is to show the intimate and living relationship of the two covenants, to show in Jesus Christ the fulfilment of the whole history of his people.  This purpose was manifested by Matthew from the very first lines of his book, by that genealogy whose significance was marked by the two great names of David and Abraham; David, in whose family, according to prophecy, the one whose kingship would be eternal was to be born. Abraham, in whose seed all the families of the earth were blessed.

The Son of God came to take his place in this seed of Abraham and in our humanity, which he renewed. The blessing promised to Abraham was realised in his seed and consisted of a new creation, begun in the very person of the Deliverer. Hence a genealogy which was intended to establish his historical filiation. Matthew took particular care to rule out the paternity of Joseph, and he preserves the genealogy, going back to David and Abraham, and indicating the genealogical origin of Mary, mother of Jesus.

Joseph’s genealogy was not useless for any Israelite. Throughout his life, Jesus was regarded as Joseph’s son, and this was done in accordance with the highest standards of propriety. Joseph gave his adopted son a theocratic legal right to kingship, firstly because he was himself a descendant of David and secondly because, by marrying Mary who was heir to the family name, he legally entered into his wife’s line and took her name.

Matthew’s purpose was to establish the double origin of Jesus Christ, as revealed by the unanimous testimony of the New Testament, namely, his descent from David and at the same time his supernatural birth.  Jesus, the same name as Joshua Jehovah is Saviour. Christ, in Hebrew Maschiach, means Anointed One. In the Old Testament, this name indicated the royal dignity, because kings were anointed with oil, symbol of the Spirit of God, who were thus consecrated for their office. The same was true of the priests and prophets.
esus Christ, who, in order to realise the idea of the old covenant in the new, fulfilled these three offices, was the Lord’s anointed. He himself, by preaching from the very beginning of his ministry a kingdom of God of which he was the Head, gave to this notion all its truth and spirituality. In his Church, the title Christ gradually became a proper name, but without losing any of its high significance. It is not without intention that the sacred writers sometimes call him Jesus, sometimes Christ, or give him the double name of Jesus Christ, as the Gospel according to Luke does from the first line.

The exegetes took great pains to find the division according to which Matthew established these three series of fourteen generations. The generations of the first period, from Abraham to David, were listed without omission; they are fourteen. In the second period, Matthew subtracted four kings of Judah: Ahaziah, Joash, Amaziah, between Jehoram and Uzziah, and Jehoiakim, between Josiah and Jechonias. The third series, consisting largely of unknown names, was not taken from biblical sources and included only thirteen names.

Another peculiarity of this genealogy is the mention of four women: Tamar, Rahab, Ruth, Bath-Sheba. Matthew’s intention was to point out that these women were only admitted by a very exceptional dispensation to the honour of being counted among the ancestors of Jesus, their natural situation seeming to exclude them absolutely. The economy of grace was thus shown to be in germ in the Old Covenant.

Matthew’s purpose in recapitulating the members of the genealogy in three series of fourteen was to bring out God’s plan in the way he conducted the destinies of the chosen people. Fourteen generations had succeeded one another from Abraham, to whom the promise was made, to David, to whom it was renewed, with the statement that Jesus was born of his seed. Fourteen generations succeeded one another from the foundation of the theocratic kingship until its collapse at the time of the deportation to Babylon.

This quality of righteousness attributed to Joseph imposed on his conscience two contradictory duties, sources of painful struggles. On the one hand, he could not marry Mary, not knowing or not believing the mystery of her pregnancy; on the other hand, he did not want to expose her publicly to ignominy and even less to the rigours of the law, which pronounced the death penalty in this case. He therefore resolved to separate from her secretly, probably by a letter of divorce which would not have indicated the cause of the separation.

In this way Mary would have escaped the penalty prescribed by law and public proceedings, but not the opprobrium of her situation. Humbly resigned to all the will of God, will she be abandoned by Him in this trial? No. This quality of righteousness attributed to Joseph imposed on his conscience two contradictory duties, sources of painful struggles. On the one hand, he could not marry Mary, not knowing or not believing the mystery of her pregnancy; on the other hand, he did not want to expose her publicly to ignominy and even less to the rigours of the law, which pronounced the death penalty in this case.

He therefore resolved to separate from her secretly, probably by a letter of divorce which would not have indicated the cause of the separation. In this way, Mary would have escaped the penalty prescribed by law and public proceedings, but not the opprobrium of her situation. Was she humbly resigned to all the will of God and abandoned by Him in this trial? No. This term son of David reminded Joseph of the promises made to the house of that king of Israel, which were fulfilled. His faith in the Word of God helped him in his doubts.

This divine fact was revealed to Joseph by an angel of God, with the special purpose of dispelling all his doubts. Of or by the Holy Spirit indicates the efficient cause of Jesus’ human existence. This Spirit of God who « moved over the waters » of chaos to create life and harmony, this Spirit, the source of all existence, was the agent of the miracle by an act of his own creative power.

The Church has always believed in this miracle, not only because it is so simply recounted in Luke’s Gospel as a historical fact, but because it is a necessary fact in the divine work of the redemption of the world. Whoever believes with St. John that the eternal Word was made flesh, that the Son of God became the son of man, that Jesus Christ was perfectly holy, that, as the second Adam, He was the origin of a new humanity, will also admit that it took this unique exception in our corrupt race to break the filiation of natural generations.

Redemption, which is a new creation, could not come out of our humanity, though it had to be accomplished in it by a being who was part of it. To save from sin means first to deliver from the consequences of that sin, that is, from condemnation and death ; then, from the power of sin, from bondage, through the gift of freedom and new life.

Thz Deacon Michel Houyoux

Additional information

◊   Thz Deacon Michel Houyoux :clik here to read the paper → Feast of Christ’s nativity

Links to other Christian websites

◊ Nativity  : clik here to read the pâper →  LITURGICS>ORTHODOX PRAYERS

◊ Antiochian Ortthodix Christian  : clik here to read the pâper → CHRISTIAN – ARCHDIOCESE OF NORTH AMERICA

  Is the Face of Jesus Christ a True Image?

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, fêtes religieuses, Histoire, Page jeunesse, Religion, Temps ordinaire, Vierge Marie | Pas de Commentaire »

Martedì della ventitreesima settimana del Tempo Ordinario – Anno dispari

Posté par diaconos le 7 septembre 2021

Election des Douze

# Il Nuovo Testamento usa la parola « apostolo » diverse volte. Si applica a diverse categorie distinte di persone: i testimoni della risurrezione di Gesù, inviati ad annunciare questo evento; uno dei ministeri della Chiesa primitiva; due volte nei Vangeli (Mt 10,2 e Lc 6,13): il gruppo dei Dodici scelti da Gesù, prima per mandarli fuori (Mt 10,5-42), e infine « per essere con lui » e per significare simbolicamente il popolo della fine del tempo (Mt 19,28) Paolo, che non era uno dei Dodici Apostoli, è chiamato l’Apostolo senza ulteriori specificazioni, o l’Apostolo dei Gentili, e la parola « apostolo » si riferisce a uno dei dodici discepoli di Gesù Cristo.

È anche usato per riferirsi a persone che insegnano e diffondono la religione alla maniera degli apostoli di Gesù. Per estensione, si riferisce anche a coloro che propagano una dottrina, un’opinione o una causa. Nel vocabolario colloquiale, « apostolo » si riferisce a una persona che va ciecamente ad ascoltare il suo maestro e propaga attivamente le sue idee. Il Nuovo Testamento testimonia anche un apostolato che fu concepito nella Chiesa primitiva come uno dei ministeri essenziali. Le lettere di Paolo (ad esempio 2 Cor 11,13) parlano di « falsi apostoli ».

Il primo esempio di testo apostolico è probabilmente la lettera apostolica inviata alla chiesa di Antiochia in seguito ai discorsi di Pietro (At 15,7-12) e Giacomo (At 15,13-21) sulla decisione del Concilio di Gerusalemme sull’osservanza delle regole tradizionali ebraiche, soprattutto la circoncisione (ca. 50). I testi non sono sempre espliciti sul contenuto di questo ministero, che può aver incluso una dimensione missionaria itinerante: la Didaché (11,3-6) attesta la loro esistenza in Siria all’inizio del secondo secolo. L’apostolato, a differenza dell’episcopato, non si esercita in un territorio circoscritto e preciso: ha una dimensione universale.

Pietro ha presieduto prima la Chiesa di Antiochia e poi la Chiesa di Roma. La tradizione della Chiesa, seguendo i testi degli Atti degli Apostoli, adotta un collegio apostolico modificato dopo la defezione e il tradimento di Giuda Iscariota. Lo sostituisce con Mattia e soprattutto con Paolo (apostolo). Il più delle volte, questi due apostoli supplementari appaiono insieme tra i Dodici a scapito di uno degli undici chiamati da Gesù Cristo. In ogni caso, Paolo appare sempre nel collegio apostolico, al secondo posto dopo Pietro. La Tradizione Apostolica è stata definita da Ippolito di Roma all’inizio del terzo secolo. È sull’esistenza di questo ministero della chiesa antica che Calvino ristrutturerà i ministeri delle chiese della Riforma. Dopo il periodo apostolico nella prima storia del cristianesimo, il termine « apostolo » è applicato ai missionari che evangelizzarono un popolo o un paese, spesso al di fuori del loro luogo di origine, e fondarono così un cristianesimo locale.

Dal Vangelo secondo Luca

12 In quei giorni Gesù uscì sulla montagna a pregare e passò tutta la notte a pregare Dio. 13 Quando fu giorno, chiamò i suoi discepoli e ne scelse dodici, ai quali diede il nome di apostoli: 14 Simone, al quale diede il nome di Pietro; Andrea suo fratello; Giacomo; Giovanni; Filippo; Bartolomeo; 15 Matteo; Tommaso; Giacomo figlio di Alfeo; Simone, detto lo Zelota; 16 Giuda figlio di Giacomo; e Giuda Iscariota, che divenne traditore.

17 Gesù scese con loro dalla montagna e si fermò su un luogo pianeggiante. C’erano molti dei suoi discepoli e una grande moltitudine di persone provenienti da tutta la Giudea, da Gerusalemme e dalla costa di Tiro e Sidone. 18 Erano venuti ad ascoltarlo e ad essere guariti dalle loro malattie; quelli che erano tormentati da spiriti impuri erano stati rimessi in salute. 19 E tutta la folla cercava di toccarlo, perché la potenza usciva da lui e li guariva tutti. (Lc 6,12-19)

Gesù scelse dodici apostoli

In quei giorni Gesù passò una notte in preghiera sulla montagna. Quando venne il giorno, riunì i suoi discepoli intorno a sé e scelse dodici di loro, ai quali diede il titolo di apostoli. Quando Gesù tornò dalla folla, fece delle guarigioni. Gesù e i suoi discepoli scesero su un altopiano della montagna. Lì trovò una grande moltitudine di persone provenienti da tutta la Palestina. Un potere divino uscì da lui e li guarì.

Da un lato, Gesù aveva raggiunto l’apice della sua attività e potenza divina. D’altra parte, l’odio dei suoi avversari e i loro disegni omicidi stavano accelerando la crisi che già prevedeva come inevitabile. In queste gravi circostanze, prese i dodici apostoli tra i suoi discepoli e li nominò come suoi testimoni e ambasciatori per continuare la sua opera nel mondo dopo di lui.

Si è preparato per questo atto solenne pregando in un luogo remoto.    Luca riferisce spesso che Gesù si ritirò in solitudine per pregare. Solo Luca aggiunse che Gesù diede loro il titolo di apostoli, inviati alla nostra umanità per continuare la sua opera predicando il Vangelo. Il nome Jude, figlio di Giacomo, è unico per Luca. L’esistenza di un apostolo con questo nome fu confermata da Giovanni. Gli evangelisti ricordano che Giuda denunciò Gesù per farlo arrestare.

Matteo, nella sua lista di apostoli, li nomina a due a due: Pietro e Andrea, Giacomo e Giovanni, ecc. Questo raggruppamento corrispondeva alla realtà storica, ogni coppia era così unita, o da legami familiari o in qualche altro modo.

Che pubblico era riunito lì per ascoltare il discorso di Gesù! La gente si radunava spesso per ascoltarlo, una grande moltitudine di persone da tutte le parti del paese, sia per ascoltarlo che per essere guariti dalle loro malattie; molti di quegli sfortunati che erano in preda al potere delle tenebre: ed erano guariti. Anche coloro che non potevano attirare l’attenzione di Gesù, in mezzo a questa folla, cercavano di toccarlo, e sentivano che una potenza divina usciva da lui e li guariva tutti.

Il Diacono Michel Houyoux

link ad altri siti web cristiani

◊ La Parola (Italia) : clicca qui per leggere l’articolo →  Martedì della 23.a Settimana del Tempo Ordinario – Anno Dispari

◊ Parrocclia di San Maximo all Adige  : clicca qui per leggere l’articolo → Martedì della XXIII settimana del Tempo Ordinario (Anno dispari)

Vocazione degli Apostoli Pietro e Matteo

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, Disciples de Jésus, Histoire, Page jeunesse, Religion, TEMPO ORDINARIO, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

Lundi de la vingt-troisième Semaine du Temps Ordinaire — Année Impaire

Posté par diaconos le 6 septembre 2021

Ils observaient Jésus pour voir s’il ferait une guérison le jour du sabbat

 PPT - LE SABBAT PowerPoint Presentation, free download - ID:5576108

Michel Houyoux

# La piscine de Bethesda, située sur le chemin de la vallée de Beth Zeta, est mentionnée dans l’Évangile de Jean, au chapitre 5, comme le lieu d’un miracle de Jésus sur un paralytique. La description qui en est faite signale qu’elle était entourée de cinq portiques. Les anciens manuscrits de l’évangile de Jean ne s’entendent pas sur le vrai nom de cet endroit : il s’appellerait « Bezatha », ou « Bethesda », ou « Belsetha », ou encore « Bethsaïda ».

x
Un des manuscrits de la mer Morte résout le problème de façon inattendue. Le rouleau de cuivre, qui doit dater de la première moitié du Ier siècle, présente une longue liste de trésors cachés à Jérusalem et ailleurs en Terre d’Israël. Une des cachettes est située dans un lieu de Jérusalem appelé Bet-eshdatain, marqué par une piscine à deux bassins de grandeurs différentes. Il ne fait pas de doute, que la transcription grecque de Bethesda doit être retenue comme la plus juste, et le nom doit être traduit par « maison des deux flots, des deux bouches » : il est fait référence à deux sources d’alimentation d’une piscine, ce qui se comprend bien si cette dernière comporte deux bassins indépendants.
x
À la suite de restaurations entreprises sur l’église Sainte-Anne à Jérusalem en 1888, deux grandes piscines avec cinq portiques et de nombreux fragments de l’époque romaine ont été exhumées. Une fresque située sur l’un des murs représente un ange remuant l’eau. Les secondes piscines furent érigées durant le IIIe siècle av. J.-C. par le Grand Prêtre Simon II (de la famille des Oniades). Ces piscines étaient utilisées pour laver les moutons avant leur sacrifice au Temple. Cette méthode d’utilisation des piscines conféra à l’eau un halo de sainteté, et plusieurs invalides vinrent se baigner dans les piscines dans l’espoir d’être guéri. Les piscines sont mentionnées dans le Nouveau Testament.
x
Dans Jean 5, il est rapporté que Jésus guérit un homme dans la piscine. Son nom est décrit comme provenant de l’araméen Beth Hesda, signifiant « lieu de la grâce » (בית חסדא). D’autres désignations incluent les noms de Bethzatha et Bethsaïda (qu’il ne faut pas confondre avec la ville de Bethsaïde en Galilée). Selon l’Encyclopédie juive : « Bethesda », elle symbolisait la maison de la pitié, un réservoir (gr. kolumbethra, « un bain pour nager ») avec cinq porches, près de la porte du marché des moutons (Néhémie 3:1; Jean 5:2)1. L’historien Eusèbe de Césarée (~265-~340) la surnommait « la piscine aux moutons ». Il la désigna également par les noms de « Bethsaïde » et « Beth-zatha » (Jean 5:2, marg. RSV). Sous ses « porches » ou colonnades se retrouvaient habituellement un grand nombre d’infirmes qui attendaient que l’eau se trouble et qu’un miracle se produise.

De l’évangile selon Luc

06 Un autre jour de sabbat, Jésus était entré dans la synagogue et enseignait. Il y avait là un homme dont la main droite était desséchée. 07 Les scribes et les pharisiens observaient Jésus pour voir s’il ferait une guérison le jour du sabbat ; ils auraient ainsi un motif pour l’accuser. 08 Mais lui connaissait leurs raisonnement, et il dit à l’homme qui avait la main desséchée : « Lève-toi, et tiens-toi debout, là au milieu. » L’homme se dressa et se tint debout.

09 Jésus leur dit : « Je vous le demande : Est-il permis, le jour du sabbat, de faire le bien ou de faire le mal ? de sauver une vie ou de la perdre ? » 10 Alors, promenant son regard sur eux tous, il dit à l’homme : « Étends la main. » Il le fit, et sa main redevint normale. 11 Quant à eux, ils furent remplis de fureur et ils discutaient entre eux sur ce qu’ils feraient à Jésus. » (Lc 6, 6-11)

Guérir le jour du Sabbat

Les adversaires de Jésus voulurent voir s’ il  avait en général l’habitude de guérir au jour du sabbat, ce qui eût été plus grave. D’après Luc, Jésus dit : « de sauver une vie, ou de la tuer ». La fureur et la haine leur ôtèrent le bon sens. Et la cause en fut une manifestation éclatante de la puissance et de l’amour de Jésus. Ils crurent n’obéir qu’à leur zèle pour la loi de Dieu, mais ce zèle se corrompit et changé en passion. Matthieu dit : « Ils tinrent conseil contre lui, afin de le faire périr ». Marc ajouta : « Ils tinrent conseil avec les hérodiens ».

Liens avec d’autres sites web chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article → Lundi de la 23e semaine, année impaire

◊  Dominique Anger : cliquez ici pour lire l’article →   Le « culte personnel » revisité à la lumière de l’Écriture

  La guérison à la piscine de Bethesda

Image de prévisualisation YouTube

Publié dans Catéchèse, Disciples de Jésus, Histoire, Religion, Temps ordinaire | Pas de Commentaire »

1...8889909192...114
 

Passion Templiers |
CITATIONS de Benoît XVI |
La pastorale Vauban |
Unblog.fr | Annuaire | Signaler un abus | chrifsossi
| La Mosquée de Méru
| Une Paroisse virtuelle en F...