Troisième dimanche de l’Avent de l’année C

De l’Évangile selon saint Luc

En ce temps-là, les foules qui venaient se faire baptiser par Jean lui demandaient : « Que devons-nous faire ? » Jean leur répondait : « Celui qui a deux vêtements, qu’il partage avec celui qui n’en a pas ; et celui qui a de quoi manger, qu’il fasse de même ! » Des publicains (c’est-à-dire des collecteurs d’impôts) vinrent aussi pour être baptisés ; ils lui dirent : « Maître, que devons-nous faire ? » Il leur répondit : « N’exigez rien de plus que ce qui vous est fixé. »

Des soldats lui demandèrent à leur tour : « Et nous, que devons-nous faire ? » Il leur répondit : « Ne faites violence à personne, n’accusez personne à tort ; et contentez-vous de votre solde. »

Or le peuple était en attente, et tous se demandaient en eux-mêmes si Jean n’était pas le Christ. Jean s’adressa alors à tous : « Moi, je vous baptise avec de l’eau ; mais il vient, celui qui est plus fort que moi. Je ne suis pas digne de dénouer la courroie de ses sandales. Lui vous baptisera dans l’Esprit Saint et le feu. Il tient à la main la pelle à vanner

pour nettoyer son aire à battre le blé, et il amassera le grain dans son grenier ; quant à la paille, il la brûlera au feu qui ne s’éteint pas. » Par beaucoup d’autres exhortations encore, il annonçait au peuple la Bonne Nouvelle. (Lc 3, 10-18)

Auteur + PERE MARIE LANDRY C+MPS

« Soyez dans la joie du Seigneur, soyez toujours dans la joie, le Seigneur est proche. » . Seigneur, je te présente ma vie avec ses joies et ses peines en ce temps de prière. Viens l’habiter de la joie qui est tienne. Tu le vois, Seigneur, ton peuple se prépare à célébrer la naissance de ton Fils ; dirige notre joie vers la joie d’un si grand mystère : pour que nous fêtions notre salut avec un cœur vraiment nouveau. « Il vient, celui qui est plus puissant que moi ».

Aujourd’hui la Parole de Dieu nous présente, en plein Avent, le Saint Précurseur de Jésus-Christ: saint Jean-Baptiste. Comme le dit le début de la Lettre aux Hébreux, Dieu le Père a prévu de préparer à maintes reprises et sous maintes formes la venue, c’est-à-dire l’Avent, en notre chair de son Fils, né de la Vierge Marie. Les patriarches, les prophètes et les rois préparèrent son avènement.

Voyons ses deux généalogies, dans les Évangiles de Matthieu et de Luc. Il est le descendant d’Abraham et de David. Moïse, Isaïe et Jérémie ont annoncé sa venue et décrit son mystère. Mais, comme le dit la liturgie (Préface de sa fête), saint Jean-Baptiste put le désigner du doigt, et il lui revint -mystérieusement !- de réaliser le Baptême du Seigneur. Il fut le dernier témoin de sa venue. Et il le fut par sa vie, par sa mort et par sa parole.

Comme celle de Jésus, sa naissance a été annoncée et préparée, selon l’Évangile de Luc. Son martyre, victime de la faiblesse d’un roi et de la haine d’une femme perverse, prépare aussi celui de Jésus. Aussi a-t-il reçu l’extraordinaire éloge de Jésus que nous lisons dans les Évangiles de Matthieu et de Luc : « Parmi les enfants des femmes, il n’en pas surgi de plus grand que Jean le baptiste ».

Mais face à tout cela, qu’il ne pouvait ignorer, il reste un modèle d’humilité : « Je ne suis pas digne de défaire la courroie de ses sandales» (Lc 3,16), nous dit-il aujourd’hui. Selon saint Jean : « Il faut que lui grandisse et que moi je décroisse ». Écoutons aujourd’hui sa parole, qui nous exhorte au partage de nos biens et au respect de la justice et de la dignité de tous. Préparons-nous ainsi à recevoir Celui qui vient maintenant nous sauver et qui reviendra juger les vivants et les morts.

Me voici, Seigneur, devant toi. Noël approche, et j’ai peut-être du mal à m’y préparer intérieurement tant il y a de choses à faire pour l’organisation de ces fêtes. Je prends un moment aujourd’hui pour me recentrer en toi et essayer d’entrer un peu plus dans le sens profond de ce mystère d’amour. Que ton Esprit Saint me guide et me conduise sur le chemin qui mène vers toi.

Cette semaine, je pourrais vivre en témoin de la joie que procure l’espérance chrétienne, fournissant un effort particulier pour éviter tout commentaire ou attitude négatifs.

Contact     Père Marie Landry Bivina

Archives à consulter

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article → Troisième dimanche de l’Avent — Année C

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article → Troisième dimanche de l’Avent de l’année C

◊ Diacre Michel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article (2012) → Troisième dimanche de l’Avent, année C

♥ Paroisses Nendaz et Veysonnaz : « Joseph agit »

Vijfentwintigste Zondag van de Gewone Tijd – Jaar B

# De barmhartige Samaritaan is een parabel uit het Nieuwe Testament die door Jezus van Nazareth gebruikt werd om zijn definitie van « naastenliefde » te illustreren. Hij antwoordt op een vraag over de « Gouden Regel » van het Oude Testament: « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf » (Leviticus 19:18). Deze gelijkenis komt alleen voor in het Evangelie van Lucas (Lc 10,25-37). Op het gebied van de bijbelse exegese maakt het deel uit van het Sondergut van deze evangelist.

De vraag die de advocaat in deze episode uit het Nieuwe Testament stelt, betreft de betekenis van het woord « naaste » (of « nabij » in vertaling). De term komt voor in Leviticus 19:17-18: « Gij zult uw broeder in uw hart niet haten. Gij zult uw landgenoten geen verwijten maken, en gij zult dus niet met zonde worden belast. Gij zult u niet wreken, noch wrok koesteren tegen de kinderen uws volks. Hier komt het voorschrift om de hoek kijken: « Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf » (Lev. 19, 18).

Dit is de zin die in het Evangelie volgens Lucas wordt geciteerd, juist vóór de gelijkenis. De joodse traditie hecht fundamenteel belang aan dit voorschrift, dat gewoonlijk de Gulden Regel wordt genoemd. Hillel, in de eerste eeuw, maakte het tot de bron van het principe van wederkerigheid, dat de hele Tora samenvat, mits aangevuld door studie. Rabbi Akiva, in de tweede eeuw, becommentarieerde de Gulden Regel als het « fundamentele principe van de Tora » en de « belangrijkste wet » in zijn discussie met Ben Azzai, en vergeleek de centrale positie van dit voorschrift in het midden van Leviticus, zelf in het midden van de vijf boeken van de Tora, met de positie van het Tabernakel in het midden van de Joodse processie.

Het Samaritaanse volk dat in het tweede boek Koningen11 wordt genoemd, beweerde af te stammen van de Hebreeërs en in het bijzonder van Jakob. Hun godsdienst was gebaseerd op de Pentateuch en zij verwierpen de religieuze centraliteit van Jeruzalem. Na hun terugkeer uit de gevangenschap in Babylon weigerden de Joden hen in hun midden toe te late

Over het Evangelie volgens Marcus

33 Toen zij van daar vertrokken, trokken zij door Galilea, en Jezus wilde niet dat iemand het wist, 31 want hij onderwees zijn discipelen, zeggende : « De Zoon des mensen is aan de mensen overgeleverd; zij zullen Hem doden, en drie dagen na zijn dood zal Hij opstaan. » 32 Maar de discipelen verstonden deze woorden niet en waren bang hem te vragen. 33 Toen zij te Kapernaüm kwamen, vroeg Jezus hun, toen zij thuiskwamen: « Waarover hebben jullie onderweg gediscussieerd ? »

34 Zij zwegen, want onderweg hadden zij onder elkander getwist over wie de grootste was. 35 Toen Jezus was gaan zitten, riep hij de Twaalf bij zich en zeide tot hen: Indien iemand de eerste wil zijn, laat hij dan de laatste van allen zijn en dienaar van allen. 36 Toen nam Hij een klein kind en plaatste het in hun midden, kuste het en zei tegen hen: 37 « Wie zo’n kind in mijn naam ontvangt, ontvangt Mij. En wie mij ontvangt, ontvangt niet mij, maar hij die mij gezonden heeft.    (Mc 9, 30-37)

Jezus leert zijn discipelen

Na zijn vertrek uit Caesarea Filippi trok Jezus door Galilea, in een poging onbekend te blijven, zodat hij zijn discipelen kon onderwijzen over zijn aanstaande dood en verrijzenis. Zij begrepen het niet en durfden hem niet te ondervragen. Welke was de beste ?  In Kapernaüm vroeg Jezus hun wat zij tijdens de reis hadden besproken. Ze vielen stil, verward. Jezus zei hun plechtig dat wie de eerste wil zijn, de laatste zal zijn, de dienaar van allen. Hij sloeg zijn armen om een klein kind en zei : « Wie een van deze kleinen ontvangt, ontvangt hem en ontvangt God ».

Jezus zeide : « Ik zou liever in zee geworpen worden met een molensteen om mijn hals, dan een van deze kleinen, die in Mij gelooven, te schande te maken. »  De hand, de voet en het oog moeten geofferd worden, indien zij de oorzaak zijn van een val, opdat zij niet in Gehenna vallen, waar de worm niet sterft, waar het vuur niet uitgeblust wordt.  Ieder mens moet met vuur gezouten worden, zoals ieder offer met zout gezouten moet worden. Zout is goed, zolang het zijn smaak niet verliest; laten wij zout in onszelf hebben en in vrede met elkaar leven. En toen zij van daar vertrokken waren, gingen zij door Galilea, en hij wilde niet dat iemand het wist.

Want Hij onderwees zijn discipelen en zei tot hen : « De Mensenzoon zal overgeleverd worden in de handen van mensen en zij zullen Hem doden, en drie dagen nadat Hij gedood is zal Hij opstaan » (Mc 9,31).  Maar zij verstonden dit woord niet en waren bang het hem te vragen. Zij begrepen deze voorspelling niet, maar zij bemerkten er iets pijnlijks in; Mattheüs zegt dat zij er zeer bedroefd over waren, en dat zij daarom bang waren Hem te vragen.

In het evangelie volgens Matteüs waren het de discipelen die Jezus de vraag stelden : « Wie is de grootste ?   »  Volgens Marcus informeerde hij eerst naar het onderwerp van hun gesprek, en Marcus merkt op dat de discipelen zwegen, omdat zij zich in zijn aanwezigheid schaamden een vraag te hebben gesteld die hun eerzucht verraadde. Toen ging Hij zitten, riep de twaalf bijeen en zeide tot hen : Indien iemand de eerste wil zijn, die zal de laatste van allen zijn en dienaar van allen.  Er was iets plechtigs in de manier waarop Jezus zich voorbereidde om te spreken.

Hij gaf geen raad hoe de ware grootheid te bereiken; hij toonde de vernedering die het onvermijdelijke gevolg is van hoogmoed, volgens dat eeuwige beginsel van het koninkrijk Gods : « Wie zich verheft, zal vernederd worden« . Hij voorspelde geen toekomstig oordeel, maar bevestigde een hedendaags feit: hoogmoed is vernedering, nederigheid is grootheid.

« Wie een van deze kinderen ontvangt in mijn naam, ontvangt Mij, en wie Mij ontvangt, ontvangt niet Mij, maar Hem die Mij gezonden heeft » (Mc 9, 37). Door te verklaren, dat wie Hem ontvangt, God zelf ontvangt, bracht Jezus een gedachte tot uitdrukking, die men dikwijls in het Johannes-evangelie aantreft, bij voorbeeld in de woorden : « Ik en de Vader zijn één ». In de parallelle passage in Matteüs geeft Jezus een andere, niet minder belangrijke instructie over het kleine kind dat hij als model voorstelt.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Wijkgemeenschap Valk & Watermolen – Belsele : klik hier om het artikel te lesen →   Mc. 9. 30-37

◊ Dominicains (België) : klik hier om het artikel te lesen →  25ste Zondag door het jaar

♥  De Apostel & De Profeet

Vierentwintigste dag van de Gewone Tijd – Jaar B

Tu es Petrus is een Latijnse uitdrukking uit het Evangelie van Matteüs, hoofdstuk 16, vers 18. De drie woorden vormen het begin van het vers dat, volgens de katholieke kerk, Jezus Christus aan de apostel Petrus toevertrouwt om zijn Kerk te besturen: « Gij zijt Petrus, en op deze rots zal ik mijn Kerk bouwen ». Het vers, op muziek gezet in de vorm van een motet of liturgische hymne, wordt vaak gezongen bij vieringen die door de paus worden bijgewoond.

Dit vers uit het evangelie van Matteüs is het schriftuurlijke argument dat vaak door de katholieke kerk wordt aangevoerd om de voorrang van Petrus onder de apostelen te bevestigen. Andere komen uit het boek Handelingen (Handelingen 15:2, 14, 15:7) waar duidelijk wordt dat Petrus een bijzondere plaats innam in de vroege Kerk. Aangezien Petrus bisschop van Rome is geworden, zorgt de katholieke Kerk ervoor dat Petrus’ opvolgers in de bisschopszetel van Rome hetzelfde primaat genieten in het college van bisschoppen van de Kerk. Voor de katholieken bevestigt de episode van het bezoek van Petrus en Johannes aan het graf (Joh 20,3-8) het primaatschap van de discipel Petrus.

Hoewel de verschillende christelijke kerken als geheel het apostolisch primaat van de opvolger van Petrus in de bisschopszetel van Rome erkennen, wordt de manier waarop dit ambt zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld en vandaag door paus Franciscus wordt uitgeoefend, niet aanvaard door diezelfde niet-katholieke christelijke kerken en gemeenschappen. Aan de voet van de koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome kan men Tu es Petrus lezen en de woorden van Jezus Christus aan Petrus, opgetekend in het evangelie van Matteüs (Mt 16, 18,19). De letters zijn zeer groot (twee meter hoog elk) en zijn zwart op een gouden achtergrond.

Het bijbelvers wordt verlicht door de 16 glas-in-loodramen van de koepel, een typisch architectonisch werk van Michelangelo. In het christendom zijn de sleutels de sleutels tot het koninkrijk der hemelen voor Petrus: « En ik zeg u, dat gij Petrus zijt, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen. Ik zal u de sleutels geven van het koninkrijk der hemelen. Wat gij op aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn, en wat gij op aarde ontbindt, zal in de hemel ontbonden zijn » (Mt 16, 18-19).

Uit het evangelie volgens Marcus

27 Jezus ging met zijn leerlingen naar de dorpen rond Caesarea Filippi. Onderweg vroeg hij aan zijn leerlingen : « Wie zeggen de mensen dat ik ben ? 28 Zij antwoordden hem : « Johannes de Doper », anderen : « Elia », weer andere : « Een van de profeten ». 29 Hij vroeg hun : « Wat zeggen jullie ? Wie denken jullie dat ik ben ? Petrus antwoordde : Gij zijt de Christus. 30 Toen verbood hij hun nadrukkelijk om met wie dan ook over hem te spreken.

31 Hij begon hun te leren, dat de Zoon des mensen vele dingen moest lijden, en door de oudsten, de overpriesters en de schriftgeleerden verworpen worden, en gedood worden, en na drie dagen weer opstaan. 32 Jezus sprak deze woorden openlijk. Petrus nam hem terzijde en begon hem scherp te berispen. 33 Maar Jezus keerde zich om en toen Hij zijn discipelen zag, riep Hij Petrus scherp toe : « Ga weg van Mij, satan! Uw gedachten zijn niet van God, maar van mensen.

34 Toen hij de menigte bij zijn leerlingen riep, zei hij tegen hen: « Als iemand mij wil volgen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en mij volgen. 35 Want wie zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om mijnentwil en omwille van het evangelie, zal het behouden. (Mc 8, 27-35)

Jezus erkend als de Christus door Petrus

Op weg naar Caesarea Filippi vroeg Jezus zijn discipelen naar de meningen die over hem waren geuit. Zij vertelden hem enkele ervan. Jezus vroeg hen wat zij van hem vonden. Petrus riep uit dat Hij de Christus was. Jezus verbood de discipelen dit te zeggen. Jezus begon toen categorisch zijn dood en verrijzenis aan te kondigen. Petrus trachtte Hem te berispen, maar werd op zijn beurt door Jezus berispt.

Jezus riep de menigte samen met zijn discipelen en zei dat men, om Hem te volgen, zijn kruis op zich moest nemen : « Wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. » Nu is de ziel van zulk een prijs, dat de ganse wereld haar verlies niet kan vergoeden, want wij moeten uitzien naar de tijd, dat Jezus, komende ten oordeel, zich zal schamen voor allen, die zich voor hem geschaamd hebben. Velen zullen niet sterven voordat zij het koninkrijk van God met kracht zien komen.

Na de belijdenis van Petrus richtte Jezus tot hem de woorden die beroemd zijn geworden in de geschiedenis van de Kerk: « Gezegend zijt gij, Simon, zoon van Jona ». In zijn prediking heeft Petrus niet verteld wat hem in de ogen van zijn toehoorders had kunnen verheffen. Hij herinnerde eerder aan wat hem vernederd zou hebben.

Wat ook de reden van Marcus moge zijn om de belofte van Jezus aan Petrus niet te vermelden, wij kunnen niet anders dan deze overweging van Theodore de Bèze zeer treffend vinden: Wie zal geloven, dat Petrus noch Marcus het beroemde « Gij zijt Petrus » zouden hebben weggelaten, als zij gedacht hadden, dat de grondslag van de Kerk in deze woorden bestond ?

Petrus berispte Jezus en Jezus berispte Petrus. Toen Jezus zich van Petrus afwendde en naar zijn leerlingen toeliep, voelde Hij de indruk die zij van Petrus’ onvoorzichtige woorden hadden kunnen krijgen, en Hij vreesde dat zij zijn gevoelens te zeer deelden; daarom gaf Hij een heilzame strengheid aan zijn berisping. Allen moeten hun leven verliezen ter wille van Jezus en het Evangelie.

Wat baat het een ieder zijn leven behouden te hebben en de gehele wereld overwonnen te hebben, als Jezus, op de dag waarop Hij in zijn heerlijkheid zal komen om het uiteindelijke lot van allen te regelen, hem onwaardig zal verklaren deel te hebben aan zijn Rijk en hem er van zal uitsluiten ?

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christel ijke websites

◊ Preken on line : klik hier om het artikel te lesen → 24e zondag door het jaar B

◊ De twaalf apostelen : klik hier om het artikel te lesen → De apostelen in de christelijke kerk

♥ Video   Gods Woord  « Hoe Petrus Jezus leerde kennen , « 

Двадцать третье воскресенье обычного времени – год B

Исцеление глухонемого

# Чудеса Иисуса – это сверхъестественные события, приписываемые Иисусу в Новом Завете. Исцеление глухонемого из Декаполиса – это чудо, приписываемое Иисусу Христу. Он упоминается в Евангелии от Марка и является частью зондергута этой книги. Этот эпизод заканчивается обязательством раскрыть « мессианскую тайну ». Чудеса многочисленны в древнееврейской и греко-латинской литературе: надписи упоминают чудесные исцеления в Эпидавре, греческом святилище бога медицины Асклепия; у римлян были свои целители, такие как Аполлоний Тианский, у евреев – раввины-тауматурги, такие как Хони ХаМеагуэль или Ханина бен Досса.

Для Даниэля Маргерата « эти истории, благодаря разнообразию их мотивов и персонажей, казались бесконечными вариациями одного и того же стереотипного жанра, которыми изобилует греко-римская культура ». Знамения и чудеса были « разменной монетой » харизматов, доказательством их близких отношений с Богом, который наделил их этими способностями, пишет Паула Фредриксен. Флавий Иосиф, а также некоторые ближайшие раввинистические источники и Новый Завет сохранили память об этих людях. Некий Елеазар изгоняет бесов из одержимых людей; Ханина бен Доса из Галилеи исцеляет на расстоянии »; историк Геза Вермес видит « поразительную параллель » между этой таумачической силой и силой, приписываемой Иисусу в эпизоде исцеления сына офицера, где Иисус, как считается, также действует на расстоянии. « 

Другие харизматики управляли природой: Хони, создатель кругов (« Ониас » в книге Иосифа), и его двоюродный брат Ханан имели репутацию людей, вызывающих дождь. [Эти вызыватели дождя осознавали свои привилегированные отношения с Богом: вызыватель дождя Ханан даже молился, чтобы его зрители различали между ним и тем, кто действительно дает дождь, – Аббой [Отцом] небесным. Для авторов Евангелий чудеса – это знаки божественного действия, которые наблюдали не все. Ценность чудес как « знамений », подтвержденная в Новом Завете, согласуется с анализом историков, для которых они являются не объективным описанием фактов, а способом выражения религиозной истины.

Даниэль Маржерат указывает в этом смысле, « что рассказ о чуде – это религиозный язык, известный с древности, который несет в себе гораздо более сильные амбиции, чем воспоминание о чудесном факте прошлого; этот язык живет, чтобы протестовать против зла ». Библейские ученые классифицируют чудеса Иисуса по разным категориям. Герд Тайссен7 и Ксавье Леон-Дюфур8 выделяют тридцать три мотива, которые появляются в евангельских рассказах о чудесах.

Из Евангелия от Марка

1 Иисус вышел из области Тирской, прошел через Сидон, направился в сторону Галилейского моря и вошел в область Декаполиса. 32 Некоторые люди привели к Нему глухого человека, которому также трудно было говорить, и они умоляли Иисуса возложить на него руки. 33 Иисус отвел Его в сторону от толпы, вложил персты Свои в уши Его и коснулся языка Его слюною. 34 Тогда Он воззрел на небо, вздохнул и сказал ему : « Еффата !  « То есть, откройте !   » .

35 Уши его открылись, язык его развязался, и он говорил правильно. 36 Тогда Иисус повелел им не говорить никому; но чем более повелевал, тем более они проповедовали. 37 Они удивились и сказали: « Он сделал все правильно: Он заставляет глухих слышать и немых говорить ». «  (Мк 7, 31-37)

Исцеление глухонемого человека

Иисус покинул область Тира и вернулся к морю через Декаполис. К нему привели глухонемого и попросили возложить на него руки. Иисус вывел его из толпы, коснулся его ушей и языка и, подняв глаза к небу, со вздохом сказал : « Ефата, откройся ! « Парализованный был полностью исцелен. Иисус запретил присутствующим рассказывать об этом чуде, но чем больше Он запрещал, тем больше они рассказывали. И с великим изумлением они воскликнули : « Он все сделал правильно !  » .

Иисус продвинулся до северных границ Галилеи, где начиналась территория Тира. Вместо того чтобы сразу же вернуться назад, он направился еще дальше на север, через Сидон, чтобы вернуться к Галилейскому морю, пересечь Ливан в направлении Дамаска, а затем пересечь Декаполис. Марк не говорит, почему Иисус выбрал этот путь. Во время этого долгого путешествия по земле язычников Он мог непрерывно разговаривать со своими учениками.

Декаполис (десять городов) был большой областью за Иорданом, к северо-востоку от Галилеи. Однажды Иисус подошел к этому району; Ему пришлось уйти по просьбе жителей, но Он оставил там свидетельство Своей силы: « Тогда они стали умолять Иисуса уйти из их района. Когда Иисус вернулся в лодку, одержимый умолял остаться с Ним. Он не согласился, но сказал ему: « Иди домой к своему народу и расскажи ему обо всем, что Господь сделал для тебя по Своей милости ». (Мк 5, 17-19)

Эти люди доверились Иисусу, потому что попросили Его возложить на них руки. Только Марк рассказывает об этом исцелении. Матфей. Матфей указывает, что Иисуса окружало множество больных людей, в том числе глухонемых. Сплюнув, Иисус засунул пальцы со слюной в уши и коснулся языка глухонемого. Обычно Иисус исцелял одними словами. С какой целью он это сделал? Некоторые считают, что он хотел восполнить то, чего не хватало в вере больного; ободрить его, показав, что он с интересом заботится о нем.

Другие полагают, что он имел в виду свидетелей исцеления и приспособился к их представлениям о действенности определенных средств, чтобы избежать в них суеверия, которое могло быть связано с чудом. Иисус ничего не делал напрасно, но нашел эти средства необходимыми для совершения некоторых Своих чудес. Он был своего рода посредником между Ним и больными.

Совершение этого чуда было очень торжественным. Иисус, как часто бывает, поднял глаза к небу, где Его взгляд искал весь свет и силу Божью; Он вздохнул, вознося горячую молитву Богу, и из-за боли, которую Он испытывал, принимая на себя наши слабости; наконец, Он произнес могущественное слово, которое вернуло слух и речь несчастному: Ephphatha! (Арамейское слово) Образно говоря, уши немого были закрыты, а язык связан, отсюда слова: уши его открылись, и (греч.) развязался язык его. Эта толпа, ставшая свидетелем чуда, послушалась своего энтузиазма, а не повелений Иисуса.

Дьякон Мichel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ Богословское толкование  : Чудеса Иисуса нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Богословское толкование

◊ Рубрики портала : Чудеса Иисуса нажмите здесь, чтобы прочитать статью →  Избранные изречения отца Серафима (Роуза)

♥  Католический приход в Караганде, Майкудук :  » Иисус исцеляет слепых »