Mercredi de la vingt et unième semaine du Temps Ordinaire – Année Paire

Malheureux êtes-vous, scribes et pharisiens hypocrites,

 

De l’Évangile de Jésus Christ selon Matthieu

    En ce temps-là, Jésus disait :     « Malheureux êtes-vous, scribes et pharisiens hypocrites, parce que vous ressemblez à des sépulcres blanchis à la chaux : à l’extérieur ils ont une belle apparence, mais l’intérieur est rempli d’ossements et de toutes sortes de choses impures. C’est ainsi que vous, à l’extérieur, pour les gens, vous avez l’apparence d’hommes justes,
mais à l’intérieur vous êtes pleins d’hypocrisie et de mal.

Malheureux êtes-vous, scribes et pharisiens hypocrites, parce que vous bâtissez les sépulcres des prophètes, vous décorez les tombeaux des justes, et vous dites : si nous avions vécu à l’époque de nos pères, nous n’aurions pas été leurs complices pour verser le sang des prophètes.” Ainsi, vous témoignez contre vous-mêmes : vous êtes bien les fils de ceux qui ont assassiné les prophètes. Vous donc, mettez le comble à la mesure de vos pères ! » (Mt 23-27-32)

 Réforme de la vie morale

Jésus n’est pas venu pour abolir, mais pour accomplir ; aucun trait de la loi divine ne passera jusqu’à ce que tout ait été accompli ; la violer ou l’observer, c’est être petit ou grand dans le royaume des cieux : et ceux-là n’y entreront pas dont la justice ne surpasse pas celle des pharisiens. Quelle est cette justice supérieure, comment faut-il interpréter la loi ? Jésus le montra par une série d’exemples empruntés à la loi morale.

Premier exemple Interprétation du cinquième commandement. La loi dit : «Tu ne tueras pas, et le meurtrier est punissable par le jugement. Mais moi je vous dis que la colère ou des paroles de mépris ou de haine contre un frère sont une violation de la loi et méritent la condamnation. Aucun acte de piété n’est possible dans ces sentiments : va premièrement te réconcilier avec ton frère. Sois promptement d’accord avec ton adversaire, tandis qu’il en est temps, de peur que tu ne sois condamné» .

Second exemple Interprétation du sixième commandement. La loi dit : «Tu ne commettras point adultère ; mais moi je vous dis que regarder une femme avec convoitise, c’est violer le commandement.» C’est dans le cœur qu’il faut déraciner le mal, fût-ce par un sacrifice pareil à celui de s’arracher un œil ou de se couper une main. Ainsi encore, la loi permet le divorce ; mais moi je vous dis que quiconque répudie sa femme, sauf pour cause d’infidélité, l’expose à devenir adultère.

Troisième exemple La loi interdit le parjure et ordonne de tenir fidèlement les serments ; mais moi je vous dis : Ne jurez pas du tout, ni par des objets sacrés, ni par des choses terrestres ; mais contentez-vous d’affirmer la vérité par un oui ou un non.

Quatrième exemple «Il a été dit : œil pour œil, dent pour dent ; mais moi je vous dis : de ne pas résister au méchant, de souffrir des injures et des pertes, de donner et de prêter libéralement».

Cinquième exemple «Il a été dit : Tu aimeras ton prochain et tu haïras ton ennemi ; mais moi je vous dis : Aimez vos ennemis, faites du bien à ceux qui vous maudissent et vous persécutent, et priez pour eux, afin qu’ainsi vous soyez fils de votre Père, qui donne à tous des marques de sa bonté.» Aimer ceux qui vous aiment, de quelle récompense cela est-il digne ? Le but suprême à atteindre, c’est la perfection même de Dieu.

Réforme de la vie morale

Jésus ne vint pas pour abolir la loi ou les prophètes, comme le pensèrent les Juifs, qui s’attendaient à ce que leur Messie transformerait toute la loi. Le Sauveur ne veut rien abolir, abroger, mais tout accomplir. Et il le fit de toutes manières. Jésus enseigna, révéla le sens complet et spirituel de la loi divine, que le pharisaïsme avait matérialisée par sa doctrine des observances extérieures. Il accompli parfaitement la loi par sa vie sainte. Il réalisa, par toute son œuvre et surtout par sa mort, l’idée complète de l’ancienne alliance, avec ses types, ses figures, ses sacrifices, ses promesses et ses espérances.

Un de ces plus petits commandements, c’est ce que Jésus désigna comme un iota ou un trait de lettre. Le violer ou l’abolir ainsi de fait et enseigner les autres à le faire, c’est s’exposer à n’occuper qu’un degré très inférieur dans le royaume des cieux. L’expression dont Jésus se servit : «Il sera appelé le plus petit dans le royaume des cieux» ne signifie pas qu’il sera exclu de la félicité éternelle (Augustin, Luther, Calvin). L’Évangile n’enseigne pas qu’il y aura des degrés divers dans ce bonheur. Elle signifie qu’il n’aura qu’une part moindre et un rôle inférieur dans l’établissement du règne de Dieu sur la terre. (B. Weiss). Celui qui croit pouvoir travailler à l’œuvre de ce règne plus efficacement en s’affranchissant de l’obéissance aux commandements qui lui paraissent secondaires, en les abolissant dans sa conduite et ses préceptes, se trompe.

C’est la fidélité dans les petites choses, l’accomplissement scrupuleux de l’humble devoir, qui rendent apte au royaume de Dieu. Il faut d’ailleurs envisager ces commandements dans leur esprit et dans leur ensemble, qui forme un tout inviolable, la volonté de Dieu. : « Aurait-on observé la Loi tout entière, si l’on commet un écart sur un seul point, c’est du tout qu’on devient justiciable.» ( Jc 2, 10)

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites Web chrétiens

◊ La Croix : cliquez ici pour lire l’article →« Je ne suis pas venu abolir, mais accomplir la Loi »

◊ Got questions : cliquez ici pour lire l’article → Jésus est-il allé en enfer entre sa mort et sa résurrection ?

Vidéo Lectio Divina : cliquez ici → https://youtu.be/nrmqxIcq9qY

Ventiduesima domenica del Tempo Ordinario – Anno B

Gesu e i farisei

# Le tavole della legge sono menzionate nei libri dell’Esodo e del Deuteronomio. Dio decise di suggellare un’alleanza con lui e Mosè fu l’intermediario. Dio enunciò dieci Parole e le accompagnò con degli sviluppi, il codice dell’Alleanza. Mosè scrisse tutte le parole pronunciate da Dio su tavole di pietra, ricordando la legge e il comandamento che il popolo d’Israele doveva conservare in una cassa l’Arca dell’Alleanza da collocare su un tavolo e sistemare in una tenda.

Il popolo perse la pazienza e la fiducia e si rivolse ad altri dei. Quando Mosè scese dal Monte Sinai portando le due tavole, si rese conto che il suo popolo aveva infranto l’alleanza appena stipulata e gettò a terra le due tavole, che si ruppero. Una nuova alleanza fu siglata tra Dio e il suo popolo. Mosè fu incaricato di intagliare due nuove tavole simili alle precedenti, sulle quali furono nuovamente incisi i termini della legge. Le parole di Esodo 34-27 sono le parole dell’alleanza che Dio fece con Mosè. Mosè scese dal Monte Sinai con le tavole, che vennero conservate nell’Arca dell’Alleanza non appena fu costruita. Questo episodio è ricordato in Deuteronomio10. Oggi esistono tradizioni che le raffigurano in diverse parti del mondo

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo Marco

In quel tempo, i farisei e alcuni scribi di Gerusalemme si riunirono intorno a Gesù e videro alcuni dei suoi discepoli che mangiavano con le mani non lavate. I farisei, come tutti i Giudei, si lavavano sempre accuratamente le mani prima di mangiare, secondo la tradizione degli anziani ; e quando tornavano dal mercato, non mangiavano se non dopo essersi cosparsi d’acqua, e per tradizione erano ancora legati a molte altre pratiche: lavare le coppe, i recipienti e i piatti. llora i farisei e gli scribi chiesero a Gesù: “Perché i tuoi discepoli non seguono la tradizione degli anziani ? Mangiano i loro pasti con mani impure”. Gesù rispose : “Isaia ha profetizzato bene di voi ipocriti, come sta scritto ”

Questo popolo mi onora con le labbra, ma il suo cuore è lontano da me. Invano mi adorano; le dottrine che insegnano sono solo precetti di uomini ; mettete da parte il comandamento di Dio e vi attaccate alle tradizioni degli uomini”.Chiamando di nuovo a raccolta la folla, disse loro : “Ascoltatemi tutti e comprendete questo. Nulla di ciò che esce da un uomo ed entra in lui può renderlo impuro. Ma ciò che esce da un uomo è ciò che lo rende impuro”. E disse ai suoi discepoli, lontano dalla folla : “I pensieri cattivi vengono dal di dentro, dal cuore dell’uomo: comportamenti indecenti, furti, omicidi, adulteri, cupidigia, malvagità, frode, dissolutezza, invidia, maldicenza, superbia e smodatezza.”

Tutto questo male viene dall’interno e rende l’uomo impuro. (Mc 7, 1-8.14-15.21-23) I

farisei di Gerusalemme attaccano Gesù sul tema delle abluzioni

Questo incontro tra gli avversari di Gesù mostra l’importanza del loro approccio. Si trattava di un evento ufficiale. Come hanno fatto questi farisei e scribi a trovarsi lì, provenienti da Gerusalemme, se non erano stati inviati dal Sinedrio? Marco spiega i loro scrupoli ai suoi lettori, estranei alle usanze giudaiche, aggiungendo questa frase : “Cioè non purificati”.

Marco interrompe la sua narrazione per spiegare tutte queste usanze giudaiche ai suoi lettori che, convertiti dal paganesimo, non le conoscevano. Egli attribuisce queste pratiche non solo ai farisei, che le osservavano con maggior rigore, ma a tutti i giudei. Lavarsi le mani con il pugno significa lavarsi strofinando alternativamente una mano aperta con l’altra chiusa, in modo da rimuovere ogni impurità dai palmi delle mani. La tradizione degli antichi si opponeva alle prescrizioni della legge divina.

Si trattava di usanze fondate sull’autorità degli antichi dottori ebrei e spesso poste al di sopra della legge stessa. La piazza pubblica era il luogo dove si riuniva il popolo e dove si teneva il mercato. Al ritorno da lì, gli ebrei non prendevano i pasti senza essersi purificati.Alcuni interpreti applicano questa purificazione non alle persone, ma al cibo portato dal mercato. Al ritorno da lì, gli ebrei non prendevano i pasti senza essersi purificati. Alcuni interpreti hanno applicato questa purificazione non alle persone, ma al cibo portato dal mercato.

Il setier è il nome di una misura di liquido. Qui la parola si riferisce a vasi da vino di legno o di terra. I letti erano una sorta di divani sui quali gli anziani consumavano i loro pasti, appoggiandosi al gomito sinistro. Secondo Matteo, Gesù rispose alla domanda dei farisei con un’altra che li avrebbe confusi. Applicò loro le dure parole del profeta Isaia : “Isaia ha profetizzato bene di voi ipocriti; come sta scritto: ‘Questo popolo mi onora con le labbra, ma il suo cuore è lontano da me’”.

“È una strana deviazione mettere le ordinanze degli uomini al posto della legge di Dio. L’amor proprio si compiace di prendere il cambio e di dare a vasi e tazze la cura e l’applicazione che dobbiamo al cuore”. (Quesnel) Dopo aver accusato i farisei di annullare il comandamento di Dio con le loro tradizioni, Gesù ne mostrò una prova lampante nel modo in cui eludevano il sacro obbligo imposto ai bambini dal quinto comandamento. Dopo aver accusato i farisei di annullare il comandamento di Dio con le loro tradizioni, Gesù ne mostrò una prova lampante nel modo in cui eludevano il sacro obbligo imposto ai bambini dal quinto comandamento.

Dopo aver ricordato questo comandamento : “Onora tuo padre e tua madre, affinché tu possa avere lunga vita nel paese che il Signore tuo Dio ti dà” (Es 20,12) Chi maledice il padre o la madre sarà messo a morte. (Es 21, 17) Cosa insegnavano dunque i farisei? Che un uomo, di fronte al dovere di assistere il padre o la madre anziani, poteva dire loro : “Di ciò che potevate essere assistiti da me, ho fatto un corban, un’offerta a Dio, e che così era sollevato da ogni obbligo nei loro confronti”.

È come se un figlio dicesse al padre bisognoso : “Padre, ti darei volentieri ciò che può aiutarti nella tua vecchiaia, ma ne ho fatto un’offerta. È meglio che la consacri a Dio, ne trarrai più beneficio”. Il diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti cristiani

Conferanze Episcopale taliana : Clicca qui per leggere l’articolo → XXII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO – ANNO B

Maranatha : clicca qui per leggere l’articolo → Liturgia della XXII Domenica del Tempo Ordinario – Anno B

Video Padre Fernando Armellini : clicca qui → https://youtu.be/j_SlcexKBHo

Двадцать первое воскресенье по году – Год В

Евангелие Иисуса Христа от Иоанна

В то время Иисус учил в синагоге Капернаума. Многие из учеников Его, слышавшие это, говорили: «Трудно слово сие! Кто может услышать его? «Иисус и сам знал, что ученики жалуются на Него. Он сказал им : «Вы находите это оскорбительным ? И когда увидите Сына Человеческого, пойдите туда, где Он был прежде . Дух животворит, плоть же ни к чему не способна. » Слова, которые Я говорил вам, суть дух, и они жизнь. Но есть некоторые из вас, которые не веруют. «Иисус с самого начала знал, кто есть те, кто не верит, и кто есть тот, кто избавит Его. Он добавил: «Потому Я сказал вам, что никто не может придти ко Мне, если не дастся ему Отцом. »

С этого момента многие ученики отвернулись и перестали сопровождать Его. Тогда Иисус сказал Двенадцати : «Хотите ли и вы уйти?» «Симон-Пьер ответил: «Господи, к кому нам идти? У Тебя есть слова вечной жизни. Что касается нас, то мы веруем и знаем, что Ты Святой Божий». Давайте прославим Слово Божье». (Ин 6, 60-69)

Вечная жизнь

Мы также должны передавать ее, чтобы она стала путем для других. Вечная жизнь по-разному воспринимается разными народами на протяжении веков и религиями. Во времена неолита люди верили в существование души, принципа, отличного от тела.

Они строили монументальные памятники, в которых хранили тела – слепки души. Камера под дольменами закрывалась дверью с отверстием, через которое могли выходить духи погребенных тел. Исида, как жена Осириса, является богиней, связанной с погребальными обрядами. Найдя 13 из 14 частей тела своего возлюбленного, убитого и зарезанного ее ревнивым братом Сетом, она дала ему дыхание вечной жизни и родила ему сына,

Гора. Чтобы наслаждаться вечной жизнью, египтяне должны были сохранять свои тела и имена в целости и сохранности. Иудаизм провозглашает вечность души; вечная жизнь – одна из основ еврейской ве Будущий мир, или Олам хаБа, тесно связан с еврейской эсхатологией и мессианизмом. В Новом Завете вечная жизнь упоминается 43 раза ; чаще всего о ней говорит апостол Иоанн (17 раз в своем Евангелии, 6 раз в первом послании).

Из Евангелия Иисуса Христа от Иоанна В то время Иисус учил в синагоге Капернаума. Многие из Его учеников слушали Его и говорили: «Это трудное слово! Кто может слушать его ? Сам Иисус знал, что ученики ропщут на Него. Тогда Он сказал им: «Неужели вы обижаетесь на это? Когда же увидите Сына Человеческого, восходящего на то место, где Он был прежде». Дух дает жизнь, а плоть ни на что не способна.

Слова, которые Я говорил вам, суть дух и жизнь. Но есть среди вас неверующие». Иисус с самого начала знал, кто будет неверующим и кто предаст Его. Он добавил : «Потому Я сказал вам, что никто не может придти ко Мне, если не дастся ему Отцом». С тех пор многие ученики отвернулись и перестали ходить с Ним. Тогда Иисус сказал двенадцати : «Хотите ли и вы уйти ?» Симон Петр ответил : «Господи, к кому нам идти ? У Тебя есть слова вечной жизни. Мы веруем и знаем, что Ты Святой Божий». (Иоанна 6, 60-69)

 Отступничество некоторых учеников До сих пор Иисус спорил с иудеями, которые были в большей или меньшей степени против Его учения. Теперь он вышел из синагоги, за ним последовали его ученики, и некоторые из них начали действовать. Среди них возник кризис веры. Эти ученики в большом количестве следовали за Ним с места на место, чтобы слышать Его слова и быть свидетелями Его дел. Однажды Иисус смог выбрать семьдесят из них, чтобы отправить на миссию (Лк 10, 1).

Для многих из них конец речи оказался непосильным для их ума и сил. Их комментарий : «Тяжело слово сие» означал не только то, что его трудно понять, но и то, что его невозможно принять: кто может выслушать его и применить на практике ? Эти ученики восприняли последние слова Иисуса буквально и материально, как и иудеи; но они нашли препятствие в мысли, что Иисус должен был пострадать и умереть за жизнь мира и что они сами должны были получить плоды Его смерти через таинственное общение с Ним.

Это вызвало у них скандал. Эта перспектива всегда раздражала иудеев, а также апостолов до того, как они получили Божественного Духа. Для многих сегодня ситуация не изменилась. Иисус знал в Себе тайный ропот учеников ; Он сразу же увидел, что он вызван неспособностью их веры : «Неужели это оскорбляет вас, неужели это повод для вас падать и отпадать ? » « А если бы вы увидели Сына Человеческого, восходящего туда, где Он был прежде ? » (Иоанн 6, 62) : Имел ли Иисус в виду, что тогда они обиделись больше, или что тогда они больше не обижались? Этот вопрос разделил толкователей. Одни считают, что Иисус не мог.

Некоторые, придерживающиеся мнения, что Иисус не мог вознестись на небо иначе, как через глубокое унижение и смерть, о которой он говорил, считали, что он хотел сказать своим слушателям : «Там вы найдете гораздо больше причин для потрясения». Другие, сосредоточенные исключительно на идее вознесения и прославления Христа, думали, что он предлагает своим слушателям перспективу того времени, когда им будет легче понять духовный смысл его слов, поверить в него, короче говоря, перестать быть шокированными таким исходом для многих учеников Иисуса, которые до сих пор не верили в него.

Но было ли то же самое с людьми, которые в нынешней ситуации находили в словах Иисуса лишь повод для раздражения и отступничества ? Легче ли им было понять и принять личность Христа в Его духовности, когда Он был отделен от них и им приходилось ходить верой, а не зрением ? Мог ли Иисус дать такое ободрение, такое обещание слушателям, которые видели Его чудеса, слышали Его слова, но оставили Его ? Потому что слова, которые Я говорю вам, суть дух и жизнь, и причина огорчения, которое они вызывают у вас, не в них, а в вашем неверии.

Иисус смягчает это обвинение, сокращая до нескольких человек число тех, кто отказывается верить в Него, принимать Его таким, каким Он только что предстал перед ними. Иоанн предлагает объяснение : Иисус не был удивлен этим кризисом веры Своих учеников, Он ожидал его, Он заранее видел его в их сердцах. Он с самого начала знал, кто эти люди, которые не верили, и кто был тем, кто предал Его. Что означает слово «с самого начала ?» Большинство толкователей считают, что оно означает момент, когда Иисус начал Свое служение и стал собирать учеников.

В то время Иисус еще не знал их. Уход большого числа учеников вызвал у Иисуса глубокую печаль; но Он также знал, что среди тех, кто привязался к Нему, должно произойти очищение, и Его волновало не столько количество, сколько подлинная вера и абсолютная преданность тех, кто следовал за Ним в Его унижениях. Поэтому он задал 12 избранным им апостолам серьезный и торжественный вопрос : «Хотите ли и вы уйти? » Иисус хотел испытать их и добиться от них полного решения, потому что Он спрашивал о людях с искренней волей.

Он знал их достаточно хорошо, чтобы понять, что все, кроме Иуды, останутся верны Ему, и не сомневался в их ответе, но хотел услышать его от них, потому что чудесное исповедание Петра должно было укрепить их веру. имон Петр сказал ему в ответ : «Господи, к кому нам идти ? Ты имеешь слова жизни вечной» (Иоанна 6:68) : эти слова были криком души, и Петр произнес их с полной убежденностью, святым энтузиазмом и горячей любовью к Иисусу.

Петр уже ощутил, что слова Иисуса – это слова вечной жизни, содержащие и передающие душе нетленную жизнь небес. Он подтвердил слова Иисуса : «Слова, которые Я говорил тебе, суть дух и жизнь». Это утверждение объективной истины слов Иисуса было сделано с интимной уверенностью, основанной на личном опыте. Исповедание Петра – это то же самое, что произошло, согласно синоптикам, в Кесарии Филипповой.

Вот как Иисус отреагировал на исповедание Петра ! С какой глубокой скорбью Иисус произнес эти слова! Иоанн не хотел, чтобы у его читателей возникло хоть малейшее сомнение относительно ученика, указанного Иисусом, и, разделяя скорбь Иисуса, назвал его Иудой, сыном Симона Искариота. В свою очередь, он не мог не отметить этот ужасный контраст : «Один из 12-ти предал бы его ! » Иоанн осознал этот контраст только позже, потому что в момент заявления Иисуса ученики знали, о ком он говорит, и не знали до того момента, когда Иуда совершил свое предательство.

Неопределенность, в которой Иисус оставил их, содержала грозное предупреждение для всех.

Дьякон Мichel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ Reedemptoris -Russie : нажмите здесь, чтобы прочитать газету →21-е рядовое воскресенье

◊ Sistrs of the Precious Bood : нажмите здесь, чтобы прочитать газету → 21-е воскресенье по обычному времени

♥Божественная Литургия : нажмите здесь → https://youtu.be/6-QVLt0b5MU

Eenentwintigste zondag door het jaar – Jaar B

Evangelie van Jezus Christus volgens Johannes

Op dat moment, Jezus onderwees in de synagoge van Kafarnaüm. Veel van zijn discipelen, die het hadden gehoord, verklaarden: “Dit woord is hard! Wie kan het horen? » Jezus wist het in zichzelf dat zijn discipelen over hem klaagden. Hij zei tegen hen : “Vindt u dit aanstootgevend ? En als je de Mensenzoon ziet ga naar waar hij eerder was !… Het is de geest die leven geeft, het vlees is tot niets in staat. De woorden die ik tegen je sprak zijn geest en zij zijn leven. Maar er zijn sommigen onder jullie die niet geloven. » Jezus wist het vanaf het begin wie waren degenen die niet geloofden, en wie was degene die hem zou bevrijden. Hij voegde eraan toe: ‘Daarom heb ik het je verteld dat niemand bij mij kan komen als het hem niet door de Vader gegeven wordt. » Vanaf dat moment keerden veel van zijn discipelen terug en stopte met hem te vergezellen. Toen zei Jezus tegen de Twaalf: “Wil jij ook weg ?” » Simon-Pierre antwoordde: ‘Heer, naar wie moeten wij gaan? Je hebt de woorden van het eeuwige leven. Wat ons betreft, wij geloven, en wij weten dat u de Heilige van God bent. » – Laten we het Woord van God prijzen. (Jn 6, 60-69)

 De afvalligheid van sommige discipelen

  # Het evangelie van vandaag laat ons zien dat Jezus onderwijst als een man met gezag, niet zoals de schriftgeleerden in de synagoge in Kafarnaüm op de sabbat. Voor ons die zijn onderwijs alleen kennen door het getuigenis van degenen die hem kenden, welke autoriteit heeft wat Jezus in het verleden zei voor ons vandaag ? Wat betekent het om gezaghebbend te zijn? Als het woord van Jezus in het evangelie gezaghebbend is, komt dat omdat Jezus volledig in harmonie is met zijn woord. Er is geen afstand tussen wat hij zegt en wat hij is. Hij is in zijn woord, hij is het Woord. Vandaag is het Woord van God gezaghebbend voor mij in de zin dat het mijn leven leidt en stuurt. Het is de meditatie over dit Woord die mij de belangrijkste richtlijnen voor mijn leven geeft. Dit Woord is gezaghebbend voor mij in de zin dat ik nederig streef ernaar om mij eraan te conformeren, zelfs met veel mislukkingen. Dit Woord is ook gezaghebbend in de manier waarop ik het ontvang.

We moeten het ook doorgeven, zodat het een pad is voor anderen. Het eeuwige leven wordt door verschillende volkeren door de eeuwen heen en door religies anders waargenomen. In de neolithische tijd geloofden mensen in het bestaan ​​van de ziel, een principe dat verschilt van het lichaam. Ze bouwden monumentale monumenten waar ze de lichamen bewaarden, matrijzen van de ziel. De kamer onder de dolmens werd afgesloten door een deur met een gat waardoor de geesten van de begraven lichamen konden ontsnappen.

Isis, als de vrouw van Osiris, is de godin die geassocieerd wordt met begrafenisrituelen. Nadat ze dertien van de veertien lichaamsdelen van haar geliefde had gevonden, die was gedood en afgeslacht door haar jaloerse broer Set, gaf ze hem de adem van het eeuwige leven en baarde hem een ​​zoon, Horus. Om van het eeuwige leven te genieten, moesten de Egyptenaren hun lichaam en naam intact houden. Het jodendom verkondigt de eeuwigheid van de ziel ; het eeuwige leven is een van de fundamenten van het joodse geloof.

De toekomstige wereld, of Olam haBa, is nauw verwant aan de joodse eschatologie en het messianisme. Het Nieuwe Testament verwijst 43 keer naar het eeuwige leven ; de auteur die het het vaakst noemt, is de apostel Johannes (17 keer in zijn evangelie, 6 keer in zijn eerste brief). Uit het evangelie van Jezus Christus volgens Johannes In die tijd onderwees Jezus in de synagoge van Kafarnaüm. Veel van zijn discipelen luisterden naar hem en zeiden : ‘Dit is een moeilijk woord ! Wie kan ernaar luisteren ?’

Jezus wist zelf dat zijn discipelen tegen hem morden. Toen zei hij tegen hen : «Neemt u dit kwalijk ? En wanneer u de Mensenzoon ziet opstijgen naar de plaats waar hij eerder was». Het is de geest die leven geeft ; het vlees is tot niets in staat. De woorden die ik tot u gesproken heb, zijn geest en leven. Maar er zijn sommigen onder u die niet geloven. Jezus wist van het begin af wie de ongelovigen waren en wie hem zouden verraden. Hij voegde eraan toe: Daarom heb ik u gezegd dat niemand tot mij kan komen, tenzij het hem door de Vader wordt gegeven.

Vanaf dat moment keerden velen van zijn discipelen zich om en hielden op met hem mee te gaan. Toen zei Jezus tegen de twaalf : “Wilt u ook weggaan ?” Simon Petrus antwoordde : “Heer, naar wie zouden we gaan ? U hebt woorden van eeuwig leven. Wij geloven en weten dat u de Heilige van God bent. (Joh. 6, 60-69) De afvalligheid van sommige discipelen Tot nu toe had Jezus ruzie gehad met de Joden, die min of meer tegen zijn leer waren. Nu verliet hij de synagoge, gevolgd door zijn discipelen, en sommigen van hen ondernamen actie. Er ontstond een geloofscrisis onder hen.

Deze discipelen volgden Hem in groten getale van plaats tot plaats om Zijn woord te horen en getuige te zijn van Zijn werken. Op een dag kon Jezus er zeventig van hen uitkiezen om op missie te sturen (Lc 10, 1).Voor velen was het einde van de toespraak buiten de maat van hun intelligentie en kracht. Hun commentaar : « Dit woord is hard» betekende niet alleen dat ze het moeilijk vonden om te begrijpen, maar eerder onmogelijk om te accepteren : wie kan ernaar luisteren en het in praktijk brengen ?

Deze discipelen namen Jezus’ laatste woorden letterlijk en materieel op, net als de Joden ; maar ze vonden een obstakel in de gedachte dat Jezus moest lijden en sterven voor het leven van de wereld en dat zij zelf de vruchten van Zijn dood moesten toe-eigenen door een mysterieuze gemeenschap met Hem. Dit schandaliseerde hen. Dit vooruitzicht was altijd een bron van ergernis voor de Joden en ook voor de apostelen, voordat ze de goddelijke Geest ontvingen. Voor velen is het vandaag de dag niet anders.

Jezus kende in zichzelf de geheime gemompel van de discipelen ; Hij zag meteen dat ze werden veroorzaakt door een falen van hun geloof : « Maakt dit u aanstoot, is het een aanleiding voor u om te vallen en af ​​te vallen? » « Wat als u de Mensenzoon zag opstijgen naar waar hij eerst was? » (Joh. 6, 62) : Bedoelde Jezus dat ze toen nog meer aanstoot namen, of dat ze toen niet meer aanstoot namen ? Dit is de vraag die de uitleggers verdeeld heeft. Sommigen, die van mening zijn dat Jezus niet kon.

Sommigen, die van mening waren dat Jezus niet naar de hemel kon opstijgen, behalve door diepe vernedering en door de dood waarover hij sprak, dachten dat hij tegen zijn toehoorders wilde zeggen : « Daar zult u een veel grotere reden vinden om geschokt te zijn ».Anderen, die zich uitsluitend concentreerden op het idee van Christus’ hemelvaart en erheerlijking, dachten dat hij zijn toehoorders het vooruitzicht bood van een tijd waarin het voor hen gemakkelijker zou zijn om de spirituele betekenis van zijn woorden te begrijpen, om in hem te geloven, kortom, om niet langer geschokt te zijn door deze uitkomst voor veel van Jezus’ discipelen die tot dan toe niet in hem hadden geloofd.

Maar was het hetzelfde voor mannen die in de huidige situatie in Jezus’ woorden alleen een aanleiding vonden voor ergernis en afvalligheid ? Was het voor hen gemakkelijker om de persoon van Christus in zijn spiritualiteit te begrijpen en te accepteren, toen hij van hen gescheiden was en zij door geloof moesten wandelen en niet door aanschouwen ? Zou Jezus deze bemoediging, deze belofte kunnen geven aan luisteraars die zijn wonderen zagen, zijn woorden hoorden, maar hem toch in de steek lieten? ‘Omdat de woorden die ik tot u spreek geest en leven zijn, ligt de reden van de ergernis die ze u bezorgen niet in hen, maar in uw ongeloof’.

Jezus verzacht deze beschuldiging door het aantal mensen dat weigert in hem te geloven, hem te accepteren zoals hij zich zojuist aan hen had voorgesteld, terug te brengen tot een paar. Johannes geeft een uitleg: Jezus was niet verrast door deze geloofscrisis van zijn discipelen, hij had het verwacht, hij had het van tevoren in hun harten gezien. Hij wist vanaf het begin wie de mensen waren die niet geloofden en wie degene was die hem had verraden. Wat betekent het woord ‘van het begin af’ ? De meeste uitleggers geloven dat het het moment betekent waarop Jezus zijn bediening begon en discipelen begon te verzamelen.

Op dat moment kende Jezus hen nog niet. Het verlaten van een groot aantal discipelen bezorgde Jezus diepe droefheid; maar hij wist ook dat er een zuivering moest plaats vinden onder degenen die zich aan hem hadden gehecht, en hij was niet zozeer bezorgd over aantallen als wel over het oprechte geloof en de absolute toewijding van degenen die hem volgden in zijn vernederingen. Daarom stelde hij de twaalf apostelen die hij had uitgekozen deze ernstige en plechtige vraag : « Wilt u ook weggaan ? » Jezus wilde hen op de proef stellen en een volledig besluit in hen teweegbrengen, omdat hij om een ​​volk met een oprechte wil vroeg.

Hij kende ze goed genoeg om te weten dat iedereen behalve Judas hem trouw zou blijven, en hij twijfelde niet aan hun antwoord, maar hij wilde het van hen horen, omdat Petrus’ prachtige belijdenis was om hun geloof te versterken. Simon Petrus antwoordde hem : Heer, naar wie zouden wij heengaan ? U hebt woorden van eeuwig leven’ (Joh. 6:68): deze woorden waren een kreet van de ziel, en Petrus sprak ze uit met volledige overtuiging, heilig enthousiasme en vurige liefde voor Jezus.

Petrus had al ervaren dat de woorden van Jezus woorden van eeuwig leven waren, die het onvergankelijke leven van de hemel bevatten en aan de ziel communiceerden. Hij bevestigde de verklaring van Jezus die hij had gehoord : « De woorden die ik tot u heb gesproken, zijn geest en leven ».Deze bevestiging van de objectieve waarheid van Jezus’ woorden werd gedaan met een intieme zekerheid gebaseerd op persoonlijke ervaring. Petrus’ belijdenis is dezelfde die plaatsvond, volgens de synoptici, in Caesarea Filippi.

Zo reageerde Jezus op Petrus’ bekentenis! Met welk een diep verdriet moest Jezus deze woorden uitspreken! Johannes wilde niet dat zijn lezers ook maar de geringste twijfel zouden hebben over de discipel die door Jezus werd aangewezen ; en, Jezus’ verdriet delend, noemde hij hem Judas, zoon van Simon Iskariot. Op zijn beurt kon hij niet anders dan dit vreselijke contrast aanwijzen : « Een van de twaalf zou hem hebben verraden ! ». Johannes werd pas later getroffen door dit contrast, want op het moment van Jezus’ verklaring wisten de discipelen over wie hij het had, en zij wisten het pas op het moment dat Judas zijn verraad uitvoerde.De onzekerheid waarin Jezus hen achterliet, bevatte een formidabele waarschuwing voor iedereen.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ fPreken on Line : klik hier om de krant te lezen → 21e zondag

◊ Society of African Mission Homilie voor de 21e zondag door het jaar 2024, jaar B

♥ Video Parochie St. Petrus’ Stoel te Antiochie, Eindhoven : klik hier → https://youtu.be/9KryAkJsjyk