Woensdag van de negenentwintigste Week van de Gewone Tijd – Jaar B

# De parabel van de terugkeer van de meester spoort de christen aan om in zijn leven de weg van de kardinale en theologische deugden te volgen. Het eerste vers alleen al vat deze gelijkenis samen: men moet kuis zijn en de deugden volgen. In de lamp klinkt dit vers door: « Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken zien en uw Vader die in de hemelen is, verheerlijken » – Evangelie volgens Mattheüs, hoofdstuk 5, vers 16. De gelovige moet dus deugdzaam wachten op de wederkomst van de Verlosser, Jezus Christus, om toegang te krijgen tot het koninkrijk der hemelen.

In deze gelijkenis stelt de dief de dood voor, volgens de Kerkarts Gregorius de Grote, die dit uitlegde in zijn homilie 13 1. Deze opvolger in het ambt van de apostel Petrus gaf in hoofdstuk 5 van deze homilie aan, dat het noodzakelijk is te weten hoe men boete moet doen, om niet verdoemd te sterven. De Mensenzoon is een eschatologische figuur die in gebruik is in Judaïsche apocalyptische kringen uit de post-exilicische periode. Deze uitdrukking komt met name voor in het boek Daniël.

In de Evangeliën is het de titel die Jezus het vaakst gebruikt wanneer hij over zichzelf spreekt. De uitdrukking zelf is een « letterlijke vertaling van het Griekse uios tou anthrôpou, een overzetting van het Aramese bar nasha, woorden die in Jezus’ tijd werden gebruikt als taalkundige substituten voor « mens » of « mens », voor de onbepaalde voornaamwoorden « iemand » of « wij », en voor « ik »"1. De interpretaties waartoe het in het christendom aanleiding heeft gegeven, hebben de oorspronkelijke betekenis verschoven naar de mensheid van Jezus.

De vroegste vermelding is te vinden in het zevende hoofdstuk van het boek Daniël, dat dateert van de vervolging door Antiochus Epifanes, kort voor de Makkabeese opstand (ca. 160 v. Chr.). In het boek Ezechiël heeft God de profeet reeds meermalen aangesproken als « Mensenzoon », maar hier wordt geen esoterische betekenis aan de uitdrukking gehecht. Er zijn meer dan tachtig passages in het Nieuwe Testament waarin Jezus van Nazareth zichzelf « Zoon des mensen » noemt (wat overeenkomt met « Zoon van Adam »). Dit is de titel die hij het vaakst gebruikt wanneer hij in de derde persoon over zichzelf spreekt.

Hij presenteerde zichzelf als de toekomstige eschatologische rechter. In de latere christelijke theologie zal de titel « Mensenzoon » worden begrepen als een verwijzing naar Jezus’ menselijkheid, en de titel « Zoon van God » naar zijn goddelijkheid, binnen de Chalcedonische leer van de twee naturen (vere deus, vere homo). Dit thema is terug te vinden in Openbaring: « Toen keerde ik mij om, om te zien, welke stem tot mij sprak; en toen ik mij omgedraaid had, zag ik zeven gouden kandelaren, en in het midden van de kandelaren één, gelijk een mensenzoon.

Uit het Evangelie volgens Lucas

39 Jij weet dat als de heer des huizes geweten had hoe laat de dief zou komen, hij de muur van zijn huis niet zou hebben laten doorbreken. 40 Ook gij moet gereed zijn, want in een uur, waarin gij er niet aan denkt, zal de Zoon des mensen komen. 41 Toen zei Petrus : « Heer, vertelt U deze gelijkenis voor ons of voor iedereen ? »

42 De Heer antwoordde: « Hoe zit het met de trouwe en verstandige rentmeester aan wie de meester de zorg over zijn personeel toevertrouwt om het voedselrantsoen te zijner tijd te verdelen? 43 Gezegend is de dienaar, die zijn meester, wanneer hij komt, zo aantreft! 44 Waarlijk, Ik zeg u : « Hij zal hem stellen over al zijn bezittingen. »

45 Maar als de knecht bij zichzelf zegt : « Mijn meester komt zo langzaam » en hij begint de knechten en de dienstmaagden te slaan en te eten en te drinken en zich te bedrinken, 46 dan zal hij, wanneer de meester komt, op de dag dat zijn knecht hem niet verwacht en op het uur dat hij niet weet, hem wegsturen en hem het lot van de ontrouwe doen ondergaan. 47 De knecht, die den wil van zijn meester kende, maar geene voorbereidingen trof en dien niet uitvoerde, zal vele slagen ontvangen. 48 Maar hij, die het niet wist, en die voor zijn gedrag slagen verdiende, die zal slechts weinige ontvangen. Aan wie veel gegeven is, zal veel gevraagd worden; aan wie veel is toevertrouwd, zal meer gevraagd worden. » (Lc 12, :39-48)

Wees klaar

« Ook gij moet gereed zijn, want de Zoon des mensen komt op een uur dat gij niet verwacht » (Lc 12,40). (De tweede of derde wacht was van negen tot middernacht, of van middernacht tot drie. Als de bedienden tot dan waakzaam waren, waren zij gelukkig! Deze laatste woorden zijn ontroerend in hun beknoptheid. Het was niet langer de meester die door de bedienden werd verwacht; het was de dief die op het meest onverwachte uur kwam en de meester van het huis dwong de wacht te houden. Dat deed hij niet, en dus brak de dief in.

Petrus zei : « Heer, vertelt U deze gelijkenis aan ons, of aan iedereen ? (Lc 12,41) Maar naar welke gelijkenis verwees Petrus ? Uit Jezus’ antwoord bleek dat Petrus het eerste in gedachten had. Hij wilde weten of de vertrouwenspositie die de dienaren was toebedeeld, en vooral de hoge onderscheiding die hun was beloofd, zou worden gedeeld door alle discipelen van Jezus, of alleen door zijn apostelen. Toen Petrus zijn vraag stelde, keek hij zelfvoldaan terug op zichzelf en zijn medeleerlingen, denkend aan het hoge lot dat de toekomst voor hen in petto had.

Op zijn eigen spitsvondige wijze gaf Jezus geen direct antwoord op de vraag van zijn leerling; hij nam de gelijkenis van de dienaren over en vervolgde die, maar noemde een van hen die hij tot econoom of rentmeester over zijn dienaren zou aanstellen (precies de post die voor Petrus was gereserveerd); hij beschreef zijn grote beloning als hij trouw was, maar ook zijn zware straf als hij ontrouw werd (. Zo gaf hij Petrus, wiens ondoordachte vraag een heimelijk verlangen verraadde om boven de menigte uit te stijgen, deze ernstige waarschuwing : « In plaats van u zorgen te maken over deze zaak, overweeg met vrees en beven uw toekomstige positie ». (Meyer)

Tenslotte legde Jezus een universele regel van vergelding vast die iedereen in zijn koninkrijk aangaat en die iedereen ter harte moet nemen. Jezus antwoordde zijn discipel met een andere vraag, waarvan de discipel de oplossing in zijn eigen hart moest zoeken : « Wie is deze getrouwe en verstandige rentmeester? Zal jij het zijn? Blij als jij het bent! «   Dit beeld, dat Hij hem over al zijn bezittingen zal stellen, werd Jezus door de gelijkenis

 Wees klaar

« Ook gij moet gereed zijn, want de Zoon des mensen komt op een uur dat gij niet verwacht » (Lc 12,40). (De tweede of derde wacht was van negen tot middernacht, of van middernacht tot drie. Als de bedienden tot dan waakzaam waren, waren zij gelukkig! Deze laatste woorden zijn ontroerend in hun beknoptheid. Het was niet langer de meester die door de bedienden werd verwacht; het was de dief die op het meest onverwachte uur kwam en de meester van het huis dwong de wacht te houden. Dat deed hij niet, en dus brak de dief in.

Petrus zei : « Heer, vertelt U deze gelijkenis aan ons, of aan iedereen ? (Lc 12,41) Maar naar welke gelijkenis verwees Petrus ? Uit Jezus’ antwoord bleek dat Petrus het eerste in gedachten had. Hij wilde weten of de vertrouwenspositie die de dienaren was toebedeeld, en vooral de hoge onderscheiding die hun was beloofd, zou worden gedeeld door alle discipelen van Jezus, of alleen door zijn apostelen. Toen Petrus zijn vraag stelde, keek hij zelfvoldaan terug op zichzelf en zijn medeleerlingen, denkend aan het hoge lot dat de toekomst voor hen in petto had.

Op zijn eigen spitsvondige wijze gaf Jezus geen direct antwoord op de vraag van zijn leerling; hij nam de gelijkenis van de dienaren over en vervolgde die, maar noemde een van hen die hij tot econoom of rentmeester over zijn dienaren zou aanstellen (precies de post die voor Petrus was gereserveerd); hij beschreef zijn grote beloning als hij trouw was, maar ook zijn zware straf als hij ontrouw werd (. Zo gaf hij Petrus, wiens ondoordachte vraag een heimelijk verlangen verraadde om boven de menigte uit te stijgen, deze ernstige waarschuwing : « In plaats van u zorgen te maken over deze zaak, overweeg met vrees en beven uw toekomstige positie ». (Meyer)

Tenslotte legde Jezus een universele regel van vergelding vast die iedereen in zijn koninkrijk aangaat en die iedereen ter harte moet nemen. Jezus antwoordde zijn discipel met een andere vraag, waarvan de discipel de oplossing in zijn eigen hart moest zoeken : « Wie is deze getrouwe en verstandige rentmeester? Zal jij het zijn? Blij als jij het bent! «   Dit beeld, dat Hij hem over al zijn bezittingen zal stellen, werd Jezus door de gelijkenis

  »Mijn meester komt traag »: dit is de oorzaak van de traagheid en ontrouw van deze dienaar. Hij hield op met waken, en zijn meester kwam op een dag en een uur dat hij hem niet verwachtte en niet kende. Mattheüs en Marcus geven de morele betekenis van deze straf aan door te zeggen wat het aandeel van deze goddeloze dienaar was: volgens Lukas was het om bij de ontrouwe te zijn, volgens Mattheüs « bij de huichelaars ». De uitdrukking van Lukas was het meest in overeenstemming met het geheel van deze leer; maar die van Mattheus had zijn reden, omdat er altijd een soort huichelarij was in de ontrouw van een man die beweerde een dienaar van God te zijn.

« Maar hij die, zonder het te weten, dingen heeft gedaan die strafwaardig zijn, zal met weinig slagen geslagen worden. En aan wie veel gegeven is, zal veel gevraagd worden; en aan wie veel is toevertrouwd, zal meer gevraagd worden. » (Lc 12, 48) Niets is rechtvaardiger dan deze regel van vergelding. De wil van God te kennen en die niet te doen, is in opstand te komen tegen die wil en de hoogste graad van schuld op zich te nemen; wie die wil niet gekend heeft, is minder schuldig, maar hij is daarom niet onschuldig; hij zal weinig geslagen worden, maar hij zal geslagen worden. Waarom ? Niet vanwege zijn onwetendheid, tenzij zijn onwetendheid vrijwillig was, maar omdat hij dingen heeft gedaan die straf waardig zijn. En welke man heeft dat niet gedaan ?

De Heer scheen, evenals Paulus, rekening te houden met de natuurlijke lichten, die voor de mens voldoende zouden zijn om de wil van God te kennen, indien zij niet door de zonde werden verduisterd. Maar het blijft waar dat er zeer verschillende graden van straf zullen zijn voor de verdoemden, net zoals er zeer verschillende graden van geluk zullen zijn voor de verlosten van Jezus. Het idee is altijd dat van een knecht die niet alleen niet klaar is geweest, maar zich ook niet heeft voorbereid op de komst van zijn meester. Hoe overvloediger Gods gaven aan een mens waren, hoe meer hem de voortgang van Gods heerschappij werd toevertrouwd, hoe meer trouw, activiteit en werk van hem zal worden verlangd.

Ik ben gekomen ; deze uitdrukking, veelvuldig in Johannes, wordt ook gevonden in de synoptici ; Jezus gebruikte ze in het bewustzijn van zijn voorbestaan. Wat is dit vuur dat hij op de aarde is komen werpen, waar het vóór hem niet bestond, waar het zonder hem nooit zou zijn aangestoken? Dit vuur is niets anders dan de beroering van de geesten en de verdeeldheid waarover Jezus sprak.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Jezus volgen : klik hier om het artikel te lesen →   Wees er klaar voor…

◊  Verhoeven Marc  : klik hier om het artikel te lesen → Wees Waakzaam !

♥  Thai Nguyen , parochie Heilige Familie, bisdom Breda

https://youtu.be/xIGlSkl5B2E

Mercredi de la vingt-neuvième Semaine du Temps Ordinaire — Année B

 

# La parabole sur Le Retour du Maître incite le chrétien à suivre dans sa vie le chemin des vertus cardinales, et théologales. Le premier verset résume à lui seul cette parabole : il faut être chaste et suivre les vertus. La lampe fait écho à ce verset : « Que votre lumière luise ainsi devant les hommes, afin qu’ils voient vos bonnes œuvres, et qu’ils glorifient votre Père qui est dans les cieux » — Évangile selon Matthieu, chapitre 5, verset 16. Il faut donc que le croyant attende vertueusement le retour du Rédempteur, Jésus-Christ afin d’accéder au royaume du Ciel.

x

Dans cette parabole le voleur représente la mort, d’après le docteur de l’Église Grégoire le Grand qui l’expliqua dans son homélie 13 1. Ce successeur au ministère de l’apôtre Pierre précisa, au chapitre 5 de cette homélie, qu’il faut savoir faire pénitence pour ne pas mourir damné. Le Fils de l’Homme est une figure eschatologique en usage dans les milieux apocalyptiques judaïques dès la période post-exilique. Cette expression apparaît notamment dans le Livre de Daniel.

x

Dans les évangiles, c’est le titre que reprend le plus souvent Jésus lorsqu’il parle de lui-même. L’expression elle-même est la « traduction littérale du grec uios tou anthrôpou, décalque de l’araméen bar nasha, mots employés au temps de Jésus comme substitut linguistique pour « être humain » ou « homme », pour les pronoms indéfinis « quelqu’un » ou « on », et pour « je » »1. Les interprétations auxquelles elle a donné lieu dans le christianisme ont fait glisser le sens initial vers l’humanité de Jésus.

x

Sa plus ancienne attestation remonte au septième chapitre du Livre de Daniel, daté de la persécution d’Antiochos Épiphane, peu avant la révolte des Maccabées (vers 160 av. J.-C.). Dans le Livre d’Ézéchiel déjà, Dieu s’adressa plusieurs fois au prophète en l’appelant « Fils d’homme », mais aucun sens ésotérique n’est ici attaché à l’expression. On trouve plus de quatre-vingt passages dans le Nouveau Testament où Jésus de Nazareth se nomma lui-même « Fils de l’homme » (qui est équivalent à ‘Fils d’Adam’). C’est le titre qu’il emploie le plus fréquemment lorsqu’il parle de lui-même à la troisième personne.

x

Il se présenta comme le futur juge eschatologique. Dans la théologie chrétienne ultérieure, le titre de « Fils de l’Homme » sera compris comme désignant l’humanité de Jésus, et le titre de « Fils de Dieu », sa divinité, dans le cadre de la doctrine chalcédonienne des deux natures (vere deus, vere homo). On retrouve ce thème dans l’Apocalypse : « Alors je me retournai pour voir quelle était la voix qui me parlait ; et quand je me fus retourné, je vis sept chandeliers d’or, et, au milieu des chandeliers, quelqu’un qui ressemblait à un fils d’homme.

De l’évangile selon Luc

39 Vous le savez bien : si le maître de maison avait su à quelle heure le voleur viendrait, il n’aurait pas laissé percer le mur de sa maison.

40 Vous aussi, tenez-vous prêts : c’est à l’heure où vous n’y penserez pas que le Fils de l’homme viendra. » 41 Pierre dit alors : « Seigneur, est-ce pour nous que tu dis cette parabole, ou bien pour tous ? » 42 Le Seigneur répondit : « Que dire de l’intendant fidèle et sensé à qui le maître confiera la charge de son personnel pour distribuer, en temps voulu, la ration de nourriture ? 43 Heureux ce serviteur que son maître, en arrivant, trouvera en train d’agir ainsi ! 44 Vraiment, je vous le déclare : il l’établira sur tous ses biens.

45 Mais si le serviteur se dit en lui-même : “Mon maître tarde à venir”, et s’il se met à frapper les serviteurs et les servantes, à manger, à boire et à s’enivrer, 46 alors quand le maître viendra, le jour où son serviteur ne s’y attend pas et à l’heure qu’il ne connaît pas, il l’écartera et lui fera partager le sort des infidèles. 47 Le serviteur qui, connaissant la volonté de son maître, n’a rien préparé et n’a pas accompli cette volonté, recevra un grand nombre de coups. 48 Mais celui qui ne la connaissait pas, et qui a mérité des coups pour sa conduite, celui-là n’en recevra qu’un petit nombre. À qui l’on a beaucoup donné, on demandera beaucoup ; à qui l’on a beaucoup confié, on réclamera davantage.» (Lc 12, 39-48)

Soyez prêts

« Vous aussi, soyez prêts ; car le fils de l’homme vient à l’heure que vous ne pensez pas. » (Lc 12, 40) La seconde ou la troisième veille, c’était de neuf heures à minuit, ou de minuit à trois heures. Si les serviteurs furent vigilants jusque-là, heureux furent-ils ! Ces derniers mots sont touchants dans leur brièveté.»  Ce ne fut plus le maître attendu par les serviteurs ; ce fut le voleur qui vint à l’heure la plus inattendue et qui obligea le maître de la maison à veiller.  Il ne le fit pas et ainsi le voleur y est entra avec effraction.

« Pierre dit :  » Seigneur, est-ce pour nous que tu dis cette parabole  ou est-ce ainsi pour tous ?  » (Lc 12, 41)  Mais à quelle parabole Pierre fit-il allusion ?  La réponse de Jésus montra que Pierre eut en vue la première. Il voulut savoir si le poste de confiance assigné aux serviteurs et surtout la haute distinction qui leur fut promise, sera le partage de tous les disciples de Jésus, ou seulement de ses apôtres. En posant sa question, Pierre fit un retour complaisant sur lui-même et sur ses condisciples, dans la pensée des hautes destinées que l’avenir leur réservait.

Selon sa manière pleine de finesse, Jésus ne donna pas une réponse directe à la question de son disciple ; il reprit et poursuivit la parabole des serviteurs, mais en désignant l’un d’entre eux qu’il établira comme économe ou intendant sur ses domestiques (précisément le poste réservé à Pierre) ; il décrivit sa grande récompense au cas qu’il fut fidèle, mais aussi son châtiment sévère s’il devint infidèle (. Ainsi, il  donna à Pierre, dont la question inconsidérée trahissait un secret désir de s’élever au-dessus de la foule, ce sérieux avertissement : « Au lieu de te préoccuper de cette question, considère avec crainte et tremblement ta position future ». (Meyer)

Enfin, Jésus posa une règle universelle de rétribution qui concernait chacun dans son règne et que chacun devait prendre à cœur.  Jésus répondit à son disciple par une autre question, dont celui-ci devait chercher la solution dans son propre cœur : « . Quel est donc cet économe fidèle et prudent ? Sera-ce toi ? Heureux s’il en est ainsi ! »   Cette image : il l’établira sur tous ses biens, fut fournie à Jésus par la parabole, mais elle montra que l’économe fidèle, après avoir occupé une position élevée dans le royaume de Christ sur la Terre, possédera le plus haut degré d’activité et de félicité dans l’économie future de la perfection.

« Mon maître tarde à venir »  : telle est la  cause du relâchement et de l’infidélité de ce serviteur. Il  cessa de veiller et son maître vint au jour et à l’heure où il ne l’attendit pas et qu’il ne sut pas. Matthieu et Marc indiquèrent la signification morale de ce châtiment, en disant quelle fut la part de ce méchant serviteur : ce fut d’être, selon Luc, avec les infidèles, selon Matthieu, « avec les hypocrites ». L’expression de Luc fut la plus conforme à l’ensemble de cet enseignement ; mais celle de Matthieu eut sa raison d’être, en ce qu’il y eut toujours une sorte d’hypocrisie dans l’infidélité d’un homme qui fit profession d’être un serviteur de Dieu.

« Mais celui qui, ne l’ayant pas connue, a fait des choses dignes de châtiment, sera battu de peu de coups. Et à quiconque il a été beaucoup donné, il sera beaucoup redemandé ; et à qui on a beaucoup confié, on demandera davantage. » (Lc 12, 48)  Rien de plus juste que cette règle de rétribution. Connaître la volonté de Dieu et ne pas la faire, c’est se mettre en révolte contre cette volonté et assumer le plus haut degré de culpabilité.Celui qui n’a pas connu cette volonté est moins coupable, mais il n’est pas, pour cela, innocent ; il sera peu battu, mais il sera battu. Pourquoi ? Non pas à cause de son ignorance, à moins que cette ignorance ne fût volontaire, mais pour  voir fait des choses dignes de châtiment. Et quel homme n’en a pas fait ?

Le Seigneur, comme Paul , parut tenir compte des lumières naturelles, qui suffiraient à l’homme pour connaître la volonté de Dieu si elles n’étaient pas obscurcies par le péché. Mais il reste vrai qu’il y aura des degrés très divers de peines pour les réprouvés, comme des degrés très divers de félicité pour les rachetés de Jésus. L’idée  est toujours celle d’un serviteur qui, non seulement ne s’est pas tenu prêt, mais n’a rien préparé pour l’arrivée de son maître. Plus les dons de Dieu à un homme furent abondants, plus il lui fut confié pour l’avancement du règne de Dieu, plus il lui sera redemandé de fidélité, d’activité et de travail.

Je suis venu ; cette expression, fréquente dans saint Jean, se trouve  aussi dans les synoptiques ; Jésus l’employa en ayant conscience de sa préexistence. Qu’est-ce que ce feu qu’il est venu jeter sur la terre, où il n’existait pas avant lui, où il n’aurait jamais été allumé sans lui ? Ce feu n’est pas autre chose que l’agitation des esprits et les divisions dont Jésus  parla.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article  → Mercredi de la 29^e semaine, année impaire

◊ Regnum Christi  : cliquez ici pour lire l’article  →  À qui l’on a beaucoup donné, on demandera beaucoup

♥ Antony Loi :    *  À qui l’on a beaucoup donné,on demandera beaucoup »

Dinsdag van de Negenentwintigste Week van de Gewone Tijd – Jaar B

# De gelijkenis van de vijgenboom, of de ontluikende vijgenboom, is een gelijkenis van Jezus Christus die verteld wordt in de drie synoptische Evangeliën: Mattheüs 24:32-35; Marcus 13:28-31; en Lucas 21:29-33. Het moet niet verward worden met de gelijkenis van de onvruchtbare vijgenboom in Lukas 13:6-9. Deze gelijkenis wordt onmiddellijk gevolgd door een vermaning om waakzaam te zijn. Jezus legde uit dat deze gelijkenis moet worden begrepen in een eschatologisch perspectief. Zoals in het Olivet-verhaal, waar Jezus apocalyptische woorden gebruikte, gebruikte hij de vijgenboom om de eindtijd en de komst van de tijd van het lijdensverhaal aan te duiden.

De Kerkarts Johannes Chrysostom zegt in zijn homilie 77 dat er een geestelijke zomer zal komen om de pijnlijke winter van deze wereld uit te wissen, maar hij voegde eraan toe dat de Messias het voorbeeld van de seizoenen nam om de ware aard van de wereld te tonen, en dat wat werd beleden onveranderlijk was. De onvruchtbare vijgenboom is een gelijkenis van Christus die verteld wordt in het evangelie van Lucas, 13:6-9. Het behandelt de onderwerpen vergeving en het belang van vrucht dragen. In de bijbelse exegese maakt het deel uit van het Sondergut van dit evangelie. De traditionele interpretatie is dat de leraar God de Vader voorstelt en de wijngaardenier Jezus Christus. De vijgenboom is een veel voorkomend symbool van het land Israël.

Jezus bood het volk Israël, en dus de mensheid, een laatste kans op bekering in een eschatologisch perspectief. Exegeten hebben deze gelijkenis vergeleken met de pericoop van de vervloekte vijgenboom. Gregorius de Grote, Doctor van de Kerk, wijdt een deel van zijn homilie 31 aan deze parabel. Hij zegt duidelijk dat men God om vergeving moet vragen voor zijn fouten. De man die wordt voorgesteld door de vijgenboom is te ongehoorzaam aan de geboden die Christus heeft gebracht, en draagt geen vrucht meer vanwege zijn fouten. Alleen berouw kan hem redden. Deze gelijkenis gaat vooraf aan de gelijkenis van de gebogen vrouw, en is er in gedachten tamelijk gelijksoortig aan.

 Uit het Evangelie van Lucas

35 Blijf in uw dienstkleding, met uw gordel om uw middel en uw lampen brandend. 36 Weest als mensen die hun meester opwachten als hij terugkomt van de bruiloft, om de deur voor hem open te doen zodra hij komt en op de deur klopt. 37 Zalig zijn de dienaren die de meester zal aantreffen als hij komt. Amen, ik zeg u, hij zal hen aan tafel zetten met zijn gordel om zijn middel en hij zal komen en hen bedienen. 38 Als hij rond middernacht of drie uur ‘s morgens terugkomt en hen zo aantreft, zijn zij gelukkig! (Lc 12, 35-38)

Aanmaning tot waakzaamheid

Aan de discipelen Laat hen hun lendenen omgorden en hun lampen laten branden, als dienaren die wachten op hun meester. Gezegend zijn zij als hij hen ziet kijken; hij zal hen laten zitten en hen dienen. Indien de heer des huizes het uur wist, waarop de dief zou komen, zou hij waken… Waakt zonder ophouden, want de Zoon des mensen zal komen op een uur, waarop gij hem niet verwacht.

Aan de apostelen, laat hen hun lendenen omgorden en hun lampen laten branden, als dienaren wachtend op hun meester. Gezegend zijn zij als hij hen ziet kijken; hij zal hen laten zitten en hen dienen. Indien de heer des huizes het uur wist, waarop de dief zou komen, zou hij waken… Waakt zonder ophouden, want de Zoon des mensen zal komen op een uur, waarop gij hem niet verwacht. Petrus vroeg of de vorige leer op hen, de apostelen, of op allen van toepassing was. Jezus antwoordde indirect, met een gelijkenis: De getrouwe en verstandige rentmeester, die de meester over zijn knechten heeft aangesteld, geeft hun op de juiste tijd hun rantsoen. Toen hij terugkwam, vertrouwde de meester hem al zijn bezittingen toe.

« Uw Vader heeft u een koninkrijk gegeven dat u boven alle zorgen van het leven verheft en waaraan u alles moet opofferen; weest dus in waakzame verwachting totdat de Heer komt om u in het bezit van zijn heerlijkheid te stellen. Deze houding zal natuurlijk voor u zijn, want door u los te maken van deze wereld zult u zich hechten aan de hemel; uw hart zal uw schat volgen en, naar de hemel opgeheven, zal het in verwachting blijven van Hem die daar regeert en die u daarin moet brengen.

Het beeld dat deze plicht tot waakzaamheid illustreert is ontleend aan een huis waarin de bedienden tijdens de nachtwake klaarstaan om hun meester te ontvangen die is teruggekeerd van een bruiloftsmaal. Hun lange oosterse gewaden werden om hun lendenen gewikkeld, zodat zij vrij hun dienst konden verrichten. Zij hadden brandende lampen in hun handen ; zij waren gereed om voor hun meester te openen, zodra deze op de deur klopte. De bruiloft waarvan de meester terugkeerde was niet de zijne, maar die van een vriend. De bruiloft van de Bruidegom vond pas plaats na zijn terugkeer.

De plaats van dienstknecht die de Heer had ingenomen tijdens zijn leven op aarde, zal Hij weer innemen wanneer Hij komt om de Zijnen tot Zijn heerlijkheid op te wekken en hen in eeuwigheid aan Hem gelijk te maken. Deze belofte om hen te dienen is de meest eervolle en de grootste van allemaal. « Dit is hoe de Bruidegom zijn vrienden zal ontvangen op de plechtige huwelijksdag. » (Bengel)

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Verhoeven Marc : klik hier om het artikel te lesen →  Wees Waakzaam !

◊  Goede redenen voor waakzaamheid  : klik hier om het artikel te lesen →  Wat is er met de christelijke waakzaamheid gebeurd  ?

♥ The Dark Night of the Soul

Mardi de la vingt-neuvième Semaine du Temps Ordinaire — Année B

# La parabole du figuier, ou du figuier en bourgeons, est une parabole de Jésus-Christ racontée dans les trois Évangiles synoptiques: Matthieu 24, 32-35 ; Marc 13, 28-31 ; et Luc 21, 29-33. Elle ne doit pas être confondue avec la parabole du figuier stérile rapportée dans saint Luc, 13, 6-9. Cette parabole est immédiatement suivie d’une exhortation à la vigilance. Jésus expliqua que cette parabole doit être comprise dans une perspective eschatologique. Comme le Discours sur le mont des Oliviers, où Jésus employa un vocabulaire apocalyptique, il se servit du figuier pour évoquer les fins dernières et l’arrivée du temps de la Passion.

x

Le docteur de l’Église Jean Chrysostome dit, dans son homélie 77, qu’un été spirituel viendra effacer l’hiver pénible de ce monde, mais il ajouta que le Messie prit l’exemple des saisons afin de montrer la nature réelle du monde, et que ce qui professé fut immuable. Le Figuier stérile est une parabole du Christ racontée dans l’évangile selon Luc, 13, 6-9. Elle aborde les sujets du pardon et de l’importance de donner du fruit. Dans le domaine de l’exégèse biblique, elle fait partie du Sondergut de cet évangile. L’interprétation traditionnelle est que le maître représente Dieu le Père et le vigneron Jésus-Christ. Le figuier est un symbole fréquent de la terre d’Israël.

x

Jésus proposa une dernière chance au peuple d’Israël, et par là-même à l’humanité, pour la repentance, dans une perspective eschatologique. Les exégètes mirent cette parabole en parallèle avec la péricope du figuier maudit. Grégoire le Grand, docteur de l’Église, consacre une partie de son homélie 31 à cette parabole. Il dit clairement qu’il faut demander pardon à Dieu pour ses fautes. L’homme que représenta le figuier est trop dans la désobéissance des commandements apportés par le Christ, et ne donne plus de fruits à cause de ses fautes. Seule la repentance pourra le sauver. Cette parabole précède celle de la femme courbée, et lui est relativement similaire dans la pensée.

 De l’évangile selon Luc

35 Restez en tenue de service, votre ceinture autour des reins, et vos lampes allumées. 36 Soyez comme des gens qui attendent leur maître à son retour des noces, pour lui ouvrir dès qu’il arrivera et frappera à la porte.  37 Heureux ces serviteurs-là que le maître, à son arrivée, trouvera en train de veiller. Amen, je vous le dis : c’est lui qui, la ceinture autour des reins, les fera prendre place à table et passera pour les servir. 38 S’il revient vers minuit ou vers trois heures du matin et qu’il les trouve ainsi, heureux sont-ils ! » (Lc 12, 35-38)

Exhortation à la vigilance

Aux disciples   Qu’ils aient leurs reins ceints et leurs lampes allumées, comme des serviteurs qui attendent leur maître. Heureux seront-ils, s’il les trouve veillant ; il les fera mettre à table et les servira. Si le maître de maison savait l’heure où le larron viendra, il veillerait… Veillez sans relâche, car le fils de l’homme viendra à l’heure où vous ne l’attendez pas.

Aux apôtres  Qu’ils aient leurs reins ceints et leurs lampes allumées, comme des serviteurs qui attendent leur maître. Heureux seront-ils, s’il les trouve veillant ; il les fera mettre à table et les servira.  Si le maître de maison savait l’heure où le larron viendra, il veillerait… Veillez sans relâche, car le fils de l’homme viendra à l’heure où vous ne l’attendez pas. Pierre demanda si le précédent enseignement s’appliquait à eux, apôtres, ou aussi à tous. Jésus répondit d’une manière indirecte, par une parabole : L’économe fidèle et prudent que le maître a établi sur ses serviteurs, leur dispense leurs rations au temps voulu. À son retour le maître lui confia tous ses  biens.

« Votre Père vous a donné un royaume (verset 32) qui vous élève au-dessus de toutes les inquiétudes de la vie et auquel vous devez tout sacrifier ; soyez donc dans une attente vigilante jusqu’au moment où le Seigneur viendra vous mettre en possession de sa gloire. Cette attitude vous sera naturelle, car en vous détachant d’ici-bas, vous vous attacherez au ciel ; votre cœur suivra votre trésor et, en étant élevé au ciel, il demeurera dans l’attente de Celui qui y règne et qui doit vous y faire entrer ».

L’image qui illustre ce devoir de la vigilance est empruntée à une maison dans laquelle les serviteurs se tiennent prêts, durant les veilles de la nuit, à recevoir leur maître qui revient d’un banquet de noces. Leurs longs vêtements orientaux furent ceints autour de leurs reins, afin qu’ils puissent faire librement leur service. Ils eurent à la main des lampes allumées ; ils furent prêts à ouvrir à leur maître dès qu’il heurta la porte.  Les noces d’où revint le maître ne furent pas les siennes propres, mais celles d’un ami. Les noces de l’Époux n’eurent lieu qu’après son retour.

Cette position de serviteur que le Seigneur avait prise durant sa vie sur la terre, il la prendra encore quand il viendra élever les siens jusqu’à sa gloire et les rendre semblables à lui dans l’éternité. Cette promesse de les servir est la plus honorable et la plus grande de toutes. C’est ainsi que l’Époux recevra ses amis au jour solennel des noces. (Bengel)

Diacre  Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Père Gilbert Adam  : cliquez ici pour lire l’article →  Mardi de la 29^e semaine, année impaire

◊ Père Jean-Luc Fabre : cliquez ici pour lire l’article →  Exhortation à la vigilance et la prière

♥ Diocèse d’Avignon : « Restez en tenue de service »