Mardi de la deuxième semaine de l’Avent de l’année C

Du livre du prophète Isaïe

Consolez, consolez mon peuple, dit votre Dieu parlez au cœur de Jérusalem. Proclamez que son service est accompli, que son crime est expié, qu’elle a reçu de la main du Seigneur le double pour toutes ses fautes.

Une voix proclame : « Dans le désert, préparez le chemin du Seigneur ; tracez droit, dans les terres arides, une route pour notre Dieu. Que tout ravin soit comblé, toute montagne et toute colline abaissées ! que les escarpements se changent en plaine et les sommets, en large vallée

Alors se révélera la gloire du Seigneur, et tout être de chair verra que la bouche du Seigneur a parlé. » Une voix dit : « Proclame ! » Et je dis : « Que vais-je proclamer ? »Toute chair est comme l’herbe, toute sa grâce, comme la fleur des champs : l’herbe se dessèche et la fleur se fane quand passe sur elle le souffle du Seigneur.

Oui, le peuple est comme l’herbe : l’herbe se dessèche et la fleur se fane, mais la parole de notre Dieu demeure pour toujours. Monte sur une haute montagne, toi qui portes la bonne nouvelle à Sion. Élève la voix avec force, toi qui portes la bonne nouvelle à Jérusalem. Élève la voix, ne crains pas. Dis aux villes de Juda : « Voici votre Dieu !» Voici le Seigneur Dieu ! Il vient avec puissance ; son bras lui soumet tout.

Voici le fruit de son travail avec lui, et devant lui, son ouvrage. Comme un berger, il fait paître son troupeau : son bras rassemble les agneaux, il les porte sur son cœur, il mène les brebis qui allaitent.

Voici le fruit de son travail avec lui, et devant lui, son ouvrage. Comme un berger, il fait paître son troupeau : son bras rassemble les agneaux, il les porte sur son cœur, il mène les brebis qui allaitent. Dieu dit mon peuple et non plus, comme précédemment, ce peuple ; car le temps du rejet cessa ; Dieu renoua par sa grâce le lien qu’avait rompu l’infidélité du peuple. (Is 40, 1-11)

Le temps de la délivrance

Le retour de Babylone ne fut pour le prophète Isaïe que le premier acte de la restauration complète d’Israël. Comme un homme qui contempla les objets de loin, il vit tout en raccourci. Le temps qui sépara le rétablissement extérieur de la gloire finale n’exista pas pour lui, ni pour les prophètes. Il vit la délivrance complète, finale, succéder immédiatement au retour de Babylone, qui en fut la condition et l’acheminement. La grâce qu’il promit ne fut rien moins que l’arrivée glorieuse de Jehova au milieu de son peuple ; mais cette grâce embrassa et supposa nécessairement le retour de l’exil.

Dieu dit mon peuple car le temps du rejet eut cessé ; Dieu renoua par sa grâce le lien qu’avait rompu l’infidélité du peuple (Ésaïe 54, 6-8). Parlez au cœur de… , expression qui fut appliquée à Joseph quand il rassura ses frères après la mort de Jacob (Gn 50, 21). Le terme rendu par service signifie service militaire, puis en général servitude, travail, souffrance. Il désigna la captivité de Babylone.

La loi ordonnait qu’en cas de dommage causé au prochain, la réparation fût le double de l’objet enlevé ou gâté ; car, outre le dommage et ses conséquences, il y avait à réparer la faute commise. La simple restitution ne pouvait passer pour une expiation. Le prophète entendit, en vision, une voix qui annonçait la proximité du salut. Cette voix inconnue vint du ciel ; ce fut l’emblème de la révélation par laquelle le plan de Dieu fut communiqué au prophète.

En Orient, un héraut fut envoyé devant le souverain qui voyageait, afin que la voie lui fut préparée. De même, une route doit être frayée, pour que l’Éternel puisse arriver en souverain chez son peuple. Le salut réclama une préparation : il fallut que les obstacles qui s’opposèrent à sa réalisation fussent enlevés.

Ce fut par le désert que la route dut être frayée. Le prophète Isaïe fit allusion à ce grand désert de Syrie que les Juifs devaient traverser pour revenir de Babylonie en Palestine. Le retour de la captivité, dont la délivrance d’Égypte fut le type, fut constamment expliqué comme s’accomplissant à travers à travers le désert. Mais la pensée du prophète déborda infiniment ce cadre restreint d’un voyage matériel au travers du désert.

Il n’y eut dans le désert de Syrie ni montagnes, ni précipices et il s’agissait ici d’une manifestation de l’Éternel à toute chair ; or, le retour de la captivité fut ignoré de la plus grande partie de l’humanité. Ce fut par le désert que la route dut être frayée. Le prophète Isaïe fit allusion à ce grand désert de Syrie que les Juifs devaient traverser pour revenir de Babylonie en Palestine.

Le retour de la captivité, dont la délivrance d’Égypte fut le type, fut constamment expliqué comme s’accomplissant à travers à travers le désert. Mais la pensée du prophète déborda infiniment ce cadre restreint d’un voyage matériel au travers du désert. Il n’y eut dans le désert de Syrie ni montagnes, ni précipices et il s’agissait ici d’une manifestation de l’Éternel à toute chair ; or, le retour de la captivité fut ignoré de la plus grande partie de l’humanité.

La terre dut être mise en état de recevoir la visite de son Dieu. Les puissants de ce monde, comme les Chaldéens, qui opprimèrent le peuple de Dieu, durent être abattus et humiliés, les faibles, au contraire, comme Israël, relevés et restaurés, le droit rétabli par le jugement qui égalisa tout. L’idée de la puissance ou de la richesse est fréquemment associée dans l’Ancien Testament avec celle de la violence ou de l’orgueil, comme celle de la faiblesse et de la pauvreté, avec celle de l’humilité.

Quand le jugement remit toutes choses dans l’ordre, le salut de Jehova fut révélé à la terre entière. La gloire de l’Éternel, qui dut être manifestée à toute chair, ne parut pas seulement dans le retour d’Israël en Canaan ; elle comprit l’œuvre de Jehova qui se poursuivit, dès le rétablissement du peuple jusqu’à la consommation des temps ; l’extension de la connaissance du Dieu d’Israël chez toutes les nations d’Orient et d’Occident ; l’apparition du Messie, enfin, ce point culminant de la révélation divine, l’activité missionnaire qui la proclama et le retour glorieux du Christ qui la consommera.

Le prophète contempla tout cet avenir comme dans un tableau : tous les châtiments se concentrèrent pour lui dans un seul, celui de la captivité ; toutes les délivrances dans une seule, le retour de Babylone ; il vit celui-ci aboutir directement à la manifestation suprême de Dieu. Le souffle de l’Éternel est le symbole de sa colère et de son jugement, qui anéantit toute puissance terrestre pour réaliser ses plans.

Après avoir invité les prophètes à proclamer le châtiment des orgueilleux (versets 6 à 8), la voix les appelle à annoncer la délivrance à Jérusalem et aux villes de Juda.

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Père Gilbert Adam : cliquez ici pour lire l’article → Mardi de la 2e semaine de l’Avent

◊   Christus vivit : cliquez ici pour lire l’article → Lorsqu’on espère le Seigneur, le temps de la délivrance …

 ♥ Cheikh Jamel Tahiri : « Le temps de la délivrance »

Tweede zondag van Advent in Jaar C

Maak de wegen van de Heer recht

Maak de wegen van de Heer recht

# Johannes de Doper was een belangrijke figuur in het christendom en de islam. Historisch gezien wordt zijn bestaan bevestigd door een passage in Flavius Josephus; hij was een Joodse prediker in de tijd van Jezus van Nazareth. Het Evangelie volgens Johannes situeert de activiteit van de Doper aan de oevers van de Jordaan en in Bethanië aan gene zijde van de Jordaan. Jezus woonde daar een tijdlang in zijn gevolg en rekruteerde er zijn eerste apostelen.

De Synoptische Evangeliën synchroniseren het begin van Jezus’ activiteit met de gevangenneming van Johannes. Het publiek van deze apocalyptische profeet was zo groot dat het de reactie van Herodes Antipas uitlokte, die, toen hij hem zijn volgelingen zag verzamelen, vreesde dat hij een opstand zou uitlokken. In de Synoptische Evangeliën werd de Doper gedood omdat hij kritiek had geuit op Antipas’ huwelijk met Herodias.

In het Christendom is Johannes de Doper de profeet die de komst van Jezus van Nazareth aankondigde. Hij doopte hem aan de oevers van de Jordaan, waarbij hij enkele van zijn discipelen achterliet om hem te vergezellen. Als voorloper van de Messias wordt hij in de synoptici voorgesteld als iemand die veel kenmerken deelt met de profeet Elia. Het rooms-katholicisme heeft hem heilig verklaard en twee feesten aan hem gewijd: 24 juni, ter herdenking van zijn geboorte, zes maanden voor Kerstmis om aan te sluiten bij het verhaal van zijn kindertijd in het evangelie volgens Lucas, en 29 augustus, ter herdenking van zijn onthoofding. De Mandaeïsche godsdienst noemt hem zijn belangrijkste profeet. Hij wordt door de Islam beschouwd als een profeet die afstamt van ‘Imrān.

Volgens het evangelie van Lucas was Johannes de zoon van Zacharia, een priester die in de tempel in Jeruzalem diende. Hij behoorde tot een priesterlijke familie. « Johannes is een landelijke cohen-priester die voorstander was van vergeving van zonden door de doop en niet door tempelriten. Hij was bovenal een kluizenaar met een spreekwoordelijke ascese (Mt 11,18) die in die tijd niet zonder parallellen was. « Zijn trekken en zeden deden sterk denken aan die van Bannos, die Flavius Josephus in zijn jeugd nastreefde. Uit zijn analyse van de Mandaeërs die zich naso-rayya (waarnemers) noemden en wat de kerkvaders zeiden over de sekte der nasarenen.

Andrew Paul was van mening dat de naam Nasoreeërs (nasoreya) werd gegeven aan de discipelen van Johannes de Doper.  » In het Arabisch volgens T. Fahd in de Encyclopedie van de Islam item  » Sabi’a « , verwijst natsoraye/nazoreeërs naar een van de twee takken van de moslimsekte van de Sabi’un of Sabeërs, doopsgezinden verwant met de Elkasieten in de 7e eeuw en in de Koran beschouwd als behorend tot de Mensen van het Boek/ahl al-kitab. « Het evangelie dat aan de apostel Johannes wordt toegeschreven, situeert de activiteit van Johannes de Doper aan de oevers van de Jordaan. De praktijken van Johannes en die van de Essenen hebben weinig met elkaar te maken.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens de Heilige Lucas

In het vijftiende jaar van de regering van keizer Tiberius, Pontius Pilatus gouverneur van Judea, Herodes was toen aan de macht in Galilea, zijn broer Filippus in het land van Ituraea en Traconitiden, Lysanias in Abilene, en de overpriesters waren Hanne en Kajafas, kwam het woord van God tot Johannes, de zoon van Zacharias, in de woestijn.

Hij trok door het gehele gebied van de Jordaan en verkondigde een doopsel van bekering tot vergeving van zonden, zoals er geschreven staat in het boek der orakels van Jesaja, de profeet: « Stem van iemand die roept in de woestijn: Bereid de weg van de Heer, maak zijn paden recht. Elk ravijn zal vervuld worden, elke berg en elke heuvel zal laag gemaakt worden; de kromme doorgangen zullen recht worden, de rotsachtige paden zullen glad gemaakt worden; en elk levend schepsel zal de redding van God zien. » (Lc 3, 1-6)

De bediening van Johannes de Doper

Op het plechtige moment waarop Johannes de Doper die van Jezus aankondigde, wilde Lucas de plaats van deze gebeurtenis in de geschiedenis van zijn tijd markeren. Vandaar de precieze chronologische gegevens. Tiberius volgde Augustus op 19 augustus 14 n. Chr. op; het vijftiende jaar van zijn regering viel in het jaar 28 of 29. Jezus, die vier jaar vóór onze jaartelling werd geboren, was toen tweeëndertig of drieëndertig jaar oud. Sommige historici meenden dat Lucas de jaren van Tiberius’ regering telde vanaf het moment dat Augustus hem bij het keizerrijk inlijfde, hetgeen hij twee jaar vóór zijn dood in het jaar 26 deed, en Jezus zou precies op het moment van zijn doop dertig jaar oud zijn geweest; deze manier van het tellen van de jaren van een regering is zonder analogie bij historici uit de oudheid.Pilatus droeg toen slechts de titel van rentmeester van de keizer.

In Judea, evenals in sommige andere districten, had deze ambtenaar de leiding over het gehele bestuur.Sedert de verwijdering van Archelaus, zoon van Herodes, in het jaar 6 na Christus, vormde Judea, met Samaria en Idumea, een annex van de provincie Syrië. Pilatus arriveerde daar slechts enkele jaren vóór de bediening van Johannes de Doper, en na een regering van tien jaar (26-36 n. Chr.) werd hij ontslagen (Josephus, Jewish Antiquities, XVIII, 4, 2)

Herodes Antipas, de tweede zoon van Herodes de Grote, regeerde over Galilea en Perea, met de titel van tetrarch, die oorspronkelijk de heerser van het vierde deel van een koninkrijk aanduidde, maar die later werd toegepast op kleine vorsten die afhankelijk waren van de Romeinen.Herodes Antipas regeerde vanaf de dood van zijn vader in 4 v. Chr. Filippus, een andere zoon van Herodes en broer van eerstgenoemde, regeerde over Ituraea en Trachonitis, waaraan de geschiedschrijver Josephus (Joodse Oudheden, XV, 10, 1) Batanea en Auranitida toevoegt, provincies gelegen in het noordoosten van Galilea, dicht bij de bergen van Libanon. Filippus regeerde van 4 v. Chr. tot 34 n. Chr. Abilene, zo genoemd naar Abila, de hoofdplaats van deze provincie die door Lysanias werd bestuurd met de titel van tetrarch, lag ook dicht bij de bergen van Libanon.

Deze Lysanias werd dikwijls verward met een van zijn voorgangers met dezelfde naam, door Josephus genoemd (Joodse Oudheden, XV, 4, 1). Door inscripties werd bewezen dat er in de regering van Tiberius een tetrarch Lysanias bestond, een afstammeling van de oude vorst van die naam Lucas, na deze aanwijzingen met betrekking tot de politieke toestand van de wereld, kenmerkte de theocratische en religieuze situatie van het land.

Annas, de schoonvader van Kajafas, was door de voorganger van Pilatus afgezet, en Kajafas was de enige bekleder van het ambt, hetzij wegens zijn verwantschap met laatstgenoemde, hetzij omdat de Joden deze inbreuken van heidens gezag op hun godsdienstige instellingen niet wilden erkennen,

Het gebied rond de Jordaan maakte deel uit van het gebied dat door Mattheüs vager wordt aangeduid als de « wildernis van Judea ». « Deze woorden drukken in het kort de hele betekenis en het doel van Jezus’ bediening uit. Alle vlees zal de redding van God zien. (Lc 3,6) Lucas nam deze parafrase over, die paste bij zijn doel. Het heil van God zien in de tijd van het Evangelie was de openbaring zien van zijn volmaaktheden, zijn heiligheid, zijn barmhartigheid.

Deze woorden komen voor in een andere passage van Jesaja (Jes 52, 10). Wat de algemene betekenis ervan betreft, gebruikte de profetie het beeld van voorbereidingen die op de wegen worden getroffen voor de doortocht van een koning die plechtig zijn staten bezoekt. Door dit beeld werd de verandering beschreven die moet plaatsvinden in het hart van de gevallen mens, opdat God en Zijn heilige wil daar zouden heersen: trots en hoogmoedig, moet hij door berouw vernederd worden; verwikkeld in de kronkelwegen van ongeloof of twijfel of bijgeloof, moet hij terugkeren naar de rechte weg van Gods waarheid, van oprechtheid. Bovendien moeten we bij de interpretatie en toepassing van deze beelden de subtiliteiten vermijden waarin exegese of prediking soms verloren gaan.

Links naar  andere christelijke sites

◊ Preek : klik hier om het artikel te lesen →  Tweede zondag van de Advent door het jaar C

◊ E.p. Veder junior  : klik hier om het artikel te lesen →  Johannes de Doper – De Bijbel voor jou !

♥ Tweede zondag van de advent

Premier dimanche de l’Avent de l’année C

Rester spirituellement éveillés

 

De l’Évangile selon saint Luc

Il y aura des signes dans le soleil, la lune et les étoiles. Sur terre, les nations seront affolées et désemparées par le fracas de la mer et des flots. Les hommes mourront de peur dans l’attente de ce qui doit arriver au monde, car les puissances des cieux seront ébranlées. Alors, on verra le Fils de l’homme venir dans une nuée, avec puissance et grande gloire. Quand ces événements commenceront, redressez-vous et relevez la tête, car votre rédemption approche. » Tenez-vous sur vos gardes, de crainte que votre cœur ne s’alourdisse dans les beuveries, l’ivresse et les soucis de la vie, et que ce jour-là ne tombe sur vous à l’improviste comme un filet ; il s’abattra, en effet, sur tous les habitants de la terre entière. Restez éveillés et priez en tout temps : ainsi vous aurez la force d’échapper à tout ce qui doit arriver, et de vous tenir debout devant le Fils de l’homme.» (Lc 21, 25-28.34-36)

Priez en tout temps

Auteur +PÈRE MARIE LANDRY C+MPS

« Seigneur, dans le silence de ce jour naissant, je viens te demander la paix, la sagesse, la force. Je veux regarder aujourd’hui le monde avec des yeux tout remplis d’amour. » (Saint François d’Assise)

Jésus, aide-moi à entrer dans ce temps de l’Avent en me préparant intérieurement à l’un des plus grands mystères chrétiens : ton Incarnation. «Priez en tout temps : ainsi vous serez jugés dignes de paraître debout devant le Fils de l’homme»

Aujourd’hui, début de la nouvelle année liturgique, nous prenons la résolution de renouveler notre enthousiasme et notre lutte personnelle pour atteindre la sainteté, la nôtre et celle de tous. Dans l’Évangile d’aujourd’hui l’Église nous y invite et nous rappelle en même temps la nécessité d’être toujours prêts, toujours “amoureux” du Seigneur : «Tenez-vous sur vos gardes, de crainte que votre cœur ne s’alourdisse dans la débauche, l’ivrognerie et les soucis de la vie» (Lc 21, 34).

Mais notons bien un détail important chez les amoureux : cette attitude d’éveil, de préparation, ne peut pas être intermittente mais doit, au contraire, être permanente. C’est pour cela que le Seigneur nous dit : «Restez éveillés et priez en tout temps» (Lc 21, 36). En tout temps ! : Voici la mesure juste de l’amour. La fidélité ne consiste pas à des “maintenant oui, maintenant non”. Il est donc très opportun que notre rythme de piété et de formation spirituelle soit un rythme habituel (jour après jour, semaine après semaine). Ah si nous pouvions vivre chaque journée avec la mentalité d’un débutant ; ah si chaque matin , à notre réveil, nous parvenions à dire : aujourd’hui je suis né (merci, mon Dieu !) ; aujourd’hui je reçois le baptême ; aujourd’hui, je fais ma Première Communion ; je me marie… Pour persévérer d’un air joyeux il faut “re-recommencer”, il faut se renouveler.

Nous n’avons pas sur le terre de demeure permanente. Le jour viendra où même «les puissances des cieux seront ébranlées» (Lc 25, 26). Bonne raison pour nous tenir sur nos gardes ! Mais, en ce temps de l’Avent, l’Église ajoute un beau motif pour notre joyeuse préparation : certainement, un jour les hommes «verront le Fils de l’homme venir dans la nuée, avec grande puissance et grande gloire» (Lc 25, 27), mais maintenant Dieu arrive sur la terre dans la douceur et la discrétion ; comme un nouveau-né, au point que le Christ fût emmailloté dans des langes et placé dans une crèche . (Saint Cyrille de Jérusalem). Seulement un esprit attentif peut découvrir en cet Enfant la grandeur de l’amour de Dieu et de son salut. (Ps 84, 8).

«Que rien ne te trouble, que rien ne t’épouvante, tout passe, Dieu ne change pas, la patience obtient tout ; celui qui possède Dieu ne manque de rien : Dieu seul suffit.» (Sainte Thérèse d’Avila) Cette semaine, Trouvez un moment pour aller prier dans une église et montrer par ce geste combien la prière est précieuse pour vous.

Contact Père Marie Landry Bivina

 Compléments

◊ Diacre Mchel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article. →  PREMIER DIMANCHE DE L’AVENT DE L’ANNEE C

◊ Diacre Mchel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article. → A.D.A.L. pour le premier dimanche de l’Avent, année C

◊ Diacre Mchel Houyoux : cliquez ici pour lire l’article. →Redressez-vous et relevez la tête (Lc 21,28)

◊Diacre Mchel Houyoux (Archive 2012) : cliquez ici pour lire l’article. →     Premier dimanche de l’Avent, année C

Liens avec d’autres sites chrétiens

♥ Campagne de l’avent 2021  :  cliquez ici pour lire l’article. →  campagne de l’avent 2021 – Action Vivre Ensemble

♥ Koïnonia Jean-Baptiste (Suisse) – Père Olivier Bagnoud : « Priez en tout temps dans l’Esprit, » ( Eph 6,18)

 

Eerste Adventszondag van het jaar C

# Parousia betekent letterlijk « daar zijn » of « naast zijn » (Oudgrieks παρουσία parousía « aanwezigheid », van παρά pará « [daar] bij, [daar] naast » en ουσία ousía « [daar] zijn, wezen ». In de Hellenistische filosofie duidde het woord oorspronkelijk op de effectieve aanwezigheid van godheden en heersers. Plato gebruikt het om de aanwezigheid van ideeën in dingen aan te duiden.

In de Bijbel en in het christendom wordt de eschatologische wederkomst van Jezus Christus, adventus Domini (Latijn voor « komst van de Heer »), parousia genoemd. Het woord parousía komt 24 keer voor in de Griekse Schrift van het Nieuwe Testament. In de christelijke theologie wordt het uitstel van de wederkomst van Christus de parousia genoemd. Het wordt in verschillende geschriften van het Nieuwe Testament besproken en op verschillende manieren geïnterpreteerd. Inhoudsopgave Wie wordt er veroordeeld?

Sinds het begin van het christendom hebben gelovigen zich herhaaldelijk afgevraagd of alle mensen voor de rechter moeten verschijnen. Theologen hebben hun antwoorden altijd gebaseerd op twee passages in de Bijbel die verschillende informatie geven. In het evangelie van Matteüs wordt alleen onderscheid gemaakt tussen de goeden en de slechten. Allen zullen bij het laatste oordeel worden geoordeeld naar hun daden en dan òf naar het paradijs òf naar de hel worden gezonden.

Volgens de bewoordingen heeft deze passage echter betrekking op « de volkeren », d.w.z. op mensen aan wie het Evangelie nog niet is verkondigd. Deze mensen worden beoordeeld op basis van de vraag: Hebben zij de daden van liefde gedaan ? De norm is anders voor hen die ruimschoots de gelegenheid hebben gehad Jezus Christus te leren kennen: In dit verband wordt het Laatste Oordeel beschreven in het Evangelie van Johannes.

Hier ontkomen de volgelingen van Jezus, de gelovigen en de bekeerlingen aan het oordeelx: « Ik verzeker u: allen die naar mijn woord luisteren en vertrouwen op hem die mij gezonden heeft, zullen eeuwig leven. Zij zullen niet veroordeeld worden. Zij hebben de dood al achter zich gelaten en het onvergankelijke leven bereikt. » (Johannes 5:24 EU) Parousia uitstel De Jezusbeweging werd gekenmerkt door een sterk gevoel van naderende verwachting. De komst van Jezus werd bijna ieder uur verwacht.

De eerste generatie christenen leefde in de hoop de komst van het koninkrijk van God in hun eigen leven mee te maken (1 Thess 4:13-17 EU). Het feit dat sommige christenen stierven voordat de parousia plaatsvond, is voor Paulus aanvankelijk een uitzondering. Toen het aantal sterfgevallen toenam, moest Paul reageren. In 1Kor 15,51 e.v. gaat hij er waarschijnlijk al van uit dat de meesten zullen sterven vóór de parousia, maar dat sommigen die waarschijnlijk zullen meemaken.

In 2 Kor 5:1-10 EU lijkt een toenemende vertraging op te treden. Hieruit ontwikkelt Paulus het idee dat iedere christen bij zijn dood een veranderd lichaam ontvangt en dat de komst van Jezus in de verre toekomst ligt.

Bereid de weg van de Heer voor.

Johannes de Doper is een belangrijk man in het Christendom en de Islam. Historisch gezien wordt zijn bestaan bevestigd door een passage in Flavius Josephus, en was hij een Joodse prediker in de tijd van Jezus van Nazareth. In het evangelie van Johannes is de bediening van de Doper gesitueerd aan de oevers van de Jordaan en in Bethanië aan gene zijde van de Jordaan. Jezus woonde er een tijdlang met zijn gevolg en rekruteerde er zijn eerste apostelen. In de synoptische evangeliën wordt het begin van Jezus’ bediening gesynchroniseerd met de gevangenneming door Johannes.

Het publiek van deze apocalyptische profeet groeide gestaag en lokte zelfs de reactie uit van Herodes Antipas, die, toen hij zag hoe hij zijn volgelingen om zich heen verzamelde, vreesde dat hij een opstand zou uitlokken. In de Synoptische Evangeliën wordt Johannes de Doper terechtgesteld wegens kritiek op Antipas’ huwelijk met Herodias. In het Christendom is Johannes de Doper de profeet die de komst van Jezus van Nazareth aankondigde. Hij doopte hem aan de oevers van de Jordaan en liet enkele van zijn discipelen achter om hem te vergezellen.

In de Synoptici wordt hij afgeschilderd als de voorloper van de Messias en deelt hij veel kenmerken met de profeet Elia. De rooms-katholieke kerk verklaarde hem heilig en wijdde twee feesten aan hem: 24 juni ter herdenking van zijn geboorte, zes maanden voor Kerstmis, om overeen te stemmen met het kinderverhaal in het Evangelie van Lucas, en 29 augustus ter herdenking van zijn onthoofding.

De Mandanese religie maakt hem tot haar belangrijkste profeet. De Islam beschouwt hem als een profeet die afstamt van ‘Imrān. De figuur van Johannes de Doper duikt toevallig op in het achttiende boek van de Joodse Oudheden, dat verwijst naar een oorlog tussen koning Aretas IV van Petra (koning van de Nabateeërs) en Herodes Antipas, als gevolg van een geschil over de opvolging na de dood van Filippus de Tetrarch in 33-34.

Volgens Flavius Josephus werd Johannes de Doper om politieke redenen terechtgesteld: Als volksfiguur stond Johannes in de schaduw van Herodes Antipas en kon hij zijn invloed op de menigte aanwenden om een opstand tegen de heersende macht uit te lokken. Voor Peter Geoltrain plaatst dit beknopte verslag de beweging van Johannes de Doper in de geschiedenis, in de geschiedenis van opstanden aangewakkerd door opstandelingen zoals Judas de Galileeër bij de dood van Herodes de Grote (vader van Herodes Antipas en Filippus de Tetrarch), of door verlichte profeten die menigten op de been brachten in afwachting van wonderen, of zelfs door obscure aspiranten naar het koningschap.

Het Evangelie van Johannes getuigt van de rivaliteit tussen de beweging van Jezus’ discipelen en de Doopsgezinden die hem niet als Messias erkenden toen het in de jaren 90-100 werd geschreven. Verscheidene bronnen getuigen dat de groepen die de Doper vereerden en hem als de Messias beschouwden voor sommigen volhardden en de controverse voortzetten :« Wie, Jezus of Johannes, is de grootste ? « 

De Mandaeïsche gemeenschap, bestaande uit Baptisten, was de eerste om het voortouw te nemen in het debat. De Mandaeïsche gemeenschap, bestaande uit volgelingen van Johannes de Doper, zag hem als de vijand van Jezus Christus.

Uit het Evangelie volgens Lucas

25 « Er zullen tekenen zijn aan de zon en aan de maan en aan de sterren. Op aarde zullen de volkeren door elkaar geschud en in verwarring gebracht worden door het gebulder van de zee en de golven. 26 De mensen zullen sterven van angst in afwachting van wat er met de wereld zal gebeuren, want de machten van de hemel zullen door elkaar geschud worden. 27 Dan zal men de Zoon des mensen zien komen in een wolk, met grote macht en heerlijkheid. 28 Wanneer deze gebeurtenissen beginnen, richt u dan rechtop en hef uw hoofden omhoog, want uw verlossing is nabij. 28 Wanneer deze gebeurtenissen beginnen, richt u dan op en hef uw hoofden omhoog, want uw verlossing komt eraan  » .

35 Als een net zal het vallen over alle bewoners van de gehele aarde. 36 Blijf wakker en bid altijd, dan zult u de kracht hebben om te ontkomen aan alles wat komt en om te staan voor de Mensenzoon « . 37 Hij bracht zijn dagen door in de tempel om te onderwijzen, maar zijn nachten bracht hij door in de open lucht op de plaats die de Olijfberg wordt genoemd. 38 En al het volk kwam tot hem in den tempel om hem te hooren. (Lc 21, 25-28,34-36)

De komst van de Zoon des Mensen

Nadat de tijden der heidenen waren vervuld, verschenen in de gehele natuur de gevreesde verschijningen, die de komst van de Zoon des mensen aankondigen. Lucas heeft ze nog levendiger beschreven dan Mattheüs en Marcus ; hij heeft de verschrikkelijke gevolgen ervan beschreven : de benauwdheid van naties die niet wisten wat te doen, het gevolg en het embleem van kosmische omwentelingen; de zielen van mensen die doodsbang zijn voor de naderende oordelen van God.

De gebeurtenis die de wereld heeft verschrikt, is een voorwerp van onuitsprekelijke vreugde geweest voor het volk van God. Hoog boven, die ogen neergeslagen naar de aarde, die hoofden gebogen onder het gewicht van verdriet : zie de verlossing! In plaats van deze bemoedigende vermaning, die eigen is aan Lucas, vermelden Mattheüs en Marcus de zending van Gods engelen om de uitverkorenen, die over de aarde verspreid zijn, te verzamelen.

Van deze grote toekomstige gebeurtenissen richtte Jezus de gedachten van de discipelen op zichzelf en op het zedelijke en godsdienstige leven dat zij aan het voorbereiden waren. Twee strikken waren voor hen bereid: de vleselijke genoegens die het hart belasten, en de zorgen van het leven.

Op die dag, de grote dag van de aangekondigde komst van Jezus, die in de Schrift wordt voorgesteld als het voorwerp van een algemene verrassing, richtte Jezus deze woorden tot zijn discipelen van alle tijden. Hij wilde dat zij die dag met heilige waakzaamheid zouden afwachten, alsof die dag hen ieder ogenblik zou kunnen verrassen; vandaar de onwetendheid waarin Jezus hen achterliet over het uur van zijn komst. De vroege Kerk leefde in de verwachting van Christus’ spoedige wederkomst, en deze verwachting blijft de ware gezindheid van de christen, vooral omdat hij het uur van zijn dood niet kent.

In de dagen dat Jezus in de tempel onderwees, trok hij zich ‘s nachts met zijn leerlingen terug op de Olijfberg, hetzij om zich te bezinnen en uit te rusten, hetzij omdat hij niet langer veilig was in de stad, waar zijn vijanden, die reeds tot zijn dood besloten hadden, hem bespioneerden of probeerden gevangen te nemen.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊ Katholisch (Deutscland) : Klicken Sie hier, um den Aretikel zu lesen → Das bedeuten die vier Adventssonntage

◊  Pfr. Klaus Mucha : Klicken Sie hier, um den Aretikel zu lesen →   1. Adventssonntag (C) 

♥ Is er leven na de dood ? Hoe kan ik behouden worden ?