Двадцать пятое воскресенье в ординарном времени – год Б

Сын Человеческий будет арестован и судим

Из Евангелия Иисуса Христа от Марка

В то время Иисус шел по Галилее с учениками Своими и не хотел, чтобы кто-нибудь знал об этом, потому что учил учеников Своих, говоря им: «Сын Человеческий предается в руки человеческие; убьют Его, и через три дня после смерти воскреснет.»    Но ученики не поняли этих слов и побоялись спросить Его.

Когда они пришли в Капернаум, Иисус спросил их дома: «О чем вы спорили по дороге?.Они молчали, потому что по дороге обсуждали между собой, кто из них больше. Когда же Иисус сел, то созвал Двенадцать и сказал им: если кто хочет быть первым, будь последним из всех и слугою всех. Затем Он взял ребенка, поставил его посреди них, поцеловал его и сказал им: «Кто примет такое дитя во имя Мое, тот Меня принимает. А кто принимает Меня, тот принимает не Меня, а Того, Кто послал Меня».

Но ученики не поняли этих слов и побоялись спросить Его. Когда они пришли в Капернаум, Иисус спросил их дома: «О чем вы спорили по дороге?.Они молчали, потому что по дороге обсуждали между собой, кто из них больше.  Когда же Иисус сел, то созвал Двенадцать и сказал им: если кто хочет быть первым, будь последним из всех и слугою всех. Затем Он взял ребенка, поставил его посреди них, поцеловал его и сказал им: «Кто примет такое дитя во имя Мое, тот Меня принимает. А кто принимает Меня, тот принимает не Меня, а Того, Кто послал Меня».

Иисус учит Своих учеников

Покинув Кесарию Филиппову, Иисус пошел по Галилее, стараясь остаться неизвестным, чтобы учить учеников о Своей скорой смерти и воскресении. Они не понимали и не смели спрашивать Его. Кто был. величайc ? В Капернауме Иисус спросил их, о чем они говорили по дороге.

Они замолчали, смутившись. Иисус торжественно сказал им, что тот, кто хочет быть первым, будет последним, слугой всех.  Он обнял маленького ребенка и сказа: «Кто примет одного из малых сих, того и Бог примет». Иисус сказал :«Лучше мне быть брошенным в море смельничным же рновом на шее, нежели злословить одного из малых сих, верующих в Меня».

Рука, нога, глаз должны быть принесены в жертву, если они служат поводом для нашего падения, чтобы мы не попали в ад, где червь не умирает, где огонь не угасает. Каждый человек будет просолен огнем, как и каждая жертва должна быть просолена солью. 

Они не понимали и не смели спрашивать Его. Кто был. величайc ? В Капернауме Иисус спросил их, о чем они говорили по дороге. Они замолчали, смутившись. Иисус торжественно сказал им, что тот, кто хочет быть первым, будет последним, слугой всех.

 Соль хороша до тех пор, пока она не теряет своего вкуса ; давайте же иметь соль в себе и оставаться в мире друг с другом. Выйдя оттуда, они пошли через Галилею, и он не хотел, чтобы кто-нибудь знал об этом. Иисус учил Своих у ерез три дня после смерти воскреснет. (Мк. 9, 31)

 Но они не поняли этих слов и побоялись спросить Его. Хотя они не поняли этого предсказания, они почувствовали в нем что-то болезненное; Матфей говорит, что они были сильно опечалены этим, и именно поэтому они боялись спросить Его. В Евангелии от Матфея именно ученики задали Иисусу вопрос : «Кто больше ?»

Лука рассказывает, что между ними произошел спор и что Иисус, зная об этом, поставил среди них ребенка.  По словам Марка, сначала Он спросил о предмете их разговора, и Марк заметил, что ученики молчали, потому что им было стыдно в Его присутствии задать вопрос, выдающий их честолюбие.

Когда же Он сел, то призвал двенадцать и сказал иU+043cbnnnn : «Если кто хочет быть первым, да будет последним из всех и слугою всех». В том, как Иисус готовился говорить, было что-то торжественное. Иисус не сказал : кто хочет быть первым, да будет последним и слугою всех, но: он им будет ; Oн не давал советов, как достичь истинного величия.

Он показал унижение, которое является неизбежным следствием гордыни, согласно вечному принципу Царства Божьего : «Кто возвышает себя, тот будет унижен». Он не предсказывал будущего суда, а констатировал настоящий факт: гордость – это понижение, смирение – это величие.

 Он показал унижение, которое является неизбежным следствием гордости, согласно вечному принципу Царства Божьего: «Кто возвышает себя, тот будет унижен». Он не предсказывал будущего суда, а констатировал настоящий факт: гордость – это понижение, смирение – это величие.

«Кто примет одного из малых сих во имя Мое, тот Меня принимает ; а кто Меня принимает, тот не Меня принимает, но Пославшего Меня» (Мк. 9, 37). Заявляя, что всякий, кто принимает Его, принимает Самого Бога, Иисус выразил мысль, которая часто встречается в Евангелии от Иоанна, например, в словах : «Я и Отец – одно».

 В параллельном отрывке из Евангелия от Матфея Иисус дает еще одно не менее важное наставление, касающееся маленького ребенка, которого Он представил в качестве примера.

Дьякон Мichel     Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ Bible    Gateway: нажмите здесь, чтобы прочитать статью → От Луки 11 NRT – Иисус учит учеников

 ◊Преподавание Библии : нажмите здесь, чтобы прочитать статью → От Луки 6 глава — Библия — Новый русский перевод

♥ Ладивинская литургия : нажмите здесь → https://youtu.be/GuDj3e7EeIY

Vijfentwingste zondag in het jaar B

Uit het evangelie van Jezus Christus volgens Marcus

 In die tijd trok Jezus met zijn discipelen door Galilea, en hij wilde niet dat het bekend werd, want hij onderwees zijn discipelen door tegen hen te zeggen : “De Mensenzoon is overgeleverd in de handen van de mensen; ze zullen hem doden en drie dagen na zijn dood zal hij weer opstaan.”  Maar de discipelen begrepen deze woorden niet en waren bang om hem te ondervragen. Ze kwamen in Kafarnaüm en toen ze thuiskwamen, vroeg Jezus hun : ”Wat hadden jullie onderweg besproken ? “   Ze zwegen, omdat ze onderweg met elkaar hadden besproken wie de grootste was. Terwijl Hij ging zitten, riep Jezus de Twaalf en zei tegen hen : “Als iemand de eerste wil zijn, laat hij dan de laatste van allen zijn en dienaar van allen.”

Jezus onderwijst zijn discipelen Nadat Jezus Caesarea Filippi had verlaten, reisde hij door Galilea, in een poging onbekend te blijven, zodat hij zijn discipelen kon instrueren over zijn naderende dood en opstanding. Ze begrepen het niet en durfden hem niet te ondervragen.Welke was de grootste ? In Kapernaüm vroeg Jezus hun wat ze onderweg bespraken. Ze vielen stil, verward.  Op dat moment, Jezus reisde met zijn discipelen door Galilea, en hij wilde niet dat iemand het wist, want hij onderwees zijn discipelen en zei tegen hen : “De Mensenzoon wordt overgeleverd in de handen van mensen ; ze zullen hem vermoorden en drie dagen na zijn dood zal hij weer opstaan.”

Maar de discipelen begrepen deze woorden niet en ze waren bang om hem te ondervragen. Ze kwamen in Kapernaüm, en eenmaal thuis vroeg Jezus hun : “Waar hadden jullie het onderweg over  ?”  Ze waren stil, omdat ze onderweg met elkaar hadden gediscussieerd om erachter te komen wie de grootste was. Nadat Hij was gaan zitten, riep Jezus de Twaalf en zei tegen.  Neem dan een kind, hij plaatste hem in hun midden, kuste hem en zei tegen hen : “Wie welkom heet in mijn naam zo’n kind, Ik ben het die hij verwelkomt. En hij die mij verwelkomt, Ik ben het niet die hij verwelkomt, maar Hij die mij gezonden heeft.”

Ze waren stil, omdat ze onderweg met elkaar hadden gediscussieerd om erachter te komen wie de grootste was. Nadat Hij was gaan zitten, riep Jezus de Twaalf en zei tegen hen : “Als iemand de eerste wil zijn, moge hij de laatste van allen zijn en de dienaar van allen.”  Neem dan een kind, hij plaatste hem in hun midden, kuste hem en zei tegen hen : “Wie welkom heet in mijn naam zo’n kind, Ik ben het die hij verwelkomt. En hij die mij verwelkomt, Ik ben het niet die hij verwelkomt, maar Hij die mij gezonden heeft.” (Mc 9, 30-37)

Als iemand de eerste wil zijn, laat hem dan de laatste van allen

 Jezus onderwijst zijn discipelen Nadat Jezus Caesarea Filippi had verlaten, reisde hij door Galilea, in een poging onbekend te blijven, zodat hij zijn discipelen kon instrueren over zijn naderende dood en opstanding.  Ze begrepen het niet en durfden hem niet te ondervragen.Welke was de grootste? In Kapernaüm vroeg Jezus hun wat ze onderweg bespraken. Ze vielen stil, verward. Jezus verklaarde hun plechtig dat wie de eerste wil zijn, de laatste zal zijn, de dienaar van allen.  Hij sloeg zijn armen om een ​​klein kind en zei : ‘Wie een van deze kleintjes ontvangt, ontvangt hem en ontvangt God.” Jezus zei : “Het zou beter zijn om met een molensteen om je nek in zee te worden gegooid, dan een van deze kleintjes die in Mij geloven, te schande te maken.”

De hand, de voet en het oog moeten worden opgeofferd, als ze ons doen struikelen, anders vallen we in de hel waar de worm niet sterft, waar het vuur niet wordt uitgeblust. Iedereen zal met vuur gezouten worden, net zoals elk offer met zout gezouten moet worden.  Zodat  out is goed zolang het zijn smaak niet verliest; laten we zout in onszelf hebben en onder elkaar in vrede blijven. Van daaruit vertrokken ze door Galilea; en hij wilde niet dat iemand het wist. Jezus onderwees zijn discipelen en zei tegen hen : “De Mensenzoon zal in de handen van de mensen worden overgeleverd; zij zullen hem ter dood brengen, en drie dagen nadat hij ter dood is gebracht, zal hij weer opstaan.” (Mk 9, 31)

Maar ze begrepen dit woord niet en waren bang hem te ondervragen. Zonder deze voorspelling te begrijpen, voelden ze er iets pijnlijks in ; Matthew zegt dat ze erg bedroefd waren ; en dit was de reden waarom ze bang waren hem te ondervragen.   In het evangelie van Matteüs waren het de discipelen die Jezus de vraag stelden : “Wie is groter ?” Lukas vertelde dat er een gesprek tussen hen plaatsvond en dat Jezus, die dit wist, een kind in hun midden plaatste.  Volgens Markus informeerde hij eerst naar het onderwerp van hun gesprek en Markus merkte op dat de discipelen zwegen, omdat ze zich in zijn aanwezigheid schaamden omdat ze een vraag hadden gesteld die hun ambitie verraadde.

Terwijl hij ging zitten, riep hij de twaalf en zei tegen hen : “Als iemand de eerste wil zijn, zal hij de laatste van allemaal zijn en dienaar van allemaal.” Er was iets plechtigs in de manier waarop Jezus zich voorbereidde om te spreken.   Jezus zei niet: laat hij die de eerste wil zijn, de laatste en dienaar van allen zijn, maar : hij zal het zijn ; hij gaf geen advies over hoe je ware grootsheid kon bereiken. Hij toonde de vernedering die het onvermijdelijke gevolg is van hoogmoed, volgens dit eeuwige principe van het koninkrijk van God : “Iedereen die zichzelf verhoogt, zal vernederd worden.”   Hij voorspelde geen komend oordeel, maar stelde een actueel feit vast : trots is een vernedering, nederigheid is grootsheid : “Wie een van deze kleine kinderen in mijn naam ontvangt, ontvangt mij; en wie mij ontvangt, ontvangt niet mij, maar Hij die mij gezonden heeft.” (Mc 9:37)

Door te verklaren dat hij die hem ontvangt, God zelf ontvangt, bracht Jezus een gedachte tot uitdrukking die vaak in het Evangelie van Johannes wordt aangetroffen, bijvoorbeeld in dit gezegde : « Ik en de Vader zijn één ». In de parallelle passage uit Matteüs Jezus gaf ter gelegenheid van het kleine kind dat hij als model presenteerde, nog een niet minder belangrijke instructie.

 Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ Kerk.net : klik hier om het artikel te lezen → A-cyclus vijfentwintigste zondag door het jaar

◊ Sister oft the Precious : klik hier om het artikel te lezen →24 september, 25e zondag door de gewone tijd, gevuld

♥ Video : Film over Jesus Christus klik hier → https://youtu.be/3myaPqWRC5Q

Vendredi de la vingt-cinquième semaine du Temps Ordinaire – Année Paire

# Pierre (saint Pierre pour les catholiques et les orthodoxes), de son vrai nom Siméon Bar-Yonah (traduit par « Simon, fils de Jonas ») selon le témoignage des Évangiles, aussi appelé Kephas (le « roc » en araméen) ou Simon-Pierre, est un Juif de Galilée ou de Gaulanitide connu pour avoir été l’un des disciples de Jésus de Nazareth. Il est répertorié parmi les apôtres, au sein desquels il semble avoir tenu une position privilégiée du vivant même de Jésus avant de devenir, après la mort de ce dernier, l’un des dirigeants majeurs des premières communautés paléochrétiennes.

Il est né vraisemblablement au tournant du Ier siècle av. J.-C. et serait mort selon la tradition chrétienne entre 64 et 68 à Rome. La tradition catholique en fait le prince des apôtres, le premier évêque de Rome et l’Église catholique revendique sa succession apostolique pour affirmer une primauté pontificale, que lui contestent les autres confessions chrétiennes et dont l’actuel pape est le représentant. Il a suscité un grand nombre d’œuvres artistiques, en particulier dans l’Occident latin.

Fuyant la persécution, Pierre gagna Antioche ; selon S. Mimouni, la chronologie d’Eusèbe de Césarée, qui date ce départ de 42, cadre mal avec celle tirée des Actes des Apôtres, qui situent Pierre en 42 à Jérusalem, et ce jusqu’en 43-44 . La tradition de l’Église catholique attribue à Pierre la direction de l’Église d’Antioche. Premier évêque de cette ville, la fête de la chaire de saint Pierre à Antioche est célébrée le 22 février depuis le IVe siècle jusqu’à la réforme du calendrier liturgique établie par le concile Vatican II qui la réunit à la chaire romaine. Pierre resta sept ans à Antioche.

La tradition chrétienne attesta la présence de Pierre à Rome, mais la date de son arrivée et la durée de son séjour sont inconnues de manière précise . Selon l’historien Géza Vermes, Eusèbe affirma que d’Antioche, Pierre se rendit à Rome sous le règne de Claude (41-54), à la poursuite de son adversaire de l’époque samaritaine quand il prêchait en Samarie, Simon le Magicien débarrassa Rome du bonhomme et de son influence. Dans la capitale impériale, Pierre prêcha le message chrétien. Selon certains critiques qui se fondèrent sur l’Épître aux Corinthiens (1 Co 1,12) de Paul de Tarse, Pierre aurait quitté Rome pour un voyage missionnaire qui le vit passer en Achaïe, et il a l’occasion de visiter Corinthe.

Dans la première moitié des années 50, au plus tôt en 48, il fut à Jérusalem. Là, lors des réunions qui furent par la suite appelées « Concile de Jérusalem », il proposa la solution qui fut adoptée par Jacques le Juste en conclusion de l’assemblée, sur les obligations que devaient suivre les chrétiens venant du polythéisme. Il fallait que ces derniers observèrent un minimum de préceptes de la Torah en s’abstenant des souillures de l’idolâtrie, de l’immoralité, de la viande étouffée et du sang. Selon la tradition, il aurait été présent à Rome lorsque Paul rédigea l’Épître aux Romains. x

 De l’Évangile de Jésus Christ selon Luc

En ce jour-là, Jésus était en prière à l’écart.   Comme ses disciples étaient là, il les interrogea :« Au dire des foules, qui suis-je ? » Ils répondirent : « Jean le Baptiste ; mais pour d’autres, Élie ;et pour d’autres, un prophète d’autrefois qui serait ressuscité. » Jésus leur demanda : « Et vous, que dites-vous ? Pour vous, qui suis-je ? »  Pierre prit la parole et dit : « Le Christ, le Messie de Dieu. » Mais Jésus, avec autorité, leur défendit vivement de le dire à personne, et déclara : « Il faut que le Fils de l’homme souffre beaucoup, qu’il soit rejeté par les anciens, les grands prêtres et les scribes, qu’il soit tué,

et que, le troisième jour, il ressuscite. » (Lc 9, 18-22)                                                 

Confession de Pierre

Jésus, après avoir prié dans la solitude, demanda à ses disciples quelle opinion régnait parmi le peuple à son sujet. Ils répondirent qu’on le tint pour Jean-Baptiste, Élie ou l’un des anciens prophètes. Il leur demanda alors leur propre sentiment. Pierre répondit  : « Tu es le Christ de Dieu » Jésus leur défendit de le révéler et ajouta : « Il faut que le fils de l’homme souffre beaucoup, qu’il soit mis à mort et qu’il ressuscite le troisième jour ».Puis il dit à tous : « Si quelqu’un veut être mon disciple, il faut qu’il me suive dans la voie du renoncement et de la croix. » Vouloir sauver sa vie, c’est la perdre : la perdre, c’est la sauver. Or note salut vaut plus que la possession du monde entier, parce que, au jour de sa gloire, le fils de l’homme aura honte de celui qui aura eu honte de lui devant les gens. Plusieurs de ceux qui furent ici ne moururent pas avant d’avoir vu le règne de Dieu

.Luc fut celui de tous les évangélistes qui fit remarquer le plus fréquemment ces prières de Jésus dans la solitude. Seul il rapporta que Jésus se préparait en priant. Comme le remarqua Monsieur Godet, il fut probable qu’il associa à sa prière ses disciples et les plaça ainsi dans des dispositions appropriées aux circonstances. L’entretien  entre Jésus et  ses disciples, eut lieu dans la contrée de Césarée de Philippe. Luc rattacha sa narration à celle de la multiplication des pains. tandis queM  tthi gneur Jésus comme le Christ ; mais chaque évangéliste formula cette idée à sa manière :Matthieu : le Christ, le Fils du Dieu vivant ;Marc : le Christ ;Luc : le Christ de Dieu.                                                                                                                                           

Dans les trois synoptiques, cette première annonce des souffrances de Christ suit immédiatement la confession de Pierre : « Tu es le Christ. » Jésus défendit à ses disciples de le faire connaître. Mais c’est Luc qui fit ressortir avec le plus de clarté et de force le sens de ce rapprochement. .La raison de cette interdiction est que Jésus ne voulait pas entretenir les espérances charnelles que nourrissaient ses adhérents. Ceux-ci attendaient un Messie glorieux, tandis que lui allait souffrir. Il ne voulait pas non plus provoquer avant le temps la haine de ses adversaires.

Ce motif ressort avec plus d’évidence encore du récit de Jean : après le miracle de la multiplication des pains, Jésus dut se soustraire à l’enthousiasme de la foule, qui voulait le proclamer roi.  Matthieu et Marc rapportèrent l’opposition faite par Pierre aux souffrances de Jésus et la sévère répréhension que celui-ci lui adressa.Luc omit ce détail, qui fut au désavantage de Pierre ; mais il passa sous silence les paroles de Jésus : «Tu es bien heureux, …tu es la pierre sur laquelle je bâtirai mon Église», qui furent à la louange de Pierre. Certains critiques concluent que Luc, disciple de Paul, avait des préventions contre Pierre.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ RadioDonBosco -Fandraisana  : cliquez ici pour lire l’article →  Vendredi, Vingt-cinquième Semaine du Temps Ordinaire

◊ Eucharistie-Sacrement de la Miséricorde : cliquez ici pour lire l’article → Evangile du jour: Le 25e vendredi du temps ordinaire

VidéoTeleTerezya: cliquez ici → https://youtu.be/XVsWPMnKN9g

Fünfundzwanzigster Sonntag der Ordinarius-Zeit-Jahr B

Aus dem Evangelium Jesu Christi nach Markus

In jenen Tagen zog Jesus mit seinen Jüngern durch Galiläa, und er wollte nicht, dass es jemand erfuhr, denn er lehrte seine Jünger und sagte zu ihnen : „Der Menschensohn wird in die Hände der Menschen ausgeliefert; sie werden ihn töten, und drei Tage nach seinem Tod wird er auferstehen.“Aber die Jünger verstanden diese Worte nicht und fürchteten sich, ihn zu fragen. Sie kamen nach Kafarnaum, und als sie zu Hause waren, fragte Jesus sie : „Worüber habt ihr unterwegs diskutiert ?“

Sie schwiegen, denn auf dem Weg hatten sie untereinander darüber diskutiert, wer der Größte sei. Als Jesus sich gesetzt hatte, rief er die Zwölf zu sich und sagte zu ihnen : „Wenn jemand der Erste sein will, soll er der Letzte von allen und der Diener aller sein.“ Dann nahm er ein Kind, stellte es in ihre Mitte, küsste es und sagte zu ihnen : „Wer ein solches Kind in meinem Namen aufnimmt, der nimmt mich auf. Und wer mich aufnimmt, der nimmt nicht mich auf, sondern den, der mich gesandt hat.“ 

Jesus belehrt seine Jünger

Nachdem Jesus Cäsarea Philippi verlassen hatte, zog er durch Galiläa und versuchte, unbekannt zu bleiben, damit er seine Jünger über seinen bevorstehenden Tod und seine Auferstehung belehren konnte. Sie verstanden ihn nicht und wagten es nicht, ihn zu fragen : „Wer war der Größte ?“ In Kafarnaum fragte Jesus sie, worüber sie auf dem Weg gesprochen hatten. Sie schwiegen verwirrt. Jesus erklärte ihnen feierlich, dass derjenige, der der Erste sein will, der Letzte sein wird, der Diener aller. Er umschlang ein kleines Kind mit seinen Armen und sagte : „Wer eines dieser Kleinen aufnimmt, der nimmt es auf und nimmt Gott auf“. Jesus erklärte : „Es wäre besser, mit einem Mühlstein um den Hals ins Meer geworfen zu werden, als einen dieser Kleinen, die an mich glauben, zu empören.“

Die Hand, der Fuß, das Auge sollen geopfert werden, wenn sie uns ein Anlass zum Fall sind, damit wir nicht in die Gehenna fallen, wo der Wurm nicht stirbt und das Feuer nicht erlischt. Jeder Mensch wird mit Feuer gesalzen werden, so wie jedes Opfer mit Salz gesalzen werden muss. Das Salz ist gut, solange es seinen Geschmack nicht verliert ; lasst uns Salz in uns selbst haben und in Frieden miteinander leben. Und als sie von dort weiterzogen, zogen sie durch Galiläa; und er wollte nicht, dass es jemand erfuhr. Und Jesus lehrte seine Jünger und sprach zu ihnen : „Der Menschensohn wird in die Hände der Menschen ausgeliefert werden; sie werden ihn töten, und drei Tage, nachdem er getötet worden ist, wird er auferstehen.“ (Mk 9,31) Aber sie verstanden diese Worte nicht und fürchteten sich, ihn zu fragen.

Ohne diese Vorhersage zu verstehen, ahnten sie etwas Schmerzliches darin; Matthäus sagt, dass sie darüber sehr traurig waren; und deshalb fürchteten sie sich, ihn zu fragen. Im Matthäusevangelium waren es die Jünger, die Jesus die Frage stellten : „Wer ist der Größte ?“. Lukas berichtete, dass eine Diskussion zwischen ihnen stattgefunden hatte und dass Jesus, als er dies wusste, ein Kind in ihre Mitte stellte. Laut Markus erkundigte er sich zuerst nach dem Thema ihres Gesprächs, und Markus merkte an, dass die Jünger schwiegen, weil sie in seiner Gegenwart beschämt waren, weil sie eine Frage aufgeworfen hatten, die ihren Ehrgeiz verriet. Als er sich gesetzt hatte, rief er die Zwölf zusammen und sagte zu ihnen : „Wenn jemand der Erste sein will, soll er der Letzte von allen und der Diener aller sein“. 

Es lag etwas Feierliches in der Art und Weise, wie Jesus sich auf seine Rede vorbereitete. Jesus hatte nicht gesagt : Wer der Erste sein will, der sei der Letzte und der Diener aller, sondern : Er wird es sein; er gab keinen Rat, wie wahre Größe zu erreichen sei. Er zeigte die Erniedrigung, die die unvermeidliche Folge des Stolzes ist, gemäß dem ewigen Grundsatz des Reiches Gottes : „Wer sich selbst erhöht, der wird erniedrigt werden“. Er sagte kein zukünftiges Gericht voraus, sondern nannte eine gegenwärtige Tatsache: Hochmut ist Erniedrigung, Demut ist Größe : „Wer eines dieser Kindlein in meinem Namen aufnimmt, der nimmt mich auf; und wer mich aufnimmt, der nimmt nicht mich auf, sondern den, der mich gesandt hat“ (Mk 9,37). 

Als Jesus erklärte, dass derjenige, der ihn aufnimmt, Gott selbst aufnimmt, drückte er einen Gedanken aus, der sich oft im Johannesevangelium findet, zum Beispiel in dem Wort : „Ich und der Vater sind eins“. In der Parallelstelle bei Matthäus gab Jesus anlässlich des kleinen Kindes, das er als Vorbild darstellte, eine weitere, nicht weniger wichtige Anweisung.“.

Diakon Michel Houyoux

 Links zu anderen christlichen sites

◊ Steyler Missionare im deutschsprachigen Raum : Klicken Sie hier, um den Artikel zu lesen → Jesus belehrt seine Jünger (B)

◊ God Questions : hier klicken, um den Artikel zu lesen → Warum ist es so wichtig, Jünger zu machen ? 

♥  Video Evangelisches Gemeindeblatt für Württemberg  :hier klicken → Jesus lehrt seine Jünger – Das Wort für den Tag