Saint Léon le Grand

Sa puissante activité, s’étendant à tout l’empire romain, devint la base de la position religieuse et politique pour les siècles suivants. Elle fut d’une importance historique mondiale. Sa rencontre avec Attila, le roi des Huns, en 452 à Mantoue où il persuada le conquérant de faire demi-tour, fut d’une grande importance historique. L’intervention de l’empereur Marcien sur les arrières des Huns n’est sans doute pas étrangère au retrait d’Attila. Avec le même courage, il se rendit en 455, à la rencontre de Généric, le roi des Vandales, il lui fut impossible d’empêcher le pillage de Rome. . Tout au plus parvint-il à négocier que la ville fut préservée des supplices, des incendies, des meurtres, des viols et des violences.

 Dans la lettre « Epistola dogmatica ad Flavianum » ( écrite en 449) , il exposa le dogme christologique qui était vivement discuté. Au concile de Chalcédoine (451), sa lettre servit de base à la décision dogmatique qui y fut prise. Ce concile s’ouvrit le 8 octobre 451 dans la basilique de sainte Euphémie, un concile œcuménique où fut évoquée la question des deux natures du CHRIST : Dieu et homme. Le 23 octobre les évêques terminèrent la rédaction de la formule définitive de la formule de la foi :   »Nous enseignons tous d’une seule voix un seul et même fils, notre Seigneur Jésus Christ , le même parfait en humanité, le même Dieu vraiment et homme vraiment. « 

Ses sermons et ses lettres se distinguent par la clarté des idées, la concision de l’expression et un langage révélant une bonne formation littéraire :  nous possédons de lui 173 lettres et 97 sermons !  Il mourut le 10 novembre 461 et fut enseveli sous la basilique Saint Pierre.

HOMÉLIE DE S. LÉON POUR L’ANNIVERSAIRE DE SON ÉPISCOPAT

L’Église universelle est organisée selon des degrés différents, afin que la diversité des membres assure l’intégrité de ce corps sacré. Cependant, comme dit l’Apôtre, tous nous ne faisons qu’un dans le Christ. Aucun de nous n’est séparé d’un autre par sa fonction au point que la plus modeste partie du corps ne serait pas reliée à la tête. Donc, dans l’unité de la foi et du baptême, nous constituons une société sans classes. mes bien-aimés, et nous avons une même dignité selon le saint Apôtre Pierre, qui nous dit ces paroles sacrées : « Vous aussi, comme les pierres vivantes qui servent à construire le Temple spirituel, et vous serez le sacerdoce saint, présentant des offrandes spirituelles que Dieu pourra accepter à cause du Christ Jésus. Et plus loin : Vous êtes la race choisie, le sacerdoce royal, la nation sainte, le peuple qui appartient à Dieu. «

Tous ceux, en effet, qui ont été régénérés dans le Christ, le signe de la croix en fait des rois, et l’onction de l’Esprit Saint les consacre prêtres. Ainsi, en dehors du service particulier de notre ministère, tous les chrétiens qui vivent en l’Esprit et selon la logique de leur vocation doivent reconnaître comme participant à la race royale et à l’office sacerdotal. Qu’y a-t-il en effet d’aussi royal que d’être un esprit soumis à Dieu qui sache gouverner son corps ? Et qu’y a-t-il d’aussi sacerdotal que de consacrer à Dieu une conscience pure et d’offrir sur l’autel de son cœur les sacrifices sans tache de la piété ?

Cela vous a été donné par la ♥de Dieu en commun avec tous ; et pourtant c’est de votre part une chose religieuse et digne d’éloge que de vous réjouir, comme d’un honneur qui vous est propre, de l’anniversaire de mon élévation. C’est ainsi qu’on célèbre dans le corps entier de l’Église le mystère unique du sacerdoce lorsque l’huile de la bénédiction s’est répandue, elle a ruisselé plus abondamment, il est vrai, sur les membres supérieurs, mais ce n est pas avec parcimonie qu’elle atteint aussi les membres les plus bas placés.

Par conséquent. mes bien-aimés, s’il y a pour nous, dans ce partage d’un même don, un grand motif de nous réjouir ensemble, notre joie aura un objet plus vrai et plus noble, si vous ne vous attardez pas à considérer ma médiocrité. Car il est beaucoup plus utile et plus juste d’élever le regard de votre esprit pour contempler la gloire du bienheureux apôtre Pierre, et de célébrer ce jour en vénérant principalement celui que la source même de tous les charismes a inondé avec tant d’abondance : c’est au point qu’ayant été le seul à recevoir de si nombreux biens, aucun d’eux ne peut se communiquer à qui que ce soit sans que lui-même y participa.

Liens avec d ‘autres sites web chrétiens

♥ Du site Catho.org →  Quelques sermons et lettres de saint Léon le grand

♥ Saint Léon le grand → Benoît XVI

Vous pouvez suivre les réponses à cet article par le fil Flux des commentaires. Vous pouvez laisser un commentaire, ou faire un trackback depuis votre site. Éditer cet article.

♥ Vidéo Philippe Henne, professeur à l’université catholique de Lille

 

Treizième dimanche du Temps Ordinaire de l’année C

De l’Évangile selon Luc

Comme s’accomplissait le temps où il allait être enlevé au ciel, Jésus, le visage déterminé, prit la route de Jérusalem. Il envoya, en avant de lui, des messagers ; ceux-ci se mirent en route et entrèrent dans un village de Samaritains pour préparer sa venue. Mais on refusa de le recevoir, parce qu’il se dirigeait vers Jérusalem. Voyant cela, les disciples Jacques et Jean dirent : « Seigneur, veux-tu que nous ordonnions qu’un feu tombe du ciel et les détruise ? » Mais Jésus, se retournant, les réprimanda. Puis ils partirent pour un autre village. En cours de route, un homme dit à Jésus : « Je te suivrai partout où tu iras. »

Jésus lui déclara : « Les renards ont des terriers, les oiseaux du ciel ont des nids ; mais le Fils de l’homme n’a pas d’endroit où reposer la tête. » Il dit à un autre : « Suis-moi. » L’homme répondit : « Seigneur, permets-moi d’aller d’abord enterrer mon père. » Mais Jésus répliqua : « Laisse les morts enterrer leurs morts. Toi, pars, et annonce le règne de Dieu. » Un autre encore lui dit : « Je te suivrai, Seigneur ; mais laisse-moi d’abord faire mes adieux aux gens de ma maison. » Jésus lui répondit : « Quiconque met la main à la charrue, puis regarde en arrière, n’est pas fait pour le royaume de Dieu. » (Lc 9, 51-62)

Auteur  +PÈRE MARIE LANDRY C +MPS

Jésus va vers Jérusalem, déterminé à souffrir sa Passion et mourir pour nous gagner le ciel. Tout ce qu’il fait en chemin prend une valeur de testament. C’est le message qu’il veut nous laisser, ce qu’il désire nous faire comprendre, ce qu’il aimerait du fond du cœur. Esprit Saint, viens aider ma prière, accorde-moi la grâce de prier avec foi, et par la foi entrer en contact avec les désirs de Dieu. Seigneur, accorde-moi la grâce de te suivre en tant que chrétien et de comprendre ce que cela signifie concrètement pour moi.

Il suscite engouement et ferveur, s’attirant la méfiance des autorités politiques et religieuses, avant d’être arrêté, condamné et crucifié vers l’an 30 à Jérusalem pendant la fête juive de la Pâque, sous l’administration du préfet Ponce Pilate. L’annonce de sa résurrection par ses disciples, qui le reconnaissent comme le Messie ou Christ et transmettent son histoire et ses enseignements, donne naissance au christianisme. Pour les chrétiens, Jésus-Christ est le Fils de Dieu, le Messie annoncé dans l’Ancien Testament et envoyé aux hommes pour les sauver. Dans l’islam, Jésus de Nazareth, appelé ʿĪsā, est considéré comme un prophète majeur.

Le retentissement de son message, transmis par les différentes Églises chrétiennes, et les interprétations auxquelles il a donné lieu, ont influencé différentes cultures et civilisations au cours de l’Histoire. Il a inspiré une importante production théologique, littéraire et artistique. Sa naissance est prise comme origine conventionnelle des calendriers julien — depuis le VIe siècle — et grégorien, et le dimanche, devenu jour de repos hebdomadaire en célébration de sa résurrection, adopté au-delà de la chrétienté.

Cette importance contraste avec la brièveté de sa prédication et le peu de traces historiques conservées à son sujet, essentiellement au travers de la littérature néotestamentaire. Ainsi, lorsqu’il aborde la question de Jésus de Nazareth, l’historien « sait qu’il n’est nullement en mesure de révéler ce qui a vraiment été fait ou ce qui a vraiment été dit par ce personnage ». La biographie de Jésus de Nazareth est très mal connue. La principale source d’information vient des textes rédigés vraisemblablement entre 65 et 11027 qui seront appelés « Évangiles » vers 1502, textes dont le but n’est pas historique mais apologétique, et dont l’interprétation en termes de biographie historique est souvent hasardeuse.

Michel Quesnel souligne que « les Évangiles ont retenu de la vie de Jésus un certain nombre de scènes et de paroles qui sont avant tout témoignages de foi et dont l’historicité peut à bon droit être questionnée ». À l’époque de Jésus, deux grandes langues véhiculaires se partageaient le monde gréco-romain, se superposant aux parlers locaux : le grec sur les pourtours de la Méditerranée, jusqu’à Rome, et l’araméen en Syrie et en Orient.

Ces deux langues se retrouvaient en Palestine : l’araméen était parlé en Galilée et vraisemblablement dans les campagnes de Judée. Mais le grec avait également pénétré la Judée depuis la côte et ses villes hellénistiques comme Césarée et les juifs hellénistes de la Diaspora avaient des synagogues à Jérusalem. Aujourd’hui, l’Évangile nous invite à penser sur notre manière de suivre le Seigneur. Il est important de savoir le suivre de la façon dont Il s’attend qu’on le suive. Jacques et Jean n’avaient pas encore appris le message d’amour et de pardon: «Seigneur, veux-tu que nous ordonnions que le feu tombe du ciel pour les détruire ?» (Lc 9,54).

Les autres qu’Il avait convoqués ne se détachaient toujours pas de leurs liens familiaux. Pour suivre Jésus-Christ et réaliser notre mission, il faut se libérer de tout attachement: «Celui qui met la main à la charrue et regarde en arrière n’est pas fait pour le royaume de Dieu» (Lc 9,62).

Lors d’une Journée Missionnaire Mondiale, Saint Jean-Paul II fit un appel aux catholiques pour qu’ils soient missionnaires de l’Évangile du Christ, à travers le dialogue et le pardon. La devise était la suivante: “La mission est annonce de pardon”. Le Pape dit alors que seul l’amour de Dieu est capable de rassembler la famille des hommes de toute race et culture, et pourra faire disparaître les douloureuses divisions, les contrastes idéologiques, les inégalités économiques et les attaques violents qui oppriment jusqu’à maintenant l’Humanité.

À travers l’évangélisation, les croyants aident les hommes à se reconnaître comme frères et sœurs. Si nous nous sentons réellement frères et soeurs, nous pourrons commencer à comprendre et à dialoguer avec respect. Le Pape a insisté que l’effort pour un dialogue attentif et respectueux soit une condition pour un témoignage authentique de l’amour rédempteur de Dieu, car qui pardonne ouvre son cœur aux autres et se rend capable d’aimer.

Le Seigneur nous le dit ainsi dans la Dernière Cène: «Que vous vous aimiez les uns les autres comme Je vous ai aimés (…). Ainsi, tous reconnaîtrons que vous êtes mes disciples» (Jn 13,34-35). Évangéliser est la tâche de tous et chacun, bien que de différentes façons. Pour certains, il sera nécessaire d’aller à plusieurs pays où on ne connaît pas encore Jésus. Pour d’autres, en revanche, il est nécessaire d’évangéliser son entourage. Demandons-nous, par exemple, si ceux qui nous entourent savent et vivent les vérités fondamentales de notre foi. Tous et chacun pouvons et devons appuyer, avec notre prière, notre sacrifice et nos actions, le travail d’évangélisation, en plus du témoignage de notre pardon et compréhension pour les autres.

Seigneur, je t’aime et je t’adore. Je veux te suivre. Je te remercie de me montrer mes manquements, mes « excuses » ou mes « fuites » pour te suivre à moitié. Ce sont tes grâces qui illuminent mon chemin et qui me permettent de te suivre avec plus de vérité. Esprit d’amour, fais que je me laisse faire, que je me laisse transformer, que je puisse accueillir ta lumière et même tes réprimandes comme autant de gestes de ton amour. Dans ce qui se présente à moi dans la journée, j’élèverai mon cœur et mon regard, pour regarder en avant, pour regarder le Christ, pour regarder le ciel et tous les amis du Christ qui nous précèdent et je reprendrai courage.

Contact   Père Marie Landry Bivina

♥ Temple du Saint Esprit : « Jésus n’est pas un bisounours »

Pinksteren van het jaar C

Het geloof beweegt ons en de Geest zendt ons en de Kerk zendt ons

# Paracleet, van het Latijnse paracletus, is een neologisme bedacht door Hiëronymus van Stridon in zijn Latijnse vertaling van het Evangelie van Johannes. Toegepast op de Heilige Geest, heeft het woord de betekenis van « verdediger », « pleitbezorger », « trooster ». Zondigen tegen Gods beschermende aanwezigheid ontneemt ons Gods barmhartigheid. Alle zonden en godslasteringen worden de mensen vergeven, maar godslastering tegen de Geest wordt niet vergeven. Wie tegen de Zoon des mensen spreekt, zal vergeven worden, maar wie tegen de Heilige Geest spreekt, zal niet vergeven worden, noch in deze wereld, noch in de toekomende wereld. « Hij die troost » bestaat ook in de Joodse traditie en wordt gelijkgesteld met de Messias.

De « Parakleet » is een titel die door sommige Moslims aan Mohammed wordt gegeven. Het verwijst naar de tekst van Johannes’ Evangelie volgens het Koran-principe van de aankondiging van de komst van Mohammed in christelijke teksten. Dit beginsel van aankondiging in christelijke teksten wordt onder meer uitgedrukt in Soera VII, vers 157: « Zij die de boodschapper, de ongeletterde Profeet volgen, vinden het onder hen geschreven in de Torah en het Evangelie. Deze associatie met de Paracleet van het Evangelie verschijnt vóór het midden van de tweede eeuw van de Hegira8. De kwestie van de gelijkstelling van Mohammed met de Parakleet is aanwezig en werd weerlegd in de  » dialoog  » tussen Timotheus I en de Kalief al-Mahdi.

Volgens de gezaghebbende exegese van de heilige geschriften van de Bahá’í door de « Beschermer van de Zaak Gods » (Valí ‘Amr’ulláh) Shoghi Effendi Rabbání (1897-1957), verwijzen de bijbelse toespelingen op de « berg Paran » 12 en de « Parakleet » 13 naar de openbaring van de profeet van de Islam. In het spiritisme is de Parakleet een van de geesten wier tijdens seances ontvangen verklaringen worden ondertekend: De Geest der Waarheid. Verscheidene van deze uitspraken worden gemeld in het Evangelie volgens het Spiritisme van Montanus (ca. 173), die beweert het orgaan te zijn van de Parakleet in extase. Volgens hem is de Parakleet iets anders dan de Heilige Geest die neerdaalde op de apostelen.

Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Johannes

Op dat moment zei Jezus tot zijn discipelen : « Als jullie mij liefhebben, zullen jullie mijn geboden bewaren. Ik zal tot de Vader bidden en Hij zal jullie een andere Helper geven die altijd bij jullie zal zijn. Wie Mij liefheeft, zal mijn woord bewaren; mijn Vader zal hem liefhebben en wij zullen tot Hem komen en bij Hem wonen. Wie mij niet liefheeft, houdt zich niet aan mijn woorden. Maar het woord dat jullie horen, komt niet van mij, maar van de Vader die mij gezonden heeft. Maar de Helper, de Heilige Geest, die de Vader in mijn naam zal zenden, zal u alles leren en u herinneren aan alles wat ik tot u gesproken heb. « (Johannes 14:15-16, 23b-26)

De ontvangst van de Heilige Geest

Heer, ik kom tot u met grote hoop. U bent naar uw huis gekomen en zij die de uwe zijn, hebben u niet herkend, maar u hebt beloofd dat allen die u ontvangen, zullen delen in uw leven en met de hulp van uw Geest voortaan zullen delen, zelfs te midden van vervolgingen en hindernissen die voortkomen uit onze traagheid om te geloven. Jij bent de waarheid die in de wereld is gezonden in deze tijd waarin alles relatief is. Heer, ik weet dat U mij de kracht geeft om vol te houden en niet een nieuwe Pilatus te worden die alle verantwoordelijkheid afwijst als de dingen verkeerd gaan.

Vandaag, op de dag van Pinksteren, wordt de belofte vervuld die Christus aan de apostelen heeft gedaan. Op de avond van Pasen blies Hij op hen en zei : « Ontvang de heilige Geest » (Joh 20, 22). De komst van de Heilige Geest op de Pinksterdag vernieuwt deze gave en brengt haar tot volle ontplooiing op een plechtige wijze en met uiterlijke manifestaties. Dit is de bekroning van het paasmysterie.

De Geest die Jezus schenkt, schept in de discipel een nieuwe menselijke conditie en een gevoel van eenheid. Wanneer de hoogmoed der mensen tegen God in opstand komt en de toren van Babel wil bouwen, verwart God de talen en kunnen zij elkaar niet meer verstaan. Met Pinksteren gebeurt precies het tegenovergestelde: door de genade van de Heilige Geest worden de apostelen begrepen door mensen van zeer verschillende afkomst en taal.

De heilige Geest is de innerlijke leraar die de discipel tot de waarheid leidt, hem aanspoort om goed te doen, hem troost in verdriet, hem innerlijk omvormt en hem nieuwe kracht en bekwaamheden geeft. Op de eerste Pinksterdag in de christelijke jaartelling waren de apostelen met Maria bijeen en baden. Contemplatie, een houding van gebed, is absoluut noodzakelijk om de Heilige Geest te ontvangen. « Plotseling klonk er een geluid uit de hemel als van een hevige windvlaag, en het hele huis waar zij waren werd erdoor vervuld.

Deze bange mannen werden moedige predikers die gevangenis, marteling of martelaarschap niet vreesden. Dit is normaal, de kracht van de Heilige Geest was met hen. De heilige Geest, de derde persoon van de heilige Drie-eenheid, is de ziel van mijn ziel, het leven van mijn leven, het wezen van mijn wezen. De Heilige Geest, de derde persoon van de Heilige Drievuldigheid, is de ziel van mijn ziel, het leven van mijn leven, het wezen van mijn wezen; Hij is mijn Heiligmaker, de gastheer van mijn diepste wezen.

Om volwassen te worden in het geloofsleven, moet onze relatie met Hem steeds bewuster en persoonlijker worden. In dit Pinksterfeest openen we de deuren van ons innerlijk met beide vleugels. Heer, Jezus Christus, U bent gekomen om ons met de Vader te verzoenen, om ons tot adoptiezonen en -dochters te maken, zodat wij, verenigd met Hem, met Hem kunnen uitroepen : « Abba, Vader ». Laten wij de tijd nemen om tot Jezus te komen en Hem in gebed te vragen of wij de Heilige Geest mogen ontvangen die Hij ons heeft beloofd.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊  Pinksteren jaar C : klik hier om het artikel te lesen → Kinderwoorddiens

◊  Internatioaal van Romain Debbaut   : klik hier om het artikel te lesen →  Pinksteren C – 2022

♥ Wat is Pinksteren ?

Vierde zondag van Pasen van het jaar C

Dit is het brood van het eeuwige leven

#Het Lichaam van Christus is een concept in de christelijke theologie dat verwijst naar verlossing, eeuwig leven, delen, broederschap en de overdracht van het goddelijk Woord. In de katholieke mis zegt de priester tijdens het eucharistisch gebed: « Toen hij verlost was en vrijelijk in zijn lijdensweg was opgegaan, nam hij brood, dankte, brak het en gaf het aan zijn leerlingen, zeggende: Neemt dit en eet alles, dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt. Deze verwijzing naar het Laatste Avondmaal, de maaltijd vóór de kruisiging van Jezus Christus, is symbolisch voor het vlees dat de Messias gaf om de mensheid te verlossen van haar zonden.

Even later in de dienst zegt de priester :  « Gedenk hier de dood en verrijzenis van uw Zoon, wij bieden u, Heer, het brood van het leven aan ». Meer nog dan vergeving is het brood, zoals de dominee zegt, het brood des levens, een symbool van de verrijzenis die Jezus de mensheid bracht. Het lichaam van Christus is de gave van de Messias tot vergeving van zonden, het is het nieuwe woord dat de verrijzenis betekent, en bovenal is het het brood des levens uit dit woord van Christus dat naastenliefde en broederschap wil brengen. Mozes bevrijdde het volk uit de slavernij; Jezus wil, door de gave van zijn lichaam, door het offer, de kardinale deugden en de theologische deugden naar buiten brengen.

De Gemeenschap van het Brood des Levens was een nieuwe gemeenschap van de Rooms-Katholieke Kerk, gesticht in 1976 door Pascal en Marie-Annick Pingault en ontbonden op 9 april 2015 door bisschop Jean-Claude Boulanger Dit is het brood van het eeuwige leven

#Het Lichaam van Christus is een concept in de christelijke theologie dat verwijst naar verlossing, eeuwig leven, delen, broederschap en de overdracht van het goddelijk Woord. In de katholieke mis zegt de priester tijdens het eucharistisch gebed: « Toen hij verlost was en vrijelijk in zijn lijdensweg was opgegaan, nam hij brood, dankte, brak het en gaf het aan zijn leerlingen, zeggende: Neemt dit en eet ervan: dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt ». Deze verwijzing naar het Laatste Avondmaal, de maaltijd vóór de kruisiging van Jezus Christus, is symbolisch voor het vlees dat de Messias gaf om de mensheid te verlossen van haar zonden.

Even later in de dienst zegt de priester : « Gedenk hier de dood en verrijzenis van uw Zoon, wij offeren u, Heer, het brood van het leven ». Meer nog dan vergeving is het brood, zoals de dominee zegt, het brood des levens, een symbool van de verrijzenis die Jezus de mensheid bracht. Het lichaam van Christus is de gave van de Messias tot vergeving van zonden, het is het nieuwe woord dat de verrijzenis betekent, en bovenal is het het brood des levens uit dit woord van Christus dat naastenliefde en broederschap wil brengen. Mozes bevrijdde het volk uit de slavernij; Jezus wil, door de gave van zijn lichaam, door het offer, de kardinale deugden en de theologische deugden naar buiten brengen.

De Gemeenschap van het Brood des Levens was een nieuwe gemeenschap van de Rooms-Katholieke Kerk, gesticht in 1976 door Pascal en Marie-Annick Pingault en op 9 april 2015 ontbonden door bisschop Jean-Claude Boulanger. Uit het Evangelie van Jezus Christus volgens Johannes had Jezus vijfduizend mensen te eten gegeven en zijn discipelen hadden hem op de zee zien lopen. De volgende dag ontdekte de menigte aan de andere oever dat er maar één boot was geweest en dat Jezus niet met zijn discipelen was meegegaan, die zonder hem waren vertrokken. Maar andere boten uit Tiberias waren aangekomen op de plaats waar het brood was gegeten nadat de Heer had gedankt.

Toen de menigte zag dat noch Jezus noch zijn discipelen er waren, stapten de mensen in de boten en gingen naar Kapernaüm om Jezus te zoeken. Toen zij hem aan de overkant van de rivier vonden, zeiden zij tot hem:  « Rabbi, wanneer zijt gij hier gekomen ? «   Jezus zeide tot hen :  » Amen, Ik zeg u: Jullie zoeken mij niet omdat jullie tekenen hebben gezien, maar omdat jullie brood hebben gegeten en verzadigd zijn. Werkt niet om het voedsel dat verloren gaat, maar om het voedsel dat eeuwig leven geeft, dat de Mensenzoon u zal geven, die God de Vader met zijn zegel heeft verzegeld. Zij zeiden tot hem: « Wat moeten wij doen om de werken Gods te doen? « Jezus zeide tot hen: Het werk Gods is, dat gij gelooft in hem, die Hij gezonden heeft. (Johannes 6:22-29)

Geef ons, Heer, uw brood van leven. Hier zijn mijn uitgestrekte handen

Toen de menigte ontdekte dat noch Jezus noch zijn discipelen zich aan de oever van het meer van Tiberias (166 km2) bevonden, namen de mensen boten en gingen naar Kapernaüm, aan de noordwestelijke oever van het meer, in het noorden van de staat Israël, om Jezus te zoeken. Daar vonden ze hem. Toen zeide Jezus tot deze menigte : « Gij zoekt Mij niet, omdat gij tekenen gezien hebt, maar omdat gij brood gegeten hebt en verzadigd zijt ». Wat deze mensen van Jezus verwachtten waren geen tekenen van het Koninkrijk Gods, maar alleen materiële voordelen. Deze diagnose is vandaag zeer actueel: wij zijn zeker vol op het ogenblik van de beroemde vermenigvuldiging van de broden. Als we ons door deze diagnose laten uitdagen, zullen we ontdekken dat ook wij honger hebben. We zijn hongerig naar geld, naar comfort, naar aandacht, naar ontsnappen, naar veiligheid.

Als Jezus onze problemen oplost, zijn wij bereid hem zonder de minste aarzeling te volgen, maar als hij ons duizelingwekkende tekenen van zijn koninkrijk voorhoudt die ons niet bevredigen, zijn wij dan niet bereid hem te verlaten ? Om Jezus echt te vinden, moeten we hem zoeken. Wat is onze zoektocht naar Jezus ? Is het de zoektocht van die Joden die zochten naar een God van Voorzienigheid die hen zou voeden zonder dat zij hoefden te werken ? Wij vragen om genezing, succes, genot, onmiddellijk geluk, waarbij wij dikwijls vergeten Gods legitieme verlangens te vervullen, zijn gebod om de ander lief te hebben zoals hij zichzelf liefheeft.

Pas dan kunnen wij werkelijk genieten van wat Hij ons wil geven: zijn WOORD, zijn BROOD VAN LEVEN, zijn PERSOON door zijn LICHAAM en vergoten BLOED, een ware gemeenschap met Hem. Voordat wij Jezus begonnen te zoeken, zocht Hij ons. Laten we met hem bidden: Heer, we hongeren naar U ! Laat ons je gezicht zien! Laat de fontein van uw woord stromen! Dan kunnen we vervuld zijn van uw Liefde en die brengen aan allen die ons pad kruisen, vooral de armen en verlatenen. Jezus vroeg hun te werken voor het voedsel dat bewaard wordt voor het eeuwige leven, dat de Zoon des mensen u zal geven en dat de Vader met zijn eigen teken heeft gemerkt.

Deze uitnodiging van Jezus gaat ons allen aan: Laten we werken voor dit hemelse voedsel dat eeuwig leven geeft. Het levensnoodzakelijke voedsel dat wij nodig hebben is Jezus zelf: « Ik ben het brood dat uit de hemel is neergedaald ». Wie van dit brood eet, zal eeuwig leven. (Johannes 6:51). Wanneer wij hongeren en dorsten naar zijn liefde, zal Jezus onze harten vullen met het sacrament van de Eucharistie, waarin Hij zich voor allen beschikbaar stelt. Nu begrijpen wij de betekenis van de Eucharistie : « Jezus is het brood des levens geworden om onze honger naar God te stillen, maar kwetsbaar als brood opdat wij zijn liefde voor ons kunnen beantwoorden ». (Moeder Teresa)

In de tweede lezing spreekt Paulus, apostel van Christus, over mensen die zich door niets laten leiden : « Weest niet als de heidenen, die zich door niets laten leiden. Weest niet als de heidenen, die zich door niets laten leiden, maar als de nieuwe mens, heilig, rechtvaardig en in waarheid gemaakt naar het beeld van God. Wie bij mij komt, zegt Jezus, zal nooit meer honger hebben. Wat jammer als onze taarten genoeg waren. Geef ons, Heer, uw brood van leven. Hier zijn mijn uitgestrekte handen. »

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊  Nationale Raad voore    : klik hier om het artikel te lezen  → Vierde zondag van Pasen (Jaar C)

◊ Dionisisu parochie   : klik hier om het artikel te lezen  → 4e zondag van Pasen, jaar C

♥ Video De Brood voor Leven