Tweeëntwintigste zondag van de gewone tijd in jaar B

 Je laat Gods gebod links liggen en klampt je vast aan menselijke traditie

 

# Een ablutie is een rituele reiniging van bepaalde delen van het lichaam vóór bepaalde religieuze handelingen. Water is een symbool van zuivering dat in vele grote godsdiensten voorkomt. In het jodendom is het mikwe een ritueel bad dat wordt gebruikt voor de wassing die nodig is voor zuiverheidsrituelen. In het christendom wordt water gebruikt voor de doop, een geloofsdaad ten overstaan van een vergadering om Jezus Christus te erkennen als redder en Heer van iemands leven (gedeeltelijke of volledige onderdompeling), die door de priester of voorganger tijdens de mis of de eredienst wordt verricht. De gedoopte wordt een « kind van God ». In de Islam wordt water gebruikt om de moslim te reinigen tijdens de wassingen die voorafgaan aan de gebeden, of salat, zoals bepaald in de Koran en de Sunna. In het Hindoeïsme heeft water zuiverende krachten.

In het shintoïsme is misogi de zuivering door middel van een waterval of beek. De wassingen en de notie van rituele reinheid behoren tot de erfenis van het jodendom en de islam, terwijl het christendom er praktisch van is afgestapt. In het jodendom gaat het om een rituele reiniging die gaat van onderdompeling van het hele lichaam tot een eenvoudige besprenkeling van de handen met water. De Tora schreef volledige onderdompeling in een natuurlijke bron, rivier of ritueel bad voor om personen of voorwerpen te reinigen die onrein waren geworden door contact met verschillende bronnen van onreinheid, zoals bloed of lijken. Baden in het mikwe is vereist voor een niddah-vrouw, zodat haar man geslachtsgemeenschap met haar kan hebben. Het baden in het mikwe is ook vereist voor de nieuwe bekeerling.

Het christendom behoudt alleen de symbolische betekenis van de wassingen in de rite van het doopsel en de viering van de Eucharistie. Afhankelijk van de betrokken kerk bestaat deze rite uit een eenvoudige besprenkeling van het voorhoofd met water of een volledige onderdompeling in een bekken. Het is een erfenis van het doopritueel van Johannes de Doper, dat reeds bestond in sommige joodse sekten van zijn tijd. Tijdens de eucharistieviering, vóór de consecratie van de twee soorten waarbij het brood en de wijn het lichaam en bloed van Christus worden, wast de katholieke priester zijn handen, een zuiveringsritueel. Wanneer de dienaar zachtjes water over de handen van de priester giet, reciteert de priester een vers uit Psalm 51: « Heer, reinig mij van mijn zonden en was mijn zonden weg » en droogt het water af met een liturgische doek (manuterge). Het water dat gebruikt wordt voor de wassingen van de celebrant wordt vervolgens in een vat (poel) voor het water van de wassingen of in de aarde gegoten. Want dit water kan nergens worden uitgegoten. Evenzo mengt de priester bij het offertorium een beetje water met de wijn in de kelk. Deze rite werd in de katholieke kerk verplicht gesteld door het Concilie van Trente op 13 december 15
Uit het Evangelie volgens Marcus

01 De farizeeën en enkele schriftgeleerden die uit Jeruzalem waren gekomen, ontmoetten Jezus, 02 en zij zagen dat enkele van zijn leerlingen met onreine, dat wil zeggen: ongewassen handen aten. 03 Want de farizeeërs wassen, zoals alle joden, altijd grondig hun handen voordat zij eten, omdat zij gehecht zijn aan de traditie van de oudsten; 04 en als zij van de markt terugkomen, eten zij niet voordat zij zich met water hebben besprenkeld, en zij zijn door de traditie gehecht aan vele andere gebruiken: het wassen van bekers, karaffen en borden.

05 Toen vroegen de farizeeën en schriftgeleerden aan Jezus: « Waarom volgen uw leerlingen niet de traditie van de oudsten? Zij eten hun maaltijden met onreine handen. 06 Jezus antwoordde hun: « Jesaja heeft van u, huichelaars, een goede profetie gemaakt, zoals er geschreven staat: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. 07 Tevergeefs eren zij Mij; de leerstellingen die zij onderwijzen zijn slechts menselijke voorschriften.

08 Ook jullie laten het gebod van God links liggen en houden vast aan de traditie van de mensen. 14 Toen hij de menigte weer bijeenriep, zei hij tegen hen: « Luistert naar mij, jullie allemaal, en begrijpt het. 15 Niets wat uit een mensch komt en in hem gaat, kan hem onrein maken. Maar wat uit een mens komt, is wat een mens onrein maakt. 21 Want van binnenuit, uit het hart van de mens, komen kwade gedachten voort: onfatsoenlijkheid, diefstal, moord,

22 echtbreuk, hebzucht, goddeloosheid, bedrog, losbandigheid, nijd, laster, hoogmoed en buitensporigheid. 23 Al dit kwaad komt van binnenuit en maakt een mens onrein. (Mk 7,1-8.14-15.21-23)

De Farizeeërs van Jeruzalem vallen Jezus aan over de wassingen

Deze bijeenkomst van Jezus’ tegenstanders toonde het belang van hun aanpak. Misschien was het een officiële bijeenkomst. Waarom waren deze Farizeeën en schriftgeleerden daar uit Jeruzalem, als ze niet door het Sanhedrin waren gestuurd? Sommige van zijn discipelen aten brood met gewone handen. Gewoon wordt gezegd in tegenstelling tot dat wat apart was gezet, geheiligd, gewijd.  Er was een besmetting die verwijderd moest worden door rituele wassing.

Marcus verklaart hun scrupules aan zijn lezers, die vreemd waren aan de Joodse gebruiken, door deze zin toe te voegen: « Dat wil zeggen, niet gezuiverd. Marcus onderbreekt zijn verhaal om al deze joodse gebruiken uit te leggen aan zijn lezers, die, bekeerd uit het heidendom, er niet van op de hoogte waren. Hij schrijft deze gebruiken toe aan de Farizeeën, die ze strenger in acht nemen, maar aan alle Joden. Handen wassen met de vuist betekent waarschijnlijk wassen door de ene open hand te wrijven met de andere gesloten, om zo alle onzuiverheden uit de handpalmen te verwijderen.

De traditie van de ouden stond tegenover de voorschriften van de goddelijke wet. Dit waren de gebruiken die gebaseerd waren op het gezag van de oude Joodse leraren, en die vaak boven de wet zelf werden geplaatst. Het openbare plein was de plaats waar de mensen bijeenkwamen en waar markten werden gehouden.  Bij hun terugkeer van daar, gebruikten de Joden hun maaltijden niet zonder zich te reinigen.  Sommige uitleggers passen deze zuivering toe op het volk, op het voedsel dat van het marktplein werd meegebracht.

Setier is, in het Grieks, Latijn en Frans, de naam van een maat vloeistof. Dit woord duidt hier wijnvaten aan, gemaakt van hout of aarde. Bedden waren het soort banken waarop de ouden hun maaltijden gebruikten, steunend op hun linker elleboog. Volgens Matteüs beantwoordde Jezus de vraag van de Farizeeën met een andere vraag, die hen in verwarring zou hebben gebracht; daarna zei hij : « Want Mozes heeft gezegd: ‘Eert uw vader en uw moeder’; en: ‘Wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij dat doen; wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij ter dood gebracht worden. »

Tijdens de discussie bleef de menigte op een afstand. Daar zij de beschuldiging tegen Jezus en zijn discipelen gehoord hadden, moeten zij ook Jezus’ antwoord gehoord hebben; hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was. Hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was: « Diefstal, gierigheid, boosaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed, dwaasheid ». (Mk 7, 22)

Marcus geeft deze opsomming van de zonden van de mens in meer detail weer: dat de boze gedachten het voortbrengend element0 zijn waarvan alle andere zonden slechts de verwezenlijking zijn; dat de eerste twee termen (overspel, hoererij) zonden aanduiden die hun oorsprong vinden in de zinnelijkheid; dat moord, diefstal, hebzucht voortkomen uit verdorven eerzucht, tenzij men de eerste van deze zonden wil toeschrijven aan haat; dat de ondeugden boze hartstochten zijn, onafhankelijk van de daden waarin zij tot uiting komen.

Kwaadaardigheid is het gevolg van de boosaardigheid die er behagen in schept kwaad te doen; bedrog drukt hier niet zozeer daden van onrechtvaardigheid uit als wel dubbelhartigheid, valsheid in karakter, alles wat in strijd is met de gerechtigheid. Ontaarding duidt de onbeschaamdheid aan waarmee de verdorvene zich overgeeft aan zijn verdorvenheid; het afgunstige oog is de kwaadaardige afgunst die men jegens een persoon koestert en waaraan het volksgeloof in meer dan één land een kwade invloed toeschrijft.

Laster zou een goddeloos woord tegen God kunnen zijn, maar aangezien alles in deze lijst beperkt is tot de relaties tussen mensen, is het een kwetsend woord gericht tegen de naaste.  Bovendien kan worden opgemerkt dat elke tot het uiterste gedreven hartstocht tot waanzin leidt.

Er zijn weinig passages in de Schrift die ons vollediger de natuurlijke corruptie van het menselijk hart openbaren dan deze toespraak van Jezus Christus. Hieruit mag men echter niet concluderen dat al het zedelijk kwaad in de wereld voortkomt uit de mens. Er is een koninkrijk der duisternis dat zijn invloed op hem uitoefent, evenals een kracht van goddelijke genade die hem kan regenereren; en dan komen uit ditzelfde hart waaruit kwade gedachten en zonden voortkomen, ook goede gevoelens en goede daden voort.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊   Zingt Jubilate : klik hier om het artikel te lesen → 22e zondag door het jaar 

◊   Wijkgemeenschap Valk & Watermolen – Belsele  : klik hier om het artikel te lesen →Mc. 7, 1-8  14-15  21-23 (2)

Preek van  | Wilhelm Cnossen :  » De farizeeër en de tollenaar »

Pentecôte – Année B

L’Esprit de vérité vous guidera dans toute la vérité

 # La Pentecôte est une fête chrétienne au cours de laquelle on célèbre l’effusion de l’Esprit Saint, un don de Jésus, et la naissance de l’Église. Elle tombe le cinquantième jour à partir de Pâques inclus (d’où son nom), un dimanche, c’est-à-dire à la fin de la septième semaine après Pâques, et est donc une fête mobile, dépendant de la date de Pâques. Elle célèbre d’abord le début de la récolte, puis, dans un second temps, le don de la loi. La Pentecôte est également le nom grec ancien de la fête juive de Shavuot, qui est une fête d’action de grâce.

Dans le judaïsme, Shavuot, ou la fête des semaines, appelée en grec ancien Πεντηκοστή (Pentecôte), est l’une des trois fêtes, appelées Shalosh regalim (trois pèlerinages), désignant les fêtes de i pèlerinage – à Jérusalem. Les sept semaines correspondent à la période du Omer, une période de deuil en mémoire des malheurs survenus au peuple d’Israël qui se termine par la fête de Lag Ba Omer, et Shavuot est censée être une célébration joyeuse du don de la Torah.

De l’Évangile de Jésus-Christ selon Saint Jean

À ce moment-là, Jésus dit à ses disciples : « Quand viendra l’Avocat, que je vous enverrai de la part du Père, lui, l’Esprit de vérité, qui vient du Père, rendra témoignage en ma faveur. Et vous aussi, vous serez témoins, car vous êtes avec moi depuis le commencement.

J’ai encore beaucoup de choses à vous dire, mais vous ne pouvez pas les supporter maintenant. Quand il viendra, l’Esprit de vérité, il vous conduira dans toute la vérité. Car ce qu’il dira ne viendra pas de lui-même : mais ce qu’il entendra, il le dira ; et tout ce qui arrivera, il vous le fera connaître.

Il me glorifiera, car il recevra ce qui vient de moi pour vous le faire connaître. Tout ce que le Père a est à moi ; c’est pourquoi je vous ai dit : L’Esprit reçoit ce qui vient de moi pour vous le faire connaître. (Jn 15, 26-27 ; 16, 12-15)

 Il vous fera comprendre tout ce que je vous ai dit !

Il vous fera comprendre tout ce que je vous ai dit ! « Si quelqu’un m’aime, il gardera ma parole ; et mon Père l’aimera, et nous viendrons à lui et nous resterons avec lui. » Celui qui ne m’aime pas ne gardera pas mes paroles » (Jn 14, 23-24a). C’est la seule manifestation que Dieu a décidé de faire : il vient vivre dans le cœur de ceux qui l’accueillent et croient en lui. Il ne sera reconnu comme réellement présent que par ceux qui l’aiment vraiment !

« Si quelqu’un m’aime, nous viendrons à lui » : le Christ affirme qu’il est désormais présent par ceux qui l’aiment, par les vrais croyants, en qui il habite. Entre des personnes qui s’aiment, il y a l’écoute, le dialogue, la parole, la communication.  « La parole que vous entendez n’est pas la mienne, c’est celle du Père qui m’a envoyé ».  (Jn 14, 24b)  

Jésus nous révèle ici l’un des fondements de la véritable vie chrétienne : la méditation de la Parole comme sacrement de la présence de Dieu. Dans ce discours d’adieu, le soir du Jeudi saint, Jésus parle d’une parole à laquelle on est fidèle, une parole que l’on vit, c’est-à-dire une parole que l’on met en pratique. La Parole de Jésus n’est pas une chose, c’est quelqu’un : depuis que Jésus est parti, il y en a un autre qui vient le remplacer, envoyé par le Père au nom de Jésus : c’est l’Esprit Saint.

Le Saint-Esprit n’ajoute rien à Jésus, tout comme Jésus n’ajoute rien au Père : ils sont trois qui ne font qu’un ! L’Esprit Saint est celui qui communique toute la vie de Dieu à l’humanité. C’est l’Esprit Saint qui aidera l’Église à comprendre progressivement le don de Dieu, révélé en Jésus-Christ. Et aujourd’hui encore, l’Esprit Saint est à l’œuvre : « Je suis avec vous tous les jours », a dit Jésus.

L’Église a encore beaucoup à comprendre, à découvrir et à vivre, et cela est encore plus vrai pour chacun d’entre nous.  Il est important de comprendre que la fête de la Pentecôte (première lecture) n’a pas eu lieu uniquement pour les apôtres : le vent fort a également été ressenti par une multitude d’hommes et de femmes à Jérusalem : chacun a entendu les merveilles de Dieu proclamées dans sa propre langue. (Actes 2, 5-11)

Pour qu’une personne reconnaisse dans la parole d’un autre, la Parole de Dieu, il faut qu’il y ait l’action de l’Esprit Saint. « C’est donc le même Esprit Saint qui affirme dans notre esprit que nous sommes enfants de Dieu » (2ème lecture) (Rm 8,16).

La fête de la Pentecôte n’est pas seulement la fête de la naissance de l’Église par les pouvoirs transmis aux apôtres, mais c’est aussi la fête du renouvellement du monde par l’action de l’Esprit Saint qui amène progressivement toute l’humanité à la compréhension du message de Jésus : « L’Esprit Saint, que le Père enverra en mon nom, vous enseignera toutes choses et vous rappellera tout ce que je vous ai dit ». « (Jn 14, 26) Prions l’Esprit Saint de nous apprendre à comprendre et à vivre l’Évangile aujourd’hui.

Diacre Michel Houyoux

Liens vers d’autres sites chrétiens

◊ Dimanche prochain : cliquez ici pour lire l’article  →   Solennité de la  Pentecôte

◊ Église catholique (Lyon) : cliquez ici pour lire l’article  →   L’Esprit de vérité vous conduira dans toute la vérité

♥  L’Esprit de vérité vous conduira dans la vérité tout entière  » – Lectio Divina -

Pentecoste

 Lo Spirito di verità vi guiderà in tutta la verità

 

# Pentecoste è una festacristiana in cui viene celebrata l’effusione dello Spirito Santo, dono di Gesù, e la nascita della Chiesa. Cade nel cinquantesimo giorno a partire dal giorno di Pasqua compreso (da cui il nome), di domenica, vale a dire alla fine della settima settimana dopo quella pasquale, ed è quindi una festa mobile, dipendente dalla data della Pasqua. Festeggia soprattutto l’inizio del raccolto, poi come secondo significato si festeggia il dono della legge. Pentecoste è inoltre l’antico nome greco della festività ebraica di Shavuot, che rappresenta una festa di ringraziamento.

Nell’ebraismo lo Shavuot, o festa delle settimane, detta in greco antico Πεντηκοστή (Pentecoste), è una delle tre festività, dette Shalosh regalim (tre pellegrinaggi), denotanti feste di i pellegrinaggio – a Gerusalemme. Le sette settimane corrispondono al periodo dell’Omer, un periodo di lutto in memoria di disgrazie accadute al popolo di Israele che termina con la festa di Lag Ba Omer, e Shavuot vuole essere una festa gioiosa per il dono della Torah.

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo San Giovanni

In quel momento, Gesù disse ai suoi discepoli : « Quando arriva l’avvocato, che io vi manderò dal Padre lui, lo Spirito di verità, che procede dal Padre, testimonierà a mio favore. E anche voi ne sarete testimoni, perché tu sei stato con me fin dall’inizio.

Ho ancora molte cose da dirvi, ma non potete sopportarli ora. Quando viene, lo Spirito di verità, Egli vi condurrà in tutta la verità. Perché quello che dice non verrà da se stesso : ma quello che sente, lo dirà ; E tutto ciò che accadrà, ve lo farà sapere.

Egli mi glorificherà, perché egli riceverà ciò che è da me per farvelo conoscere. Tutto ciò che il Padre ha è mio ; Per questo motivo vi ho detto : Lo Spirito riceve ciò che viene da me per farvelo conoscere. (Gv 15, 26-27 ; 16, 12-15)

 Egli vi farà capire tutto quello che vi ho detto !

 Egli vi farà capire tutto quello che vi ho detto ! « Se uno mi ama, resterà fedele alla mia parola; il Padre mio lo amerà e noi verremo da lui e staremo con lui ». Chi non mi ama non resterà fedele alle mie parole » (Gv 14,23-24a). Questa è l’unica manifestazione che Dio ha deciso di fare: viene a vivere nel cuore di coloro che lo accolgono e credono in lui. Sarà riconosciuto come veramente presente solo da coloro che lo amano veramente !

« Se qualcuno mi ama, noi verremo a lui »: Cristo afferma che ora è presente attraverso coloro che lo amano, attraverso i veri credenti, nei quali abita. Tra persone che si amano, c’è ascolto, dialogo, parola, comunicazione.  « La parola che ascoltate non è mia; è del Padre, che mi ha mandato ».  (Gv 14, 24b)  

Gesù ci rivela qui uno dei fondamenti della vera vita cristiana : la meditazione della Parola come sacramento della presenza di Dio. In questo discorso d’addio, la sera del giovedì santo, Gesù parla di una parola a cui si è fedeli, una parola che si vive, cioè una parola che si mette in pratica. La Parola di Gesù non è una cosa, è qualcuno: essendo partito Gesù, c’è un altro che viene a sostituirlo, mandato dal Padre nel nome di Gesù: è lo Spirito Santo.

Lo Spirito Santo non aggiunge nulla a Gesù, come Gesù non ha aggiunto nulla al Padre: sono tre che sono uno! Lo Spirito Santo è colui che comunica tutta la vita di Dio all’umanità. È lo Spirito Santo che aiuterà la Chiesa a comprendere progressivamente il dono di Dio, rivelato in Gesù Cristo. E oggi, lo Spirito Santo è ancora all’opera : « Io sono con voi sempre », disse Gesù.

La Chiesa ha ancora molto da capire, da scoprire e da vivere, e questo è ancora più vero per ciascuno di noi.  È importante capire che la festa di Pentecoste (Prima Lettura) non ha avuto luogo solo per gli apostoli: il vento forte è stato sentito anche da una moltitudine di uomini e donne a Gerusalemme: ognuno ha sentito le meraviglie di Dio proclamate nella propria lingua. (Atti 2, 5-11)

Perché una persona riconosca nella parola di un altro, la Parola di Dio, ci deve essere l’azione dello Spirito Santo. « È dunque lo stesso Spirito Santo che afferma nel nostro spirito che siamo figli di Dio » (2a lettura) (Rm 8,16).

La festa di Pentecoste non è solo la festa della nascita della Chiesa attraverso i poteri trasmessi agli apostoli, ma è anche la festa del rinnovamento del mondo attraverso l’azione dello Spirito Santo che gradualmente conduce tutta l’umanità alla comprensione del messaggio di Gesù : « Lo Spirito Santo, che il Padre manderà nel mio nome, vi insegnerà ogni cosa e vi farà ricordare tutto ciò che vi ho detto ! » ( Gv 14,26) Preghiamo lo Spirito Santo perché ci insegni a capire e a vivere il Vangelo oggi.

Il Diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti web cristiani

◊ Sant’Egidio : clicca qui per leggere l’articolo → Domenica di Pentecoste | PAROLA DI DIO OGNI

◊ Qumran  : clicca qui per leggere l’articolo →   Testi – Ricerca parole: pentecoste

Padre Fernando Armellini : « Domenica di Pentecoste »

Festa dell’Ascensione di Gesù

Gesù fu assunto in cielo e si sedette alla destra di Dio

# L’Ascensione è una festa cristiana celebrata il quarantesimo giorno dopo Pasqua2. Segna l’ultimo incontro di Gesù con i suoi discepoli dopo la sua resurrezione e la sua ascensione al cielo. Esprime un nuovo modo di presenza di Cristo, che non è più visibile nel mondo terreno, ma rimane presente nei sacramenti. Annuncia anche la venuta dello Spirito Santo dieci giorni dopo e la formazione della Chiesa nella festa di Pentecoste. Infine, prefigura la vita eterna per i cristiani.

L’Ascensione è un elemento essenziale della fede cristiana: è menzionata esplicitamente sia nel Credo degli Apostoli che nel Credo Niceno-Costantinopolitano ed è quindi condivisa da cattolici, ortodossi (l’Ascensione del Signore è una delle Dodici Grandi Feste), protestanti e fedeli delle chiese anticalcedonesi. Il giovedì dell’Ascensione è un giorno festivo in diversi paesi. Per gli ortodossi, è rispettivamente il 28 maggio e il 10 giugno. Nella teologia cristiana, l’Ascensione segna la fine della presenza fisica di Gesù sulla terra, dopo la sua morte e risurrezione. Simboleggia una nuova modalità della presenza di Cristo che è tutta interiore, universale e senza tempo. Egli è presente nell’Eucaristia.

Dal Vangelo secondo Marco

16 Chi crede ed è battezzato sarà salvato; chi rifiuta di credere sarà condannato. 17 Questi sono i segni che accompagneranno coloro che diventano credenti: nel mio nome scacceranno i demoni; parleranno in nuove lingue; 18 prenderanno in mano dei serpenti, e se berranno del veleno mortale, non farà loro del male; imporranno le mani agli infermi, e gli infermi staranno bene. « 

19 Quando il Signore Gesù ebbe parlato loro, fu assunto in cielo e sedette alla destra di Dio. 20 Quanto a loro, uscirono e proclamarono il Vangelo dappertutto. Il Signore lavorava con loro e confermava la parola con i segni che l’accompagnavano.  (Mc 16,15-20)

Chi crede ed è battezzato sarà salvato

La fede, condizione di salvezza; l’incredulità, causa di condanna, è il grande principio di tutto il Vangelo nella sua applicazione all’uomo : « Chi crede nel Figlio ha la vita eterna; chi non crede nel Figlio non vedrà la vita, ma l’ira di Dio rimarrà su di lui.  « Se Marco ha aggiunto il battesimo alla fede, è perché questa parola sostituisce il comando di battezzare che Matteo ha riportato (Matteo 28, 19).

Questo simbolo contribuirà alla salvezza solo nella misura in cui sarà amministrato a coloro che credono. La fede, condizione della salvezza; l’incredulità, causa della condanna, tale è il grande principio di tutto il Vangelo nella sua applicazione all’uomo : « Chi crede nel Figlio ha la vita eterna; chi non crede nel Figlio non vedrà la vita, ma l’ira di Dio rimarrà su di lui.  » (Gv 3, 36)

Se Marco ha aggiunto il battesimo alla fede, è perché questa parola ha sostituito il comando di battezzare che Matteo ha riportato (Mt 28, 9). Questo simbolo, tuttavia, contribuirà alla salvezza solo nella misura in cui viene amministrato a coloro che credono.  Molti di questi prodigi sembravano estranei alla sobrietà che contraddistingue i Vangeli. Niente lo dimostra meglio della necessità di alcuni esegeti di spiegare in senso spirituale questi doni che non potevano comprendere letteralmente.

Scacciare i demoni era un potere realmente esercitato a volte dagli apostoli ; Gesù lo aveva positivamente conferito loro. Parlare in nuove lingue è parlare in lingue non apprese in modo naturale. Non è quindi il dono di parlare in lingue in uno stato di estasi. Afferrare i serpenti era una ripetizione della promessa di Gesù, che avvenne per Paolo a Malta; Gesù conferì al suo popolo il potere di sfidare tutti i pericoli.

Il dono di guarire i malati fu spesso esercitato dagli apostoli : « E accadde che il padre di Publio era a letto, malato di febbre e dissenteria. Paolo andò da lui e pregò, impose le mani su di lui e lo guarì.  » (Atti 28, 8)

Diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti web cristiani

◊  Famiglis cristiana (Italia) : clicca qui per leggere l’articolo  → Ascensione di Gesù, ecco le cose da sapere

◊ Vatican : clicca qui per leggere l’articolo  →  Papa : con l’Ascensione il Signore ci ricorda che la la meta è il Cielo

♥    Padre Fernando Armellini : « L’ascenione del Signore »