Terza domenica di Pasqua – Anno B

Gesù e i due discepoli di Emmaus

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo Luca

In quel tempo, i discepoli di ritorno da Emmaus stavano raccontando agli undici apostoli e ai loro compagni ciò che era accaduto lungo la strada e come il Signore si era manifestato a loro nello spezzare il pane. Mentre stavano ancora parlando, il Signore stesso si presentò in mezzo a loro e disse loro : « Pace a voi! Spaventati e impauriti, pensarono di vedere uno spirito. Gesù disse loro : « Perché siete così turbati ? E perché questi pensieri sorgono nei vostri cuori ? Guardate le mie mani e i miei piedi: sono proprio io! Toccatemi, guardatemi: uno spirito non ha carne e ossa come vedete che io ho ».

Dopo aver detto questo, mostrò loro le mani e i piedi. Essi si rallegrarono, ma non osavano ancora crederci e si stupirono. Gesù disse loro: « Avete qualcosa da mangiare qui ? Gli offrirono un pezzo di pesce alla griglia, che egli prese e mangiò davanti a loro. Poi disse loro : « Queste sono le parole che vi ho detto mentre ero ancora con voi. Bisogna che si compia tutto ciò che è scritto di me nella Legge di Mosè, nei Profeti e nei Salmi« .

Poi aprì loro la mente per comprendere le Scritture. Disse loro: « Sta scritto che il Cristo patirà e risorgerà dai morti il terzo giorno e che nel suo nome sarà proclamata la conversione per il perdono dei peccati a tutte le nazioni, cominciando da Gerusalemme. Spetta a voi esserne testimoni ». (Lc 24, 35-48)

Gesù e i due pellegrini sulla strada di Emmaus

Due discepoli si recarono a Emmaus. Parlavano degli eventi che stavano per accadere. Gesù si avvicinò e andò con loro. Essi non lo riconobbero. Gesù chiese loro di cosa stessero parlando e perché fossero così tristi. Essi si meravigliarono della sua ignoranza e gli raccontarono della condanna e della morte di Gesù di Nazareth; poi gli raccontarono delle speranze che avevano riposto in lui e che erano andate deluse, poiché era il terzo giorno dalla sua morte; menzionarono la sorpresa provocata dal racconto delle donne e dalle scoperte di coloro che erano andati al sepolcro.

Gesù li rimproverò per la loro lentezza nel credere e spiegò loro dalle Scritture la necessità delle sue sofferenze. Quando arrivarono a Emmaus, Gesù voleva continuare il suo cammino, ma essi lo trattennero e lo convinsero a restare con loro, poiché si stava facendo notte. Entrò con loro e, quando spezzò il pane e lo diede loro, lo riconobbero, ma subito scomparve. i accorsero di quanto fossero commossi mentre spiegava loro le Scritture. Tornarono immediatamente a Gerusalemme e raccontarono ai discepoli ciò che era accaduto loro. Secondo Luca, Emmaus si trovava a sessanta furlongs(circa undici chilometri) da Gerusalemme.

La tradizione cattolica, che risale a Eusebio e Girolamo, vede la nostra Emmaus nella città di Nicopoli, oggi Amwàs, nella piana di Saron. Nicopoli non era una città e la distanza tra essa e Gerusalemme è di centosettanta chilometri. SI discepoli non credevano alla risurrezione di Gesù. Perciò non pensavano di riconoscerlo in questo sconosciuto. D’altra parte, doveva esserci stato un cambiamento significativo nella persona di Gesù, sia attraverso la sua sofferenza e morte, sia attraverso la sua risurrezione: anche i suoi discepoli più intimi esitavano a riconoscerlo quando si avvicinava a loro (Lc 24,37 ; Gv 20,14-15 ).

L’interesse comprensivo che Gesù ha mostrato loro ha conquistato la fiducia dei due viaggiatori. Le sue domande li invitavano ad aprire il loro cuore (Lc 18,40 ; Gv 5,6 ; Gv 20,15) . Egli non era potente solo a parole, ma anche e soprattutto nei fatti, attraverso gli atti d’amore che riempivano la sua vita. E lo era non solo nella stima di tutto il popolo, ma anche davanti a Dio, che gli rendeva testimonianza. Oltre a tutte queste cause di tristezza, c’è un’altra circostanza da menzionare, sul cui significato esitarono a pronunciarsi e che contribuì ad aumentare la loro confusione. Non hanno citato questa testimonianza delle donne come motivo di speranza, che hanno contrapposto con sicurezza ai fatti dolorosi che hanno citato.

Anche se i discepoli che visitarono il sepolcro lo trovarono proprio come avevano detto le donne! Gesù, da parte sua, dopo aver lasciato che raccontassero tutti i loro dolori, li rimproverò :  » Stupidi ! Innanzitutto, li accusò di non avere la capacità di comprendere le promesse che Dio aveva fatto attraverso i profeti (Gal 3, 1). L’uomo poteva essere salvato solo attraverso la sofferenza e la morte. L’amore eterno di Dio, che voleva la salvezza dell’uomo, voleva anche l’immensa dedizione del Salvatore, indispensabile per il compimento di tale salvezza.

Man mano che i discepoli comprendevano le Scritture, sentivano che le tenebre del loro cuore lasciavano il posto alla luce, che i loro dubbi lasciavano il posto alla fiducia e che, ancor prima di riconoscere Gesù, gli appartenevano completamente. È questo che Gesù ha fatto alla loro mente, invece di offrirsi improvvisamente a loro. Per mettere alla prova i discepoli, Gesù continuò a camminare e avrebbe certamente proseguito il suo cammino se non lo avessero esortato a rimanere con loro. Voleva che questa nuova grazia dipendesse da loro.

Tornati a Gerusalemme, prima ancora che i discepoli di Emmaus potessero parlare, furono accolti da un grido di gioia : « Il Signore è veramente risorto! I discepoli diedero come prova un’apparizione di Gesù a Simon Pietro. L’apparizione di Gesù a Pietro era una prova della sua misericordia nei confronti di colui che, amareggiato, sentiva il bisogno di rivedere Gesù e di ottenere il suo perdono (Mc 16,7). Mentre i discepoli di Emmaus raccontavano la loro storia, Gesù apparve con questo saluto : « Pace a voi ».

Per calmare la loro paura, mostrò loro i piedi e le mani e li invitò a toccarlo. Poi, per convincerli completamente, mangiò con loro. Ricordò loro che aveva detto loro che tutte le profezie si sarebbero compiute su di lui. Aprì loro la mente per comprendere le Scritture. Esse predicevano la sua sofferenza e la sua risurrezione e la predicazione del Vangelo tra tutte le nazioni. Gesù rese i discepoli suoi testimoni, promise loro lo Spirito Santo e ordinò loro di attendere a Gerusalemme il compimento di questa promessa.

La menzione dei piedi implica che non solo le mani ma anche i piedi di Gesù furono inchiodati alla croce. Questo passo di Luca lascia poco spazio ai dubbi. La gioia che i discepoli provarono nel vedere Gesù, dopo la tristezza e la paura, li tenne in uno stato di confusione che impedì loro di credere. Per dare loro un’ulteriore prova, Gesù chiese qualcosa da mangiare. Gesù ricordò loro le numerose predizioni che aveva fatto loro prima della sua morte e risurrezione (Lc 9, 22; Lc 22, 37) . Gesù non si considerava più con i suoi discepoli; il suo precedente rapporto con loro era stato sostituito da una comunione spirituale.

Gesù si appella un’ultima volta all’autorità delle Scritture, per far comprendere ai discepoli la necessità divina di tutto ciò che gli era accaduto e per rivelare loro il futuro del suo regno e la vocazione che avrebbero dovuto svolgere in esso. Nel suo nome, devono predicare il pentimento e il ravvedimento per il perdono dei peccati.

Il diacono Michel Houyoux

 

Link ad altri siti cristiani

La Difesa del Popolo : clicca qui per leggere l’articolo →Le due direzioni della vita. L’incontro dei dicepoli di Emmaus con Gèsu continua a parlaci

Qumran : clicca qui per leggere l’articolo → Testi – III Domenica di Pasqua (Anno B)

Video Padre Fernando Armellini : clicca qui → https://youtu.be/dRRk0QgQZrc

Domenica di Pasqua – Anno B

# La risurrezione di Lazzaro è un miracolo di Gesù registrato solo nel Vangelo di Giovanni (Giovanni 11:1-44), in cui Gesù riporta in vita Lazzaro di Betania quattro giorni dopo la sua sepoltura1. L’evento ebbe luogo a Betania, oggi la città palestinese di Al-Eizariya,  Nel Vangelo di Giovanni, questo è l’ultimo dei miracoli compiuti da Gesù prima della Passione e della sua stessa risurrezione. Lazzaro era il fratello di Marta e Maria di Betania. La famiglia viveva nel villaggio di Betania, a circa tre chilometri a est di Gerusalemme, sul versante sud-orientale del Monte degli Ulivi.

I teologi Moloney e Harrington considerano la risurrezione di Lazzaro un miracolo cruciale che ha messo in moto la catena di eventi che ha portato alla crocifissione di Gesù. La considerano una resurrezione che porta alla morte, in quanto la resurrezione di Lazzaro porta alla morte di Gesù, il Figlio di Dio, a Gerusalemme, e rivela la gloria di Dio. Calvino notò che non solo Cristo diede una prova notevole del suo potere divino risuscitando Lazzaro, ma mise anche davanti ai nostri occhi un’immagine vivente della nostra futura risurrezione. Il Sabato di Lazzaro, che si riferisce alla risurrezione di Lazzaro, un amico di Dio.

Abbinata alla Domenica delle Palme, precede la Settimana Santa. Questa festa si svolge qui perché è considerata da alcune Chiese orientali – Chiese ortodosse e Chiese cattoliche di rito bizantino – un’anticipazione della Pasqua, del mistero della Risurrezione. Per questo motivo il sabato viene celebrato come una domenica, il giorno della Risurrezione. In questo episodio, e nell’innografia che lo sviluppa, Cristo si mostra come trionfatore sulla morte, perché Lazzaro era morto da quattro giorni e il suo corpo era già in via di decomposizione. Con una sola parola, e senza ascoltare la disperazione delle sorelle del morto, Cristo risuscita Lazzaro : la morte è già impotente di fronte alla sua potenza.

Nell’apolytikion del giorno, l’innografo afferma che questo gesto è stato compiuto per « dare fede alla risurrezione di tutti ». # La Pasqua è la festa più importante del cristianesimo. Commemora la risurrezione di Gesù. La solennità, preceduta dalla Settimana Santa, l’ultima parte della Quaresima, inizia la notte prima della Domenica di Pasqua con la Veglia Pasquale.  ta della Pasqua è fissata per la prima domenica dopo il primo plenilunio successivo al 21 marzo, cioè il 22 marzo al più presto se il plenilunio cade la sera del 21, e il 25 aprile al più tardi. Le Chiese occidentali, avendo adottato sia la riforma gregoriana del calendario sia una concomitante correzione del ciclo lunare, hanno spesso un giorno di festa diverso da quello delle Chiese ortodosse.

A causa dei diversi calendari (gregoriano e giuliano) delle due tradizioni, l’equinozio non cade necessariamente nella stessa lunazione, e ci può essere anche una settimana in più di differenza dovuta al fatto che le due tradizioni non usano la stessa luna ecclesiastica, e quindi le fasi lunari possono essere sfalsate di un giorno o due e trovarsi ai lati di una domenica. Alcune chiese cristiane scelgono di osservare la Pasqua Quartodecimale in accordo con la Pasqua ebraica.

Dal Vangelo di Gesù Cristo secondo Giovanni

Il primo giorno della settimana, Maria Maddalena si recò al sepolcro di buon mattino; era ancora buio. Si accorse che la pietra era stata rimossa dal sepolcro. Allora corse da Simon Pietro e da Giovanni, l’altro discepolo, quello che Gesù amava, e disse loro : « Il Signore è stato portato via dal suo sepolcro e non sappiamo dove sia stato deposto ». Allora Pietro si mise in cammino con l’altro discepolo per andare al sepolcro. Corrono insieme, ma l’altro discepolo corre più veloce di Pietro e raggiunge la tomba per primo. Chinandosi, vide che i teli di lino erano stesi; ma non entrò. 

Simon Pietro, che lo seguiva, arrivò a sua volta. Entrò nel sepolcro e vide i teli di lino stesi e il sudario che aveva avvolto il capo di Gesù, non posato con i teli di lino ma arrotolato al suo posto. Poi entrò l’altro discepolo, quello che era arrivato per primo al sepolcro. Vide e credette. Fino a quel momento, i discepoli non avevano capito che, secondo le Scritture, Gesù doveva risorgere dai morti. (Gv 20,1-9)

Gesù doveva risorgere dai morti

« Resurrexi, et adhuc tecum sum »- Sono risorto e sono sempre con voi, così inizia l’inno d’ingresso ufficiale della Messa di Pasqua. Sì, Signore, tu hai vinto la morte e sei sempre con me ; sei l’amico intimo della mia anima. Signore Gesù, con la tua risurrezione, vieni a rianimarmi. Oggi è il giorno che il Signore ha fatto, sia per noi un giorno di festa e di gioia, canteremo per tutta la Pasqua. Questa espressione del Salmo 117 inonda la celebrazione della fede cristiana. Il Padre ha risuscitato dai morti suo Figlio Gesù Cristo, l’Amato, colui di cui si compiace perché ha amato fino a dare la vita per tutti.

Viviamo dunque la nostra gioia pasquale. Cristo è risorto: celebriamo questa risurrezione, pieni di gioia e di amore. Oggi Gesù Cristo ha vinto la morte, il peccato e la tristezza… e ci ha aperto le porte di una vita nuova, la vita autentica che lo Spirito Santo ci dona per pura grazia. Che nessuno sia triste ! Cristo è la nostra Pace e la nostra Via, per sempre. Oggi Egli  » rivela pienamente l’uomo a se stesso e gli rivela la sublimità della sua vocazione » (Concilio Vaticano II, Gaudium et Spes 22).

Questo è il grande segno che il Vangelo ci dà oggi : la tomba di Gesù è vuota. Non dobbiamo più cercare tra i morti il vivente, perché è risorto. E i discepoli che lo videro poi risorto, cioè che lo riconobbero vivo in un meraviglioso incontro di fede, si accorsero che la sua tomba era vuota. La tomba vuota e le apparizioni saranno i grandi segni per la fede dei credenti. Il Vangelo dice : « Allora entrò l’altro discepolo, quello che era venuto per primo al sepolcro. Vide e credette » (Gv 20, 8). Egli ha saputo cogliere per fede che questo vuoto, questo sudario e il telo di lino arrotolato separatamente, erano i piccoli segni del passaggio di Dio, della vita nuova. 

L’amore sa cogliere ciò che agli altri sfugge; gli bastano i piccoli segni. « L’altro discepolo, quello che Gesù amava » (Gv 20,2), si lasciò guidare dall’amore che aveva ricevuto da Cristo. Questo « vedere e credere » dei discepoli deve essere anche il nostro. Rinnoviamoci nella nostra fede pasquale. Che Cristo sia il nostro Signore in tutto. Permettiamo alla sua Vita di animare la nostra e di rinnovare la grazia del nostro battesimo. Diventiamo suoi apostoli e discepoli. Guidati dall’amore, proclamiamo ovunque la nostra gioia di credere in Gesù Cristo. Siamo testimoni gioiosi e pieni di speranza della sua Risurrezione. Signore, tu sei presente, sei qui, risorto, vicino a me. Inonda il mio cuore con la tua forza e il tuo amore, che la tua Risurrezione dia nuova vita alla mia vita.

La gioia non è solo un sentimento, ma dipende anche dalla nostra volontà: possiamo decidere di essere gioiosi meditando sulle ragioni più profonde della nostra gioia. Oggi cerchiamo di vivere la gioia della Pasqua, di gioire perché Cristo è risorto e condivide la sua vita con noi.

Il Diacono Michel Houyoux

Link ad altri siti cristiani

◊ Fra Stephano : clicca qui per leggere l’articolo → https://youtu.be/B2QkSkK8gE0

:◊ Qumran : clicca qui per leggere l’articolo → Testi – II Domenica di Pasqua (Anno B)mbini e ragazzi

 Video Pa dre Fernando Armellini ; clicca qui→ https://youtu.be/1P4wHti4eOE

Mardi de la troisième semaine du Temps Ordinaire – Année B

Fuite de la Sainte Famille en Égypte

De l’Évangile de Jésus Christ selon Marc

En ce temps-là, comme Jésus était dans une maison, arrivent sa mère et ses frères. Restant au-dehors, ils le font appeler. Une foule était assise autour de lui ; et on lui dit : «Voici que ta mère et tes frères sont là dehors : ils te cherchent.» Mais il leur répond : «Qui est ma mère ? qui sont mes frères ?» Et parcourant du regard ceux qui étaient assis en cercle autour de lui, il dit : «Voici ma mère et mes frères. Celui qui fait la volonté de Dieu, celui-là est pour moi un frère, une sœur, une mère.» (Mc 3, 31-35

Fuite de la sainte famille en Égypte

Lorsque Jésus vint au monde à Bethléem, certaines personnes, comme les bergers et les mages, l’accueillirent avec foi et reconnaissance. D’autres, comme Hérode le Grand et ses soldats voulurent l’assassiner. Mais Joseph et de Marie furent averti par un ange de fuir en Égypte. «La lumière brille dans les ténèbres, et les ténèbres ne l’ont pas arrêté.» (Jn 1, 5) Depuis ce moment-là, Joseph et Marie évitèrent de dévoiler l’identité divine de Jésus. En revenant de leur fuite en Égypte, après la mort d’Hérode, ils ne s’installèrent pas à Bethléem, où Jésus aurait pu être reconnu. Ils allèrent vivre discrètement dans le petit village de Nazareth, où Jésus mena la vie la plus normale possible, en ne révélant pas sa divinité, jusqu’à ce que son heure fut venue pour se manifester (Jn 2, 4). Puisque Jésus n’avait accompli aucun acte surnaturel à Nazareth jusqu’à l’âge de 30 ans, il fut normal que les gens de Nazareth ne crurent guère ce qu’ils entendirent dire sur ses enseignements et ses miracles prodigieux. «Aucun prophète ne trouve un accueil favorable dans son pays.» (Lc 4, 24)

Sommes nous comme les gens de Nazareth, qui refusèrent de croire les témoignages sur Jésus ? «Les gens de chez lui vinrent pour se saisir de Jésus, car ils affirmaient : ‘’Il a perdu la tête.’’» (Mc 3, 21) En trouvant Jésus continuellement entouré d’une foule de disciples, ils envoyèrent un message pour lui demander de venir avec eux à l’écart de la foule. La mère des frères de Jésus fut une autre Marie, femme de Clopas.(Jn 19, 25 ; Mc 15, 40 ; Mt 27, 56) de Jésus voulurent le ramener à Nazareth et l’empêcher d’exercer la mission d’évangélisation qu’il venait d’entreprendre. Leur plan était clairement opposé au plan de Dieu, ils avaient réussi à obliger Marie, la mère de Jésus à les accompagner. Jésus n’alla pas à leur rencontre et la foule de disciples empêcha la famille de Jésus d’exécuter leur plan. Que firent ils ? On ne le sait pas

Jésus affirma : «Celui qui fait la volonté de Dieu, celui-là est pour moi un frère, une sœur, une mère.» L’Évangile de Jean explique que le Fils de Dieu : «Il est venu chez lui, et les siens ne l’ont pas reçu. Mais à tous ceux qui l’ont reçu, il a donné de pouvoir devenir enfants de Dieu !» (Jn 1, 11-12) Nous sommes appelés à devenir, comme lui, des enfants bien-aimés de Dieu! Et cela fait de nous les frères et sœurs de Jésus. C’est un cadeau que nous ne méritons pas, Jésus a mérité pour nous par l’offrande de sa vie sur la croix et par sa Résurrection. C’est pourquoi, Jésus, au matin de la Résurrection, dit à Marie-Madeleine : «Va trouver mes frères pour leur dire que je monte vers mon Père et votre Père, vers mon Dieu et votre Dieu.» (Jn 20, 17)

Êtes-vous conscient de la grandeur du don que Jésus vous offre en vous appelant à devenir enfant de Dieu et membre de sa famille. Seigneur Jésus, merci de nous avoir invités à devenir des membres de ta famille. Merci d’avoir offert ta vie pour nous afin de nous libérer du pouvoir des ténèbres et nous faire renaître comme enfants bien-aimés de Dieu le Père. Aide nous, Seigneur, à nous détacher de nos propres interprétations et plans, ainsi que des projets de ceux qui vont à l’encontre de la volonté de Dieu.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

Dominicains de Belgique : cliquez ici pour lire l’article Troisième dimanche du temps ordinaire

Jardinier de Dieu : cliquez ici pour lire l’article 3e dimanche, temps ordinaire – année B

Vidéo La Sainte Famille ébranle les Mystères de l’Égypte Antique  : cliquez ici pour lire l’article https://youtu.be/Yjao5PUzJmQ

Tweeëntwintigste zondag van de gewone tijd in jaar B

 Je laat Gods gebod links liggen en klampt je vast aan menselijke traditie

 

# Een ablutie is een rituele reiniging van bepaalde delen van het lichaam vóór bepaalde religieuze handelingen. Water is een symbool van zuivering dat in vele grote godsdiensten voorkomt. In het jodendom is het mikwe een ritueel bad dat wordt gebruikt voor de wassing die nodig is voor zuiverheidsrituelen. In het christendom wordt water gebruikt voor de doop, een geloofsdaad ten overstaan van een vergadering om Jezus Christus te erkennen als redder en Heer van iemands leven (gedeeltelijke of volledige onderdompeling), die door de priester of voorganger tijdens de mis of de eredienst wordt verricht. De gedoopte wordt een « kind van God ». In de Islam wordt water gebruikt om de moslim te reinigen tijdens de wassingen die voorafgaan aan de gebeden, of salat, zoals bepaald in de Koran en de Sunna. In het Hindoeïsme heeft water zuiverende krachten.

In het shintoïsme is misogi de zuivering door middel van een waterval of beek. De wassingen en de notie van rituele reinheid behoren tot de erfenis van het jodendom en de islam, terwijl het christendom er praktisch van is afgestapt. In het jodendom gaat het om een rituele reiniging die gaat van onderdompeling van het hele lichaam tot een eenvoudige besprenkeling van de handen met water. De Tora schreef volledige onderdompeling in een natuurlijke bron, rivier of ritueel bad voor om personen of voorwerpen te reinigen die onrein waren geworden door contact met verschillende bronnen van onreinheid, zoals bloed of lijken. Baden in het mikwe is vereist voor een niddah-vrouw, zodat haar man geslachtsgemeenschap met haar kan hebben. Het baden in het mikwe is ook vereist voor de nieuwe bekeerling.

Het christendom behoudt alleen de symbolische betekenis van de wassingen in de rite van het doopsel en de viering van de Eucharistie. Afhankelijk van de betrokken kerk bestaat deze rite uit een eenvoudige besprenkeling van het voorhoofd met water of een volledige onderdompeling in een bekken. Het is een erfenis van het doopritueel van Johannes de Doper, dat reeds bestond in sommige joodse sekten van zijn tijd. Tijdens de eucharistieviering, vóór de consecratie van de twee soorten waarbij het brood en de wijn het lichaam en bloed van Christus worden, wast de katholieke priester zijn handen, een zuiveringsritueel. Wanneer de dienaar zachtjes water over de handen van de priester giet, reciteert de priester een vers uit Psalm 51: « Heer, reinig mij van mijn zonden en was mijn zonden weg » en droogt het water af met een liturgische doek (manuterge). Het water dat gebruikt wordt voor de wassingen van de celebrant wordt vervolgens in een vat (poel) voor het water van de wassingen of in de aarde gegoten. Want dit water kan nergens worden uitgegoten. Evenzo mengt de priester bij het offertorium een beetje water met de wijn in de kelk. Deze rite werd in de katholieke kerk verplicht gesteld door het Concilie van Trente op 13 december 15
Uit het Evangelie volgens Marcus

01 De farizeeën en enkele schriftgeleerden die uit Jeruzalem waren gekomen, ontmoetten Jezus, 02 en zij zagen dat enkele van zijn leerlingen met onreine, dat wil zeggen: ongewassen handen aten. 03 Want de farizeeërs wassen, zoals alle joden, altijd grondig hun handen voordat zij eten, omdat zij gehecht zijn aan de traditie van de oudsten; 04 en als zij van de markt terugkomen, eten zij niet voordat zij zich met water hebben besprenkeld, en zij zijn door de traditie gehecht aan vele andere gebruiken: het wassen van bekers, karaffen en borden.

05 Toen vroegen de farizeeën en schriftgeleerden aan Jezus: « Waarom volgen uw leerlingen niet de traditie van de oudsten? Zij eten hun maaltijden met onreine handen. 06 Jezus antwoordde hun: « Jesaja heeft van u, huichelaars, een goede profetie gemaakt, zoals er geschreven staat: Dit volk eert Mij met de lippen, maar hun hart is verre van Mij. 07 Tevergeefs eren zij Mij; de leerstellingen die zij onderwijzen zijn slechts menselijke voorschriften.

08 Ook jullie laten het gebod van God links liggen en houden vast aan de traditie van de mensen. 14 Toen hij de menigte weer bijeenriep, zei hij tegen hen: « Luistert naar mij, jullie allemaal, en begrijpt het. 15 Niets wat uit een mensch komt en in hem gaat, kan hem onrein maken. Maar wat uit een mens komt, is wat een mens onrein maakt. 21 Want van binnenuit, uit het hart van de mens, komen kwade gedachten voort: onfatsoenlijkheid, diefstal, moord,

22 echtbreuk, hebzucht, goddeloosheid, bedrog, losbandigheid, nijd, laster, hoogmoed en buitensporigheid. 23 Al dit kwaad komt van binnenuit en maakt een mens onrein. (Mk 7,1-8.14-15.21-23)

De Farizeeërs van Jeruzalem vallen Jezus aan over de wassingen

Deze bijeenkomst van Jezus’ tegenstanders toonde het belang van hun aanpak. Misschien was het een officiële bijeenkomst. Waarom waren deze Farizeeën en schriftgeleerden daar uit Jeruzalem, als ze niet door het Sanhedrin waren gestuurd? Sommige van zijn discipelen aten brood met gewone handen. Gewoon wordt gezegd in tegenstelling tot dat wat apart was gezet, geheiligd, gewijd.  Er was een besmetting die verwijderd moest worden door rituele wassing.

Marcus verklaart hun scrupules aan zijn lezers, die vreemd waren aan de Joodse gebruiken, door deze zin toe te voegen: « Dat wil zeggen, niet gezuiverd. Marcus onderbreekt zijn verhaal om al deze joodse gebruiken uit te leggen aan zijn lezers, die, bekeerd uit het heidendom, er niet van op de hoogte waren. Hij schrijft deze gebruiken toe aan de Farizeeën, die ze strenger in acht nemen, maar aan alle Joden. Handen wassen met de vuist betekent waarschijnlijk wassen door de ene open hand te wrijven met de andere gesloten, om zo alle onzuiverheden uit de handpalmen te verwijderen.

De traditie van de ouden stond tegenover de voorschriften van de goddelijke wet. Dit waren de gebruiken die gebaseerd waren op het gezag van de oude Joodse leraren, en die vaak boven de wet zelf werden geplaatst. Het openbare plein was de plaats waar de mensen bijeenkwamen en waar markten werden gehouden.  Bij hun terugkeer van daar, gebruikten de Joden hun maaltijden niet zonder zich te reinigen.  Sommige uitleggers passen deze zuivering toe op het volk, op het voedsel dat van het marktplein werd meegebracht.

Setier is, in het Grieks, Latijn en Frans, de naam van een maat vloeistof. Dit woord duidt hier wijnvaten aan, gemaakt van hout of aarde. Bedden waren het soort banken waarop de ouden hun maaltijden gebruikten, steunend op hun linker elleboog. Volgens Matteüs beantwoordde Jezus de vraag van de Farizeeën met een andere vraag, die hen in verwarring zou hebben gebracht; daarna zei hij : « Want Mozes heeft gezegd: ‘Eert uw vader en uw moeder’; en: ‘Wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij dat doen; wie zijn vader of moeder vervloekt, laat hij ter dood gebracht worden. »

Tijdens de discussie bleef de menigte op een afstand. Daar zij de beschuldiging tegen Jezus en zijn discipelen gehoord hadden, moeten zij ook Jezus’ antwoord gehoord hebben; hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was. Hij riep hen weer tot zich en keerde terug tot de vraag die hem gesteld was: « Diefstal, gierigheid, boosaardigheid, bedrog, losbandigheid, afgunst, laster, hoogmoed, dwaasheid ». (Mk 7, 22)

Marcus geeft deze opsomming van de zonden van de mens in meer detail weer: dat de boze gedachten het voortbrengend element0 zijn waarvan alle andere zonden slechts de verwezenlijking zijn; dat de eerste twee termen (overspel, hoererij) zonden aanduiden die hun oorsprong vinden in de zinnelijkheid; dat moord, diefstal, hebzucht voortkomen uit verdorven eerzucht, tenzij men de eerste van deze zonden wil toeschrijven aan haat; dat de ondeugden boze hartstochten zijn, onafhankelijk van de daden waarin zij tot uiting komen.

Kwaadaardigheid is het gevolg van de boosaardigheid die er behagen in schept kwaad te doen; bedrog drukt hier niet zozeer daden van onrechtvaardigheid uit als wel dubbelhartigheid, valsheid in karakter, alles wat in strijd is met de gerechtigheid. Ontaarding duidt de onbeschaamdheid aan waarmee de verdorvene zich overgeeft aan zijn verdorvenheid; het afgunstige oog is de kwaadaardige afgunst die men jegens een persoon koestert en waaraan het volksgeloof in meer dan één land een kwade invloed toeschrijft.

Laster zou een goddeloos woord tegen God kunnen zijn, maar aangezien alles in deze lijst beperkt is tot de relaties tussen mensen, is het een kwetsend woord gericht tegen de naaste.  Bovendien kan worden opgemerkt dat elke tot het uiterste gedreven hartstocht tot waanzin leidt.

Er zijn weinig passages in de Schrift die ons vollediger de natuurlijke corruptie van het menselijk hart openbaren dan deze toespraak van Jezus Christus. Hieruit mag men echter niet concluderen dat al het zedelijk kwaad in de wereld voortkomt uit de mens. Er is een koninkrijk der duisternis dat zijn invloed op hem uitoefent, evenals een kracht van goddelijke genade die hem kan regenereren; en dan komen uit ditzelfde hart waaruit kwade gedachten en zonden voortkomen, ook goede gevoelens en goede daden voort.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke websites

◊   Zingt Jubilate : klik hier om het artikel te lesen → 22e zondag door het jaar 

◊   Wijkgemeenschap Valk & Watermolen – Belsele  : klik hier om het artikel te lesen →Mc. 7, 1-8  14-15  21-23 (2)

Preek van  | Wilhelm Cnossen :  » De farizeeër en de tollenaar »