Friday of the Twenty-ninth Week in Ordinary Time – Year B

# The question of the signs of the times (in Latin signa temporum) is a theme that emerged in the Catholic Church from the 1940s onwards and has been strongly emphasised since the Second Vatican Council. According to the theologian Karl Rahner, it is « one of the three or four most significant formulas of the Council, at the heart of its approaches as well as at the initiative of its inspiration ». Elisabeth Lacelle considers that this formula marks the « opening of the Church’s conscience to its historical dimension of dialogue with the world ».

The expression appeared in certain French theological circles2 ; it is explicitly used at the time of the Council in the constitution Gaudium et Spes which, in Article 4, affirms that « the Church has the duty at all times to scrutinise the signs of the times and to interpret them in the light of the Gospel, so that she may respond, in a manner appropriate to each generation, to the eternal questions of men about the meaning of the present and future life and about their mutual relations ».

However, several authors attribute to John XXIII the introduction of the theme of the signs of the times in the Magisterium, before the drafting of the conciliar texts. Thus, in his encyclical Pacem in terris, he uses the notion without naming it, to the point that all translations use it in the intertitles2. According to the theologian Martin Maier, the main signs noted by John XXIII are « socialisation, the promotion of the working classes, the entry of women into public life and the emancipation of colonised peoples ».

For Maier, the theology of the signs of the times marks the overcoming of a vision of the Church whose task is limited to guarding the deposit of faith, and of a vision of history marked by a clear cut between « secular history » and « salvation history ». For André Beauchamp, a Canadian priest and ecologist, environmental issues, the fate of creation and the current state of « our common home » are the strongest sign of the times. For Jean Bastaire, ecology is also a sign of the times for the Church. In an article published in 2005 in response to Lynn White Jr’s 1967 accusation in the magazine Science, he shows that ecology prompts Christians to return to the sources of faith and to an emergence of the Spirit for new developments of salvation in Christ.

From the Gospel of Luke

54 Jesus also said to the crowds : « When you see a cloud rising in the west, you immediately say that it will rain, and it does. 55 And when you see the south wind blowing, you say that it will be hot, and it is. 56 You hypocrites! You know how to interpret the appearance of the earth and the sky ; but this moment, why do you not know how to interpret it? 57 And why also do you not judge for yourselves what is right ?

58 So then, when you go with your adversary to the magistrate, while you are on the way do everything you can to make arrangements with him, so that he does not drag you before the judge, and the judge does not hand you over to the bailiff, and the bailiff does not throw you into prison. 59 I tell you, you will not get out of there until you have paid every last cent. (Lk 12, 54-59)

Hypocrites, you know how to discern the appearance of the earth and the sky

Hypocrites, you know how to discern the appearance of earth and heaven; but how can you not discern this time ? (Lk 12, 56) This was an answer to the Pharisees who asked for a sign from heaven, and with this answer Jesus avoided the trap that was set for him. Such images recurred frequently in Jesus’ discourses. Jesus spoke of the divisions and struggles caused by the Gospel; where did they come from? Most people, skilled in discerning the appearance of heaven and earth, were blind to the importance of Jesus’ presence and the immense moral revolution he would bring about in the world. Jesus saw hypocrisy in this willful ignorance.

A small cloud rising over the sea seemed to them a sure sign of rain, and so it happens. On the contrary, the south wind, the simun, blowing from the desert, would infallibly bring scorching heat and drought. »57 « And why do you not judge for yourselves what is right ? (Lk 12, 57): this last accusation made even more striking the one that preceded and prepared the warning that Jesus gave.

In the spiritual realm, Jesus’ listeners should judge for themselves, without anyone having to show them the consequences to be drawn from these signs of the times. Their conscience should be enough to convince them of what was right, of what had to be done in the present danger: to repent of their sins and be reconciled with God. « I tell you, you shall not come out of there until you have paid every last penny » (Lk 12, 59) : this precept is not only a counsel of prudence to be applied in human relationships. In Luke’s Gospel, even more than in Matthew’s, it has the value of a parable intended to teach the necessity of reconciliation with God.

God is both the other party and the judge. All men have to deal with this other side, indeed, they are already on the way with it. What, then, should be the supreme concern of every guilty man? It is obviously to be free from the other side. Matthew, on the other hand, says: to agree with them. The fundamental idea is that of reconciliation, which can only be achieved through the forgiveness of sins. If this reconciliation does not take place before the guilty person appears before the judge, there remains only the inevitable punishment, prison. Will this condemned man ever be able to pay the last pite? Jesus remained silent on this point.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian websites

◊ Catholic for live : click here to read the paper → HOMILY FOR FRIDAY OF THE TWENTY-NINTH WEEK IN ORDINARY

◊ Catholic Culture : click here to read the paper →  Friday of the Twenty-Ninth Week in Ordinary Time, year B

Homily: Friday of the Twenty-Ninth Week in Ordinary Time

.

Vendredi de la vignt-neuvième Semaine du Temps Ordinaire — Année B

 Vous savez interpréter l’aspect de la terre et du ciel ; mais ce moment-ci, pourquoi ne savez-vous pas l’interpréter ?

# La question des signes des temps (en latin signa temporum) est une thématique apparue dans l’Église catholique à partir des années 1940 et qui a été fortement mise en avant depuis la période du Concile Vatican II. Selon le théologien Karl Rahner, il s’agit de « l’une des trois ou quatre formules les plus significatives du Concile, au cœur de ses démarches comme à l’initiative de son inspiration ». Élisabeth Lacelle considère que cette formule marque l’« ouverture de la conscience de l’Église à sa dimension historique de dialogue avec le monde ».

x

L’expression est apparue dans certains milieux théologiques français2 ; elle est explicitement employée lors du concile dans la constitution Gaudium et Spes qui, à l’article 4, affirme que « l’Église a le devoir, à tout moment, de scruter les signes des temps et de les interpréter à la lumière de l’Évangile, de telle sorte qu’elle puisse répondre, d’une manière adaptée à chaque génération, aux questions éternelles des hommes sur le sens de la vie présente et future et sur leurs relations réciproques » .

x

Toutefois, plusieurs auteurs attribuent à Jean XXIII l’introduction de la thématique des signes de temps dans le Magistère, avant la rédaction des textes conciliaires. Ainsi, dans son encyclique Pacem in terris, il utilise la notion sans la nommer, au point que toutes les traductions l’utilisent dans les intertitres2. Selon le théologien Martin Maier, les signes principaux relevés par Jean XXIII sont « la socialisation, la promotion des classes laborieuses, l’entrée de la femme dans la vie publique et l’émancipation des peuples colonisés ».

x

Pour Maier, la théologie des signes des temps marque le dépassement d’une vision de l’Église dont la tâche se bornerait à garder le dépôt de la foi, et d’une vision de l’histoire marquée par une coupure nette entre « histoire profane » et « histoire du salut » . Pour André Beauchamp, prêtre et écologiste canadien, les enjeux environnementaux, le sort de la Création et l’état actuel de « notre maison commune » constituent le signe des temps le plus fort de notre époque . Pour Jean Bastaire, l’écologie est aussi un signe des temps pour l’Église. Dans un article paru en 2005 en réponse à l’accusation de Lynn White Jr parue en 1967 dans la revue Science, il montre que l’écologie incite les chrétiens à un retour aux sources de la foi et à un surgissement de l’Esprit pour de nouveaux développements du salut en Christ.

De l’évangile selon Luc

54 S’adressant aussi aux foules, Jésus disait : « Quand vous voyez un nuage monter au couchant, vous dites aussitôt qu’il va pleuvoir, et c’est ce qui arrive. 55 Et quand vous voyez souffler le vent du sud, vous dites qu’il fera une chaleur torride, et cela arrive. 56 Hypocrites ! Vous savez interpréter l’aspect de la terre et du ciel ; mais ce moment-ci, pourquoi ne savez-vous pas l’interpréter ? 57 Et pourquoi aussi ne jugez-vous pas par vous-mêmes ce qui est juste ?

58 Ainsi, quand tu vas avec ton adversaire devant le magistrat, pendant que tu es en chemin mets tout en œuvre pour t’arranger avec lui, afin d’éviter qu’il ne te traîne devant le juge, que le juge ne te livre à l’huissier, et que l’huissier ne te jette en prison. 59 Je te le dis : tu n’en sortiras pas avant d’avoir payé jusqu’au dernier centime. »  (Lc 12, 54-59)

Hypocrites, vous savez discerner l’aspect de la terre et du ciel 

« Hypocrites, vous savez discerner l’aspect de la terre et du ciel ; mais comment ne discernez-vous pas ce temps-ci ? » (Lc 12, 56)  Là, ce fut une réponse à des pharisiens qui demandèrent un signe du ciel ; et par cette réponse, Jésus évita le piège qui lui fut tendu. De telles images revinrent fréquemment dans les discours de Jésus. Jésus parla des divisions et des luttes provoquées par l’Évangile ; d’où venaient-elles ?  Le plus grand nombre, habile à discerner l’aspect de la terre et du ciel, était aveugle quand il s’agissait de discerner l’importance de  la présence de Jésus et l’immense révolution morale qu’il allait accomplir dans le monde. Jésus vit, dans cette ignorance volontaire, de l’hypocrisie.

Un petit nuage  se levant au-dessus de la mer, leur paraissait un indice certain de la pluie , et cela arrive ainsi. Au contraire, le vent du midi, le simoun, soufflant du désert, amenait infailliblement une chaleur brûlante et la sécheresse.  « 57 Et pourquoi ne jugez-vous pas aussi par vous-mêmes de ce qui est juste ? » (Lc 12, 57) : cette dernière accusation rendit plus saisissante encore celle qui précéda et prépara l’avertissement que Jésus donna.

Dans le domaine spirituel, les auditeurs de Jésus devraient juger par eux-mêmes, sans que personne eût besoin de leur montrer les conséquences à tirer de ces signes des temps. Leur conscience devrait suffire pour les convaincre de ce qui fut juste, de ce qu’il y eut à  faire dans le danger actuel : se repentir de ses péchés et se réconcilier avec Dieu. « Je te le dis, tu ne sortiras point de là, que tu n’aies payé jusqu’à la dernière pite. » (lc 12, 59)  :  ce précepte n’est pas seulement un conseil de prudence à appliquer dans les relations humaines. Dans l’évangile  selon Luc,   plus encore que dans Matthieu, il a la valeur d’une parabole destinée à enseigner la nécessité de la réconciliation avec Dieu.

Dieu est à la fois la partie adverse et le juge. Tous les hommes ont affaire à cette partie adverse, bien plus, ils sont déjà en chemin avec elle.Quel devrait donc être le suprême souci de tout homme coupable ? C’est évidemment d’être libéré de la partie adverse. Matthieu à un autre point de vue, dit : être d’accord avec elle. L’idée fondamentale est celle de la réconciliation, qui ne s’obtient que par le pardon des péchés. Si cette réconciliation n’a pas lieu avant le moment où le coupable comparaît devant le juge, il ne reste que l’inévitable châtiment, la prison. Ce condamné pourra-t-il jamais payer la dernière pite ? Là-dessus, Jésus garda le silence.

Diacre Michel Houyoux

Liens avec d’autres sites chrétiens

◊ Regnum Christi : cliquez ici pour lire l’article → Vous savez interpréter l’aspect de la terre et du ciel 

◊ La Bible au quotidien  : cliquez ici pour lire l’article → Avoir la foi en Dieu : LE DISCERNEMENT

♥ Pasteur marc Pernot : « Si tu sais ce que tu fais : tu es heureux »

Тридцатое воскресенье, Неделя обычного времени

Раббуни, чтобы мне вернули зрение.

# В техническом и критическом словаре по философии Андре Лаланда есть глава, посвященная термину чудо. Он отвергает определение отклонения от законов природы, предложенное Дэвидом Юмом, который отвергал чудеса, и цитирует Фому Аквинского (quae praeter ordinem communiter statutum in rebus quandoque divinitus fiunt), Малебранша, согласно которому чудо можно понимать либо как событие, не зависящее от общих законов, известных человеку, либо как эффект, не зависящий ни от одного известного или неизвестного закона, и предлагает понимать его как событие, не соответствующее обычному порядку фактов самой природы.

Он также дает широкое поле для предложений Эдуарда Леруа, которые можно резюмировать следующим образом: Исключительный и экстраординарный сенсорный факт, имеющий значение в религиозном порядке, включенный в обычную феноменальную последовательность, не имеющий удовлетворительного научного объяснения, не предсказуемый и не воспроизводимый добровольно, знак, вытекающий из веры, обращенный к вере и понимаемый в вере. В Евангелиях Вартимей, чье имя на арамейском языке означает « сын Тимея », – это имя слепого, исцеленного Иисусом у входа в Иерихон.

Этот эпизод встречается во всех трех синоптических Евангелиях (Марка, Матфея и Луки), но имя Вартимей встречается только у Марка. Вартимей умолял: « Иисус, Сын Давидов, помилуй меня ». Этот эпизод можно прочитать как притчу об обретении веры. Вначале Бартимеус был слепым – сидел на обочине дороги. В конце концов, Бартимеус стал провидцем и последовал за Иисусом в путь. Либеральная экзегеза Ренана и Штрауса : Герд Тайссен сообщает, что Давид Фридрих Штраус в своей « Жизни Иисуса » (1836) рассматривал чудеса Иисуса как мифы, созданные в апологетических целях, чтобы превзойти пророков Ветхого Завета, представив Иисуса как обещанного Мессию.

Сам Иисус не хотел бы этого, но ему пришлось бы оправдать ожидания. Подобным образом, в своей « Жизни Иисуса », первом томе « Истории происхождения христианства », Эрнест Ренан помещает Иисуса как чудотворца в культурный контекст общества первого века, которое требовало чудес : « Иисус упрямо отказывался совершать чудеса, если бы толпа совершала их за него; величайшим чудом было бы, если бы он их не совершал », потому что чудо обычно было делом рук толпы, а не того, кому оно приписывалось.

Ренан анализирует в качестве примера эпизод воскрешения Лазаря и выдвигает следующую гипотезу : « Устав от плохого приема, который Царство Божье получило в столице, друзья Иисуса жаждали великого чуда, которое сокрушило бы неверие Иерусалима. Воскресение человека, который был хорошо известен в Иерусалиме, должно быть, казалось наиболее убедительным.

Из Евангелия от Марка

48 Многие упрекали его, чтобы он замолчал, но он кричал громче : « Сын Давидов, помилуй меня ! « 49 Иисус остановился и сказал: позови Его. « 50 Слепой снял с себя плащ, вскочил и побежал к Иисусу. 51 Иисус, обратившись, сказал ему : « Что хочешь, чтобы Я сделал для тебя ?  » . Слепой сказал ему : « Раббони, дай мне снова видеть ! «  52 Иисус сказал ему: иди, вера твоя спасла тебя. « Тотчас человек прозрел и пошел за Иисусом по дороге. (Мк 10, 46-52)

Слепой Бартимеус

 » И пришли они в Иерихон. И когда Он вышел из Иерихона с учениками Своими и множеством народа, сын Тимофея, Вартимей, слепой нищий, сидел у дороги.  » (Мк 10, 46) Только Марк назвал этого слепого нищего по имени и даже по имени его отца. Бартимеус означает сын Тимеуса; эти отчества, Варфоломей, Барджесус, Барсабас, использовались как имена собственные. Слепой, исцеленный Иисусом, впоследствии стал известным христианином в апостольской церкви, и поэтому его имя сохранилось в традиции.

 » Великая вера этого слепого, призвавшего Того, о Котором народ провозгласил, что Он Назарянин, сын Давидов » (Bengel), показывает, насколько распространена была среди народа вера в то, что Иисус – Мессия. Иисус остановился и сказал : « Позови его. И позвали слепого, говоря ему : радуйся, встань; Он зовет тебя » (Мк 10, 49). Эти разные слова ободрения были услышаны разными голосами в толпе, той самой толпе, которая хотела помешать слепому кричать.

Иисус был тронут и во главе Своей великой процессии, когда услышал крик этого нищего; это сострадание проникло в сердца людей. Ничто так не заразительно, как настоящая любовь. Только Марк сообщает эту подробность. И Иисус, отвечая, сказал ему: что хочешь, чтобы Я сделал для тебя? (И сказал слепой: Раббони, дай мне снова видеть! Крик Раббони (моего Учителя), исходящий из его сердца, говорит нам о его уверенности.

Дьякон Мichel Houyoux

Ссылки на другие христианские сайты

◊ ВАРТИМЕЙ, СЫН ТИМЕЕВ : нажмите здесь, чтобы прочитать статью →   Вартимей, сын Тимеев » Маранафа! Господь Грядет …

◊  Иисус исцеляет слепого  : нажмите здесь, чтобы прочитать статью → :   Урок 22. Слепой Вартимей — ВОСКРЕСНАЯ ШКОЛА

♥ Иисус исцелил человека, слепого от рождения

Donderdag van de negenentwintigste week van de gewone tijd – oneven jaar

# Volgens de Griekse mythologie stal Prometheus het vuur van de goden om het aan de mensen te geven. Als straf werd hij opgehangen aan een rots en elke avond kwam de adelaar Ethon zijn lever eruit eten die elke ochtend weer aangroeide. Zie ook Hephaestus, Noordse mythologie . Een door de eeuwen heen populair beeld in de Bijbelse iconografie van het verhaal in Genesis 4 over Kaïn en Abel, zoals onder meer in het schilderij De bewening van Abel uit 1623 van Pieter Lastman, toont wel dat de broers een offer met vuur brengen, waarvan de recht opstijgende rook dan Gods goedkeuring van het offer van Abel zou betekenen, maar in de tekst zelf is sprake van noch vuur noch rook.Vuur staat symbool voor geestdrift en hartstocht (het vuur van de liefde) en tevens voor zuiverheid (het heilig vuur).

x

Christendom : In de Bijbel staat vuur symbool voor de nabijheid van God. Op Pinksteren (Handelingen van de Apostelen 2:1-13) stortte de Heilige Geest zich uit over de gelovigen: « Op hun hoofden vertoonden zich tongen als van vuur ». En in het Oude Testament toont God zich aan Mozes middels een brandende struik: « Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd » (Exodus 3:2). De Griekse wijsgeer Herakleitos beschouwde vuur als het oerelement waar alles uit was voortgekomen. Empedocles nam aan dat vuur een van de vier elementen was, naast aarde, lucht en water. In de Oosterse filosofie die we kennen in praktische toepassingen als shiatsu, feng shui, macrobiotiek en acupunctuur wordt uitgegaan van vijf elementen of transformatiefases namelijk hout, vuur, aarde, metaal en water die elkaar voeden en in toom houden. Volgens de Griekse mythologie stal Prometheus het vuur van de goden om het aan de mensen te geven.

x

Als straf werd hij opgehangen aan een rots en elke avond kwam de adelaar Ethon zijn lever eruit eten die elke ochtend weer aangroeide. Zie ook Hephaestus, Noordse mythologie, Loki, Nodfyr, Vestaalse maagden. In het boek Genesis in de Bijbel wordt niet vermeld hoe de mens aan het vuur gekomen is. Een door de eeuwen heen populair beeld in de Bijbelse iconografie van het verhaal in Genesis 4 over Kaïn en Abel, zoals onder meer in het schilderij De bewening van Abel uit 1623 van Pieter Lastman, toont wel dat de broers een offer met vuur brengen, waarvan de recht opstijgende rook dan Gods goedkeuring van het offer van Abel zou betekenen, maar in de tekst zelf is sprake van noch vuur noch rook. In de Bijbel staat vuur symbool voor de nabijheid van God. Op Pinksteren (Handelingen van de Apostelen 2:1-13) stortte de Heilige Geest zich uit over de gelovigen: « Op hun hoofden vertoonden zich tongen als van vuur ». En in het Oude Testament toont God zich aan Mozes middels een brandende struik: « Mozes zag dat de struik in brand stond en toch niet door het vuur werd verteerd » (Exodus 3:2). Volgens de bijbel bevindt er zich in de hel een onuitblusbaar vuur (Mc. 9, 43).

Ik ben gekomen om een vuur op de aarde te werpen

# Marc Rastoin werd geboren op 30 april 1967. Hij is de zoon van Jean Rastoin (1932-2009), ingenieur, en Jacqueline Rastoin (1934-2008), vertaalster en essayiste, en de broer van Cécile Rastoin, uit het karmelietenklooster van Montmartre. Marc Rastoin is in 1988 afgestudeerd aan het Institut d’études politiques de Paris en heeft in 1999 onder leiding van Paul Beauchamp een graad in de theologie behaald. Op 14 oktober 2002 verdedigde hij zijn proefschrift in de bijbelse theologie aan de Pauselijke Stedelijke Universiteit van Rome onder leiding van de jezuïet Jean-Noël Aletti.

Zijn proefschrift ging over de manier waarop Paulus in de brief aan de Galaten zijn betoog opbouwde, zowel voor Joden die vertrouwd waren met de Schriften als voor Grieken die getraind waren in retorica en filosofie. Het jaar daarop publiceerde hij zijn proefschrift, dat goed werd ontvangen. Jean-Pierre Lémonon heeft enkele bedenkingen geuit die geen afbreuk doen aan de grote verdienste van het werk, dat een betere doordringing in de Paulinische wereld mogelijk maakt. Na dit proefschrift werd Marc Rastoin naar het Centre Sèvres – Facultés jésuites de Paris gestuurd, waar hij de bijbel onderwees opdat iedereen de rijkdom van de Schrift zou ontdekken.

Hij is ook geïnteresseerd in cinema en hedendaagse literatuur. Hij was gepassioneerd door geschiedenis, maar ook door het jodendom en de joodse lezing van de Schriften. Sinds 2007 doceert hij ook aan het Pauselijk Bijbels Instituut in Rome (inleiding tot Paulus en de synoptische evangeliën). Hij was geïnteresseerd in exegetisch onderzoek naar Paulus en in alles wat verband hield met het onderzoek naar de historische Jezus en de manier waarop deze zijn messiaanse zending begreep. Hij was ook geïnteresseerd in de theologie van de evangelist Lucas en in de joods-christelijke dialoog.

Van 2002 tot 2015 was hij lid van het pastoraal team van de kerk van Sint-Ignatius in Parijs, waar hij voorstellen voor echtparen animeerde en deelnam aan de catechese van kinderen. Op 5 november 2014 werd hij benoemd tot adviseur voor de betrekkingen met het jodendom bij de pater-generaal van de Sociëteit van Jezus, ter vervanging van pater Jean-Pierre Sonnet (hoogleraar aan het Gregoriaans).

Hij is ook geïnteresseerd in cinema en hedendaagse literatuur. Hij was gepassioneerd door geschiedenis, maar ook door het jodendom en de joodse lezing van de Schriften. Sinds 2007 doceert hij ook aan het Pauselijk Bijbels Instituut in Rome (inleiding tot Paulus en de synoptische evangeliën). Hij was geïnteresseerd in exegetisch onderzoek naar Paulus en in alles wat verband hield met het onderzoek naar de historische Jezus en de manier waarop deze zijn messiaanse zending begreep. Hij was ook geïnteresseerd in de theologie van de evangelist Lucas en in de joods-christelijke dialoog.

Van 2002 tot 2015 was hij lid van het pastoraal team van de kerk van Sint-Ignatius in Parijs, waar hij voorstellen voor echtparen animeerde en deelnam aan de catechese van kinderen. Op 5 november 2014 werd hij benoemd tot adviseur voor de betrekkingen met het jodendom bij de pater-generaal van de Sociëteit van Jezus, ter vervanging van pater Jean-Pierre Sonnet (hoogleraar aan het Gregoriaans).

Maar zouden wij dan begrijpen dat hij zo vurig verlangde dat dit vuur zou worden ontstoken en dat hij de grote en pijnlijke gedachte van zijn lijden en dood inbracht? Maar waarom zou men daarin niet het nieuwe leven zien van het geloof, van de liefde, van de ijver, waarvan Jezus de bron opende en waarvan de verslindende kracht was om alles te verbranden, te zuiveren of te verteren wat aan zijn werking werd blootgesteld? Deze goddelijke actie veroorzaakte verdeeldheid en strijd tussen degenen die erdoor beïnvloed werden en degenen die het uit ongeloof verwierpen. Jezus legde uit hoe deze verdeeldheid zich zal voordoen in het praktische leven en zelfs in het gezin.

 Uit het Evangelie volgens Lucas

49 Ik ben gekomen om een vuur op aarde te brengen, en hoe zou ik wensen dat het al aangestoken was! 50 Ik moet gedoopt worden, en hoe angstig ben ik tot het gebeurd is! 51 Denken jullie dat ik gekomen ben om vrede op aarde te brengen? Nee, ik zeg je, eerder verdeeldheid. 52 Want van nu af aan zullen vijf personen van eenzelfde familie verdeeld zijn: drie tegen twee en twee tegen drie; 53 zij zullen verdeeld zijn: de vader tegen de zoon en de zoon tegen de vader, de moeder tegen de dochter en de dochter tegen de moeder, de schoonmoeder tegen de schoondochter en de schoondochter tegen de schoonmoeder. » (Lc 12, :49-53)

Ik ben gekomen om een vuur op de aarde te werpen

« Ik ben gekomen om een vuur op de aarde te werpen, en wat heb ik te verlangen, als het al is aangestoken? » (Lc 12, 49) De uitleggers hebben veel moeite gedaan om een verband te vinden tussen dit gedeelte van de toespraak en het gedeelte dat eraan voorafgaat. Ik ben gekomen; deze uitdrukking, veelvuldig in Johannes, wordt dus ook in de synoptici gevonden ; Jezus gebruikte haar in het bewustzijn van zijn voorbestaan. Wat is dit vuur dat hij op de aarde kwam werpen, waar het vóór hem niet bestond, waar het zonder hem nooit zou zijn aangestoken ? Volgens vele exegeten is dit vuur niets anders dan de beroering van de geesten en de verdeeldheid waarover Jezus sprak.

Maar zouden wij dan begrijpen dat hij zo vurig verlangde dat dit vuur zou worden ontstoken en dat hij de grote en pijnlijke gedachte van zijn lijden en dood inbracht  ? Maar waarom zou men daarin niet het nieuwe leven zien van het geloof, van de liefde, van de ijver, waarvan Jezus de bron opende en waarvan de verslindende kracht was om alles te verbranden, te zuiveren of te verteren wat aan zijn werking werd blootgesteld? Deze goddelijke actie veroorzaakte verdeeldheid en strijd tussen degenen die erdoor beïnvloed werden en degenen die het uit ongeloof verwierpen. Jezus legde uit hoe deze verdeeldheid zich zal voordoen in het praktische leven en zelfs in het gezin.

Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke plaatsen

◊  De doop met vuur : klik hier om het artikel te lesen →  Wat is de doop met vuur ?

◊ Chri stelijk geloven in Nerdeland  : klik hier om het artikel te lesen →  Vuur ben ik komen werpen

♥ Henk van Zon : « Heb geen angst, want God zegt, Vrees niet, want Ik ben met u ! »