Allerheiligen is het feest van alle heiligen

Verheug u en wees blij, want uw beloning is groot in de hemel !

# Allerheiligen is een katholieke feestdag, die op 1 november wordt gevierd en waarop de katholieke kerk alle heiligen eert, bekende en onbekende. De liturgische viering begint met de vespers op de avond van 31 oktober en eindigt op het einde van 1 november. Zij gaat één dag vooraf aan de herdenking van de ontslapenen, waarvan de plechtigheid officieel is vastgesteld op 2 november. De protestanten vereren geen heiligen, maar sommige lutherse kerken vieren dit feest wel. De orthodoxe kerken en de oosterse katholieke kerken van de Byzantijnse ritus vieren nog steeds Allerheiligenzondag op de zondag na Pinksteren.

Feesten ter ere van alle martelaren bestonden in de Oosterse Kerken al in de vierde eeuw op de zondag na Pinksteren. Vandaag de dag viert de gemeenschap van orthodoxe kerken nog steeds Allerheiligenzondag op deze datum. In Rome werd al in de 5e eeuw een feest ter ere van de heiligen en martelaren gevierd op de zondag na Pinksteren. Nadat het Pantheon in Rome was omgebouwd tot heiligdom, wijdde paus Bonifatius IV het op 13 mei 610 in als de Kerk van de H. Maria en de Martelaren. Bonifatius IV wilde alle christelijke martelaren gedenken wier lichamen in dit heiligdom werden vereerd.

Het feest van Allerheiligen werd toen gevierd op 13 mei, de verjaardag van de inwijding van deze kerk voor de martelaren, misschien ook als verwijzing naar een feest dat door de Syrische kerk in de 4e eeuw werd gevierd. Het verving het Lemuria-feest van het oude Rome, dat op deze datum werd gevierd om kwade geesten af te weren. De viering van het christelijke feest van Allerheiligen op 1 november is een katholieke bijzonderheid die in de 8e eeuw in het Westen is ontstaan. Het kan zelfs uit deze periode stammen dat het feest op 1 november werd gevierd, toen paus Gregorius III een kapel in de Sint-Pietersbasiliek in Rome wijdde aan alle heiligen.

Rond 835 beval paus Gregorius IV dat het feest in het hele christendom zou worden gevierd. Volgens sommige historici was dit besluit de reden waarom het feest van Allerheiligen op 1 november werd ingesteld. Op advies van Gregorius IV stelde keizer Lodewijk de Vrome het feest van alle heiligen in het hele Karolingische Rijk in. De viering van Allerheiligen werd plaatselijk al in de 9e eeuw gevolgd door een dodenofficie. In 998 stelden de monniken van Cluny op 2 november een dodenfeest in, dat in de 13e eeuw als herdenking van de gelovige doden in de Romeinse liturgie werd opgenomen.

Uit het Evangelie van Matteüs

01 Toen Jezus de mensenmenigte zag, ging hij de berg op. Hij ging zitten, en zijn leerlingen kwamen naar hem toe. 02 Toen opende hij zijn mond en onderwees hen. Hij zeide : 03 Zalig de armen van geest, want van hen is het koninkrijk der hemelen. 04 Zalig zijn zij die treuren, want zij zullen getroost worden. 05 Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde als een erfenis ontvangen. 06 Zalig zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden. 07 Zalig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ontvangen. 08 Zalig de reinen van hart, want zij zullen God zien. 09 Zalig de vredestichters, want zij zullen Gods zonen genoemd worden.

10 Zalig zijn zij die vervolgd worden omwille van de gerechtigheid, want hunner is het Koninkrijk der hemelen. 11 Zalig zijt gij, als zij u beledigen, vervolgen en u allerlei kwaad ten onrechte zeggen om mijnentwil. 12 Verheug u en wees blij, want uw loon is groot in de hemel. Zo hebben zij de profeten vervolgd die vóór u waren. (Mt 5, 1-12a)

De zaligsprekingen

Nadat Jezus naar een hoog plateau op de berg is opgeklommen, gaat hij zitten met de menigte om zich heen en begint plechtig met het onderricht dat volgt. In acht zaligsprekingen verkondigt hij het geluk en wijst op de eigenschappen van hen die deel hebben aan het koninkrijk der twee. Allereerst zijn zij het die streven naar de geestelijke goederen van dit koninkrijk: de armen van geest, die door hun nederigheid in het bezit komen van het koninkrijk ; zij die wenen, die troost zullen vinden; zij die zachtmoedig zijn, die door hun zachtmoedigheid de aarde zullen veroveren; zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, die hun vurige verlangen bevredigd zullen zien.

Daarna komen zij die de gezindheid bezitten en in de toestand verkeren van leden van het koninkrijk: de barmhartigen, die barmhartigheid zullen verkrijgen; zij die rein van hart zijn en God zullen zien; zij die vrede brengen en zonen van God genoemd zullen worden; zij die vervolgd worden omwille van de gerechtigheid en wier beloning groot zal zijn. De berg duidde niet een bepaalde top aan, maar in het algemeen de hoogte, in tegenstelling tot de vlakte.

Zo zeggen de bewoners van de valleien: ga naar de berg, zonder daarmee een speciaal punt van de keten aan te duiden waarvan sprake is. De overlevering was nauwkeuriger dan de evangelisten; zij plaatste de berg van de zaligsprekingen niet ver van de stad Tiberias, gelegen aan de rand van het meer van die naam. Achter de berg die Tiberias domineert, bevindt zich een breed plateau, zacht oplopend naar een rots die de top vormt.

Het was op deze rots dat Jezus de nacht doorbracht in gebed en dat hij bij het aanbreken van de dag zijn leerlingen riep en zijn apostelen koos. Daarna daalde hij af naar de menigte die op het plateau op hem wachtte en van daaruit onderwees hij het volk. Volgens Lucas daalde Jezus af en hield hij zijn toespraak op een vlakte. Volgens Mattheus ging hij met het volk een berg op. Lucas meldt nog een detail: Jezus ging eerst naar boven en toen naar beneden, naar het plateau.

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd.

Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Zijn mond opendoen, een Hebraïsme dat de plechtigheid van de handeling aanduidt, de heilige vrijheid van spreken. « Hier heeft Lukas levendig een voorwoord geschreven om te laten zien hoe Jezus zich voorbereidde om te prediken: hij ging een berg op, hij ging zitten, hij opende zijn mond; dit was om de ernst van zijn actie voelbaar te maken.  » (Luther)

 » Veel van de gedachten in dit betoog zijn terug te vinden in de leringen van Jezus en met verschillende toepassingen, die Jezus meer dan eens gebruikte, soms korte zedelijke voorschriften, die ook in zijn leringen zouden voorkomen.  Dit was een mooie, zachte, liefdevolle intrede in de leer en de prediking van Jezus. Hij ging niet, zoals Mozes of een doctor in de wet, te werk met bevelen, dreigementen of verschrikkingen, maar op de meest toegenegen manier, die de harten het meest kon aantrekken, en met genadige beloften. « ( Luther)

Daarna daalde hij af naar de menigte die op het plateau op hem wachtte en het was van daaruit dat hij het volk onderwees. Volgens Lucas daalde Jezus af en hield hij zijn toespraak in een vlakte. Volgens Mattheus ging hij met het volk een berg op. Lucas meldt nog een detail: Jezus ging eerst naar boven en toen naar beneden, naar het plateau.

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte Hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd.

Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Zijn mond opendoen, een Hebraïsme dat de plechtigheid van de handeling aanduidt, de heilige vrijheid van spreken. « Hier heeft Lukas levendig een voorwoord geschreven om te laten zien hoe Jezus zich voorbereidde om te prediken: hij ging een berg op, hij ging zitten, hij opende zijn mond; dit was om de ernst van zijn actie voelbaar te maken.  » (Luther)

  » Veel van de gedachten in dit betoog zijn terug te vinden in de leringen van Jezus en met verschillende toepassingen, die Jezus meer dan eens gebruikte, soms korte zedelijke voorschriften, die ook in zijn leringen zouden voorkomen.  Dit was een mooie, zachte, liefdevolle intrede in de leer en de prediking van Jezus. Hij ging niet, zoals Mozes of een doctor in de wet, te werk met bevelen, dreigementen of verschrikkingen, maar op de meest toegenegen manier, die de harten het meest kon aantrekken, en met genadige beloften. « ( Luther)

Aan de voet van de rots, op de top van het plateau, bevindt zich een klein platform, een soort natuurlijke preekstoel, vanwaar een grote menigte Hem gemakkelijk kan zien en horen. Het was vanaf deze plaats dat Jezus zat. Zijn discipelen, zij die Hij tot het apostolaat riep en zij die zijn woord reeds gehoord en geproefd hadden, omringden Hem zoals altijd. Dit betoog, dat de geestelijke en verheven beginselen uiteenzet van het koninkrijk, dat Jezus kwam stichten, kon niet door allen worden begrepen, noch in praktijk worden gebracht dan door hen, die bezield waren door de geest van dat koninkrijk; maar Jezus sprak en onderwees met het oog op de toekomst. Zijn woord was een openbaring, en wanneer Zijn werk gedaan is, zal dat woord licht en leven worden in de harten van Zijn verlosten.

Deze liefde had echter een diepe ernst over zich, want zij die Jezus gelukkig verklaarde, waren zeer ellendig in de wereld. Zij waren alleen gelukkig vanwege de belofte die met elk van deze verklaringen gepaard ging en hen motiveerde. De armen van geest zijn zij die zich arm voelen in hun innerlijk leven, moreel en geestelijk arm, en die dus verlangen naar de ware rijkdom van de ziel (de geest is het vermogen waardoor wij in relatie treden met God en het zedelijk leven verwezenlijken). Dit gevoel van armoede voor God is nog geen berouw, maar een diepe, pijnlijke nederigheid die daartoe leidt.

De armen van geest zijn allen wier geest is losgemaakt van de goederen van de aarde, zoals Bossuet zei en eraan toevoegde : « O Heer! Ik geef U alles: ik geef alles op om deel te hebben aan dit koninkrijk! Ik ontdoe mij van hart en geest, en als het U behaagt mij inderdaad te ontdoen, onderwerp ik mij daaraan » (Meditaties over het Evangelie).

Zo opgevat heeft de eerste zaligspreking van Matteüs een antwoord op de eerste zaligspreking van Lucas en niet een betekenis die bijna identiek is aan die van de vierde zaligspreking : « Zalig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid ». Of het nu gaat om geestelijke armoede of wereldlijke armoede, nederigheid of onthechting, of beide, een dergelijke situatie wordt beantwoord met de belofte, of liever de positieve en actuele verklaring: want van hen is het koninkrijk der hemelen.

Zij die wenen, of die rouwen, of die bedroefd zijn, zullen getroost worden, omdat deze droefheid hen brengt naar de bron van vergeving, vrede, leven. Deze zachtmoedigheid, deze overgave aan de wil van God, in aanwezigheid van geweld, onrecht en haat, wordt in hen teweeggebracht door een nederig en bedroefd besef van wat hen ontbreekt. Zij impliceert het afstand doen van de voordelen en vreugden van deze wereld; maar, door een prachtige compensatie, zullen zij die haar beoefenen het land beërven.

Het land der belofte, Kanaän, wordt in zijn geestelijke betekenis genomen en betekent het thuisland daarboven, het koninkrijk Gods, waarvan het bezit verzekerd is aan hen die zachtmoedig zijn. « De wereld gebruikt geweld om het land te bezitten; Jezus leert ons dat het door zachtmoedigheid wordt gewonnen » (Luther)

Deze honger en dorst naar geestelijke goederen die zij missen, naar de ware innerlijke gerechtigheid waarvan zij zich beroofd voelen, naar een leven in overeenstemming met Gods wil, wordt in hen geboren uit de aanleg van een vurig verlangen naar het leven, dat vaak in de Schrift terugkomt. Iedere ziel die dit voor God beleeft, zal verzadigd zijn, verzadigd met gerechtigheid, daar zij naar gerechtigheid hongert en dorst.

De volgende openbaringen van het Evangelie zullen hem leren hoe hij dit zal bereiken. De barmhartigen zijn zij die niet alleen aan hun eigen ellende denken, maar die meeleven met de ellende van hun broeders. Men moet zijn eigen ellende gevoeld hebben, zelf geleden hebben, om in staat te zijn mee te voelen met het lijden van anderen. Men moet het voorwerp van Gods oneindige liefde zijn geweest, om anderen te kunnen liefhebben en hun naastenliefde te kunnen beoefenen.

Dit is de dubbele gedachte die deze zaligheid met de vorige verbindt. Zij wordt er ook mee verbonden door de overweging dat zij die Jezus tot het geluk van zijn leerlingen roept, op de dag van het hoogste oordeel nog barmhartigheid zullen moeten verkrijgen, want hoewel zij verzekerd zullen zijn van het koninkrijk der hemelen, hoewel zij getroost en vervuld zullen zijn van gerechtigheid, zullen er nog vele tekortkomingen en onvolkomenheden in hun leven zijn die bedekt moeten worden. Zij zullen vergeven worden en barmhartigheid betoond worden zoals zij barmhartigheid betoond hebben.

Het hart is, volgens de Schrift, het orgaan van het zedelijk leven. Rein zijn van hart is, in tegenstelling tot uiterlijke werken, vrij zijn van alle bezoedeling, van alle leugenachtigheid, van alle onrechtvaardigheid, van alle kwaadwilligheid in dit intieme centrum van gedachten en gevoelens. Dit is niet de zedelijke toestand van de natuurlijke mens.

Aangezien elke belofte overeenstemt met de gezindheid die in elk van deze zaligsprekingen wordt beschreven, zijn zij die rein van hart zijn gelukkig, omdat zij in Zijn gemeenschap zullen leven zolang zij leven, en Hem op een dag onmiddellijk zullen aanschouwen in de opperste schoonheid van Zijn volmaaktheden, de onuitputtelijke bron van hemelse gelukzaligheid.

  Zij die niet alleen zelf vreedzaam zijn, maar die, nadat zij vrede hebben gevonden, zich inspannen om die voor anderen te verkrijgen en om die vrede onder de mensen te herstellen, waar zij verstoord is. Zij zijn gelukkig, omdat zij genoemd zullen worden onder die zoete en heerlijke titel: zonen Gods. Deze titel drukt een diepe werkelijkheid uit; want omdat deze zonen van God vrede brengen, hebben zij een gelijkenis met hun Vader die « de God des vredes » is Romeinen 16:20; 2 Korintiërs 13:11, zij handelen naar Zijn Geest.

Daarom zijn zij zonen van God, maar bovendien zullen zij zo genoemd worden, hun titel zal door God en door allen erkend worden.  Op grond van de gerechtigheid worden zij die vervolgd worden, gezegend, want voor hen is het Koninkrijk der hemelen. In de achtste zaligheid komt Jezus terug op de eerste. Hij sluit daarmee een harmonische cyclus van ervaringen en beloften af.

De eerste vier betreffen hen die zoeken in hun diepste nood, de laatste vier hen die het koninkrijk van God gevonden hebben en er al enige activiteit in ontplooien. Elke belofte, de bron van geluk die precies en overvloedig beantwoordt aan elke beschreven zielestoestand, straalt een straal van de heerlijkheid van het koninkrijk der hemelen: voor de bedroefden, vertroosting; voor de zachtmoedigen, bezit van de aarde ; voor de hongerigen, verzadiging; voor de barmhartigen, barmhartigheid; voor de reinen van hart, het aanschijn van God; voor hen die vrede geven, de titel van kinderen Gods.

 Maar in de eerste en de laatste zaligspreking deelt Jezus, die de Meester is van het Koninkrijk der hemelen, het geheel uit aan de armen en de vervolgden; en daar alleen spreekt Hij in de tegenwoordige tijd: « Dit Koninkrijk is het hunne. De beloning, die geenszins de waarheid van de verlossing door genade door het geloof afzwakt, is groot in verhouding tot de trouw en de liefde waarmee de discipelen van Jezus voor Zijn naam hebben geleden. Maar geen christen zoekt deze beloning los van God en van het geluk Hem te dienen, anders zou hij verliezen wat haar groot en zoet maakt.

 Diaken Michel Houyoux

Links naar andere christelijke sites

◊ beleven.org. : klik hier om het artikel te lesen →  Allerheiligen 2021 

◊ Weet van je viert  : klik hier om het artikel te lesen → Allerheiligen - Feest

♥ Sint-Vitusparochie Leeuwarden : « Zaligsprekingen »

All Saints’ Day is the feast of all saints

 Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven !

# All Saints’ Day is a Catholic feast day, celebrated on 1 November, during which the Catholic Church honours all saints, known and unknown. The liturgical celebration begins at Vespers on the evening of 31 October and ends at the end of 1 November. It precedes by one day the Commemoration of the Faithful departed, whose solemnity has been officially set for 2 November. Protestants do not worship saints, but some Lutheran churches do celebrate this festival. The Orthodox Churches as well as the Eastern Catholic Churches of the Byzantine rite continue to celebrate All Saints’ Sunday on the Sunday after Pentecost.

Festivals honouring all martyrs existed in the Eastern Churches as early as the fourth century on the Sunday after Pentecost. Today, the Communion of Orthodox Churches still celebrates All Saints’ Sunday on this date. In Rome, in the 5th century, a festival in honour of the saints and martyrs was already celebrated on the Sunday after Pentecost. After the Pantheon in Rome was converted into a sanctuary, Pope Boniface IV consecrated it on 13 May 610 as the Church of St. Mary and the Martyrs. Boniface IV wanted to commemorate all the Christian martyrs whose bodies were honoured in this shrine.

The feast of All Saints was then celebrated on 13 May, the anniversary of the dedication of this church to the martyrs, perhaps also in reference to a feast celebrated by the Syrian Church in the 4th century. It replaced the Lemuria festival of ancient Rome, which was celebrated on this date to ward off evil spectres. The celebration of the Christian feast of All Saints’ Day on 1 November is a Catholic specificity that appeared in the West in the 8th century. Indeed, it may have been from this period that it was celebrated on 1 November, when Pope Gregory III dedicated a chapel in St Peter’s Basilica in Rome to all the saints.

Around 835, Pope Gregory IV ordered that the feast be celebrated throughout Christendom. According to some historians, this decision was the reason why the feast of All Saints’ Day was set for 1 November. On the advice of Gregory IV, the Emperor Louis the Pious instituted the feast of all saints throughout the Carolingian Empire. The celebration of All Saints’ Day was followed locally by an office for the dead as early as the 9th century. In 998, the monks of Cluny instituted a feast of the dead on 2 November, which entered the Roman liturgy as a commemoration of the faithful dead in the 13th century.

 From the Gospel of Matthew

01 When Jesus saw the crowds, he went up the mountain. He sat down, and his disciples came to him. 02 Then he opened his mouth and taught them. He said: 03 « Blessed are the poor in spirit, for theirs is the kingdom of heaven. 04 Blessed are those who mourn, for they will be comforted. 05 Blessed are the meek, for they will receive the earth as an inheritance. 06 Blessed are those who hunger and thirst for righteousness, for they will be filled. 07 Blessed are the merciful, for they will receive mercy. 08 Blessed are the pure in heart, for they will see God. 09 Blessed are the peacemakers, for they will be called sons of God.

10 Blessed are those who are persecuted for righteousness’ sake, for theirs is the kingdom of heaven. 11 Blessed are you if they insult you, persecute you, and say all kinds of evil against you falsely for my sake. 12 Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven. This is how they persecuted the prophets who were before you. (Mt 5, 1-12a)

The Beatitudes

Jesus, having ascended to a high plateau on the mountain, sits down with the crowds lined up around him and solemnly begins the teaching that follows. In eight beatitudes he proclaims happiness and indicates the qualities of those who have a share in the kingdom of the two. They are, first of all, those who aspire to the spiritual goods of this kingdom : the poor in spirit, whose humility puts them in possession of the kingdom ; those who weep, who will find consolation ; those who are meek, who by their meekness will win the earth ; those who hunger and thirst for justice, who will see their ardent desire satisfied. Next are those who possess the dispositions and are in the condition of members of the kingdom: the merciful, who will obtain mercy; those who are pure in heart and will see God ; those who bring peace and will be called sons of God ; those who are persecuted for righteousness’ sake and whose reward will be great.

The mountain did not designate any particular summit, but in general the height, as opposed to the plain. Thus the inhabitants of the valleys say: go to the mountain, without indicating by this a special point of the chain of which it is a question. Tradition was more precise than the evangelists ; it placed the mountain of the Beatitudes not far from the city of Tiberias, situated on the edge of the lake of that name. Behind the mountain that dominates Tiberias is a wide plateau, sloping gently upwards towards a rock that forms the summit. It was on this rock that Jesus spent the night in prayer and that at daybreak he called his disciples and chose his apostles.

Then he went down to the crowd that was waiting for him on the plateau and it was from there that he taught the people. According to Luke, Jesus went down and it was in a plain that he gave his speech. According to Matthew, he went up a mountain with the people. Luke reports one more detail: Jesus first went up to the top and then down to the plateau.

At the foot of the rock, at the top of the plateau, there is a small platform, a sort of natural pulpit, from which a large crowd can easily see and hear him. It was from this spot that Jesus sat. His disciples, those of them whom he called to the apostolate and those who had already heard and tasted his word, surrounded him as always.

This discourse, which set forth the spiritual and sublime principles of the kingdom which Jesus came to found, could not be understood by all, nor could it be put into practice except by those who were animated by the spirit of that kingdom; but Jesus spoke and taught with a view to the future. His word was a revelation, and when his work is done, that word will become light and life in the hearts of his redeemed.

Opening his mouth, a Hebraism that indicates the solemnity of the action, the holy freedom of speech. « Here Luke vividly wrote a preface to show how Jesus prepared to preach: he went up a mountain, he sat down, he opened his mouth; this was to make the seriousness of his action felt. » (Luther)

« Many of the thoughts in this discourse are found in the teachings of Jesus and with different applications, which Jesus used more than once, sometimes short moral precepts, which were also to appear in his teachings.   This was a beautiful, gentle, loving entry into the doctrine and preaching of Jesus. He did not proceed, like Moses or a doctor of the law, by commands, threats, or terrors, but in the most affectionate manner, most likely to attract hearts, and by gracious promises. » ( Luther)

Then he went down to the crowd that was waiting for him on the plateau and it was from there that he taught the people. According to Luke, Jesus went down and it was in a plain that he gave his speech. According to Matthew, he went up a mountain with the people. Luke reports one more detail: Jesus first went up to the top and then down to the plateau.

At the foot of the rock, at the top of the plateau, there is a small platform, a sort of natural pulpit, from which a large crowd can easily see and hear him. It was from this spot that Jesus sat. His disciples, those of them whom he called to the apostolate and those who had already heard and tasted his word, surrounded him as always. This discourse, which set forth the spiritual and sublime principles of the kingdom which Jesus came to found, could not be understood by all, nor could it be put into practice except by those who were animated by the spirit of that kingdom; but Jesus spoke and taught with a view to the future. His word was a revelation, and when his work is done, that word will become light and life in the hearts of his redeemed.

Opening his mouth, a Hebraism that indicates the solemnity of the action, the holy freedom of speech. « Here Luke vividly wrote a preface to show how Jesus prepared to preach: he went up a mountain, he sat down, he opened his mouth; this was to make the seriousness of his action felt. » (Luther)

« Many of the thoughts in this discourse are found in the teachings of Jesus and with different applications, which Jesus used more than once, sometimes short moral precepts, which were also to appear in his teachings.   This was a beautiful, gentle, loving entry into the doctrine and preaching of Jesus. He did not proceed, like Moses or a doctor of the law, by commands, threats, or terrors, but in the most affectionate manner, most likely to attract hearts, and by gracious promises. » ( Luther)

However, this love had a deep seriousness about it, for those whom Jesus declared to be happy were very miserable in the world. They were happy only because of the promise that accompanied each of these declarations and motivated them. The poor in spirit are those who feel poor in their inner life, morally and spiritually poor, and thus long for the true riches of the soul (the spirit being the faculty by which we enter into relationship with God and realise the moral life). This feeling of poverty before God is not yet repentance, but a deep, painful humility that leads to it.

The poor in spirit are all those whose minds are detached from the goods of the earth, as Bossuet said and added : « O Lord! I give you everything: I abandon everything to have a share in this kingdom! I strip myself of heart and spirit, and when it pleases you to strip me indeed, I submit to it » (Meditations on the Gospel). Thus understood, the first beatitude of Matthew responded to the first beatitude of Luke and did not have a meaning almost identical to that of the fourth beatitude: « Blessed are those who hunger and thirst for justice ». Whether it be spiritual poverty or temporal poverty, humility or detachment, or both, such a situation is answered by the promise, or rather the positive and present declaration: for theirs is the kingdom of heaven.

 Those who weep, or who mourn, or who are sad, will be comforted, because this sadness brings them to the source of forgiveness, peace, life. This gentleness, this surrender to God’s will, in the presence of violence, injustice and hatred, is produced in them by a humble and saddened sense of what they lack. It implies the renunciation of the advantages and joys of this world; but, by a magnificent compensation, those who practise it will inherit the land. The land of promise, Canaan, is taken in its spiritual sense and signifies the homeland above, the kingdom of God, the possession of which is assured to those who are meek. « The world uses force to possess the land; Jesus teaches us that it is won by gentleness » (Luther)

This hunger and thirst for spiritual goods which they lack, for the true inner justice of which they feel deprived, for a life in conformity with God’s will, is born in them from the dispositions of an ardent desire for life, which often recurs in Scripture. Every soul that experiences this before God will be satisfied, satisfied with justice, since it is of justice that it hungers and thirsts. The subsequent revelations of the Gospel will teach him how he will achieve this. The merciful are those who do not think only of their own misery, but who sympathise with the misery of their brothers. One must have felt one’s own misery, have suffered oneself, to be able to sympathise with the suffering of others. One must have been the object of God’s infinite love in order to be able to love others and practice charity towards them.

This is the double thought that links this beatitude to the previous ones. It is also linked to them by the consideration that those whom Jesus calls to the happiness of his disciples will still need to obtain mercy on the day of the supreme judgement, for although they will be assured of the kingdom of heaven, although they will be comforted and filled with justice, there will still be many shortcomings and imperfections in their lives that need to be covered. They will be forgiven and shown mercy as they have shown mercy.

The heart is, according to Scripture, the organ of the moral life. To be pure of heart is, in contrast to external works, to be free from all defilement, from all falsehood, from all injustice, from all malice in this intimate centre of thoughts and feelings. This is not the moral state of the natural man.  As each promise corresponds to the disposition described in each of these beatitudes, those who are pure in heart are happy, because they will live in His communion while they are alive, and will one day immediately contemplate Him in the supreme beauty of His perfections, the inexhaustible source of heavenly bliss.

Those who are not only peaceful themselves, but who, having found peace, endeavour to procure it for others and to restore it among men, where it is disturbed. They are happy, because they will be called by that sweet and glorious title: sons of God. This title expresses a profound reality; for as these sons of God bring peace, they have a likeness to their Father who is « the God of peace » Romans 16:20; 2 Corinthians 13:11, they act according to His Spirit. Therefore they are sons of God, but moreover they will be called such, their title will be recognised by God and by all.

 Because of righteousness, those who are persecuted are blessed, for theirs is the kingdom of heaven. In the eighth beatitude, Jesus returned to the first. He thus closes a harmonic cycle of experiences and promises. The first four concern those who seek in their deepest need, the last four those who have found and are already developing some activity in the kingdom of God. Each promise, the source of happiness responding exactly and abundantly to each state of soul described, shines a ray of the glory of the kingdom of heaven: to the afflicted, consolation; to the meek, possession of the earth; to the hungry, satiation; to the merciful, mercy; to the pure in heart, the sight of God; to those who give peace, the title of children of God.

 But in the first and last beatitudes, Jesus, who is the Master of the kingdom of heaven, dispensed it entirely to the poor and the persecuted; and there alone He spoke in the present tense: « This kingdom is theirs. The reward, which in no way weakens the truth of salvation by grace through faith, is great in proportion to the faithfulness and love with which the disciples of Jesus suffered for His name. However, no Christian seeks this reward apart from God and the happiness of serving him, otherwise he would lose what makes it great and sweet.

Deacon Michel Houyoux

Links to other Christian sites

◊ BBC Religionq : click here to read the paper → Christianity : All Saints’ Day and All .Souls’ Day

◊ triviasharp.com  : click here to read the paper → All Saints Day 2021: Facts About the Feast of All Saints

The Feast of All Saints

Ognissanti è la festa di tutti i santi

# Ognissanti è una festa cattolica, celebrata il 1° novembre, durante la quale la Chiesa cattolica onora tutti i santi, conosciuti e sconosciuti. La celebrazione liturgica inizia con i vespri la sera del 31 ottobre e termina alla fine del 1° novembre. Precede di un giorno la Commemorazione dei Fedeli defunti, la cui solennità è stata ufficialmente fissata al 2 novembre. I protestanti non venerano i santi, ma alcune chiese luterane celebrano questa festa.

Le Chiese ortodosse e le Chiese cattoliche orientali di rito bizantino continuano a celebrare la domenica di Ognissanti la domenica dopo Pentecoste. Le feste in onore di tutti i martiri esistevano nelle Chiese orientali già nel quarto secolo, la domenica dopo la Pentecoste. Oggi, la Comunione delle Chiese ortodosse celebra ancora la domenica di Ognissanti in questa data.

A Roma, nel V secolo, una festa in onore dei santi e dei martiri era già celebrata la domenica dopo la Pentecoste. Dopo che il Pantheon di Roma fu convertito in un santuario, papa Bonifacio IV lo consacrò il 13 maggio 610 come Chiesa di Santa Maria e dei Martiri. Bonifacio IV volle commemorare tutti i martiri cristiani i cui corpi erano onorati in questo santuario.

La festa di Tutti i Santi fu poi celebrata il 13 maggio, anniversario della dedicazione di questa chiesa ai martiri, forse anche in riferimento a una festa celebrata dalla Chiesa siriana nel IV secolo. Ha sostituito la festa di Lemuria dell’antica Roma, che veniva celebrata in questa data per allontanare gli spettri del male. La celebrazione della festa cristiana di Ognissanti il 1° novembre è una specificità cattolica apparsa in Occidente nell’VIII secolo.

In effetti, potrebbe essere da questo periodo che si celebra il 1° novembre, quando Papa Gregorio III dedicò una cappella nella Basilica di San Pietro a Roma a tutti i santi. Intorno all’835, papa Gregorio IV ordinò che la festa fosse celebrata in tutta la cristianità. Secondo alcuni storici, questa decisione fu la ragione per cui la festa di Ognissanti fu fissata al 1° novembre.

Su consiglio di Gregorio IV, l’imperatore Luigi il Pio istituì la festa di tutti i santi in tutto l’impero carolingio. La celebrazione del giorno di Ognissanti era seguita localmente da un ufficio per i morti già nel IX secolo. Nel 998, i monaci di Cluny istituirono una festa dei morti il 2 novembre, che entrò nella liturgia romana come commemorazione dei fedeli morti nel XIII secolo.

 Dal Vangelo di Matteo

01 Quando Gesù vide le folle, salì sul monte. Si sedette e i suoi discepoli vennero da lui. 02 Poi aprì la sua bocca e insegnò loro. Egli disse: 03 « Beati i poveri in spirito, perché di essi è il regno dei cieli. 04 Beati gli afflitti, perché saranno consolati. 05 Beati i miti, perché riceveranno la terra in eredità. 06 Beati quelli che hanno fame e sete della giustizia, perché saranno saziati. 07 Beati i misericordiosi, perché riceveranno misericordia. 08 Beati i puri di cuore, perché vedranno Dio. 09 Beati gli operatori di pace, perché saranno chiamati figli di Dio.

10 Beati i perseguitati per amore della giustizia, perché di essi è il regno dei cieli. 11 Beati voi se vi insultano, vi perseguitano e dicono falsamente ogni sorta di male contro di voi, per causa mia. 12 Rallegratevi e state allegri, perché la vostra ricompensa è grande nei cieli. È così che hanno perseguitato i profeti che erano prima di voi. (Mt 5, 1-12a)

Le Beatitudini

Gesù, salito su un altopiano della montagna, si siede con le folle schierate intorno a lui e inizia solennemente l’insegnamento che segue. In otto beatitudini proclama la felicità e indica le qualità di coloro che hanno una parte nel regno dei due. Sono, prima di tutto, coloro che aspirano ai beni spirituali di questo regno: i poveri in spirito, la cui umiltà li mette in possesso del regno ; coloro che piangono, che troveranno consolazione ; coloro che sono miti, che con la loro mitezza conquisteranno la terra; coloro che hanno fame e sete di giustizia, che vedranno soddisfatto il loro ardente desiderio.

Seguono coloro che possiedono le disposizioni e sono nella condizione di membri del regno : i misericordiosi, che otterranno misericordia; coloro che sono puri di cuore e vedranno Dio; coloro che portano la pace e saranno chiamati figli di Dio; coloro che sono perseguitati per amore della giustizia e la cui ricompensa sarà grande.

La montagna non designava una cima particolare, ma in generale l’altezza, in opposizione alla pianura. Così gli abitanti delle valli dicono: andate alla montagna, senza indicare con questo un punto speciale della catena di cui si tratta. La tradizione è stata più precisa degli evangelisti; ha posto il monte delle Beatitudini non lontano dalla città di Tiberiade, situata sulla riva del lago di questo nome.

Dietro la montagna che domina Tiberiade c’è un ampio altopiano, in leggera pendenza verso una roccia che forma la cima. Fu su questa roccia che Gesù passò la notte in preghiera e che all’alba chiamò i suoi discepoli e scelse i suoi apostoli. Poi scese verso la folla che lo aspettava sull’altopiano e fu da lì che insegnò al popolo. Secondo Luca, Gesù scese e fu su una pianura che fece il suo discorso.

Secondo Matteo, salì su una montagna con il popolo. Luca riporta un altro dettaglio: Gesù salì prima in cima e poi scese sull’altopiano. Ai piedi della roccia, in cima all’altopiano, c’è una piccola piattaforma, una sorta di pulpito naturale, da cui una grande folla può facilmente vederlo e sentirlo. Fu da questo punto che Gesù si sedette.

I suoi discepoli, quelli che aveva chiamato all’apostolato e quelli che avevano già ascoltato e gustato la sua parola, lo circondavano come sempre. Questo discorso, che esponeva i principi spirituali e sublimi del regno che Gesù era venuto a fondare, non poteva essere compreso da tutti, né poteva essere messo in pratica se non da coloro che erano animati dallo spirito di quel regno ; ma Gesù parlava e insegnava in vista del futuro.

La sua parola era una rivelazione, e quando la sua opera sarà finita, quella parola diventerà luce e vita nei cuori dei suoi redenti. « Qui Luca scrive vividamente una prefazione per mostrare come Gesù si preparava a predicare: saliva su un monte, si sedeva, apriva la bocca; questo per far sentire la serietà della sua azione. « (Lutero)

« Molti dei pensieri di questo discorso si trovano negli insegnamenti di Gesù e con diverse applicazioni, che Gesù ha usato più di una volta, a volte brevi precetti morali, che dovevano anche apparire nei suoi insegnamenti.   Questo è stato un ingresso bello, gentile e amorevole nella dottrina e nella predicazione di Gesù. Non procedeva, come Mosè o un dottore della legge, con comandi, minacce o terrori, ma nella maniera più affettuosa, più adatta ad attirare i cuori, e con promesse graziose. ( Luther)

Questo amore, tuttavia, aveva una profonda serietà, perché coloro che Gesù dichiarava felici erano molto miserabili nel mondo. Erano felici solo per la promessa che accompagnava ognuna di queste dichiarazioni e li motivava. I poveri in spirito sono coloro che si sentono poveri nella loro vita interiore, poveri moralmente e spiritualmente, e quindi desiderano le vere ricchezze dell’anima (lo spirito è la facoltà con cui entriamo in relazione con Dio e realizziamo la vita morale).

Questo sentimento di povertà davanti a Dio non è ancora pentimento, ma una profonda e dolorosa umiltà che porta ad esso. I poveri in spirito sono tutti coloro la cui mente è staccata dai beni della terra, come diceva Bossuet e aggiungeva: « O Signore! Vi do tutto: abbandono tutto per avere una parte in questo regno! Mi spoglio del cuore e dello spirito, e quando ti piace spogliarmi davvero, mi sottometto ad esso (Meditazioni sul Vangelo).

Così intesa, la prima beatitudine di Matteo rispondeva alla prima beatitudine di Luca e non aveva un significato quasi identico a quello della quarta beatitudine: « Beati coloro che hanno fame e sete di giustizia ». Che si tratti di povertà spirituale o di povertà temporale, di umiltà o di distacco, o di entrambe, a tale situazione risponde la promessa o piuttosto la dichiarazione positiva e attuale: perché a loro appartiene il regno dei cieli,…

Coloro che piangono, o che piangono, o che sono tristi, saranno consolati, perché questa tristezza li porta alla fonte del perdono, della pace, della vita. Questa dolcezza, questo abbandono alla volontà di Dio, in presenza della violenza, dell’ingiustizia e dell’odio, è prodotta in loro da un senso umile e rattristato di ciò che gli manca. Implica la rinuncia ai vantaggi e alle gioie di questo mondo; ma, per una magnifica compensazione, coloro che la praticano erediteranno la terra. La terra della promessa, Canaan, è presa nel suo senso spirituale e significa la patria superiore, il regno di Dio, il cui possesso è assicurato a coloro che sono miti. « Il mondo usa la forza per possedere la terra; Gesù ci insegna che si conquista con la dolcezza » (Lutero)

Questa fame e sete dei beni spirituali che mancano, della vera giustizia interiore di cui si sentono privati, di una vita conforme alla volontà di Dio, nasce in loro dalle disposizioni di un ardente desiderio di vita, ricorre spesso nella Scrittura. Ogni anima che sperimenta questo davanti a Dio sarà soddisfatta, soddisfatta della giustizia, poiché è della giustizia che ha fame e sete. Le successive rivelazioni del Vangelo gli insegneranno come raggiungere questo obiettivo. I misericordiosi sono coloro che non pensano solo alla propria miseria, ma che simpatizzano con la miseria dei loro fratelli. Bisogna aver sentito la propria miseria, aver sofferto, per essere in grado di simpatizzare con la sofferenza degli altri. Bisogna essere stati oggetto dell’amore infinito di Dio per poter amare gli altri e praticare la carità verso di loro.

Questo è il doppio pensiero che lega questa beatitudine alle precedenti. Ad essi si collega anche la considerazione che coloro che Gesù chiama alla felicità dei suoi discepoli avranno ancora bisogno di ottenere misericordia nel giorno del giudizio supremo, perché anche se sarà loro assicurato il regno dei cieli, anche se saranno confortati e riempiti di giustizia, ci saranno ancora molti difetti e imperfezioni nella loro vita che dovranno essere coperti. Saranno perdonati e sarà mostrata loro misericordia come hanno mostrato misericordia.

Il cuore è, secondo la Scrittura, l’organo della vita morale. Essere puro di cuore è, in contrasto con le opere esterne, essere libero da ogni contaminazione, da ogni falsità, da ogni ingiustizia, da ogni malizia in questo centro intimo di pensieri e sentimenti. Questo non è lo stato morale dell’uomo naturale.  Poiché ogni promessa corrisponde alla disposizione descritta in ciascuna di queste beatitudini, coloro che sono puri di cuore sono felici, perché vivranno nella Sua comunione mentre sono in vita, e un giorno Lo contempleranno immediatamente nella bellezza suprema delle Sue perfezioni, la fonte inesauribile della beatitudine celeste.

 Coloro che piangono, o che piangono, o che sono tristi, saranno consolati, perché questa tristezza li porta alla fonte del perdono, della pace, della vita. Questa dolcezza, questo abbandono alla volontà di Dio, in presenza della violenza, dell’ingiustizia e dell’odio, è prodotta in loro da un senso umile e rattristato di ciò che gli manca. Implica la rinuncia ai vantaggi e alle gioie di questo mondo; ma, per una magnifica compensazione, coloro che la praticano erediteranno la terra. La terra della promessa, Canaan, è presa nel suo senso spirituale e significa la patria superiore, il regno di Dio, il cui possesso è assicurato a coloro che sono miti. « Il mondo usa la forza per possedere la terra; Gesù ci insegna che si conquista con la dolcezza » (Lutero)

Questa fame e sete dei beni spirituali che mancano, della vera giustizia interiore di cui si sentono privati, di una vita conforme alla volontà di Dio, nasce in loro dalle disposizioni di un ardente desiderio di vita, ricorre spesso nella Scrittura. Ogni anima che sperimenta questo davanti a Dio sarà soddisfatta, soddisfatta della giustizia, poiché è della giustizia che ha fame e sete. Le successive rivelazioni del Vangelo gli insegneranno come raggiungere questo obiettivo. I misericordiosi sono.

coloro che non pensano solo alla propria miseria, ma che simpatizzano con la miseria dei loro fratelli. Bisogna aver sentito la propria miseria, aver sofferto, per essere in grado di simpatizzare con la sofferenza degli altri. Bisogna essere stati oggetto dell’amore infinito di Dio per poter amare gli altri e praticare la carità verso di loro.

Questo è il doppio pensiero che lega questa beatitudine alle precedenti. Ad essi si collega anche la considerazione che coloro che Gesù chiama alla felicità dei suoi discepoli avranno ancora bisogno di ottenere misericordia nel giorno del giudizio supremo, perché anche se sarà loro assicurato il regno dei cieli, anche se saranno confortati e riempiti di giustizia, ci saranno ancora molti difetti e imperfezioni nella loro vita che dovranno essere coperti. Saranno perdonati e sarà mostrata loro misericordia come hanno mostrato misericordia.

Il cuore è, secondo la Scrittura, l’organo della vita morale. Essere puro di cuore è, in contrasto con le opere esterne, essere libero da ogni contaminazione, da ogni falsità, da ogni ingiustizia, da ogni malizia in questo centro intimo di pensieri e sentimenti. Questo non è lo stato morale dell’uomo naturale.  Poiché ogni promessa corrisponde alla disposizione descritta in ciascuna di queste beatitudini, coloro che sono puri di cuore sono felici, perché vivranno nella Sua comunione mentre sono in vita, e un giorno Lo contempleranno immediatamente nella bellezza suprema delle Sue perfezioni, la fonte inesauribile della beatitudine celeste.

Coloro che non solo sono pacifici essi stessi, ma che, avendo trovato la pace, si sforzano di procurarla agli altri e di ristabilirla tra gli uomini, dove è disturbata. Sono felici, perché saranno chiamati con quel titolo dolce e glorioso: figli di Dio. Questo titolo esprime una profonda realtà; poiché questi figli di Dio portano la pace, hanno una somiglianza con il loro Padre che è « il Dio della pace » Romani 16:20; 2 Corinzi 13:11, agiscono secondo il Suo Spirito. Sono dunque figli di Dio, ma inoltre saranno chiamati tali, il loro titolo sarà riconosciuto da Dio e da tutti.

A causa della giustizia, coloro che sono perseguitati sono benedetti, perché di essi è il regno dei cieli. Nell’ottava beatitudine, Gesù ritorna alla prima. Chiude così un ciclo armonico di esperienze e promesse. I primi quattro riguardano coloro che cercano nel loro bisogno più profondo, gli ultimi quattro coloro che hanno trovato e stanno già sviluppando qualche attività nel regno di Dio. Ogni promessa, fonte di felicità che risponde esattamente e abbondantemente ad ogni stato d’anima descritto, fa brillare un raggio della gloria del regno dei cieli: agli afflitti, la consolazione; ai miti, il possesso della terra; agli affamati, la sazietà; ai misericordiosi, la misericordia; ai puri di cuore, la vista di Dio; a coloro che danno pace, il titolo di figli di Dio.

Ma nella prima e nell’ultima beatitudine, Gesù, che è il Maestro del regno dei cieli, lo dispensa interamente ai poveri e ai perseguitati; e solo lì parla al presente: « Questo regno è loro. La ricompensa, che non indebolisce in alcun modo la verità della salvezza per grazia attraverso la fede, è grande in proporzione alla fedeltà e all’amore con cui i discepoli di Gesù hanno sofferto per il suo nome. Tuttavia, nessun cristiano cerca questa ricompensa a parte Dio e la felicità di servirlo, altrimenti perderebbe ciò che la rende grande e dolce.

Il Diacono Michel Houyoux

 Link ad altri siti cristiani

◊ Le regioni dove Sicilia : clicca quui per leggere l’articolo →    Festa di Ognissanti, ponte del 2 novembre

◊tg24. Sk (Italia) : clicca quui per leggere l’articolo → Primo novembre, festa di tutti i Santi: significato e tradizioni »

Padre Fernando Armellini : « La festa di tutti i santi « 

Saint frère André, un humble religieux de la Congrégation Sainte Croix

Post reçu de Richard Fourneau

# Alfred Bessette, né le 9 août 1845 à Saint-Grégoire-le-Grand au Québec et décédé le 6 janvier 1937, est un frère religieux canadien-français, membre de la congrégation de Sainte-Croix, à qui sont attribuées de nombreuses guérisons miraculeuses. Il est reconnu comme saint par l’Église catholique, ayant été canonisé le 17 octobre 2010 par le pape Benoît XVI et appelé alors saint André. Sa fête liturgique est le 7 janvier . Dès son enfance, Alfred Bessette fut frêle et souvent malade. .

x

À partir de la fin des années 1870, bien qu’il soit presque illettré, sa réputation de saint et de thaumaturge grandit. Son envergure dépasse même les frontières pour s’étendre partout en Amérique, puis, en Europe et dans le reste du monde. À Montréal, il fit construire l’oratoire Saint-Joseph, une imposante basilique dédiée à saint Joseph. À l’âge de 25 ans, Alfred Bessette se présenta, le 22 novembre 1870, au Collège Notre-Dame, à Côte-des-Neiges (aujourd’hui Montréal), où la congrégation de Sainte-Croix installa son noviciat.

x

Le mois précédent, le curé Provençal écrivit une lettre de recommandation au maître des novices, Julien-Pierre Gastineau, lui disant qu’il envoie « un saint » à sa communauté. Il se trouve que peu après, le 8 décembre 1870, le pape Pie IX déclara saint Joseph patron de l’Église universelle  . Avec un autre postulant, Alfred Bessette prit l’habit religieux le 27 décembre. Puisqu’il s’agit d’une communauté qui demande à chaque novice de se choisir un nom de saint, Alfred adopta le nom d’André : il sera désormais le « Frère André », en l’honneur du curé Joseph André Provençal. Après un noviciat plus long que prévu (qui durera trois ans), la congrégation qui jusque-là hésita à garder le jeune homme en raison de ses problèmes de santé et de son éducation restreinte, décida finalement de l’accepter dans ses rangs. L’évêque de Montréal, Ignace Bourget intervint, rassurant le frère André.

x

Peu après, le nouveau maître des novices, Amédée Guy, le recommanda en disant : « Si ce jeune homme devient incapable de travailler, il saura au moins bien prier ». Admis à prononcer ses vœux temporaires le 22 août 1872 à l’âge de 27 ans, le frère André fit sa profession perpétuelle à 28 ans, le 2 février 1874. En 1877 eut lieu sa première guérison, celle du frère Aldéric de sa propre communauté religieuse, qui souffrait d’une blessure à la jambe. Il y eut ensuite celle d’un élève fiévreux collé au lit par le médecin et que le frère André avait envoyé jouer dehors apparemment en pleine forme. Les miracles de celui-ci se propagèrent ensuite très rapidement. Bientôt les éclopés et les malades du quartier Côte-des-Neiges de Montréal envahirent le collège Notre-Dame à la recherche du petit frère qui guérit tous les maux. Parmi les visiteurs que le frère André accueillit au collège Notre-Dame se trouvèrent des personnes qui confièrent leur maladie à ses prières.

x

Le Mont-Saint-Joseph offre un domaine d’exception aux adeptes de plein air : 35 km de sentiers pédestres, 24 km de sentiers de vélo de montagne (dont 18 km de type « single track »), une paroi d’escalade sanctionnée par la FQME, et 20 km de sentiers hivernaux pour le fatbike, le ski de fond, la raquette et la marche au cœur de Carleton-sur-Mer. Après votre excursion, rendez-vous au sommet pour une nuit de « glamping » dans un de nos géodômes bâtis à flanc de montagne. Au passage, explorez la chapelle construite en 1935 et notre grand belvédère, qui offre une vue à couper le souffle sur la Baie-des-Chaleurs. Au pavillon d’accueil, vous en apprendrez davantage sur notre histoire et sur la nation mi’gmaq, pour qui le mont Saint-Joseph est un lieu de rassemblement important.

Saint Frère André fut réputé pour être thaumaturge, guérissant continuellement de nombreux malades. Cette neuvaine nous fera vraiment comprendre comment Dieu élève les humbles, selon les paroles de Marie dans son Magnificat.

Saint Frère André fut un humble religieux de la Congrégation Sainte Croix de Montréal. Il vécut toute sa vie à l’école de la souffrance, de la pauvreté, de la solitude. Mais saint Joseph dont il se dit « l’instrument » fera de Frère André, le fondateur du plus grand lieu au monde de culte qui lui est dédié : l’Oratoire de Saint Joseph du Mont-Royal. Saint Frère André sera réputé pour être thaumaturge, guérissant continuellement de nombreux malades.

Cette neuvaine nous fera vraiment comprendre comment « Dieu élève les humbles », selon les paroles de Marie dans son Magnificat.

Prière à saint Joseph, patron des causes difficiles de saint François de Sales

Glorieux saint Joseph, époux de Marie, accordez-nous votre protection paternelle, nous vous en supplions par le Cœur de Jésus et le Cœur Immaculé de Marie. O vous ! Dont la puissance s’étend à toutes nos nécessités et sait rendre possibles les choses les plus impossibles, ouvrez vos yeux de père sur les intérêts de vos enfants. Dans l’embarras et la peine qui nous pressent, nous recourons à vous avec confiance. Daignez prendre sous votre charitable conduite cette affaire importante et difficile, cause de notre inquiétude.

Faites que son heureuse issue tourne à la gloire de Dieu et au bien de ses dévoués serviteurs. O vous ! Que l’on n’a jamais invoqué en vain, aimable saint Joseph ! Vous dont le crédit est si puissant auprès de Dieu qu’on a pu dire : “ Au ciel, Joseph commande plutôt qu’il ne supplie ”, tendre père, priez pour nous Jésus, priez pour nous Marie. Soyez notre avocat auprès de ce divin Fils dont vous avez été ici-bas le père nourricier si attentif, si chérissant et le protecteur fidèle.

Soyez notre avocat auprès de Marie dont vous avez été l’époux si aimant et si tendrement aimé. Ajoutez à toutes vos gloires, celle de gagner la cause difficile que nous vous confions. Nous croyons, oui, nous croyons que vous pouvez exaucer nos vœux en nous délivrant des peines qui nous accablent et des amertumes dont notre âme est abreuvée ; nous avons, de plus, la ferme confiance que vous ne négligerez rien en faveur des affligés qui vous implorent.

Humblement prosternés à vos pieds, bon Saint Joseph, nous vous en conjurons, ayez pitié de nos gémissements et de nos larmes ; couvrez-nous du manteau de vos miséricordes et bénissez-nous. Saint Joseph, merci !

L’abbé André Provençal, prêtre éminent recommanda celui qui devint  frère André» à la congrégation de Sainte-Croix, en disant : « Je vous envoie un saint ! » Alfred Bessette entra au noviciat le 22 novembre 1870 et reçut, à sa prise d’habit, le nom de Frère André, en l’honneur de son protecteur. Frère André fit ses vœux perpétuels le 2 février 1874, à vingt-neuf ans. Dans sa congrégation il eut les charges de portier, jardinier, chargé de l’entretien des lieux de passage et des parloirs, cordonnier, tailleur, coiffeur, commissionnaire, surveillant. Il était, comme il dit : « Propre à rien et bon à tout. »

Il sera le dévouement personnifié : « Je n’ai jamais refusé de faire ce qu’on me demandait. Je répondais toujours oui et je terminais la nuit ce que je n’avais pu faire le jour. » Disait-il.

 Prière à saint frère André

Saint frère André, nous célébrons ta présence parmi nous. Ton amitié envers Jésus, Marie et Joseph, fait de toi un intercesseur puissant auprès du Père. La compassion relie tes paroles au cœur de Dieu, tes prières sont exaucées et apportent réconfort et guérison. Avec toi, notre bouche s’approche de l’oreille de Dieu, pour lui présenter notre demande… Qu’il nous soit donné de participer comme toi à l’œuvre de Dieu, dans un esprit de prière, de compassion et d’humilité. Saint frère André, prie pour nous. Amen.

Notre Père,  Je vous salue Marie, Gloire au Père, Ô Marie conçue sans péché, priez pour nous qui avons recours à vous

Parole de frère André : « L’huile, la médaille, ça fait penser à saint Joseph, ça augmente la confiance en lui… C’est étonnant, on me demande souvent des guérisons, mais bien rarement l’humilité, l’esprit de foi. C’est pourtant si important ! »

Merci à Richard Fourneau pour son envoi

Contact Richard Rouleau

Frère André, né Alfred Bessette, est une figure historique au Canada et même au-delà des frontières. Fondateur du très célèbre Oratoire Saint-Joseph de Montréal, ce religieux toujours proche des malades a été canonisé en 2010 par Benoit XVI. Découvrez ici son portrait avec Charles Le Bourgeois

♥  Vidéo Saint frère André